Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

 

Απλώνεται ο κόσμος εμπρός μου
όσο ένα αποτύπωμα απ’το πόδι μου
όσο ένας καρδιακός παλμός
όσο μια ανάσα νοός
κι ένα βλέμμα ξοδεμένο
όχι στο χτες
μα στο α λ λ ι ώ ς

στεφανιαίος
λυγμός
ερωτικός
μονάχα ερωτικός

πνέων τα λοίσθια
μα παραδόξως σταθερός

ίλιγγος

τόσο απέχει απ’το παράδεισο
ένας γκρεμός…D.P.

 

 



Κάποιος που περπάτησε
μέσα στους λαβύρινθους του είναι του...
Κάποιος που φιλοξένησε ένα ζώο απροστάτευτο
στο δωμάτιό του...
Κάποιος που άπλωσε το χέρι για να κρατήσει
και να κρατηθεί...
Κάποιος που ξόδεψε όλο του το βλέμμα για να σκεπάσει
ένα μοναχικό παιδί...
Κάποιος που δρόσισε τα χείλη με νερό
κάποιου απ’τους ληστές
πάνω στο σταυρό...
Κάποιος που κοιμήθηκε για μια αιωνιότητα σ’ένα παγκάκι
ανάμεσα στις φωνές των ανθρώπων
και τις ανάσες της νύχτας...
Κάποιος που δεν συκοφάντησε ποτέ
την τρυφερότητα...
Κάποιος που φοβήθηκε
που λεηλατήθηκε
που όλα τα αρνήθηκε…
μια μέρα θα συναντηθούμε
και θα έχει έναν ήλιο τόσο δυνατό
τόσο όμορφο
τόσο μεγάλο
που θα χαθούμε ολόκληροι στο φως του
και ακέραιοι
θα ξαπλώσουμε στη φωτιά του
και δεν θα μας καίει…D.P.

 

 




Όταν έχεις φτάσει
σε κείνη την μυστική
κι απρόσιτη κορυφή
του εαυτού σου
που μόνο εσύ γνωρίζεις
ο ήχος της φωνής σου
δεν σε νοιάζει πια
οι αρχαίες λέξεις δραπετεύουν
μαζί με το θόρυβο των συλλαβών
και σ’ εγκαταλείπουν

ό,τι κι αν πασχίζεις να κρατήσεις
δεν μένει στα χέρια σου
ό,τι φιλοξενούσες περιττό
το αρνείσαι πια
κι αν ήθελες να το φυλάξεις
δεν θα μπορούσες
έγινε κόκκος σκόνης
και διαλύθηκε στο άπειρο

κι αυτό που συγκρατούσε το βλέμμα σου
δεν σε κουράζει άλλο
σημασία δεν έχει όσα είδες πριν
όσα θησαύρισες άσχημα ή όμορφα
γιατί έχεις τώρα ένα άλλο βλέμμα
και τα φθαρτά σου μάτια
παλεύουν να στερεώσουν
τούτο το νιογέννητο σύμπαν
και να το ψηλαφήσουν

ως και η μνήμη
σ’έχει απαλλάξει απ’το φορτίο της
όσα σε κρατούσαν δέσμιο
σε μια ειρκτή κι ένα κελί μοναχικό
μοιάζουν γελοία πλέον και ανόητα
και ξεφλουδίζουν από τη ψυχή σου
όπως το σάπιο δέρμα
απ’το σώμα σου

και αν ακόμα
η αναρρίχηση ήταν σκληρή
και μάτωσες
σε κάθε βήμα
τώρα δεν έχεις χρόνο
ούτε για ψέματα
ούτε γι’αλήθειες
ούτε για φόβους
ούτε για ματαιώσεις

τόπος για όλα τούτα
δεν υπάρχει πια

γιατί ανοίγεις τα χέρια σου
και υποδέχεσαι έναν καινούργιο κόσμο
και τον ακούς να σε καλεί
σε μια άλλη γλώσσα

και αν είσαι τυχερός
μονάχα μια στιγμή
πριν καταρρεύσεις
όλους τους πόρους σου θ’ανοίξεις

κι ένα μαζί σου θα γίνει…D.P.

 

Κυριακάτικα τραπεζώματα

Scripta manent είπανε.
Και το παίρνω ως δεδομένο. Και λέω εντάξει μ αυτό θα κινηθώ. Θα προσέξω, λέω, αυτά που θέλω να γράψω και να κάνω. Θα τα διαλέξω προσεκτικά. Να με αντιπροσωπεύουν διαχρονικά. Μετά από χρόνια να τα διαβάζω και να αισθάνομαι ότι μόλις τώρα βγήκαν από μέσα μου και με εκφράζουν στο ακέραιο. Να μη ντρέπομαι γι αυτά. Να μην έχω προδοθεί από τη δέσμευση μου. Ε δεν έχει κανένα ενδιαφέρον όλο αυτό πια.

Μα γίνεται αυτό; Δε γίνεται βρε. Μου είπα. Αφού άλλαξες. Αλλάζεις. Θα αλλάξεις. Και μου χαμογέλασα. Σε κάθε τι που γράφεις και σε δεσμεύει δημόσια θα βλέπεις τις ατέλειες. Αυτά που ξέχασες να πεις. Αυτά που δε σε αντιπροσωπεύουν πια. Αυτά που σε πόνεσαν και τώρα δε σε πονάνε. Αυτά που δε σε απασχολούσαν και τώρα τα έχεις φόρτωμα στο σβέρκο.

Ε... αρκετά πια. Μου απάντησα

Ξέρεις τι; Μήπως φοβάσαι τους άλλους και δε θέλεις να σε βρουν οι άλλοι ατελή ; Με ρώτησα.

Όχι μωρε! Που πας και τα σκέφτεσαι αυτά; Όχι. Αφού το ξέρεις τώρα. Με τον εαυτό σου παλεύεις. Αυτός σε ξέρει. Εσυ τον ξέρεις. Είναι δυνατόν να κρυφτείτε ο ένας απ τον άλλο; Αφού σκοτώνεστε και ψάχνετε να βρείτε σκάρτο στο ζύγι ο ένας τον άλλο. Μου απάντησα.

Για στάσου λίγο. Θα με τρελάνεις. Εσυ δεν ήθελες πάντα να εκφράζεσαι; Πάντα δε σε γέμιζε δύναμη να λες αυτό που σκεφτοσουν κι ένιωθες; Την αλήθεια δεν ελεγες πάντα ; Πότε καθισες να μετρήσεις τον πόνο της αλήθειας και κατέληξες να δειλιάσεις να την πεις; Στα μούτρα δεν τους την κοπαναγες από τοοόσο δα μικρό παιδάκι; Με ρώτησα.

Ναι. Ναι έτσι είναι. Όλα όπως τα είπες. Μου απάντησα. Την έχασα τη διάθεση. Όχι από φόβο μήπως η αλήθεια με πληγώσει. Αλλά επειδή κουράστηκα ρε συ. Μου έφυγε η όρεξη. Η ορμή. Αυτή η δύναμη που έκανε το αίμα μου να βράζει. Οκ νευριασα, του τα έψαλα, τον έβαλα στη θέση του, γελασα, έκλαψα, έμεινα στην πρώτη γραμμή. Δε βρίσκω τίποτα ενδιαφέρον πλέον. Δεν πάω στα μετοπισθεν. Φεύγω ρε παιδί μου! Φεύγω από το πεδίο της μαχης. Πως το λένε; Μου είπα

Σιωπή και από τις δυο πλευρές. Ο ένας δε μπορούσε να δεχτεί όσα άκουγε. Είχε αγανακτήσει. Ο άλλος χαμένος. Κι αυτός είχε αγανακτήσει.

Και με τα verba; Με ρώτησα. Τι γίνεται με τα verba;

Α καλαααα. Απάντησα. Ας μην τ ανοίξω καλύτερα γι αυτά. Εκεί να δεις . Αγάπη! Ένταση! Καλοσύνη! Οργή! Μπούρδες και πάλι μπούρδες! Δε μπορώ να πω όμως ότι μετανιώνω. Ότι έγινε έγινε. Πάει αυτό! Δε θέλω όμως από δω και πέρα verba ρε παιδί μου! Είναι χαμένος χρόνος. Δεν βρίσκω τίποτα ενδιαφέρον.

Και με τους άλλους τι θα γίνει ; Με ρώτησα.
Ποιους άλλους μωρε; Μου απάντησα.
Τους άλλους που συμμετέχουν στην ιστορία. Συμπλήρωσα.
Πλάκα μου κανεις μωρε ; Που είναι; βλέπεις εσυ κάποιον γύρω τριγύρω ; Κυριακή μεσημέρι είναι και είναι άδειο το σπίτι. Οι δυο μας είμαστε. Μου απάντησα.

Ναι αλλά μπορεί να έρθουν! Μου είπα πολύ προβληματισμένα. Θα χτυπάνε και δε θα ανοίγει κανεις ;

Δε με κόφτει τι θα κάνουν! Μου είπα υψώνοντας τη φωνή. Σου είπα έχω χάσει το ενδιαφέρον μου. Δεν το κάνω από αντίδραση. Μου τελείωσε το ενδιαφέρον.

Σιωπή και αγανάκτηση

Ναι αλλά με αυτά που κανεις θα φύγω. Μου είπα . Δεν είσαι αυτός που ξέρω. Δεν είσαι όσα ήμασταν μαζί. Εγώ θέλω να παλέψω. Να αποτυπωθώ. Να συνυπάρξω. Δεν ταιριάζουμε πια, δε μπορούμε να τα βρούμε.

Τι να σου πω. Μου απάντησα. Κάνε ό,τι θέλεις. Αλήθεια. Εγώ σου ειπα αυτό που σκέφτομαι και νιώθω. Δε με ενδιαφέρει τι θα κανεις εσυ. Εδώ και καιρό. Στις σκεψεις μου ειμαι εγώ. στο κρεβάτι μου είμαι εγώ, στις φωτογραφιες μου είμαι εγώ, στο σερβίτσιο, στις ντουλαπες, στα ψώνια. Παντού εγώ! Όλα κινούνται γύρω από εμένα. Εκκωφαντικά σιωπηλά. Υπάρχετε χωρίς εμένα, υπάρχω χωρίς εσάς.

Σιωπή.

Ο ένας σηκώθηκε από τον κόκκινο βελούδινο καναπέ. Φόρεσε το μπεζ φθινοπωρινό μπουφάν του, άνοιξε την πόρτα κι έφυγε . Ποιος ξέρει που θα πήγαινε.

Ο άλλος έμεινε εκεί στην ίδια θέση στον κόκκινο βελούδινο καναπέ. Με το γκρι σορτσάκι τις σαγιονάρες και το λευκό t-shirt. Ποιος ξέρει πόσο θα εμένε.

 

 



Κορδέλες

Τα λουλούδια έβγαιναν απ’τις κόγχες
στους σπασμένους τοίχους
απ’τις ρωγμές των τσιμεντένιων δρόμων
στις άδειες αυλές
στα βρόμικα πεζοδρόμια
είδα τη σκιά σου
νωχελικά να σέρνει το βήμα της
στο ανήλικο φως του πρωινού
και ρίγησα
καθώς συμβαίνει με τους αδαείς
που σπάνια συναντιούνται με τέτοια καθαρότητα
με τόση πυκνότητα ύλης
με τους φύλακες της άλλης όχθης
και σάρωνες
σιγά σιγά
όλες τις επιφάνειες
τους όγκους των σπιτιών
τους ελεύθερους χώρους
τα γυμνά κατώφλια
βήμα με βήμα
ερχόσουν
Κάποιες κορδέλες ροζ και άσπρες
έπαιζαν ακόμη στη δροσιά της νέας μέρας
έτρεχαν, έφευγαν, χάνονταν
μικρά παιχνίδια, στιγματισμένα πια
απ’το φορτίο της μνήμης
και τη λαχτάρα των παιδιών
και το βρυαρό τους γέλιο
άλλος κανείς
δεν σε υποδέχτηκε
άλλος
ψυχή
δεν βρέθηκε κοντά σου
και δεν υπήρχε
και η σκιά σου
αντάμωνε πια εκείνη του μεγάλου λόφου
στ’ακροσύνορα της πόλης
το’χες πει
πως κάποια μέρα θα ενωθείς με τον αρχαίο βράχο
και όλα θ’αλλάξουν
κάτω απ’την απέραντη αγκαλιά σου
κι όλα θ’ανθίσουν πάλι
κι εγώ με όσες ανάσες πια
μου είχαν απομείνει
σ’εκλιπαρούσα
να βιαστείς
για να λυγίσει ο ήλιος
το αμείλικτο φως του
που έψηνε τις ενοχές
πάνω στο σώμα
και αφυδάτωνε από ομορφιά
και ποίηση
ό,τι είχε αφήσει ανέγγιχτο ακόμα
ο χρόνος
κάποιο όνειρο ίσως
σαν τις χρωματιστές κορδέλες
ρετάλι
να παίζει ελεύθερο
εδώ κι εκεί
ένιωσα να με αγγίζει
και χαμογέλασα…D.P.

 

 



Απέναντι

Μια σπουδαία ευκαιρία
να περάσουμε το ποτάμι
να πάμε απέναντι
απέναντι είναι όλα αυτά που ονειρευτήκαμε
απέναντι είναι όλα εκείνα που φανταστήκαμε
να περάσουμε τούτο το ποτάμι
το ποτάμι της θλίψης
το ποτάμι της ανάγκης…

Μια μεγάλη ευκαιρία
να δούμε επιτέλους τον εαυτό μας
πώς είναι ολόκληρος
πώς είναι ακέραιος
πώς είναι «πραγματικά» ο εαυτός μας
όχι τούτος ο μικρόσωμος που μας φορτώσανε
όχι τούτος ο αναιμικός που κουβαλάμε
μα ο άλλος, ο αληθινός
ο ηρωικός εαυτός μας
απέναντι
στην απέναντι όχθη…

Μια σπουδαία ευκαιρία
να γιορτάσουμε την υπέρβασή μας
επιτέλους δικαιώθηκε η ζωή μας
και περιεχόμενο έχει
αυτό που πάντα πιστεύαμε
μονάχα ένα εμπόδιο έχει απομείνει
τούτο το στενό ποτάμι να διαβούμε
δέκα, είκοσι, σαράντα βήματα
να γίνουμε ό,τι ήταν να γίνουμε
να ορθώσουμε το ανάστημά μας
μονάχα λίγα βήματα
εκατό, διακόσια, χίλια τόσα…

Μια τελευταία ευκαιρία
πριν ο καιρός μας τελειώσει
στην απέναντι όχθη
ένας άλλος κόσμος
ένας άλλος εαυτός
όχι αυτός εδώ που χρόνια και αιώνες
σαν αλυσίδα σέρνουμε μαζί μας
όχι αυτή η άθλια, φτωχή σκιά
η σκοτεινιά του είναι μας
ένας άλλος άνθρωπος
ένας άλλος εαυτός
ναι, ένας άλλος
ολόφωτος, αθάνατος εαυτός!

απέναντι
στην απέναντι όχθη…D.P.

 

 



Στοιχιζόμαστε πίσω απ’το Αχανές
και στους λειμώνες μιας φθαρτής αγάπης
όμοιοι φαινόμαστε
τόσο διάφανοι
και τόσο μόνοι
κι αρπαζόμαστε απ’τα πύρινα φιλιά
που δυναμώνουν όσο τ’αποφεύγουμε
και μέσα μας απλώνουν
σαν μανδύες πλεγμένοι
από νοσταλγία και δάκρυα…
Στοιχιζόμαστε πίσω απ’το Διαρκές
ίδια στεκόμαστε
ορθωμένοι στο Χάος
λίγες ανάσες
κάποιες υποσχέσεις και χαμόγελα δειλά
αγγιγμένοι για πάντα απ’τη Νύχτα
για το προσωρινό της αιωνιότητας
τάχα νοιαζόμαστε
κι όπου ανασαίνουν
τ’ακριβά της μοναξιάς που υφαίνουμε
εκεί γεννιόμαστε

κι εκεί πεθαίνουμε…D.P.

 

 




Απλά εξωτερικεύω, είπε
Ό,τι με προίκισε η νύχτα

Θέλεις λοιπόν
να δεις το ρίγος;
Χάραξε έναν κύκλο από φως
Μέσα σ’ένα σκοτεινό δωμάτιο
Και βάλε μέσα του
έναν άνθρωπο

Στο κέντρο
Έτσι, στο κέντρο…

Σαν προβολέα να το φανταστείς
Που σημαδεύει μια ψυχή
Έναν προβολέα που κάποτε ήταν δυνατός
Έτσι είπε
Κάποτε ήταν δυνατός…

Κι αυτό το φως…
Από πού έρχεται άραγε;
Ποιος το γεννάει;
Ποιος το στέλνει;

Αυτός που αναρωτιέται
Είναι ακόμα ζωντανός

Αυτός που θ’ απαντήσει…


Και σιώπησε…
D.P.

 

 



Είπε
μπορώ ακόμα με τα δάχτυλα του νου
να σε ψηλαφίσω
είχες πάντα
μια γεωγραφία μυστική
όχι πια…
και δεν χρειάζομαι τώρα
τις προσδοκίες
τις φαντασιακές αναστατώσεις
για να επαίρομαι πως σε πυρπολώ
ή πως σε αγνοώ
στα όνειρά μου
σ’αγαπώ σαν μια απέραντη έρημο
από κόκκους μίσους
σε αφομοιώνω…
Είπε
τις νιώθω
να σκαρφαλώνουν στο σώμα μου
σαν αναρριχώμενο φυτό
τις ώρες
τις νύχτες
τις ματαιώσεις…
ακινητοποιούμαι
έχοντας το βλέμμα
στο γενέθλιο φως…D.P.

 

 


αίσθηση…
σου είπα
μην αλλοιώνεις τη σιωπή
απόλαυσέ την
όσο διαρκεί
μην τη λερώνεις
με σταυροφόρες σκέψεις
μη τη διασπάς…
μου είπες
η σιωπή μοιάζει
με σεντόνι
φτιαγμένο από αγκάθια
έξω
στο ψύχος του κόσμου
εσύ γυμνός
πρέπει να τη φορέσεις
πληγώνεσαι
ματώνεις
αλλά δεν έχεις άλλον εαυτό
κι αν το’θελες
να ακυρώσεις…
σου είπα
έχεις το χέρι
έχεις την αφή
ένα ρίγος αρκεί
να σε μεταμορφώσει
αν είναι παιδί του Απείρου
έτσι δεν είναι;
μου είπες
άσε τις λέξεις
να ανδρώνονται ακέραιες
στη κάθε αυγή
θα έχεις εμένα
θα έχεις το χρόνο
θα έχεις τη στιγμή
άσε τις μέρες
ηλιόλουστες
μεθυστικές
άσε τις φλόγες
από τα δάνεια βράδια
να σε τυλίγουν
άσε τα σώματα
να μας γνωρίσουν τη νύχτα
την αίσθηση άσε
αυτή
την τελευταία
πριν αποχωριστούμε
να μιλά για μας…D.P.

 

Στις νύχτες του φεγγαριού βαδίζω,
αμετανόητος τρυγητής
χλωμού φωτός, καθώς,
τον ήχο της μοναξιάς τονίζει το τριζόνι,
σε δρόμους σκοτεινούς,
ανίσκιωτους και απατηλούς
αφήνοντας κουμπιά ρούχων ζωής,
να φωσφορίζουν βήματα εξοικείωσης
με το στερητικό α στο χρονικό συνεχές.
Μα πόσα φεγγάρια έφυγαν,
χωρίς εσένα.
Πόσες πνοές τ'αγέρα πέρασαν,
χωρίς το άρωμα της παρουσίας σου.
Πόσοι δρόμοι έμειναν πίσω,
χωρίς τα δικά σου χνάρια.
Πόσες ερημιές,
έδεσαν κόμπους σιωπής,
χωρίς την ελπίδα του ήχου σου.
Πόσοι χειμώνες που μισείς
άφησαν την παγωνιά τους,
χωρίς τη ζέστη του γέλιου σου.
Πόσα λουλούδια
άνθισαν και μαράθηκαν,
χωρίς της ματιάς σου το χάδι.
Πόσοι ήλιοι έδυσαν και ανέτειλαν
χωρίς του κορμιού σου το άγγιγμα.
Όμως τώρα, όλες οι στιγμές,
έχουν τ'όνομά σου.
Της αγάπης σου το μύρο
μακριά απο τη αγκαλιά της Λήθης
θα κρατήσω να μου ευωδιάζει τη ζωή.
Εσύ ήσουν που μου έδινες
Ουρανό και Γη μαζί.

Sejanus

 

Σε προτιμώ ορθογραφολάγνο!