Γυναικεία κυριαρχία και σεβασμός

Δε με ενοχλεί καθόλου το πως αυτοπροσδιοριζεται κάποια η κάποια.

Καλά κάνει, και το κάνει.

 

Αν μου επιτρέπεται να πω κι εγώ κάτι.
Θεωρώ πως όταν κάποιος βρει τη θέση του και αντιληφθεί τον εαυτό του μέσα σε αυτό που ονομάζουμε bdsm, δεν αναλώνεται στο να "ανακαλύψει" αν ο καθένας είναι αυτό που δηλώνει, είτε αυτό πρόκειται για άτομα του ιδίου στάτους, είτε άλλου.
Δεν ενοχλείται, ούτε νιώθει "απειλή" , διότι οι επιλογές του έχουν γίνει συγκεκριμένες και γνωρίζει πως ελκύεται και ελκύει από/τα άτομα αυτά που έχουν κοινή θέαση των πραγμάτων.
Για αυτό και συχνά διαβάζουμε/ακούμε, οι νέοι στο bdsm να μην βιάζονται πάνω στον ενθουσιασμό τους και να δίνουν χρόνο στον εαυτό τους για να καταλάβουν κυρίως ποιοί είναι και πού θέλουν να πάνε.
Μοιραίο είναι να γίνουν και λάθος επιλογές, δεν πειράζει, την επόμενη φορά θα ξέρει τι να αποφύγει.
Είναι σημαντικό να ακούμε την εσωτερική μας φωνή, αν κάτι δεν κάθεται καλά μέσα μας και αυτό δεν έχει να κάνει με αντιστάσεις και αντιδράσεις αλλά με μια πιο γενική αίσθηση πως δεν μπορούμε να συμπορευτούμε με κάποιο άτομο τότε πιθανότατα δεν κάνει για μας ούτε εμείς για αυτό.

 

Αν ο υποτακτικός έχει κάποιον προβληματισμό ρωτάει την Κυρία του.
Εδώ μέσα τι μπορεί να ζητήσει; Δικαίωση στις κρυφές επιθυμίες του ή συνταγή εκπαίδευσης της κυριαρχικής να γίνει καλή Αφέντρα;

 

ένα ενδιαφέρον ενδεχόμενο είναι η απαίτηση (ή η "προτίμηση") γιά καλόπιασμα, γιά "μη αιχμηρές διατυπώσεις", γιά λιγότερη ευθύτητα και περισσότερο στρογγύλεμα, να συνδέεται με την απαίτηση για "σεβασμό", γιά περιχαράκωση του "μη μου άπτου" χώρου, γιά τήρηση των αποστάσεων.

στην εδώ παράδοση λέγεται "όρια" και κάποτε συγχέονται με "όρους". η σύγχυση επιλύεται μόνον απ τους εμπλεκόμενους, με περισσότερη ή λιγότερη ευθύτητα. ο «σεβασμός», κυριολεκτικά, αφορά σε θεσμικές σχέσεις. συχνά όμως έχει χρησιμότητα κι αλλού.

 

αρκετοί άνθρωποι έχουν αυτό το άγχος με "την αξία τους". ο καθένας με τον πόνο του.

 

κανένας δεν κοροϊδεύει κανέναν, εκτός αν ο άλλος λείπει. όσο είναι εκεί είναι μέρος της πραγματικότητας.

 

Για ένα σ είναι παντελώς παντελώς αδιάφορο αν το σέβεται το αφεντικό.
Η δική μου εμπειρία έχει δείξει πως και για το αφεντικό είναι παντελώς αδιάφορος ο σεβασμός του υ.
Εδώ που τα λέμε, ούτε καν καταλαβαίνω τι είναι αυτός ο σεβασμός.

Τα πράγματα είναι πολύ απλά και ξεκάθαρα. Ο καθένας έχει τη θέση του και απ' αυτή απορρέει η συμπεριφορά, η ομιλία, το καθετί. Ο σεβασμός στις ερωτικές σχέσεις όποιου είδους, δεν έχει θέση καμιά.

Πίστεψέ με, διαχωρίζεται πολύ εύκολα. Η τιμωρία πονάει πολύ. Και χωρίς σπανκ.

Δεν είναι ούτε απαραίτητο, ούτε λογικό. Άμα θέλει είναι.

 

Αν και η ερώτησή μου ήταν προς τον @nikossub93 ώστε να καταλάβω τι εννοούσε εκείνος με το "τιμωρία" η απάντησή σου μου γεννάει άλλες απορίες:

Αν δεν έχεις καταλάβει το λάθος και σε βαράει με την ίδια δύναμη πώς μπορείς να το διαχωρίσεις; Αρκεί ένα "σε τιμωρώ τώρα" ώστε να νιώσεις χειρότερα ακόμα και αν δεν καταλαβαίνεις το λόγο;

Ποιος μπορεί να είναι ο σκοπός της μη παιγνιώδους τιμωρίας αν όχι το "γνώση και συμμόρφωση";

 

Δεν είναι τόσο λογική διαδικασία η τιμωρία. Πόσο δε μάλλον, όταν συζητάμε το πώς την αντιλαμβάνεται το σ.
Αρχικά, δεν έχει κανένα νόημα να εστιάζουμε στο ξύλο. Τιμωρία δεν σημαίνει ξύλο.
Δεύτερον, όταν το σ τιμωρείται, είτε του έχει ανακοινωθεί, είτε όχι, το νιώθει. Πώς το νιώθει, δεν μπορώ να στο εξηγήσω και δεν με έχει απασχολήσει κιόλας. Πάντως πονάει. Πολύ! Και αυτό αρκεί.
Κάποια πράγματα πρέπει να τα βιώσει κανείς για να τα αντιληφθεί πλήρως.

Το σ τιμωρείται για το "λάθος" που έχει κάνει. Η συμμόρφωση που λες, μπορεί να έρθει μέσω νέων εντολών. Μέσω ανάλυσης της τιμωρίας, μέσω ό,τι μπορεί να θέλει το αφεντικό. Διότι ο λόγος μπορεί να είναι προφανής. Πολλά διότι.
Για αυτό είπα, αν θέλει είναι. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.

 

@Arioch

η ένταση και η δύναμη δεν είναι παράμετροι της τιμωριας. το ξύλο το ίδιο είναι πολύ δύσκολη και λεπτή μέθοδος τιμωρίας. προϋποθέτει πλήρη απουσία θυμού. ισως περισσότερο απ τους άλλους τρόπους τιμωρίας. το ξύλο, συχνά, είναι συγχώρεση παρά τιμωρία.

το περιεχόμενο της τιμωρίας είναι: αυτό δεν μου άρεσε, συμμορφώσου.

 

Αν και η ερώτησή μου ήταν προς τον @nikossub93 προκειμένου να καταλάβω τι εννοούσε λέγοντας "τιμωρία" το παρακάτω μου γεννά νέα έρωτηση:

Αυτό ωστόσο είναι εξήγηση της τιμωρίας, το υ καταλαβαίνει γιατί τιμωρείται ακόμα και αν δεν καταλαβαίνει γιατί δε σου άρεσε αυτό που δε σου άρεσε.

Δε ρωτάω όμως αυτό. Τοποθετώντας το όπως το έθεσες, ποιο είναι το νόημα της τιμωρίας αν το υ δεν έχει καταλάβει τι ήταν αυτό που δε σου άρεσε;

 

παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα, τα υ δεν είναι ηλίθια. σπάνια χρειάζεται λεκτική ερμηνεία και αναλυτική εξήγηση γιά το τι δεν σου άρεσε. κατά κανόνα οι λεκτικές ερμηνείες είναι περιοριστικές, οι σχέσεις δεν είναι λογοτεχνικοί διαγωνισμοί. κυρίως δεν είναι επιχειρηματολογικές αναμετρήσεις.

λεκτικές, γλωσσικές και λογικές ακροβασίες είναι αιτία τιμωρίας