Σεβασμός και Κυριαρχία, Κυριαρχία και Σεβασμός ή τίποτα από τα δύο;

στη δική μου κοσμοθεωρία, δε νοείται "δεν μπορώ" για Έναν Master... άπαξ και θέλει θα βρει τον τρόπο

 

Λοιπόν, αυτό το μυθικό ον, που μπορεί να αγνοεί τους νόμους της φύσης, το χρόνο και την ηλιθιότητα και πράττει ως βουλεται το έχω ακουστα κι εγώ, αλλά ειμαι σίγουρος ότι δεν το έλεγαν "Master."..

 

Ήθελα λίγο να σκεφτώ την ερώτηση για αυτό καθυστέρησα να απαντήσω.

Ο φόβος και το δέος είναι συναισθήματα, ο σεβασμός είναι συμπεριφορά - που βασίζεται σε συναίσθημα και σε άλλα πράγματα. Το συναίσθημα του φόβου ιδίως είναι μια ασυνείδητη εσωτερική αξιολόγηση ενός ερεθίσματος σαν άμεση απειλή, μένει να εξεταστεί αν είναι. Τι συνιστά άμεση απειλή είναι γραμμένο στην αμυγδαλή και δεν ξεγράφεται, ούτε έχει σχέση με τον Αφέντη, ο οποίος παρείχε το ερέθισμα. Στον φόβο υπάρχει άμεση σωματική αντίδραση, εφίδρωση κλπ και μετά flight or fight. Επειδή όμως και η υπεραντίδραση λόγω φόβου κοστίζει, καίμε ενέργεια, και αν μάλιστα δεν σώζει τελικά από τίποτα ήταν και λίγο βλακώδης, διότι χάνουμε αυτό που θα κερδίζαμε αν μέναμε, ο ίδιος εγκέφαλος που παρήγαγε τα συμπτώματα φόβου, επιστρέφει στο ερέθισμα και το επανεξετάζει. Να θυμίσω εδώ ότι η λατινική λέξη για τον σεβασμό είναι respectare που αρχικά σήμαινε "είμαι διατεθειμένος και πρόθυμος να κοιτάξω κάτι υπό την οπτική του άλλου". Σε ένα προσυνειδητό στάδιο ανάλυσης, ο φοβισμένος εξετάζει την πραγματικότητα, δηλαδή το ερέθισμα, τον άνθρωπο από τον οποίο προήλθε, το πλαίσιο αναφοράς και άλλα, διαπιστώνει ότι δεν έχει τελικά κάτι να φοβηθεί και αξιολογεί ποια θα είναι η στάση και η συμπεριφορά του απέναντι στον φορέα του ερεθίσματος.

Δηλαδή πριν από τις "συχνότητες" στις οποίες γίνεται η συναισθηματική διάδραση έχει υπάρξει μια αυτόματη αξιολόγηση και μια εν μέρει αυτόματη επιλογή στάσης. Ο σεβασμός είναι μια επεξεργασμένη πλέον συμπεριφορά - μπορεί ακόμα και να προήλθε από αρχικό φόβο και δέος. Των οποίων κατάλοιπα μένουν πάντα, άλλωστε. Αν μάλιστα στο "είμαι διατεθειμένος και πρόθυμος να κοιτάξω κάτι από την οπτική του άλλου" προστεθεί "και να το αποδεχτώ ως έχει και χωρίς να προσπαθήσω ούτε να το αντιπαρέλθω ούτε να το αλλάξω" έχουμε, πιστεύω, μια πολύ καλή βάση συναίνεσης όπως την εννοούμε στο M/s.

Σε κάθε περίπτωση, αν ο φόβος και το δέος είναι πράγματι το μυστικό τοπίο κάποιων που κάνουν M/s από μένα σεβαστότατο.

Αν δεν έγινε σαφές τι εννοώ, ευχαρίστως να εξηγήσω περισσότερο.

 

@gaby_m Ευχαριστώ για την εξήγηση καλή μου.
Αμφότεροι περιγράφουμε μια σπείρα.
Είμαι μάλλον πεπεισμένος για το γεγονός ότι η διαφορετική πορεία της σπείρας, έτσι, απλά για λόγους συνεννόησης ας ονομάσουμε την δική σου αριστερόστροφη και την δική μου δεξιόστροφη, δεν οφείλεται μόνο σε διαφορετικές οπτικές, αλλά και σε διαφορετικά βιώματα.
Εκεί που διαφωνώ μαζί σου, είναι η θέση για το εκ των προτέρων δομημένο και δη αυστηρά δομημένο, της άμεσης απειλής και για το προσυνειδητό στάδιο ανάλυσης.
Για παράδειγμα, το "άγνωστο και τ' απ' αλλού φερμένο" για κάποιους είναι άμεση απειλή και γι' άλλους αποζητούμενη πρόκληση.
Περαιτέρω, ο φόβος, προκαλεί αντανακλαστική τάση στον φοβισμένο να θέσει απόσταση μεταξύ εαυτού και της πηγής του φόβου (όταν μιλάμε βεβαιώς για φόβο και οχι πανικό) και έπεται η συνειδητή πλέον ανάλυση και αξιολόγηση. Εξαιρετική βάση για M/s η ανάλυσή σου, δεν αντιλέγω, υπό μία αίρεση όμως. Αφορά M/s στο οποίο δεν ενυπάρχει η σαδιστική ηδονή, η οποία απλόχερα προσφέρεται στον Κ. από το "κάψιμο της ενέργειας εκ της υπεραντίδρασης" του σ. λόγω φόβου. Βλέπεις, ο όρος χαμένη ενέργεια δεν μπορεί να είναι υφιστάμενος. Αυτό που, πιθανό ίσως, είναι για το σ. χαμένη ενέργεια, άνετα μπορεί να είναι ή να γίνει τροφή ενέργειας για τον Κ.

Επιστρέφοντας όμως στην αρχική διαπίστωσή μου περί σπείρας, θα μπορούσαμε σχετικά εύκολα να οδηγηθούμε στην λούμπα της υπερανάλυσης, μια και είτε αριστερόστροφη ή δεξιόστροφη, η σπείρα παράγει την ίδια εικόνα.
Αυτό που βγάζω εγώ ως εξαιρετικό ενδιαφέρον από την συζήτηση αυτή, έρχεται να κουμπώσει με τα βιώματα.
Ίσαμε τα τώρα, το όποιο πέρασμα από τη ζωή μου υ/σ που ξεκινούν την επιλογή της θέσης τους από το "είμαι διατεθειμένο και πρόθυμο να κοιτάξω κάτι από την οπτική του Κ. και να το αποδεχτώ ως έχει και χωρίς να προσπαθήσω ούτε να το αντιπαρέλθω ούτε να το αλλάξω", αποδεικνύουν και μάλιστα σε χρονικό διάστημα που σπανίως υπερβαίνει το 1 - 1 1/2 έτος, ότι η λογικά επεξεργασμένη αυτή διάθεση και προθυμότητά τους, είτε έχει πολύ συγκεκριμένα όρια ή αποτελεί άλλοθι έναντι έμφυτων ή τοποθετημένων ενοχών, σε αντίθεση με τα σ. εκείνα που έλαβαν την θέση τους επειδή κοιτούν την πραγματικότητα του Κ., όσο κι αν τα φοβίζει, επειδή απλά δεν υφίσταται άλλη οπτική. Εάν κάποτε η βδσμική ενηλικίωση αποτελέσει φίλτρο για την συμμετοχή συνομιλητών σε νήμα, να μπορέσουμε άπαντες να μιλήσουμε επί βιωμάτων και με γλώσσα που λέει αυτά που εννοεί και εννοεί αυτά που λέει.

 

είτε ονομάζεται σεβασμός, με κάποια ιδιαίτερη έννοια της λέξης, είτε θαυμασμός, είτε απλή διαπίστωση κάποιου θεμελιώδους απλού χαρακτηριστικού, όχι εύκολα διατυπούμενου, είναι σχεδόν βέβαιο οτι με την έναρξη της διαδικασίας εγκατάστασης τέτοιας σχέσης, τα προηγούμενα «κριτήρια» «αξιολόγησης» συμπεριφοράς ή και καθωσπρεπισμού, αμφισβητούνται θεμελιωδώς.
μεταφέρεται ο έλεγχος.

 

Για να το παίξω και λίγο διανοούμενος θα πω ότι ο Αντόνιο Γκράμσι έλεγε πως η εξουσία στηρίζεται σε 2 σκέλη την καταστολή και την συνένωση. Μήπως έτσι γίνεται και με την κυριαρχία? Δηλαδή καλή η βία αλλά μήπως είναι απαραίτητο Ό Κ να εμπνέει σεβασμό με την προσωπικότητα Του

 

Aπό Π/ποιον;

Από την έναρξη της σχέσης αυτής, μεταφέρεται;

 

τοις πράγμασι, κάποτε ανατρεπτικά, κάποτε όχι.

η έναρξη αυτής της σχέσης είναι η έναρξη αυτής της μεταφοράς.

 

Αντιλαμβάνομαι τι λέτε και συμφωνώ. Υπάρχει όμως ένα χρονικό "πεδίο" πριν της κατισχύσεως στο οποίο το υ θα πρέπει να έχει αναγνωρίσει κάτι υπαρκτό στο Κ ώστε να υπάρξει η πιθανότητα κατισχύσεως. Γιατί αδυνατώ να δεχθώ ότι αρκεί το "αφού είμαι Κ και εσύ υ θα κατισχυθείς και υποταχθείς επειδή το λέω εγώ". Για να αναζητήσει το υ επικοινωνία και επαφή με όποιο Κ θα πρέπει να έχει δει κάτι ενδιαφέρον στα δικά του μάτια, κατι που το εμπνέει ή του τραβάει την προσοχή, διαφορετικά δεν θα υπάρξει καν η επαφη ώστε να φτάσουν στην κατίσχυση. Αυτό το κάτι δεν είναι αρκετά σημαντικό όταν είναι ο σεβασμός ή ακόμη καλύτερα η συνέπεια μεταξύ λόγου και πράξεων όπως ανέφερε ο @p0ltergeist ; η οτιδήποτε μικρό η μεγάλο είναι σημαντικό για ένα υ;
Για να το θέσω πιο απλά, για να υπάρξει πιθανότητα κατίσχυσης δεν ειναι αναγκαίος παράγοντας η αναγνώριση κάποιων σημαντικών χαρακτηριστικών του Κ για το υ, τα οποια (χαρακτηριστικά) συν τω χρόνω ανανεώνονται, διαφοροποιούνται, εξακολουθούν να υπαρχουν και μάλιστα να "δυναμώνουν";

 

Αν σας ενδιαφέρει και η άποψη μου, αυτό που με φόρτιζε, όπως πολύ εύστοχα περιέγραψε σε άλλο νήμα η @elfcat , συνήθως δεν ήταν κάτι που θα μπορούσα να περιγράψω με λέξεις όπως: μου προκαλούσε σεβασμό, ένιωθα πως είναι καλύτερος από μένα κτλ
Ήταν σαν να πατούσε τα κατάλληλα κουμπιά μέσα μου, αν αυτό βγάζει κάποιο νόημα.
Υπό αυτήν την έννοια δηλαδή, ήταν μεν κάτι υπαρκτό αλλά δύσκολα περιγράψιμο ακόμα και προς τον εαυτό μου.
Μου έχει συμβεί ακόμα και με κείμενα εδώ στο φόρουμ, που δεν απευθύνονταν καν σε εμένα  

 

Λοιπόν, καμιά δεκαριά χρόνια πριν, μαζευοντουστάνανε σ' ένα μαγαζί, άπαξ εβδομαδιαίως άτομα, που άλλα δεν νιώθανε μία από σχετίζεσθαι γενικώς, άλλα που κάτι είχαν μυριστεί, άλλα που γουσταρίζανε μεν, μπλοκάρανε δε, άλλα που ντρεποντουστάνανε οτιδήποτε, άλλα που ήταν μπανιστριτζούδικα εκ του ασφαλούς (προφανώς), άλλα που απασφαλίζανε με το παραμικρό στο έτσι και βαστιοντουστάνανε με τα χίλια ζόρια μη και "σκάσουν", άλλα που ήταν πύρκαυλα, άλλα που τα ζυγιάζανε δέκα τέρμινα και "οστρογότθοι, βησιγότθοι κι άλλοι γότθοι" και τι κάνανε λέτε..;
Αφού βάνανε οι εισηγητές ένα θέμα βουδουσουμικόν τεσπά, έλεγε το κάθε άτομο τι πιστεύει, πώς την έχει δει, τι καταλαβαίνει για το χ,ψ θέμα, γκρουποτέτχοια...
Δράμα ήντουνε (το γιατί αδιάφορον), αλλά είχε ένα μεγάλο κέρδος η μάζωξη, γνωριζοντουστάνανε "ζωντανά", τέλειωνε η "μάζωξη", πααίνανε καμιά βόλτα ή για κανά πιώμα αλλού, επικοινωνάγανε ένα πράμα...
Καλό ήταν δαύτο -η βόλτα μετά- απείρως προτιμοτεροτερότατο από τση γραφτές παρόλες...

 

@iolanda το πως αντιλαμβάνεται κανείς τα όποια ΄΄ερεθίσματα΄΄ έχει πάντα το ενδιαφέρον του. Ευχαριστώ που το μοιράστηκες !  
@cadpmpc ολόκληρος πρόλογος για να μας πεις το αυτονόητο μωρέ;