Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

 






Κράκεν
(Παράξενα αρχιπελάγη)

Έρχομαι εδώ
Από μακρινές
Παράξενες θάλασσες
Είδα τόσα πολλά
Που δεν ορίζονται ακόμη
Κι από το πιο φιλόδοξο στερέωμα
Ανθρώπους ‘διαφορετικούς’
Ανθρώπους άδειους
Ανθρώπους μαγικούς
Λαούς και τόπους
Συναρπαστικούς
Αν ξεκινούσα να ιστορώ
τέλος η διήγηση δε θα’χε…
Έρχομαι ξανά
Από τις βόρειες θάλασσες
Που στα άπειρά τους βάθη
Λένε
Ζουν τα θηριώδη Κράκεν
Και στο άκουσμά τους μόνο
Τρομοκρατούνται ως και οι απόγονοι
Των Βίκινγκς
Στα φοβερά πλοκάμια τους
Τσακίστηκαν πλοία περήφανα
Στις σκοτεινές σπηλιές τους
Αναπαύονται αμέτρητοι σκελετοί
Γενναίων ναυτικών…
Έρχομαι πάλι
Από τα παράξενα, ωκεάνια αρχιπελάγη
Είδα τόσα και βίωσα
Που δεν χαρτογραφούνται από Κολόμβους εκατό
και χίλιους Μαγγελάνους
Ανθρώπους όμορφους
Ανθρώπους γελαστούς
Κι είδα ακόμη
Παιδιά με βλέμμα μελαγχολικό
Γέροντες αγριεμένους από τη μοναξιά
Γυναίκες που ρήμαξε η σιωπή
Ανθρώπους είδα ‘διαφορετικούς’
Και τόσο ίδιους…
Έρχομαι πίσω
Από τις παγωμένες θάλασσες των Κράκεν
Και έχω μαζί μου ένα πλούτος
Από χρώματα
Από γέλια
Από κλάματα
Από σπαραγμό
Από αηδία…
Έρχομαι πίσω
Από τις μυθικές ακρογιαλιές
Των Υπερβορείων
Ρούφηξε η ματιά μου
Τοπία πανέμορφα
Βουνά ομιχλώδη
Και λίμνες μαγικές
Κι ακόμα είδα
Κλειστά παράθυρα
Κλειστές ψυχές
Το φόβο για το θάνατο
Το φόβο για το Άπειρο
Την τρομερή παγκόσμια δίψα
Των ανθρώπων
Για ένα άγγιγμα
Για ένα φιλί
Την σκιά στο βλέμμα του πατέρα
Που θάβει το παιδί του
Τη σιωπή, το άχρονο
Στο πρωινό ξύπνημα του ήλιου
Πάνω από το καθημερινό άδικο…
Γύρισα πίσω
Από την Θούλη των Αποκρυφιστών
Κι έχω μαζί μου ένα θησαυρό ατίμητο
Δυο λέξεις πάνω σ’ένα κίτρινο χαρτί
Καλό ταξίδι
Ένα αγχωμένο σ’αγαπώ
Πάνω στα χείλη μου
Κληρονομιά του αρχαίου ρίγους
Στα μυθικά αρχιπελάγη των μοναχικών ψυχών
Όσων ακόμη επιμένουν
Να χαράσσουν θύελλες με το στεναγμό τους
Ανέμους να πλέκουν με τον σάρκινο αργαλειό
Της νιότης που εξαγόρασαν
Για ένα χωράφι ήλιο
Της φρίκης του μοναδιαίου ανύσματος
Που πάντα δείχνει το ίδιο τέλος
Για όσους
Έχουν το βλέμμα να αντέχει ακόμα
Και τη ψυχή
Να το στερεώνει
Με την υπέροχη ψευδαίσθηση της ζωής…D.P.

 

ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ ΠΕΝΘΙΜΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΟΡΥΦΟ

Στο ταβάνι βλέπω τους γύψους.

Μαίανδροι στο χορό τους με τραβάνε.

Η ευτυχία μου, σκέπτομαι, θα 'ναι

ζήτημα ύψους.

Σύμβολα ζωής υπερτέρας,

ρόδα αναλλοίωτα, μετουσιωμένα,

λευκές άκανθες ολόγυρα σ' ένα

Αμάλθειο κέρας.

(Ταπεινή τέχνη χωρίς ύφος,

πόσο αργά δέχομαι το δίδαγμα σου!)

Ονειρο ανάγλυφο, θα 'ρθω κοντά σου

κατακορύφως.

Οι ορίζοντες θα μ' έχουν πνίξει.

Σ' όλα τα κλίματα, σ' όλα τα πλάτη,

αγώνες για το ψωμί και το αλάτι,

έρωτες, πλήξη.

Α! πρέπει τώρα να φορέσω

τ' ωραίο εκείνο γύψινο στεφάνι.

έτσι, με πλαίσιο γύρω το ταβάνι,

πολύ θ' αρέσω.

Κώστας Καρυωτάκης

 

Μιὰ φορὰ κι ἕνα καιρό, ἦταν ἕνα γραμμόφωνο. Ἕνα ὁλομόναχο γραμμόφωνο.
Μὰ μπορεῖ καὶ νὰ μὴν ἤτανε γραμμόφωνο καὶ νά ῾ταν μόνο ἕνα τραγούδι, ποὺ ζητοῦσε ἕνα γραμμόφωνο, γιὰ νὰ πεῖ τὸ καημό του. Μιὰ φορὰ κι ἕνα καιρό, ἦταν ἕνας Ερωτας. Ἕνας ὁλομόναχος Ἔρωτας ποὺ γύριζε μὲ μία πλάκα στὴ μασχάλη, γιὰ νὰ βρεῖ ἕνα γραμμόφωνο γιὰ νὰ πει τὸ καημό του. «Ἔρωτα μὴ σὲ πλάνεψαν ἄλλων ματιῶν μεθύσια καὶ μέσ᾿ τὰ κυπαρίσια περνᾷς μὲ μι᾿ ἄλλη νιά; Ἔρωτ᾿ ἀδικοθάνατε, Ἔρωτα χρυσομάλλη, ἂν σ᾿ εἶδαν μὲ μιὰν ἄλλη, ἦταν ἡ Λησμονιά».

Μιὰ φορὰ κι ἕνα καιρό, δὲν ἦταν ἕνας ἔρωτας, δὲν ἦταν ἕνας πόνος. Ἦταν μισὸς ἔρωτας -μισὸς πόνος- καὶ μιὰ μισὴ πλάκα, πού ῾λεγε τὸ μισό της σκοπό: «Ἔρωτα μὴ σὲ... Ἔρωτα μὴ σὲ... ἔρωτα μισέ... ἔρωτα μισέ...» Θέ μου! Μὰ δὲ βρίσκεται ἕνα χέρι! Ἕνα πονετικὸ χέρι, γιὰ ν᾿ ἀνασηκώσει τὴ βελόνα καὶ ν᾿ ἀκουστεῖ ξανά, ὁλόκληρος ὁ Ἔρωτας, ὁλόκληρο τὸ τραγούδι: «Ἔρωτα μὴ σὲ σκότωσαν τὰ μαγεμένα βέλη; Ἔρωτα Μακιαβέλλι. Τὰ μάτια ποὺ σὲ λάβωσαν, μὲ δάκρυα πικραμένα, καρφιά ῾ταν πυρωμένα καὶ μπήχτηκαν βαθιά».

Μενέλαος Λουντέμης - Το παραμύθι ενός ραγισμένου έρωτα

 

<<Χειμερινά σταφύλια>>

Tης πήραν τα παιγνίδια και τον εραστή της. Έσκυψε λοιπόν το κεφάλι και παρ’ ολίγον να πεθάνη. Mα τα δεκατρία ριζικά της σαν τα δεκατέσσερά της χρόνια εσπάθισαν την φευγαλέα συμφορά. Kανείς δεν μίλησε. Kανείς δεν έτρεξε να την προστατεύση κατά των υπερποντίων καρχαριών που την είχαν ήδη ματιάξει όπως ματιάζει η μυίγα ένα διαμάντι μια χώρα μαγεμένη. K’ έτσι ξεχάστηκε ανηλεώς αυτή η ιστορία όπως συμβαίνει κάθε φορά που ξεχνιέται από τον δασοφύλακα το αστροπελέκι του στο δάσος.

Ανδρέας Εμπειρίκος

 

Κι ίσως τελικά όσα δεν συνέβησαν ποτέ να μην τα ποθήσαμε αρκετά.
Χαράματα ανούσια κι ανούσια Σάββατα, θέματα που αδυνατούσα να κλείσω σωστά κι όμως τα άνοιγα ανάθεμα γαμώτο ανάθεμα…
Έναν μοναδικό λόγο είχα για να ‘μαι εγώ και χίλιους δυο που δεν τα κατάφερα… Γλείφουν ήδη εκεί που θα ‘φτηνα. Θάφ’ τηνα από το μυαλό σου θαφ’ τηνα.

Εγωισμός δεν σου ‘μεινε ήθελα να ΄ξερα!; Σκέψεις σε κατάπιναν κι η ιστορία αυτή γνωστή στο να αντιφάσκει.

Πες μου πώς μοιάζει η νύχτα που χάθηκες; Κανείς δεν σε ψάχνει, κανέναν δεν νοιάζεις.
Τα λάθη είναι ανθρώπινα, αυτά μείναν μόνο να θυμίζουν πως άνθρωπος μοιάζεις.
Παράλληλα, δεν λυπάμαι μα αν ήταν τα πράγματα αλλιώς πιθανώς χαρούμενος να ‘μουνα.
Το χιούμορ μου έχω άμυνα, πώς να τη πάλευα αλλιώς καθώς μια ακόμη ανασφάλεια κι απόψε με έχει πάρει αμπάριζα;

Τα αδέρφια μου, μετρημένα στα δάχτυλα μα έχουνε δάχτυλα που προτιμάνε να σπάσουν αντί κάποιον να ‘δειχναν.


Τον κόσμο ανάποδα θα ‘φερνα τα άστρα να μετράνε ανθρώπους πεσμένα στο πάτωμα εγώ να δω τι σημαίνει η πτώση για μια μόνη ευχή ως αντάλλαγμα κι αυτά να δουν τι σημαίνει να σβήνουν οι ελπίδες σου ευχόμενος μάταια…
Ποια αγάπη; Εδώ δεν ξέρω αν νοιάστηκα. Αν κάτι αγάπησα θα ‘ταν το πίσω πίσω κάθισμα…
Από το σχολείο ως χθες στο λεωφορείο σε αυτό ακόμα δεν άλλαξα…
Ξέρω ποιος είμαι και πιο άντρας δεν ένιωσα με όποια γυναίκα κι αν ξάπλωσα. Ανάθεμα κι αν ποτέ κατάλαβαν πόσο διαφέρει Background και κατάντημα. Απ’ το «θες να πάμε μια βόλτα» στο να τα φέρω βόλτα μετρώντας λειψά μεροκάματα. Χάνομαι σαν ‘μαι φάντασμα απ’ τη Κηφισίας το χάραμα…

Το σύστημα που βρίζεις κάθε Δευτέρα μαντάμ ειν’ το make up τα Σάββατα.

Από το πάτωμα η αυτοεκτίμηση σου δεν ψήλωσε πόντο τι και αν φόρεσες ψηλοτάκουνα?! Εδώ σπάνια… Εδώ σπάνια σ’ αγαπούν και πού και πού ίσως στο πουν για το ξεκάρφωμα. Χιλιάδες χείλια μου το ‘παν μα αλήθεια, πόσα από δαύτα να τα άξιζα?! Πόσα από αυτά μπέσα να άξιζαν?!

Στο τέλος της μέρας θα σε έχει ξεχάσει. Τί και αν γύρω όλος ο κόσμος σου μοιάζει; Στο ορκίζομαι μέσα μου ότι με τρώει θα το ‘χω σκοτώσει προτού να χορτάσει…

Μαύρη Μαρμάγκα…

 

Σε ξαναβρήκα ξανά
στα ίδια τα λημέρια
εκεί που πρωτογνωριστήκαμε παλιά.

Παίζουν τα μαλλιά σου και τρέχουν με τον ήλιο
λατρευτή μου θύμηση, ελα και συντρόφεψε με.
Τώρα που με σημάδεψε το άσπλαχνο πέρασμα του χρόνου
δείξε συμπάθεια και συγχώρεσε με, φίλα με
ύστερα πέρασε και ξέχασέ με.

Έιχες τα κόκκινα μαλλιά ελέυθερα και παρασύρθηκα
και ο άσπρος σου λαιμός στητός..και δυό-τρεις λεπτές γραμμές
γύρω από τα μάτια, αρμονικά δεμένες με το χρόνο, και διαλύθηκα.

"Αλίμονο μου", τρόμαξα
"θαρρώ πως σ'αγαπώ ακόμα"

Μα η ματιά σου σκοτεινή
όπως και τότε κοφτερή,
"μην πλησιάζεις" είπες δυνατά
"δε μιλώ εγώ σε ξένο"

..Πως πίστεψα ο ανόητος
πως τούτο τ' όνειρο
θα γινόταν ποτέ δικό μου..


δικό μου ποιηματάκι που έγραφα λίγο καιρό τώρα
κάθε κριτική θεμιτή και καλοδεχούμενη!

 

Ωραίος! Συνέχισε το

 

I ll try!!!

 

ΑΒΡΑΧΑS... όπως λέμε διυπάρχω επικινδύνως...

Συμβαίνει μια ξεχωριστή ώρα.

Την ώρα που οι θάνατοι που γεννιούνται είναι περισσότεροι παρά οι ζωές που πεθαίνουν.
Την ώρα που η απελπισία δείχνει να έχει κερδίσει και την τελευταία παρτίδα αλλά κανείς ακόμα δεν έχει προλάβει να σηκωθεί απ'το τραπέζι.
Συμβαίνει μια ώρα που είναι κλεμμένη από το φως και την αναζητά το σκοτάδι.
Εκείνη η μαυλιστική μουσική ακούγεται από τα ακροσύνορα της σκέψης. Δεν σε ενοχλεί, δεν σε αρπάζει, δεν σε καθηλώνει... σε προειδοποιεί... πολλές φορές νομίζεις πως σε απειλεί...
Το ρίγος της επαφής, ακέραιο, μεγαλοπρεπές, μυστηριώδες, ορθώνεται ξανά... δεν καταναλώνεται ολοκληρωτικά ο οβελίας της θυσίας και ο άγγελος του θανάτου μπορεί να πάρει και το δικό σου πρωτότοκο παιδί... κι όμως, προλαβαίνεις... προλαβαίνεις να μαρκάρεις το κατώφλι της εξώπορτας... εκείνος θα το δει και θα σε προσπεράσει...
Συμβαίνει λιγότερο συχνά πια κι όμως συμβαίνει... η επαφή απλώνεται πρώτα στη σάρκα, μετά εισδύει στα κύτταρα του αίματος κι ύστερα δροσίζει τους νευρώνες σου με μια αύρα πρωτόγνωρη... κάθε φορά τούτη η αύρα είναι πρωτόγνωρη όπως και η εμπειρία... αλλιώς η ύπαρξη καταδικάζεται για πάντα στον ενικό αριθμό... αλλιώς η διύπαρξη παραμένει μια λέξη νεκρή σε κάποιο λεξικό...

Συμβαίνει όταν είσαι απρoετοίμαστος... κι όμως ενεργός...
Και το θαύμα της επαφής είναι ολοζώντανο μέσα σου... περιμένει μονάχα μια δική σου λέξη, λέξη δύναμης, για να σαρκωθεί...

Και ο Κόσμος φτιάχνεται πάλι απ'την αρχή...D.P.

 

 



Μαυσωλείο
Ακόμα και το πιο άρρωστο
από τα ζωντανά σου μέλη
είχε την τρυφερότητα που του άξιζε
κι εσύ
άθλιε σαλτιμπάγκε
της λερωμένης καλημέρας
δεν έχεις βλέμμα για τους ανθρώπους
δεν έχεις ούτε αλήθεια
ούτε ψέμα
γιατί κι αν αγαπήθηκες
δεν αγάπησες τόσο
ώστε να προσκυνήσεις στον πόνο των άλλων
τη δική σου αθανασία
ακόμα και το πιο ευάλωτο
από τα παιδιά σου
απήλαυσε
την παραμυθία που του όφειλες
κι εσύ
μίζερο μηρυκαστικό ανόσιων επικλήσεων
στη χαρά
και στην ευδία
τόλμησες να σηκώσεις τη λέξη
υπάνθρωποι
για κάποιους που είναι σαν κι εσένα
που τους βρεφούργησε η ίδια Μάνα
που τους ευλόγησε
και τους καταράστηκε
το Άπειρο
σαν κι εσένα!
τόλμησες
να σηκώσεις την πέτρα από το χώμα
Κάιν
και δεν την έριξες στον αδελφό σου
ακόμα
ακόμα την κρατάς
και ετοιμάζεσαι μ’αυτήν
για κάτι χειρότερο ακόμα κι απ’το φόνο
ένα πελώριο μαυσωλείο να φτιάξεις
του σπέρματος που λέρωσες
του αίματος που έχυσες
του πνεύματος που έφτυσες…
του βλέμματος που έχασες…D.P.

 

 








Ο δολιοφθορέας






Ο δολιοφθορέας

ήξερε το δρόμο

φοβόταν τις σκιές

την αίσθηση κέρδιζε

βήμα το βήμα

καθώς κρατούσε το χθες

στ’ απλωμένα του χέρια

[ανασαίνει βαριά

λαβωμένος

από ματωμένα σ’ αγαπώ]





Ο δολιοφθορέας

έκαψε τις απαιτήσεις του

ζωντάνεψε ένα μύθο ξεχασμένο

ζητιάνος έγινε

στο κόσμο των λεπρών

και αγνόησε από τα περιττά

ως και τη δύναμή του

[στην αλλαγή

θα υπάρχει ακεραιότητα

σαν κρύσταλλος αρχαίος καθαρή

σαν ελιξίριο δαιμόνων ισχυρή

αλλά καταραμένη]





Ο δολιοφθορέας

περπάτησε στο μνήμα του πατέρα του

χωρίς αιδώ

ζωγράφισε στο μάρμαρο

έναν γύπα που αιμορραγεί

από το βέλος ενός πολεμιστή φωτός

και οσμές θανάτου γεύτηκε

σαν μυρωδιά ζωής

[πεσμένος καταγής θρηνεί

ένα είδωλο που έγινε θεός θυσιασμένος]





Ο δολιοφθορέας

αρνήθηκε την ύπαρξή του

αναζητούσε τον εαυτό του

στις αναμνήσεις

στα όνειρα

στη θάλασσα των προσευχών του

σε όσα ματαιώθηκαν

και όσα ματαίωσε

[στέκεται μπρος στον εαυτό του

δεν του είναι γνωστό το είδωλό του

στο πρόσωπο που βλέπει

αναγνωρίζει

ένα φοβισμένο θάνατο

του απλώνει το χέρι στοργικά

και στου καθρέφτη το χαμόγελο

ευτυχισμένος εγκαταλείπεται]





Ο δολιοφθορέας

ένα μικρό παιδί

αγαπημένο

όμορφο

στεφανωμένο

από ήλιους άλικους

γυρνά αέναα

στον ίδιο πάντα κύκλο

είναι ο χρόνος που εκπυρώθηκε

κι έγινε περιδέραιο της Νύχτας

[ένας Ορφέας θλιμμένος

μια Ευρυδίκη αστόλιστη

ένας Χριστός ορφανεμένος

κι ένδοξος

και μια μοναξιά

σαν αιώνας

και σαν δάκρυ

στο πρόσωπο του κόσμου…]
D.P.

 

MYΣTIKOΣ

Ντύνομαι αίμα
Και γίνομαι πολεμιστής δεινός

θα γκρεμιστώ από τα βράχια της Ισσού
Για του Αλέξανδρου την αιώνια δόξα
θα ξεχαστώ εγώ με απροθυμία
Για να λάμψει στο Μακεδόνα στρατηλάτη
Του Φοίβου η τρέλα…

Ντύνομαι επίκληση
Με τον Ενώχ βαδίζω σιωπηλός
Στα διαμερίσματα του Θρόνου
Ενεός, απόστατος, μικρός
Και πάνω μου ξεσπώντας
το Αιν Σοφ αποκαλύπτει
Τις 12 σεφίρες
Και μονομιας
Από αθάνατος
Γίνομαι θνητός…

Ντύνομαι φως
Και γίνομαι φτωχός Ιππότης του Ναού

Στην Ακρα
θα πάρει το κεφάλι μου ο Σαλαδίνος
στην Αγια Πόλη
δεν θα αξιωθώ να προσκυνήσω
τα βήματα Εκείνου…

Ντύνομαι λίθος φιλοσοφική
Υδράργυρος στριφνός
Και σίδηρος ανυπότακτος
Ο εργατικός Ελβέτιος
με ρίχνει στα καζάνια του
Να μεταστοιχειωθώ
Σε ατόφιο χρυσάφι
Και με το κόστος της μυστικής γνώσης
Απαλλοτριώνομαι…

Ντύνομαι λέξη και αριθμός
Ο Χρόνος με απαξιώνει
Δεν είναι φίλος
Ούτε εχθρός
Αρνούμαι την όψη του Απρόσωπου
Την φλόγα του βλάσφημου Ιερού
Αλλά χρωστάω ακόμη ένα θάνατο να δώσω
Και περπατώ στα μονοπάτια μου

Πάντα σε αγωνία

Πάντα μυστικός…D.P.