Αλληλεγγύη για τους βιασμούς γυναικών

Και είναι ακόμα, δυστυχώς.
Το ότι σιγά σιγά, κάποια πράγματα αλλάζουν/βελτιώνονται, παρασάγκας απέχει από το έχουν λυθεί.

 

Λυπάμαι που θα διαφωνήσω εν μέρη μαζί σας @rea..
Η άγνοια δε δικαιολογεί/αιτιολογεί την αρνητική στάση κανενός.Υπάρχει πληροφόρηση άμεση και με επιχειρήματα από άπειρες πλευρές και σε διάφορες πολιτικοκοινωνικες κατευθύνσεις. Επίσης όσοι δε γνωρίζουν ρωτούν μαθαίνουν και συζητούν με επιχειρήματα,έχουν άλλη θέση που δείχνει ενδιαφέρον και αλληλεγγύη.
Η άρνηση είναι ξεκάθαρη τοποθέτηση που αφορά τη συνολική οπτική κ κατεύθυνσητων πράξεων των αρνήτων του όρου.
Μια μικρή έρευνα θα δείξει σε όλους τη παλαιότητά του καθώς κ τους ξεκάθαρους λόγους άρνησης της χρήσης του όπου συμβαίνει αυτό.
Ουτε επίσης καταδικάζουν "όλοι σχεδόν" την ενδοοικογενειακη βία. Να σας θυμίσω οι ερωτήσεις " τι φορουσε;" "γιατί ήταν τέτοια ώρα έξω μόνη της;" "γιατί δεν εφευγε;" είναι ερωτήσεις που ακούγονται από όλα τα ΜΜΕ και από γνωστούς κ άγνωστους τριγύρω μας . Υπάρχει μακρύς δρόμος ακόμη κ για αυτό το αυτονόητο.

Η κουλτούρα του βιασμού κ της κακοποίησης είναι βαθιά ριζωμένη στην ελληνική κοινωνία κ κατά τη γνώμη μου το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι η μηδενική ανοχή, ατομικά και συλλογικα.
Κανένα ναι μεν αλλά, καμία κριτική στα θύματα κ κυρίως καμία θηλυκότητα μόνη της.
Συμφωνώ απόλυτα στο ότι η σιωπή έσπασε κ αυτό δε θα σταματήσει εκεί.

 

Όχι μόνο στην ελληνική κοινωνία. Υπάρχει πλήθος θρησκειών και πολιτισμών που συντηρούν την κατωτερότητα των γυναικών στις διδαχές τους.
Καλό είναι να υπάρχει σφαιρικότερη αποτίμηση προς αποτελεσματικότερη επίλυση.

 

Το κακό είναι πως μόνο σε ορισμένες περιπτώσεις βλέπουμε κινητοποίηση ενώ σε πολλές για κάποιο λόγο σιωπούν οι πάντες

 

τριάντα σελίδες πασχίζω να καταλάβω τι συζητάμε... έχω ένα θεματάκι με τα αυτονόητα...

για μένα, αυτονόητα είναι η ενσυναίσθηση, η συμπαράσταση, η αλληλεγγύη... το ερώτημα είναι γιατί δεν είναι για όλους αυτονόητα

 

Αγαπητέ @Iagos,

με την ευκαιρία κάποιων αναφορών στο συγκεκριμένο νήμα, νήμα που κρίνω πως δεν εφορμά από την συνήθη ως και βλακώδη ψευδαντιπαλότητα των δύο φύλων, θα ήθελα να κάνω μια όχι σύντομη παρέμβαση για να απλώσω κάποιες σκέψεις. Το κάνω εδώ, αν κι έχει αρκετά νήματα με σχετικές αναφορές το φόρουμ, επειδή δεν επιθυμώ και δεν δύναμαι να εμπλακώ σε συζητήσεις τύπου "αγόρια ατσίδες, κορίτσια κατσαρίδες" και τούμπαλιν. Καθόσον οι αναφορές αγγίζουν μόλις εφαπτομενικά το κεντρικό θέμα (αλληλεγγύη στις βιασθείσες), αν κρίνετε ότι οι λέξεις μου είναι παράταιρες, είμαι έτοιμος να το αποσύρω αυτοστιγμεί.

Και μένα με ξένισε ο "όρος" γυναικοκτονία όταν τον πρωτοείδα στον δημόσιο διάλογο της εποχής μας. Βάζω το "όρος" σε εισαγωγικά γιατί αμέσως συμβουλεύτηκα την καθ' ύλην, η οποία και με διαβεβαίωσε ότι δεν είναι δόκιμος νομικός όρος. Ψάχνοντας λοιπόν κι εγώ, βρέθηκα μπροστά στο femicide της αναμφίβολα αναγνωρισμένης (πλέον) εγκληματολόγου Diane Russell που όπως και σεις παρατηρείτε είναι η λέξη που προτείνει για την έννοια "δολοφονία μιας γυναίκας επειδή είναι γυναίκα" (εν παρόδω: η Russell πρωτοανέφερε τη λέξη σε ένα συνέδριο για Εγκλήματα κατά των Γυναικών που συνδιοργάνωνε στις Βρυξέλλες, το οποίο συνέδριο διεκόπη και ακυρώθηκε από έκτροπα που δημιούργησαν οι κατά την τότε εποχή "ριζοσπαστικές" φεμινίστριες).

Η επινόηση μιας λέξης που συμπυκνώνει ένα σύνθετο φαινόμενο έχει σίγουρα μια γλωσσοπλαστική αξία, αλλά δεν παύει να αποτελεί ένα κύημα της εποχής της, την οποία και φέρει εντός της. Θα θυμίσω την αλήστου μνήμης λέξη "γυναικωτός", κύημα μιας άλλης εποχής, που τρύπωσε και σε λεξικά για να προσδιορίσει τον ομοφυλόφιλο άνδρα. Δεν είναι φυσικά "όρος" κάποιου βιολογικού, ανθρωπολογικού ή κοινωνιολογικού πεδίου. Παρήλθε, ευτυχώς, με την εποχή της.

Η λέξη femicide μεταφέρθηκε στα ελληνικά με κάποια λαϊφοειδή θολότητα ως "γυναικοκτονία" αν και η πιστότερη απόδοσή της από τα αγγλικά θα ήταν φρονώ το "θηλυκτονία". Σίγουρα, αν δολοφονήσω την γραία θειά μου για να την κληρονομήσω μια ώρα αρχύτερα, έχω κυριολεκτικά διαπράξει γυναικο-κτονία, αλλά κι η πιο ακραία λαιφεμινίστρια θα δυσκολευτεί να πει ότι "το κανα επειδή ήταν γυναίκα, και οι γυναίκες ζουν περισσότερο, γι αυτό άλλωστε περίμενα να ψοφήσει πρώτα ο γραίος θείος μου, άρα femicide". Ισως και να το πει, στο προσεχές μέλλον. Αν το κίνημα καλουπώνεται από την μαρινάκεια ενημέρωση, όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά.

Ψάχνοντας λίγο παραπέρα, βρέθηκα μπροστά στις πραγματικά καθ΄ύλην αρμόδιες, όπως η Marcela Lagarde, συγγραφέας, ακτιβίστρια και νομοθέτρια στο Μεξικό. Εκείνη καταλάβαινε πολύ καλά για ποιό φαινόμενο προσπαθούσαν να μιλήσουν οι πρωτοκοσμίτισσες.

Στην Κεντρική και Λατινική Αμερική τη δεκαετία του 90 εξαπλώθηκε το φαινόμενο γυναίκες και κοπέλες να εξαφανίζονται και να βρίσκονται δολοφονημένες, είτε απλώς πυροβολημένες, είτε μετά από βάναυση μεταχείριση και/ή σεξουαλική κακοποίηση. Μιλάμε για εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες περιπτώσεις, ομαδικούς τάφους, κλπ σε πάνω από 15 χώρες με ουσιαστικά μηδενική διαλεύκανση. Η Lagarde πέραν του ακτιβισμού και της νομοθετικής της δράσης, μετέφρασε το βιβλίο της Russell και επέμεινε στη λέξη feminicidio αντί του femicidio, για να δείξει ότι η "θηλυκότητα" ήταν η αιτία αυτών των φόνων, ("por el solo hecho de ser mujeres"), δεν ήταν οι τυπικές ανθρωποκτονίες γυναικών.

Πιο διαβόητη περίπτωση feminicidio, "τα κορίτσια του Χουαρέζ", μιας πόλης στο Μεξικό. Αν πιστέψουμε τα μισά από όσα έχει πει επ΄αυτού το Χόλιγουντ και οι παραφυάδες αυτού, μια δράκα καθαρμάτων που περιλάμβανε εν ενεργεία αστυνομικούς και υψηλούς αξιωματούχους επιδόθηκε για μια δεκαετία περίπου σε "ανέδραστες" δολοφονίες γυναικών, εν είδει αρρωστημένου σπορ?!?! λόγω ματσίλας, πατριαρχίλας, διαφθοράς κλπ. κλπ. που χαρακτηρίζουν την Μεξικανική κουλτούρα.

(Το συμπέρασμα "γι αυτό, μην αφήνουμε να μπαίνουν βρωμομετανάστες από το Μεξικό ή τουλάχιστον μην τους πληρώνουμε όσο τους ντόπιους εργάτες" ήταν για τους Αμερικανούς θεατές αβίαστο, και συμβατό με τις γενικότερες ταινίες για το Μεξικό. Παραδόξως, το Μεξικό με ρεκόρ εκείνα τα χρόνια στο Χουαρέζ το 10% των ανθρωποκτονιών να είναι φόνοι γυναικών, εξακολουθεί να καλωσορίζει τους αμερικανούς που έχουν σταθερά π.χ. στο Χιούστον 20-25% των ετησίων ανθρωποκτονιών να είναι φόνοι γυναικών. Τι να πεις...)

Είναι αυτή η αλήθεια; Είναι μάλλον μέρος της αλήθειας. Αλλά γιατί οι μάτσο Μεξικάνοι κάτοικοι του Χουαρέζ δεν σκότωναν νωρίτερα τις γυναίκες τους και, όπως λέει η Δ.Α., από το '93 ως το '05 εξολόθρευσαν 370 κορίτσια και γυναίκες σε ανώνυμους τάφους; Τί άλλαξε τότε;

Πιθανώς τα γνωρίζετε τα γεγονότα, αλλά ας καταγράψουμε τις συμπτώσεις:

Το Χουαρέζ, μια πόλη στα σύνορα Μεξικού-ηπα μετά τις άγριες υποτιμήσεις του πέσο στα τέλη του '80 είχε διαλυθεί οικονομικά και η ανεργία ήταν στα ύψη. Το 1994 ξεκινάει η Νάφτα, η εκπληκτική εμπορική συμφωνία "μ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια" των ηπα με τις όμορες χώρες, με την οποία για να μην έρχονται οι μετανάστες, αμερικανοί επενδυτές πριμοδοτούνται να ανοίξουν "μακίγιας", εργοστάσια φασόν μέσα από τα σύνορα των γειτονικών χωρών όπου θα προμηθεύουν πρώτες ύλες και οι εκεί εργάτες απλώς θα συναρμολογούν, για να επανεισαχθούν τα τελικά προϊόντα αδασμολόγητα. Για την καταπολέμηση της ανεργίας (sic) η Μεξικάνικη κυβέρνηση ορίζει ωρομίσθιο $0,55 αντί για $10-$12 που είναι στις ηπα.

Το Χουαρέζ γεμίζει "μακίγιας" και εκατοντάδες κορίτσια και γυναίκες μαζεύονται απ΄όλο το Μεξικό να μείνουν σε παράγκες για τα $0,55. Στα "μακίγιας" προτιμούνται τα θήλεα, γιατί θα δουλέψουν για ακόμη λιγότερα, αρκεί να κάνουν τεστ εγκυμοσύνης κατά την πρόσληψη, όπως και στην αρχή κάθε εβδομάδας. Σε περίπτωση θετικού σελφ-τεστ, στη σύμβαση λέει παραίτηση. Είναι και ησυχούλες, ό,τι και να τους κάνεις, σάμπως θα βρούν αλλού καλύτερα; Οι άντρες του Χουαρέζ, παραμένουν άνεργοι. Τους ξέχασαν οι επενδυτές και η ανάπτυξη. Και βλέπουν τα κορίτσια να τρώνε το ψωμί "τους". Μαζί με τα κορίτσια, συρρέουν και τα καρτέλ ναρκωτικών που μυρίζονται το επίσημο διασυνοριακό εμπόριο ως πρώτης τάξεως ευκαιρία. Ετσι, λύνεται και το πρόβλημα ανεργίας των αγοριών. Και ίσως κάποιων κοριτσιών που δεν τους έφταναν τα $0,55 την ώρα. Από τα εκατοντάδες κορίτσια και γυναίκες που προσήλθαν στο Χουαρέζ για εργασία, τουλάχιστον 370 δεν γύρισαν ποτέ στο χωριό τους, λόγω ανέδραστης και ανεξιχνίαστης εξαφάνισης και δολοφονίας. Οι αρχές είχαν κι άλλες δουλειές να κάνουν, με τόσα ναρκωτικά να κόβουν βόλτα, θα λέγαμε λαϊκότροπα ότι είχαν δουλειές με φούντες. Αν κάποιο πτώμα βρισκόταν σε χαντάκι ή ξεθαβόταν απ΄τα σκυλιά, υπήρχε πάντα κάτι, ένα κραγιόν έντονο, ένα τατού, ένας κρίκος στον αφαλό για να γραφτεί "δολοφονία πόρνης" και παμ' παρακάτω.

Το "επενδυτικό μοντέλο" κρίθηκε πολύ πετυχημένο και εξαπλώθηκε στη Κεντρική και Λατινική Αμερική: Βολιβία, Γουατεμάλα και Κολομβία κατέγραψαν επίσημα παρόμοια φαινόμενα, μιας πρακτικά μαζικής "θηλυκτονίας", που συνέπεσε με αυτήν την κοινωνικο-οικονομική αναδιοργάνωσή τους.

Να έπαιξαν τα παραπάνω κάποιο ρόλο; Ή μήπως η Πατριαρχία που είναι μόνο μία λέξη δίνει όλες τις απαντήσεις κάπως πιο ξεκούραστα; Ποιά πατριαρχία όμως;

Λίγο ειρωνικό στην ελλάδα του σήμερα με που-του-δου και πρώην πρόεδρο του ανώτατου δικαστηρίου την Κατερίνα (που δηλώνει ότι οι συνταγματολόγοι που αναρωτιούνται αν ο υποχρεωτικός εμβολιασμός είναι αντισυνταγματικός προφανώς αστειεύονται), διευθύνουσα την Ευρώπη την Αγκέλα (που ως στοργική μάνα παιδομαζεύει μόνο ασυνόδευτα προσφυγόπουλα αρκεί να μην πάνε μαζί κι οι γονείς τους και δεν γίνουν γερμανάκια) υπ-εξ της Ευρώπης την Ούρσουλα (που όταν ο σουλτάνος της λέει κάτσε παραπέρα, τώρα μιλάνε οι άντρες, δε του λέει ένα ρε άει σιχτίρ από δω, αλλά κάθεται ήσυχα κι ωραία να κλείσει η συμφωνία της τελωνειακής ένωσης) και διευθύνουσα του δου-νου-του την Κριστίν (που αποφασίζει σε ποιά χώρα οι πλούσιοι θα γίνουν πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι) να μιλάμε για πατριαρχία με όρους δεκαετίας '50.

Σκέφτομαι πάντα το πικρό βλέμμα της @elfcat όταν μου λέει "Οι περισσότεροι που μιλούν για πατριαρχία, γυναίκες κι άντρες, δεν αντιλαμβάνονται ότι εδώ και πολλά χρόνια αυτό που λένε πατριαρχία δεν έχει φύλο".

Επί του πρακτέου: Αν είχαν λέξη - έστω "όρο"- να ονοματίσουν τί συμβαίνει, τα κορίτσια του Χουαρέζ, θα ήταν άλλα τα αποτελέσματα; Μια λέξη θα ενημέρωνε; Θα άλλαζε την πραγματικότητα; Αν ναι, να την φτιάξουμε.

Ομως μετά θα πρέπει να φτιάξουμε και "γκέι-κτονία" για να μαστε σωστοί. Κι επειδή εκτός αγγλοσαξωνικής κουλτούρας, ως γκέι προσλαμβάνονται κυρίως οι άντρες ομοφυλόφιλοι και όχι οι γυναίκες, πάμε και για "λεσβιοκτονία" (άκυρο αυτό, οι σύντροφοι δράστες κατά το μάλλον ή ήττον δεν θα είναι άνδρες). Τι λέτε για "μαυροκτονία" σε αντιδιαστολή με "πακιστανοκτονία" ή "αφγανοκτονία";

Το "μαυροκτονία" το δοκιμάσαμε κάπως με το BLM: κίνημα που ξεπήδησε επί Ομπάμα (μαύρος, αν δεν προσέξατε), τον πρόεδρο στη θητεία του οποίου καταγράφηκε ρεκόρ 20ετίας ανθρωποκτονιών μαύρων αμερικανών από αστυνομικούς (λευκούς και μαύρους). "Καλά πήγε αυτό", θα λεγε ο Φλόιντ αν ζούσε. Τί άλλα;

"Τρανσοκτονία" πάντως να φτιάξουμε οπωσδήποτε, γιατί οι ράντικαλ φεμινίστριες όπως ξέρετε δεν δέχονται αν ένας άντρας γίνει Τρανς στα 30 να συντάσσεται μαζί τους, αφού επί 30 χρόνια δεν ένιωσε στο πετσί τ@@ τί θα πει να είσαι γυναίκα. Αρα τα trans άτομα πάνε μόνα τους, εκτός ίσως αν είναι τρανς απ΄τα 12. Και πώς θα συνταχθεί το "μαύρο-asexual-από-Χάρλεμ" με το "λευκό-queer-από-Φρίσκο"; Αφού είναι δυό κόσμοι χωριστά!

Πού θα σταματήσουμε; Στην λεκτική προστασία της μειονότητας του ενός / της μίας / του ένα; Οι λέξεις είναι ανεξάντλητες, οι πράξεις όχι. Αλλά πιο κοπιαστικές.

Αν δεν δουλέψει η ονοματοδοσία να κάνουμε ένα ψήφισμα. Εκεί θα σταματήσουν όλα, τι διάολο; Αν όχι τα πρώτα 7 χρόνια, στα 15 σίγουρα. Και μόλις πετύχει αυτό, πάμε να πιούμε κι έναν καφέ στην αμμόχωστο χωρίς θεώρηση διαβατηρίου στα τουρκικά, και το βράδυ πάρτι στην Παλαιστινιακή πλευρά της Ιερουσαλήμ, αφού θα πάρουν μπρος να ισχύουν τα ψηφίσματα.

Αν δεν δουλέψει ούτε το ψήφισμα, μπορούμε να οργανώσουμε μια χρηματοδότηση από ΕΕ για κάποιες (πράσινες, φυσικά) ΜΚΟ που θα αναλάβουν να διδάξουν στους άνδρες της Ευρώπης (αλλά και γενικότερα) ότι τη γυναίκα σου ή τη σύντροφό σου δεν την σκοτώνεις, παρόλο που έτσι σου λέει το φονικό σου ένστικτο από γεννησιμιού σου και παρόλο που η μαμά σου (ούπς!) σου μαθε να είσαι κίλλερ εκεί έξω και να μην αφήνεις καμμία να σε ξεφτυλίζει. Θα ενημερωθείς, θα λάβεις παιδεία τώρα και δεν θα το (ξανα)κάνεις.

Μόλις κλείσει ο κύκλος, έχουμε κι άλλες λέξεις να παίξουμε μπαλίτσα για κάποια χρηματοδότηση: στη βόρεια ευρώπη και τη βρετανία κυρίως είναι διαδεδομένος ο "όρος" γουάιφ-μπήτερ, "συζυγοδάρτης" για να συνοψίσει το φαινόμενο που κάποιοι σύζυγοι μεθοκοπάνε Π&Σ (όχι Κ, έχει δουλειά τη Δευτέρα), γυρνάνε σπίτι και έτσι, στο ξεκούδουνο, δέρνουν την γυναίκα τους, πιθανώς επιστρέφοντας σε εκείνην (?!?!!) τα χαστούκια που τρώνε απ΄τη δουλειά και τη ζωή όλη την εβδομάδα. Στη Μεσόγειο δεν είναι τόσο διαδεδομένο, θες ότι το πολύ αλκοόλ είναι δύσκολο το καλοκαίρι, θες μια παράδοση στην "παντόφλα" από τον ιερό ρόλο της μάνας που πάει αντιπαροχή στη σύζυγο, είναι κάπως πιο μειωμένο. Αλλά με την κλιματική αλλαγή, καλύτερα να προετοιμαστούμε. Κάλλιο γαιδουρόδενε που λένε.

Να είμαι ξεκάθαρος: Ούτε τα γεγονότα, ούτε την σημασία τους υποτιμώ. Αποδομώ την αντίδραση σε αυτά. Αντίδραση που θεωρώ διχαστική και διασπαστική, αντίδραση που επινοεί αντιπαλότητα και στηρίζει το Εμείς επινοώντας κάποιους Άλλους για να μην αγγιχτεί, πόσω μάλλον λυθεί, το πρόβλημα. Ακριβώς αυτή η αντίδραση που επιτρέπει να παράγονται και να αναπαράγονται αυτές οι συμπεριφορές που επιδιώκει να εμποδίσει. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτόν τον τρόπο αντίδρασης εργαλειοποιούν και υπερθεματίζουν όλα τα apps του προβλήματος, π.χ. τα μίντια. Λυπάμαι, αλλά δεν είχα ούτε στα 20 την πολυτέλεια της αυταπάτης ότι θα αλλαχτεί ποτέ το σύστημα "από τα μέσα".

Απ΄ότι φαίνεται, ακόμη εκνευρίζομαι όταν βλέπω να εκδραματίζεται ενώπιόν μου το ανέκδοτο που με διασκέδαζε ως παιδί, αυτό με τον ηλίθιο που ψάχνει τα κλειδιά του κάτω από το φανοστάτη επειδή εκεί έχει φως, ενώ του πέσανε πιο πέρα, στον σκοτεινό υπόνομο. Δεν ήθελα να κουράσω, προσπάθησα σε ένα πολύ σύνθετο θέμα όπως είναι οι ανθρώπινες σχέσεις μέσα σε συγκεκριμένο πλαίσιο κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης να φωτίσω λίγο τον υπόνομο. Δεν είναι ωραία κι εύοσμη η θέα στον υπόνομο, αλλά μπορεί κάποιος να βρει εκεί τίποτα χαμένα κλειδιά. Οχι του Παραδείσου. Αλλά της Συνύπαρξης.

Μπορεί και πάλι το νήμα να επανέλθει στην κανονική ροή της εποχής μας, "αγόρια ατσίδες, κλπ."

Ο,τι σας φωτίσει,
Dream

ΥΓ. Από το 2005 και μετά, 15 χώρες της Κεντρικής και Λατινικής Αμερικής έχουν νόμους για το feminicidio, είτε ξεχωριστούς, είτε επιβαρυντικούς της ανθρωποκτονίας αν αποδειχθεί ότι η αιτία του φόνου είναι το γυναικείο φύλο, ως ιδιαζόντως ειδεχθές έγκλημα. Εκεί δεν μπερδεύουν τη λούτσα με τη βούρτσα. Οπως πάντα και παντού, η εφαρμογή των νόμων επαφίεται στους πολίτες εκάστου κράτους.

 

Αγαπητέ @Iagos , η αλήθεια είναι πως η σκέψη και η κρίση μου είναι όπως πρίν. Σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας, είμαι απολύτως καλά. Ακριβώς λοιπόν επειδή η κρίση μου είναι στη θέση της, δεν συμμερίζομαι την μόδα της ισοπέδωσης. Όποια γυναίκα δολοφονείται, δεν δολοφονείται λόγω του φύλου της. Οι άνδρες δεν είναι γουρούνια, και για όλα αυτά δεν "φταίει" η πατριαρχία.
Για τη δολοφονία στα Γλυκά Νερά, θα μου ήταν άκρως ενδιαφέρον να μου δείξετε πώς τεκμαίρεται ως τώρα ότι η δολοφονία της κοπέλας έγινε λόγω του ότι ήταν γυναίκα και όχι λόγω άλλων αιτίων. Διότι ο όρος γυναικοκτονία, επιχειρεί να προσδιορίσει αίτια, απ όσο έχω καταλάβει, τουλάχιστον κατά την εκδοχή που υποστηρίζετε. Κάθε γυναίκα που δολοφονείται, δολοφονείται λόγω του φύλου της;
Η ισοπέδωση λοιπόν έρχεται όταν δεν διακρίνουμε. Από πρόθεση ή χωρις. Υπάρχουν φόνοι ξεκάθαροι και φόνοι με αρκετές παραμέτρους. Η δολοφονία, για παράδειγμα, του τραγουδιστή που αναφέρατε σε προηγούμενες σελίδες, ήταν με βεβαιότητα πολιτικού περιεχομένου. Δεν δολοφονήθηκε επειδή ήταν άντρας, για παράδειγμα. Και κανείς βεβαίως δεν βγήκε να πει ότι τον σκότωσαν γιατί ήταν άντρας. Περιέργως για κανέναν δολοφονημένο άντρα, απ' όσο ξέρω.
Οι άντρες δολοφονούνται με κίνητρο κι οι γυναίκες λόγω φύλου;

Το διαβάσατε, όμως, και αν έχετε να σχολιάσετε κάτι, εκτός που δεν σας άρεσε, εδώ είμαστε.

 

έχουν φηφιστεί ανεκδιήγητα τέρατα από διάφορα σώματα, κι έχουν γίνει και ανεκδιήγητοι νόμοι σε διάφορα κράτη, παρ ότι στο συγκεκριμένο κείμενο ο όρος συνοδεύεται από ένα "ούτως ειπείν»

όμως εδώ συζητούμε αποκλειστικά το επινόημα «της βίας κατά των γυναικών», που είναι μιά ειδική, ιδιώνυμη βία, ανίερη, που δεν μοιάζει με καμιά άλλη. είναι βία που ασκούν οι κακοί κατά των καλών. οι εχθροί κατά των δικών μας. οι μισητοί κατά των αγαπητών.

----

με αδιάσπαστη συνέχεια ο πουριτανσμός, κι ο επίγονος φεμινισμός, απ τον 16ο αιώνα, η ντε γκουζ το 1791, η διακήρυξη των αισθημάτων το 1848, η ποτοπαγόρευση το 1920, και τα επτά χουλιγουντιανά μητού απ την δεκαετία του 1910 ως αυτήν του 2010, μέχρι την σύμβαση της κων/πολης, επαναλαμβάνουν οτι οι γυναίκες είναι εξ ορισμού θύματα των ανδρών. οι άνδρες είναι κακοποιητές κι οι γυναίκες θύματα. κι αυτό είναι αποτέλεσμα κάποιας πανανδρικής συνομωσίας. σαν τα πρωτόκολλα της σιών. εξ αυτού οι άντρες πρέπει και χρειάζεται να χειραγωγηθούν, να ενοχοποιηθούν και να συμμορφωθούν στο θηλυκό προνόμιο. μιά χαρά θεωρία και καλά κάνουν και την διακινούν. μισή μαλακία των πουριτανών που την διακινούν και μισή όσων την ενστερνίζονται. κουμάντο στο μυαλό κανενός. όποιος γουστάρει πιστεύει οτι νομίζει. δεν δικάζουμε τις σκέψεις. τις απόπειρες χειραγώγησης τις κάνουμε επίσης ο,τι νομίζουμε.

γυναικοκτονία, κυριολεκτικά, είναι ο φόνος γυναίκας.
γυναικοκτονία στην πουριτανή γλώσσα είναι ένας ιδιώνυμος ανίερος φόνος διαφορετικός απ τους φόνους της πλέμπας.
γυναικοκτονίες, κυριολεκτικά, έχουμε στην ελλάδα, μιά για κάθε τρείς πλεμποκτονίες. κάποιες χρονιές κάθε τέσσερεις. θύματα είναι πάντα γυναίκες (!).
σε άλλα μέρη αντιστοιχεί μιά γυναικοκτονία σε έξι φόνους απ τους άλλους, σε ταραγμένες περιόδους μία γυναικοκτονία κάθε δώδεκα απ τους άλλους φόνους.

στην εγκληματολογία οι φόνοι γυναίκας μετριούνται ξεχωριστά και ταξινομούνται, όπως ταξινομούνται και οι γυναικείοι φόνοι, και οι αντρικοί φόνοι, που μεθοδολογικά διαφέρουν, λένε οι ασχολούμενοι.

στην «καθομιλουμένη», σε κάποιους χώρους, ο όρος γυναικοκτονία χρησιμοποιείται σε αναλογία με την ελληνοκτονία όμορων πολιτικών χώρων.
ο όρος, από ορισμένες ομάδες, έχει υποστεί εργαλειοποίηση ανάλογη με τους όρους βιασμός, και ενσυναίσθηση.


υγ: με επιφύλαξη και προς επιβεβαίωση ή διάψευση απ όποιον έχει καλύτερες πηγές: το 2018 έγιναν στην ελλάδα (10,5 εκ κάτοικοι) 13 συζυγοκτονίες, δηλαδή 13 φόνοι ερωτικών συντρόφων, πρώην ή νυν. απ αυτούς οι 7 ήταν φόνοι γυναίκας από άνδρα. οι 6 αντίστροφα.

 

@tithon, ενδιαφέρουσα τοποθέτηση θα επανέλθω, μαζί με τις διευκρινίσεις που χρωστώ στην @Aliki.

Στο μεταξύ, για όποιον έχει χρόνο και διάθεση, δύο υπαινιγμοί:
https://www.epohi.gr/article/19553/oi-mystikes-kamares-ths-angela-karter
και

 

@subwhat

ενώ βρίσκομαι σε πλήρη διέγερση μετά απο το κείμενο του @DreamMaster και Έχω ανοίξει έναν ουσιαστικό εσωτερικό διάλογο που με οδηγεί σε γέννα, σκοντάφτω επάνω σας...

Αποφάσισα να ξαποστάσω λίγο, να μην σας αγνοήσω και να σας δώσω σημασία.

Φαντάζομαι πως γνωρίζετε τη διαφορά της καρέκλας απο το κάθισμα.

Αν δεν γνωρίζετε θα σας βοήθησω να τη μάθετε.

Η καρέκλα είναι ένα αντικείμενο που προσδιορίζεται με σαφήνεια.

Τέσσερα πόδια, ένα επίπεδο παράλληλο με το έδαφος, μια πλάτη και συχνά "χερούλια" δεξιά και αριστερά.

Το κάθισμα είναι κάτι ευρύτερο.

Είναι οτιδήποτε βολεύει τον άνθρωπο να τοποθετήσει το κώλο του και να ξεκουραστεί.

Ένα πεζούλι, μια πέτρα, ένας κομμένος κορμός δέντρου, το χώμα, το ξύλινο πάτωμα, τα σκαλάκια της εισόδου της πολυκατοικίας σας και πολλά άλλα.

Και τι δεν έχουν χρησιμοποιήσει οι άνθρωποι για να βάλουν τον κώλο τους "κάτω".

Αν η καρέκλα, απο ένα απλό κάθισμα ανάμεσα στα άλλα, πάρει περίοπτη θέση στο συλλογικό μας ασυνείδητο τότε όλα τα υπόλοιπα καθίσματα γίνονται υποδέεστερα της καρέκλας.

Το παραπάνω καλείται ουσιοκρατία.

Έτσι λοιπόν με το να αντιλαμβάνεστε τη γυναίκα ως καρέκλα, δηλαδή ως ένα όν με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που την προσδιορίζουν όπως: στήθη, αιδοίο, σάλπιγγες, μήτρα και άλλα "αξεσούαρ", προσδίδετε ουσιοκρατικά χαρακτηριστικά και αντιλαμβάνεστε μέσα απο αυτά τη γυναίκα.

Όμως η άποψη που υποστηρίζει πως τα περισσότερα από τα χαρακτηριστικά που αποδίδονται στη γυναίκα έχουν να κάνουν με βιολογικά χαρακτηριστικά, αντικρούει με την περίφημη ρήση της Simone de Beauvoir: «Δεν γεννιέσαι γυναίκα, γίνεσαι».

Η ουσιακρατική αντίληψη δεν σας επιτρέπει να δείτε το ευρύτερο θεσμικό, εθιμικό, πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο που ορίζει και καθορίζει τη γυναίκα πέρα απο τα βιολογικά της χαρακτηριστικά.

Αυτό σας εμποδίζει να κατανοήσετε γιατί στα Γλυκά Νερά "η δολοφονία της κοπέλας έγινε λόγω του ότι ήταν γυναίκα και όχι λόγω άλλων αιτίων."

Θα σας βοήθησω να κατανοήσετε το γιατί.

Η κοπέλα, όπως τη λέτε, πριν το φυσικό της θάνατο ήταν ήδη νεκρή.

Ήταν ήδη νεκρή γιατί έπεσε στα δεκαπέντε της θύμα ενός εικοσιεπτάχρονου παιδόφιλου.

Ήταν ήδη νεκρή γιατί το εθιμικό δίκαιο της τοπικής κοινωνίας αποδέχεται μια τέτοια σχέση και την θεωρεί μάλιστα "ρομαντικό έρωτα".

Ήταν ήδη νεκρή γιατί κάποιος ιερέας ευλόγησε την παιδοφιλία και τέλεσε γάμο.

Ήταν ήδη νεκρή γιατί η ηθική της τοπικής κοινωνίας αποδέχεται το γάμο μιας έφηβης με κάποιον μεγαλύτερο της, γιατί έτσι θα παράγει Έλληνες, οικογενειάρχες και χρήσιμους στη πατρίδα, επειδή έτσι ορίζουν τη γυναίκα και την θέση της στην κοινωνία.

Ήταν ήδη νεκρή γιατί ο δολοφόνος, παιδόφιλος αποφάσιζε για το σώμα της, για τη μήτρα της, για τις σπουδές της, για τις παρέες της, για τις εξόδους της, για την ψυχοθεραπεία της...

Ο φυσικός της θάνατος επήλθε ως αποτέλεσμα μιας σειράς απο ηθικών, κοινωνικών και
πολιτικών παραγόντων που ορίζουν τη θέση της γυναίκας μέσα στη επαρχιακή κοινωνία που ζούσε, πέρα απο τα βιολογικά της χαρακτηριστικά.

Η κοπέλα κακοποιήθηκε βάναυσα, πριν χάσει τελικά τη ζωή της, απο όλους εκείνους που ξαφνικά "έπεσαν απο τα σύννεφα".

Ελπίζω @subwhat να έρθει μια μέρα που θα καταφέρουμε να φτύσουμε τη καραμέλα "καταδικάζω τη βια απ' όπου και αν προέρχεται" και να δούμε καθαρά απο που γεννιέται η βια.
Να δούμε καθαρά πως η βια εκπορεύεται μέσα απο ένα κάθετο σύστημα εξουσίας που ορίζεται και καθορίζεται απο την ουσιοκρατία και κατ' επέκταση τη Πατριαρχία.

Λογικά άλματα και παιδαριώδη επιχειρήματα τύπου " Βέβαια ακόμη, δεν τεκμαίρεται από πουθενά ότι η κοπέλα στα Γλυκά Νερά δολοφονήθηκε επειδή ήταν γυναίκα. Όπως και ο σκύλος, δεν δολοφονήθηκε επειδή ήταν σκύλος." ομοιάζουν με το γνωστό "Το μπουζούκι είναι όργανο, ο μπάτσος είναι όργανο, άρα ο μπάτσος είναι μπουζούκι"

Αυτά τα λέγαμε κάποτε στις παρέες μας όταν κάναμε κοπάνα στο Λύκειο.
Όμως τώρα καιρός να σοβαρευτούμε.

Όπως και να έχει, σας εύχομαι καλό καλοκαίρι.
Προτείνω στις διακοπές σας να διαβάσετε το παρακάτω βιβλίο
Θα σας βοήθησει.

Iagos

Simon by Iagos posted 22 June 2021 at 07:53

 

Αλιευμένο....
επώνυμο και πολύ συγκεκριμένο, όχι γεματο με υποτίμηση ,παπατζες και ρητοριες

"Θα πω δυο λόγια για το γιατί νομίζω ότι ο όρος "γυναικοκτονία" έχει *θεωρητικό* περιεχόμενο, δλδ δεν είναι απλώς ένας όρος ο οποίος αναφέρεται στο φόνο ενός ατόμου που *τυχαίνει* να είναι γυναίκα.

- Έχει θεωρητικό περιεχόμενο γιατί όταν συμβεί πυροδοτεί συχνά μορφές υστερικού λόγου και "ηθικού πανικού", οι οποίες παραπέμπουν ευθέως σε πατριαρχικές στάσεις περί "καθήκοντος προστασίας των γυναικείων σωμάτων από μιάσματα". Έτσι έγινε σε όλο το διάστημα (40 και ημέρες) πριν η υπέροχή μας ΕΛΑΣ, που ανέκρινε άσχετους και ενίσχυε στα ΜΜΕ τα ψέματα του θύτη περί ξένων επαγγελματιών κακοποιών, αναγκαστεί να δει αυτό που έβλεπε όποιος έχει στοιχειώδη αντίληψη. Η ρητορική αυτή προέρχεται ιστορικά από τα άνθη της Κου Κλουξ Κλαν, που συχνά επινοούσαν φόνους και βιασμούς γυναικών για να νομιμοποιήσουν ηθικά τα δικά τους βασανιστήρια και φόνους σε βάρος μαύρων, αρκετές φορές ανήλικων. Ήταν βασανιστήρια και φόνοι δήθεν για την "γυναικεία τιμή" και στο όνομα της -- δηλαδή, στο όνομα του μονοπωλίου σεξουαλικής ιδιοκτησίας του γυναικείου σώματος, για να μεταφράζουμε τις ψευδοέννοιες στο πραγματικό τους περιεχόμενο. Πριν την ΚΚΚ, η ίδια ρητορική εφαρμοζόταν για να νομιμοποιήσει σφαγές Ινδιάνων που είχαν κάνει "ανήκουστα πράγματα" σε κάποια λευκή γυναίκα. Και σε εκείνες τις περιπτώσεις τα εγκλήματα ήταν πολλές φορές επινοημένα ως προσχήματα. Καμία ανάλογη υστερία δεν καταλαμβάνει τους αυτοκληθέντες εκπροσώπους της τάξης και της ηθικής (δλδ της βίας και του μίσους) όταν έχει φονευτεί "το ισχυρό φύλο."

- Έχει θεωρητικό περιεχόμενο γιατί, στις περιπτώσεις εκείνες όπου ο δολοφόνος *δεν* είναι βολικά "ο άλλος", στις περιπτώσεις δηλαδή που ο φόνος μιας γυναίκας δεν μπορεί να αξιοποιηθεί ως νομιμοποίηση παράνομης και vigilante βίας σε βάρος άλλων αδύναμων κοινωνικών ομάδων, κινητοποιείται ο δεύτερος μηχανισμός, των υπονοουμένων ή κατηγοριών ενάντια στο θύμα. Σε κάποιες περιπτώσεις, όπως στα αδιανόητα εμετικά που γράφτηκαν σε αυτό εδώ το μέσο ενάντια στην Ελένη Τοπαλούδη *τη μέρα που βρέθηκε το πτώμα της*, το θύμα είναι κατηγορούμενο ως συνδεόμενο ακριβώς με τις κοινωνικές ομάδες που διώκονται με πρόσχημα τον φόνο στην πρώτη περίπτωση. Δε θα επαναλάβω εδώ τι έγραψε στο φμπ άτομο με πολιτικό ρόλο στη ζωή της Ρόδου. Αν δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί η σεξουαλική χαλαρότητα του θύματος ως μέσο νομιμοποίησης του φόνου του, θα χρησιμοποιηθεί το ψυχολογικό της προφίλ. Ήταν νευρωτική, υστερική, επιθετική κλπ. Δεν αγαπούσε το παιδί της. Ζούσε κρυφή ζωή, έδειχνε άλλο πρόσωπο κτλ. κτλ.

- Έχει θεωρητικό περιεχόμενο διότι *μόνο* όταν έχει δολοφονηθεί γυναίκα (ή, για να μην ξεχνούμε τον Ζακ Κωστόπουλο, "μη άντρας") τολμούν να ασχημονούν διαρκώς οι ως άνωθεν αναφερθέντες έμποροι μίσους, χωρίς να κρατήσουν ούτε τα προσχήματα σεβασμού στο θύμα ή στη βαρύτητα του φόνου. Μόνο τότε το θύμα επιδεικνύεται σαν κομμάτι κρέας στα πλαίσια ενός ιδεολογικού πολέμου κατά κάθε ενός που οι έμποροι μίσους κρίνουν στοχεύσιμο και ανυπεράσπιστο. Μόνο τότε ο σεβασμός στην οικογένεια, την ιδιωτική ζωή, το πένθος, πετάγονται απ' το παράθυρο. Είναι βέβαια η άλλη πλευρά της λογικής του "αδύνατου φύλου." Όταν δεν μπορούμε να το παίξουμε ιππότες-προστάτες ώστε να αναπαράγουμε τη βία κατά άλλων αδυνάτων, αρχίζουμε να φτύνουμε όπου βρούμε, αδιαφορώντας παντελώς για τα συναισθήματα οικείων, φίλων, συμπονούντων του θύματος.

Με απλά λόγια: Η γυναικοκτονία είναι πάντα ένας *διπλός* φόνος. Είναι ένας φόνος που ανασυντίθεται και επαναλαμβάνεται μετά τον φόνο. Είτε μαζί με τη γυναίκα δολοφονούνται ηθικά ή και κυριολεκτικά άλλες κοινωνικές ομάδες που θεωρούνται υποδεέστερες όπως αυτή, είτε δολοφονείται δεύτερη φορά ηθικά η ίδια. Γι αυτό διαφέρει *ουσιωδώς* από την απλή ανθρωποκτονία.
Υστερόγραφο. Το ότι τα παρατεθέντα αποβράσματα της κοινωνίας, ήτοι άνθρωποι που επιδεικνύουν επιδεικτικά έλλειψη βασικών κοινωνικών αρχών συμπεριφοράς είναι πολιτικά πρόσωπα, απολαμβάνουν πολιτικών θέσεων ή επιρροής, είναι σημάδι βαθύτατης κοινωνικής σήψης και η ευθύνη γι αυτό βαρύνει αποκλειστικά την κοινωνία που τους ανέχεται αλλά και τους αναδεικνύει σε θέσεις ισχύος."

Διαβάζεται μετά μουσικής σε λούπες

 

Η πηγή και ο συγγραφέας αυτού;