Το ακούω τώρα και τη βρίσκω

<<Η ανάσα σου ήτανε η πρώτη μου πατρίδα
κι η μυρωδιά σου ήταν ο πρώτος μου εθισμός>>
<<Και θα πληρώνω σαν αντίτιμο στο χρόνο
τη μοναξιά για όλα τα χάδια που ζητούσα
Για την αγάπη που με βύθισε στο πόνο
κι έτσι σακάτεψα εσένα που αγαπούσα>>

Τι στιχάρες! Τι μελωδία! Τι φωνή!
Ποίημα  

 

"Άραγε θα θυμάται κάποιος τ' όνομά μας
Της ζωής μας τα εξαίσια φεγγάρια
Τα πάθη μας, τις λύπες, τα δεινά μας
άραγε υπήρξαμε ποτε; Στα όνειρα μας!"

Μπορεί να μην ειμαι φανατικός θαυμαστής των Κρίνων, αλλά αυτ'ο το τραγούδι κάθε φορά με συγκινεί σαν την πρώτη φορά.

 

Υπάρχει γραμμένο σε τοίχο στο κέντρο.
   

I have the same feeling  

<<Πες μας που πάει ο άνεμος, που πάει η φωτιά σαν σβήνει;
Σκιές ονείρων είμαστε, σύννεφα που περνούμε.
Βάλτε να πιούμε...>>
Γειά μας

 

Εβίβα 

 

Σαββατόβραδο