Κίνητρα τσούλας-Παίκτη & εγκατάσταση Κυριαρχίας

Μισο λιγο για να καταλαβω κι εγω που δεν προλαβα το πολυαναφερομενο νημα.
Ο παιχτης ειναι λοιπον ενας ανθρωπος ο οποιος χρησιμοποιει προς οφελος του τα εργαλεια γοητειας που διαθετει με σκοπο να απολαυσει το αντικειμενο του ποθου του. Ειναι ελευθερο πνευμα, δεν επιθυμει τους περιορισμους και τις δεσμευσεις και αυτο που τον διακρινει απο τον καθε γαμικουλα ειναι οτι το κανει επιτυχως, χωρις την απελπισια του να θελει να αποδειξει κατι και χωρις να βαζει νερο στο κρασι του μονο και μονο για να γαμησει?
Στοχος ειναι η ελευθερια επιλογων, η αποπλανηση και η ηδονη?
Να προσθεσω οτι επιθυμει να εχει και καποιο αντικτυπο στο θηραμα του ή το δημιουργει ακομα και αθελα του, δηλαδη δημιουργει εμπειρια και οχι μονο μια περιστασιακη καυλα?

Να υποθεσω επισης οτι ειναι ξεκαθαρος εξ'αρχης και γι' αυτο λετε οτι εχει και ηθος? Ή δεν το κανει και αδιαφορει για τα αποκαΐδια που αφηνει στο περας του? Αυτο σιγουρα δεν το καταλαβα.

Αν τα εχω καταλαβει ψιλοσωστα (αν οχι παρακαλω διορθωστε με) τοτε ποια η μεγαλη διαφορα του με μια συνειδητοποιημενη τσουλα η οποια αρεσκεται να βαζει μερακι στην τελετουργια της και οχι απλα να χοροπηδαει απο πουτσα σε πουτσα?

 

'Όχι. Αντικείμενο του πόθου του είναι αυτό καθ΄εαυτό το αποτέλεσμα του παιχνιδιού, σε αντίθεση με τον sportsman, που ως αντικείμενο πόθου έχει το παιχνίδι.

Στόχος είναι να κατισχύσει δίχως να επικυριαρχίσει.

Sina qua non προϋπόθεση.

Αυτό τείνει προς την ηθική, όχι το ήθος.

Αρχικά αυτό:

Εν συνεχεία το ότι ενώ ουδόλως αμφισβητώ το μεράκι της Τσούλας, αδυνατώ να εντοπίσω τελετουργία στη δράση της, σε αντίθεση με αυτή του Παίκτη.

 

Ευχαριστω.  

 

Αγαπητέ @Stalker , ότι περιγράφετε συμπυκνώνεται στο γνωστό : "το βδσμ δεν είναι ηθικό, αλλά νομιμοποιητικό".
Τουτέστιν, η κυριαρχία, η κτήση σκλάβων, οι πανηδονιστικές πρακτικές κλπ, νόμιμη ή νομιμοφανή έκφανση αναζητούν εντός βδσμίου, εξ ανάγκης όπως σωστά λέτε.
Το κανονιστικό βδσμ στο οποίο αναφέρθηκα, είναι εκείνο που καταχράται τους κανόνες και τα όρια που χρησιμοποιεί νομιμοποιητικά το βδσμ και τα χρησιμοποιεί ως κερκόπορτα για να εισάγει την ηθικολογία, την πολιτική κορεκτίλα και τον πουριτανισμό.

Δεν ξέρω πως το αντιλαμβάνεστε, αλλά ο Λιμπερτίνος ούτε παρανοϊκός ούτε ανόητος οφείλει να είναι. Η στάση ζωής του και οι επιλογές του εν πολλοίς καθορίζονται εκ της φιλοσοφικής του σκέψης, η δράση του ωστόσο οριοθετείται μοιραία, όπως και όλων των άλλων, εκ των συνθηκών και των μέσων που έχει στη διάθεσή του. Συνεπώς, τόσο εντός βδσμ, όσο κι εκτός αυτού η φιλοσοφική του σκέψη και η στάση του στα πράγματα παραμένουν αναλλοίωτες, ενόσω οι πρακτικές του οριοθετούνται στο πλαίσιο του νομικώς αποδεκτού.
Επιπλέον, το "βδσμικο σύμπαν" πραγματεύεται πρωτίστως την κυριαρχία, δια την οποία η σαδική θεώρηση αποτελεί τον μοναδικό φιλοσοφικό εγχειρίδιο που διαθέτουμε. Οι χαριτωμένοι και οι ολιγότερο χαριτωμένοι αυτοσχέδιοι μάστορες που συναντάμε εν τω βδσμ χαρακτηρίζονται από βαθιά άγνοια περί Σαδισμού.

 

Δεν είναι "παντελώς ανήθικος", είναι επί τούτου ανήθικος, υπάρχει μια μικρή σημειολογική διαφορά.

Η Σαδική θεώρηση, να ενθυμίσω αγαπητέ μου @Marqui , προτάσσει ως μέσα τον πανηδονισμό και την κυριαρχία. Η κυριαρχία προσφέρει επιπλέον ελευθερία στον Λιμπερτίνο εκ της χρήσης και κτήσης του ανδράποδου. Η κατίσχυση που οδηγεί σε υποταγή και εγκατάσταση Κυριαρχίας, είναι όχι μόνο συμβατή, αλλά στην ουσία απαιτητή εκ της σαδικής θεωρήσεως. Μην λησμονείτε αγαπητέ, πως την Κυριαρχία (ουχί την κατίσχυση) βάζει στο μικροσκόπιο και αναλύει διεξοδικά ο Σαντ. Την Κυριαρχία πραγματεύεται φιλοσοφικώς και πρακτικώς και αυτή προτείνει μεθοδολογικά. Το ότι η κατίσχυση, που συνοδεύεται από "αφανισμό" δεν αποκλείεται εκ της λιμπερτινικής πρακτικής, δεν την καθιστά ουδόλως "γνησιότερη" μέθοδο εκ της εγκατεστημένης Κυριαρχίας. Κάτι οκνηροί και φυγόπονοι Λιμπερτίνοι, σαν τον αγαπημένο Σιχαμεροτατο τα ισχυρίζονταν αυτά για να δικαιολογήσουν την προσωπική εμμονή τους στον Παίκτη...

 

Εύμορφο ανάγνωσμα .
Ευχαριστώ σας.
Ουδόλως βέβαιος είμαι ότι συμφωνώ ή διαφωνώ μαζί σας.
Η οπτική μου είναι ότι ο Θείος Μαρκήσιος αναλύει διεξοδικά την αποδόμηση της καθεστηκύιας Εξουσίας, διά του πανηδονισμού, με σκοπό την εγκατάσταση της Εξουσίας της αρίστης ηδονής και φυσικά της Ελευθερίας, σκοπός εκ των προτέρων αποτυχημένος και καταδικασμένος σε αέναο φαύλο κύκλο, εάν τείνει να εφαρμοσθεί είτε σε δημοκρατικό επίπεδο ή από μεμονωμένα άτομα τα οποία δεν νέμονται ήδη την Εξουσία, αντιθέτως δε πλήρως τελέσφορος ως πρακτική μεμονωμένων ατόμων τα οποία δύνανται, για διαφόρους λόγους, να κινούνται υπεράνω ή εκτός του συστήματος.
Περαιτέρω εκτιμώ ότι η εκ του ελιτισμού και της ευγενείας προερχόμενη οκνηρία, σε εμφανή αντιδιαστολή με την οκνηρία η οποία προέρχεται εκ της μη παραγωγικής ικανότητος, είναι δομικό στοιχείο του Σαδικού Λιμπερτίνου. Εάν δεν σφάλλω, υφίσταται ακόμη στο YouTube ένα βίντεο από τηλεοπτική Του εκπομπή, στην οποία φιλοξενεί ένα, κατά την αυστηρά προσωπική μου άποψη, αφόδευμα του πνευματικού κόσμου της Ελλάδος. Η έκφραση του προσώπου Του, όταν το αφόδευμα αυτό περιγράφει την στάση του κατά την διάρκεια του εμφυλίου, απεικονίζει, επαναλαμβάνω, όπως προσωπικά το εισπράττω, ακριβώς αυτή την οκνηρία του "σιγά μην δαπανήσω ενέργεια για να αντικρούσω τις παπαριές σου".

Ομοίως σημειολογικά θα διαφωνήσω και με την περιγραφή "επί τούτου ανήθικος", αντιπροτείνοντας το Νιτσεϊκό "υπεράνω ηθικής".
Καλημερίζω σας.