Σε κάθε λάθος του/της υποτακτικού/ης αντιστοιχούν κάποιες ευθύνες στον Κυρίαρχο/η?

Re: Απάντηση: Σε κάθε λάθος του/της υποτακτικού/ης αντιστοιχούν κάποιες ευθύνες στον Κυρίαρχο/η?

Επειδή κάτι τέτοιο συνέβει σε μένα μπορω να πω μόνο ποιο ήταν το άμεσο αποτέλεσμα αυτής μου της πράξης.
Μιά βδομάδα στέρησης κάθε επαφής, πέρα από sms με αναφορές. Καμμιά διαταγή, καμμιά στήριξη, απλά τίποτα.
Η ένδειξη αδιαφορίας μου, γιατί αυτό σημαίνει το να ξεχάσει η σκλάβα να πάρει ή να την εμποδίσει κάτι όπως στη δική μου περίπτωση και να μην ειδοποιήσει, τιμωρήθηκε.
Τόσο απλά.

Αυτή τη φορά ήταν ένα τηλέφωνο, αλλά αυτό δείχνει πως δεν Μπορεί να Βασιστεί πάνω στη σκλάβα για τα μικρά πως θα Μπορεί να Βασιστεί για τα μεγάλα?

 

Τα χαρακτηριστικά και η προσωπικότητα ενος/μιας sub δεν παύουν να υφίστανται από τη στιγμή που μπαίνει σε μια bdsm σχέση....και μην ξεχνάμε πως αυτά είναι κατά κύριο λόγο , τα πράγματα που αρχικά προσέχει ένας/μια Κυρίαρχος για να ξεκινήσει μια σχέση.
Στη συνέχεια είναι σίγουρα στο χέρι του/της Κυρίαρχου να διορθώσει κάποιες συμπεριφορές και να προλάβει ακόμα και τα λάθη. Σε αυτό το κομμάτι λοιπόν "της bdsm σχέσης" θα συμφωνήσω με το αρχικό post του Κυρίου Sadal_Melik οτι ο/η Κυρίαρχος φέρει την ευθύνη. Σε περιπτώσεις όμως που δεν υπάρχει bdsm σχέση με τη στενότερη έννοια, αλλά καταστάσεις και sessions σε πιο "ελεύθερη έκδοση" τότε.... και κατά τη γνώμη μου πάντα, η ευθύνη για τα λάθη των υποτακτικών ειναι μοιρασμένη.

 

Η απάντησή μου στο παρών Thread είναι ένα απλό "εξαρτάται"
(εξαρτάται από την χρονική στιγμή που βρίσκεται η σχέση, τη φύση του λάθους και πολλά, πολλά άλλα)

παράδειγμα:
Εισαι υποτακτική ή σκλάβα (έτσι δηλώνεις)
και σου έχει ανατεθεί κάτι από τον Κυρίαρχό σου (στα πλαίσια του εφικτού έτσι) ενώ ο Τελευταίος είναι μακρυά. Δεν το κάνεις για τον χι ψι λόγο (εξαιρήτε ο λόγος ασθένεια ή όποια ανωτέρα βία αν και οφείλεις να Τον ενημερώσεις). Φταίει ο Κυρίαρχος???
Ποιός είναι ο Κύριος Πανταχού Παρών ή το μάτι του Big Brother???

Αυτό το αμοραλιστικό "ΑΑΑ, όλα κι ολά, εγώ είμαι μια απλή ταπεινή υποτακτική (μήπως εισαι και φτωχη πλυν τίμια) ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΜΟΥ ΤΙΣ ΦΕΡΕΙ Ο ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ ΜΟΥ" δεν μου καθότανε ποτέ καλά...άσε που ελοχευουν και άλλα ΖΑΒΑ πισω απο αυτή την εξοργιστική ώρες - ωρες δήλωση. Συνήθως γίνεται για να δικαιολογήσει κάποια αδικαιολόγητα με ολοκληρωτική χρέωση στον Κυρίαρχο των απανταχού "εκτρωμάτων" της τελευταίας. Δεν λεω πουθενά ότι ο Κυρίαρχος δεν φέρει ευθύνες για κάποια λάθη της (κυρίως για σοβαρά) αλλά όχι και για όλα. Η μαμα φύση φρόντισε οι υπο να έχουνε ΚΑΙ βούληση (τα πάντα εν σοφία...) ΚΑΙ ευθύνες όπως όλα τα νοήμονα 2ποδα (βλέπε ανθρωψ)

Ας πούμε ότι είναι η 1η φορά που γίνεται αυτό το εν λόγω (βλεπε παραπανω) παράπτωμα. Σε κουβεντιάζει και σου λέει να μην επαναλυφθεί λες ΜΑΛΙΣΤΑ. Την επόμενη πάλι τα ίδια. Χμμμ..Ο Κυριάρχος μαζί με την κουβέντα.. σε προειδοποιεί (κάτι σαν κίτρινη κάρτα) για τις συνέπειες που θα ακολουθήσουν αν υπάρξει και 3η φορά (δηλαδή κόκκινη). Ενδόμυχα ο Κυρίαρχος αρχίζει να σκέφτεται λίγο παραπάνω σχετικά με την κατάσταση που βρίσκεσαι την παρούσα περίοδο (νοητική ψυχική ή οτι άλλο) και αρχίζει να αναρωτιέται..ταυτόχρονα ετοιμάζεται ψυχολογικά για τα μελούμενα. Περνά λίγος καιρός και ακολουθεί παρόμοιας φύσης λάθος. Σε κουβεντιάζει και σου ανακοινώνει την 1η σου τιμωρία σχετικά με το λάθος σου. Την δέχεσαι δυσαρεστημένη ως ωφείλεις (για τον εαυτό σου που έκανες λάθος, για τον Κυρίαρχο σου που στενοχωριέται και κοπιάζει για σένα). Η τιμωρία τελειώνει και ο Κυρίαρχος σου λεέι ότι λυτρώθηκες μέσα από αυτή (και ουσιαστικά έτσι θα πρέπει να νιώθεις το ίδιο και εκείνος), σε ξάναπροειδοποιεί μια τελευταία φορά για το τι θα επακολουθήσει την επόμενη φορά. Ταυτόχρονα μιλατε και για όποιες απορίες ή παρατηρήσεις. Μέσα του τώρα έχει ένα μικρό άγχος (ουσιαστικά φοβάται για τα μελούμενα περισσότερο από άλλη φορά τώρα πρέπει να είναι σε μεγαλύτερη ετιμότητα άσε που αρχίζει να έχει αμφιβολίες για την υπο του ενδόμυχα) και θα πρέπει να εντύνει την πειθαρχία Του απέναντί σου... Εδώ ακολουθούν 2 εκδοχές

1) Αν το ίδιο λάθος (η παρόμοια) επαναληφθεί σε σύντομο χρονικό διάστημα
(εγώ τουλάχιστον αυτό θα έκανα) θα ήταν η 1η φορά που ο Κυρίαρχος θα έπρεπε να δίξει την πόρτα σε απόλυτη ηρεμία αν και με κάπως αυστηρό τόνο καθώς επίσης θα έπρεπε να σου δηλώσει ότι μπορείς να βρέις κάποιον άλλον να βασανίσεις (ναι βάσανο είναι η πραγματική τιμωρία και για τον Κυρίαρχο που νοιάζεται για την υπό) και να σου πει ότι έχεις κάποιο χρονικό διάστημα να το ξανασκεφτείς σοβαρα το όλο θέμα

2) το ίδιο λάθος (η παρόμοια) ξαναγινεται μετά από πολύ καιρό. Ακολουθεί κουβέντα κλπ όπως περιγράφτηκαν στην αρχή. ταυτόχρονα ο Κυρίαρχος κατηγοριοποιεί τα λάθη σε κάποιες ομάδες συν το χρόνω ανάλογα με τη φύση τους.

Η πειθαρχία απαραίτητο συστατικό ακολουθεί την εξής κυματομορφή. Περίοδος 1η χαλαρή στην αρχή μέχρι το επιθημυτό επίπεδο, Περίοδος 2η τα πρώτα λάθη έντονη πειθαρχία, Περίοδος 3η πειθαρχία σε ένα στάνταρ επιθυμητό επίπεδο. Όποτε υπάρχουν περιόδοι με λάθη η πειθαρχία θα πρέπει να εντίνεται...λογικά όμως σύν το χρόνο τα λάθη πρέπει να πέρνουνε μια φθίνουσα σε αριθμό πορεία.

 

πολύ καλό, συνυπογράφω.

Είναι βέβαια βολικό, να λες πως για όλα φταίει Αυτός, και ίσως και να φταίει αν επαναλαμβάνονται τα ίδια λάθη και δεν σου Δείχνει την πόρτα.

σημ. τα bold δικά μου.

 

Και σ εμένα άρεσε το κείμενο του Sweet Distress, μένω σε τρία σημεία:

Κι εγώ έτσι το ξέρω, ότι με την τρίτη τιμωρείται η υποτακτική.

Αυτό δεν σημαίνει ότι στις προηγούμενες δύο δεν τρέχει τίποτα και έχει ένα ακόμα περιθώριο η υποτακτική, δεν πηγαίνει έτσι γιατί το γερό λάθος της τρίτης και φαρμακερής γίνεται συνήθως όταν η υποτακτική έχει κάποια υπερένταση και τότε το λάθος μπορεί να είναι σε περισσότερο από ένα σημεία, να χτυπήσει ντόμινο δηλαδή, π.χ. και αυθαίρετη διεξαγωγή συμπερασμάτων και κακός τρόπος και ψέματα λόγω αυτής και απροθυμία να υπηρετήσει ή να ικανοποιήσει τον Κύριό της λόγω του άγχους για την επερχόμενη τιμωρία. Αν σε όλα αυτά έχει ήδη δει κίτρινη κάρτα η υποτακτική το κόστος του ξεσπάσματός της πηγαίνει skyrocket...

Λίγο πιό πολύπλοκα, ως συνήθως   τα συναισθήματα της υποτακτικής στην τιμωρία και όχι σταθερά καθ όλη την τιμωρία ξεκινούν από την ανακούφιση ότι επήλθε η τιμωρία, περνούν από τις ενοχές, την πίεση που γίνεται αφόρητη κάποια στιγμή, την αλλαγή παραδείγματος (δηλαδή την κατανόηση σε βάθος όχι μόνο του σφάλματος αλλά και του τί θα αλλάξει μέσα της για να το αποφεύγει στο εξής) το σπάσιμο, την ευγνωμοσύνη, την ανάγκη για συγχώρεση, την ηρεμία, πάντως σε γενικές γραμμές ισχύει το παραπάνω.

'Ετσι ακριβώς.

 

Eπαναφέρω

 

Το "φταίω" είναι ένα πράγμα και το "φέρω την ευθύνη" είναι ένα άλλο. Την τελική ευθύνη της ιδιοκτησίας την έχει ο ιδιοκτήτης.

 

Ναι γιατί σημαίνει πως δεν εκπαίδευσε σωστά το υ

 

Θα συμφωνήσω με αυτό:

Όταν άρχισα να επιρρίπτω ευθύνες στον από πάνω, το D/s είχε καταρρεύσει.

 

@iolanda από ποιον ορισμό είναι έτοιμη η σκλάβα να κατηγορήσει τον εαυτό της και γιατί να τον κατηγορήσει; Αν φταίει σε κάτι δεν μπορεί απλά να πει συγγνώμη Sir έκανα λάθος. Ξέρω (ή δεν ξέρω) τι φταίει. Μπορούμε να συζητήσουμε για αυτό;

 

Όμορφο η υποτακτική να γίνεται καθρέφτης του Κυρίου της. Δεν ξέρω ούτε αν ούτε κατά πόσο εφικτό είναι αυτό. Ωστόσο μπορεί να βρίσκεται όσο πιο κοντά γίνεται στα θέλω του.
Σε ότι αφορά την ευθύνη θέλω να πιστεύω πως κάθε νοήμων άνθρωπος μπορεί να αναγνωρίσει το σφάλμα του, να ζητήσει συγγνώμη και να το διορθώσει εάν γίνεται και εαν χρειάζεται.
Η ευθύνη που βαραίνει ένα υποτακτικό άτομο είναι να είναι σε θέση να αναγνωρίζει το σφάλμα του και να μιλάει με τον ιδιοκτήτη του ώστε να βρεθεί η πηγή του προβλήματος και διορθωθεί.
Η ευθύνη που βαραίνει το κυρίαρχο μέλος είναι να είναι σε θέση να αναγνωρίζει το φταίξιμό του και είτε να το διορθώνει είτε εαν βλέπει πως δεν υπάρχει μέλλον να αποδεσμεύσει το υ. Δε βρίσκω το λόγο που θα πρέπει να το τιμωρήσει οταν απο τη στιγμη που του ανήκει μπορεί να το κάνει και ότι θέλει ανά πάσα στιγμή. Αντιθέτως πιστεύω ότι περνάνε λάθος μηνύματα του τύπου κάνε εσύ μαλακίες κι εγώ θα είμαι εδώ να τιμωρώ και να σε καυλώνω.
Τα λάθη είναι ανθρώπινα. Τα επαναλαμβανόμενα όμως είναι κάκιστο δείγμα ποιότητας του ανθρώπου (κατ' εμέ) και οδηγούν σε έναν φαυλο κύκλο φθοράς και άσκοπης κατανάλωσης ενέργειας και των Δ/δύο μελών.

 

Δεν ξέρω από ποιόν ορισμό, ούτε το γιατί, θυμάμαι όμως πολύ καλά πως ένιωθα απαίσια κάθε φορά που δυσανασχετουσε ο Κύριος.
Το Συγνώμη φυσικά λεγόταν αλλά δεν ελάφρυνε στο ελάχιστο την λύπη πως τον απογοήτευσα.
Δυστυχώς ή ευτυχώς σε αυτή τη σχέση, ο μόνος σου αντίπαλος είναι ο εαυτός σου.