Κίνητρα τσούλας-Παίκτη & εγκατάσταση Κυριαρχίας

Μετά την ενδιαφέρουσα τοποθέτηση του @Libertine SD και για όσους ομιλούν την ίδια γλώσσα και αποδίδουν το ίδιο νόημα στις λέξεις, ή αντιλαμβάνονται αυτό που εν πάσει περιπτώσει αποδίδεται στην ήδη υπάρχουσα συζήτηση.
Θα ήθελα αφενός να συζητήσουμε εάν πιστεύετε πως θα μπορούσε έστω και σπανιότατα το πανηδονιστικό κίνητρο της τσούλας να αποτελεί προϊόν στοχασμού και σε ποιες περιπτώσεις.

Από την άλλη :

Αν πάρουμε ως δεδομένο ότι ο Παίκτης είναι συνειδητός Λιμπερτίνος τότε :
a) ο πανηδονισμός στερεί Κυριαρχία από έναν συνειδητό Λιμπερτίνο; η ίδια η δυναμική του πανηδονισμού μπορεί να αποτελεί τροχοπέδη στην Κυριαρχία ενός Λιμπερτίνου,;
b) Για κάποιους ίσως χαζό αλλά δεν μπορώ να μην θέσω το ερώτημα -ποιες είναι οι βδσμικές (και μη) εκφάνσεις ενός Σαδικού;
Last but not least :
c) Για ποιούς λόγους ο Παίκτης κρίνετε ότι μπορεί να αποτελεί γνησιότερη βδσμική (και μη) έκφανση από Αυτόν που εγκαθιστά Κυριαρχία. Μπορεί πράγματι;

Ευχαριστώ για τον χρόνο σας και αναμένω τοποθετήσεις.

 

Μια παρένθεση:
Ανέκαθεν είχα την εντύπωση ότι ο Dolmance μιλώντας περί λιμπερτινισμού, από ένα σημείο και μετά μιλούσε ουσιαστικά για τον εαυτό του.
Κατά την άποψη μου οι χαρακτηρισμοί παίκτης και λιμπερτίνος δεν ταυτίζονται σε όλο το εύρος τους στο ίδιο άτομο, παρά τα κοινά τους σημεία. Κυρίως διότι ο παίκτης δύναται να στερείται μερικώς ή πλήρως το φιλοσοφικό υπόβαθρο ενός λιμπερτίνου, με ότι αυτό συνεπάγεται πρακτικά.
Και αν ένας παίκτης μπορεί υπό προυποθέσεις να χωρέσει στο κουστούμι της κοινωνικής σύμβασης που ονομάζεται bdsm, κάτι τέτοιο είναι πολύ δύσκολο να ειπωθεί για έναν λιμπερτίνο με την κλασική έννοια. Το μόνο ψήγμα λιμπερτινισμού που μπορεί να υπάρξει στο bdsm είναι η κίνηση εκτός, η αποστροφή της νόρμας, της τρέχουσας ηθικής και της πολιτικής ορθότητας.

 

Κατά τη σαδική θεώρηση, ο πανηδονισμος προτάσσεται ως ΜΈΘΟΔΟΣ για την επίτευξη του βασικού αιτήματος, την ελευθερία. Η πανηδονιστική ελευθεριότητα συνδέεται ασθενώς με την Ισχύ, που απαιτείται δια την κατίσχυση κι επέκεινα για την εγκατάσταση Κυριαρχίας. Στην ουσία πανηδονισμός και Κυριαρχία, αποτελούν διακριτές διαδρομές προς την αυτή κατεύθυνση και μπορούν ν ακολουθούνται αμφότερες χωρίς συγκρούσεις.
Ο συνειδητός Λιμπερτίνος ωστόσο, αναμένεται να ακολουθεί οποιαδήποτε τον πανηδονισμό, ενώ κατά συνθήκη και από ΕΠΙΛΟΓΗ μπορεί να μην ασχολείται με την κατίσχυση ή να κατισχύει χωρίς να εγκαθιστά Κυριαρχία.
Ο Λιμπερτίνος που λειτουργεί ως Παίκτης, είναι πανηδονιστής, διαθέτει Ισχύ, κατισχύει αλλά δεν εγκαθιστά Κυριαρχία.. Η εγκατάσταση Κυριαρχίας, απαιτεί την αποδοχή της υποταγή του κατισχυμένου και τη χρήση της. Η αποδοχή της υποταγής αποτρέπει τον αφανισμό του κατισχυμένου, αλλά η υποδούλωση και χρήση του αυξάνει την ελευθερία του Κ. Ο Σιχαμεροτατος, ισχυρίζονταν, πως Σαδικώς είναι προτιμότερο να μην γίνει αποδεκτή η υποταγή του κατισχυμένου και να αφανιστεί, έστω κι αν αυτό έχει το κόστος της απώλειας προσπορισης των βαθμών ελευθερίας του από την υποδούλωση. Επιπλέον, θεωρούσε αρνητικό το ισοζύγιο του κόπου και του χρόνου που απαιτούνται για την εγκατάσταση Κυριαρχίας σε σχέση με τα προσδοκώμενα οφέλη. Αυτό ωστόσο αποτελούσε δική του προσωπική εκτίμηση.

Αυτές που εμφαίνονται εντός βδσμικου πλαισίου ή εκτός αυτού. Ο Λιμπερτίνος δεν αποτελεί στερεοτυπική βδσμικη περσόνα. Εν το βδσμ μπορείς να τον συναντήσεις ως Κ, Παίκτη και σπανιότερα υ. Ο Σιχαμεροτατος, θεωρούσε τον Παίκτη γνησιότερη εκφανση του Λιμπερτίνουωσε οποίο πεδίο δρασης κι αν επέλεγε.

Απαντήθηκε πιο πάνω.

 

Ο Παίκτης σαφώς. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση του Λιμπερτίνου που προφανώς και δεν στερείται φιλοσοφικού υπόβαθρου και αποφασίσει να ΄΄μετατραπεί΄΄ σε Παίκτη όταν θελήσει;

 

Σας ευχαριστώ. Καταννοώ τι λέτε και μόνο έτσι βγαίνει νόημα. Αλλά ανέφερα τον πανηδονισμό με τον τρόπο που γίνεται αντιληπτός από τους πολλούς. Γιατί με αυτόν τον τρόπο -τουλάχιστον κατ'εμέ - δεν συμβαδίζει με τον λιμπερτινισμό, πόσο μάλλον με την έννοια Κυριαρχία.

 

Kατά την αντίληψη μου οι παίκτες παίζουν με δικούς τους κανόνες, αλλά πάντως κανόνες και συνήθως δεν στερούνται κάποιου αξιακού συστήματος. Δυσκολεύομαι να φανταστώ τον πανηδονιστή, μηδενιστή και παντελώς ανήθικο λιμπερτίνο να βάζει τέτοιου είδους νερό στο κρασί του. Δεν έχει λόγο να το κάνει και το sportsmanship του είναι παντελώς αδιάφορο. Αρκεί να σκεφτεί κανείς παραδειγματικά την περίπτωση του Μαρκήσιου, ενός από τους πρώτους διδάξαντες...

 

Στην BDSmική ορολογία δεν υφίστανται οι όροι «τσούλα» και «παίκτης», στην πραγματικότητα δεν σημαίνουν τίποτε.
Είναι λέξεις καθαρά του βανίλα χώρου.
Είτε πω κάποια βανίλα «τσούλα» είτε αποκαλέσω έτσι μια υποτακτική ή κυριαρχική, θα εννοώ το ίδιο και το αυτό. Γενικά προτιμό το «τσόλι» που δεν κάνει έμφυλες διακρίσεις.
Το ίδιο αν αποκαλέσω «παίκτη» έναν βανίλα υποτακτικό ή κυριαρχικό, θα εννοώ το ίδιο και το αυτό. Το ίδιο και για την «παίκτρα», γιατί όχι.

 

Το οποίο κι αποτελεί το σοβαρό συγκριτικό του πλεονέκτημα, έναντι των άλλων "παικτών". Δια τούτο και στο αλήστου μνήμης νήμα, ετέθη ως προϋπόθεση για τον Παίκτη ο λιμπερινισμός.

Αυτό πρακτικά συνεπάγεται πως σε σύγκριση με τον λιμπερτίνο Παίκτη, ο μη λιμπερτίνος παίκτης είναι "γατάκι", και δια τούτο απαξιώθηκε εκ της ιδιότητας κατά τη συζήτηση (φαντάζομαι αγαπητέ το ενθυμείσθε).

Σε αυτό θα διαφωνήσω αγαπητέ, ο Λιμπερτίνος μπορεί να χωρέσει οπουδήποτε ο ίδιος αποφασίσει να χωρέσει. Ελάχιστα έως καθόλου τον αφορά το κανονιστικό βδσμ, όπως το αντιλαμβάνεται ο πολύς κόσμος, αλλά στο βαθμό που το βδσμιο αφορά στον πανηδονισμό και την κυριαρχία, αποτελεί τον "οικολογικό θώκο" και το ενδιαίτημα του. Αυτό περιέγραφε και ο Σιχαμεροτατος λέγοντας: " μη Σαδιστής Κυρίαρχος, είναι σαν να. λέμε χορτοφάγος κανίβαλος"...

 

Φίλτατε, για την τσούλα κλίνω προς την άποψη σου, αλλά ο όρος παίκτης υφίσταται από καταβολής βδσμιου, συνηθέστερα με την αγοραία έννοια του μπαμπούλα που 'τρώει”/ εκμεταλλεύεται τις ανυποψίαστες, άδολες και αθώες υποταχτικιές. Δια τούτο και ασχοληθήκαμε από τότε (2005) για να τον αποκωδικοποιήσουμε και να τον προσδιορίσουμε.

 

Σύμφωνα με τη δική μου θεώρηση το bdsm είναι εξ ορισμού κανονιστικό υπό την έννοια του ότι περιλαμβάνει όρια και κανόνες προκειμένου να δοθεί χώρος-κοινωνικός κατά βάση- στην εξερεύνηση της απόλαυσης του απαγορευμένου, κατακριτέου, "άρρωστου" , οτιδήποτε...
Ετσι εκ των πραγμάτων δίνει χώρο στον σαδισμό, την κυριαρχία και τον πανηδονισμό.( Οχι πολλά πράγματα όμως-και καλώς εδώ που τα λέμε- αν και για τη συντριπτική πλειοψηφία υπεραρκετά).
Υπό αυτό το πρίσμα μίλησα για νερωμένο κρασί. Με άλλα λόγια ναι, "οικολογικός θώκος" και ενδιαίτημα, αλλά εξ ανάγκης.
Μα, θα αντιτάξει κάποιος, μήπως όλοι λίγο πολύ δεν βρισκόμαστε στο bdsm εξ ανάγκης;
Θα έλεγα ναι, αλλά εμείς οι αποδέλοιποι το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να περιορίσουμε τις πρακτικές και τις καύλες μας. Ο λιμπερτίνος προκειμένου να υπάρξει στο bdsmικό σύμπαν, θα πρέπει επιπλέον να πάρει απόσταση από τη φιλοσοφία και τη στάση ζωής του.
Αυτό κατ εμέ είναι σχεδόν αδύνατο, οπότε στο bdsm μπορεί να υπάρξει μόνο ως περαστικός, παίρνοντας αυτό που θέλει ναι, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ανήκει σε εκείνους οι οποίοι-κατά Ντρημ- κάνουν bdsm διότι δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Ενας αληθινός λιμπερτίνος πάντα μπορεί κι αλλιώς.

 

Όμορφη η σκέψη για το νήμα.
Όμορφη και η έως τα τώρα κουβέντα.
Θα βοηθούσε να νεκραναστηθεί και η παλιότερη κουβέντα μας για το εάν ο λιμπερτίνος δύναται να είναι Μάστερ και ο Μάστερ λιμπερτίνος.

Θα χρησιμοποιήσω στην καταγραφή της σκέψεως μου στοιχεία από επιστήμες τις οποίες δεν διακονώ, ως εκ τούτου, εάν σφάλλω στα παραδείγματα μου, οι διορθώσεις είναι πλέον ή ευπρόσδεκτες.

Ας ξεκαθαρίσουμε εξ αρχής ότι ο λούμπεν παίκτης του "εδώ παπάς, εκεί παπάς", ουδόλως μας αφορά, τουλάχιστον στην παρούσα συζήτηση, στην οποία επίσης δεν έχει νόημα να γίνει λόγος για το "τσουλί" του "γαμιέμαι από άποψη, αλλά από οργασμό εχώ μόνο άποψη".

Ο Παίκτης λοιπόν για τον οποίο συζητούμε, είναι σαν εκείνα τα χημικά στοιχεία, τους καταλύτες, τα οποία επιταχύνουν μια αντίδραση, έχοντας όμως διπλή ιδιότητα. Αφ' ενός μεν τα ίδια μένουν αλώβητα από την αντίδραση αυτή και αφ' ετέρου δεν αναμειγνύονται με το προϊόν της αντιδράσεως. Μπαίνουν, επιταχύνουν, φεύγουν. Τί δεν δύναται να κάνει ο Παίκτης/καταλύτης? Να τροποποιήσει. Απλώς, βγάζει αποτελεσματικά και με ταχύτητα αυτό που το παίγνιο έχει ήδη εντός του, αφού δε αυτό συμβεί, τινάζει από το καλοραμμένο του κοστούμι τον κουρνιαχτό και κάθεται στο επόμενο τραπέζι.
Στο ερώτημα εάν τον Παίκτη τον ενδιαφέρει είτε η επιτάχυνση την οποία προσφέρει ή το αποτέλεσμα της χημικής αντιδράσεως, η απάντηση είναι αποκλειστικά μία. Όχι.
Τούτο όμως ουδόλως σημαίνει ότι στερείται ήθους, και εδω θα διαφωνήσω με τον αγαπητό @Stalker ως προς το "παντελώς ανήθικος λιμπερτίνος", ούτε βεβαίως και ότι ο αντίκτυπος του στο παίγνιο μειούται.
Αντιθέτως, έχοντας συμφωνήσει ότι ο Παίκτης ουδέποτε θα παίξει εν ου, κατά την κρίση του, παικτοίς, υπάρχει αμέσως η βάση του αξιακού του συστήματος. Ταυτοχρόνως δε, αναζητώντας δια του παίγνιου την προσωπική του ελευθερία, προσφέρει, προφανώς δίχως να είναι αυτός ο σκοπός του, και την ελευθερία στο παίγνιο, με τον τρόπο βέβαια που θα την προσέφεραν και τα βέλη οργόνης του Ράιχ. Και εδώ θα συμφωνήσω απολύτως με το ότι ο Παίκτης που αδιαφορεί για την επί του ανδράποδου κατίσχυση και προτιμά τον αφανισμό αυτού είναι ο πλέον εγγύτερος στη Σαδική θεωρία και πρακτική.
Επιπλέον, ο Παίκτης, πιο σύνηθη από όσο όχι, δημιουργεί αυτό που οι οικονομολόγοι ονομάζουν "μόχλευση" και μάλιστα το φαινόμενο αυτό εμφανίζεται αφού επέλθει η μη αποδοχή της υποταγής του κατισχυμένου, οπότε και πιθανότατα αυτή είναι η αιτία που η "μόχλευση" αυτή σπανίως αναγνωρίζεται και αποδίδεται στον Παίκτη. Εάν το παίγνιο επιζήσει των χειρισμών του Παίκτη, ο αντίκτυπος του συνολικού του κέρδους, θα είναι άμεσα πολλαπλάσιος του αρχικού "αφανισμού".

Η Κυριαρχία, εντός ή εκτός βδσμ, είναι άμεσα συνυφασμένη, ουδόλως όμως ταυτισμένη, με την Εξουσία.
Σε έτερο νήμα Τον χαρακτήρισα "θανατηφόρα αφελή". Του απέδωσα τον χαρακτηρισμό αυτό εν πλήρη γνώση, ακριβώς για αυτό τον λόγο. Γιατί ως ο ορισμός του φιλοσοφημένου Σαδικού Λιμπερτίνου, λόγω τε και έργω, είχε τόσο αφελή σχέση με την Εξουσία, ώστε λησμόνησε πως τελική υποταγή του Μαρκησίου σε αυτή, τον έσωσε από τη Βαστίλλη και το πλήρωσε. Με το ακριβότερο τίμημα.
Οπότε αγαπητή @snoopy επί των ερωτημάτων σας :
Α) Ο πανηδονισμός και η δυναμική του δεν στερούν, ούτε αποτελούν τροχοπέδη για την Επικυριαρχία ενός Λιμπερτίνου. Για εκείνον η Κυριαρχία είναι μέσον προς σκοπό και η Επικυριαρχία αδιάφορη λόγω κόστους και απώλειας ενδιαφέροντος από την επανάληψη του αυτού παίγνιου. Συνεπώς και στο παλιότερο ερώτημα, η προσωπική μου απάντηση είναι πως δεν δύνανται να συνυπάρξουν στο αυτό πρόσωπο και δη ταυτοχρόνως ο Μάστερ με τον Λιμπερτίνο και τούμπαλιν.
Β) & C) Εάν επιθυμούμε την ειλικρίνεια, θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι αποτελεί μείζονα ουσιαστική ήττα και αντιστοίχως συστημική νίκη, το γεγονός ότι επικράτησαν ως s στο bdsm οι σαδιστικές πρακτικές και όχι η Σαδική θεώρηση. Υπό αυτή την έννοια θα διαφωνήσω με τους φιλτάτους @espimain & @Libertine SD σχετικώς με την θέση του status Τσούλα και μάλιστα με κεφαλαίο Τ εν τω βδσμ και θα συμφωνήσω πλήρως με τον δεύτερο για τον Παίκτη.

 

@Marqui :, Επιτρέψτε μου μια διευκρίνηση:
Γράφοντας ανήθικος εννοώ χωρίς ηθική, όχι χωρίς ήθος. Αν ήθελα να εννοήσω κάτι τέτοιο, θα έγραφα ή θα πρόσθετα το αήθης. Κάτι που δεν ανήκει στα χαρακτηριστικά του λιμπερτίνου.
Υ.Γ : Με την ευκαιρία της διευκρίνησης, θυμήθηκα μια κουβέντα του @MasterJp :
"Ένας Αφέντης μπορεί να είναι ανήθικος. Είναι όμως υποχρεωτικό να έχει ήθος."