Ένα ακόμη κακοποιητικό βίωμα

Η σιωπή δεν είναι λύση. Πολύ καλά έκανε η νηματοθέτρια κι ανέφερε το γεγονός. Ελπίζω ότι δεν έχει μείνει κάποιο τραύμα στο κορίτσι.
Είναι μια πραγματικότητα η οποία συμβαίνει όμως!!!!! Πολλές φορές δεν αποφεύγεται,, δε φαίνεται κάτι ώστε να μπορεί να αποφευχθεί η εξέλιξη στη δυσάρεστη πλευρά της. Είναι όμως κι εκείνες οι φορές που τα σημάδια δείχνουν.
Υπάρχουν όπως και κάποιοι, κυρίως νέα άτομα στο χώρο, τα οποία δεν παίρνουν καμία απολύτως πρόληψη. Δε ξέρουν; Δεν έδωσαν τη πρέπουσα σημασία ; Γι'αυτό είναι επιβεβλημένο το να λέμε συνέχεια ''προσοχή", προσοχή'',"προσοχή", όσο γραφικοί και να γινόμαστε. Εδώ δεν είναι δικαστήριο για να βγάλουμε ετυμηγορίες. Σαν κοινότητα εφόσον υπάρχει, χρειάζεται να στεκόμαστε αρωγοί στα άτομα που χρειάζεται να μιλήσουν κι όχι να δείχνουμε ποιος κατουράει μακρύτερα.

 

@trterterterterter
Καλά τα λέτε ότι πρέπει ο καθένας να προφυλάσει τον εαυτό του ωστόσο και πάλι αυτό δεν τον κάνει συνένοχο, είναι άλλο πράγμα το "φέρω την όποια ευθύνη μου αναλογεί" και άλλο το "φταίω". Το BDSM δεν είναι ούτε γλωσσόφιλο σε κόμπρα, ούτε κολύμπι στο ποτάμι με τους κροκόδειλους ούτε μπάνιο στη θάλασσα παρέα με τους λευκούς καρχαρίες. Το ότι πρέπει να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά είναι ένα πράγμα, το εσύ φταις γιατί το προκάλεσες και/ή δεν το είδες να σου 'ρχεται είναι άλλο.

 

Καταλαβαίνω το σκεπτικό σας αλλά δυστυχώς η πραγματικότητα διαφέρει.
"On a good day" μπορούμε να μιλάμε για καταγγελίες με καθυστέρηση 7 ετών και μεμονωμένων περιστατικών. Υπάρχει πλήθος από "καθυστερήσεις" δεκαετιών μακροχρόνιας και συστηματικής κακοποίησης που το θύμα μένει στην σιωπή ή την άρνηση.

Η δημόσια καταγγελία είναι ένα μεγάλο και δύσκολο βήμα, χρειάζεται να επιστρατευτεί ψυχική δύναμη για να αντιμετωπιστεί η αμφισβήτηση και η κριτική. Για ένα τραυματισμένο άτομο χρειάζεται χρόνος και επούλωση. Οι ψευδείς καταγγελίες είναι ένα μεγάλο και σοβαρό πρόβλημα που ενισχύει την αμφιβολία απέναντι σε πραγματικά θύματα.
Για μένα η απόπειρα διασυρμού ονόματος είναι τραμπουκισμός και συνεπώς μορφή κακοποίησης.

Η ανοχή μπορεί να γίνει συνενοχή.

 

Όταν λές να φέρω όποια ευθύνη μου αναλογεί είναι σαν να λές ότι φταίω με διαφορετική διατύπωση.

Άλλο φταίω, άλλο αξίζω την ποινή. Αυτό είναι που δεν καταλαβαίνετε οι περισσότεροι εδώ.

Το 20χρονο παιδί έφταιγε που σκοτώθηκε στην κολώνα γιατί έτρεχε, του άξιζε ο θάνατος; Όχι φυσικά!

Η Εσμαρόλ έφταιγε που είχε κοντά έναν τέτοιο άνθρωπο, της άξιζε αυτό που έζησε; Όχι φυσικά!

Επειδή καμιά φορά η ποινή που σου επιφυλάσει η τύχη μπορεί να είναι πιο σκληρή απο το φταίξιμο, καλό είναι να προσέχετε, γιατί όσα post και να κάνει η esmarol, όσοι δικαστές και να καταδικάνουν τον τύπο, όσες γκόμενες και να μην του κάτσουν, το τραύμα θα μείνει.

 

Πολύ συχνότερα απ όσο νομίζουμε, πίσω από ακραίες επιθετικές συμπεριφορές ανθρώπων που ενοχοποιούν θύματα, υπάρχουν επίσης θύματα.
Άνθρωποι δηλαδή που έχουν υποστεί κακοποίηση αλλά δεν είναι σε θέση να το αναγνωρίσουν. Τα θύματα σε άρνηση όταν βρίσκονται μπροστά σε μια καταγγελία κακοποίησης αισθάνονται απειλή.
Ξύνονται παλιές καταπιεσμένες πληγές. Προβάλλουν στο θύμα την δική τους άρνηση με τον ίδια σκληρότητα που την επέβαλαν στον εαυτό τους.

Η κακοποίηση μπορεί να υπάρχει παντού, ανεξάρτητα από την προσωπικότητα του θύματος, ανεξάρτητα από οικονομικές τάξεις και μορφωτικά επίπεδα και μάλιστα όσο "ψηλότερα" κοιτάμε τόσο συχνότερα και τα σύνδρομα της ντροπής και σιωπής.

Ως άνθρωπος εφόσον έχω επιλογές, έχω ευθύνες.
Το θύμα δεν φέρει ευθύνες γιατί στερήθηκαν οι επιλογές του παρά την θέληση και βούληση του από κάποιον άλλον.

 

Όχι, είναι τελείως διαφορετικά μεταξύ τους πράγματα.

 

Μα τώρα θα τρελαθούμε; Αν έχεις αθωώσει κάποιον γιατί να πείς όποια ευθύνη φέρει; Δεν υπονοοείς ότι φέρει ευθύνη;

 

Το φέρω ευθύνη την ευθύνη που μου αναλογεί και το είμαι η αιτία του συμβάντος απέχουν από τη γη ως τη Σελήνη.

Αν βγω με το μηχανάκι χωρίς κράνος και ο άλλος παραβιάσει το κόκκινο και με χτυπήσει δε φταίω εγώ για το ατύχημα.

 

Αν εσύ δώσεις τα χρήματά σου σε κάποιον που ξέρεις ότι έχει καταχραστεί χρήμα φέρεις την ευθύνη ναί ή όχι; Γιατί εδώ η Εσμαρολ έδωσε την εμπιστοσύνη της σε κάποιον που καταχράστηκε την εμπιστοσύνη άλλων και έβγαζε φωτογραφίες μαζί τους.

 

Αν δώσω τα χρήματά μου σε έναν που έχει καταχραστεί φέρω την ευθύνη για το ρίσκο όχι για την πράξη της κατάχρησης αν ο τελευταίος τα καταχραστεί.

Ευθύνη φέρνουμε για τις επιλογές μας και όχι για τις πράξεις που μας τις στερούν.

To να ταυτίζεις το "φέρεις την ευθύνη που μου αναλογεί" με το "εσύ φταις" είναι λογική πλάνη και έχει όνομα: "post hoc ergo propter hoc"

 

Το post hoc ergo propter hoc το χρησιμοποιούμε σε γεγονότα που δεν έχουν καμία απολύτως συσχέτιση μεταξύ τους και δεν ταιριάζει σε αυτό που συζητάμε, όταν π.χ λέμε ότι έσπασε ο καθρέπτης άρα για ότι κακό μου συμβεί φταίει ο σπασμένος καθρέπτης, αυτό ονομάζεται post hoc ergo propter hoc.

Εδώ όμως μιλάμε για μια σχέση δηλαδή μια αλληλεπίδραση. Ευθύνη φέρνουμε για τις επιλογές μας ΚΑΙ ΟΤΙ ΜΑΣ ΣΥΜΒΕΙ. Γιατί
βάζεις σε τρίτο πρόσωπο τις συνέπειες; Εμάς δεν αφορούν οι συνέπειες; Ποιόν άλλον αφορούν;

 

Επίσης ονομάζεται και το "έβαλε κοντή φούστα άρα αυτή φταίει που την βίασαν" ή το "δεν έβαλε κράνος, αυτός φταίει που ο μεθυσμένος οδηγός παραβιάζοντας το φανάρι τον σκότωσε".

Και δεν είπα ότι πρέπει να βάζουμε το κεφάλι μας στο ντορβά και συμφώνησα μαζί σου ότι πρέπει ο καθένας να προσέχει για τον εαυτό του αλλά αυτό είναι ένα πράγμα και το να πάμε να ζήσουμε σαν το σοφό Κοκοβιό για να προστατευτούμε από όλες τις δυνατές και αδύνατες κακοτοπιές είναι ένα άλλο.

Και μην παραβλέπεις το γεγονός ότι τα σημάδια είναι θέμα ερμηνείας και η ερμηνεία που δίνουμε είναι συνάρτηση όχι μόνο του μυαλού που κουβαλάμε αλλά και των εμπειριών που έχουμε.

Το "αχά!" moment δεν είναι πάντα ευχάριστο.