Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

 


Σκήτη
Είσαι τόσο όμορφη!
Πήρες απ'τα μάτια μου
μια χούφτα σκοτάδι
κι έγινε μες τις παλάμες σου
ένας μικρός, ολόλευκος κρίνος

Πως το'κανες αυτό;
Δεν ξέρω
Σ'άκουσα μόνο που ψιθύριζες
εσύ δεν είσαι αυτό
κι ύστερα δε θυμάμαι...
Είσαι τόσο όμορφη!
Ξύπνησα απόψε ξαφνικά
κι ένιωσα να με χαϊδεύει τρυφερά
ένα σου βλέμμα
κι είχε ντυθεί
ένα πόθο από άλικο μετάξι
κι ύστερα χάθηκες
κι έγινε το δωμάτιο
μι'άγια σκήτη
και γέμισε Θεό...D.P.

 

Να νιώσω τη πνοή σου
Φεγγάρι χλωμό
δυο μάτια κλαμένα
και απαλή μουσική
μου θυμίζουν εσένα.

Σ'αγάπησα όπως αγαπά
ο Ήλιος το φεγγάρι
που μια ζωή του δίνει φως
χωρίς ποτέ να πάρει.

Θέλω να σε συναντήσω
ξανά να σου μιλήσω
ν'ακούσω τη φωνή σου
να νιώσω τη πνοή σου.

Δε θέλω να τα σκέφτομαι
οι χτύποι δυναμώνουν
τα μονοπάτια της καρδιάς
και πάλι ερημώνουν.

by me

 

Άσε ρε μεγάλε σε πρόλαβε άλλος

 

εγώ του το χα πει τότε και το έκανε τραγούδι

 

«Κι ύστερα ξαφνικά εκεί»

Όταν σημασία καμιά δεν είχε

Όταν μετά τη βροχή, είχε βγει ο ήλιος και το κοντέρ είχε γράψει πολλά χιλιόμετρα στη λάσπη, το Λίβα και το κρύο χώμα που έκοβε σαν ξυράφι.

Όταν η αναζητηση αναμνήσεων δεν ήταν στην ημερήσια διάταξη και το «τώρα» γέμιζε με αφή Φωτός.

Όταν δεν αναζητούσε κανεις, ούτε να καρφωθεί πάνω στον άλλον, ούτε να κρυφτεί στις σκιές.

Όταν οι πληγές είχαν θρέψει τους μύες και η ντροπή είχε σφυριξει πολλά ημίχρονα πριν.

Όταν, για μια στιγμή, οι άγνωστες φιγούρες έχουν όνομα.

Όταν ένα πεζοδρόμιο μπορεί να αντέξει μια άγραφη ιστορία δυο ανθρώπων που διασταυρώνονται πάνω του.

Όταν το διαφορετικό «κάπου» δυο κινούμενων στόχων γίνεται συμπτωματικά το ίδιο «εκεί».

Όταν δεν υπάρχει λόγος το περπάτημα να γίνει πιο αργό και οι ανάσες να κοπούν.

Όταν για λίγα δευτερόλεπτα αναρωτιέσαι γι αυτό που προσπέρασε, αλλά κοιτάς το μετά που έχει απλωθεί μπροστά σου.

Όταν χαμογελάς επειδή επέλεξες. Όταν χαμογελάς επειδή έπαθες
Όταν χαμογελάς επειδή αυτό είσαι.

 

 






Μεγάλο ετούτο το φθινόπωρο

μαυρόχολο

απλώνει σύννεφα ριπές

παντού

μεταμορφώνει

το ενιαίο σε πολλαπλό

και το ισχνό σε κραταιό

και το αξιώνει

ολόκληρο στο ανάστημα

της ψυχής του ανθρώπου



δεν έχει μάτια τούτο το φθινόπωρο

δεν έχει βλέμμα

ώστε αν θες να δεις

μέσα σου

τι έχει γεννηθεί

και τι έχει πεθάνει

να μην μπορείς να δανειστείς

απ’το στερέωμα

παρά μονάχα

σταχτιά φωνήεντα

μια χούφτα σύμφωνα



θα περιμένω…D.P.

 

Κάποιος δρόμος, κάπου, περιμένει να περπατηθεί.
Κάποιες αναμνήσεις περιμένουν να βγουν στην επιφάνεια και να αργοσβησουν το επόμενο βραδυ, σαν πεταλούδες της νύχτας.
Μπερδεμένοι κάποιοι γυρεύουν να ουρλιάξουν, μα κοιτώντας την κοσμοχαλασιά γύρω τους, σαστίζουν και μένουνε πάλι σιωπηλοί.
Τι πεθαίνει;
Τι τελειώνει; Πού και πως ;
Πολλά τα ερωτήματα. Πολλά τα στόματα που τα διατυπώνουν κι ακόμη περισσότερα τα αυτιά που δεν τα άκουσαν ποτέ.
Και μετά πάλι; Τι γίνεται μετά;
Τι γεννιέται;
Τι αρχίζει; Πού και πως;
Άγνωστες οι απαντήσεις. Κι αν από όλα τ’ άγνωστα ένα είναι γνωστό, αυτό είναι το ίδιο το άγνωστο.

 

Η Κυριακή υπήρχε.

Αυθύπαρκτη. Αυτοδημιούργητη.

Είχε Ήλιο, σκοτάδι, νερό και ήχο.

Ήταν χαρισματική, γιατί κοιτούσε με συμπόνοια τις άλλες μέρες της Εβδομάδας. Συγχωρούσε τα ανομήματα και τις αμαρτίες τους. Θεράπευε τη φθορά. Απάλυνε τον πόνο των κατατρεγμένων κι έστεργε το αίμα απ τις πληγές τους.

Η Κυριακή φορούσε πέπλο διάφανο κι είχε τα μαλλιά της πλεγμένα προς τα πίσω. Ήταν ήρεμη κι είχε πάντα μια κουβέντα σιωπής να προσφέρει.

Ήταν ειλικρινής. Σκληρή. Δίκαιη. Όμως κανεις ποτέ δε την εγκατέλειψε. Ακόμη κι αν όλοι την απατούσαν συστηματικά με άλλες εξι ερωμένες.

Η Κυριακή ήταν η κάθαρση. Έδινε ευκαιρίες. Και ζητούσε από τον Άνθρωπο να είναι προσεκτικός. Τον κρατούσε αγκαλιά, όταν εκείνος ξαπλωνε στα πόδια της. Του λέγε μάλιστα, όταν τον φιλούσε πεταχτά στα χειλη, ότι θα τον ξαναδεί.

Του λέγε ότι θα ξανάρθει. Όχι όταν το θέλει Εκείνος. Αλλά όταν το έχει πραγματικά ανάγκη.

Όταν έρθει η ώρα .

 

υπάρχεις ακόμα εσύ και ανασαίνεις…

 


Η συγκίνηση δεν έχει μόνο μνημονικά χαρακτηριστικά… Η συγκίνηση είναι ο αιφνιδιασμός του αληθινού απέναντι στην προσαρμογή… στην οποιαδήποτε προσαρμογή… πρώτιστα στην προσαρμογή στο ευτελές, το εφικτό, το προσηνές, το απτό… τίποτε δεν μπορεί να αναχαιτίσει την κεραύνια δράση του αληθινού απέναντι στο κίβδηλο… όσο κι αν κρύβεσαι, η συγκίνηση θα σε κεραυνοβολήσει, θα σε κλονίσει, ίσως και να σε σκοτώσει…

Κίνδυνος!

Κάποτε έβλεπες αλλά τώρα έχεις τυφλωθεί… η λάσπη και η ιλύς του ερπετώδους, του γλοιώδους, του εδαφιαίου σε οτιδήποτε ολόγυρά σου έχει επικαθίσει στα βλέφαρά σου… κι αυτά με το χρόνο βάρυναν, έκλεισαν τα μάτια σου, στόμωσαν το νου σου, πάχυναν την καρδιά σου…

Σέρνεσαι…

Έρπεις…

Βολεύτηκες…

Έμαθες να βολεύεσαι στο χειροπιαστό, το γειτνιάζον, το εύχρηστο…

Έμαθες να βολεύεσαι και ο εαυτός σου θνήσκει… ο πολεμιστής εντός σου αργοπεθαίνει όχι από το γήρας αλλά από αηδία, πλήξη, νωχέλεια, ακηδία… ο κάποτε εύστροφος, αιχμηρός, αινιγματώδης, βρυαρός εαυτός σου, θνήσκει…

Γιατί έμαθες να βολεύεσαι… στο φτηνό, το ‘οκαζιόν’, το πρόσφορο…

Όμως η συγκίνηση σε ξεβολεύει…

Η συγκίνηση μοιάζει με τον χείμαρρο που ορμά ξαφνικά μια μέρα στη λασπώδη αμμουδιά που σαπίζεις και σε ξεπλένει…

Κίνδυνος!

Η συγκίνηση μοιάζει με τον καθαρό, παγωμένο άνεμο που χιμάει από ψηλά και σου αφαιρεί το νοσηρό μανδύα της νοητικής θαλπωρής σου…

Η συγκίνηση μοιάζει με την έξοδο από το υγρό σπήλαιο στο ηλιόλουστο ξέφωτο… το σώμα σου μουδιάζει από το σοκ, τα κύτταρά σου τρέμουν από το ρίγος… ο θάνατος χάνει τη μάχη, η ζωή σε ραπίζει, δίνει ξανά χρώμα στα μάγουλά σου, θαλερότητα στο βήμα σου, βλέμμα στα μάτια σου…

Κίνδυνος!

Φως, πόλεμος, ρίγος και ενθύμηση…

Ενθύμηση και κίνδυνος!
Ότι ακόμα στις κόγχες του προσώπου σου εδράζονται οφθαλμοί αθανασίας…

Ότι στις κόγχες του είναι εδράζονται ηλιαίοι πυρήνες αιωνιότητας…

Ότι στις κόγχες των ονείρων σου υπάρχεις ακόμα εσύ και ανασαίνεις…D.P.

 

Θέλησα να φτάσω τον ήλιο
Έπεσα από ψηλά
Θέλησα να φτάσω τ αστέρια
βρέθηκα στο σκοτάδι
Θέλησα να πιάσω τα σύννεφα
έμεινα με άδεια χέρια
Θέλησα να βουτήξω βαθιά στη θάλασσα
βγήκα με νεκρά φύκια
Θέλησα να φτάσω στον πυρήνα της γης
σκόνη σκορπίζεται απο τα δάκτυλα μου
Θέλησα να γίνω κάμπια
ήρθε ένα χαμόγελο
Έλαμψε ο ήλιος, φώτισαν τα αστέρια
λαμπύρισε ο βυθός
Ο πυρήνας της γης μέσα μου
Μετά πάλι σκοτάδι
Ξεκουράσου....

 

Οδύσσεια Αγάπης

Ανεμοστρόβιλος σε παρασέρνει.
Η βασανιστική σαγήνη των ματιών της
σε λιμάνια ανεύρετα σε φέρνει, εκεί σε ζητώ..

Χρόνια υπομένω το ταξίδι
και χρυσογάλανες θάλασσες περνώ
αναπολώντας πως κολύμπησα μέσα σου,
τόσο πολύ καιρό.

Εκεί του έρωτα το άσμα ηχεί σαν παφλασμός,
κάτω απο το θολοσκέπαστο ουρανό.
Τα χρώματα του δειλινού
γοργοφτέρουγα απαιτούν,
μια πορεία μοναχική με ύμνους
ατέρμονους και κατανεικτικούς.

Σε αναζητώ στο αέναο τούτο κόσμο,
στο αδιάσπαστο Όλον, και επ'άπειρον
μέσα στα μάτια σου ταξιδέυω
και θάλασσες στο νου μου ξυπνούν
και με παρασέρνουν, με τυραννούν.
Στο ρυθμό της μάταιης νοσταλγίας οι χτύποι
της καρδιάς μου με οδηγούν,
υγρό πυρ μες τη καρδιά μου.

Στο φλοίσβο της λαγγεμένης ανάσας σου,
νανούρισα χίλιους ανέμους,
για να ξυπνήσει αρυτίδωτη η ανατολή
που βλάσταινε στην αγκαλιά μας.

Θα σε βρω σε χώρα νοσταλγική?
να σμίξουμε τη κακή μας μοίρα?
Κι αν η ζωή μας ήταν ως εδώ μαρτυρική,
εις το εξής, θα 'ναι ολόγιομη απο μύρα.

Ίσως σε βρω κάποια στιγμή, εκεί.

 

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ
ΓΚΙΓΙΩΜ ΑΠΟΛΛΙΝΑΙΡ

Ένα κλωνάρι από ρεικιά στο χέρι μου ριγεί Να το θυμάσαι το φθινόπωρο το πεθαμένο

Δε θα ξαναϊδωθούμε πια ποτέ σ’ αυτή τη γη

Πικρή ευωδιά της εποχής κλωνάρι της ρεικιάς

Και να θυμάσαι πως εγώ σε περιμένω