Τυχαίες σκέψεις

Κι εγώ τα καλοκαίρια που πήγαινα χωριό όταν ήμουν παιδί,έχω να θυμάμαι τέσσερα στάνταρτ πράγματα.Το ένα απ' αυτά είναι η πορτοκαλάδα!
Μόνο εκεί είχε την συγκεκριμένη,δεν την έβρισκα αλλού.Κι όλα τα παιδιά εκεί πίναμε αυτήν την πορτοκαλάδα,ήταν το καθημερινό σχεδόν στανταράκι όλων.Έρχονταν σε καφάσια και την παίρνανε οι παππούδες με τα καφάσια.
Έτυχε να την πιω μεγαλύτερη κι ήταν τόσο γλυκερή που απόρησα πως την έπινα τότε.Φυσικά μου θύμισε παιδικά χρόνια αλλά δεν υπήρχε αυτό το περίεργο ταξίδι στον χωροχρόνο....Δεν ήρθε το παλιο εγώ στο τωρινό εγώ και το συναίσθημα του τότε.Μόνο ως ανάμνηση κανονικά...μου ήρθαν στο μυαλό τα ζεστά μεσημέρια που κοιμόταν όλο το χωριό κι υπήρχε νεκρική σιγή και συνήθως τέτοιες ώρες έκανα παρέα με την ξαδέρφη μου και είχαμε έννοια να μην κάνουμε φασαρία.Αλλά σαν ανάμνηση μόνο.Ίσως δε μου ήταν κάτι τόσο έντονο ή απίστευτα ευχάριστο για να συμβεί,δε ξέρω...

 

Αυτή καταλάβαινε τουλάχιστον.Εγώ άμα καταλάβαινα από που ήρθε,τώρα δε θα κανα άλλο πράγμα.Παρέα με ο,τι μ' έβαλε σ' αυτήν την κατάσταση θα ήμουν 

 

Μην αναλωθείς σε αυτή την αναζήτηση σου μιλάω εκ πείρας.
Τσάμπα χαμένη ενέργεια.
Κράτα όμως τη γνώση κ κοίτα μπροστά θα έρθει  

 

Να σου συστήσω τη δική μου!!!
Ακόμα ζητάω καφάσια όποτε έρχεται κάποιος  

 

Τι καλή που είσαι... 

 

Ανεμομαζώματα, ανεμοσκορπίσματα....
Χάνεται η ουσία
Σιωπή, χρυσός
Εν ανάγκη φιμώστε μερικούς
Κάνει καλό στην υγεία!!!

 

Σκέψεις
Πέρασε ένας χρόνος και είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Βραδιάζει και περιμένω να χτυπήσει η πόρτα. Άραγε θα κατέβεις απόψε; Ησυχία, δε θα έρθεις τελικά. Περνάνε οι μέρες σαν νερό στα δάχτυλα μας, δεν καταλαβαίνουμε πως περνάνε. Να για δές, πέρασε ένας χρόνος. Λίγο ο κόβιντ λίγο η δουλειά και η τρέλα που επικρατεί γύρω μας. Περνάνε οι μέρες. Κάθε βράδυ όμως σε περιμένω. Κουκουλωμένη να μην κρυώσεις. Βλεπεις τηλεόραση με τη Δέσπω και λές τα δικά σου. Η Δέσπω όπως πάντα μουρμουρίζει κι αυτή τα δικά της. Τελικά συνεννοείστε μεταξύ σας, μάλλον… Σηκώνομαι να κάνω ένα διάλειμμα από την εργασία και μιλάω με τη Λένα. Ξαφνικά ακούγεται θόρυβος από τον πάνω όροφο, μάλλον το τραπεζάκι από το δωμάτιο σου. Η θεία είναι, μου λέει χαμογελαστά. Σκέφτομαι τελικά τι να πιστέψω, τι με συμφέρει να πιστέψω. Είσαι επάνω και θα κατέβεις ή κάπου αλλού και δε θα έρθεις ποτέ ξανά. Δυσφορικές σκέψεις και οι δυο. Νιώθω τα νύχια του Σίβα να μου ξύνουν το μπράτσο. Μου “μιλάει” με το δικό του τρόπο. Μάλλον με κατάλαβε και με μαλώνει. Τρίβεται για λίγο στα πόδια μου και με αφήνει στην ιδιωτικότητα της στιγμής μου. Ακουμπάω το κεφάλι στο χέρι μου και τρίβω το μέτωπο μου για να εστιάσω ξανά στην εργασία μου. Πέρασε τελικά ένας χρόνος….

 

Περίεργο πράγμα η ματιά. Πέφτει πάντα σε αυτά που δεν έχεις. Στην αρχή χαίρεσαι που το έχει ο άλλος.
Μετά σκέφτεσαι, εγώ πότε; Μετά, γιατί όχι εγώ; Και μετά δεν έχει τίποτα.
Το πότε γίνεται ποτέ, τα χάνεις όλα για έναν τόνο, και μαζί του χάνεις κι ένα κομμάτι του εαυτού σου, αυτό που ζει με την ελπίδα.
(απόσπασμα από την κυρά της Ρω)

Μπανανόφλουδες αυτές οι ελπίδες
Εμπεριέχουν κίνδυνο να φας τα μούτρα σου ανεπανόρθωτα.
Η μόνη ελπίδα που μπορεί να σε οδηγήσει κάπου είναι να χαίρεσαι γι αυτά που έχεις
Να μην λυπάσαι γι αυτά που δεν έχεις.
Να παίρνεις γνώση από αυτά που έχασες
Να βάζεις στόχους γι αυτά που θέλεις να κερδίσεις
Να αγαπάς τον εαυτό σου και να μην τον φτύνεις το πρωί στον καθρέφτη
Να μη χαμηλώνεις τα μάτια όταν σε κοιτάς
Να αγαπάς τους ανθρώπους σου όπως τον εαυτό σου, με δύναμη με πάθος με όλη σου την ψυχή αλλιώς δεν αξίζει
Και το μόνο που έχεις να σκέφτεσαι είναι ένα ευχαριστώ για την πρώτη ανάσα αυτή την πρωινή,
Ένα άισθημα ευγνομώσυνης για τη μέρα που πέρασε.
Έναν απολογισμό και τα εύσημα πριν κλείσεις το κεφάλαιο κι ένα μπράβο σε σένα
γιατί ότι μπορούσες το έκανες.
Το πότε και το γιατί μερικές φορές δεν έχουν καμία σημασία τελικά.
Το σημαίνων είναι απλά να βρεις που έχεις κρύψει τον εαυτό σου
Γιατί αυτό που συνήθως προβάλλεται είναι απλά το εγώ σου και μάλιστα φτιασιδωμένο σαν σκιάχτρο για να διώχνει τα επίδοξα "πουλιά"

Αν συμφωνώ όμως με κάτι από αυτό το ανάγνωσμα είναι αυτό:

Γιατί, αν διαφέρει η ζωή του καθενός μας, είναι σε αυτό ακριβώς. Στον τρόπο με τον οποίο βάλαμε μια τάξη στις μικρές μας φασαρίες. Δεν προσπαθήσαμε όλοι με την ίδια δύναμη να βάλουμε τα κομματάκια μας σε σειρά. Και μη γελιέσαι. Αυτά που αφήνουμε πίσω μας δεν είναι η προσπάθεια, αλλά τα βασικά συστατικά των ονείρων μας. Ασύνδετα κοκκαλάκια από κορμί. Θέλει προσοχή και μελέτη για να καταλάβεις. Θέλει να τα ξαναβάλεις στη θέση τους για να βρεις αν πέταξαν, αν βυθίστηκαν ή αν μπόρεσαν να πατήσουν στα πόδια τους.

 

Η ζωή είναι στιγμές
Από μια στιγμή εξαρτώνται όλα.
Είτε η απογείωση ...
Είτε η προσγείωση...

 

Ποίος Οδυσσέας και ποία Πηνελόπη μου λέτε..?

Κανένας δεν γύρισε, καμία δεν περίμενε...