Ψυχοσύνθεση

Έχω γράψει επανειλημμένα ότι η προσωπικότητα δεν έχει να κάνει με την σεξουαλικότητα ή, έστω, ότι, άλλο η προσωπικότητα κι άλλο η σεξουαλικότητα, κάτι που πιστεύω ασχέτως με το αν μιλάμε για το χώρο ή εκτός αυτού.

Γράφοντας το η αλήθεια είναι ότι είχα στο μυαλό μου τα υ, για τα οποία πίστευα και πιστεύω απόλυτα ότι μπορεί να είναι πολύ δυναμικά στην κοινωνική, επαγγελματική, τους ζωή.

Μια μοναδική επιφύλαξη, ίσως, τα Κυρίαρχα άτομα, όχι όσον αναφορά την επιθυμία τους να είναι Κυρίαρχα, αλλά όσον αφορά την ικανότητα να είναι, εάν και εφόσον δεν έχουν την προσωπικότητα να λειτουργήσουν ως Κυρίαρχα.

Διαβάζοντας το πρώτο quote, επανέλαβα για άλλη μια φορά τα περί προσωπικότητας και σεξουαλικότητας και πήρα σαν απάντηση το δεύτερο.

Το "τουλάχιστον σε bdsm σχετισμούς που προχωρούν και σε πολλά άλλα πέρα από την σεξουαλικότητα" είναι ένα θέμα, αλλά το νήμα δεν πραγματεύεται το "που προχωρούν", αλλά ποιοι μπορεί να ήταν οι παράγοντες που διαμόρφωσαν μια σεξουαλικη συμπεριφορά διαφορετική από την κοινωνική

•Έχει τελικά, κατά τη γνώμη σας, η προσωπικότητα σχέση με τη σεξουαλικότητα;

•Μπορεί η προσωπική, επαγγελματική, μας συμπεριφορά να είναι διαφορετική από την σεξουαλική; Και κυρίως, γιατί;

•Ποιοι μπορεί να ήταν οι παράγοντες που διαμόρφωσαν μια σεξουαλικη συμπεριφορά διαφορετική ή όχι και τόσο διαφορετική από την κοινωνική;

Θερμή παράκληση, δεν με ενδιαφέρει να συμφωνήσετε ή διαφωνήσετε με τη γνώμη μου αλλά να αναλύσετε τη δική σας.

 

Disclaimer: Απολύτως προσωπική άποψη, δε βασίζεται σε μελέτες - δημοσιευμένες ή μη, σε "έγκριτα" και σε "άκυρα".

Θεωρώ ότι αρχικά χρειάζεται να διαχωρίσω την προσωπικότητα από τον χαρακτήρα. Το πρώτο είναι κάτι που "χτίζεται" και είναι σχετικά εύκολα αντιληπτό, το δεύτερο αφορά στις ιδιότητες του ατόμου και απαιτείται χρόνος ωστε να γίνει αντιληπτός.

Πιστεύω ότι η σεξουαλικότητα είναι στοιχείο της προσωπικότητας του ατόμου. Μιλώντας για εμένα, ούσα κυρίαρχη προσωπικότητα - τόσο κοινωνικά και ακόμα περισσότερο επαγγελματικά - το να "ακουμπήσω" το είναι μου στον Άλλο μου, είναι λυτρωτικό. Δε με ξεκουράζει μόνο, με απαλλάσσει από ό,τι με βαραίνει, με πληγώνει, με πονάει.

Δεν ενδιαφέρθηκα ποτέ να μάθω γιατί είμαι αυτό που είμαι. Δε με θεώρησα ποτέ διαφορετική ή "κάπως".

Παραδέχομαι, ωστόσο, ότι στην αρχή "κλώτσησα" έντονα. Κοιτάζοντας πίσω, το αντιλαμβανομαι πλέον ως απλώς μια διαδικασία της σεξουαλικής μου ενηλικίωσης.

Ωραίο θέμα, θα γράψω κι άλλα αργότερα!

 

Αλληγορία...

Η "μαμά" των εκπομπών μαγειρικής στο Ρομέικο είναι η Βέφα Αλεξιάδου (κάτι σαν τον Γκάλη της μαγειρικής, ένα πράμα)...
Ευπροσήγορη, επικοινωνιακή, "κυριούλα", "γιαγιά", πολύ απλή, "δικός μας άνθρωπος", άμεση στο "γυαλί"...
Ελάχιστα παιδγιά ήξεραν πως η κερά-Βέφα ήταν χημικός και με την βούλα.
Ούτε κι αυτήν την ίδια την ένοιαζε, ούτε καν τόλεγε.
Της άρεσε η μαγειρική κι ένιωθε καλά με το να μαγειρεύει.
- Θα μπορούσε νάναι τόσο καλή αν δεν ήταν χημικός..;
- Όχι! Σκέτο...
Αυτά...

 

Ευχαριστώ για την απάντηση. Η ερώτηση είναι, γιατί δε θα μπορούσε να είναι τόσο καλή (το "καλή" συζητήσιμο σε ένα φόρουμ τηλεοπτικών παραγωγών, αν και με δεδομένη κατάληξη) αν δεν ήταν χημικός;

 

@lexy η προσωπική άποψη με ενδιαφέρει, οπτικές ψάχνω, όχι κανόνες.

Είναι λογικός ο διαχωρισμός προσωπικότητας και χαρακτήρα;
Δεν είναι ο χαρακτήρας μέρος της προσωπικότητας;

 

Οι αλληγορίες χρειάζονται προσωπικό χόμγουερκ, χόμγουερκ δεν γίνεται παρεμπιπτόντως με λεξούλες, κουβεντούλες και λογάκια από δω κι από κει, που μας φαίνονται πολύ τσαχπίνικα και τάχαμου ψαγμένα, χωρίς να ξέμε τι πα να πουν... Βέβαια για το "κουβέντα να γίνεται" μια χαρά είναι, διασκεδαστικές αν μη τι άλλο, η χαρά στα ΜΚΔ...

 

Ωπα! Όλα χρειάζονται προσωπικό homework για την όποια εξέλιξή μας εαν και εφόσον αυτή μας ενδιαφέρει. Και τι μ' αυτό;
Οι λεξούλες δεν είναι άνευ σημασίας ιδιαίτερα σε έναν "τόπο διαλόγου", αλλά πρωταρχικής σημασίας. Ο λόγος που τοποθετούμαστε ποιος είναι αλήθεια; Γιατί καλή η τοποθέτηση αλλά να μπορούμε να την κάνουμε φραγκοδίφραγκα να καταλάβει και η κουτσή Μαρία . Αλλιώς η τοποθέτηση δε γίνεται για τον διάλογο. Δεν γίνεται για ανταλλαγή απόψεων. Δεν γίνεται για να δώσεις αυτό που γνωρίζεις ούτε για να πάρεις κάτι που πιθανόν δεν ξέρεις. Γίνεται ακριβώς για αυτό που ανέφερες. Για το... κουβέντα να γίνεται ή για το θεαθήναι.

 

@snoopy

Ωωωω..!

 

Φυσικα, η σεξουαλικότητα είναι κομμάτι της προσωπικότητας και οι προσωπικότητες μπορεί να είναι και πολύπλευρες.

Μπορεί ναι γιατί η σεξουαλική μας συμπεριφορά δεν ακολουθεί απαραίτητα τον τρόπο που λειτουργούμε στους υπόλοιπους τομείς. Η σεξουαλική συμπεριφορά μπορεί να είναι εντελώς διαφορετική και να λειτουργεί σαν αντίβαρο για ισορροπία, τουλάχιστον έτσι λειτουργεί μέσα μου.

Θεωρητικά για ενα σωρό διαφορετικούς λόγους αλλά για να απαντηθεί με σιγουριά αυτό το ερώτημα χρειάζεται να ξαπλώσουμε στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή.

 

Αν με το "λογικός" εννοείτε δόκιμος ή απαραίτητος, ισχυρίζομαι πως ναι.

Ο χαρακτήρας είναι ο σταθερός καμβάς πάνω στον οποίο απλώνονται τα χρώματα της προσωπικότητας. Βασική τους διαφορά είναι η ακινησία του χαρακτήρα (ως οφείλει) και η δυναμική - υπό την έννοια της εξέλιξης - της προσωπικότητας (ως επίσης οφείλει).

P S Αυτό με την κυρία μαγείρισσα που ήταν και χημικός είναι εξαιρετικά εύστοχο. Το "όχι" κυρίως.

 

Έτερη προσωπική κατάθεση:

Στα μικράτα μου, θα με έλεγε κανείς από ακόλουθο έως χάπατο.
Ευνουχισμένο μοναχοπαίδι σε μια μητριαρχική, άκρως εξουσιαστική/ χειριστική οικογένεια, μεγάλωσα ως το «καλό παιδί».
Υπάκουη, πειθήνια, χειραγωγήσιμη κτλ κτλ.

Το threshold σε αυτή την πορεία μου ως «προσωπικότητα», ήταν οι σπουδές μου.
Πολλά χρόνια σε δύσκολες συνθήκες στο εξωτερικό, έβγαλαν έναν δυναμισμό που έως και σήμερα, κάνω συνειδητή προσπάθεια να μετριάσω, για να μην επισκιάζω τους γύρω μου.

Λόγω περιστάσεων έχω ηγετικό ρόλο στην προσωπική μου ζωή, και λόγω δυναμισμού στην επαγγελματική.
Στο ερωτικο κομμάτι ωστόσο, ο ρόλος μου ως υπό, δεν άλλαξε ποτέ.

Από τις πολλές ώρες στο ντιβάνι της έρμης ψυχαναλύτριας, που με ανέχτηκε για δυο χρόνια για μύρια άλλα, καταλήξαμε στο ότι αυτός ο ρόλος λειτουργούσε πάντα αντιρροπιστικά, με κρατούσε σε μια εσωτερική ισορροπία.

Όσο δήλωνα ότι «είμαι ο άντρας της ζωής μου», τόσο είχα την ανάγκη αυτού, στο μόνο κομμάτι που αισθανόμουν ανέκαθεν φυσιολογικό ( πολλώ δε μάλλον επιθυμητό και αναγκαίο ), να μην έχω το πάνω χέρι, αλλά αντιθέτως να εξουσιάζομαι.
Γνωστά εικονογραφημένα και οι ανάλογες απογοητεύσεις, όταν συνειδητοποίησα σιγά σιγά, ότι ένα μπρουτάλ κρεββάτι, ουδόλως συνεπαγεται ισχύ του αρσενικού πέραν των σεντονιών..

Έχω παρολα αυτά μια μικρή διαφοροποίηση σε σχέση με το

Καταλαβαίνω νομίζω αυτή την οπτική, αλλά προσωπικά δεν αισθάνθηκα ουδέποτε την ανάγκη να μεταθέσω ευθύνες, να απαλλαγώ από βάρη, να αποκτήσω δεκανίκι στις έννοιες και τις υποχρεώσεις μου, ή και πέρα από όλα αυτά, να «ακουμπήσω» κατά οποιονδήποτε τρόπο Στον που με κυριαρχεί.

Η όποια μέριμνα/ έννοια/ συμπαράσταση/καθοδήγηση Του, είναι αυστηρά προσωπική Του βούληση και καλοδεχούμενο δώρο, αλλά ουδέποτε ανάγκη μου.
Μοναδική ανάγκη μου, εξακολουθεί να παραμένει η επιθυμία μου να Τον ικανοποιώ στην θέση που με έβαλε.
Οι ρόλοι μου έξω από αυτή, είναι αντιδιαμετρικά αντίθετοι, αλλά ουδέποτε δεν είχαν θέση σε αυτήν.
Και εκεί ακριβώς, καταλαβαίνω και συντάσσομαι απόλυτα με το

Παμπολλες φορές αυτός ο δυναμισμός μου, στάθηκε τροχοπέδη εντός μου, σε σχέση με τη θέση μου.
Η εσωτερική μου γαλήνη ωστόσο, ήρθε όταν με τον καιρό, σταμάτησα να «πολεμάω» και να υποδαυλίζω τη θέση μου, μπερδεύοντας την με την προσωπικότητα μου..
Το «έτερον εκάτερον», δεν θα μπορούσε να έχει μεγαλύτερη εφαρμογή εν προκειμένω.

 

Ωραια αποψη. Πως μπορει κανεις να καταλαβει τον χαρακτηρα και την προσωπικοτητα του; Τι ερωτησεις για παραδειγμα πρεπει να κανει στον εαυτο του;