Ανυστερόβουλη υποταγή: ουτοπία ή ρεαλισμός;

Σευχαριστώ πάρα πολύ για την προσωπική σου κατάθεση- οπτική. Θα συμφωνήσω απόλυτα πως δεν αποτελεί υποχρέωση Του.
Δεν μπορώ να δω ως προνόμιο την ικανοποίηση της επιθυμίας μου. Καταλαβαίνω όμως τι λες. Εικάζω ότι για να την ικανοποιεί το θέλει ο Ίδιος και άρα δεν μου κάνει χάρη. Την ικανοποιεί είτε γιατί θέλει κι Εκείνος ακριβώς αυτό, είτε γιατί αναγνωρίζει πως δεν είμαι ένας τοίχος χωρίς συναισθήματα και δίνει τη σημασία που κρίνει πως χρειάζεται στο να έχει ένα λειτουργικό και ευτυχισμένο υ για Εκείνον. Η δική μου, υποταγή με τη σειρά μου αφορά σε έναν άνθρωπο που μου την προκαλεί με το Είναι του και όχι με επιτιδευμένες προσπάθειες να δείξει κάτι. Τη θέση μου, στα πόδια Του την κρατάει με την όποια δυναμική Του και την ικανότητά Του να μ'έχει εκεί.  

 

Με την στενή έννοια, υστεροβουλία σημαίνει η υπερβολικά φιλική συμπεριφορά που υποκρύπτει ιδιοτέλεια. Ιδιοτέλεια είναι η επιδίωξη του προσωπικού συμφέροντος. Κατ' επέκταση, η υστερόβουλη υποταγή είναι αυτή που εκφράζεται με πολύ θετικό τρόπο ενώ συγχρόνως υποκρύπτει την επιδίωξη κάποιου προσωπικού συμφέροντος - δηλαδή κάτι αντλεί από την υποταγή του κάποιος, το οποίο αξιοποιεί προς το συμφέρον του εκτός πλαισίου D/s και, δεδομένου ότι αυτή η επιδίωξη είχε μείνει κρυφή, αυτό γίνεται εν αγνοία του Κ.

Αν υποταγή είναι η ανταπόκριση στην επικυριαρχική δράση του Κ, υστερόβουλη υποταγή μπορεί να θεωρηθεί και η υποταγή που είναι σε κάποιο βαθμό ικανοποίηση ενός φετίχ (ή και μιας εμμονής) του υ παρά παράδοση στις επιθυμίες του Κ. Στην περίπτωση αυτή, όσο πιο "εγγενής" είναι η υποταγή, τόσο πιο υστερόβουλη μπορεί να θεωρηθεί. Σε ένα πλαίσιο αξιακού μηδενισμού, δεν γνωρίζω αν η υστεροβουλία της υποταγής έχει αυτήν την αρνητική χροιά που της δίνουμε στην καθομιλουμένη ή απλά είναι μια άστοχη και ακατανόητη στρατηγική, εφόσον δεν κινδυνεύει κάποιος από την μη-υποταγή σε μια επικυριαρχική δράση - στην εποχή μας και στο γνωστό πλαίσιο αναφοράς σίγουρα δεν κινδυνεύει αντικειμενικά.

Στο ερώτημα της @Mystique, ποια είναι η πλήρωση της υποταγής εν τέλει, θα έλεγα ότι είναι η αποδοχή της υποταγής από τον Κυρίαρχο. Η υποταγή που είναι ανταπόκριση στην επικυριαρχική δράση του Κ είναι και η απλούστερη που υπάρχει, άλλωστε για αυτόν τον λόγο, σχεδόν πάντα γίνεται αντιληπτή ως δύσκολη.

ΥΓ. Από τα παραπάνω προκύπτει ότι η ανυστερόβουλη υποταγή στο D/s δεν έχει καμία σχέση με την μη ύπαρξη εαυτού, επιθυμιών, κινήτρων, προσδοκιών, σκοπών ζωής κ.ά. Όλα αυτά είναι μέρος του δυτικού κεκτημένου και κανένας δεν μπορεί να εγκαταλείψει εύκολα την αντίληψη ότι υπάρχει εαυτός, υπάρχει "εγώ". Είναι προσωπικό ζήτημα και χρειάζεται αναζήτηση για να επιλέξει κάποιος ως βιοθεωρία ότι δεν έχει "εγώ". Εάν το κάνει, τότε η ίδια βιοθεωρία ισχύει για όλες τις εκφάνσεις της ζωής του, εκτός από την ερωτική - προσωπική, για τις κοινωνικές και τις επαγγελματικές επίσης. Δεν μπορούμε να έχουμε μια βιοθεωρία για την προσωπική ζωή και άλλη για τα υπόλοιπα μέρη της ζωής μας, θα ήταν πολύ "ακριβό" για να συντηρηθεί και με πολύ μεγάλες πιθανότητες σφαλμάτων.

 

Σαφώς!
Είμαι σίγουρη πως συμφωνούμε, ότι κανένας έλλογος Κ δεν θεωρεί πως η υ του είναι τοίχος, λαμαρίνα ή κομοδίνο, έστω και αν τη χρησιμοποεί πολλάκις ή ενίοτε ως το τελευταίο.
Ομοίως ειμαι σίγουρη πως συμφωνούμε, ότι ο ίδιος αντιλαμβάνεται τις όποιες συναισθηματικές, ψυχικές, σωματικές, νοητικές ανάγκες έχει η υ του, ακριβώς γιατί αντιλαμβάνεται το προφανές :
ότι πέρα από τη θέση της στα πόδια του, η υ του είναι πάνω από όλα άνθρωπος.

Και ακριβώς επειδή μιλάμε για έλλογο Κ,

 

Βεβαίως, αλλά και με διαφωνίες ακόμη ο διάλογος μαζί σου είναι αρκούντως απολαυστικός! Συν ότι κυρίως μέσα από τη διαφωνία μπορούμε να δούμε και με άλλη ματιά. Έστω και σε δεύτερο χρόνο!

 

Το αν θεωρούνται λογικά είναι αδιάφορο, θεματάκι υπάρχει μόνο αν δεν είναι απόλυτα κατανοητό πως

 

Αγαπητή @gaby_m ,

Αν παρατηρήσατε,το συγκεκριμένο νήμα το άνοιξα στις 2 Ιανουαρίου του τρέχοντος έτους, δηλαδή σχεδόν ένα χρόνο πριν.
Χαμογελάω αναλογιζόμενη την πορεία μου έκτοτε, και το πόσο διαφορετικά βλέπω πολλά πράγματα πλέον.

Και όπως προανέφερα ήδη, το πιο δύσκολο ως προσωπικό βίωμα, ήταν ( και ακόμα είναι σε σημεία ομολογώ ) η πλήρης εγκατάλειψη του «εγώ» μου, με όσα αυτή συνεπάγεται.
Θέλετε η ηλικία, θέλετε τα όποια ηθικοπλαστικά βαρίδια κουβαλούσα, θέλετε ο χαρακτήρας και το αγύριστο κεφάλι μου, αυτό αναγνωρίζω ως εξόχως δύσκολο ως τα τώρα.
Και ως εκ τούτου, δεν θα μπορούσα πέραν όλων των άλλων που αναφέρατε, να συμφωνήσω περισσότερο με το

 

Αγαπητή @Mystique το θέμα σας είναι διαχρονικό έτσι και αλλιώς  

 

Off topic ερώτηση:
Ειναι προνόμιο του αυτοκινήτου να γεμίζει με βενζίνη για να πάει τον οδηγό στον προορισμό του, ή είναι υποχρέωση του οδηγού να βάζει βενζίνη στο αυτοκίνητο για να φτάσει στον προορισμό του;

(Θα έσκαγα αν δε ρώταγα)

 

Θα πρέπει να μας διευκρινίσετε αν αναγνωρίζετε αισθήσεις και συναισθήματα στο ρεζερβουάρ και αν έχει νόημα να ενδιαφέρεται το ρεζερβουάρ για τον όποιο προορισμό του οδηγού.
Ακόμα και όταν η άποψη είναι μια τα πράγματα δεν βιώνονται με τον ίδιο τρόπο από όλες τις πλευρές.

 

@gaby_m
Το παράδειγμα στην ερώτηση δεν ήταν τυχαίο και θα έχει τεράστιο ενδιαφέρον να δούμε τις απαντήσεις χωρίς περαιτέρω διευκρινίσεις που περισσότερο θα αποπροσανατόλιζαν μια που

 

Τι μου θυμίσατε…χαμογελάω.
Ήταν κάποτε αναγκαίο ένα παράδειγμα με μηχανοκίνητα για να αντιληφθώ μερικά πράγματα…
Τότε μου φάνηκε σκληρό και στείρο ενσυναίσθησης, στην πορεία ωστόσο στάθηκε πυλώνας για πολλά.

Σήμερα λοιπόν θα σας πω το εξής:
Είναι προνόμιο του αυτοκινήτου να ανήκει στον ιδιοκτήτη του.
Για να το επέλεξε ο ίδιος να το κατέχει ( χωρίς να του βάλουν πιστόλι στον κρόταφο ), σημαίνει ότι κάτι εκτίμησε σε αυτό.

Είναι επίσης προνόμιο του αυτοκινήτου να χρησιμοποιείται από τον ιδιοκτήτη του.
Σκεφθείτε μήπως ο ίδιος έχει την επιλογή να χρησιμοποιήσει άλλο αυτοκίνητο/α, άλλο μέσο, ή στην τελική να πάει με τα πόδια..

Το ότι έκαστος ιδιοκτήτης οποιασδήποτε ιδιοκτησίας οφείλει να την σέβεται, να τη συντηρεί και να την προσέχει για να την έχει στην κατάσταση που επιθυμεί, δεν ανάγει την ιδιοκτησία σε ιδιοκτήτη.
Η υποχρέωση συνάδει και ταυτίζεται με τα θέλω του ιδιοκτήτη, όχι αυτού που κατέχει.