Πότε έκλαψες τελευταία φορα;

Μισώ το κλάμα. Όποτε αισθάνομαι εκείνη την πίεση στα μάτια μου, τον πόνο από τα δάκρυα να αναιβαινουν,
Κι αν την γλυτώσεις μ λίγα δάκρυα έχει καλώς. Αν το κλάμα όμως είναι συνεχές τότε τα μάτια τσούζουν για ώρες η και μέρες.
Το μόνο ευχάριστο είναι ότι όποτε δακρύζω καθαρίζει για λίγο η θολούρα στα μάτια από τον αστιγματισμό.

 

Δυστυχώς, από μικρή ηλικία -μέχρι πρόσφατα- έχουν συμβεί πολύ άσχημα πράγματα στη ζωή μου...
Δεν "με παίρνει" να κλαίω κάθε φορά. Προσπαθώ να αντλώ δύναμη από το γράψιμο και την επιστήμη μου.

 

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το τρίτο μου μυθιστόρημα.



6 Απριλίου 2019 - 12:26 μ.μ.

Παραμύθι Χωρίς Όνομα.

Σε σκέφτομαι.

Σκέφτομαι πόσο διαφορετικοί είμαστε – πόσο συμπληρωματικοί. Εσύ είσαι πουλί, εγώ είμαι δέντρο. Ανοίγεις τα φτερά σου και πετάς στον ουρανό, ταξιδεύεις σε πολιτείες εξωτικές, ίπτασαι, αιωρείσαι, μετεωρίζεσαι. Εμένα οι ρίζες μου βαθιές, με κρατούν προσκολλημένο στο έδαφος, ακίνητο, καθηλωμένο στο ίδιο πάντοτε σημείο. Αλλά κάθε φορά που θα παλιννοστείς απ’ την αποδημία σου, θα είμαι εδώ. Για σένα. Για να μπορείς να κουρνιάζεις για λίγο στα κλαδιά μου να ξαποσταίνεις απ’ τις πτήσεις σου. Μα και για μένα. Για να μου φέρνεις καρτ-ποστάλ από τις χώρες που επισκέφτηκες, για να μου κελαηδάς και ν’ ακούω το γλυκόλαλο τραγούδι σου. Κι έπειτα πάλι ν’ απογειώνεσαι και να σε καμαρώνω να διασχίζεις σαν σαΐτα τον μακρινό ορίζοντα, ψυχή ταξιδιάρα, αλανιάρα, ψυχούλα μου…

Ένα δέντρο ερωτεύτηκε ένα πουλί. L' amour est un oiseau rebelle…

Σε σκέφτομαι.



Ημερολόγιο – Σάββατο 6 Απριλίου 2019


Ένα δέντρο ερωτεύτηκε ένα πουλί

Έτσι είναι το γραμμένο

Οι ρίζες να ονειρεύονται φτερά, η ακινησία πτήσεις.

***

Ένα πουλί κούρνιασε στα κλαδιά ενός δέντρου

Ο ήλιος έδυε πέρα στον ορίζοντα

Την αυγή πέταξε πάλι μακριά.


Υπήρξαν στη σχέση τους στιγμές και στιγμές, στιγμές που βάφτηκαν πορφυρές και άλικες από την σαρκική εξάρτηση και την παραφορά των φαντασιώσεων, στιγμές που σκοτείνιασαν κάτω απ’ τον ίσκιο μιας μολυβένιας συννεφιάς που πλανιόταν πάνω από τα κεφάλια τους, κι άλλες που χρωματίστηκαν σε ρόδινες και τυρκουάζ αποχρώσεις μιας τρυφερότητας σχεδόν εξιδανικευμένα ρομαντικής. Κι υπήρξε και μία και μοναδική στιγμή που δεν κατατάσσεται, δεν κατηγοριοποιείται, ούτε καν εξηγείται, παρά μόνο παρεισφρέει ανάμεσα στις αναμνήσεις, ξεχωριστή, αστραποβόλα, αυτόφωτη.
Ένιωθα παράξενα ευσυγκίνητος εκείνη την ημέρα. Ακόμα και όταν της έγραφα το παραμύθι μου, πότε-πότε σταματούσα για να συγκρατήσω έναν λυγμό που μου ανέβαινε στα στήθια· μα τι διάολο μου συνέβαινε; αφού δεν ήμουν δυστυχής, μελαγχολικός ή θλιμμένος, κάθε άλλο, η τακτική πλέον επικοινωνία μας με παρηγορούσε για την απουσία της και υποκαθιστούσε την έλλειψή της. Της το έστειλα κατά το μεσημεράκι μα πέρασαν ώρες πολλές χωρίς να μου απαντήσει. Είχε πάει πια δώδεκα τα μεσάνυχτα και μόλις είχα κλείσει τον υπολογιστή και ετοιμαζόμουν να ξαπλώσω όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Ήμουν βέβαιος πως θα ήταν εκείνη από το πρώτο κουδούνισμα, δίχως καν να κοιτάξω την αναγνώριση κλήσης, ποιος άλλος θα μου τηλεφωνούσε τόσο αργά τη νύχτα;

Όταν όμως ο άντρας σηκώνει το ακουστικό, από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής δεν ακούγεται η φωνή της, η παιδιάστικη φωνούλα της, αλλά μόνον η πιο βαθιά, απόκοσμη σιωπή, αυτή η σιγή που προηγείται της γένεσης των ήχων σε μια συναυλία, η σκοτεινή και μυστηριακή μήτρα που κυοφορεί και τίκτει το θαύμα της μουσικής…

 

Αντίδωρο: το κορίτσι τού παίζει στο πιάνο τη Σονάτα αρ. 5 KV 283 του αγαπημένου των θεών συμπολίτη της και στα δώδεκα περίπου λεπτά που διαρκεί η σύνθεση, μολονότι το κομμάτι είναι νεανικό και ζωηρό και εύθυμο και κεφάτο κι οι μελωδίες του σε γρήγορους και allegro ρυθμούς, ο άντρας δεν μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυά του που τρέχουν ποτάμι, Αν είναι δυνατόν! Έκλαιγα σαν μικρό παιδί, όπως δεν είχα κλάψει ποτέ στη ζωή μου ως τότε, ούτε καν στις μεγαλύτερες χαρές και στις μεγαλύτερες θλίψεις μου, έκλαιγα δίχως σταματημό μα και δίχως ντροπή για τα δάκρυα που κυλούσαν και μήτε που μπορούσα πια να καταλάβω αν ήταν η μουσική η αιτία της συγκίνησής μου ή τα δάχτυλά της, τα μερμηγκάκια της, που από χίλια μίλια μακριά από μένα μου έστελναν τον κόπο τους, τον μόχθο τους, το έργο τους, ετούτη την εξαίσια, θεία, θεϊκή συγκομιδή από νότες, διαστήματα, παύσεις που έκαναν τον χρόνο να διαστέλλεται και ν’ αποκτά νόημα, ποιότητα, ουσία· Θεέ μου, ας μην τελείωνε ποτέ τούτο το τηλεφώνημα, εκείνη η σονάτα…

 

Τιμή γι αυτό το φόρουμ και το νήμα που το επιλέξατε για προδημοσίευση, είχα αρκετά χρόνια να διαβάσω κείμενο σας και σας χάρηκα που σας βρίσκω ξανα. Καλή συνέχεια εύχομαι

 

Όταν έκλαψε ο Νίτσε....

 

Κ Α Τ Α Π Λ Η Κ Τ Ι Κ Ο.μπραβο.ενα ΜΕΓΑΛΟ ΜΠΡΑΒΟ.αψογη γραφη.και ΔΥΝΑΤΟ.ΣΕ ΟΛΑ.

 

Σας ευχαριστούμε.
Μόνο αυτό μπορώ να ψελλισω...σας ευχαριστούμε.

 

Αγαπημένε @vautrin καλοτάξιδο το μυθιστόρημα σου.

 

Κλαίω αυτή τη στιγμή διαβάζοντας το νήμα για τον MasterJp. Δεν τον γνώρισα ποτέ μου αλλά νιώθω την απουσία του, δεν το πιστεύω ότι έχει φύγει.
Δεν μπορώ να διανοηθω πως νιώθουν οι δικοί του άνθρωποι..

Μου φαίνεται σαν ψέματα...

 

Την παραμονή της πρωτοχρονιάς του 20. Μερικές μέρες πριν έρθει στην Γερμανία μια "φιλη", είχα μάθει ότι έχω καρκίνο και αποφάσισα να της πω τι ένιωθα για αυτήν. Δύο μέρες πριν την πρωτοχρονιά της μίλησα. Αφού έφαγα το άκυρο φλέρταρε μπροστά μου με κάποιον ενώ μόλις είχαν περάσει κάποιες ώρες από την στιγμή που της άνοιξα την καρδιά μου. Την πήγα στο Βερολίνο για να φύγει και έκλαιγα στο αεροδρόμιο μέχρι να φτάσει το αεροπλάνο Ελλάδα και μετά άλλες τρεις ώρες στο αμάξι μέχρι να φτάσω σπίτι.

 

Δεν άξιζε το κλάμα σου η τύπισσα...
ελπίζω να είσαι καλά, και ο καρκίνος να είναι μια κακιά ανάμνηση.

 

Παρόλο που κατά βάση συμφωνώ με την παραπάνω τοποθέτηση, δεν είμαι σίγουρη αν ελέγχεται το κλάμα καθώς είναι η αντίδραση του σώματός μας σε ένα δυσάρεστο -για μας- συναίσθημα...

Εύχομαι όλα να πήγαν/πάνε καλά με τον καρκίνο.
Be well