Τελικά τι?

Τελικά το θέμα είναι να μην ζηλεύουν, να μην θυμώνουν, να μην επιθυμούν, να μην στεναχωριούνται οι σκλάβες ή να ξέρουν να το διαχειρίζονται?

 

Θα εκτιμηθούνν περισσότερο οι εμπειρίες από τα "πρέπει".

 

Ευχαριστούμε  

ΥΓ. Θερμή παράκληση, να ακούγονται συχνότερα τέτοιες απόψεις από Κ... Όταν τα λέμε εμείς τα σκλαβιά μας κράζουν

 

Στην μοναδική περίπτωση που έχουν κάνει λοβοτομή, δεν θα υπήρχε κανένα από τα θέματα που αναφέρατε.
Θυμός, ζήλια, επιθυμία,θλίψη και πλείστα άλλα, είναι στο σύνολο τους συναισθήματα απολύτως συμβατά με την ανθρώπινη φυση.
Η διαχείριση τους ωστόσο πρέπει να γίνει ανάλογη με τη θέση.

Κι επειδή η θεωρία απέχει μακράν της πράξης..
Βιωματικά μιλώντας λοιπόν, θα καταθέσω τη δική μου αλήθεια:
Αυτή μου η πορεία, ήταν από τις δυσκολότερες που καλέστηκα να ακολουθήσω μέχρι τώρα.
Απο τις πλέον απαιτητικές, ανατρεπτικές κι επίπονες.
Αναγκάστηκα να αναμετρηθώ με τον εαυτό μου αν, και χωρις ίχνος έπαρσης, είναι μπαρουτοκαπνισμένος από γενικά βιώματα.

Ωστόσο πάμπολλες φορές λύγισα, έσπασα, αποκαρδιώθηκα, ζήλεψα, επιθύμησα, έκλαψα, έχασα την πίστη μου, θύμωσα, αμφισβήτησα εαυτόν κι Εκείνον, απογοητεύτηκα, αγανάκτησα, τσακιστηκα στα βράχια.
Και ομοίως πάμπολλες φορές αναρωτήθηκα αν μου ζητείται να μην τα νιώθω όλα αυτά, αν είναι παράλογο, λογικό, αναμενόμενο, κατακριτέο, βανιλίστικο, μικρό, ευτελές και αδόκιμο.

Με τον καιρό συνειδητοποίησα ότι η αναγνώριση όλων αυτών καταρχήν, ήταν το πρώτο βήμα προς την εξέλιξη μου.
Και ίσως το σημαντικότερο.
Δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις κάτι όταν δεν το βλέπεις, δεν το αποδέχεσαι, όταν στρουθοκαμηλίζεις, βαυκαλίζοντας εαυτόν ( ουχί κι Εκείνον ομως…),πως ξαφνικά είσαι ανώτερο ον, επίλεκτο, αναντικατάστατο και έτοιμο για τη θέση που προορίζεσαι.

Μακριά από μένα, πολύ μακριά όμως, όποιες δηλώσεις καλής μαθητείας, σουπερντουπεροσύνης, υπερδύναμης και αριστείας στη δύσκολη, αλλά μαγική αυτή πορεία.
Δηλώνω ανερυθρίαστα ευάλωτη και επιρρεπής σε μύρια όσα συναισθήματα.
Δηλωνω άνθρωπος κι όχι υπερήρωας.
Οι μπέρτες εξάλλου, πάντα μου προκαλούσαν καχυποψία..
Δηλώνω μαθητευόμενη και ακόλουθη σε ένα ταξίδι που ορίζεται απόλυτα από άλλον.
Και δηλώνω όχι έτοιμη, όχι απρόσβλητη, όχι ικανή για όλα, οχι αλάθητη και σίγουρα οχι βέβαιη για το αποτέλεσμα.
Αλλά δηλώνω μόνο πρόθυμη να μάθω και κραταιή στο να δίνω τον καλύτερο μου εαυτό για να το πετύχω.

Και κάπου στην πορεία όλων αυτών, έμαθα σιγά σιγά να διαχειρίζομαι τα όποια συναισθήματα/ επιθυμίες/ανάγκες μου, μέσα από το πρίσμα της θέσης μου και μόνο.
Δεν θα πω ότι το καταφέρνω πάντα.
Και δεν θα πω τι πρέπει, τι είθισται και ότι θα μπορούσα να πω για να ακουστώ πειθήνια, υπάκουη και καλή μαθήτρια.
Θα πω μόνο πως είμαι ευτυχής με ένα βήμα κάθε φορά.
Και βήμα το βήμα, όλο και πιο κοντά στην επιθυμία Του.

Το θέμα τελικά, δεν είναι να μην νιώθεις.
Το θέμα είναι να ξέρεις τι να κανεις με αυτό, και πως να το διαχειριστείς εκ της θέσης σου.
Και ειναι πραγματικά μαγικά απελευθερωτικό όταν το καταφέρνεις..

“You’re free to choose but you’re not free from the consequence of your choice”

Τελικά το θέμα, είναι τι θες πραγματικά…

 

Να επικοινωνούν αυτά που νοιώθουν από αγάπη μέχρι λατρεία. Και από καντήλια.... μέχρι απειλές "θα σε σπάσω στο ξύλο". Όλα τα άλλα είναι του Άλλου. Αν δεν μπορέσει να τα διαχειριστεί, δεν κυριάρχησε ποτέ (ή διακόπτει τη κυριαρχία Του).

 

Α ο πληθυντικός πάει περίπατο οντέ αρχίζουν οι νευροσπασμοί.
Τις προάλλες το petαρίδι μου 'καμε ένα φαΐ νερομπλούμι κι άρχισε το μοιρολόι "Είσαι αχάριστη!". Τη στέλνω στη γωνιά της καμιά ώρα κι ύστερο μου 'ρχεται με την κεφαλή στο ποδάρι κι αρχίζει "Πώς το Θέλετε Κυρία;"  

 

Κερά παρακαλώ.
Το "καμιά ώρα" ήταν τρόπος του λέγειν.

 

Κατ' αρχάς το θέμα δεν είναι στο συναίσθημα.

Πως θα μπορούσε άλλωστε το συναίσθημα να είναι θέμα.

Δεν αποτελεί κανένα θέμα το πως νοιώθουν οι άνθρωποι.

Όσον αφορά το θέμα της διαχείρισης των συναισθημάτων, το ερώτημα μου είναι :
μπορεί ένα σκλαβίσιο υλικό να διαχειριστεί τα συναισθήματα του;

Και αν ναι, τότε τι στο διάολο χρειάζεται τον Αφέντη;

Τον τελευταίο καιρό στο φόρουμ ανεβαίνουν νήματα απλά για να γίνει συζήτηση επάνω σε τι;

στο αυτονόητο;

Αυτό είναι το θέμα...

Iagos