Βιβλία με bdsm υπόνοιες και αναγνώσεις

Μερικά βιβλία του Ζωρζ Μπατάιγ (Georges Bataille), πολύ σημαντικά —θεωρώ— για την ανάπτυξη του "bdsm κόσμου", όπως τον ξέρουμε σήμερα.

Το πρώτο είναι Η ιστορία του ματιού, σε ελληνική μετάφραση του Δημήτρη Δημητριάδη, από τις εκδόσεις Άγρα. Παραθέτω ένα απόσπασμα:

"Σε μια γωνιά του διαδρόμου ήταν αφημένο ένα πιάτο με γάλα για τη γάτα.
-«Τα πιάτα είναι για να καθόμαστε», είπε η Σιμόν. «Τι στοίχημα βάζεις ότι μπορώ να κάτσω μες στο πιάτο»;
-«Βάζω στοίχημα πως δε θα τολμήσεις», απάντησα σχεδόν με κομμένη ανάσα.
Έκανε αφόρητη ζέστη. Η Σιμόν ακούμπησε το πιάτο σ’ ένα σκαμνάκι, στήθηκε μπρος μου και με τα μάτια της καρφωμένα στα δικά μου, κάθισε χωρίς να μπορώ να τη δω κάτω από τη ποδιά και μούσκεψε τους ζεματιστούς γλουτούς της στο δροσερό γάλα. Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι κι άρχισα να τρέμω, ενώ αυτή κοίταζε το σηκωμένο πέος μου που πίεζε από μέσα το πανταλόνι μου. Έμεινα έτσι για λίγο ασάλευτος μπροστά της. Δε κουνήθηκε από τη θέση της και για πρώτη φορά, είδα τη ροδόμαυρη σάρκα της που δροσιζότανε μες στο κάτασπρο γάλα. Καθίσαμε σ’ αυτή τη στάση πολλήν ώρα κι είμασταν κι οι δυο συγκλονισμένοι…"​

Το δεύτερο, Η Μαντάμ Εντουαρντά σε μετάφραση ξανά του Δ. Δημητριάδη, επίσης από την Άγρα. Απόσπασμα:

Ἔσκυψα πάνω τῆς κι ἀναγκάστηκα νὰ τραβήξω τὴ δαντέλα τῆς μάσκας τὴν ὁποία μασοῦσε καὶ ξέσχιζε μὲ τὰ δόντια. Οἱ ἄτσαλες κινήσεις τῆς τὴν εἶχαν ξεγυμνώσει ὡς τὸ ἐφηβαῖο· ἡ γύμνια τῆς τώρα εἶχε τὴν ἀπουσία νοήματος ἀλλὰ καὶ τὴν περίσσεια νοήματος ποὺ ἔχει τὸ ροῦχο μίας πεθαμένης. Τὸ πιὸ παράξενο ἀπ’ ὅλα -καὶ τὸ πιὸ ἀνησυχητικὸ- ἦταν ἡ σιωπὴ στὴν ὁποία ἐξακολουθοῦσε νὰ μένει κλεισμένη ἡ Μαντὰμ Ἐντουαρντά. Δέ μου ἦταν πιὰ δυνατὸν νὰ ἐπικοινωνήσω μὲ τὴν ὀδύνη της, κι ἄφηνα νὰ μ’ ἀπορροφήσει αὐτὴ ἡ ἀπουσία διεξόδου -αὐτὴ ἡ νύχτα τῆς καρδιᾶς ποὺ δὲν ἦταν οὔτε λιγότερο ἔρημη οὔτε λιγότερο ἐχθρικὴ ἀπ’ τὸν ἄδειο οὐρανό."
​

Τέλος, θα πρότεινα και την μελέτη του με τίτλο Ο Ερωτισμός, σε μετάφραση του Κωστή Παπαγιώργη από τις εκδόσεις Ίνδικτος. Συνοπτικά, σε αυτό το βιβλίο μελετά την συνάφεια του ιερού με τον ερωτισμό και πως η ερωτική εμπειρία γειτονεύει με τη θρησκευτική εμπειρία, έχοντας σαν κοινό τόπο την υπέρβαση του θανάτου.

Καλές αναγνώσεις!

 

"..Καμμιά φορά, ο ένας από τους δυο μας, σαν πεινασμένο πουλί που κρατάει στο ράμφος του με προσοχή ένα σύκο, έπαιρνε βυζαίνοντας τρυφερά, στο στόμα του το πάνω ή το κάτω χείλος του άλλου κι έσφιγγε με τα δόντια του το κομμάτι από τα χείλια που είχε φυλακίσει, σαν να έλεγε στον άλλο "Τώρα είσαι στο έλεος μου!"

ενώ ο άλλος, αφού απολάμβανε υπομονετικά τις περιπέτειες του χειλιού του και για πρώτη φορά στη ζωή του αισθανόταν πόσο ανατριχιαστικά γευστικό είναι να αφήνεσαι στο έλεος του εραστή σου, να εγκαταλείπεις με γενναιότητα στο έλεος του, όχι μόνο τα χείλια σου αλλά και το κορμί σου, αφού καταλάβαινε ότι η περιοχή
ανάμεσα στη στοργή και την υποταγή είναι το πιο σκοτεινό, το πιο βαθύ μέρος του έρωτα.."

Ορχάν Παμούκ
Το μουσείο της αθωότητας

 

5 Οκτωβρίου

"Είσαι λευκή και πληγώνεις τα μάτια μου
Και θέλω να σε σφίξω νύχτες ολόκληρες μέσα στην αγκαλιά μου
και τα ξημερώματα να βγεις αγνώριστη κι απελπισμένη
με μιαν αγιάτρευτη πληγή στο μέρος της καρδιάς
και με τον απέραντο πόθο του θανάτου
μέσα στα μεγάλα Σου, τα όμορφα μάτια."

. . .

21 Οκτωβρίου

"Θα σε σφίξω τότε με τον εναγκαλισμό των ζώων
μέσα στη νύχτα των οργασμών. Και θα νιώσω
να σπαρταρά στα χέρια μου μέσα κάτι δικό μου.

Ένα δημιούργημα του πόνου μου
ένα κορμί που το διέπλασα εγώ και το διέφθειρα εγώ
όργανο σάρκινο της ανίας μου
και της βαθιάς κι αγιάτρευτης διαφθοράς του νου μου."
......
Μια μεγάλη έρημος κι ο ήλιος εβασίλευεν ολοκόκκινος κι αιμάτωνε τον ουρανό. Κι ένας όφις πελώριος ξετυλισσόταν κι έτρεχεν απάνω στην άμμο. Και στο στόμα του που έτρεχεν φαρμάκι κρατούσε κι εχάιδευε κι εδάγκωνε ένα μικρό, κάτασπρο και μαραμένο κρίνο.

Καζαντζάκης.

 

..She stood before him, and noticed his disquietude. "Master!" she cried, "if thou art unhappy, what will become of Mignon?"
"Dear little creature," said he, taking her hands, "thou too art part of my anxieties. I must go hence." He played with her hair, patted her, and spoke kindly to her. She raised her little head, looked at him, and all at once laid her hand upon her heart, with the countenance of one repressing the utterance of pain. He raised her up, and she fell upon his breast; he pressed her towards him, and kissed her.
She threw herself about his neck, like a bent spring closing;while in her soul, as it were, a strong rent took place, and at the same moment a stream of tears flowed from her shut eyes into his bosom. He held her fast. She wept, and no tongue can express the force of these tears.
In the wild confusion of the moment, Wilhelm was afraid she would dissolve in his arms, and leave nothing there for him to grasp. He held her faster and faster. .."Thou art indeed mine, if that word can comfort thee. Thou art mine! I will keep thee, I will never forsake thee!"

Wilhelm Meister’s Apprenticeship
J. W. von Goethe

 

"Σαν πάτησε χάμω δεν την άφησε. Ξαμόλησε μόνο το μπαστούνι να κρέμεται στην αγριόριζα κι έσφιξε γύρω στο κορμί της και τ’ άλλο του το μπράτσο. Τήνε κράτησε έτσι σαν ένα παιδί, σαν ένα θησαυρό. Την έσφιξε στην αγκαλιά σαν ένα λάφυρο. Έσκυψε στο πρόσωπο της έξαλλος, έσκυψε πολύ κοντά, πάνω από τα χρυσά μάτια της. Και τα βρήκε να τον κοιτάνε από κάτω, όπως κοιτάνε τα μάτια των άρρωστων μες από το βύθος της θέρμης. Η ματιά του μπήκε μέσα της, αρσενική και βάρβαρη. Ήταν η αστραψιά της τρέλας του, κυκλοφόρεσε μονομιάς μέσα της. Πήγε κι ήρθε ο σπασμός ως τα ακρότατα των νεύρων της. Ένα γλυκό ρίγος τη συντάραξε σύγκορμη, και σφίχτηκε σπασμωδικά πάνω του με όλη της την ύπαρξη.

Τότες αυτός γύρισε τα μάτια του ένα γύρω, σαν ένα αγρίμι που γυρεύει καταφύγι για να σπαράξει το θήραμά του. Είδε τις πυκνές τούφες της φτέρης, την πήγε βιαστικά εκεί, την απόθεσε προσεχτικά πάνω στο παχύ στρώμα της πρασινάδας, που τσακίστηκε και μύρισε βαριά κάτ’ από τα γόνατα του, και την έκαμε δική του μ’ έναν τρόπο βίαιο, σχεδόν εχτρικό."

Στ. Μυριβήλης, Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια.

 

2 Οκτωβρίου
..ω Αγαπημένη ! Τα μάτια μου Σε μαγνητίζουν και Σε κυριαρχούν... Σ’ έκυρίευσα όλη, κατέκτησα όλα Σου τα κύτταρα κι όλα τ’ απόκρυφα των γυμνοτήτων Σου. Είσαι μικρή κι αδύνατη και μαζεύεσαι δειλά, δειλά, μπροστά μου και ζητάς τα φιλιά μου για να ζήσεις. Είσαι μικρή κι αδύνατη και σέρνεσαι τη νύχτα απάνω μου και πίνεις από τα χείλη μου το φαρμάκι που στάσσω των αμέρωτων πόθων.Α Δύστυχη ! Δεν νοιώθεις λοιπόν πως εγώ είμαι ο Μαγνήτης κι από τα βάθη των χωμάτων Σε σέρνω και Σε φονεύω και Σε κυριαρχώ;

Όφις και Κρίνο
Ν. Καζαντζάκης

 

Justine

..Το κορίτσι φορούσε ακόμη τα ρούχα του και τον δυσκόλευε, γι' αυτό και το διέταξε να τα βγάλει. Το έκανε αμέσως. Το πειθήνιο πλάσμα ήρθε και πάλι κοντά στον θείο του, παίρνοντας μια στάση η οποία της επέτρεπε να τον διεγείρει με το χέρι της, ενώ η ίδια στεκόταν συγχρόνως σε μια απόσταση που διευκόλυνε το δικό του.
Τη φίλησε στο στόμα, της δάγκωσε τη γλώσσα και τα χείλη, ώσπου την έκανε να φωνάξει. Μερικές φορές άθελα της δάκρυζε από τον πόνο. Εκείνος δάγκωσε και την Αρμάντ, εκείνη όμως συγκρατήθηκε και δεν τόλμησε να κουνηθεί.

Τα δόντια του τέρατος άφησαν τα ίχνη τους στις σάρκες της όμορφης κοπέλας. Τα έβλεπες εδώ κι εκεί, σε πολλά σημεία. Έπειτα, στράφηκε ξαφνικά σε μένα και μου είπε:
«Τερέζα, θα υποφέρετε σκληρά».
Δεν χρειαζόταν να το πει, το δήλωνε ξεκάθαρα με το βλέμμα του.

Με αυτά τα λόγια, ξανάπιασε τα στήθη μου και μου τα τσάκισε σαν κτήνος. Μου έτριψε τις άκρες τους με τα δάχτυλα του και μου προκάλεσε αφόρητους πόνους. Δεν τολμούσα να πω τίποτε από το φόβο μου μήπως τον ερεθίσω ακόμη περισσότερο. Το μέτωπο μου είχε μουσκέψει στον ιδρώτα και τα μάτια μου, άθελα μου, είχαν βουρκώσει.
«Κρατήσου καλά, πόρνη, θα σου φερθώ όπως στο τελευταίο σκουπίδι».

Με πλησίασε και περιεργάστηκε για μερικές στιγμές τους δύο άθικτους ακόμη τρούλους μου, που με τη σειρά τους θα υπέμεναν σε λίγο το ίδιο ακριβώς μαρτύριο. Τους ζούληξε και δεν παρέλειψε να τους μισανοίξει, να τους γαργαλήσει, να τους δώσει και πάλι χίλια φιλιά.
«Άντε, κουράγιο!...» είπε.
Δέχτηκα έναν καταιγισμό χτυπημάτων, που έπεσαν πάνω μου και μωλώπισαν τις σάρκες μου ως κάτω τους γλουτούς. Απόλυτα ερεθισμένος με τα σκιρτήματα, τα αναπηδήματα, το τρίξιμο των δοντιών και τις συσπάσεις που μου προκαλούσε ο πόνος, εξέταζε τα οπίσθια μου, τα μάλαζε με απόλαυση και ερχόταν στο στόμα μου και το φιλούσε παθιασμένα για να εκφράσει τις συγκινήσεις που τον συνάρπαζαν..

Marquis de Sade

 

“Give me a cubic centimeter of your flesh and I could give you pain that would swallow you as the ocean swallows a grain of salt. And you would always be ripe for it, from before the time of your birth to the moment of your death, we are always in season for the embrace of pain. To experience pain requires no intelligence, no maturity, no wisdom, no slow working of the hormones in the moist midnight of our innards. We are always ripe for it. All life is ripe for it. Always.”

― Jesus Ignacio Aldapuerta
The Eyes: Emetic Fables froom the Andalusian de Sade

 

..Η Αλεπού κοίταξε το Μικρό Πρίγκηπα, για πολύ ώρα.
-Σε παρακαλώ εξημέρωσέ με! είπε.

-Τι πρέπει να κάνω; Είπε ο μικρός πρίγκιπας.
-Χρειάζεται μεγάλη υπομονή, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα καθίσεις κάπως μακριά μου, έτσι, στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού κι εσύ δε θα λες τίποτα. Ο λόγος είναι πηγή παρεξηγήσεων. Κάθε μέρα, όμως, θα μπορείς να κάθεσαι όλο και πιο κοντά…
Την επόμενη μέρα ο μικρός πρίγκιπας ξαναήρθε.
-Θα ήταν καλύτερα αν ερχόσουν την ίδια πάντα ώρα, είπε η αλεπού. Αν έρχεσαι, για παράδειγμα, στις τέσσερις τ’ απόγευμα από τις τρεις θ’ αρχίζω να είμαι ευτυχισμένη. Όσο περνάει η ώρα τόσο πιο ευτυχισμένη θα νιώθω. Στις τέσσερις πια θα κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα και θ’ ανησυχώ. Θ’ ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας. Αν έρχεσαι όμως όποτε λάχει, δε θα ξέρω ποτέ τι ώρα να φορέσω στην καρδιά μου τα γιορτινά της…Χρειάζεται κάποια τελετή.
-Τι πάει να πει τελετή; Είπε ο μικρός πρίγκιπας.
-Είναι κι αυτό κάτι που έχει ξεχαστεί από καιρό, είπε η αλεπού. Είναι αυτό που κάνει μια μέρα να μη μοιάζει με τις άλλες, μια ώρα με τις άλλες ώρες. Υπάρχει, για παράδειγμα, μια τελετή στους κυνηγούς. Χορεύουν την Πέμπτη με τα κορίτσια του χωριού. Η Πέμπτη λοιπόν είναι υπέροχη μέρα. Πάω και κάνω βόλτα ίσαμε τ’ αμπέλι. Αν οι κυνηγοί χόρευαν οποτεδήποτε, οι μέρες θα έμοιαζαν σαν όλες, κι εγώ δε θα είχα ποτέ διακοπές.
Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίασε η ώρα του αποχωρισμού:
-Πήγαινε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα. Θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο. Θα ξανάρθεις να με αποχαιρετήσεις και θα σου χαρίσω ένα μυστικό.
Ο μικρός πρίγκιπας πήγε να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα.
-Είσαστε όμορφα, όμως είσαστε άδεια, τους είπε ακόμα. Δεν πεθαίνει κανείς για σας. Βέβαια, το δικό μου τριαντάφυλλο ένας απλός περαστικός θα έλεγε πως σας μοιάζει. Όμως εκείνο μόνο του έχει περισσότερη σημασία απ’ όλα εσάς, αφού εκείνο είναι που πότισα. Αφού εκείνο έβαλα κάτω απ’ τη γυάλα. Αφού εκείνο προστάτεψα με το παραβάν. Αφού σ’ εκείνο σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από δύο τρεις για να γίνουν πεταλούδες). Αφού εκείνο άκουσα να παραπονιέται ή να κομπάζει ή κάποιες φορές ακόμα να σωπαίνει. Αφού είναι το τριαντάφυλλό μου.

-Γίνεσαι για πάντα υπεύθυνος για ό,τι έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου…
-Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου…
Ξανάπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται…

Antoine de Saint Exupéry

 

Διαβάζω αυτό το διάστημα ένα βιβλίο που τιτλοφορείται ως η "Θεωρία και η κλινική του ναρκισσισμού".
Πραγματεύεται κυρίως τις εκφάνσεις του ναρκισσσιμού, τη σύνδεσή του με τις ενορμήσεις θανάτου, μαζοχισμού, σαδομαζοχισμού και τις αποσχηστικές καταστάσεις στην παιδική ηλικία.

Οι αναφορές στον μαζοχισμό η σαδομαζοχισμό δεν αποτελούν την κύρια εντριβή του βιβλίου, όμως είναι ουσιαστικές. Βεβαίως, μπορεί ο καθένας να αντλήσει πληροφορίες για τον ναρκισσισμό, ο οποίος χρησιμοποιεί ως εργαλεία τις ενστικτώδεις αντιδράσεις του ατόμου. Οι τρεις μεγάλες κατηγορίες του ναρκισσισμού, σχετίζονται και άμεσα και έμμεσα με το bdsm, πράγμα που διαφαίνεται και μέσα στο βιβλίο.

 

Και οι 13 νουβέλες της σειράς Vampire the Masquerade (Clans).

 

Εγώ γιατί δεν τις εξέλαβα ποτέ έτσι?