Φόβος.

Ο Μ. Λουντέμης είχε πει:
«Αγαπώ θα πει εγώ αγαπώ.
Το τι κάνει ο άλλος είναι δική του δουλειά»

Ο μεγας κρητικός είχε πει:
« Αντέχεις;»

Εγώ θα πω, ιδού η Ρόδος..

 

Σαν τον φοβο να μην βρω σουβλατζιδικο ανοιχτο δεν εχει...  

 

Ο μεγαλύτερος ever  .

 

Η σχέση που έχουμε δομήσει με τον εαυτό μας προσδιορίζει και πως σχετιζόμαστε με τους άλλους ανθρώπους

 

Ο φόβος είναι εργαλείο επιβίωσης το οποίο απαιτεί από όλους να μάθουν να το χειρίζονται. Αν μένεις στο comfort zone σου δεν διαφέρεις σε τίποτα από τον σοφό κοκοβιό και δεν αξίζεις τίποτα περισσότερο.

Όσοι το χάλκεον χέρι
βαρύ του φόβου αισθάνονται,
ζυγόν δουλείας, ας έχωσι·
θέλει αρετήν και τόλμην
η ελευθερία.

 

Ο στίχος του Κάλβου τα λέει όλα.

 

Σε κάποιες συζητήσεις με την μαμά μου των οποίων το θέμα ειναι ότι θελω να κάνω κάτι αλλά φοβαμαι (την αποτυχία, την απόρριψη κτλ κτλ) η απάντηση δεν είναι "μην φοβάσαι όλα θα πάνε καλά", η απάντηση είναι πάντα: "κάνε το μαζί με τον φόβο".

 

Ο φόβος ήταν, από μικρή ηλικία, αναπόσπαστο κομμάτι μου.
Μεγαλώνοντας σε ένα μη υποστηρικτικό περιβάλλον, γεμάτο φόβο προς το αντίθετο φύλο, σε μια καθημερινότητα που φρόντιζε να γεμίζει ενοχές την ψυχή και το μυαλό μου.
Έγινα μια έφηβη που ντρεπόταν να μιλήσει,από φόβο ότι αν πει κάτι θα ενοχλήσει, δεν θα θέλουν οι γύρω της να ακουστεί, πως όσα πει θα είναι βλακείες.
Το μυαλό εκείνης της έφηβης, δεν μπορούσε να καταλάβει ότι, "για να σε κάνουν παρέα σημαίνει ότι σε συμπαθούν".
Όχι.
Ποτέ δεν έδωσα σημασία στο φλερτ των τότε εφήβων, γιατί πίστευα πως δεν είναι αληθινό. Φοβόμουν πως το κάνουν για να γελάσουν μαζί μου.
Και, ίσως, από ένστικτο, διάλεγα πάντα συντρόφους που δεν με ήθελαν ή δεν ήταν για σχέση.
Διάλεγα αυτό που φοβόμουν, για να επιβεβαιώσω τους φόβους μου και να πληγώσω τον εαυτό μου...
(Δεν έχει καν νόημα, κι όμως όλο αυτό το αισθανομουν φυσιολογικό)
Μέχρι που ήρθε στη ζωή μου, το μόνο άτομο που άξιζε να αλλάξω και να γίνω σωστό πρότυπο για αυτή.
Όχι. Δεν έχει φύγει το φοβισμένο κοριτσάκι από μέσα μου. Συνεχίζει να υπάρχει και πολλές φορές προσπαθεί να με κρατήσει πίσω. Όμως η μαμά μέσα μου δεν το αφήνει.

 

Μπορείτε να κάνετε αυτό που έκανα και με βοήθησε πολύ να βγάλω από πάνω μου τα τελευταία απομεινάρια φόβου: Για ένα ικανό χρονικό διάστημα, μεταξύ άλλων, έγραφα και τους φόβους μου στο ημερολόγιο που κρατώ, τι φοβήθηκα εκείνη την ημέρα, συγκεκριμένα και με λεπτομέρειες και τι ένιωθα ότι μπορούσε να συμβεί αν εκείνος ο φόβος επαληθευόταν. Μετά η ζωή προχώρησε, έπαψα να ασχολούμαι και κάποια στιγμή επέστρεψα σε εκείνα που είχα γράψει. Τότε επεξεργάστηκα τα δεδομένα που είχα καταγράψει. Από τους φόβους που κατέγραφα τι είχε συμβεί τελικά και σε ποιο πλαίσιο είχε συμβεί, είχε επέλθει αυτό που με ανησυχούσε; Τι είχε συμβεί που ήταν καθοριστικό στην κατεύθυνση, άσχετη από τους φόβους μου που πήρε το θέμα; Ποιοι από αυτούς τους φόβους ήταν αυτοαναφορικοί; Ποιοι ήταν εμμονικοί; Έγιναν πράγματα τρομαχτικά που δεν τα είχα προβλέψει, ενώ θα μπορούσα; Γιατί δεν τα είχα προβλέψει; Επειδή με απασχολούσαν φόβοι φαντασιακοί; Και πάει λέγοντας. Αυτή ήταν η χαριστική βολή στους φόβους μου. Αν και επί της ουσίας μου είχε δοθεί βοήθεια και τους είχα ξεπεράσει ενώ αυτοί που είχαν μείνει ήταν αντανακλαστικοί περισσότερο, ανεπεξέργαστα κατάλοιπα. Αλλά μιλάω για αυτού του είδους τους φόβους, που αφορούν το νήμα. Αλλιώς, ο μηχανισμός του φόβου είναι σημαντικό να υπάρχει και να λειτουργεί.

 

Όλα όσα περιγράφετε παραπάνω δεν έχουν σε τίποτα σχέση με τον φόβο. Αναφέρεστε σε φοβίες, εμμονές, αγχώδες διαταραχές. Μόνο η δουλειά με τον εαυτό μας μπορεί να μας πάει μπροστά να ξεπεράσουμε όλα αυτά. Όταν το θέλουμε πραγματικά βέβαια.

 

Για να γράψω κι εγώ περισσότερο σε βάθος επί του θέματος θα πω τα εξής: ο φόβος είναι καταλυτικό στοιχείο της ζωής μου. Έχω υπάρξει θαρραλέα, κυρίως στον έρωτα, αλλά κατά κύριο λόγο είμαι σε μια κατάσταση φόβου.
Κάποτε όταν ήμουν μικρότερη συνέβη κάτι πολύ χαρούμενο, κάτι για το οποίο ανυπομονούσα να συμβεί, δεν είχα καμία αρνητική σκέψη ότι κάτι θα πάει στραβά, δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου. Όταν αυτό το κάτι τελικά είχε άσχημη κατάληξη από τότε ως άμυνα προετοιμάζω τον εαυτό μου πάντα για το χειρότερο σενάριο. Φοβάμαι μάλιστα σχεδόν εμμονικα ότι αν σκεφτώ αισιόδοξα για κάτι τότε αυτό δεν θα συμβεί. Είναι εντελώς παράλογο να θεωρώ ότι μπορώ με την σκέψη μου να καθορίσω το αποτέλεσμα, το γνωρίζω αυτό, αλλά δεν με σταματάει από το να σκέφτομαι με τον τρόπο που σκέφτομαι. Πολλές φορές μπορω να πω με ηρεμεί-καθησυχαζει το να νιώθω προετοιμασμένη για το χειρότερο, να σκέφτομαι κάθε πιθανό σενάριο, όχι επειδή θα αλλάξει κάτι αλλα επειδη δεν θα φάω εντελώς τα μούτρα μου όταν θα συμβεί το κακό. Έτσι αισθάνομαι τουλάχιστον.
Φοβάμαι συνέχεια ότι θα πάρω την λάθος απόφαση και για αυτό αποφεύγω τις αποφάσεις και τρέμω την απόρριψη. Μπορεί ορισμένες φορές να φέρομαι σα να μην φοβάμαι, να κάνω πράγματα που θέλουν θάρρος, αλλά μέσα μου είναι αλλιώς.

Εύχομαι κάποτε να καταφέρω να βγάλω αυτά τα παραμορφωτικα γυαλιά από τα μάτια μου αλλά έχω πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μου για κάτι τέτοιο.