Που σταματάει η δίψα.... ή αλλιώς Εκφυλισμός

Κι εγώ για το διάλογο  

 

Δεν μιλάμε όμως γενικά για την επιθυμία. Μιλάμε για την επιθυμία αναφορικά με το σεξ και το bdsm. Προσωπικά ο "εκφυλισμός" που έλεγε και το αρχικό ποστ, ο δικός μου και του υ μου, δεν πιστεύω ότι χρειάζεται κανένα όριο. Το βλέπω σαν μια διαδικασία που πυροδοτείται και στη συνέχεια ακολουθεί την πορεία της, όπου κι αν αυτή οδηγήσει.

 

Αγαπητή με απασχόλησε ιδιαίτερα ο προβληματισμός σου.

Επέτρεψε μου να τοποθετηθώ με ένα από τα απαγορευμένα πεζά ποιήματα του Καβάφη.


Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ

Το Σύνταγμα της Hδονής

Mη ομιλείτε περί ενοχής, μη ομιλείτε περί ευθύνης. Όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας· όταν ριγούν και τρέμουν αι αισθήσεις, άφρων και ασεβής είναι όστις μένει μακράν, όστις δεν ορμά εις την καλήν εκστρατείαν, την βαίνουσαν επί την κατάκτησιν των απολαύσεων και των παθών.
Όλοι οι νόμοι της ηθικής - κακώς νοημένοι, κακώς εφαρμοζόμενοι - είναι μηδέν και δεν ημπορούν να σταθούν ουδέ στιγμήν, όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.
Mη αφήσης καμίαν σκιεράν αρετήν να σε βαστάξη. Mη πιστεύης ότι καμία υποχρέωσις σε δένει. Tο χρέος σου είναι να ενδίδης, να ενδίδης πάντοτε εις τας Eπιθυμίας, που είναι τα τελειότατα πλάσματα των τελείων θεών. Tο χρέος σου είναι να καταταχθής πιστός στρατιώτης, με απλότητα καρδίας, όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.
Mη κλείεσαι εν τω οίκω σου και πλανάσαι με θεωρίας δικαιοσύνης, με τας περί αμοιβής προλήψεις της κακώς καμωμένης κοινωνίας. Mη λέγης, Tόσον αξίζει ο κόπος μου και τόσον οφείλω να απολαύσω. Όπως η ζωή είναι κληρονομία και δεν έκαμες τίποτε δια να την κερδίσης ως αμοιβήν, ούτω κληρονομία πρέπει να είναι και η Hδονή. Mη κλείεσαι εν τω οίκω σου· αλλά κράτει τα παράθυρα ανοικτά, ολοάνοικτα, δια να ακούσης τους πρώτους ήχους της διαβάσεως των στρατιωτών, όταν φθάνη το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.
Mη απατηθής από τους βλασφήμους όσοι σε λέγουν ότι η υπηρεσία είναι επικίνδυνος και επίπονος. H υπηρεσία της ηδονής είναι χαρά διαρκής. Σε εξαντλεί, αλλά σε εξαντλεί με θεσπεσίας μέθας. Kαι επί τέλους όταν πέσης εις τον δρόμον, και τότε είναι η τύχη σου ζηλευτή. Όταν περάση η κηδεία σου, αι Mορφαί τας οποίας έπλασαν αι επιθυμίαι σου θα ρίψουν λείρια και ρόδα λευκά επί του φερέτρου σου, θα σε σηκώσουν εις τους ώμους των έφηβοι Θεοί του Oλύμπου, και θα σε θάψουν εις το Kοιμητήριον του Iδεώδους όπου ασπρίζουν τα μαυσωλεία της ποιήσεως.

(από τα Kρυμμένα Ποιήματα 1877; - 1923, Ίκαρος 1993)

 

 

Ζήσε ότι πόθησες, άφησέ το να σε κατασπαράξει.
Εξουθενωμένος, ξοδεμένος, λεύτερος.
Όταν πάψεις να θέλεις, θα βρεις επιτέλους ποιος είσαι...

 

Το θέμα πότε παύεις να θέλεις? Πριν ή μετά που είναι αργά?...

 

Μετά. Ότι απομείνει από σένα είναι αυτό που αξίζει, γιατί είναι άφθαρτο.
Αν πάλι δεν απομείνει τίποτα, μπορείς να ελπίζεις σε μια αξιοπρεπή κηδεία... 

 

Ελπίδοφόρα μηνύματα! Μία ευγενική χορηγεία του αγαπητού @peleas  

 

Die young and make a nice corps, ένα πράγμα...μάλιστα.  
Πειράζει να το ψάξω αλλιώς, πριν να είναι αργά? Έχω ένα θέμα στα ραντεβού μου (με την ιστορία, με την ζωή μου, με τα θέλω μου...) οπότε λέω να μην το φτάσω στα άκρα. Δεν έχω περιθώρια τέτοια πια  

 

Αν δεν σπάσεις τα "κόκαλα" σου. Αν δεν περάσεις την ψυχή και το μυαλό απ' το μίξερ, το πλυντήριο, τον φούρνο κλπ.
Αν περιμένεις απ' τον/την οποιονδήποτε/οποιαδήποτε άλλο/η να σε ψάξει, για να σε "ξεδιψάσει με το ζόρι".
Πιθανότατα να μαραζώσεις περιμένοντας και να ψοφήσεις με τα "χείλη" ξεραμένα.
Η ζωή γνωρίζει μόνο δυο είδη ανθρώπων, εκείνους που ονειρεύονται ( δηλαδή ρισκάρουν, παλεύουν και κυνηγούν ).
Που τις ευκαιρίες για να ικανοποιήσουν τα όποια θέλω τους, προσπαθούν να τις δημιουργήσουν.
Ακόμη κι αν χρειαστεί να σπείρουν στην πέτρα. Κι ας μην βλαστήσει τίποτε.
Κι εκείνους που καρτερούν, που τους διαλέγουν, που φαντασιώνονται. Για να μένουν μονίμως ανικανοποίητοι.
Και μια μέρα να βλαστημούν, για όλα όσα δεν τόλμησαν να κάνουν.

Το παράδοξο είναι, ότι οι "τολμηροί", οι "αδηφάγοι" αν και δεν φορούν ρολόι στον καρπό, γνωρίζουν ότι ο χρόνος κυλάει και το κάνει εναντίον τους.
Ενώ οι "άτολμοι" το ρολόι δεν το βγάζουν ποτέ από πάνω τους, το κοιτούν μανιωδώς, αλλά προτιμούν οι δείκτες του να περπατούν δίχως αυτούς.

Χίλιες φορές να ρουφήξω το μεδούλι απ' όλα όσα θα ήθελα να γευτώ, μέχρι και να τα σιχαθώ ακόμα.
Παρά να τα λιμπίζομαι με τα μούτρα κολλημένα πάνω σε μια βιτρίνα.
Ωραίο το "φιλοσοφείν", γαμάτα τα λόγια και οι σκέψεις, αλλά δεν φτάνουν, ποτέ...
Θέλει όμως καρύδια για να ζήσεις έστω και στο ελάχιστο ελεύθερος και το "νερό" πληρώνεται πολύ ακριβά... 

 

Δεν συμφωνώ με την ονομασία της εκβάθυνσης ως εκφυλισμό. Αυτή είναι μία υποκειμενική ερμηνεία. Με τη λήψη των κατάλληλων αντιμετρων .. , ισορροπίας, ο εκφυλισμός όπως βαφτίστηκε δεν είναι μόνο επιθυμητός...

Είναι στόχος  

Και είναι ο λόγος που στις βανίλια σχέσεις μας δεν είμασταν ολόκληροι και είναι βασικά ο λόγος που είμαστε εδω 

 

Εξαιρετική η συζήτηση και καλώς νεκραναστήθηκε. Μέμφομαι τον εαυτό μου για το ότι μου είχε διαφύγει αρχικώς.

Εάν υπήρχε πάτος/ταβάνι σε οιαδήποτε ανθρώπινη έκφανση, θεωρώ εξαιρετικά πιθανό ο τροχός να είχε ανακαλυφθεί πριν καμιά 50 χρόνια.
Του εκφυλισμού, όπως τουλάχιστον τον οριοθέτησε η νηματοθέτης, προηγείται ο εκμαυλισμός. Το εάν ο εκμαυλισμός θα καταλήξει σε αρνητικό πρόσημο ως εκφυλισμός, εξαρτάται από τις ικανότητες και την φαντασία του εκμαυλιστού. Τα έσωθεν όρια του εκμαυλιζομένου, κατά τω μάλλον ή ήττον, είναι αδιάφορα.

Και πάμε τώρα στο κάθαρμα.

Η επιθυμία να είμαι ξεχωριστός, ενώ δεν είμαι, οδηγεί στη σχιζοφρένεια. Ε, και? Δεν είναι υπέροχο αυτό? Ένας τρόπος φυσικής επιλογής, που οδηγεί αυτούς που δεν γνωρίζουν ή και χειρότερα, γνωρίζουν αλλά δεν αποδέχονται την μετριότητά τους να πηδήξουν στον Καιάδα, δίχως να απαιτηθεί να τους σπρώξουν.
Αλλά και από την ανάστροφη. Είμαι ξεχωριστός, αλλά δεν επιθυμώ να ξεχωρίζω. Εκεί να δεις οδύνη κάθαρμα.

Φαντασιώνομαι αυτή τη στιγμή τον Σιγισμούνδο και τον Κάρολο, ν διαβάζουν αυτό το νήμα, και να μετράνε οπαδούς.
Μέχρι να ανακατευτεί η κοινωνική ηθική και τάξη του Δυτικού "πολιτισμού", δεν υπήρχε, αλλά και ούτε πρόκειται να υπάρξει, καλύτερο φίλτρο από το μακροβούτι στον όποιο πνευματικό, ηδονιστικό, εξουσιαστικό εκμαυλισμό....και όποιος αντέξει.