Ἐν ἀνθρώποις Εὐδοκία

Ωωω, αρχίζει να γίνεται ενδιαφέρον...

 

Ενώ μέχρι τώρα ήταν βαρετό; Μίλα ξεκάθαρα Βίρνα!

 

Αν δεν είναι άσπρο δε σημαίνει ότι είναι μαύρο... Ο κάθε αναγνώστης "τσιμπάει" εκεί που μπορεί να ταυτιστεί  

 

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~​

07 - Tell me, Lie!

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~​

​

Ευδοκία

Το πρωί όπως μου είχε ζητήσει του έστειλα σε mail το βιογραφικό μου. Είχα περάσει πολύ άσχημο βράδυ μετανιωμένη σκληρά για την απρέπειά μου και τα μάτια μου έτσουζαν ακόμα. Έφτιαξα τον καφέ μου και συνέχισα την ταβανοθεραπεία στο σαλονάκι ελπίζοντας μάταια να ακούσω το τηλέφωνό μου να βουίζει με μήνυμα από τον Στέφανο. Εγώ μετά το χθεσινό δεν τολμούσα καν να διανοηθώ να πάρω το τηλέφωνο ή να τον καλέσω στο skype.

Πέρασαν τρεις μέρες έτσι και ψυχολογικά πήγαινα από το κακό στο χειρότερο. Είχα χάσει το λογαριασμό πόσα μηνύματα είχα γράψει και σβήσει χωρίς να έχω το κουράγιο να τα στείλω. Ήμουν πάλι στη φάση που έγραφα μήνυμα που ήξερα ότι δε θα στείλω όταν χτύπησε το τηλέφωνό μου, ήταν ο Στέφανος.

- "Πα... παρακαλώ;" είπα τρώγοντας τα λόγια μου.
- "Καλημέρα Ευδοκία" μου είπε χωρίς να μπορώ να διακρίνω χρώμα στη φωνή του. "Τι κάνεις;"
- "Κα...καλά είμαι..." του είπα αλλά πριν προλάβει να απαντήσει με κάποιο τρόπο βρήκα το κουράγιο και του είπα την αλήθεια. "Ψέμματα. Δεν είμαι καλά. Έχω... Ήταν πολύ... ήταν πολύ απρεπές αυτό που σου είπα προχθές. Ήμουν... ήμουν απαράδεκτη. Συγνώμη, ειλικρινά, συγνώμη!" συμπλήρωσα με σπασμένη φωνή.
- "Και σου είπα από προχθές ότι έκανα δεκτή τη συγνώμη σου. Είσαι πολύ ευφυής άνθρωπος για να χρειάζεσαι να στα επαναλαμβάνω και ειλικρινά το θεωρώ ιδιαίτερα κουραστικό. Έκανες μια χοντράδα, την αναγνώρισες, ζήτησες συγνώμη, στην έδωσα, πάμε παρακάτω."
- "Έχεις... έχεις δίκιο" είπα παίρνοντας βαθειά ανάσα. "Εσύ... εσύ τι κάνεις;"
- "Καλά είμαι κι εγώ αλλά τα προσωπικά μας θα τα πούμε άλλη ώρα και με άλλο τρόπο, τώρα σε πήρα για άλλο πράγμα."

Η καρδιά μου χοροπήδησε και παρόλο που ήξερα ότι "το άλλο πράγμα" αφορούσε τον επαγγελματικό τομέα στον οποίο απελπισμένα έψαχνα τρόπο να τακτοποιηθώ, το χοροπήδημα αφορούσε το πρώτο μέρος της πρότασης.

- "Έστειλα προχθές mail στο Ralph, αποπληξία είχε πάθει όταν του ανακοίνωσες ότι θα φύγεις από το Stanford."
- "Εεε... εχμ... εεε..." προσπάθησα να μιλήσω αλλά δε μου βγήκε.
- "Η ώρα τώρα είναι 10:00. Σε περιμένω στις 13:00 στο γραφείο μου, Πολυτεχνειούπολη, Κτήριο Ε, τρίτος όροφος γραφείο 3.5. Μην αργήσεις!"
- "Όχι όχι, στις 13:00 ακριβώς θα είμαι εκεί!"
- "Λοιπόν, σε αφήνω, έχω παράδοση μέχρι τις 12:00. Σε περιμένω."
- "Σε ευχαριστώ πολύ Στέφανε, πραγματικά! Στις 13:00 θα είμαι στο γραφείο σου."

Κλείσαμε και το πρώτο πράγμα που έκανα, πέραν από το να χοροπηδάω σαν κατσίκι, ήταν να πάω να γεμίσω την μπανιέρα με καυτό νερό. Χώθηκα μέσα και έκατσα μέχρι που μούλιασα. Ντύθηκα με ένα από τα καλά μου τα ταγιέρ και επειδή το είχα άγχος μην αργήσω τελικά έφτασα στην Πανεπιστημιούπολη στις 12:30 με αποτέλεσμα μισή ώρα να μην έχω τι να κάνω. Όπως και να έχει ακριβώς στις 13:00 ήμουν έξω από το γραφείο του. Χτύπησα απαλά την πόρτα και άκουσα το Στέφανο από μέσα να λέει "Περάστε".

Μπήκα μέσα στο γραφείο του, ήταν μόνος του.

- "Καλημέρα Δρ. Πέτρου" μου είπε.
- "Καλημέρα Δρ. Stolsberg" του απάντησα στον ίδιο τόνο. Σηκώθηκε από το γραφείο του και πήγε και κάθισε στο τραπέζι. Απέναντι ήταν ένας τεράστιος μαυροπίνακας που έπιανε όλο σχεδόν τον τοίχο. Μου έκανε νόημα να κάτσω κι εγώ, πράγμα που έκανα.
- "Λοιπόν, Δρ. Πέτρου, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι είστε ένα από τα λαμπρότερα μυαλά της γενιά σας. Οι συστάσεις των Dr. Cohen και Dr. Tao μιλάνε από μόνες τους. Ο τομέας Τοπολογίας χρειάζεται ενίσχυση και εγώ αλλά και ο πρόεδρος του τμήματος θεωρούμε ότι είστε η καλύτερη δυνατή επιλογή. Βέβαια χρειάζεται να περάσουν τουλάχιστον δύο ακόμα έτη πριν μπορέσετε να θέσετε υποψηφιότητα για επίκουρος καθώς στο Stanford και μετά το διδακτορικό σας διδάξατε και/ή κάνατε μεταδιδακτορική έρευνα ένα μόλις χρόνο" μου είπε και από τον τόνο του κατάλαβα ότι ήταν μπιχτή που σηκώθηκα και έφυγα από το Stanford.

Παίρνοντας θάρρος από τα λόγια του μίλησα κι εγώ με τη σειρά μου.

- "Η διαφορική τοπολογία ήταν ο κύριος ερευνητικός μου τομέας αλλά στα ερευνητικά μου ενδιαφέρονται ανήκουν και η αλγεβρική τοπολογία αλλά και η συνδυαστική και η θεωρία αριθμών. Στη συνεργασία μου με τον Δρ. Tao..." αλλά εκείνη τη στιγμή χτύπησε η πόρτα και μας διέκοψαν.
- "Περάστε" είπε ο Στέφανος και μέσα μπήκε ένας νεαρός με ατίθασο μαλλί και γιαλάκια. Το πρόσωπο του Στέφανου έλαμψε!
- "Δρ Αποστολίδη, περάστε παρακαλώ. Από εδώ η Δρ. Πέτρου, η οποία ελπίζουμε να μας ενισχύσει τον τομέα της Τοπολογίας όπως εσείς τον τομέα του Λογισμού Μεταβολών όταν τελειώσετε το στρατιωτικό σας."

Τότε μου έκανε κλικ, είχα ακούσει ξανά το όνομα όταν μου είχε πει για το συνέδριο στο Παρίσι. Σηκώθηκα και του έδωσα το χέρι μου.

- "Χαίρω πολύ, Δρ. Αποστολίδη"
- "Τιμή μου που σας γνωρίζω Δρ. Πέτρου" απάντησε κάνοντάς με να χάσω τα λόγια μου.
- "Και τώρα που χαρήκαμε όλοι λέω να αφήσουμε τις τυπικότητες. Ευδοκία θέλεις καφέ; Νίκο;"
- "Όχι, ευχαριστώ, έχω πιει ήδη καφέ το πρωί και δεν πίνω δεύτερο καφέ μέχρι το απόγευμα. Ένα φυσικό χυμό ευχαρίστως θα τον έπινα, αν υπάρχει αυτή η δυνατότητα" είπα.
- "Στέφανε, εγώ θα πιω καφεδάκι."
- "Φρέντο το θέλεις το εσπρέσο σου ή ζεστό;" τον ρώτησε ο Στέφανος.
- "Φρέντο."

Ο Στέφανος πήρε τηλέφωνο και έδωσε την παραγγελία του. Η καρδιά μου χοροπηδούσε, ο Στέφανος... όχι... όχι ο Στέφανος, ο Dr. Stolsberg... Ο Dr. Stolsberg μου είχε δώσει επαγγελματική ευκαιρία και δεν υπήρχε ούτε μία στο εκατομμύριο να τον απογοητεύσω. Η συζήτηση που ακολούθησε ήταν σε πολύ χαλαρό επίπεδο και μέσα σε μία ώρα είχα κατασυμπαθήσει και τον Νίκο ο οποίος πέρα από θανατερά κοφτερό μυαλό διαθέτει και εκπληκτικό χιούμορ.

- "Στέφανε, Ευδοκία, πρέπει να σας αφήσω, με περιμένουν! Αράχωβαααααααααααααααααα"
- "Ωχ παναΐαμ" είπε ο Στέφανος.
- "Χάρηκα που σε γνώρισα Νίκο, ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα!"
- "Για σκι πάει;" είπα μόλις ο Νίκος έφυγε και μείναμε μόνοι μας.
- "Για σκι λέει, για ξεσκί... εννοεί" και έβαλε τα γέλια με το βλέμμα μου. "Αν θεωρείς ότι ο Νίκος έχει χιούμορ, κάτσε να γνωρίσεις τον Πέτρο!"
- "Ποιος είναι ο Πέτρος;" τον ρώτησα.
- "Το αγόρι του!"
- "Too much information" του είπα!
- "Δεν είναι κουτσομπολιό, ο Νίκος και ο Πέτρος για μένα είναι σχεδόν οικογένεια. Οι γονείς του δεν το πήραν με καλό μάτι όταν τους είπε ότι είναι gay, ο γέρος του δεν θέλει να τον βλέπει. Δεν μπορώ... δεν μπορώ να τους καταλάβω αυτούς τους αθρώπους, πραγματικά. Ε, κάπως έτσι ουσιαστικά τους υιοθετήσαμε εγώ και η Κατερίνα."
- "Ούτε εγώ μπορώ να το καταλάβω αυτό το πράγμα, Στέφανε αλλά..."
- "Δεν έχει αλλά! Εδώ δεν έχει αλλά!"
- "Συμμερίζομαι πλήρως τη θέση σου αλλά είναι εύκολο όταν μιλάμε για τις αδερφές των άλλων."
- "Ο Τόμας είναι gay" μου είπε "και ούτε εγώ, ούτε η Κατερίνα, ούτε οι παπούδες του δίνουμε δεκάρα τσακιστή. Το παιδί μου με ενδιαφέρει να είναι ευτυχισμένο και πλήρες με τον τρόπο που το ίδιο ορίζει."

Αν η εκτίμησή μου για τον Στέφανο έφτανε στο Έβερεστ μετά από αυτό που είπε πήγε στη στρατόσφαιρα.

ΤΟΝ ΛΑΤΡΕΨΑ

- "Είσαι υπέροχος άνθρωπος Στέφανε. Διόρθωση. Είστε υπέροχοι άνθρωποι κι εσύ, και η σύζυγός σου και οι γονείς της και οι γονείς σας. Δεν... Δεν βρίσκω λόγια, απλά είστε υπέροχοι άνθρωποι."
- "Σε ευχαριστούμε" μου είπε απλά.
- "Στέ... Στέφανε. Το ξέρω ότι γίνομαι κουραστική αλλά για μια ακόμα φορά θα σου ζητήσω συγνώμη για τη συμπεριφορά μου τις προάλλες."
- "Ξεκόλα λέμε!"
- "Η επανάληψη είναι η μητέρα της μάθησης"
- "Let's put it to test" είπε και για μια στιγμή τα έχασα όταν σηκώθηκε αλλά το μόνο που έκανε ήταν να φέρει μια σκακιέρα. Αφού την έστησε πήρε ένα άσπρο πιόνι και ένα μαύρο και τα έκρυψε στα χέρια του πίσω από την πλάτη. Μετά τα τέντωσε μπροστά μου ζητώντας να διαλέξω. Όταν διάλεξα άνοιξε το χέρι του. Θα έπαιζα με τα λευκά. Οργανωμένος, μέχρι και ρολόι είχε!

- "English ε; Ενδιαφέρον!" μου είπε μετά την πρώτη μου κίνηση.

Αυτή τη φορά ήταν πραγματική μάχη και έδωσα τον καλύτερό μου εαυτό αλλά αν είναι μια φορά καλός στο μέσο του παιχνιδιού στο endgame είναι θάνατος. Αργά και βασανιστικά με στρίμωξε μέχρι που αναγκάστηκα να παραιτηθώ.

- "Όταν εγώ λέω ότι παίζεις καλύτερα από το ΕΛΟ σου το εννοώ, Ευδοκία. Όπως το εννοώ ότι αν συνεχίσουμε να παίζουμε σκάκι δε θα αργήσει η ώρα που η πλάστιγγα θα γύρει προς τη μεριά σου. Εγώ δυστυχώς δεν μπορώ να βελτιωθώ, μόνο να χειροτερέψω. Καλώς η κακώς ο χρόνος είναι ανίκητος. Εσύ όμως μπορείς."
- "Δε σε πήραν τα χρόνια, Στέφανε, μια χαρά είναι το μυαλό σου, κοφτερό σαν ξυράφι!"
- "Δεν είμαι όπως στα 25 μου, Ευδοκία, δε θα μπορούσα να είμαι. Η εικασία του Χαταγιάμα ήταν ευχή και κατάρα. Ήταν η απόλυτη κορύφωση, το δικό μου ολικό μέγιστο. Μετά το ολικό μέγιστο δεν υπάρχει παρά μόνο μια πορεία, η φθίνουσα."

Τον άκουγα και δεν πίστευα στ' αφτιά μου. Το 99.99% των μαθηματικών που πέρασαν από αυτόν τον πλανήτη θα πουλούσε την ψυχή του στο διάβολο να είναι στη θέση του.

- "Δεν κλαίω τη μοίρα μου, Ευδοκία, ούτε καταριέμαι την τύχη μου. Ωστόσο... ωστόσο αυτό το ολικό μέγιστο που όλοι μας κυνηγάμε και ελπίζουμε να πιάσουμε είναι ευχή και κατάρα γιατί αν το πιάσεις... αν το πιάσεις δεν μένει κάτι άλλο. Σαφώς και συνεχίζεις να αυξάνεις τη γνώση, σαφώς και συνεχίζεις να βάζεις λιθαράκια δεξιά και αριστερά αλλά... πώς να στο πω; Δεν ξέρω πως να στο πω... Εκείνο το πράγμα που βίωσα εκείνο το βράδυ στο βουνό... Μια αστραπή ήταν και πέρασε. Όχι, δεν τέλειωσε η ζωή μου, έχω δύο υπέροχα παιδιά, μια σύζυγο που με λατρεύει και τους αγαπάω όσο τίποτα στον κόσμο αλλά... τα μαθηματικά... τα μαθηματικά είναι άλλο πράγμα. Η εικασία του Χαταγιάμα ήταν η δική μου Καπέλα Σιστίνα..."

Χωρίς να το καταλάβω είχα πιάσει το χέρι του στα χέρια μου και το χάιδευα. Έπαθα σοκ στην συνειδητοποίηση αλλά ο Στέφανος απλά τα σήκωσε στα χείλη του και τα φίλησε.

Έτσι απλά.

Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει.

Μου χαμογέλασε και μου άφησε απαλά τα χέρια στο τραπέζι και από άβολα έπιασα τον εαυτό μου να αισθάνεται σαν ψάρι που το ξαναπέταξαν στο νερό.

- "Έχεις όρεξη να με βοηθήσεις σε κάτι;"
- "Ό,τι θέλεις!" του είπα.

Σηκώθηκε και άρχισε να γράφει στον μαυροπίνακα. Παρακολουθούσα μαγνητισμένη αυτή την φορά όχι τον Στέφανο αλλά τα μαθηματικά του.

- "Εδώ έχω κολλήσει" μου είπε.
- "Μου... μου επιτρέπεις;" τον ρώτησα.
- "Φυσικά, το ρωτάς;"

Σηκώθηκα με τη σειρά μου, πήγα στο μαυροπίνακα και άρχισα να γράφω. Στην αρχή με παρακολουθούσε σκεπτικός και γούρλωσε τα μάτια του όταν κατάλαβε που το πήγαινα.

- "Lie group??? Να με πάρει ο διάβολος!" είπε χαμογελώντας σαν κρετίνος!

Μέχρι τις 21:00 που τον πήρε η γυναίκα του ανήσυχη τηλέφωνο είχαμε γράψει και σβήσει δέκα φορές το μαυροπίνακα έχοντας γεμίσει ένα μπλοκ με σημειώσεις.

Μετά με πήρε με το ζόρι να πάμε σπίτι του για να φάμε και εκεί γνώρισα την Κατερίνα, τον Τόμας και την Φανή.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~​

08 - Πρόσκληση σε δείπνο... είπε η γάτα στο καναρίνι
~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~​

Κατερίνα

Είχε πάει 21:00 και ο Stefan που σύμφωνα με το πρόγραμμά του θα έπρεπε να είναι σπίτι από τις 18:00 δεν είχε δώσει σημεία ζωής σε σημείο που με έκανε να ανησυχήσω. Μου είχε πει ότι σήμερα θα φώναζε την μικρή για να της πει ότι της εξασφάλισε θέση αλλά όσο και να του είχε γυαλίσει ο Stefan δεν είναι από τους ανθρώπους που θα εμπλέξει τα επαγγελματικά του με τα προσωπικά του. Τον πήρα τηλέφωνο.

- "Κατερινιώ μου!" μου είπε με υστερική ευθυμία.
- "Πού είσαι βρε Στέφανε;"
- "Στο γραφείο! Θυμάσαι που είχα κολλήσει; Ε, η Ευδοκία με ξεκόλλησε! Απίστευτο... απίστευτο πως το είδε. Ούτε εγώ ούτε ο Νίκος το είχαμε δει και τώρα όπως μου το έδειξε είναι τόσο... τόσο απίστευτα ιδιοφυές! Μου ήρθε να την πάρω αγκαλιά και να τη φιλήσω μέχρι να λιποθυμήσει! Lie group! Να με πάρει ο διάβολος και να με σηκώσει, Lie group!!!"
- "Δεν κατάλαβα τίποτα!"
- "Εχμ... ωραία, μέσα στον ενθουσιασμό μου παρασύρθηκα και τώρα πραγματικά πάει να μου λιποθυμήσει!"

Έβαλα τα γέλια, ο Stefan έκανε σαν παιδάκι. Τι να πεις, αυτοί οι μαθηματικοί ώρες ώρες λειτουργούν με τελείως εξωγήινο τρόπο.

- "Έχετε φάει;" τον ρώτησα ξέροντας πολύ καλά την απάντηση. Και που θυμήθηκαν να αναπνέουν όλη τη μέρα ευχαριστημένη να είμαι.
- "Εε... όχι!"
- "Φέρε την Ευδοκία από εδώ να φάμε σαν άνθρωποι."
- "Αχ, γι αυτό σ' αγαπάω! Τι θαυμάσια ιδέα! Τι θα μας μαγειρέψεις;"
- "Σιγά μη κάτσω να μαγειρέψω τέτοια ώρα. Θα παραγγείλουμε απ' έξω!"
- "Εγώ σ' αγαπάω το ίδιο!"
- "Αυτό θα σου έλειπε. Άντε ελάτε, ούτε ο Τόμας και η Φανή έχουν φάει και έχει γυαλίσει το μάτι τους" είπα γελώντας.

Πήγα και έκανα ένα ντους και μετά κατέβηκα στο κάτω μέρος του σπιτιού, στο σαλόνι. Ο Τόμας και η Φανή έπαιζαν σκάκι, το αγαπούσαν με την ίδια ένταση όπως ο πατέρας τους. Η Φανή είναι πηγαίο μαθηματικό ταλέντο αλλά στο σκάκι ο Τόμας είναι το κάτι άλλο. Η Φανή δεν είναι στο επίπεδό του και ίσως ποτέ να μην το φτάσει αλλά του έδινε πραγματικά a run for his money.

- "Παιδιά, σήμερα το βράδυ θα έρθει εδώ να φάει μαζί μας μια καινούρια συνάδερφος του πατέρα σας, η Δρ. Ευδοκία Πέτρου."
- "Να μην αργήσουν μόνο" είπε ο Τόμας.
- "Έχουμε λυσσάξει" συμπλήρωσε η Φανή.

Σαν το πατέρα τους και αυτά, παίζουν σκάκι από τις 18:00 και τώρα θυμήθηκαν ότι πεινάνε. Χτύπησε το τηλέφωνο και το σήκωσα, ήταν ο Μάνθος, το αγόρι του Τόμας

- "Καλησπέρα κυρία Stoslberg. Συγνώμη που σας παίρνω εδώ αλλά ο Τόμας έχει κλειστό το κινητό του και δεν τον βρίσκω"
- "Παίζει σκάκι με την Φανή και μάλλον έχει ξεμείνει από μπαταρία αλλά τον ξέρεις..."

Αναστενάξαμε και οι δύο.

- "Τόμας, έλα στο τηλέφωνο! Σε ψάχνει ο Μάνθος!"
- "Αμάν!" είπε και πετάχτηκε σαν ελατήριο.

Πήγε στο πάνω τηλέφωνο και χαμογέλασα καθώς τον άκουσα που προσπαθούσε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα στο Μάνθο.

Πήγα και κάθισα δίπλα στη Φανή.

- "Μαμά, πώς σου φαίνεται αυτό" με ρώτησε δείχνοντάς μου στο tablet της μια κοκκινομάλα με καρέ.
- "Θες να βάψεις το μαλλί σου;"
- "Όχι όχι, μου αρέσει το χρώμα μου."

Η Φανή ήταν ξανθιά με λαμπερά γαλάζια μάτια σαν τον παππού της τον Τόμας και από το σόι του Stefan είχε πάρει και το μπόι. Ήταν 15 χρονών και μόλις είχε σταματήσει να ψηλώνει, είχε φτάσει το 1.78. Εγώ δεν είμαι ψηλή, είμαι 1,65 και ο Τόμας είχε πάρει και τα χρώματά μου, καστανός, και το ύψος, ήταν δεν ήταν 1,75. Η Φανή είχε αρχίσει να γίνεται γυναίκα... εντυπωσιακή γυναίκα... αλλά στα μυαλά ήταν ίδια ο πατέρας της. Πολύ κλειστός άνθρωπος, προτιμούσε να χώνεται με τις ώρες στα βιβλία της και παρέα έκανε μόνο με τον αδερφό της, τον Μάνθο και την Μυρσίνη, την αδερφή του Μάνθου, άλλωστε μέσω της Μυρσίνης είχε γνωρίσει ο Τόμας τον έρωτά του. Πάντως, η μεγάλη της αδυναμία ήταν ο Πέτρος, το αγόρι του Νίκου. Παρά το γεγονός ότι ο Πέτρος ήταν gay η Φανή το είχε γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων της και τον είχε ερωτευτεί μέχρι τα μπούνια παρά το γεγονός ότι η ίδια προσπαθούσε να το κρύψει.

Χαμογέλασα στη σκέψη.

Εγώ έχω ερωτευτεί όλους και όλους δύο άνδρες στη ζωή μου, τον Stefan και τον Harry. Και είχα ευλογηθεί να έχω και τους δύο στη ζωή μου, εντάξει τον δεύτερο ως φίλο πλέον και νονό της Φανής.

Φίλοι φίλοι, καριοφύλι, μία από τις πέντε μέρες που ερχόταν κάθε χρόνο ο Harry την αφιερώναμε σε private σαδομαζοχιστικό όργιο. Ο Stefan δεν είναι ιδιαίτερα σαδιστής αλλά ο Harry είναι!

- "Μαμά σου μιλάω"
- "Συγνώμη αγάπη μου" της είπα.
- "Σου αρέσει το σχήμα;"
- "Εμένα μου αρέσουν τα μαλάκια σου όπως είναι, μακρυά, αλλά αν σου αρέσει το γαλλικό καρέ δεν έχεις παρά να το δοκιμάσεις!"
- "Και αν δε μ' αρέσει;"
- "Τότε θα περιμένεις το μαλλί σου να μεγαλώσει και πάλι έχοντας βγει σοφότερη!"
- "Χμμμμ" είπε και απορροφήθηκε πάλι στο tablet.

Εκείνη την ώρα κατέβηκε και ο Τόμας.

- "Τι έγινε;"
- "Τα άκουσα, αυτό έγινε!"
- "Εμ κι εσύ!"
- "Δεν είπα τίποτα! Guilty as charged"

Εκείνη την ώρα ακούσαμε την πόρτα να ανοίγει και μπήκε μέσα ο Stefan συνοδευόμενος από μια πολύ γλυκιά κοπέλα. Αν δεν μου είχε πει ο ίδιος ότι ήταν 27 δεν θα την έκανα πάνω από 20.

- "Καλησπέρα! Να σας γνωρίσω την Δρ. Πέτρου, συνάδελφος στο Πολυτεχνείο"
- "Καλησπέρα" είπε και είχε πολύ όμορφη φωνή. Μου έδωσε το χέρι της "Εύη" μου είπε.
- "Κατερίνα, χαίρω πολύ" της είπα χαμογελώντας με την αμηχανία της.

Ο Τόμας είναι ο τυπικός της οικογένειας.
- "Χαίρω πολύ Δρ. Πέτρου. Τόμας!"
- "Εύη" του είπε εκείνη χαμογελώντας.
- "Κι εγώ είμαι η Φανή" συστήθηκε η μικρή μόνη της.
- "Κι εγώ είμαι η Εύη" της είπε δίνοντάς της το πιο γλυκό χαμόγελο και κάνοντας τη Φανή να λιώσει.

Ήρθε και το φαγητό που είχα παραγγείλει πριν κατέβω στο σαλόνι και πήγαμε όλη στην τραπεζαρία. Ο Stefan με βοήθησε να στρώσουμε το τραπέζι και σε λίγο ορμίξαμε όλοι μαζί στις πίτσες τρώγοντας σα λύκοι και μιλώντας περί ανέμων και υδάτων.

Η Φανή την είχε ερωτευτεί την Ευδοκία... Εύη όπως ήθελε να τη φωνάζουμε πράγμα που το έκαναν όλοι εκτός από τον ξεροκέφαλο Dr. Stolsberg. Δεν ξεκολλούσε από δίπλα της και η Εύη της μιλούσε μαζί με τόση ζεστασιά και γνήσιο ενδιαφέρον που έκανε την καρδιά μου να λιώνει.

Έβλεπα κι εγώ αυτό που έβλεπε ο Stefan σε αυτή την κοπέλα.

Στέφανος

Βγήκα στο μπαλκόνι να κάνω ένα τσιγάρο. Δεν είχα καμία αμφιβολία για το μυαλό της Ευδοκίας αλλά το σημερινό... ήταν οργασμικό. Purely οργασμικό. Μέσα σε δέκα λεπτά που της περιέγραφα το πρόβλημα είχε κάνει τη σύνδεση με τις ομάδες Lie με τρόπο που εκ των υστέρων ήταν τόσο προφανής που σε έκανε κυριολεκτικά να απορείς για την απλότητά της. Δεν ήταν απλά μεγαλοφυές... κι εγώ δεν ξέρω τι ήταν. Και ήταν μέσα και εξηγούσε με απίστευτα ανθρώπινο και απλό τρόπο τις διαφορίσιμες πολλαπλότητες στη Φανή η οποία ήταν καταγοητευμένη μαζί της. Ακόμα και σε ένα παιδί με το γνήσιο μαθηματικό ταλέντο και την ωμή ιδιοφυία της Φανής δεν ήμουν σίγουρος ότι εγώ θα μπορούσα να εξηγήσω τις πολύ αφηρημένες έννοιες που κρύβονται πίσω από το "ομάδες Lie" και "διαφορίσιμες πολλαπλότητες" και να που η Ευδοκία το κατάφερνε με σχεδόν περιφρονητική ευκολία.

Η Κατερίνα βγήκε στο μπαλκόνι να μου κάνει παρέα.

- "Ο Πέτρος βρήκε ανταγωνιστή στο πρόσωπο της Εύης" μου είπε γελώντας.

Έβαλα κι εγώ τα γέλια, το crush της κόρης μου για τον Πέτρο δεν κρυβόταν με τίποτα!

- "Πώς σου φάνηκε η Ευδοκία;"
- "Γιατί επιμένεις και τη φωνάζεις Ευδοκία βρε ξεροκέφαλε; Αφού Εύη θέλει να τη φωνάζουμε!"
- "Εσείς πείτε την και Θρασύβουλο αν σας κάνει κέφι! Εμένα μου αρέσει το Ευδοκία. Δε μου απάντησες όμως"
- "Δε θα σου απαντήσω αν εγκρίνω και ελπίζω να μη το ρωτάς γιατί θα με προσβάλεις. Αν με ρωτάς ωστόσο αν βλέπω αυτό που βλέπεις η απάντηση είναι καταφατική."

Χαμογέλασα.

Η ώρα είχε πάει 23:00.

- "Κατερίνα, πήγαινε σε παρακαλώ να διασώσεις την Ευδοκία γιατί βλέπω τη Φανή να την παίρνει μαζί της αγκαλιά να κοιμηθεί αντί του αρκούδου της"
- "Πάω και μετά θα σας αφήσω μόνους."
- "Κατερίνα..."
- "Να μιλήσετε, Stefan, λες να μην το ξέρω;"
- "Συγνώμη Κατερίνα μου. Σ' ευχαριστώ."

Έστριψα και ένα δεύτερο τσιγάρο και η Κατερίνα κατόρθωσε να ξεκολλήσει την εντόνως διαμαρτυρώμενη Φανή από την Ευδοκία η οποία είχε την τύχη και την τιμή μετά τον Πέτρο να είναι ο δεύτερος μέχρι πρότινος άγνωστός της Φανής τον οποίο πήρε στην αγκαλιά της και δεν έλεγε να ξεκολλήσει. Η Ευδοκία ήρθε και με βρήκε στο μπαλκόνι.

- "Θέλεις να σου στρίψω και σένα ένα τσιγάρο;" τη ρώτησα.
- "Ναι, θα ήθελα. Σε ευχαριστώ!"

Της έστριψα στα γρήγορα το τσιγάρο και της το έδωσα.

- "Πώς σου φάνηκε η Φανή;"
- "Δεν ξέρω αν είναι πιο γερό μαθηματικό μυαλό από το δικό σου αλλά από το δικό μου είναι και δεν υπερβάλλω."
- "Είχα το προνόμιο και την τύχη να γνωρίσω στη ζωή μου προσωπικά και το κυριότερο να δω από κοντά το μυαλό τους να δουλεύει σε πλήρη λειτουργία τρεις ανθρώπους Ευδοκία... Τρεις ανθρώπους των οποίων τα μυαλά είδα με τα ίδια μου τα μάτια ότι είναι πιο δυνατά από το δικό μου στα μαθηματικά."
- "Τους ξέρω;" με ρώτησε.
- "Ναι, και τους τρεις. Ο πρώτος είναι ο Terence Tao"
- "Αυτός δεν είναι άνθρωπος, αυτός είναι εξωγήινος!" μου είπε.
- "Ο δεύτερος είναι η κόρη μου. Ήμουν εκεί, δίπλα της... δεν είχε κλείσει καλά-καλά τα 14 όταν ανακάλυψε από μόνη της το άλμα του Βιέτ λύνοντας το ίδιο πρόβλημα που έλυσες κι εσύ προχθές."
- "Ο τρίτος ποιος είναι; ο Cohen?" με ρώτησε με ειλικρινή περιέργεια.
- "Όχι Ευδοκία, δεν είναι ο Cohen. Εσύ είσαι."

Κάτι προσπάθησε να ψελλίσει αλλά της το έκοψα.

- "Δεν ακούω κουβέντα!" της είπα.

Επικράτησε νεκρική σιωπή για μερικά λεπτά.

- "Δεν έχω λόγια" μου είπε
- "Τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι. Εξοργίζομαι και μόνο στη σκέψη να γυρνάς αριστερά και δεξιά και να προσπαθείς να βρεις μια θέση σε ένα Πανεπιστήμιο αντί να σκοτώνονται μεταξύ τους ποιο θα σε τραβήξει."
- "Δεν... δεν..."
- "Σσσστ" της είπα και της ακούμπησα το δάκτυλό μου στα χείλη της.

Καπνίσαμε τα τσιγάρα μας στη σιωπή.

- "Στέφανε... Αυτό που μου είπες στο γραφείο με συγκλόνισε. Δεν... δεν το είχα σκεφτεί ποτέ με αυτόν τον τρόπο. Ωστόσο... μην ξεχάσεις, ποτέ σου μην ξεχάσεις ότι η κληρονομιά σου είναι μια Καπέλα Σιστίνα. Πόσοι... πόσοι θα μπορούσαν να καυχηθούν για ένα τέτοιο επίτευγμα; Όλοι στη ζωή μας κάποια στιγμή είτε το αναγνωρίσουμε είτε όχι πιάνουμε αυτό το ολικό μέγιστο. Πόσοι πραγματικά μπορούν να πιάσουν ένα τέτοιου ύψους; Γιατί το επίτευγμά σου δεν ήταν αποτέλεσμα συγκυριών, ήταν σκληρής δουλειάς και ωμής ιδιοφυΐας. Η παρακαταθήκη σου δεν ήταν απλά η απόδειξη της εικασίας του Χαταγιάμα. Σκέψου! Το άλμα του Βιέτ. Το διαγώνιο επιχείρημα του Cantor. Η κάθοδος Stolsberg. Η απόδειξη της εικασίας ήταν το λιγότερο... Η μέθοδός σου... Αυτή είναι η παρακαταθήκη σου. Το μικρό θεώρημα Stolsberg. Εσύ το ονόμασες απλά λήμα (δ). Αλλά αυτό... αυτό είναι η κληρονομιά σου. Αυτή είναι η πραγματική Καπέλα Σιστίνα και κάτι παραπάνω..."

Την κοίταξα αμίλητος.

Μου έπιασε το χέρι και κοιτώντας με στα μάτια άρχισε να απαγγέλει.

Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις​

- "Σε ευχαριστώ" της είπα έχοντας το χέρι μου μέσα στα χέρια της.
- "Όχι Στέφανε, εγώ σε ευχαριστώ" μου είπε.
- "Η υπόθεση σηκώνει τσιγάρο" της είπα.
- "Και μπύρα. Έχεις μπύρα;"
- "Ναι αμέ! Πάω να φέρω."

Πράγματι πήγα μέσα στην κουζίνα. Εκεί βρήκα την Κατερίνα που έβαζε τα πιάτα στο πλυντήριο πιάτων.

- "Κατερινιώ μου, έλα έξω να πιούμε τις μπυρίτσες μας!"
- "Τα είπατε;"
- "Για σήμερα ναι. Έλα, πάμε" της είπα και σε λίγο είμασταν και οι τρεις καθισμένοι στο μπαλκόνι πίνοντας τις μπύρες μας.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~
09 - Μια στο καρφί και μια στο πέταλο

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~​

​

Ευδοκία

Έπινα την μπύρα μου αμίλητη παρακολουθώντας Στέφανο και Κατερίνα να πειράζουν με αγάπη ο ένας τον άλλο. Η αγάπη στα μάτια του ενός και η λατρεία στα μάτια της άλλης δεν μπορούσε να κρυφτεί με τίποτα. Και όμως όλη αυτή την ώρα ούτε μια στιγμή δεν ένιωσα παρείσακτη. Δεν ήταν απλά ο θαυμασμός του Στέφανου για τις μαθηματικές μου ικανότητες που είχε κολακεύσει και έκανε το μυαλό μου να βουίζει ακόμα. Ήταν ο ίδιος ο τρόπος... αγνός, άδολος. Ομολογώ ότι όταν του υπέδειξα τη σύνδεση με τις ομάδες Lie το έκανα με την ψυχή στη στόμα. Ο ανταγωνισμός σε αυτά τα επίπεδα είναι λυσσαλέος με τρόπο που είναι σχεδόν αδύνατο να περιγραφτεί. Η ιδιοφυία και το ωμό ταλέντο δεν σε κάνουν απαραίτητα καλό άνθρωπο. Ο τρόπος που είχε αντιδράσει όμως... Αυτή η λάμψη στα μάτια του όταν είδε τη σύνδεση... Το βλέμμα του έκρυβε θαυμασμό και κάτι παραπάνω. Δέος. Καμία ανταγωνιστική διάθεση. Κανένα μικρόψυχο συναίσθημα. Και το δέος αυτό μέσα σε μια στιγμή μετατράπηκε σε παιδιάστικη χαρά και ενθουσιασμό. Και μιλάμε για τον Stolsberg, του μικρού και μεγάλου θεωρήματος Stolsberg... της καθόδου Stolsberg, μιας μεθόδου τόσο μεγαλοφυούς στην απλότητά της και τόσο πρωτότυπης στη σύλληψή της που είχε κερδίσει την δική της θέση στην αθανασία δίπλα στο διαγώνιο επιχείρημα του Cantor.

Τράβηξα μια γουλιά από τη μπύρα μου εξακολουθώντας να τους παρακολουθώ. Ο Τόμας είχε μοιάσει στη μάνα του και η Φανή στον πατέρα της. Ο Τόμας είχε τα γλυκά χαρακτηριστικά της μητέρας του αλλά η Φανή ήταν πραγματικά εντυπωσιακή, αν δεν ήταν ερωτευμένοι μαζί της οι συμμαθητές της και ίσως κάποιες συμμαθήτριές της εγώ θα ήμουν ο πάπας. Και αυτό να συνοδεύει ένα πραγματικά υπέρλαμπρο μαθηματικό μυαλό. Όχι απλά είχε καταλάβει με την πρώτη τις διαφορίσιμες πολλαπλότητες και τις ομάδες Lie αλλά έκανε και παρατηρήσεις που έδειχναν πόσο βαθιά ήταν αυτή η κατανόηση και πόσο οξεία ήταν η ματιά της. Και μόλις είχε κλείσει τα 15 της, για όνομα του Θεού δηλαδή. Όχι, ο Στέφανος δεν υπερέβαλλε όταν μου είπε ότι η Φανή είχε πιο δυνατό μαθηματικό μυαλό από το δικό του ή for what it matters το δικό μου.

Το μυαλό μου ταξίδευε και δεν έδινα πολλή προσοχή σε αυτά που έλεγαν ωστόσο το τελευταίο που είπε η Κατερίνα το άκουσα και κοκάλωσα!

- "Σοβαρά μωρέ Stefan; Της έβαλες της κοπέλας να σου λύσει άσκηση γυμνή μετά από τέσσερις παρτίδες σκάκι;"
- "Το στοίχημα είναι στοίχημα, εσύ έχεις χάσει και χειρότερα!" απάντησε ο Στέφανος σαν να μην τρέχει τίποτα.

Εγώ τους κοιτούσα παγωμένη.

- "Πάει, μας έμεινε!" είπε πειρακτικά η Κατερίνα.
- "Που να την έβλεπες στο γραφείο όταν πάνω στον ενθουσιασμό μου σου είπα ότι με το ζόρι κρατήθηκα και δεν την φίλησα μέχρι να μου λιποθυμήσει. Ε, όταν στο είπα παραλίγο πραγματικά να συμβεί!"
- "Εύη, ανάσα!" συνέχισε απτόητη η Κατερίνα

Θα ήμουν ψεύτρα αν έλεγα ότι δε μου είχε κοπεί η ανάσα εκείνη τη στιγμή. Πήρα δυνατή ανάσα αλλά το στόμα μου εξακολουθούσε να μη μπορεί να βγάλει ήχο.

Η Κατερίνα έβαλε τα γέλια και το υπέροχο κελαρυστό γέλιο της με έκανε να νιώσω τη ζέστη που λαχταρούσα, ένιωθα σα να με έχουν περιλούσει με υγρό άζωτο!

- "Και όχι τίποτε άλλο αλλά τελικά δεν έμαθα τι συμβολίζει το ζώο, η μορφή του νερού και το χρώμα" είπα βρίσκοντας τελικά τη μιλιά μου και αποφασίζοντας να κάνω χιούμορ.
- "Να σου πει η κυρία ψυχολόγος από εδώ" είπε μειδιώντας ο Στέφανος.
- "Εσύ του το' μαθες, Κατερίνα" την ρώτησα με απορία.
- "Όχι, σε πειράζει. Αλλά μπορώ να σε διαβεβαιώσω από τη μεριά μου ότι είναι αξιοσημείωτα ακριβές όπως μπορώ επίσης να σε διαβεβαιώσω ότι όσο καλή και αν είσαι στα μαθηματικά, μείνε μακρυά από το πόκερ!"
- "Αν δεν ταιριάζατε δε θα συμπεθεριάζατε!" της απάντησα παραιτημένη. Το ζεύγος με είχε κάνει του αλατιού!
- "Ο Stefan δε μου έχει πει τι είχες απαντήσει αλλά βλέποντάς σε τουλάχιστον για την πρώτη ερώτηση μπορώ να κάνω μια καλή μαντεψιά!"
- "Δεν ξαναγδύνομαι" τους είπα χωρίς να το καλοσκεφτώ και έβαλαν και οι δύο τα γέλια.
- "Όχι, δε χρειάζεται..." είπε και μετά το συμπλήρωσε κάνοντας την επιλεκτική αλαλία μου να επιστρέψει δριμύτερη: "...τώρα!"
- "Και μετά λες εμένα σαδιστή" είπε ο Στέφανος. "Reboot κάνει πάλι!"
- "Όπως παρατήρησε και η ίδια αν δεν ταιριάζαμε δε θα συμπεθεριάζαμε, Αφέντη" είπε τονίζοντας την τελευταία λέξη. Με τούτα και με κείνα είχα σχεδόν ξεχάσει ότι τον Στέφανο τον είχα γνωρίσει μέσω ενός BDSM forum.

Όχι απλά με είχαν κάνει του αλατιού, δεν επιδείκνυαν το παραμικρό έλεος!

- "Λοιπόν, βάζω στοίχημα -pun intended- ότι η απάντηση στην πρώτη ερώτηση ήταν άλογο" συνέχισε αμείλικτη. "Σωστά;" Έβαλε τα γέλια με τη μουγκαμάρα μου και συνέχισε "Ανοιγόκλεισε τα βλέφαρα σου μια φορά αν έχω μαντέψει σωστά, δύο αν έχω μαντέψει λάθος" είπε συνεχίζοντας να με δουλεύει ψιλό γαζί.
- "Σωστά μάντεψες. Άλογο είναι" απάντησα βρίσκοντας επιτέλους τη μιλιά μου. "Κάτι σαν αυτό που με έχετε κάνει τώρα..." συνέχισα αυτοσαρκαζόμενη κάνοντας και τους δύο να βάλουν τα γέλια.
- "Στο είπα, δεν στο είπα;" ρώτησε ο Στέφανος.
- "Συμφωνώ απολύτως, είναι πραγματικά υπέροχη!"
- "...ευχαριστώ;" είπα αβέβαιη.
- "Ποιο είναι το nick στο στο forum, Εύη;" με ρώτησε η Κατερίνα.
- "Είσαι κι εσύ γραμμένη στο φόρουμ" τη ρώτησα με αδικαιολόγητη απορία.
- "Γιατί να μην είμαι;"
- "Ήταν χαζή ερώτηση, το παραδέχομαι" της είπα.
- "Δεν υπάρχουν χαζές ερωτήσεις" απάντησε ο Στέφανος.
- "Μάλιστα κύριε" του είπα πειρακτικά εννοώντας κάτι τελείως διαφορετικό και το μυαλό μου ακολούθησε τη γλώσσα μου μερικές στιγμές αργότερα. "Εχμ... δεν ακούστηκε καλά αυτό" συμπλήρωσα αμήχανα.
- "Κάνετε λάθος δεσποινής" μου είπε ο Στέφανος και συνέχισε κοιτώντας με στα μάτια: "Ακούστηκε ακριβώς όπως έπρεπε" είπε το ίδιο διφορούμενα.
- "Ποιο είναι το νικ σου" ρώτησα την Κατερίνα προσπαθώντας να αλλάξω κουβέντα.
- "Oh, no no no dear! Όπως στρώνει κανείς κοιμάται, δε θα σε σώσω."

Εμένα το μυαλό μου πήγε αλλού, σε εκείνο το video chat και ένιωσα στιγμιαίο πανικό αλλά πανάθεμά τους και τους δύο με διάβαζαν σαν ανοιχτό βιβλίο.

- "Δεν εννοώ τις μεγάλες Ευδοκίες, Εύη μου, αν και ομολογώ ότι είναι υπέροχα λαχταριστές."

Μια στο καρφί και μια στο πέταλο!

Και όχι τίποτε άλλο δηλαδή αλλά πάλι είχα μείνει με την απορία για το τι συμβόλιζε το άλογο, η λίμνη και το μωβ!

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~
10 - Περί Ιθάκης
~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~​

Κατερίνα

Αναστέναξα. Ο Stefan και η Εύη είχαν πιάσει πάλι τη μαθηματική συζήτηση και σημείωναν μανιωδώς σε ένα μπλοκ καθώς με αφετηρία το "ζώο" που συμβολίζει το πως νομίζουμε ή θέλουμε να φαινόμαστε στον περίγυρό μας και από τη φιλία πήγαν στους φίλιους αριθμούς και από εκεί στη θεωρία αριθμών και στις ελλειπτικές συναρτήσεις, αν άκουσα δηλαδή καλά τον όρο, καθώς όπως είναι φυσικό τους είχα χάσει. Σαν παιδάκια ή για να είμαι πιο ακριβής σαν κοπάδι από γάτες.

Είχα νυστάξει και η ώρα είχε πάει 01:30 και κάποιος θα έπρεπε να πάει την Εύη σπίτι της και αυτός ο κάποιος ήμουν εγώ γιατί αν τους άφηνα στη φάση που ήταν τώρα οι δυο τους ήταν ικανοί να σταματήσουν κάτω από το σπίτι της και να μείνουν εκεί μέχρι το ξημέρωμα κάνοντας μαθηματικά.

- "Συγνώμη που διακόπτω το συνέδριο αλλά η ώρα είναι 01:30!"

Ο Στέφανος ούτε που με άκουσε, συνέχισε να μουρμουράει σημειώνοντας στο χαρτί. Η Εύη από τη μεριά της κοκκίνησε.

- "Έχεις δίκιο Κατερίνα, σου ζητώ χίλια συγνώμη, παρασύρθηκα και παράσυρα και τον Στέφανο!"

Δεν ήμουν σίγουρη ποιος είχε παρασύρει ποιον καθώς τους είχα χάσει από τη στιγμή που τους έπιασε το μαθηματικό τους. Σηκώθηκε από το τραπέζι και άρχισε να ψάχνεται.

- "Πού έχω αφήσει το κινητό μου;"
- "Δεν σε θυμάμαι να το χρησιμοποιείς καθόλου από την ώρα που ήρθες οπότε το πιθανότερο είναι να είναι στην τσάντα σου. Τι το θέλεις αυτή την ώρα;"
- "Να βρω ταξί να πάω σπίτι μου!"
- "Δεν υπάρχει περίπτωση" της ξεκαθάρισα. "Θα σε πάω εγώ σπίτι σου γιατί δε σ' εμπιστεύομαι να σε πάει ο Stefan και πριν μου πάθεις εγκεφαλικό είναι ότι δε σας εμπιστεύομαι ότι δε θα σταματήσετε στη μέση του πουθενά να συνεχίσετε να κάνετε αυτό που κάνετε τώρα... ότι και αν είναι αυτό!"

Ο Στέφανος που μέχρι εκείνη τη στιγμή μουρμούριζε μόνος του σάμπως να ξύπνησε.

- "Ποιος; Τι;"
- "Η ώρα είναι 01:30 αφηρημένη κυβέρνηση!"
- "Ωχ σοβαρά;"

Τρία πουλιά...

- "Σοβαρότατα, πάστα Φλώρα" είπα πειρακτικά και η Εύη έσκασε στα γέλια.
- "Γιατί πουλάκι μου θέλεις να τρέχεις στους δρόμους νυχτιάτικα; Μπορεί να κοιμηθεί εδώ η Ευδοκία, στον ξενώνα". Αφηρημένη κυβέρνηση ή όχι δεν είχε χάσει λέξη από το διάλογο.

Τον κοίταξα λίγο σα χαζή, δεν το είχα σκεφτεί καν! Μπράβο Κατερίνα, ωραία οικοδέσποινα είσαι!

- "Και μετά λες εμένα αφηρημένη κυβέρνηση..."
- "Όχι καλέ! Μη... Τι λέτε; Δε χρειάζεται καν να με κατεβάσετε σπίτι μου, θα καλέσω ταξί."
- "Όταν έχει δίκιο έχει δίκιο" είπα. "Μην παίρνεις θάρρος Εύη, τον Stefan εννοώ. Δεν ακούω κουβέντα, θα πάω να σου ετοιμάσω τον ξενώνα. Η μάλλον, θα έρθεις μαζί μου να τον ετοιμάσουμε παρέα γιατί αν σας αφήσω μόνους θα το ρίξετε πάλι στα μαθηματικά και θα σας ανοίξω και των δυο το κεφάλι με την κουτάλα!"
- "Επιτέλους, ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;" αναρωτήθηκε αστειευόμενος ο Στέφανος.
- "Η κοινή λογική η οποία εμφανώς απουσιάζει από αμφότερους!" απάντησα χωρίς περιστροφές.
- "Μας μαλώνει τώρα" είπε ο Στέφανος.
- "Παρακαλώ μη με ανακατεύετε" είπε η Εύη "γιατί όταν μαλώνουν τα βουβάλια την πληρώνουν τα βατράχια"

Την κοιτάξαμε και οι δύο

- "Κουάξ;" είπε με αβέβαιη φωνή και λυθήκαμε στα γέλια. Πραγματικά δάκρυσα.
- "Αχ... σε καλό να μας βγει!" είπα.
- "Κατερίνα μου... σε ευχαριστώ... μα... δεν έχω καν ρούχα..."
- "Αυτό λύνεται. Η Φανή δεν είναι παρά μερικούς πόντους πιο ψηλή από εσένα, οι περσινές της πιτζάμες νομίζω ότι θα σου κάνουν μια χαρά!"
- "Μ... μάλιστα" είπε με τόσο φυσικό τρόπο που έκανε την κατά τα άλλα αφηρημένη κυβέρνηση να αστράψουν τα μάτια του.

Ο Στέφανος μάζεψε τα κουτάκια με τις μπύρες.

- "Σας αφήνω τα κορίτσια μόνα σας. Ευδοκία το πρωί, είτε εγώ είτε η Κατερίνα θα σε κατεβάσουμε στο σπίτι σου. Το πιθανότερο είναι η Κατερίνα καθώς αφενός το ιατρείο της είναι στο Χαλάνδρι και αφετέρου γιατί εγώ στις 08:00 θα πρέπει να φύγω καθώς αύριο έχω πρωινό μάθημα."

Με άρπαξε και με φίλησε στο στόμα. Μετά γύρισε την Εύη που μόλις είχε καταφέρει να ξεπαγώσει και της έδωσε ένα πεταχτό φιλί στο στόμα κάνοντάς την πάλι άγαλμα.

Και μετά έφυγε σφυρίζοντας αφήνοντάς με μόνη μου με την ωραία παγωμένη.

- "Έλα πάμε" της είπα και με ακολούθησε φανερά μαγκωμένη.
- "Κα...Κατερίνα μπορώ ακόμα να πάρω ταξί."
- "Μη λες ανοησίες" τη μάλωσα. Πήγα στο αποθηκάκι κάτω από την κύρια σκάλα και άνοιξα το μπαούλο με τα παλιά ρούχα. Κάποια στιγμή θα πρέπει να τα δώσω για ανακύκλωση αλλά είμαι μια ανόητη αισθηματίας, δεν μου έκανε καρδιά να ξεφορτωθώ τα παλιά ρούχα των παιδιών και γέμιζε το αποθηκάκι μέχρι που ο Stefan ξεπερνούσε το όριο ανοχής του και πήγαινε και τα έδινε ο ίδιος στην ανακύκλωση. Αν ήταν στο χέρι μου θα κρατούσα ακόμα και τα μωρουδιακά τους! Βρήκα την περσινή πιτζάμα της Φανής. "Για έλα εδώ σε παρακαλώ" της είπα και με πλησίασει υπάκουα. Πρόβαλα την πιτζάμα της Φανής πάνω της, στο μήκος τουλάχιστον ήταν μια χαρά. Η Φανή έχει μεγαλύτερο στήθος από το δικό μου αλλά μικρότερο από αυτό της Εύης, όπως τουλάχιστον είχα δει στη φωτογραφία που είχε ανεβάσει στο forum ο Stefan. "Πάμε στο δωμάτιο να τη δοκιμάσεις και αν σου πέφτει στενή στο στήθος να ψάξουμε να βρούμε κάτι άλλο."

Με ακολούθησε χωρίς να βγάλει άχνα στον ξενώνα. Άνοιξα την ντουλάπα και έβγαλα από μέσα το πάπλωμα και η Εύη με βοήθησε να το στρώσουμε.

- "Δοκίμασε την πιτζάμα σε παρακαλώ, θα είμαι απ' έξω" της είπα και βγήκα από το δωμάτιο κλείνοντας την πόρτα. Λίγη ώρα αργότερα μου άνοιξε την πόρτα, η πιτζάμα της ταίριαζε στο μήκος αλλά από τον τρόπο που τονιζόταν το στήθος της μάλλον της έπεφτε στενή. "Εύη, μήπως σε ενοχλεί; Θέλεις να ψάξουμε κάτι άλλο;"

- "Όχι όχι Κατερίνα, μου είναι λίγο στενή αλλά όχι στο βαθμό που να γίνεται ενοχλητική."

Εμένα μου λες, οι ρώγες της κόντευαν να πεταχτούν έξω.

- "Οι ...μεγάλες Ευδοκίες φαίνεται να διαφωνούν μαζί σου" της είπα και έγινε σαν αστακός όταν κοιτάχτηκε και συνειδητοποίησε την κατάσταση που ήταν οι ρώγες της. "Επιστρέφω σε δύο λεπτά" της είπα και πήγα στο δωμάτιο της Φανής που κοιμόταν του καλού καιρού. Εκεί βρήκα ένα μακρυμάνικο ελαφρύ φούτερ που το φορούσε πάνω από το αθλητικό της τοπ όταν πήγαινε για τρέξιμο. Η Εύη ήταν εκεί που την είχα αφήσει, ακόμα άγαλμα. "Για δοκίμασε αυτό σε παρακαλώ" της είπα. Η Εύη το πήρε σα ρομπότ και πήγε μέσα.

"Καλύτερα έτσι" σκέφτηκα μέσα μου όταν βγήκε στην πόρτα. Το μπλουζάκι ήταν πλατύ και παρά το γεγονός ότι οι ρώγες της ήταν κατά τα φαινόμενα ακόμα ερεθισμένες αυτό τουλάχιστον φαινόταν πιο άνετο.

- "Είναι καλύτερα έτσι Εύη μου;" τη ρώτησα σε μητρικό τόνο.
- "Ναι. Σε ευχαριστώ πολύ... Άκου... εγώ..." σταμάτησε.

Αναστέναξα και πέρασα μέσα στο δωμάτιο. Όχι, δεν το έκανα για να βοηθήσω την εκπλήρωση της επιθυμίας του Stefan -και ίδιος θα μου έκοβε τα χέρια σύριζα αν το είχα κάνει ιδία πρωτοβουλία- αλλά για να βοηθήσω την Εύη να συνειδητοποιήσει τη δική της.

Ευδοκία

Η Κατερίνα πέρασε μέσα και κάθισε στο κρεββάτι. Χτύπησε το χέρι της στο στρώμα κάνοντας μου νόημα να πάω να καθίσω δίπλα της. Αισθανόμουν απίστευτα άσχημα, ήθελα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί. Αναστέναξα και προσπάθησα να βρω το κουράγιο να κάτσω δίπλα της αλλά δεν ήξερα τι να της πω... προσπάθησα πάντως.

- "Κατερίνα... εγώ... δεν..."
- "Let the cat out of the bag. Γνωρίζω τον Stefan 25 χρόνια, Εύη. Μπορεί να νομίζεις ότι ζηλεύω ή νιώθω άσχημα που είσαι γοητευμένη μαζί του αλλά εγώ δεν είμαι από τους ανθρώπους που θα παίξουν θέατρο. Για την ακρίβεια αδυνατώ να καταλάβω πως η οποιαδήποτε γυναίκα μπορεί να μην γοητευτεί μαζί του. Για μένα το να γοητευτείς από την παρουσία του μου είναι τόσο φυσιολογικό όσο το να αναπνεύσεις δίπλα του. You can't help it. Δεν ζηλεύω, όσο και αν αδυνατείς να το πιστέψεις αυτή τη στιγμή, δεν ζηλεύω. Δεν μου ανήκει ο Stefan, Εύη, εγώ του ανήκω. Ποτέ δε ζήλεψα καμία από τις play partners του όπως ο ίδιος ποτέ δε ζήλεψε τους δικούς μου. Υπάρχει ωστόσο ένα πολύ λεπτό σημείο που κάνει τη διαφορά και αυτό δεν στο λέω για να λακήσεις αλλά για να ξέρεις με τι έχεις να κάνεις."

Την κοιτούσα αμίλητη ενώ μέσα μου γινόταν πραγματική μάχη. Από την μία ήθελα να την ακούσω να μου μιλάει για το Στέφανο από την άλλη ήθελα να σηκωθώ και να φύγω τρέχοντας.

- "Ήταν 20 χρόνια πριν, τότε μέναμε ακόμα στη Βοστώνη. Σε κάποιο BDSM party είχα γνωρίσει ένα τότε 35άρη Dom που ασκούσε πάνω μου ένα πρωτόγνωρο μαγνητισμό. Ο Stefan ήταν ο πρώτος μου και ήταν αυτός που μου είχε ανοίξει τα μάτια και είχε απενοχοποιήσει μέσα μου το σεξ. Είχα πολλούς play partners αλλά αυτό με τον Harry... δεν έχω λόγια να τον περιγράψω. Με μαγνήτιζε με μια τόσο γνώριμη και συνάμα τόσο διαφορετικής υφής ένταση από αυτή του Stefan. Αγαπούσα όσο τίποτα στον κόσμο τον Stefan αλλά συνάμα ήθελα να πέσω στα πόδια του Harry και να τον υπηρετήσω όπως και όσο επιθυμούσε. Πήγα με την ψυχή στα δόντια και ζήτησα από τον Stefan την άδεια να αιτηθώ από τον Harry να γίνω υποτακτική του. Μου έδωσε την άδειά του και για ένα χρόνο ήμουν η υποτακτική του. Έζησα μαζί του πράγματα που δεν είχα διανοηθεί καν ότι θα τα ζήσω και ήταν πράγματα που δε θα τα γνώριζα ποτέ με τον Stefan. Χρόνια μετά ο Harry -με τον οποίο όχι απλά διατηρούμε φιλικές σχέσεις, είναι και ο νονός της Φανής- μου είπε ότι ο Stefan είχε πάει και τον είχε βρει, πριν καν του ζητήσω την άδεια για να αιτηθώ στο Harry να με αναλάβει. "Harry" του είχε πει, " η Κατερίνα είχε πολλούς play partners αλλά σε σένα βλέπει κάτι τελείως διαφορετικό. Με ποιον τρόπο δεν γνωρίζω, δεν γνωρίζω καν αν το έχει συνειδητοποίησει η ίδια αλλά σίγουρα όχι σαν απλό play partner. Μπορεί να αποδειχτεί παιχνίδι με τη φωτιά και για εκείνη και για μένα. Δεν ξέρω πως θα καταλήξει αλλά ξέρω τούτο: Αν δεν ξεκινήσεις το ταξίδι δε θα βρεθεί καμιά Ιθάκη να σε περιμένει."

Όχι απλά βούρκωσα, έβαλα τα κλάματα κανονικά και με το νόμο. Η Κατερίνα με πήρε στην αγκαλιά της και με χάιδευε μέχρι που οι λυγμοί μου σταμάτησαν, μέχρι που αυτό το απαίσιο συναίσθημα των καταπιεσμένων ενοχών έγινε φούσκα και διαλύθηκε στον αέρα.

- "Είσαι μεγάλο κορίτσι, δε θα σου πω τι να κάνεις, αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να το βρεις μόνη σου. Το μόνο που θα σου πω είναι ότι ο Stefan δεν σε βλέπει σαν play partner."
- "Κατερίνα... Δεν... Δεν ξέρω τι να πω. Όλο αυτό το ροντέο που περνάω τις τελευταίες μέρες είναι πρωτόγνωρο. Δεν ξέρω... πραγματικά δεν ξέρω τι μου γίνεται. Ναι, είμαι γοητευμένη όσο δεν είχα υπάρξει ποτέ στη ζωή μου, αρκεί όμως αυτό; Και άλλωστε... Θεέ μου τι λέω και σε ποιαν τα λέω... είναι παντρεμένος μαζί σου, Κατερίνα! Έχετε παιδιά! Εγώ τι είμαι; Μια άγνωστη είμαι που εμφανίστηκε από το πουθενά."
- "Είσαι αυτό που είσαι, δεν έχει σημασία το τι. Αυτό που έχει σημασία είναι αυτό που είδε ο Stefan πάνω σου."

Αναστέναξα

- "And for what it matters είναι αυτό που βλέπω κι εγώ" συνέχισε.
- "Πότε προλάβατε;" ρώτησα μετανιώνοντας την ίδια στιγμή για το προκλητικό μου ύφος. Η Κατερίνα ωστόσο δεν θύμωσε.
- "Κάνεις την λάθος ερώτηση, Εύη, και αν κάνεις λάθος ερώτηση ακόμα και αν παρ'ελπίδα πάρεις τη σωστή απάντηση δεν θα το καταλάβεις."
- "Και ποια είναι η σωστή ερώτηση;"
- "Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το βρεις εσύ. Εσύ θα κάνεις την ερώτηση, εσύ θα δώσεις και την απάντηση."
- "Αυτό που λες δεν έχει νόημα" της είπα σκεπτικά. "Αν ξέρω την απάντηση γιατί να κάνω την ερώτηση;"
- "Το πιάνεις ανάποδα Εύη μου. Πρώτα πρέπει να κάνεις στον εαυτό σου τη σωστή ερώτηση και μετά θα κληθείς να δώσεις την απάντηση."

Κοκκίνησα από την ντροπή μου και είμαι μαθηματικός τρομάρα να μου 'ρθει!

- "Έτσι που το λες..."
- "Αχ εσείς τα πολύπλοκα μυαλά, είστε ικανοί να λύσετε το γόρδιο δεσμό χωρίς καν να ιδρώσετε και από την άλλη με την ίδια ευκολία να πνιγείτε σε μια κουταλιά νερό. Ώρες-ώρες νιώθω το μόνο φυσιολογικό ανθρώπινο πλάσμα σε αυτό το σπίτι. Και δεν είναι ένας, δεν είναι δύο, είναι τρεις ζωή να 'χουν. Ο ένας είναι η μαθηματική μεγαλοφυΐα που γνωρίζεις και θαυμάζεις. Ο δεύτερος είναι η σκακιστική ιδιοφυία του σπιτιού και η τρίτη η εκολλαπτόμενη μαθηματική μεγαλοφυΐα η οποία σύμφωνα με τον πατέρα της έχει ακόμα μεγαλύτερο potential από τον ίδιο!"
- "Ο Tomas είναι σκακιστής; Δεν είχα ιδέα!"
- "Απλά σκακιστής; Ο Τόμας μου είναι ο μόνος που μπορεί να κάνει τον πατέρα του να κλάψει που λέει ο λόγος. Αν είχε ανταγωνιστικό πνεύμα -και όσο και αν σου φαίνεται απίστευτο για σκακιστή, δεν έχει δράμι από αυτό- θα μπορούσε να είναι grand master, σύμφωνα με τα λεγόμενα του Stefan τουλάχιστον. Παίζει μόνο για τη χαρά του παιχνιδιού αλλά είναι και αυτός με το δικό του τρόπο στην δική του κοσμάρα, όπως ο πατέρας του και η αδερφή του στη δική τους. Τουλάχιστον σε αντίθεση με την αδερφή του τον εμπιστεύομαι να φροντίσει τον εαυτό του γιατί η Φανούλα μου έχει κληρονομήσει την ευφυία του πατέρα της αλλά ούτε δράμι από τον πραγματισμό του."

Αναστέναξε.

- "Εσύ να τα βλέπεις αυτά που δεν άφησες τον Στέφανο να με πάει σπίτι!"

Έβαλε τα γέλια.

- "Αστειευόμουν φυσικά, ο Στέφανος μπορεί ώρες-ώρες να είναι αφηρημένη κυβέρνηση αλλά σε καμία περίπτωση ανεύθυνος. Δε φοβόμουν ότι θα σταματήσετε στην άκρη του δρόμου, φοβόμουν ότι θα το συνεχίζατε κάτω από το σπίτι σου."

Ήταν η σειρά μου να αναστενάξω.

- "Εγώ φοβήθηκα ότι εννοούσες μην πάμε κάπου και βγάλουμε τα μάτια μας με όχι μαθηματικό τρόπο" της είπα ειλικρινά αναρωτιώμενη πού στο καλό βρήκα το κουράγιο να ξεστομίσει αυτό το πράγμα ο στόμας μου.
- "Δεν ξέρω με πόσους τρόπους να στο πω, Εύη, αυτό ουδόλως με απασχολεί αν εξαιρέσουμε ότι θα ήθελα να λάβω κι εγώ μέρος κάποια άλλη φορά αν υποθέσουμε ότι πρώτα υπάρξει κάποια διαφορετική."
- "Σε πιστεύω, Κατερίνα. Δεν μπορώ να το καταλάβω, αλλά σε πιστεύω" της απάντησα ειλικρινά.
- "Εκεί που είσαι ήμουνα..." μου απάντησε και με καληνύχτισε φεύγοντας και κλείνοντας την πόρτα αφήνοντάς με μόνη με τις σκέψεις μου.

Το "εδώ που είμαι θά 'ρθεις" δεν το είπε, το άφησε να εννοείται.

Έπεσα και ξάπλωσα αλλά ο ύπνος δε με έπιανε. Πανάθεμά τον είχε δίκιο... είχε δίκιο.

Αν δεν ξεκινήσεις το ταξίδι δε θα βρεθεί καμιά Ιθάκη να σε περιμένει.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

Περισσότερο και από τις ιστορίες σου με εκπλήσσει κάτι άλλο.
Το ότι καταφέρνεις να γράψεις με ταχύτητα μεγαλύτερη από την ταχύτητα που διαβάζουμε  

 

Τι να πω... όταν έχω διάθεση έχω διάθεση. Η ιστορία που βγαίνει με απίστευτη ευκολία και ο μόνος μου φόβος είναι μην κουράσω.

Από αύριο ωστόσο δε θα έχω χρόνο... καλά θα πάει αυτό...

 

Μήπως παρ' ελπίδα είναι γραμμένα και τα επόμενα ,μη πω και τρία μέρη, γραμμένα;;;; Πάντα καλόγουστες ιστορίες!!!

 

Κι άλλο!

 

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~
11 - Στριπτήζ
~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~​

Στέφανος

Είχαν περάσει δύο εβδομάδες. Ο ερχομός της Ευδοκίας δε μπορούσε να έρθει σε καταλληλότερη στιγμή. Η Δρ. Δράκου μετά από επιπλοκές στην εγκυμοσύνη είχε αναγκαστεί από τον 5ο της κιόλας μήνα να σταματήσει και έτσι ανέλαβε εκείνη την διδασκαλία τόσο του προπτυχιακού όσο και του μεταπτυχιακού μαθήματος της Διαφορικής Γεωμετρίας. Με την προσθήκη της Ευδοκίας θα μπορούσαμε πλέον εκτός από το να ενισχύσουμε την έρευνα σε τοπολογία χαμηλών διαστάσεων και θεωρίας κόμβων να εντάξουμε τόσο τη διαφορική όσο και την αλγεβρική τοπολογία στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών.

Επίσης πλέον είμασταν έτοιμοι να προχωρήσουμε σε νέα δημοσίευση, καθώς η σύνδεση του προβλήματος με τις ομάδες Lie -όσο και αν εκ των υστέρων ήταν τόσο φανερή που σε έκαναν να αναρωτηθείς πώς στο διάολο κανείς δεν την είχε κάνει μέχρι τώρα- όχι απλά το έλυσε αλλά επιπλέον εμπλούτισε τη δύναμη πυρός του Λογισμού Μεταβολών με το πλούσιο οπλοστάσιο της αφηρημένης Άλγεβρας.

Δέκα λεπτά της είχε πάρει να δει κάτι που δεν είχε δει κανένας άνθρωπος ενάμιση αιώνα! Χρειάστηκε να αγριέψω ώστε να ράψει το στοματάκι της και να δεχτεί το όνομά της πρώτο στη δημοσίευση παρά το γεγονός ότι στα χαρτιά εγώ ήμουν το μεγάλο όνομα.

Επίσης, υλοποιώντας δική της ιδέα, προχωρήσαμε στον προγραμματισμό διαλέξεων ειδικών θεμάτων θεωρητικών μαθηματικών καθώς σε μια σχολή εφαρμοσμέων μαθηματικών και μαθηματικής φυσικής ήταν πολύ εύκολο να ξεχάσει κανείς ότι τα αφηρημένα μαθηματικά έχουν τη δική τους ομορφιά. Δεδομένου ότι η παρουσία στις διαλέξεις δεν ήταν υποχρεωτική και ούτε μέρος του curriculum δεν περιμέναμε ιδιαίτερα μεγάλη συμμετοχή, η σχολή είναι ήδη εξαιρετικά δύσκολη από μόνη της και το πρόγραμμα των προπτυχιακών φοιτητών γεμάτο. Σήμερα ήταν η πρώτη διάλεξη της με αντικείμενο συνέχεια και διαφορισιμότητα. Κατέβηκα στο αμφιθέατρο, δεν ήταν μεν γεμάτο αλλά είχε περισσότερο κόσμο απ' ότι ήλπιζα!

Έκανε τον πρόλογό της για το σκοπό αυτών των διαλέξεων αλλά όταν μπήκε στο ζουμί ήταν που κέρδισε όλη την αίθουσα.

-"Όλοι γνωρίζουμε ότι η συνέχεια μια συνάρτησης είναι αναγκαία συνθήκη παραγώγισης. Για πολλά χρόνια οι μαθηματικοί ακόμα και του μεγέθους του Carl Gauss πίστευαν χωρίς να φυσικά να έχουν αποδείξει ότι εκτός μεμονωμένου πλήθους ανώμαλων περιπτώσεων ήταν και ικανή. To 1872 ο Karl Weierstrass παρουσίασε μια συνάρτηση που ήταν παντού συνεχής και πουθενά παραγωγίσιμη κλονίζοντας τον μαθηματικό κόσμο, κάνοντας τον Poincare να πει ότι ο Weierstrass είχε κατασκευάσει ένα τέρας που αψηφούσε την κοινή λογική και τον Hermite να το ονομάσει <<θλιβερή μάστιγα>>"

Όλο το ακροατήριο την παρακουλουθούσε μαγνητισμένο.

"Ωστόσο" συνέχισε "η πραγματικότητα αποδείχτηκε πολύ χειρότερη. Οι παθολογικές συναρτήσεις όπως αυτή του Weirstrass δεν είναι η εξαίρεση. Στη σημερινή διάλεξη θα αποδείξουμε ότι το σύνολο των συνεχών συναρτήσεων που είναι και παραγωγίσιμες έστω και σε ένα σημείο είναι πουθενά πυκνό στο σύνολο των συνεχών συναρτήσεων. Με μια πιο ποιητική αναλογία αν ο νυχτερινός ουρανός είναι το σύνολο των συναρτήσεων που είναι συνεχείς τα άστρα είναι οι παραγωγίσιμες έστω και σε ένα σημείο και το απέραντο σκοτάδι όλες οι υπόλοιπες. Όσο και αν το μυαλό μας αδυνατεί να δει σε εικόνα μια συνάρτηση που είναι παντού συνεχής και πουθενά παραγωγίσιμη οι τελευταίες είναι ο κανόνας, όχι η εξαίρεση!"

Η απόδειξη δεν ήταν περίπλοκη αλλά ωστόσο απαιτούσε εφόδια που δεν τα είχαν όλοι οι προπτυχιακοί. Η Ευδοκία ωστόσο πέρα από υπέρλαμπρο μυαλό ήταν μεταδοτική σαν... covid! Με την ίδια χαλαρή ευκολία με την οποία είχε εξηγήσει τις διαφορίσιμες πολλαπλότητες και τις ομάδες Lie σε ένα 15-χρονο, έστω και αν αυτό ήταν η Φανή, με την ίδια ευκολία είχε μεταδώσει τις ιδέες και έννοιες πραγματικής και συναρτησιακής ανάλυσης καθώς και τοπολογίας και είχε εξηγήσει με απλά λόγια το θεώρημα κατηγορίας του Baire πάνω στο οποίο στηρίζεται η απόδειξη.

Σταματούσε όπου χρειαζόταν, εξηγούσε την παραμικρή απορία και επαναλάμβανε με διαφορετικά λόγια όπου έβλεπε ότι με την αρχική διατύπωση δεν είχε γίνει κατανοητή στον φοιτητή που την είχε καταθέσει. Το αυθόρμητο standing ovation των φοιτητών μετά το τέλος της διάλεξης τα είπε όλα.

- "Ρε συ Stefan, που ήταν κρυμμένος αυτός ο άνθρωπος;" με ρώτησε ο Λάμπρου, ο πρόεδρος της σχολής.
- "Ξέρεις πόσες πόρτες είχε φάει, Θωμά; Δε θα το πιστέψεις!" είπα και έβαλε τα γέλια με το pun!
- "Πώς μας έφυγε από το ραντάρ μας;"
- "Δεν ήταν πολύ δύσκολο. Το τμήμα είναι εφαρμοσμένων και η Πέτρου -ούσα θεωρητικής κατεύθυνσης- δεν σκέφτηκε ότι ταίριαζε."
- "Ούτε εσύ ταίριαζες, Stefan."
- "Δεν είναι το ίδιο Θωμά και το ξέρεις το πολιτικό παιχνίδι. Το Fields μου ήταν που είχε γυαλίσει στους προηγούμενους και όχι ο τομέας μου."

Δεν απάντησε, τι να απαντούσε;

- "Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί έφυγες από το MIT, Stefan... ούτε γιατί προτίμησες εμάς από το ΕΚΠΑ."
- "Γιατί η σχολή είναι καινούρια και δεν κουβαλάει τις παθογένιες των υπολοίπων ή έστω δεν τις κουβαλάει σε αυτό το βαθμό και ήθελα να βάλω και το δικό μου λιθαράκι στο να παραμείνει μακρυά από αυτές στο βαθμό του εφικτού. Όσον αφορά την άλλη σου ερώτηση, υπάρχουν αρκετοί λόγοι, κάμποσοι εκ των οποίων προσωπικοί οπότε δε θα ήθελα να επεκταθώ."
- "Με εσένα, τον Αποστολίδη όταν επιστρέψει και την Πέτρου μας βλέπω στο τέλος να ξυρίζουμε και το μουστάκι και να γινόμαστε θεωρητικοί" μου είπε πειρακτικά.
- "Όχι, σε καμία περίπτωση! Αν βάλεις παραπάνω πιπέρι απ' όσο χρειάζεται θα χαλάσει η σούπα και η σούπα είναι μια χαρά!"
- "Πότε είναι η δημοσίευση;"
- "Την έχουμε στείλει για peer review και αν κρίνω από την δική μου αντίδραση είναι πολύς ο κόσμος που θα έχει "oh ugh" moment όταν δει τον τρόπο με τον οποίο η Πέτρου έκανε τη σύνδεση με τις ομάδες Lie."
- "Να χαρείς ότι αγαπάς, μη μου μιλάς για άλγεβρα" είπε ο Λάμπρου. "Φεύγω πριν με κολλήσεις!" συμπλήρωσε και έγινε μπουχός.

Εγώ από την άλλη πήγα στο γραφείο μου να μαζέψω τα πράγματά μου καθώς η ώρα είχε πάει 19:00. Είχα μόλις βάλει το λάπτοπ στην τσάντα μου όταν άκουσα χτύπημα στην πόρτα.

- "Περάστε"

Ήταν η Ευδοκία.

- "Καλώς την!" της είπα πρόσχαρα.
- "Ετοιμάζεσαι να φύγεις;" με ρώτησε βλέποντας με να μαζεύω τα πράγματά μου.
- "Ναι, έχει πάει ήδη 19:00. Θέλεις κάτι;"
- "Όχι όχι... δεν είναι κάτι σημαντικό, μη σε ενοχλώ."
- "Δεν ενοχλείς, πέρνα μέσα, δε θα χαθεί ο κόσμος και αν φύγω λίγο αργότερα"

Στάθηκε αναποφάσιστη στην πόρτα.

- "Χρειάζεται να το ξαναπώ, Ευδοκία;"
- "Όχι, όχι..." είπε και πέρασε μέσα.
- "Λοιπόν, σε ακούω" της είπα.
- "Πώς... πώς σου φάνηκε η διάλεξη;"
- "Ήσουν καταπλητική" της είπα ειλικρινά. "Όχι απλά κέρδισες τον ενδιαφέρον τους, την ερχόμενη Τετάρτη βάζω στοίχημα ότι δεν χωράμε στο αμφιθέατρο. Αλήθεια, ποιο είναι το θέμα της επόμενης διάλεξης;"
- "Υπεραριθμίσημα σύνολα και το διαγώνιο επιχείρημα του Cantor"
- "Χαχα, θέλεις να τους κάνεις θεωρητικούς;"
- "Ειδικά θέματα αφηρημένων μαθηματικών είναι το αντικείμενο των διαλέξεων. Αλλά μην ανησυχείτε, αντικείμενο του μεθεπόμενου είναι το κεντρικό οριακό θεώρημα και θα έχω μαζί μου και Galton board!"
- "Όπως είπε και ο Λάμπρου κατά τα φαινόμενα ο σκοπός μου είναι με τη δική σου συνδρομή καθώς και αυτή του Νίκου να τους ξυρίσω το μουστάκι" κάνοντας την Ευδοκία να χαμογελάσει.
- "Το καλύτερο να ξέρεις το έχω κρατήσει για την τελευταία" μου είπε. "Το θεώρημα Noether, το θεώρημα Stolsberg και η αρχή απροσδιοριστίας του Heisenberg"
- "Χμμμ..." της είπα.

Εκείνη δεν απάντησε, απλά μου χάρισε το πιο γλυκό της χαμόγελο.

- "Μη με κοιτάς με αθώο χαμόγελο, είναι πιο ένοχο και από την αμαρτία!" της είπα!
- "Χιχιχιχι"
- "Και θα τιμωρηθείς γι αυτό" είπα βγάζοντας από το συρτάρι της σκακιέρα.
- "Πίστευα ότι δε θα το πρότεινες ποτέ αλλά πίσω έχει η αχλάδα την ουρά μοσιού!"
- "Μιλάς με γρίφους, νεαρά!"
- "Εδώ και δύο εβδομάδες παίζω σκάκι με τον Τόμας. Δεν λέω με έχει κάνει άλογο, ούτε ισοπαλία δεν έχω καταφέρει να του αποσπάσω αλλά κάποιος σοφός γέροντας είχε πει <<η επανάληψη είναι η μητέρα της μάθησης>>"
- "Αυτό δεν το είχε πει κάποιος σοφός γέροντας αλλά κάποιο ραδιούργο μειράκιο, ονόματα δε λέμε, υπολείψεις δε θίγουμε"
- "Potatoes potatos!"
- "Για να σε δω" της είπα και έκρυψα δύο πιόνια στα χέρια μου βάζοντας την να διαλέξει. Διάλεξε το μαύρο, οπότε ξεκίνησα εγώ!
- "English opening, ε; Ενδιαφέρον που λέει και ένας σοφός γέροντας!" μου είπε κάνοντάς με να χαμογελάσω.

Παίξαμε πέντε παρτίδες και μπορεί στο τέλος να κέρδισα με 3,5 - 1,5 αλλά για πρώτη φορά κατόρθωσε και με νίκησε σε μια παρτίδα ενώ σε μια άλλη με τα χίλια ζόρια και εξαιτίας δικής της απροσεξίας κατόρθωσα να αποσπάσω ισοπαλία.

- "Μπράβο Ευδοκία μου" της είπα όταν τελειώσαμε. "Είδες που στο έλεγα, μόνο η εμπειρία σου λείπει, δε θα αργήσει ο καιρός που η πλάστιγγα θα γύρει από τη μεριά σου και την τιμή της οικογένειας θα την σώζει μόνο ο Τόμας."
- "Ο Τόμας γιατί δεν ασχολείται επαγγελματικά; Είδα τα παιχνίδια του με τον Νακαμούρα τον οποίο τον έχει κερδίσει μερικές φορές!"
- "Γιατί δε θέλει. Το αγωνιστικό σκάκι είναι πολύ ανταγωνιστικό και ο Τόμας δεν είναι καθόλου. Του αρέσει να παίζει απλά για τη χαρά του παιχνιδιού. Ό,τι τον γεμίζει και ό,τι τον κάνει ευτυχισμένο με τα δικά του κριτήρια, δε ζητώ τίποτα περισσότερο."
- "Είσαι υπέροχος άνθρωπος" μου είπε απλά και μου έσφιξε αφηρημένη το χέρι στο τραπέζι. Το μυαλό της ακολούθησε μερικές στιγμές αργότερα και κοκκίνησε όταν το συνειδητοποίησε. Έκανε να τραβήξει το χέρι της μα της το κράτησα με τη σειρά μου και δεν το άφησα.
- "Ευχαριστώ" της είπα σφίγγοντάς της το χέρι με τη σειρά μου.

Ευδοκία

Με την καρδιά μου να χοροπηδάει στα στήθη μου κοίταξα το χέρι μου που ο Στέφανος μου κρατούσε αμίλητος στα δικά του χέρια. Δεν είπαμε τίποτα, δε χρειάστηκε να πούμε τίποτα, απλά κάτσαμε εκεί, αμίλητοι, ο καθένας στις σκέψεις του. Μακάρι να ήξερα τι σκεφτόταν. Εκείνη τη βραδιά στον ξενώνα είχα βρει επιτέλους την σωστή ερώτηση αλλά δεν είχα βρει την απάντηση.

"Τι ήταν αυτό που είχε δει ο Στέφανος σε εμένα;" Και δεν το είχε δει μόνον εκείνος, το είχε δει και η Κατερίνα. Αλλά αυτό είχε με τη σειρά του γεννήσει και δεύτερη ερώτηση την οποία εξίσου έπρεπε να απαντήσω. "Τι θα έκανα γι αυτό;" Όσο και αν ήμουν γοητευμένη με τον Στέφανο, όσο και αν το φαντασιακό μου αρέσκονταν στην ιδέα της υποταγής και όσες διαβεβαιώσεις και αν μου έδινε η Κατερίνα ότι θα μου έδινε τις θερμότερες ευχές της δεν ήμουν σίγουρη ούτε ότι θέλω να πραγματοποιήσω τις όποιες φαντασιώσεις υποταγής ούτε να είμαι μέρος κάποιου τριγώνου.

Ωστόσο μου άρεσε όπως ήμουν εκείνη τη στιγμή, με το χέρι μου φυλακισμένο στα χέρια του ακόμα και αν αυτό δε σήμαινε τίποτα περισσότερο.

Τράβηξε τα χέρια του και πήρε τηλέφωνο. "Κατερίνα, θα αργήσω λίγο το βράδι. Ναι. Ναι, σωστά κατάλαβες. Φιλιά."

- "Σήκω, πάμε στο Beer Academy για μια μπύρα. Α, έχεις και χαιρετίσματα από την Κατερίνα"
- "Εεεε" ξεκίνησα να λέω.
- "Έχεις κανονίσει κάτι;" με ρώτησε.
- "Όχι... αλλά..."
- "Εκτός και αν δε θέλεις."
- "Με... με αιφνιδίασες λίγο!" του απάντησα.
- "Τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι, που λέει ο σοφός γέροντας. Έρχεσαι ή όχι;"
- "Θα είσαι φρόνιμος;" τον ρώτησα προσπαθώντας να αστειευτώ.
- "I plead the 5th. Άντε σήκω, τι περιμένεις;"
- "Μα... μάλιστα" απάντησα μηχανικά και χωρίς να το σκεφτώ.
- "Τώρα μιλάς σωστά" μου είπε πειράζοντάς με.

Σηκώθηκα και τον ακολούθησα αλλά όπως προχωρούσαμε ένιωσα υγρασία στα πόδια μου.

- "Στέφανε, μισό λεπτό σε παρακαλώ."

Πήγα τρέχοντας στην τουαλέτα, μου είχε έρθει περίοδος νωρίτερα από το αναμενόμενο. Καθαρίστηκα και έβαλα σερβιέτα αλλά είχα λερωθεί και δε μπορούσα να βγω έξω χωρίς να αλλάξω.

- "Στέφανε... Μου... Μάλλον θα πρέπει να το αναβάλλουμε για σήμερα."
- "Για ποιο λόγο αν επιτρέπεται;"
- "Πρέπει... πρέπει να πάω σπίτι..."
- "Συνέβη κάτι;" με ρώτησε ανήσυχος.
- "Όχι... Απλά... Τι να σου πω μωρέ Στέφανε... Γυναικολογικά... πρέπει να πάω από το σπίτι."
- "Όταν έχεις περίοδο κλείνεσαι στο γυναικωνίτη;"
- "Όχι αλλά... αλλά πρέπει να πάω σπίτι να αλλάξω."
- "Κοίτα, αν συνοδεύεται από πόνους τότε δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, πάμε άλλη φορά έξω. Αν είναι ωστόσο μόνο για να αλλάξεις δεν βλέπω για πιο λόγο δεν μπορούμε μετά να πάμε για μπύρα."
- "Όχι... δεν έχω πόνους, είμαι τυχερή σε αυτό τον τομέα."
- "Εκτός και αν υπάρχει και άλλος λόγος" μου είπε.
- "Τι εννοείς;" τον ρώτησα
- "Δεν εννοώ ότι μου λες ψέμματα. Εννοώ αν έχεις και άλλο λόγο να μη θέλεις να πάμε για μπύρα, να μη γουστάρεις ρε αδερφέ!"
- "Όχι, τι είναι αυτά που λες;"
- "Τότε γιατί το κουράζουμε ρε συ Ευδοκία; Πήγαινε από το σπίτι σου να αλλάξεις και συναντιόμαστε στο beer academy."
- "Εχμ... έχω πάει το αυτοκίνητο στο συνεργείο σήμερα, θα πρέπει να πάρω ταξί."
- "Ανοησίες, θα σε πάω εγώ στο σπίτι σου και θα σε περιμένω από κάτω... αν όντως έχεις κι εσύ όρεξη να πάμε για μπύρα."
- "Έχω" του είπα.
- "Ωραία, πάμε."

Όχι πολλή ώρα αργότερα ήμασταν στο Χαλάνδρι. Είμασταν τυχεροί και ο Στέφανος βρήκε να παρκάρει κάπου κοντά στο σπίτι μου.

- "Άντε, πήγαινε και σε παρακαλώ μην αργήσεις."

Δεν ξέρω που το βρήκα το κουράγιο αλλά το βρήκα!

- "Στέφανε, αισθάνομαι άσχημα να σε έχω να περιμένεις στο αυτοκίνητο λες και είσαι ταξιτζής. Θέλεις να ανέβεις κι εσύ πάνω μέχρι να ετοιμαστώ;"
- "Άντε βάσανο, πάμε. Βγήκε από το αυτοκίνητο και βγήκα κι εγώ."
- "Θες να πιεις κάτι;" τον ρώτησα όταν μπήκαμε στο σπίτι μου.
- "Να πιω πριν βγούμε έξω να πιούμε; Δεν το βρίσκω ιδιαίτερα καλή ιδέα!"
- "Μπορώ να σου βάλω χυμό ή νερό αν θες."
- "Όχι, χυμό πίνω μόνο φυσικό και δε νιώθω δίψα τώρα."
- "Να σου στύψω μια πορτοκαλάδα στα γρήγορα τότε."
- "Πήγαινε να ετοιμαστείς βρε βάσανο και σταμάτα να προσφέρεσαι εθελοντικά για αγγαρείες!"
- "Όχι και αγγαρεία ρε Στέφανε! Αν είναι δυνατόν! Μετά τα όσα έχεις κάνει για μένα! Είναι δυνατόν;" του είπα πραγματικά αγανακτισμένη.
- "Ευδοκία, θα το πω μία φορά και δεν θα το επαναλάβω. Αν με κάνεις να το επαναλάβω θα σου μαυρίσω τον κώλο και είμαι σοβαρός σαν έμφραγμα. ΔΕ ΜΟΥ ΧΡΩΣΤΑΣ ΤΙΠΟΤΑ! Έγινα σαφής;"
- "Μάλιστα" του είπα, πάλι χωρίς να το σκεφτώ.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα διάθεση να βγω έξω αλλά από την άλλη -ψεύτρα μην είμαι- λάτρευα κάθε στιγμή που περνούσα μαζί του. Μαζεύοντας όλο το θάρρος μου του το μπουμπούνισα.

- "Στέ... Στέφανε;"

Το ότι βρήκα το θάρρος δε σημαίνει ότι δεν έννιωθα τα πόδια μου να χτυπάνε.

- "Ευδοκία;"
- "Θε... Θες να κάτσουμε εδώ; Δεν έχω διάθεση να βγω έξω αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δε θέλω την παρέα σου."
- "Είσαι σίγουρη;"
- "Ναι, είμαι. Η μαγειρική δεν είναι το φόρτε μου αλλά μια μακαρονάδα μπορώ να τη φτιάξω."
- "Μήπως απλά να παραγγείλουμε;"
- "Όχι."
- "Τελικά θα στον μαυρίσω τον κώλο μου φαίνεται."
- "Δεν το κάνω επειδή νιώθω ότι σου χρωστάω κάτι. Το θέλω η ίδια."
- "Εντάξει τότε."
- "Πάω!" είπα και κίνησα προς την κουζίνα.
- "Και μετά λένε εμένα αφηρημένη κυβέρνηση" τον άκουσα να μονολογεί. "Πήγαινε να αλλάξεις κοπέλα μου!"

Oooops!

- "Όταν έχεις δίκιο έχεις δίκιο που λέει και η Κατερίνα" του είπα.
- "Ναι αλλά το είπε μισό" μου ανταπάντησε.
- "Τι εννοείς;" τον ρώτησα με ειλικρινή απορία.
- "Η πλήρης πρόταση είναι <<Όταν έχει δίκιο έχει δίκιο. Όταν έχει άδικο, έχει πάλι δίκιο>>. Πήγαινε να αλλάξεις."
- "Μάλιστα" του είπα χωρίς να το καλοσκεφτώ, ακόμα μία φορά.

Το τρις εξαμαρτείν ου γυναικός σοφής. Το υποσυνείδητο μάλλον είχε απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις χωρίς να μπει στον κόπο να ειδοποιήσει το συνειδητό.

Έπρεπε να πλυθώ πριν αλλάξω ωστόσο ευτυχώς το μπάνιο ήταν δίπλα από το δωμάτιο μου και δεν φαινόταν από το σαλόνι. Έκανα ένα γρήγορο ντους και φόρεσα μια φόρμα. Ο Στέφανος ήταν ακόμα με το σακάκι του αλλά γι αυτό δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Όταν πήγα στο σαλόνι τουλάχιστον είχε βγάλει σακάκι και γραβάτα.

- "Στέφανε, θες κόκκινη ή άσπρη σάλτσα;" τον ρώτησα από την κουζίνα.
- "Θέλω να έρθεις εδώ" μου είπε από το σαλόνι.

Τι να κάνω, πήγα και τον βρήκα στο σαλόνι.

- "Δε θέλω να φάμε το χρόνο μας ο ένας στο σαλόνι και η άλλη στην κουζίνα. Σου ζήτησα να βγούμε για μπύρα γιατί θέλω την παρέα σου και παρά τις καλές προθέσεις σου αυτή τη στιγμή μου τη στερείς."

Ομολογώ ότι δεν το είχα σκεφτεί αυτό.

- "Κάτσε σε παρακαλώ να τα πούμε σαν άνθρωποι. Υπάρχουν και άλλα πράγματα στη ζωή πέρα από τα μαθηματικά. Δεν βγάζω την ουρά μου απ' έξω κι εγώ είμαι ομοίως ένοχος άλλα άμα δεν κάτσεις τώρα κάτω θα βγάλω φουκαριάρα μου τη ζώνη και θα σου δώσω καλό λόγο να μην μπρείς να κάτσεις" κάνοντάς με να χαμογελάσω.
- "Να φέρω τουλάχιστον δυο μπίρες να μην τα λέμε ξεροσφύρι;"
- "Ναι, φέρ' τες."

Πράγματι πήγα στο ψυγείο και έβγαλα δύο κουτάκια μπύρες και δύο ποτήρια. Πήγα στο σαλόνι, άνοιξα το κουτάκι, του γέμισα το ποτήρι και του το έδωσα. Είχε κάτσει στην μία και μοναδική πολυθρόνα του σαλονιού οπότε αναγκαστικά πήγα να κάτσω στο καναπέ αλλά εκεί με έκοψε.

- "Όχι εκεί. Πάρε το πουφ και έλα να κάτσεις εδώ" μου υπέδειξε.

Ο τόνος της φωνής του δε σήκωνε αντιρρήσεις αλλά ούτε που μου πέρασε από το μυαλό να του φέρω. Έβαλα το πουφ μπροστά από την πολυθρόνα σε απόσταση μισού μέτρου και κάθησα οκλαδόν απέναντί του.

Ύψωσα το βλέμμα μου και τον κοίταξα.

- "Τι θα ήθελες να πούμε;" τον ρώτησα.
- "Για σένα" μου είπε.

Και κάπως έτσι για δεύτερη φορά, και με τελείως διαφορετικό τρόπο, γδύθηκα μπροστά του.

Και το γδύσιμο της ψυχής είναι απείρως πιο ζόρικο.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)