Restart

Step one
Κάθομαι στον καναπέ και προσπαθώ να καταλάβω πως από τα αλλεπάλληλα όχι μου έφτασα εδώ. Να κρατάω με δυσκολία το κεφάλι να μην χαμηλώσει όταν πρόκειται να πω μάλιστα.
Σκέφτομαι τι μπορεί να συμβαίνει. Είναι αρκετά έξυπνος αλλά αυτό δεν αρκεί. Μήπως η γοητεία; Χμ.... καλός είναι μωρέ αλλά ούτε.
Το ότι είναι ετοιμόλογος; Όχι ούτε αυτό. Αυτό είναι λόγος να του ανοίξω το κεφάλι. Τότε τι; Kλείνω τα μάτια μου, τον φέρνω στο μυαλό μου.
- Η ματιά του!!! Διαπεραστική. Ξέρω ότι με κοιτάει και ξυπνάει κάθε κύτταρό μου αλλά γιατί; Εξάλλου έχω δει πολλές ματιές. Τι το διαφορετικό είχε αυτή;
Κάνω ένα reward : ξυπνάει κάθε κύτταρό μου, ξυπνάει κάθε κύτταρό μου, ξυπνάει κάθε κύτταρό μου....
- Φτάνει! Το κατάλαβα. Ξυπνάει κάθε κύταρό μου.
Τι σημαίνει αυτό;
- Σημαίνει ότι επεμβαίνει στην σκέψη μου, στο συναίσθημα μου. Επεμβαίνει αργά και στην ψυχή μου. Και το εισπράττω, το διαπιστώνω μέρα με τη μέρα και ξέρω πως του έχω αφήσει ήδη πολύ χώρο. Προσπαθώ να κάνω πίσω. Να κρατηθώ στα δεδομένα μου πριν από Αυτόν, αλλά μάταια.
Μου το είχε πει εξάλου. Αν περάσεις την πόρτα δεν έχει γυρισμό.
Και την πέρασα, και την ξαναπέρασα και θα την ξαναπεράσω μπαίνοντας κάθε φορά και πιο βαθειά. Αλλά δε με νοιάζει. Η μάλλον με νοιάζει , περισσότερο ίσως από ότι φαντάζομαι.
Αλλά ζορίζομαι.
Κλείνω τα μάτια μου, Τον φέρνω νοερά κοντά μου. Ακουμπάω τις θηλές μου, σκληρές, θέλω να αγγιχθώ πιο χαμηλά αλλά δεν τολμάω χωρίς την άδειά Του. Αισθάνομαι υγρή. Πολύ.
Τα υγρά μου τρέχουν ανάμεσα στα μπούτια μου.
Τρέχω να επικοινωνήσω μαζί Του.
- Κύριε μπορώ;
- Όχι.

 

Τι τραβάνε κι αυτά τα κακόμοιρα τα Κυριαρχικά  

 

Δε βαριέστε !
Τα πρώτα εκατό χρόνια είναι δύσκολα.  

@subwhat λέω να περάσω μια βόλτα από το νήμα εκείνο   

 

Η σωστή απάντηση δοθηκε

 

Αφου βρισκετε αντρες που να σας συναρπαζουν τι το σκεφτεστε; Ζηστε το.. τι να πουμε κ μεις

 

Ποιος το σκέφτεται; Αν θέλουμε να το ζήσουμε το ζούμε.

Τα

 

Step two
Ετοιμάζομαι για το ραντεβού μας. Περνάει η ώρα καλώ ταξί και με αφήνει έξω από το μαγαζί. Καφωδείο Ελληνικόν. Χαζεύω λίγο από έξω, ξέρω πως δεν έχει φτάσει ακόμη οπότε δεν αγχώνομαι.Δυο μέρες πριν τα Χριστούγεννα. Γιορτινή ατμόσφαιρα, γιορτινή και η ψυχή μου. Ο covid μάλλον δεν μ'έχει επηρεάσει και τόσο. Διάφορες σκέψεις, μπερδεμένες ξετυλίγονται μέσα μου, η μια πίσω από την άλλη. Μπαίνω μέσα.
- Γειά σας, ένα τραπέζι για δυο.
- Βεβαίως! Θα μείνετε και στο live;
- Eχμ, live είπατε;
- Ναι ξεκινάει γύρω στις δέκα.
- Μη σας πω ψέμματα, ιδέα δεν έχω.
- Δεν πειράζει ελάτε να σας δείξω που μπορείτε να καθίσετε.
- Ευχαριστώ.
Κάθομαι, ζητάω κατάλογο, ξέρω δεν θα πιει αλκοόλ, οδηγάει. Του τηλεφωνώ.
- Να σας παραγγείλω κάτι;
- Ένα φρέντο καπουτσίνο. Πάρα πολύ γλυκό.
Παραγγέλνω. Ένα φρέντο καπουτσίνο πάρα πολύ γλυκό. Και ένα κρασάκι, κόκκινο, ημίγλυκο. Ούτε εγώ πίνω αλλά λίγο αλκοόλ το χρειάζομαι αυτή τη στιγμή.
Πιάνω το κινητό στο χέρι, χαζεύω στα sites, Τον βλέπω έρχεται. Κάθεται δίπλα μου, με κοιτάζει μέσα στα μάτια.
Εσωτερική φωνή : μηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηη το κάνετε αυτό. Όχι στα μάτια. Όχι μέσα στα μάτια.
Η ματιά Του δεν μένει εκεί. Όπως κάθομαι κοιτάζει τα πόδια μου.
Κάθομαι σταυροπόδι, ξανά βλέμμα στα μάτια, ξανά στα πόδια και πάλι μάτια. Τι στο διάoλο κάνει τώρα;
To χέρι Του προσγειώνεται στα πόδια μου και με μια γρήγορη κίνηση κατεβάζει το πόδι μου κάτω, βάζει το χέρι Του ανάμεσά τους και μου τα ανοίγει.
- Δεν σου είπα πως δεν θα κλείσεις τα πόδια;
Αμηχανία. Το είχα ξεχάσει. Το είχα βγάλει από το μυαλό μου. Μααααααααααααααα όχι έξω, όχι σε ραντεβού, όχι στο μαγαζί. Δεν μπορώ να κάθομαι εδώ μέσα με τα πόδια ανοιχτά, δεν μπορώ, δεν μπορώ, δεν βολεύομαι, δε νιώθω άνετα. Ξανά βλέμμα.
- Χρειάζεται να το ξαναπώ; Το χέρι του εκεί να κρατάει την απόσταση ανάμεσά τους.
- Όχι εντάξει. Δεν χρειάζεται. Δεν υπάρχει περίπτωση να κάτσω όπως βολεύομαι, το έχω εμπεδώσει.
Κουβεντιάζουμε. Χτυπάει το κινητό του. Τον ακούω λέει κάπου ευχαριστώ.
- Ποιος ήταν;
- Kανόνισα κάπου να πάμε μετά από εδώ.
- Που; Είπαμε σήμερα μόνο έξω, για καφέ, ποτό. Μόνο.
- Ειπα ότι θα βγούμε. Δεν είπα ότι δεν θα κάνουμε κάτι άλλο. Και δεν το είπαμε. Το είπα.
- ΠΟΥ θα πάμε;
- Ώπου θέλω.
-Δεν πρέπει να ξέρω για να έρθω;
-Αν θέλεις μπορείς να μην έρθεις. Αν έρθεις, δε χρειάζεται να ξέρεις. Ώπου θέλω, όπως θέλω.
Εσωτερική φωνή : αυτό το κεφαλάκι Του το αγύριστο σίγουρα το παίζει στα χαρτιά ο τύπος δεν εξηγείται αλλιώς ή προσπαθεί να δει πότε θα του το φάω.
- Όχι θα έρθω. Μπορώ να κάνω αλλιώς ; δε μπορώ. Λέω με μια μικρή δόση ειρωνείας.
- Όχι δεν μπορείς.
Εσωτερική φωνή : δε μπορώ γαμώ το κέρατό μου μέσα. Θα Του το σπάσω πράγματι το κεφάλι.
Σηκωνόμαστε να φύγουμε. Παίρνουμε ταξί. Μου λέει πως θα μας αφήσει εκεί που είναι το αυτοκίνητο.Μας αφήνει έξω από ένα ξενοδοχείο σε κεντρικό δρόμο. Περπατάμε ελάχιστα.
- Που είναι το αυτοκίνητο;
- Πιο πίσω, το περάσαμε. Δεν το χρειαζόμαστε. Εδώ είμαστε. Φτάσαμε.
- Ξενοδοχείο. Χμ.. σηκώνω το βλέμμα. Γνωστό, υπέργνωστο στην πόλη, καθόλου δευτερότριτο καθόλου μπουρδελέ.
Εσωτερική σκέψη : δεν θα του ανοίξω το κεφάλι απόψε. Και αυτό δεν είναι καλό.
Μπαίνουμε μέσα, μας καλοσωρίζουν, ανεβαίνουμε στο δωμάτιο. Μεγάλο, όμορφο....αφήνουμε μπουφάν τσάντες ρίχνουμε μια επεξεργαστική ματιά. Τον κοιτάζω. Κάθεται στο κρεββάτι.
- Βγάλε μου τα παπούτσια.
Εσωτερική φωνή : αυτή είναι η ευκαιρία σου. Φέρτου τα στο κεφάλι τώρα που μπορείς.
Αντι αυτού γονατίζω. Πιάνω το πόδι Του, ξεσφίγγω τα κορδόνια, το τραβάω να βγει. Δυσκολεύτηκα είναι η αλήθεια, το ίδιο και με το επόμενο.
-Και τις κάλτσες.
Εσωτερική φωνή : θα Του τις δώσω να τις φάει.
Αντί αυτού συνεχίζω. Τις βγάζω. Πρώτα τη μία, μετά την επόμενη. Σηκώνω το βλέμμα και Τον κοιτάζω. Χαμογελώ....

 

Πάνω στο καλύτερο μας κόψατε. Περιμένουμε με αγωνία να δούμε αν ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου ή απλά του ανοίξατε το κεφάλι

 

Σίγουρα Του άξιζε αλλά δε νομίζω πως έχω να προσφέρω λεπτομέρειες για την συνέχεια εντός δωματίου. Θα μου επιτρέψετε να τις κρατήσω για μένα  

 

Όμορφο. Προς τι το restart;