Ψυχή τε και σώματι

Part I, The beginning

-Τι γνώμη έχεις για τον πληθυντικό;
-Οι πληθυντικοί χρησιμοποιούνται συνήθως για να δηλώσουν δύο ή περισσότερα ουσιαστικά, αν και μπορούν επίσης να υποδηλώνουν περισσότερα από κλασματικά, μηδενικά ή αρνητικά ποσά.
-Επιθυμείς τη χρήση του;
-Επιθυμώ να μιλάς ακριβώς όπως νιώθεις
-Γιατί;
-Γιατί έτσι ξέρω κάθε στιγμή πως νιώθεις
-Ναι, αλλά, έτσι μπορεί να μιλάω κάποιες στιγμές στον πληθυντικό και κάποιες στον ενικό...
-Εφόσον δεν σου πω τι θα κάνεις κάθε συμπεριφορά είναι αποδεκτή.
‐---------------------
-Προσπαθώ να καταλάβω..
-Τι προσπαθείς να καταλάβεις;
-Πότε έχασα τη μπάλα μαζί σας...
-Έχει σημασία το πότε ή αν όντως την έχασες;
-Θέλω να καταλάβω τι έγινε και την έχασα...
-Δεν την έχασες ακόμα
-Γιατί σας μιλάω στον πληθυντικό; Πρέπει να μου ζητήσετε να σας μιλάω στον ενικό
-Γιατί να το κάνω αυτό;
-Γιατί μου είπατε να σας μιλάω όπως νιώθω μέχρι να μου πείτε κάτι άλλο.
-Σωστά. Γιατί μου ζητάς να σου επιβάλω να μου μιλάς στον ενικό;
-Γιατί δεν θέλω να σας μιλάω στον πληθυντικό
-Τότε γιατί το κάνεις;
-Γιατί δε μπορώ να σας μιλήσω στο ενικό, δε μου βγαίνει. Το θέλω όμως...
-Ωραία. Από αυτή τη στιγμή δεν είσαι ελεύθερη να μιλάς όπως θέλεις.
-Σας ευχαριστώ!
-Από αυτή τη στιγμή σου επιτρέπω μόνο πληθυντικό
-Γιατί;
-Γιατί το θέλω
------------------
-Σε ακούω
-Δε θέλω να σας πω
-Δε σε ρώτησα αν θέλεις
-Γιατί το κάνετε αυτό;
-Γιατί το θέλω
-Δεν μου είναι εύκολο να μοιράζομαι όλες τις σκέψεις μου
-Το ξέρω. Είναι νωρίς ακόμα.
-Και αυτό το ξέρετε;
-Ναι.
-Μου ζητάτε όμως να το κάνω
-Δεν υπάρχει άλλος δρόμος
-Κύριε προσπαθώ, δεν μου είναι εύκολο
-Είναι αδιαπραγμάτευτο
-Γιατί θέλετε να γνωρίζετε όλες τις σκέψεις μου;
-Γιατί αν γνωρίζω τις σκέψεις σου το μυαλό σου είναι δικό μου
-Γιατί θέλετε το μυαλό μου;
-Γιατί αν έχω το μυαλό σου έχω και την ψυχή σου.
-Δεν σας αρκεί να έχετε το σώμα μου;
-Όχι.
-Γιατί όχι;
-Γιατί δε με ενδιαφέρει να θέλεις να υπακούσεις
-Δεν καταλαβαίνω
-Με ενδιαφέρει να μην μπορείς να κάνεις αλλιώς..

 

Part II, The contact

Τα θεματικά ξενοδοχεία μου αρέσουν. Έχουν έναν ερωτισμό, μια τσαχπινιά. Τα λοιπά ξενοδοχεία ημιδιαμονής τα αποφεύγω. Παρακμή. Μηδενισμός. Μελαγχολία. Ναι, μελαγχολία. Νιώθω παντού στον αέρα ψυχές να προσπαθούν να απομακρυνθούν από το χώρο. Να φύγουν μακριά γιατί δεν τις δίνουν σημασία.

Δεν κατακρίνω κανέναν που κάνει χρήση των χώρων αυτών. Μπορεί για κάποιους να είναι απλά βολικό, ποιος ξέρει. Το πώς νιώθω εγώ αφορά μόνον εμένα. Ένας χώρος αυνανισμού με τη χρήση ενός σώματος.

Στο κωλοχανείο δεν έχω τέτοια προβλήματα. Τα θεματικά έχουν γίνει πιο πολλά κι από τα περίπτερα. Εδώ όμως δε μπορώ να διαλέξω εύκολα. Θέλω ένα χώρο που δε θα πετάξει μακριά η ψυχή όταν τον δει. Πόσο μάλλον, όταν μιλάνε για μια ψυχή που τη θέλω δική μου.

Παρκάρω. Περιμένει, όπως της είχα πει. Είναι άνετη; Έτσι δείχνει, αν και δεν είμαι σίγουρος. Χαμογελάω. Χαμογελάει.

-Πάμε μικρή

Καμία αντίδραση. Ούτε σωματική, ούτε λεκτική. Ακούω μέσα μου την φωνή της να αντιδρά πάντα με τον ίδιο τρόπο στην προσφώνηση. Χαμογελάω.

-Τι κάνεις μικρή;
-Κύριε, δεν είμαι μικρή

Έτσι αντιδρούσε πάντα στην αρχή. Λιγότερο στη συνέχεια. Σπάνια αργότερα. Τι λέω; Έχει καιρό να αντιδράσει. Έχει καιρό να αντιδράσει σε αρκετά πράγματα που αντιδρούσε.

Όχι, δεν μου ανήκει τίποτα ακόμα. Η ταχύτητα όμως που καταλαμβάνω το μυαλό της και κερδίζω την ψυχή της είναι εξωπραγματική. Τόσο εξωπραγματική που αν το ισχυριζόταν άλλος θα τον χλέυαζα.

Την σκέφτομαι να με κοιτάει με απορία, ίσως τρόμο, ίσως προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει ότι αυτό που συμβαίνει δεν είναι όνειρο

-Κύριε, πως είναι δυνατόν να γνωρίζετε πώς σκέφτομαι και τι νιώθω για πράγματα που δεν τα έχουμε συζητήσει ποτέ;
-Αυτό που έχει σημασία είναι να μου πεις αν έχω κάνει κάποιο λάθος σε όσα είπα

Κενό...

-Όχι, δεν έχετε κάνει λάθος πουθενά. Πώς είναι δυνατόν;
-Σου είπα πως είμαι μέσα στο μυαλό σου. Επειδή είμαι εκεί, μπορώ να δω πράγματα κρυμμένα και στις πιο σκοτεινές γωνίες του πριν ακόμα τα ανακαλύψεις κι εσυ η ίδια..

Της είχα πει πως σε αυτή τη συνάντηση θα έχω μαζί μου μόνο τα χέρια μου και τη ζώνη μου. Πως μου είναι αρκετά για να την πονέσω όσο θέλω. Αυτή τη φορά.

-Κύριε, δε μου αρέσει ο πόνος, αλλά τα χέρια.. μπλα... μπλα... αλλά ο πόνος από τη ζώνη είναι διαπεραστικός μπλα.. μπλα..
-Σε ευχαριστώ για το μάθημα αλλά ενδεχομένως ο πόνος που θα σου προκαλέσουν τα χέρια μου να μου είναι αρκετός.

Μπαίνουμε στο δωμάτιο.

-Όρθια. Εκεί. Γδύσου.

Θέλω να την αφήσω εκεί ακίνητη να νιώθει το βλέμμα μου να περνάει από μέσα της. Όχι από το κορμί της. Από την ψυχή της. Ο χώρος του δωματίου δε με βοηθά να το κάνω αυτό από την απόσταση που θέλω.

Σηκώνομαι, την αγγίζω απαλά. Της χαϊδεύω το μάγουλο. Την πιάνω από τα μαλλιά και τη βάζω να γονατίσει

-Βγάλε μου τα παπούτσια.

Προσπαθεί να βγάλει το πρώτο χωρίς να λύσει τα κορδόνια. Ζορίζεται. Αργεί. Παρόλα αυτά κάνει ακριβώς το ίδιο και με το δεύτερο παπούτσι.

Όχι, δεν είναι άνετη και ας το αρνήθηκε όταν ρωτήθηκε σε δεύτερο χρόνο. Γιατί να το αρνηθεί; Δεν το είχε συνειδητοποιήσει ή προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό της, μέσα από ένα ψέμα για ένα ασήμαντο γεγονός, πως είχε ελπίδα να κρατήσει την ψυχή της;

Την κρατάω από τα μαλλιά. Το χέρι μου κατεβαίνει πάνω στον κώλο της με δύναμη. Μια.. δύο.. τρεις φορές... Σηκώνω το κεφάλι της και την κοιτάω στα μάτια.

Έχει μια έκφραση έκπληξης. Είχε παρατηρήσει πως έχω μεγάλες παλάμες και μου το είχε πει. Αυτό που δεν μπορούσε να ξέρει είναι πως χτυπάω με όλη μου τη δύναμη. Ακόμα και αν πονάνε τα χέρια μου, ακόμα και αν πονούσαν τα χέρια μου ακόμα περισσότερο το ίδιο θα έκανα.

Δεν την έχω χτυπήσει με όλη μου τη δύναμη, όχι ακόμα. Αλλά ακόμα και τόσο, δεν το περίμενε. Τη φιλαώ. Όπως την κρατάω από τα μαλλιά, κατεβάζω το κεφάλι της και μπαίνω στο στόμα της..

 

Part III, Εκτός χρόνου

Είχα φροντίσει να είναι καυλωμένη. Με πολλούς και διάφορους τρόπους. Βεβαια, με έναν άνθρωπο που τον καυλώνει μόνο η σκέψη να πέσει στα χέρια σου δε χρειάζεται να προσπαθήσεις πολύ. Γνώριζα πως το μουνί της έτρεχε ακόμα και όταν μιλούσαμε για άσχετα θέματα. Μου το έλεγε και η ίδια αλλά θα το γνώριζα ακόμα και χωρίς να το πει.

Έχει κάτι το ιδιαίτερο αυτή η γυναίκα. Εντάξει, είναι έξυπνη, αλλά αυτό ούτως ή άλλως είναι ζητούμενο διαχρονικά. Τι ζητούμενο; Προαπαιτούμενο. Παντού και πάντα. Ναι, ξέρω, είμαι ανώμαλος. Άντε, σε μια σχέση το καταλαβαίνω, αλλά σε ένα γαμήσι γιατί να είναι;

Εξαιρετικό, σπάνιο μυαλό, δε λέω. Τόσο που μέσα σε ελάχιστο διάστημα είπα "αυτή τη θέλω", χωρίς να προλάβω να κολλήσω δίπλα στο θέλω το "να τη γαμήσω". Έτσι, απροσδιόριστα. Αυτή τη θέλω, σκέτο. Δεν είναι το μυαλό της όμως που την κάνει τόσο ξεχωριστή, όχι.

Προσπαθώ μια ζωή να διαβάζω τους ανθρώπους. Ελέγχω αντιδράσεις, ελέγχω τι είπανε, ελέγχω τις κινήσεις τους. Χωρίς λόγο. Ανθρώπους που πολλές φορές δε με ενδιαφέρει να κάνω σεξ, να συνεργαστώ, να κάνω παρέα, μαζί τους. Και μετά, σε βάθος χρόνου, όπου είναι εφικτό, διαπιστώνω αν κατάλαβα καλά, αν έχω αποκωδικοποιήσει σωστά τις αντιδράσεις τους. Με αυτή τη γυναίκα δε συμβαίνει αυτό. Είμαι μέσα στο μυαλό της. Ξέρω τι θέλει, τι θα σκεφτεί, πολλές φορές πριν το σκεφτεί, ξέρω, ξέρω, ξέρω. Σαν να είμαι εκεί μέσα από την πρώτη στιγμή που μιλήσαμε... Αυτό την κάνει τόσο ξεχωριστή; Αυτή η σύνδεση είναι ξεχωριστή. Σπάνια σε τέτοιο βαθμό, με ένα άνθρωπο που ουσιαστικά δεν ξέρω.

Την κρατάω από τα μαλλιά και απολαμβάνω το στόμα της. Κατά διαστήματα της πιέζω το κεφάλι. Πνίγεται. Προσπαθεί, συνεχίζει. Μέχρι να την ξαναπνίξω. Και ξανά από την αρχή.

Ξέρω πόσο καυλωμένη είναι. Ξέρω πως το πάθος της για μένα ξεχειλίζει, ξέρω πως βλέπει το πάθος μου για αυτή και αυτό κάνει το πάθος της να γιγαντώνεται.

Είχα φροντίσει να είναι καυλωμένη. Πέρα από το ότι δεν τις επέτρεπα να αγγιχθεί, το προηγούμενο βράδυ της είπα να κοιμηθεί γυμνή από τη μέση και κάτω, με τα πόδια ανοιχτά, μπρούμυτα. Το μουνί της να ακουμπάει στο σεντόνι, αλλά να φροντίσει να μην το τρίψει πάνω του ούτε κατ' ελάχιστο.
Και να με σκέφτεται. Να σκέφτεται πως είμαι πίσω της έτοιμος να της γαμήσω τον κώλο. Μέχρι να κοιμηθεί. Κατάφερε να κοιμηθεί στις πέντε. Στις επτά που ξύπνησε, είχε σχηματιστεί λεκές στο σεντόνι.

Και να λοιπόν που είμαστε επιτέλους στο ίδιο δωμάτιο. Να με θέλει στο μουνί της και να με έχει στο στόμα της. Και όλη αυτή την καύλα της να τη βγάζει στον τρόπο που με γλείφει. Είτε την πούτσα μου, είτε τον κώλο μου, όταν οδηγώντας την με το χέρι στο κεφάλι, την κατευθύνω εκεί.

Κάποια στιγμή παίρνω το χέρι μου και την αφήνω ελεύθερη να συνεχίσει. Ξαπλώνω πίσω και απολαμβάνω. Σε σύντομο χρονικό διάστημα έχει σηκωθεί, έχει ανέβει στο κρεβάτι και έχει καθίσει πάνω μου.

Το συζήτησα μαζί της την επόμενη μέρα.
-Πως το έκανες αυτό;
-Κύριε, το έκανα όπως το ένιωσα, είπε με σιγουριά.
-Την επόμενη φορά που θα προσπαθήσεις, θα σε αρπάξω από τα μαλλιά πριν το κάνεις, θα μπω στο στόμα σου και θα μείνω εκεί όλο το βράδυ. Μόνο στο στόμα σου.

Το είπα και το εννοούσα, μόνο που την πρώτη φορά δεν το περίμενα, για αυτό και δεν αντέδρασα. Ένιωσα έκπληξη γιατί δεν περίμενα να πάρει τέτοια πρωτοβουλία και συγχρόνως ήθελα να γελάσω. Για μια στιγμή είχα μπροστά μου ένα μικρό παιδί που το μόνο που το ένοιαζε ήταν να πάρει τη σοκολάτα που ήθελε, ο κόσμος να χαλάσει. Ένα παιδί που είχε ενηλικιωθεί δις, 18 και μετά αλλά 18 και μάλιστα αυτό είχε γίνει πριν κάποια χρόνια.

Συνήλθα γρήγορα. Όπως μπήκα μέσα της, σήκωσα την μέση μου και την κράτησα με τα χέρια μου. Όχι για να βγω. Για να μείνω μέσα. Ήμουν μέσα στο μουνί της και δεν της επέτρεπα να γαμηθεί.
Την κρατούσα, όσο ήταν δυνατόν να με έχει όλο μέσα και να μη μπορεί να κινηθεί. Την κοιτούσα στα μάτια και το απολάμβανα. Την άκουγα να βαριανασάνει, σα να την κρατούσα από το λαιμό, σα να της έκοβα την αναπνοή. Δε ξέρω για πόση ώρα, μέχρι που αποφάσισα να το σταματήσω.

-Φτάνει τόσο, δε σου χρειάζεται παραπάνω. Στο στόμα τώρα..

Μέχρι να χύσω. Με το χέρι στα μαλλιά να δίνω ρυθμό. Να την πνίγω και να συνεχίζω. Όλο και πιο γρήγορα. Μέχρι να αφήσω και την τελευταία σταγόνα στο λαιμό της.

Τσιγάρο... Δε γίνεται να μη καπνίσεις μετά από αυτό. Άρχισα το κάπνισμα στα 15, πριν κάνω σεξ πρώτη φορά, οπότε δε μπορώ να ξέρω πως είναι να μην κάνεις τσιγάρο μετά. Αυτό που ξέρω είναι πως αυτή τη στιγμή και καπνιστής να μην ήμουν πάλι θα ήθελα να ανάψω ένα.

Τώρα θέλω να τη γαμήσω. Το μουνί, τον κώλο. Να της πονέσω το κώλο και να μπω στο μουνί της με κάθε τρόπο, σε όλες τις στάσεις. Μέχρι και ιεραποστολικό κάναμε, είχα να το κάνω τόσα χρόνια που ειχα ξεχάσει πως γινεται. Χύνει, χύνει, χύνει ξανά και ξανά.

Θέλω να την πονέσω. ΘΈΛΩ ΝΑ ΤΗΝ ΠΟΝΈΣΩ. Όχι, δεν είμαι σαδιστής. Εντάξει μου αρέσει ο πόνος. Μου αρέσει ο πόνος όταν έχω πάθος. Για την ακρίβεια, όσο μεγαλύτερο το πάθος, τόσο μεγαλύτερη η ανάγκη μου να πονέσω το αντικείμενο του πόθου. Αλλά και πάλι. Σαδιστή δε με λέω. Και πάντα όταν χτυπάω ξέρω. Πόσο δυνατά χτυπάω, που χτυπάω, γιατί χτυπάω, ελέγχω αντιδράσεις, απολαμβάνω αντιδράσεις. Τόσο όσο.

Όχι, δεν είναι μαζοχίστρια. Καθόλου. Ναι, εντάξει. Και αυτή τόσο όσο. Σε καμία περίπτωση δεν αγαπάει τον πόνο. Μέχρι σήμερα. Μέχρι τώρα.

Κάποια στιγμή αρχίζω να τη χτυπάω. Με τα χέρια μου. Μόνο. Ίσως είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που δεν ελέγχω αντιδράσεις. Θέλω μόνο να τη χτυπήσω. Αμυδρά θυμάμαι, σα να έχουν περάσει χρόνια, παρόλο που πέρασαν δύο μέρες, τις αντιδράσεις του σώματος της. Χτυπάω, χτυπάω, χτυπάω παντού. Με όλη μου τη δύναμη σφαλιάρες στο στήθος. Ξανά και ξανά και ξανά. Στα μπούτια, στον κώλο, στα πλευρά, στην κλειτοριδα. Να τη βλέπω να σφαδάζει και να μην βλέπω τίποτα παρά μόνο την επόμενη σφαλιάρα.
Να της χτυπάω την κλειτορίδα και να κλείνει τα πόδια ενστικτωδώς.
-Άνοιξε τα.
Και να τα ανοίγει την ίδια στιγμή.

Χαμένος, σαν να μην είμαι εκεί. Δεν ξέρω για πόση ώρα τη χτυπούσα. Είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου. Μέχρι που σταμάτησα και ξάπλωσα δίπλα της. Την κοίταξα στα μάτια. Χαμένη, σαν να μην είναι εκεί.

Την επόμενη της ζήτησα να μου περιγράψει τις σκέψεις της, τα συναισθήματα της. Ότι ακριβώς ένιωσα κι εγώ. Για κάποιο λόγο ένας μη σαδιστής και μια μη μαζοχίστρια χάθηκαν με τρόπο που δήλωναν πως δεν τους ταιριάζει.

Εκτός τόπου, εκτός χρόνου.

Έβλεπα το χάσιμο στα μάτια της και το μόνο που ήθελα ήταν να της δώσω σφαλιάρα στο πρόσωπο. Το έκανα. Με δύναμη και πάλι. Το κεφάλι της γύρισε. Της χαϊδεύω το πρόσωπο, την κρατάω χαλαρά από το πηγούνι και της λέω να γυρίσει το κεφάλι στην αρχική θέση.

Ξανά και ξανά. Κάποιες φορές καταφέρνει να μη γυρίσει το κεφάλι, κάποιες άλλες γυρνάει και της το επαναφέρω με τον ίδιο τρόπο.

-Όταν γυρνάει το κεφάλι σου θα το επαναφέρεις για να σε χτυπήσω ξανά. Μέχρι να αποφασίσω ότι θέλω να σταματήσω.

Όλη την ώρα την κοιτάω στα μάτια. Όλη την ώρα με κοιτάει στα μάτια. Είναι ακόμα χαμένη. Είμαι ακόμα χαμένος. Δεν ξέρω πόση ώρα τη χτυπούσα, ξέρω τι χρώμα είχε το μάγουλο της. Όχι ότι το πρόσεχα τότε, το είδα όμως μετά.

Κάποια στιγμή σταμάτησα. Ανέβηκα στο πρόσωπο της καθιστός με την γλώσσα της στον κωλο μου. Έκατσα επάνω, την κρατούσα από τα μαλλιά και πίεζα το πρόσωπο της ανάμεσα στα κωλομέρια μου. Με την γλώσσα της να προσπαθεί να μπει στον κώλο μου. Μέχρι να τη χύσω στο πρόσωπο...

 

Στάξαμε...
Χρόνια πολλά!

 

 

Καλές γιορτές. Υγεία κι ευτυχία.

 

Καλά που δεν είστε σαδιστής    

 

Ελάτε τώρα! Σε άλλα νήματα ανοίγουν κεφάλια και δηλώνουν υπό, δυο σετ σφαλιάρες αρκούν για να δηλώσω σαδιστής;

 

Δυο σετ, το λέτε εσείς αυτό;  
Πάντως δεν έχετε δίκιο. Δεν ανοίχθηκε κανένα κεφάλι. Πάλι έδειξα το μεγαλείο της ψυχής μου.    

 

Όχι σε μένα αυτά.
Από την κηδεία έρχομαι.