Γυναικεία κυριαρχία και σεβασμός

Δεν είπε κάνεις κάτι τέτοιο

 

Η αδικαιολόγητη τιμωρία δεν ταυτίζεται με την ηλιθιότητα

 

Έχει πάει αλλού η συζήτηση αλλά οκ

 

A
Καλά τότε  

 

Σας Ευχαριστώ πάντως για την ανταπόκριση στα ερωτήματα μου

 

Φυσικά και το υ πρέπει να ακολουθεί. Το σχόλιο μου δεν αμφισβήτησε την θέση του υ απλώς έθιξε το ζήτημα που πως νοιώθει το υ όταν αισθάνεται ότι τιμωρείται αυθαίρετα και τι συνέπειες έχει αυτό στον ίδιο

 

Θα αποπειραθώ μια ανακεφαλαίωση καταγράφοντας μία-μία τις δυνατές περιπτώσεις, κατά φθίνουσα πιθανότητα (σύμφωνα με τη δική μου θεώρηση των πραγμάτων)

1. Και το γεγονός και η αιτία της τιμωρίας γίνονται αντιληπτά.
Μια χαρά. Όπως το βλέπω εγώ η συχνότητα θα πρέπει να είναι φθίνουσα συνάρτηση του χρόνου αλλά ο έχων τα γένια, έχει και τα χτένια.

2. Η τιμωρία γίνεται αντιληπτή, το γεγονός που το προκάλεσε γίνεται αντιληπτό, η βαθύτερη αιτία όχι.
Το υ μπορεί να ρωτήσει και να μάθει. Πάρει δεν πάρει ωστόσο απάντηση, έχει τουλάχιστον τη γνώση ότι ακόμα και αν δεν καταλαβαίνει το λόγο η πράξη που προκάλεσε την τιμωρία είναι τζιζ-βαβά οπότε φροντίζει να μην επαναληφθεί.

3. Η τιμωρία γίνεται αντιληπτή, το γεγονός που την προκάλεσε δεν γίνεται αντιληπτό (σε αυτή την περίπτωση η βαθύτερη αιτία είναι αδιάφορη)
Το λογικό είναι να ρωτήσει και να μάθει. Ο Κ θα κάνει ό,τι νομίζει. Αν η εξήγησή δεν είναι αντιληπτή είναι πρόβλημα και των δύο. Αν η εξήγηση δεν έρθει ή δεν επαρκεί στο υ, είναι δικό του πρόβλημα· αν δεν του αρέσει ο δρόμος είναι ελεύθερος και τα σκυλιά δεμένα.

4. Η τιμωρία δεν γίνεται αντιληπτή ως τιμωρία.
Δεν έχω να πω κάτι πέραν της προσωπικής μου εκτίμησης ότι είναι περίπτωση "τρεις λαλούν και δυο χορεύουν", πρόβλημα (ή όχι) του Κ.

 

Αυτό που εξετάζεται είναι η απουσία αιτιολόγησης και όχι η απουσία αιτίας ή στόχου.

 

Πιο συγκεκριμένα: η απουσία λεκτικής απολογίας για την τιμωρία.

 

Τρομερή αυτή η απουσία.
Να οριστεί πάραυτα, μια τιμωρία για τους ελλιπείς Κυριάρχους που δεν απολογούνται επαρκώς.