Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

 

Μορικόνε

Άκουγα Μορικόνε
Και το είναι μου
έσταζε
τη φυγή σου
δάχτυλα
του χρόνου
φορούν το δαχτυλίδι σου
δείχνουν το φεγγάρι σου…
για μένα
ακόμα αόρατα είναι…

Πάνω στο τοίχο
έχει απομείνει η ανάσα σου
ξέχασες στο σεντόνι
ένα καλοκαιρινό σου βλέμμα
και δεν αντέχω
πια να σκεπαστώ…

Άκουγα Μορικόνε
και πέθαινα
ανοίγω τη παλάμη μου
σου είχα αρπάξει ένα χαμόγελο
και δεν στο δίνω
αν
λέω αν
απόψε αποδράσω
να χαμογελά κάτι επάνω μου…

Πάνω στο τοίχο
έχει σκαρφαλώσει η ζωή μας
φέρε μου το πρωί τσιγάρα
και καφέ
κι ένα ακόμη σ’αγαπώ
για να έχει το κουράγιο
ο ήλιος να ανατείλει πάλι...D.P.

 

Σίτρα Άχρα

[ή άλλη όψη]


Πύρινες εκπορεύσεις
αιχμάλωτες σκιές
ήλιοι που πεθαίνουν στην Ανατολή
κα ανασταίνονται στη Δύση

ο νοσηρός οφιόμορφος
στους ελιγμούς του
στοίχειωσε τον Κόσμο
το αγκωνάρι έχει στα χέρια του ο Κάιν
και τον αδερφό του
σημαδεύει ακόμη…

Ο αργυρός καθρέφτης
δείχνει τα είδωλα στρεβλά
τα Ιερά Αγγεία έσπασαν
το αίμα των Αγγέλων χύθηκε
και στις αρχαίες εκροές
ιλύς και πύον του Εωσφόρου

Δονήσεις φόβου
οι μυστικοί τ’απόκρυφα χειρόγραφα φυλάττουν
με τη ζωή τους
κραταιές ανάσες
στέκουν αγέρωχοι οι πράοι
ανάμεσα σε ποταμούς φωτιάς
κι ακόμη ελπίζουμε
ακόμη ερωτευόμαστε
ακόμη κοινωνούμε
το δρόσινο άγγιγμα
της σπλαχνικής Μητέρας…

Στο καλεσμά Της να σταθείς
κάτω απ’το Δέντρο της Ύπαρξης
στο πρωτοβρόχι της ζωής σου
κι ίσως να νιώσεις
να αισθανθείς
έχει το χώμα τούτο την εκπνοή
του αγαπημένου Όντος
έχει ο άνεμος αυτός τις μυρωδιές
παρθένας Νύχτας
έχει η βροχή ετούτη γεύση
από της θάλασσας το γάλα…

Ιδρώτας αίματος
δέσμιες ματιές
αρνήσου το δηλητήριο
από τις φλούδες του καταραμένου Ξύλου
αρνήσου στην Ατραπό που κληρονόμησες
το βηματισμό της Λήθης
εκείνο που ήταν να εκδηλωθεί
στο κατώφλι σου κιόλας κουρνιάζει
στις τροχιές του ονείρου στερεώσου
το πνεύμα έγινε απ’το σώμα πιο ορατό
το ταξίδι σου άρχισε
αφέσου
ν’ανταμώσεις
τον αληθινό εαυτό σου!!D.P.

 

 


Δυο χιλιετίες

Δε θα αρκεστούμε στο παράλογο
Θα έρθει ο ήλιος του Αυγούστου
Και θα τα σαρώσει όλα
Δεν θα κλονιστούμε από το Μάταιο
Γιατί είμαστε παιδιά του
Και το περιέχουμε…

Χωρίς να νοιάζομαι αν τρεμοπαίζει η φλόγα μου
Θα γνωριστώ με τη ψυχή μου
Θα της απλώσω το χέρι
Με κλειστά τα μάτια
Και θα στερεώσω το άγγιγμά της
Στα αγέννητα καλοκαίρια που με περιμένουν.


Κι αν δεν με ευνοήσει ο πόνος
Ή ο προκρούστης χρόνος
Ξέρω καλά κρυμμένη ένα κήπο
στη Γεσθημανή
Που φίλησαν το θεάνθρωπο
Πριν τον προδώσουν
Κι εκεί θα αναπαυτώ…

Δεν θα πλαγιάσουμε ανέμελοι ξανά
Ένα παιδί που αναχώρησε πρόωρα
Για την εντελέχεια του Μυστικού
Δεν τη φοβάται την έσχατη μέρα
Έχει τόση ενέργεια
Τόση καθαρότητα τούτο το αξημέρωτο σύμπαν
Που όλα φωτίζονται
Και όλα αθανατίζουν…

Κάποτε ο τυφλός φοβήθηκε
Τη λάσπη στα μάτια του
Γιατί ήξερε πως είναι πιο καυτή η μέρα
Της επίγνωσης
Από τη νύχτα της άγνοιας
Τούτο δεν τον εμπόδισε
Να τοπογραφήσει μια αιωνιότητα φωτός
Και αναλώθηκε ηδονικά
Στην οργιαστική Εδέμ της νέας ζωής του…

Ζήλεψα εκείνο το τυφλό
Και τον φιλοξενώ στο πιο κρυφό
Δωμάτιο της ψυχής μου
Δυο χιλιετίες του μιλώ
Και είμαι σε ετοιμότητα ολοκαύτωμα να γίνω
Επιτέλους
Και να ξαναδώ…D.P.

 

 


Σε κείνο το παλιό σου όνειρο
Θυμάσαι;
Στεκόσουν στο μικρό αίθριο
Σε μια στάση ιερής από-στασης
Απ’ό,τι ψηλαφείται
Απ΄το νου…

Τον περίμενες

Ο ουρανός έπεφτε κομμάτια
Σαν αρχαία σιωπή
Πρώτα γινόταν μια μαύρη θύελλα από ρόδα
Που κλείναν τους ορίζοντες
Και σχημάτιζαν παράξενες σκεπτομορφές
Από τους μύστες των αιώνων
Κι ύστερα βροχή, τόσο πυκνή
Που σου πονούσε τη σάρκα…

Δεν φοβόσουν
Μονάχα άνοιγες το στόμα σου
Να πιεις…

Σε κείνο το όνειρό σου
Κείνος που σε κλείδωσε
Ανάμεσα σε γη και ουρανό
Σου αρνιόταν τη φυγή
Τον περίμενες!
Θα ερχόταν, το ήξερες
Μέσα από τον αλάστορα Χρόνο
Να σε διατρήσει
Ως τα μύχια έγκατά σου
Να σε αλώσει
Να σε ενώσει με το Άρρητο…

Τον περίμενες
Και έπινες αχόρταγα
Με δίψα ασίγαστη
Έπινες την Αλήθεια…

Εκεί σε βρίσκω
Πάντα…
Να στέκεις
Βαφτίζοντας το κάθε τι
Ξανά και ξανά
Μεθοκοπώντας
Ονοματίζοντας τα πάντα
Ένα προς ένα τα σώματα
Και τις υπάρξεις…D.P.

 

 



Ο κόσμος
έχει ένα αλμυρό χαμόγελο
σαν όστρακο πάνω στην αρχαία πέτρα
και μια ρυτίδα από έρωτα
που κρυώνει στο χρόνο

με ρωτάει στο χθες ο άγνωστος άνθρωπος
ποιο τίμημα έχει η αναλγησία
και’γω δεν ξέρω να κοιτάξω το στερέωμα
παρά μονάχα να σιωπώ…

η θάλασσα
έχει το χρώμα του οινοπνεύματος
και την οσμή του πένθους

με ρωτάει στο σήμερα
ο άγνωστος θεός
ποια γεύση έχει η αθανασία
και’γω δεν ξέρω να διαβάσω τον πόνο
κι έτσι σιωπώ…

έχει ο ουρανός
το χρώμα της νεκρής φωτιάς
και τη στυφή ανάσα του αιώνιου

με ρωτάει στο αύριο
ο άγνωστος εγώ
ποιο είναι το αίμα της ελπίδας
και’γω δεν ξέρω να κρύψω
τα δάκρυα που πικραίνουν τα χείλη
κι έτσι
μαθαίνω πως είναι πάντα να σιωπώ…D.P.

 

 


Ροή

Χτες βράδυ σκεφτόμουν

αν ήσουν ποταμός
θα’θελα να ήμουν ξαπλωμένος
στις όχθες σου
να σε ακούω
να σου μιλάω
να σε θαυμάζω
κείνο το αιώνιο που αναβλύζει
απ΄τις όλο έρωτα
αναταράξεις σου
να μπορεί ελάχιστα να με δροσίζει
κείνο το αειδίνητο
που σπαταλιέται υπέροχα
στη κοίτη σου
να με μαυλίζει

κι ύστερα
αν με καλούσες
αν το ήθελες
να έμπαινα μέσα σου
να αφεθώ στην αγκαλιά σου
να οσμιστώ το αρχαίος σου ρίγος
ν’απλωθώ
ως τις εξωτικές σου χώρες
η ροή της αδαπάνητης νιότης σου
να με σκανδαλίσει
η κρεολή
ανυπότακτη υδατοχαίτη σου

κι ύστερα θα ποθούσα
να μου χαρίσεις
κείνο το χιλιάκριβο δώρο
να με καλέσεις στα μυστικά
τα πιο βαθιά σου δώματα
ν’αρμονιστώ
με το αεί σου

ν’αναλωθώ
ένα να γίνω
με το ολοφώτεινο
χαμόγελό σου

ανέστιος κάποτε
τώρα πια όλβιος
να διαιτώμαι
στα κρυφά παλάτια σου
απ’την αθανασία σου
ως τα πιο μύχια της ψυχής μου
ποτισμένος
γενναιόδωρα κερασμένος
να υμνωδώ στα εγκατά σου
το αείρροο
ατελεύτητό σου…D.P.

 

 









Τι όμορφες εκείνες οι Κυριακές

και οι γιορτές

μεγάλες και άσπρες πάντα

και ακριβές



μεγάλες και λευκές



ακόμα λίγη απ’τη γεύση τους μένει

ακόμα

δεν ξεθώριασε τίποτε

ακόμα

δεν έδυσε ο σάρκινος ήλιος



τα βήματα

ακούγονται

στο διάδρομο τις νύχτες

στη σκάλα

στο κατώφλι

ακούγονται…



ακόμα

δεν συρρικνώθηκε ο εαυτός μου τόσο

που να μην σε περιέχει…D.P.

 

One day we will both meet in hell ...
I, because I denied God, and worship you,
and you because you condemned me for it .......
as if you not were sinless .....  

 

 



Μεγάλος Εναγκαλισμός


την ιερότητα δεν μπορείς να την αγγίξεις
είναι εκείνη που επιλέγει να σε αγγίξει

αν αφεθείς
αν σιγήσεις
αν εμπιστευτείς το ρυθμό σου
στην διαπνοή του Απείρου...

την ιερότητα δεν μπορείς να την σκοτώσεις
μονάχα να την αγνοήσεις

για λίγο
κι έρχεται εκείνη η στιγμή
που σου ψελλίζει στο αυτί
ο Χρόνος

και το αίμα βροντάει στις φλέβες σου
όπως εκείνη το ορίζει
και το πνεύμα αναζητάει τα εγκατά του
όπως εκείνη το επιτρέπει

και τα μάτια σου
διαστέλλονται
κι ορθώνεται η ψυχή σου
έτοιμη

για τον Μεγάλο Εναγκαλισμό...D.P.

 

 


Αμυχή…

Σε μια αμυχή του ήλιου
Μικρή
τόση δα
κι αθέατη σχεδόν
στο τελευταίο του
πύρινο δάκρυ
στο γέρμα της ζωής μου
εμφανίστηκες
με άγγιξες ιέρειά μου
με τα δάχτυλα της
πρωταυγής
με της θάλασσας τα στήθια
και απλώθηκε
εκτατικά και υπέροχα
και γόνιμα και δυνατά
κι ερωτικά και βίαια
λυτρωτικά!
εκατομμυρίων άστρων
το γενέθλιο φως
κι έκαψε σκληρές ανάσες
από τόσες αιωνιότητες αβύσσων
από τόσες αναρίθμητες βουβές ιαχές
πυρπόλησε κελιά μοναχικά
στο άπειρο φυλάκισε
ματιές κλεμμένες
και οιμωγές θανάτου…

Στο άπειρο αγάπη μου…

Δεν κρατούσες παρά μονάχα
Μια χούφτα χαμόγελα
Και ένα υγρό φιλί


Και αθανάτισες το κάθε τι!D.P.

 

Like

 

 



Πέρα και μακριά

Το ν’αφήνεις τους ωκεανούς του Απέραντου
να σε πλημμυρίζουν
μέσα απ’όλες τις σπηλιές της ύπαρξης

το ν’αφήνεις να σε διασχίζουν
οι ποταμοί της Δημιουργίας
ανεμπόδιστα
ως τον αφανισμό σου

το να κρατάς απ’το χέρι την κάθε νύχτα
για να την παραδίδεις με χαμόγελο
στη μέρα που έρχεται

να το αντέχεις
και να έχεις ακέραιο
το πρόσωπό σου

να το αντέχεις
και να θεραπεύεις τις πληγές του χτες
μονάχα με το βλέμμα

να το αντέχεις
χωρίς καμιά διαφυγή
στην παραίσθηση του κόσμου

και να κυοφορείς το παράλογο
με υπομονή χτισμένη
απ’τα υλικά του Έρωτα
ώσπου να γεννηθείς ξανά

κάποτε

πέρα και μακριά

απ’τη φθορά…D.P.