Σπάσιμο

Δηλαδή σπάσιμο = micromanagment ;
Το να μη θέλει ο Α να πάρει πρωτοβουλία το σκλαβί σε συγκεκριμένα θέματα είναι κάτι που μπορώ να κατανοήσω. Το να θέλει ο Α να μην μπορεί να πάρει πρωτοβουλία όμως μου φαίνεται κάπως. Σε τι μπορεί να εξυπηρετεί τον Α η μη ικανότητα της s για οποιαδήποτε πρωτοβουλία και σε τι το σπάσιμο με την έννοια αυτή ΄΄πλάθει΄΄ ένα καλύτερο ή πιο χρήσιμο s;

 

Νομίζω δεν το εννοεί έτσι.
Μάλλον σαν format και επαναπρογραμματισμό το διαβάζω εγώ.

 

Φαντάζομαι εννοείς επιρροές από προηγούμενες τέτοιου είδους σχέσης. Ωστόσο ακόμα και αν αυτές χαθούν υπάρχουν πάντα επιρροές από άλλου είδους σχέσεις που μας ακολουθούν αλλά και από προσωπικές επιλογές. Καλώς ή κακώς δεν μας έρχονται όλα έτοιμα σε κουτάκια όπως θα θέλαμε. Άγγραφο χαρτί δεν είναι ούτε ένας άνθρωπος κλεισμένος σε μια γυάλα. Τον διαμορφώνουν οι σκέψεις του. Θεωρώ αδύνατον να μην υπάρχουν επιρροές από Κ που στηγμάτισαν τη ζωή της s θετικά. Και αυτό δεν το βλέπω κακό. Τουναντίον....

 

Δεν ταυτίζεται το

με την αποκόλληση.

Σχετίζεται με το οικείο.

Δεν αναφέρομαι καθόλου στον πουριτανισμό ή τον συντηριτισμό ως γενική συνθήκη και όρο απαραβάτο για υπάρξει το "σχήμα", όπως λέτε.

Και αυτό γιατί το M/s δεν έχει σχήμα προκαθορισμένο. Είναι ρευστό και παίρνει πολλά σχήματα.

Ο μόνος κανόνας που το διέπει είναι η ανευ όρων παράδοση.

Τίποτε άλλο.

Το σχήμα που θα πάρει το καθορίζει ο Αφέντης.

Η γνώμη Μου είναι πως αν Αφέντης κατανοήσει το οικείο τότε Έχει να απάντησει στα ερωτήματα...

Ανοίκειο ως προς ποια οικειότητα.

μη γνώριμο ως προς τι;

ανάρμοστο ως προς ποιον ηθικό κώδικα;

αχαρακτήριστο γιατί;

άσεμνο για ποιόν;

Οι απαντήσεις καθορίζουν και το σχήμα.

Όλο το παραπάνω απαιτεί κόπο.

Αλλά δεν γίνεται αλλιώς.

Ελπίζω να βοήθησα.

Iagos

 

Τι είναι η αλλαγή κυκλοφορίας και ρυθμού;

 

Φανταστείτε έναν άνθρωπο που ξυπνά στις έξι το πρωί.

Έχει μια έντονη εργασιακή ζωή έως το βράδυ.

Αυτός ο άνθρωπος έχει μια ροή που χαρακτηρίζεται από την ταχύτητα και την εγρήγορση.

Ο ρυθμός του είναι γρήγορος.

Φανταστείτε τώρα πως αυτός ο άνθρωπος μια μέρα απολύεται.

Τι συμβαίνει την επόμενη μέρα;

Ποια είναι η ροή του και ο ρυθμός του;

Τι ώρα ξυπνά;

Πως κινείται;

Τι ώρα τρώει;

Τι τρώει;

Τι ώρα κοιμάται;

Τι σκέψεις γεννά το μυαλό του;

Πως εκμεταλλεύεται τον χρόνο του;

Ποια τα συναισθήματα του;

Ποιοι είναι οι φόβοι του;

Ελπίζω να βοήθησα

Iagos

 

Βεβαίως! Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση  

 

Όσο πιο κοντά είναι το s στο επιθυμητό, τόσο λιγότερο χρειάζεται το σπάσιμο. Μετά απ αυτό, είναι καλύτερα προσαρμοσμένο στα ζητούμενα του Μ, οπότε και πιο λειτουργικό.

 

Δεν είμαι τόσο βέβαιος εάν η σύνδεση του «σπασίματος» αποκλειστικά με τις θέσεις του M/s είναι η πρόθεση της νηματοθετιδος ή προέκυψε από την κρυφoενοχική αποστροφή της ωμής αλήθειας της σαδιστικής οπτικής, όπου το σπάσιμο δεν απαιτεί έτερο λόγο υπάρξεως, πλην του ηδονιστικού του αποτελέσματος, οπότε ούτε εκλογίκευση απαιτεί ως πρακτική, ούτε ηθικό μανδύα, ούτε υποχρέωση/ανάγκη για επαναδόμηση.
Ευτυχώς ή δυστυχώς, αναλόγως με την οπτική και τον αμοραλισμό εκάστου, υπάρχουν εκείνοι οι οποίοι δεν σταμάτησαν στην παιδική του ηλικία να σπάνε τα παιχνίδια τους, γιατί απλά αυτό τους ευχαριστούσε, αλλά συνέχισαν με μεγαλύτερα toys.

Επιπλέον, υποθέτω και πάλι, ότι η έως τώρα συζήτηση περιορίστηκε στο M/s, παρά το γεγονός ότι αυτό αποτελεί επιλογή και ταυτοχρόνως βίωμα μιας εξαιρετικά μικρής μερίδας των μελών του φόρουμ, γιατί στο D/s υπάρχει η δυνατότητα της συνδιαλλαγής Κ και υ. στο επίπεδο των στεγανών του υ. τα οποία μένουν εκτός της επιδράσεως και του ελέγχου του Κ.

Προσέγγισα, προσεγγίζω και βιώνω το M/s ως κάτι πρωταρχικά ΑΠΛΟ, συνάμα δε και ΑΠΟΛΥΤΟ.
Εάν δεν υφίσταται η απλή συνθήκη ότι το σκλαβί ουδέν δικαιούται πλην των όσων του παραχωρεί και για όσο του τα παραχωρεί ο Κ. του, τότε δεν υφίσταται M/s.
Σε αυτό το πλαίσιο και με δεδομένο ότι ουδείς γεννιέται σ. , είναι εξαιρετικά απλό και ασφαλές να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι τη στιγμή που Κ. δέχεται να αναλάβει ένα σ., πάνω στην περγαμηνή του σ. υπάρχει ήδη προγενέστερη γραφή.
Από το δεδομένο αυτό και μετά έγκειται αποκλειστικά και μόνο στον ίδιο το τί θα πράξει.
Δίνεται να μετατρέψει την περγαμηνή σε παλίμψηστο.
Δύναται να κρατήσει όλο ή μέρος του ήδη γραμμένου κειμένου και να συνεχίσει την δική Του γραφή.
Δύναται να διαλύσει την περγαμηνή.

Πέρα όμως από αυτό, υπάρχει και έτερη περιπτωσιολογία.
Έστω ότι ο Κ. επιθυμεί ένα κρεββάτι από έβενο και διαθέτει έναν μπουφέ από το ξύλο αυτό. Πολύ απλά, αποδομεί τον μπουφέ και τον μετατρέπει σε κρεββάτι.

Η μόνη, πιθανώς, μη επιτρεπτή, από εξωγενείς παράγοντες, επιλογή, είναι η περίπτωση να επιθυμεί καυσόξυλα.

Στο ερώτημα εάν μπορεί να υπάρξει M/s άνευ σπασίματος, η θέση μου, θεωρητικώς ναι, πρακτικώς μάλλον απίθανο.

Αρκεί να γίνει κατανοητή και αποδεκτή η αρχή ότι το σ. αποτελεί ιδιοκτησία του Κ. και ταυτόχρονα δεν λησμονείται η ετέρα αρχή για το τί συμβαίνει όταν ο Κ. δεν εκτιμά την ιδιοκτησία Του, για να εξελιχθεί το M/s.
Φυσικά, όσο πιο απλό είναι κάτι, τόσο πιο δύσκολο είναι να γίνει κατανοητό και αποδεκτό, όταν έρχεται σε αντίθεση με τον περίγυρό του.

 

@Marqui ήθελα να το συνδέσω αποκλειστικά με το M/s. Απο σαδικής άποψης είναι αυτονόητο ότι μπορεί ο σαδιστής όχι μόνο να σπάσει αλλά και να διαλύσει. Καμία κρυφοενοχική ματιά. Μακρυά από εμένα. Συνειδητά δεν αναφέρθηκα στον σαδισμό. Ένας σαδιστής δεν θα αναλογιστεί πιθανόν τίποτα όταν δεν έχει μέσα του την ευθύνη της ιδιοκτησίας του. Ένας σαδιστής Κυρίαρχος όμως έγκειται στην απόλυτη ευχέρεια του αν θα θέλει στην ιδιοκτησία του ένα λειτουργικό σκλαβί δίπλα του να τον υπηρετεί ή μια σπασμένη κούκλα που θα πρέπει να πετάξει ή να επισκευάζει με μπαλώματα για να την σπάει ξανα και ξανά. Τα θέλω του Αφέντη καθορίζουν και το αποτέλεσμα του σκλαβιού νομίζω.