Σας φαίνεται ακραίο να ορίζει το Κ άτομο τους φίλους και τις συναναστροφές του υ?

Δηλαδή για να καταλάβω το ερώτημα.
Θα έρθει μία Κ να μου πει στα 41 μου με ποιους θα συναναστρέφομαι?
Δύσκολο.Το να ζητήσω άδεια να τους δω φυσικά και επιβάλλεται αλλά όχι το ποιους θα βλέπω.

 

Τότε μένω στο πρώτο σκέλος της τοποθέτησης σας κατά το οποίο τίποτα δεν είναι ακραίο. Τείνω να συμφωνήσω βάζοντας το "σχεδόν" μπροστά απο το τίποτα και θα διαφωνήσω πως ότι εκλαμβάνεται ως τέτοιο οδηγεί σε ηθικολογία. Τουλαχιστον οχι πάντα.

 

Παρεμπιπτόντως, στην αγοραία έννοια του, "ακραίο" μεταφράζεται ως "οτιδήποτε δεν θα έκανα εγώ, τι 'ν' αυτές οι ανωμαλίες, παναηάμ".  

 

Ναι ισχύει. Παρ' όλα αυτά θα έλεγα πως οτιδήποτε ξεφεύγει απο τα προσωπικά όρια του καθενος το βαπτίζει ως ακραίο. Κι ας ξεπερνιούνται όρια κι ας τίθενται ξανά νέα.

 

μήπως στο ότι αναφέρεται στην αερολογια περί ηθικής, της χωροχρονικά πλέον ευμετάβλητης κοινωνικής/πολιτικής συζήτησης - αναζητησης, με ρίζες στις μεταφυσικές δοξασίες;
Κι αυτή είναι η apriori απαξιωτική προσέγγιση. Αν κοιτάξουμε την ηθικολογία υπό το πρίσμα της θεματολογίας του παρόντος (ως αυτή θα όφειλε να είναι - οχι ως δυστυχώς έχει) τότε θα βρούμε δεκάδες ακόμη λόγους απαξίωσης.

 

Ο Σιχαμεροτατος έλεγε πως "το ακραίο είναι ο μοναδικός τρόπος κατανόησης του κανονικού" και είχε δίκιο. Υπό την αίρεση πως το κανονικό συμβαδίζει συνήθως με το "'ηθικο", η αναγνώριση ακροτητος μπορεί να οδηγήσει σε ηθικολογία. Μπορεί ωστόσο και όχι, σε αναλογία με την ποιότητα των όρων στην νοητική δομή του παρατηρητή...

 

Ακριβώς. Ήξερα πως ξεφεύγω απο το θέμα αλλά δεν μπορούσα να το αφήσω ετσι. Δυστυχώς όμως κατ' εμε υπάρχει ταύτιση συχνά μεταξύ ηθικής και ηθικολογίας και θα ήθελα αυτό, από όποιον επικαλείται μια από τις δυο έννοιες να γίνεται ξεκάθαρο.

 

λολ τώρα ειλικρινά το έγραψες αυτό? ο,τι τι, χρειαζόταν να το γράψεις? πάλι καλά που μπορεί να κάνει και διάλογο βρε παιδιά  

προφανώς κι αναφέρομαι σε διαπραγματεύσεις μέσω διαλόγου τόσο στην αρχή όσο και στη διάρκεια μιας d/s σχέσης.. το να φαίνεται αυτό σε πολλούς ως "τι λέει αυτή η τρελή?", δε με εκπλήσσει.. ίσα ίσα με θλίβει..

 

Και στα -ήντα  

 

Ειλικρινέστατα. Εκτός κι αν για σας διάλογος είναι να μιλάτε μόνη. Όχι πως έχω πρόβλημα. Συχνά αφήνω τους άλλους να παρουσιάσουν τον μονολογο τους. Η σκηνή δική σας.

 

κι αν δεν δίδεται η άδεια;

 

Δεν χρειάζεται να θλίβεστε ούτε να το πάρετε προσωπικά, απλός δημόσιος διάλογος είναι. Δεν σας θεωρεί κανείς τρελή, ίσως λίγο ζηλώτρια στα πιστεύω σας. Κατανοητό και συγγνωστό.  

Αυτό που σας λέμε διάφοροι είναι ότι στην ασυμμετρία η διαπραγμάτευση, με διάλογο, νοήματα, σήματα καπνού ή άλλα μέσα, δεν είναι βασική προϋπόθεση, είτε στην αρχή είτε στη μέση της σχέσης. Με άλλα λόγια, δεν είναι από τα εκ των ων ουκ άνευ.