The Dark Side of D.

Μπα. Ήρθα για να μείνω. Με σηκώνει το κλίμα.

Το έδαφος ήταν ιδιαίτερα εύφορο και τα υπόλοιπα λουλουδάκια έγερναν το κεφάλι στην όμορφη υποταγή τους. Τριαντάφυλλα, γαρδένιες μυρωδάτες, φανταιζί βουκαμβίλιες, η ιερή ελιά - πάνω απ' όλα - κι ένα μικρό και άσχημο χορταράκι δεν έλεγε να ξεριζωθεί. Το συντηρούσε το πείσμα του και η αδυναμία του να παραδοθεί.

Εκεί αυτό, πεισματάρικο, φώναζε: "Ε, υπάρχω κι εγώ, απλό, βλαβερό, ανεπιθύμητο. Είμαι εδώ."

Κι ας είναι εδώ μόνο για να έχει νόημα η σύγκριση με τα ανυπέρβλητα μπουμπούκια. Ο καλός κηπουρός ξέρει: χωρίς τα ζιζάνια, δεν επιβιώνει ο κήπος.

 

Αχχ με κουλαντρίζεις και είσαι και συμπαθητικός. Κι εγώ παίζω θέατρο εδώ φυσικά, όπως όλοι.

Απλά για μένα ο ρόλος είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Και είναι ο τελευταίος μου.

 

   να μείνεις κούκλα μου να μείνεις!!!

όλοι οι καλοί χωράνε! 

 

Α μπερδεύομαι θαρρείτε; Μήπως μπερδεύω και τα ονόματα πλέον;

Πρέπει να διαλέξω ανάμεσα σε ποιήματα; Ή σε Κωνσταντίνους;

Να προβλέψω; Δεν είμαι η Κασσάνδρα. Ούτε παίζω (πια) ρουλέτα.

"Θεοί μεν γαρ μελλόντων, άνθρωποι δε γιγνομένων, σοφοί δε προσιόντων αισθάνονται."

Ο Μυρτίας μπορεί να λέει ότι θέλει. Εγώ λέω:
"Σάββατο κι απόβραδο
και ασετυλίνη
στην Αριστοτέλους που γερνάς..."

Και ο Κωνσταντίνος λέει:

"Διαβάτη,
αν είσαι Αλεξανδρεύς, δεν θα επικρίνεις. Ξέρεις την ορμή
του βίου μας. τι θέρμην έχει. τι ηδονή υπερτάτη."

Αυτά τα λένε οι ποιητές. Εσείς, τί λέτε;

 

Επειδή το είπε ο Φρόϋντ; Μην το δένεις κόμπο στο μαντήλι σου.

Πάντα υπάρχουν λόγοι, άλλο αν μπορεί να μην τους γνωρίζουμε.
Για να σηκώσουμε τα μανικάκια ή τα φουστανάκια και να χωθούμε βαθιά στο χώρο, καλό είναι να τους βρούμε και να τους ξέρουμε, για μας.
Όχι να τους επινοήσουμε. Αν και αυτό έχει τη γλύκα του καμμιά φορά, δεν είναι τίποτα άλλο από μία χαϊδευτική και τρυφερή ελαφρώς γλυκερή, λίγο επώδυνη μόνο session με τον εαυτό μας.

Αν θέλεις να γελοιοποιήσεις κάποιον ερήμην του, βαλτον να σου μιλήσει "εκ βαθέων" για τον εαυτό του.
Οι Κύριοι που μπορούν να συντρίψουν, το γνωρίζουν καλά αυτό.
Σου μιλούσε ποτέ για τον Ίδιο;

 

Δεν μου είναι απαραίτητο. Κοιτάζουμε κι οι δυο την ίδια πέτρα. Κοιταζόμαστε μέσα από την πέτρα. Και τον ξέρω απ' εξω κι ανακατωτά. Με τις αδυναμίες του.

Ένας Κυρίαρχος μπορεί να συντρίψει. Ένας Κύριος δεν το κάνει ποτέ. Δεν υπάρχει λόγος.

Τώρα αν σου πω ότι εγώ είμαι από αυτούς που ΠΑΡΑΚΑΛΑΝΕ για την ίδια τους την συντριβή, τι θα μου πεις; Death wish; Ή δεν μας κάνει γιατί είναι του Φρόυντ; Πραγματικά δεν ξέρω αλλά το ψάχνω.

Όσο για τους λόγους που έπεσα, τους ξέρω καλά κι εγώ κι Αυτός. Είναι προσωπικοί αλλά εύκολα τους μαντεύει κανείς.

Όπως το βλέπω εγώ, έπεσα, σηκώθηκα, τελείωσε. Το δημοσίευσα για να μου το τρίψουν λίγο στη μούρη.

Μερικοί το κάνανε ήδη. Τους ευχαριστώ.

 

Θα σου έλεγα ότι παρακαλάς για τη μέθεξη του απόλυτου ξεγυμνώματος και τις αποκαλύψεις που νιώθεις ότι θα φέρει και ότι νιώθεις την ανάγκη αυτό να γίνει έντονα, σχεδόν δραματικά, να το ζήσεις στο πετσί σου.

Αλλά τότε δεν χρειάζεσαι Κάποιον που να έχει τη δυνατότητα να σε συντρίψει;
Άλλο αν δεν το κάνει...

 

μεγαλη υποθεση να φτανεις στο σημειο να κανεις αυτο που θελεις και σε ευχαριστει αμεσα η εμεσα!!!

 

Το κείμενο μου θυμίζει έντονα Lydia Lunch, την φωτογράφο Natacha Merrit (αν και αυτή δεν γράφει τόσο πολύ, όσο φωτογραφίζει) και μια άλλη κειμενογράφο / δημοσιογράφο του, πάλαι ποτέ, περιοδικού 01 (μηδέν-ένα).
Δεν μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα, αλλά, αν μη τι άλλο διαθέτει ωμότητα-θράσσος, πράγμα που το κάνει να διαβάζεται ευχάριστα από όσους γουστάρουν τέτοιου είδους επιθετικές - μηδενιστικές γραφές.
Καθώς το διάβαζα περίμενα να πέσει - αλα Lunch - η ατάκα που ανέφερε παραλαγμένη ο Ηλίας: "Δεν γαμιέστε που δεν γαμιέστε, θα σας γαμήσω όσο δεν σας γάμησε καμία γυναίκα στη ζωή σας!" (η Lunch ανέφερε χαρακτηριστικά: "Nα πάνε να γαμηθούνε είναι όλοι ένοχοι).
Ladies & Gentleman το αρπακτικό με το όνομα d (ή μήπως D) ζει ανάμεσά μας.
Το νου!!!  

 

το να πατας γκαζι και να τρεχεις με ταχυτητες τρελλες ειναι οτι καλυτερο... οταν ομως θα βρεις στροφη και θα πρεπει να την περασεις με πολλα χιλιομετρα εισαι σιγουρη πως θα κρατηθεις στο δρομο ????

 

Αγαπώ πολύ αυτό το forum γιατί όλοι νοιάζονται για το καλό μου. Στην αρχή με προέτρεψαν να χρησιμοποιώ προφυλακτικά. Το έκανα. Μετά μου έδωσαν συμβουλές για την δίαιτά μου (ολόσωμη φωτό θα ακολουθήσει σύντομα). Μετά με παρηγόρησαν που με εξευτέλισα δημοσίως. Μ' αγαπάνε σκέφτηκα. Ή τους άρεσα στα γόνατα.

Τώρα με το καινούργιο πατατράκ βλέπω ότι πάλι υπάρχει κάποια κινητικότητα. Το σκέφτονται. Δεν είναι ανθρώπινο να κάνεις μαλακίες; Θα μου πείτε, τόσο συχνά; Τι να πω, μάλλον παράδειγμα προς αποφυγή είμαι.

Εσύ θα μου κάνεις μαθήματα πώς να παίρνω τις στροφές καλέ μου Κιτς. Αισθάνομαι ότι είμαι μέρος / μέλος μιας οικογένειας (κι ας πιστεύουν μερικοί πως αποζητώ τα φώτα της δημοσιότητας, προβάλλουν τις ελλείψεις τους επάνω μου). Φιλαράκια έψαχνα και τα βρήκα. Συνομιλητές και τους έχω. Συνοδοιπόρους και συμπορευόμαστε. Αντιπάλους και παλεύουμε. Δασκάλους και διδασκόμαστε (εγώ δεν τα παίρνω εύκολα, είμαι απ' αυτούς που κάνουν κοπάνες )

Λοιπόν, πατάμε ελαφρά φρένο πριν τη στροφή, αφήνουμε το φρένο πάνω στη στροφή, λέμε μια προσευχή και φοράμε πάντα ζώνη. Αν το αυτοκίνητο έχει καλά κρατήματα και καλά λάστιχα έχουμε πολλές ελπίδες.

Δυστυχώς εγώ οδηγώ τζιπάκι. Οπότε η προσευχή μου συνοψίζεται σε 4 λέξεις και επικεντρώνεται κατά σατανική σύμπτωση στο αντικείμενο του πόθου: Kiss your ass goodbye.