Τσούλες

Σύνδρομο, σύνδρομο...
 

 

Αν ειναι τοτε δηλωνω παθουσα.  

 

Παθούσα ή μαθούσα τελικά;

 

Μεσα στο μυαλο μου, η τσουλα ειναι ενα ατομο που εχει αναγκη να ξεδιπλωσει τον "μπρουταλ" ηδονισμο της. Απολαμβανει το
αποτελεσμα της διαστροφης της. Ειναι τσουλα ακομα και χωρις αντικειμενο.
Ο παιχτης εχει αναγκη να ξεδιπλωσει ενα ενα στρατηγικο παιχνιδι χωρις κατ' αναγκη να χρειαζεται να φτασει να εκπληρωσει την ηδονη του. Απολαμβανει τη διαδρομη. Εχει αναγκη το αντικειμενο.
Η τσουλα ειναι επιθετικος προσδιορισμος
Ο παιχτης ειναι ουσιαστικο
Μπορουν να συνυπαρχουν
Η Λουκρητια Βοργια του παραδειγματος ειναι τσουλα παιχτρια.

 

Βιωματικώς εγώ πάλι θα το σχηματοποιούσα ως εξής:
Σε ένα τραπέζι πόκας ας πούμε η τσούλα εξυφαίνει το δικό της παράλληλο παιγνίδι, που σπάνια γίνεται αντιληπτό
γιατί στον χώρο κυριαρχούν άλλα πάθη παντελώς αδιάφορα γι αυτήν.
Περιμένει υπομονετικά να τελειώσει η παρτίδα, να πάρει τον τσούλο που έχει στοχοποιήσει και να εξαφανιστεί μαζί του
από την έξοδο κινδύνου που φρόντισε να έχει μισάνοιχτη για να μην κάνει θόρυβο.
Ο τσούλος της μπορει να είναι ο χαμένος, ο κερδισμένος ή πουτάνα με την γκανιότα, όποιος/α τέλος πάντων την καυλώνει.
Αυτό το παιγνίδι καταστρώνει όλη τη βραδιά, και μέχρι εκεί.
Το ταμείο εννοείται και την χαρά της ¨γύρας¨ τα αφήνει στους άλλους
θα συμπληρωνα δε πως η τσουλα παιζει σε ενα παραλληλο συμπαν

 

Αγαπητέ,
Η τσούλα που βρίσκεται σε τραπέζι πόκας και αναζητάει εκεί τον τσούλο της δεν μπορεί παρά να είναι και Παίκτρια. Θα πάρει και το παιχνίδι , θα πάρει τον τσούλο και θα φύγει Κυρία πριν καταλαβουν οι υπολοιποι τι έχει γίνει.
Γιατί η τσούλα ξέρει...
Αλλιώς περιγράφετε μια διψασμενη πουτάνα.

 

Επιτρέψτε μου, μπορεί να είναι και παίκτρια στο τραπέζι, χαμένη ή κερδισμένη, μπορεί να είναι και διψασμένη πουτάνα, αλλά προπάντων είναι τσούλα, ηδονοθήρας με ήδη στοχοποιημένο τον τσούλο της. Στο δικό της παράλληλο σύμπαν, όπως ήδη ειπώθηκε, όλα τα άλλα τα εργαλειοποιεί, είναι το μέσον της, στο τέλος της βραδιάς τον λογαριασμό θα τον κάνει με τον τσούλο της

απο την αλλη κι εσεις, στην αναρτηση σας, παρουσιαζεται μαλλον την Lara Croft Τσουλα  

 

Να πω την αληθεια μου με τοσους ορισμους και διαφορετικες θεσεις ο καθενας εχω χασει τα αβγα και τα πασχαλια

 

Είστε σαφής κι ευχαριστώ για τις διευκρινήσεις και τα συμπεράσματα από παλαιότερα νήματα.

Προσωπικά ωστόσο δεν έδωσα κανένα χαρακτηριστικό ή κίνητρο κυριαρχίας στην τσούλα. Της αρκεί η επίτευξη του πανηδονιστικού σκοπού της έστω και χωρίς στοχασμό, χωρίς καν την απαιτούμενη φιλοσοφική προσέγγιση που έχει ο αμιγής Παίκτης. Δεν τον ανταγωνίζεται τον Παίκτη, σε κανένα παιγνίδι, βασικά της είναι αδιάφορος ως τέτοιος. Δεν αντλεί την ηδονή από το παιγνίδι, δεν την ενδιαφέρει να διακριθεί ως παίκτρια ουτε να σηκώσει κάποιο έπαθλο πέραν της ηδονής που θηρεύει, είναι αναγκασμένη να παίζει για να φτάσει στον σκοπό της, να προστατέψει την θέση της, να δώσει διάρκεια στον πανηδονισμό της, παίζει και για να μην θυματοποιηθεί.

Από την άλλη ακόμη κι αν ο γέλωτας είναι η ηδονή της, σπάνια περιμένει κάποιος να τον γαργαλήσει για να αντιληφθεί την παρουσία της στον χώρο και τον σκοπό της, η οσμή της – ίσως και το βλέμμα της – είναι αρκετά. Βέβαια, εν δυνάμει, πάντα υπάρχει αδυναμία αναγνώρισης της πραγματικής ταυτότητας κάποιας φαινόμενης τσούλας. Μέχρι να αποσαφηνιστεί αυτό, δεν το κάνουμε θέμα.
απλα περιμενουμε

 

Που διαφωνείτε

 

Μιλάω για την κοινωνία γενικα

 

Στην τουριστικιά προσέγγιση, για να το πω, όσο πιο κομψά, απ' όξω - απ΄ όξω και "περιδιαγραμμάτου" μπορώ.
Μετά γίνεται τόσο σόκιν που μάλλον δεν θα αντέχεται από το "βουδουσουμεπώνυμο" (και μη) ενθάδε πλήρωμα...