Ο δράκος της Δράμας

H ΄΄εξομολήγηση΄΄ της @Error δεν είναι διόλου σπάνιο φαινόμενο σε τέτοιες περιπτώσεις. Η ταύτιση θύτη - θύματος είναι κάτι που συμβαίνει πολύ συχνά, όπως και η πεποίθηση των θυμάτων που λέει ΄΄εγώ θα τον αλλάξω ή μαζί μου δεν θα είναι έτσι΄΄Δε νομίζω όμως πως αρκούν οι μαζοχιστικές φαντασιώσεις για να φτάσει κανείς σε αυτό που περιγράφετε @Nickname και σίγουρα η πηγή του προβλήματος δεν είναι αυτές ή τουλάχιστον μόνον αυτές. Είμαι βέβαιη όμως πως τέτοιες περιπτώσεις (και εδώ θα συμφωνήσω με τον @cadpmpc ) χρήζουν αντιμετώπισης από Ψ με αμφίβολα αποτελέσματα κατά τη γνώμη μου.

 

Ευχαριστω για την απαντηση με βοηθησες να καταλαβω κατι για εμενα. Διαβασα το λινκ και θα το ψαξω και περισσοτερο, δεν ηξερα οτι υπαρχει σαν κατηγορια. Με ολα αυτα σχεδον που λεει στη βικιπαιδεια ταυτιζομαι. Αυτο το νημα ειναι τοσο εγω  

@cadpmpc @snoopy "διορθωνεται" απο ψυχολογο? ισως δεν ξερω, αλλα οι ριζες ειναι βαθιες και εχουν φυτρωσει απο πολυ μικρη ηλικια(αρχες δημοτικου το πολυ). Απο ποολυ μικρη, απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου μου αρεζαν και ερωτικα και συναισθηματικα οι κακοι. Αλλα ναι ισως να χρειαζονται "γιατρεια" οι κοπελες που φερονται απερισκεπτα και βαζουν σε κινδυνο τον εαυτο τους, για εμας τις υπολοιπες σιγα προβλημα. Αλλα και παλι πιστευω

Επισης για την ιστορια να πω, αυτο το συναισθημα εντεινεται ακοοομα περισσοτερο οταν νιωθεις πολυ ευαλωτη.

 

Τίποτα δεν πραγματώνεται, αν δεν βρει το κατάλληλο έδαφος/συνθήκες/συγκυρίες.

Από τη μία, πολλά τα σύνδρομα της ψυχολογίας/ψυχιατρικής που θα μπορούσαν να εξηγήσουν ανάλογα φαινόμενα, από την άλλη…άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
Ωστόσο για την ύπαρξη τους, υπάρχει μια απαραίτητη συνιστώσα:
Το συναισθηματικό-συνειδησιακό έλλειμα της γυναίκας εκείνης, που έλκεται από τα πραγματικά κακά παιδιά.
Και εντέλει, φτάνει και να πραγματώνει το φαντασιακό της, θεωρώντας πως βρήκε στον εγκληματία τον ύστατο δυνατό/προστάτη/άλφα αρσενικό.

Η ψυχοπαθογένεια όλου αυτού είναι εξαιρετικά πολύπλοκη.
Και είναι άλλο, οι κατά καιρούς Ρουβίτσες που παραλύουν υστεριάζουσες στη θέα των ειδώλων τους, και παρασάγγας άλλο οι γυναίκες εκείνες που ηρωποιούν και προσφέρουν εαυτόν σε αποδεδειγμένα εξαιρετικά βίαιους εγκληματίες.

Εξαιρετικά ενδιαφέρον το γεγονός ότι η περίπτωση του Ted Bundy που αναφέρθηκε, αφορά σε εγκληματία βιαστή και δολοφόνο.
Κατά την κοινή λογική θα έπρεπε να είναι καθολικά καταδικαστέος, πρωτίστως από το γυναικείο φύλο.
Αντιθέτως ήταν ερωτέυσιμος..
Τυχαίο που η πιο κοινή φαντασίωση των γυναικών είναι ο βιασμός;..

Το «άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου», βγήκε ακριβώς από τη σύγκρουση ιδιάζουσων συμπεριφορών με την κοινή λογική.
Εντέλει διαφαίνεται ωστόσο, πως
«common sense is not that common after all..»

 

Αυτό που θα ήθελα να πω σε αυτό το κομμάτι εγώ είναι ότι ο θύτης δεν νοιώθει κακός αλλά ήρωας καθώς παίρνει "το νόμο στα χέρια του" και πιστεύω ότι από αυτή την οπτική το βλέπουν και οι "αγαπητές' του.

 

Μπορώ να καταλάβω ως ένα βαθμό το παραπάνω για τον Πασαλάρη αν και βασίζεται στην προσδοκία "με εμένα θα ήταν αλλιώς" και οι γνώμη μου είναι ότι οι προσδοκίες και τα assumptions είναι οι μεγαλύτεροι παραγωγοί fuckups.

Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι το γεγονός που ανέφερε ο @Apocryphos σχετικά με τον Ted Bundy. Ήταν πράγματι γοητευτικός και ιδιαίτερα ευφυής και αυτό χρησιμοποιούσε και για να ξεμοναχιάσει τα θύματά του αλλά πώς αυτό μπορεί να προκαλέσει έρωτες όταν ήταν πια γνωστό ότι ο Bundy ανεξάρτητα από τα χαρίσματά του ήταν ταυτόχρονα και διαγνωσμένα ψυχοπαθής;

 

Αναρωτιέμαι πόσο ερωτεύσιμος
θα ήταν ο θύτης αν τα θύματα θα ήταν μέλη οικογενειών ή φίλων ή απροστάτευτα μικρά παιδιά.

 

Επιτρέψτε μου να διατηρώ κραταιά τις επιφυλάξεις μου ως προς αυτό..
Δεν θεωρώ ότι οι συγκεκριμένες γυναίκες νείρονται το συγκεκριμένο.
Ιδίως από τη στιγμή που αποτελεί το έναυσμα και τον βασικό λόγο του «έρωτα» τους.

Δεν νομίζω ότι η Bonnie ήθελε να βάλει στον ίσιο δρόμο τον Clyde.
Ίσα ίσα, τρεφόταν και η ίδια σε πολλαπλά επίπεδα από την παραβατικότητα του, και ο θαυμασμός της προς εκείνον, τον τροφοδοτούσε αντίστοιχα.
Ένας φαύλος κύκλος παραβατικότητας/βίας- θαυμασμού/ακολουθίας, σε μια ιδιάζουσα εξάρτηση αμφοτέρων ο ένας από τον άλλον.

Η αλλαγή σε καλό παιδί, ακόμα και μόνο για εκείνη, πιστεύω θα ήταν η απαρχή του τέλους στον έρωτα της γυναίκας αυτής, που στο κακό παιδί είδε «ισχύ».

Γνώριμο αυτό εξάλλου και στα δι υμάς.
Η έκπτωση/άρση της Ισχύος, αποτελεί τον βασικό λόγο έκπτωσης/άρσης της υποταγής..

 

Κάθε επιφύλαξη δεκτή άλλωστε δεν υπάρχει τίποτε δεδομένο σε αυτές τις ιστορίες πέρα από το όποιο συναίσθημα του θύματος προς τον θύτη.
Είναι πολύ πιθανό αυτό που λες εξάλου αγαπητή @Mystique και συμφωνώ ως προς το ότι τα θύματα τα θρέφει η παραβατικότητα - βία του δράστη. Δε νομίζω όμως πως έχουν γνώση του τι τα θρέφει ως προς τον θύτη τους. Έχω την αίσθηση ότι σε πολλές τουλάχιστον περιπτώσεις -νομίζουν- πως θα τον αλλάξουν και δεν έχουν σκεφτεί πως αν συμβεί αυτό η επιθυμία θα σβήσει. Το βλέπουμε άλλωστες πολλάκις σε σχέσεις καθημερινές να ερωτεύονται το αντίθετο, αυτό που τους γοητεύει και μετά να προσπαθούν να το φέρουν μάταια στα μέτρα τους μέχρι να προσγειωθούν, συνήθως απότομα.

 

My point exactly.
Κατά τα λοιπά συμφωνώ, επανερχόμενη και πάλι στα της αβύσσου..

 

Μερικές φορές τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα ακόμα και για επαγγελματίες Ψ ή ψ. Πάντα μου έκανε εντύπωση η λατρεία κυρίως των γυναικών για βίαιους εγκληματίες εντός κι εκτός Ελλάδας. Μια εύκολη προσέγγιση μου ήταν πως το υπόβαθρο της ιστορίας τους βοηθούσε στην καλλιέργεια των φαντασιώσεων εκ του ασφαλούς. Κι όταν αναφερόμαστε στις φαντασιώσεις των άλλων, εμάς δεν μας πέφτει λόγος. Μέχρι εκεί. Το γεγονός της θελκτικής "Κυριακής" όμως που ακολούθησε τον Κ. Παπαχρόνη στη Λάρισα για να ζήσει κοντά του -ή μαζί του - με ξεπερνά καθώς ξεπερνά κάθε υποτιθέμενη φαντασίωση και γίνεται ζώσα σχέση μαζί του.

Κυρίως όμως με ξεπερνά ένα γεγονός πρίν είκοσι χρόνια περίπου στις φυλακές Κορυδαλλού όπου η ψυχολόγος των φυλακών βοήθησε διαβόητο κακοποιό (Πίτερ Σέντομ) να δραπετεύσει αφού προηγήθηκαν ατελείωτες ώρες συνεδριών μεταξύ τους στο γραφείο της στη φυλακή. Μάλιστα, αφού οργάνωσε και συνέδραμε ενεργά στην απόδραση του, τον ακολούθησε στους δρόμους της παρανομίας και της φυγής. Από την πρώτη στιγμή τα δημοσιεύματα μιλούσαν για την σχέση πάθους που αναπτύχθηκε ανάμεσα τους. Για την ισχυρή προσωπικότητα του βίαιου εγκληματία - με πλήθος φόνων στην καριέρα του, δικαιολογημένους ή μη - που "ξελόγιασε" την ψυχολόγο του ώστε να την κάνει πειθήνιο όργανο των σχεδίων του. Εδώ δεν έχουμε κάτι στιγμιαίο, έχουμε εξυφασμένο σχέδιο, έχουμε καλλιέργεια πάθους απο την μια καί αναζήτηση βιωματικού πάθους απο την άλλη που σίγουρα γεμιζε έντονα συναισθηματικά κενά. Την κατάρρευση της Ψ δεν εμπόδισαν ούτε η επιστήμη της ούτε η πετυχημένη καριέρα της ούτε οι εμπειρίες της ούτε η οικογενειακοί της δεσμοί, ο Πίτερ βρήκε μια σκοτεινή γωνίτσα μέσα της και την φώτισε, τόσο όσο να τον ακολουθήσει παντού. Ακόμη και στον θάνατο αργότερα απο τα ίδια τα χέρια του κάπου στην Κολομβία.
Πλήθος στο διαδίκτυο τα δημοσιεύματα για όποιον ενδιαφέρεται

 

Πασσαρη τον λενε..! Ισχυει αλλα οταν μας αρεσει καποιος πολυ δεν σκεφτομαστε καθαρα και εχουμε περισσοτερες προσδοκιες απο την πραγματικοτητα. Ετσι και εδω. Ειναι ανθρωπινο..

Ψυχασθενεια=ψυχική νευρωτικήασθένεια, κατά την οποία ο ασθενήςεμφανίζει συνεχή κατάθλιψη και δεν ανταποκρίνεται φυσιολογικά στα ερεθίσματαπου λαμβάνει (βικιπαιδεια)

Νομιζω επειδη οι ιδιες ειναι πιο συναισθηματικες βλεπουν την ψυχασθενεια ως μονο ψυχικη ασθενεια. Και οτι αν του δωσουν την αγαπη τους, που τοσο πολυ του λειπει γι αυτο φερεται ετσι, θα γινει καλα. Και οταν λεω καλα φυσικα και δεν εννοω καλος. Παλι κακος να ειναι αλλα τοσο οσο τις κανει. Και εγω ετσι το εβλεπα μεχρι που η ξαδερφη μου ως βιολογος μου εξηγησε οτι ο ανθρωπινος εγκεφαλος δεν δρα μονο οπως τον ελεγχουμε εμεις (που ειναι συναρτηση λογικης και συναισθηματος) αλλα και βιολογικα, καπως μου το εξηγησε κατι με νευρωνες δεν θυμαμαι να το πω, που ειναι κατι ανεξαρτητο και ανελεγκτο απο τον ιδιο τον ανθρωπο. Αλλα.. απο την αλλη ως πιο συναισθηματικη κ εγω, σκεφτομαι οτι η επιρροη της λογικης και της ψυχης ειναι μεγαλυτερη και μπορει να νικησει το μη φυσιολογικο βιολογικο κομματι. Και πολυ ωραιο παραδειγμα ειναι ο Τζον Νας που μαθαμε για αυτον στην ταινια Ενας Υπεροχος Ανθρωπος. Ειχε σχιζοφρενεια αλλα με την λογικη και την αγαπη την παραμερησε.

Και ολο αυτο μας λεει οτι ακομα και με λογικη εξηγηση, συνεχιζουμε να αγαπαμε ψυχασθενεις. Ισως ακομα παραπανω απο τους απλους εγκληματιες. Παρολα αυτα, καθε κοπελα σιγουρα εχει τα ορια της. Ας πουμε εμενα δεν θα μου αρεζε καποιος που εχει βιασει παιδακια ή αντρες.

@Arioch βοηθησα;;