Κάνε μου λιγάκι "μου" (Split από το One Week)

Κυρια μου
Εκδηλωση αγαπης, λατρειας
Στην περιπτωση τιμωριας αφαιρω το προνομιο του "μου" και ζητω να με αποκαλει Κυρια οπως ολοι οι υπολοιποι.
Οταν τελειωσει η τιμωρια, ξαναπαιρνει αυτο το προνομιο. Μου αρεσει να το ακουω

Οσον αφορα στο "μικρη μου, μικρε μου" τα χρησιμοποιω συχνα. Μου αρεσουν. Δινουν εναν αναλαφρα τρυφερο τονο που ειναι ευχαριστος.

(Ο νοικοκυρης που ξερει κλπ)

 

Το "μου" το αντιλαμβάνομαι σαν εκδήλωση αγάπης, λατρείας. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν έχω απαντήσει στη δημοσκόπηση, δε με καλύπτουν οι απαντήσεις.
Σαφώς ο καθένας πράττει όπως θεωρεί σωστό, καταλαβαίνω όσους δεν επιθυμούν τη χρήση του, δυσκολεύομαι όμως να καταλάβω γιατί κάποιος μπορεί να την απαιτήσει, όπως εδώ:

@all Γιατί κάποιος θα μπορούσε να την απαιτήσει; Πέρα από το προφανές "γιατί έτσι θέλει", υπάρχει κι άλλη απάντηση;

@iolanda καιρό είχαμε να σας διαβάσουμε, welcome back

 

Η απάντηση που είχε δωθεί ήταν πως με αυτόν τον τρόπο δήλωνα σε ποιον ανήκω ή Σας ανήκω.

 

Αυτό διορθώνεται εύκολα, το πρόσθεσα.

 

Ακόμη λείπει το γενικότερο και ουδέτερο Διαφωνώ, είναι θέμα ερμηνείας.  

 

Η κτητική αντωνυμία στην προσφώνηση είναι άλλο πράγμα.
Τα παιδιά στην τάξη «κυρία κυρία κυρία» ή «κυρία Μου κυρία Μου κυρία Μου»;

Λαμβάνω την τιμή κύριε λοχαγέ Μου, να αναφέρω ότι αναφέρομαι από τον λοχία Μου ότι……

 

Στο "Μάλιστα, Στρατηγέ μου", έχει κανείς την ιδέα ότι ο Στρατηγός του ανήκει ή ότι ασκεί έλεγχο στον Στρατηγό;

 

Μόνο αν ο Στρατηγός τα λέει τσεκουράτα.

 

Υποτακτικές παρουσιάστε αααααλτ  

 

Θεωρείται η πλέον λάθος προσφώνηση στον Στρατηγό το "Κύριε" και το "Μου"

 

Δεν έχει "άλτ"