Ἐν ἀνθρώποις Εὐδοκία

The strong do as they may and the weak suffer as they must, the question is irrelevant.

 

As irrelevant as the question may be, maths still remain inexplicable as far as I’m concerned.

 

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~
16 - Το βαρύ ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας
~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~​

Ευδοκία

Κάτι είχε αλλάξει. Από τη μέρα που βγήκα για καφέ με την Κατερίνα κάτι είχε αλλάξει. Έβλεπα τον Στέφανο κάθε μέρα στο γραφείο αλλά η συμπεριφορά του ήταν διαφορετική με τρόπο που ναι μεν έπιανε το ραντάρ μου αλλά αδυνατούσα να προσδιορίσω. Έσπαγα το κεφάλι μου και έστιβα το μυαλό μου αλλά δεν μπορούσα να προσδιορίσω τι ήταν αυτό το διαφορετικό. Δεν ήταν ούτε ψυχρός μαζί μου, ούτε απόμακρος. Αλλά... κάτι ...κάτι έλειπε.

Δεν μου είναι εύκολο να διαβάσω τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων, ποτέ δεν ήμουν καλή σ' αυτό. Εδώ καλά-καλά δεν μπορούσα να προσδιορίσω τα δικά μου. Ήμουν ερωτευμένη; Δεν ξέρω... δεν είχα υπάρξει ποτέ για να έχω με κάτι να το συγκρίνω αλλά η έλξη που μου ασκούσε αυτός ο άνθρωπος ήταν κάτι παντελώς πρωτόγνωρο. Η Κατερίνα μου είχε δώσει το πράσινο φως. Δεν... δεν μου ήταν εύκολο. Μιλούσα με τη Φανή κάθε μέρα, είχα αρχίσει να την αισθάνομαι σαν μικρή μου αδερφή. Μα... ντρεπόμουν... πόσο τη ντρεπόμουν. Πώς... πώς θα με έβλεπε αν ήξερε πως βλέπω τον πατέρα της;

Ήθελα τόσο πολύ να του ανήκω... τόσο πολύ. Δεν ζήλευα την Κατερίνα, πώς θα μπορούσα να το κάνω αυτό; Εγώ ήμουν η τρίτη, εγώ ήμουν η παρείσακτη. Ο Στέφανος ήταν τόσο δικός μου όσο ο αέρας που αναπνέω. Με περιέβαλλε από παντού αλλά δεν μπορούσε ποτέ να μου ανήκει.

- "Τι έχεις πάθει εσύ παιδάκι μου" μου έγραψε η Φανή στο chat. "Εδώ και μερικές μέρες παίζεις σκάκι σαν πρωτάρα."
- "Μήπως είσαι εσύ που έχεις βελτιωθεί;" προσπάθησα να της πω αλλά η Φανή ήταν οτιδήποτε εκτός από χαζή.
- "Εγώ το ίδιο παίζω. Τα blunders που κάνεις δεν δικαιολογούνται με τίποτα! Είτε το κάνεις επίτηδες για να με αφήσεις να σε κερδίσω είτε το μυαλό σου είναι αλλού."
- "Όχι Φανή μου, δεν το κάνω επίτηδες..."
- "Αυτό θα σου έλειπε. Να με αφήσεις να σε κερδίσω δεν έχει καμιά απολύτως αξία."

Προσπάθησα να αλλάξω θέμα.

- "Πώς σου φάνηκε η παρουσίαση του Κεντρικού Οριακού Θεωρήματος;"
- "Πολύ ενδιαφέρουσα! Αλλά αν θες την άποψή μου θα έπρεπε να ξεκινήσεις με το οριακό των De Moivre-Laplace και από εκεί να το χτίσεις. Άλλωστε η κανονική κατανομή εκεί οφείλει τη γέννησή της, από τη διωνυμική . Α, και χρειάζεται οπωσδήποτε και αντιπαράδειγμα με κατανομή χωρίς πεπερασμένη τυπική απόκλιση. Και Galton board! Έχεις Galton Board? Έχω εγώ αν θες να σου δανείσω! Να σου κάνω video κλήση;"
- "Ναι, αγάπη μου, να μου κάνεις" της είπα.

Τι παιδί ήταν αυτό; Και είχε και συνέχεια!

- "Α, και έχω κατασκευάσει και μια συνάρτηση που είναι παντού συνεχής και πουθενά παραγωγίσιμη, θες να σου στείλω την απόδειξη;"
- "Τι έκανε λέει;" Δεν πίστευα στ' αυτιά μου.
- "Ναι, μου το είχε αναφέρει τις προάλλες ο μπαμπάς ότι ήταν το θέμα της πρώτης σου διάλεξης. Η διαίσθηση μου μου έλεγε ότι το αντίστροφο δεν ισχύει όχι απλά σαν εξαίρεση αλλά σαν γενικότητα. Άρχισα να ζωγραφίζω καρδιογραφήματα που μειώνονταν συνεχώς οι αποστάσεις μεταξύ των singularities οπότε πήρα μια γενική ιδέα του πως περίπου έπρεπε να είναι η συνάρτηση. Από εκεί και πέρα δεν πρωτοτύπησα."
- "Πώς την έφτιαξες;"
- "Ως σειρά. Πήρα την ιδέα από τις σειρές Fourier"
- "Απέδειξες ότι συγκλίνει;"
- "Φυσικά, τι ερώτηση είναι αυτή;"
- "Για στείλε μου την απόδειξη."
- "Μισό λεπτάκι να τη σκανάρω, την έχω σε χειρόγραφο"

Όταν είδα την απόδειξη το σαγόνι μου έπεσε στο πάτωμα. Ο Weierstrass είχε χρησιμοποιήσει την cos ενώ η Φανή την sin...

- "Φανή, πες μου ειλικρινά. Το βρήκες στο δίκτυο αυτό;"
- "Πφφφφ για ποια με πέρασες;"
- "Δεν μου απάντησες."
- "Η ερώτησή σου με προσβάλλει, Εύη" μου δήλωσε σοβαρή-σοβαρή κάνοντάς με να χαμογελάσω.
- "Συγνώμη Φανούλα μου." Της έριξα μια γρήγορη ματιά. "Σωστή μου φαίνεται αλλά θέλω λίγο χρόνο να τη δω με την ησυχία μου."
- "Να σου πω Εύη... Η διαίσθησή μου μου λέει ότι αυτό δεν είναι η εξαίρεση. Εννοώ οι λείες καμπύλες είναι απλές... Το να φτιάξεις καρδιογραφήματα είναι πολύ πιο πολύπλοκο."
- "Που το πας;"
- "Δεν ξέρω πως να στο πω... Με κάποιο τρόπο πρέπει να είναι πολύ περισσότερες. Διαίσθηση είναι."
- "Η διαίσθησή σου είναι σωστή, Φανή."

Το πρόσωπό της έλαμψε.

Και έτσι στο υπόλοιπο της βραδιάς της έκανα τη διάλεξη που είχα και στους προπτυχιακούς και τη ρούφηξε σα σφουγγάρι.

- "Το ξερα! Το ξερα!" μου είπε

Χρειάστηκε να "αγριέψω" κάποια στιγμή για να συμμαζευτεί γιατί είχε πάει 23:30 και την άλλη μέρα είχε σχολείο αν και δεν ήμουν σίγουρη ποιος θα δίδασκε ποιον.

Γιατί είχαν έρθει Ελλάδα; Το εκπαιδευτικό σύστημα εδώ δεν είχε καμία πρόβλεψη για παιδιά-θαύματα όπως η Φανή. Στην Αμερική θα ήταν τουλάχιστον πρωτοετής σε οποιοδήποτε κορυφαίο πανεπιστήμιο με πλήρη υποτροφία ακόμα και αν δεν είχε επίθετο Stolsberg. Και η Φανή όπως και ο Τόμας είχαν γεννηθεί Αμερική και η Κατερίνα ήταν και αυτή αμερικανίδα στην υπηκοότητα, άρα δεν ετίθετω θέμα βίζας. Όπως και με τη συμπεριφορά του Στέφανου κάτι μου διέφευγε αλλά δεν μπορούσα να το προσδιορίσω.

Την άλλη μέρα, πήγα κάποια στιγμή στο γραφείο του Στέφανου και του χτύπησα την πόρτα. "Περάστε" άκουσα να λέει και μπήκα μέσα. Ήταν και ο Νίκος αλλά το ατίθασο μαλλί του ήταν παρελθόν.

- "Βρε, καλώς την" είπε πρόσχαρα ο Νίκος.
- "Γεια σας, γεια σας" είπα. "Βρε Νίκο, τι έγινε το μαλλί σου;"
- "Έπαθε μαμά πατρίδα, σε μερικές μέρες παρουσιάζομαι οπότε μια ψυχή που ήταν να βγει, βγήκε."
- "Έχεις και αυτό..."
- "Το ξερό του το κεφάλι έχει, αυτό έχει" είπε ο Στέφανος νευριασμένος. Κάτι είχα χάσει.
- "Εχμ... μήπως να σας αφήσω;"
- "Παλουκώσου κάτω μπας και του βάλουμε μυαλό."

Τσακίστηκα να κάτσω στην καρέκλα.

- "Ο κύριος εδώ" μου είπε και μου έδειξε το Νίκο "δε θέλει να του βάλω μέσο."
- "Στέφανε..."
- "Σκασμός" του είπε ο Στέφανος και τρόμαξα πραγματικά. Και ο ίδιος ο Νίκος μαγκώθηκε. "Ξέρω τι άνθρωπος είσαι και έχεις τον ειλικρινή μου θαυμασμό και αυτόν δεν τον δίνω εύκολα. Ωστόσο δεν εννοώ να χάσεις ένα ολόκληρο χρόνο από τους πιο δημιουργικούς στη ζωή σου. Μου είναι αδιάφορο τι κάνουν οι υπόλοιποι και η θέση που θα έχεις δε θα τη στερήσεις από κανένα φουκαριάρη φαντάρο, θα τη στερήσεις από κάποιο βύσμα που δεν αξίζει ούτε όσο το μικρό σου δαχτυλάκι. Έγινα σαφής;"
- "Μάλιστα" απάντησα εγώ.
- "Εμένα ρωτάει, Εύη" είπε ο Νίκος κάνοντάς με να γίνω κόκκινη σαν αστακός. Ήθελα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί.

I was saved by the bell, εκείνη τη στιγμή χτύπησε το τηλέφωνο του Νίκου.

- "Έλα Πέτρο μου, στο Στέφανο είμαι. Ναι, φυσικά ισχύει. Ναι, καλή ιδέα, κάτσε να τους ρωτήσω" είπε και γύρισε προς εμάς. "Στέφανε, Εύη θέλετε να πάμε για μπύρα το βράδυ με τον Πέτρο;"
- "Εγώ δε μπορώ σήμερα Νίκο, έχουμε σε λίγες μέρες την έκδοση του βιβλίου της Κατερίνας και είμαστε σε τρεχάματα. Ευδοκία εσύ πήγαινε, θα τον λατρέψεις τον Πέτρο."

Μου κόπηκαν τα πόδια που δε θα ερχόταν ο Στέφανος αλλά πάλι η εναλλακτική θα ήταν να κλειστώ ακόμα ένα βράδυ στο σπίτι μου. "Ναι, ευχαρίστως... τι ώρα και πού;" ρώτησα.

- "Λέμε Ψυρρή, θα διαλέξουμε εκεί. Να πούμε κατά τις 21:00?"
- "Ναι, γιατί όχι" απάντησα.
- "Έλα Πέτρο θα γνωρίσεις και την Εύη σήμερα... και ελπίζω να μην με πάρετε με τις πέτρες" είπε και γέλασε αλλά ο Πέτρος δεν το έπιασε το αστείο "Α ναι... δεν ξέρεις το επίθετό της. Πέτρου εκείνη, Πέτρος εσύ... ναι χαχαχαχα"

Έκλεισε το τηλέφωνο.

- "Στέφανε..."
- "Δεν σηκώνω κουβέντα, έγινα σαφής;"

Αυτή τη φορά κατάφερα να μην απαντήσω εγώ "Μάλιστα"

- "Είσαι ξεροκέφαλος!" τον κατηγόρησε.
- "Τώρα το κατάλαβες;"
- "Λοιπόν, πρέπει να φύγω είπε ο Νίκος. Τα λέμε το βράδυ, Εύη. Καλή συνέχεια Στέφανε"
- "Ωραία, τώρα που το λύσαμε αυτό, σε τι μπορώ να σας εξυπηρετήσω δεσποινίς;"
- "Η Φανή χθες το βράδυ μου έδειξε μια συνάρτηση που είχε κατασκευάσει."
- "Και;"
- "Ήταν παντού συνεχής και πουθενά παραγωγίσιμη. Στέφανε... δεν μπορούσα να πιστέψουν τα μάτια μου αυτό που έβλεπα. Τη ρώτησα αν την βρήκε κάπου στο δίκτυο"
- "Ωχ" μου είπε ο Στέφανος. "Στα έχωσε;"
- "Όχι, μου είπε ορθά-κοφτά ότι την προσβάλλω. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό... Η διαίσθησή της... Της έκανα τη διάλεξη που έκανα και στους προπτυχιακούς και δεν έκανε ούτε μία ερώτηση. Ούτε μία. Δεν χρειαζόταν..."
- "Στα έλεγα εγώ, δεν στα έλεγα;"
- "Στέφανε... αν... αν επιτρέπεται να ρωτήσω... Γιατί είναι εδώ; Γιατί είστε εδώ;"
- "Αυτό είναι μεγάλη συζήτηση..."
- "Δεν... δεν θέλω να σε πιέσω να μου πεις κάτι που δε θέλεις."
- "Για τη Φανή ήρθαμε Ελλάδα. Μπορεί το εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας να μην έχει θέση για άτομα με τη νοημοσύνη της Φανής αλλά δεν είναι ζούγκλα. Η Φανή έχει Asperger's ελαφριάς μορφής μεν αλλά αρκετής για να δώσει στόχο. Το IQ της είναι off the charts αλλά..."
- "Ο Τόμας;"
- "Ο Τόμας είναι απλά εσωστρεφής αλλά δεν έχει δυσκολία στο να ερμηνεύσει τα αισθήματα των άλλων ούτε να ελέγξει τα δικά του. Η Φανή... η Φανή πολύ δύσκολα γίνεται συναισθηματική αλλά όταν γίνεται... δεν ξέρει... δεν ξέρει να το χειριστεί. Κάναμε λάθος με τη Φανή, το ομολογώ. Τη βάλαμε σε μια χρυσή γυάλα και δεν της δώσαμε την ευκαιρία να ωριμάσει συναισθηματικά... όσο μπορεί δηλαδή. Ευδοκία... πέραν από... πώς σε βλέπω... είσαι ό,τι καλύτερο έχει συμβεί στη Φανή τα τελευταία χρόνια. Σε βλέπει, σε βλέπει σαν αδερφή της. Θέλω... θέλω να γίνεις μέρος της ζωής μου αλλά θέλω να ξέρεις τι σημαίνει αυτό."

Είχα παγώσει, δεν ήξερα τι να σκεφτώ.

- "Δε μπορώ να είμαι μαζί σου και να κάνω σα να μη τρέχει τίποτα με τη Φανή. Την ντρέπομαι, Στέφανε, δεν το καταλαβαίνεις;"
- "Αν δεν μπορείς, έχεις την απάντησή σου Ευδοκία. Το σέβομαι. Δε θα σε βάλω να διαλέξεις, θα ήταν απάνθρωπο, δεν είσαι παιχνίδι."
- "Στέφανε, από τη μέρα που βγήκα με την Κατερίνα υπάρχει μια αλλαγή στη συμπεριφορά σου που δεν μπορούσα να προσδιορίσω."
- "Από τις πρώτες ώρες που σε γνώρισα είχα πάψει να σε βλέπω ως play partner. Μη ρωτάς γιατί, απλά δέξου το σα γεγονός. Αλλά δεν έχει αξία αν το θέλω απλά εγώ... πρέπει να το θέλεις κι εσύ. Σου είχα πει ότι υπάρχει μία και μόνον επιλογή. Πρέπει να την κάνεις μόνη σου. Έψαχνα να βρω τρόπο να σου πω αυτά που σου είπα προηγουμένως. Με βοήθησαν οι συγκυρίες να βρω τον τρόπο να σου δείξω όλα τα μπαγκάζια που κουβαλάω."
- "Στέφανε... τι θα γίνει αν αποφασίσω ότι αυτό είναι too much?"
- "Τότε θα αποφασίσεις ότι είναι too much, Ευδοκία."
- "Δε... δε θέλω να σε χάσω από τη ζωή μου ούτε εσένα ούτε τη Φανούλα... αλλά... δεν μπορώ... δεν μπορώ να σας έχω και τους δύο."
- "Εγώ πάω πακέτο με τη Φανή, Ευδοκία. Μπορείς να επιλέξεις να κρατήσεις επαφές μόνο με τη Φανή... αλλά αν επιλέξεις εμένα, επιλέγεις και τη Φανή... δεν γίνεται αλλιώς, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς."
- "Κι εσύ;"
- "Εγώ, τι Ευδοκία; Δεν υπάρχει επιλογή μεταξύ του αν θα θυσιάσω τα δικά μου θέλω ή το παιδί μου."
- "Δεν μπορώ να σκεφτώ... δεν μπορώ να σκεφτώ..." του είπα.
- "Το καταλαβαίνω, Ευδοκία. Δεν υπάρχει όμως επιλογή σε αυτό αλλά πρέπει να το καταλάβεις η ίδια. Πρέπει να καταλάβεις η ίδια του τι σημαίνει να είσαι μέρος της ζωής μου."
- "Δεν... δεν..."
- "Ευδοκία, δε σου ζητάω να πάρεις κάποια απόφαση εδώ και τώρα. Όπως στο πουφ γδύθηκες εντός εισαγωγικών μπροστά μου το ίδιο κάνω μπροστά σου."
- "Το... το καταλαβαίνω... αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ. Αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να σκεφτώ."

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~
17 - Το θεώρημα Πέτρου
~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~​

Ευδοκία

Πέρασε μια εβδομάδα έτσι. Μου έλειπε απίστευτα ο Στέφανος και δεν ήταν εκείνος που είχε απομακρυνθεί, εγώ ήμουν που το είχα κάνει. Φυσικά και τον έβλεπα κάθε μέρα αλλά προσπαθούσα να είμαι απόμακρη. Η καρδούλα μου το ξέρει. Ένιωθα αυτή την τιτάνια παρουσία και το μόνο που έκανα είναι να απομακρύνομαι τρέχοντας. Και όσο πιο μακρυά του πήγαινα τόσο πιο πολύ μου έλειπε η παρουσία του.

Κοντά του με συνέθλιβε η ίδια του η έλξη αλλά ταυτόχρονα ένιωθα ότι δεν μπορούσα να ξεφύγω. Σα να είχα πέσει στο βαρυτικό πεδίο μιας μαύρης τρύπας που αργά και σταθερά με παρέσερνε στον ορίζοντα γεγονότων της. Στην άχρονη μοναδικότητα, στο κέντρο του ίδιου του απείρου.

"Μην παλεύεις ενάντια στο ρεύμα, αν το κάνεις το μόνο που θα καταφέρεις είναι γρήγορα να κουραστείς. Οι μόνες επιλογές είναι είτε να αφεθείς είτε να βρεις τρόπο να ξεφύγεις από αυτό."

Δε μπορούσα να ξεφύγω... και η πάλη με είχε εξουθενώσει.

Του Στέφανου ήταν σα να του είχε φύγει ένα βάρος από το στήθος. Είχε ξαναγίνει ο Στέφανος, ο φιλικός, πρόσχαρος, οξύνους Στέφανος που ...λάτρευα.

Ναι, λάτρευα.

Πέρασε ακόμα μία εβδομάδα. Είχε μπει Μάρτης και το μόνο που γδερνόταν ήταν η ψυχή μου.

Χτύπησα την πόρτα του γραφείου του. Τα πόδια μου έτρεμαν. Δεν είχε επιστροφή, ή ταν ή επί τας. Αυτή ή πάνω σ' αυτή.

- "Περάστε"

Μπήκα μέσα και το χαμόγελό του φώτισε το χώρο.

- "Μπορώ... μπορώ να σε απασχολήσω για λίγο;"
- "Πριν το κάνεις αυτό, σου έχω μια έκπληξη" μου είπε και το πρόσωπό του έλαμπε. "Για δες αυτό. Μου το έστειλε το Mathematical Journal για peer review. Σελίδα τρία."

Πήρα το χαρτί και άρχισα να διαβάζω στα όρθια μέχρι που έφτασα σε ένα σημείο και πάγωσα "It's easy to show¹² that this satisfies the conditions of Petrou's theorem¹³ and thus there exists a corresponding Lie group that..."

Έτρεμαν τα πόδια μου, δε με βαστούσαν.

- "Το θεώρημα της Πέτρου. Στα έλεγα, δε στα έλεγα; Είμαι τόσο περήφανος για σένα... τόσο περήφανος"

Δεν ήταν απλά περήφανος. Τα μάτια του γυάλιζαν, ήταν υγρά. Εγώ από την άλλη σωριάστικα στην καρέκλα και έβαλα τα κλάματα. "Το θεώρημα της Πέτρου... το θεώρημα της Πέτρου... το θεώρημα της Πέτρου..." Είχα κερδίσει τη δική μου θέση στη μαθηματική αθανασία.

- "Πρέπει να το γιορτάσουμε" μου είπε.
- "Να... πρέπει να... Να το χωνέψω... Αν... Λαχείο... τι λαχείο... σα να έχω κερδίσει δεκαπλό τζακ-ποτ στο τζόκερ. Τι... τι δεκαπλό... εικοσαπλό... εκατονταπλό... Δεν... Δεν..."
- "Και σου έχω ακόμα ένα δώρο."
- "Τι... δώρο; Τι δώρο;"

Μου άνοιξε το Laptop. Wikipedia "Evdokia Petrou". Με τη φωτογραφία μου. Και το θεώρημα Πέτρου. Με παραπομπή σε ειδική σελίδα γι αυτό που σκετσάριζε την απόδειξη. "...potentially tremendous impact on Calculus of Variations by enriching it with the arsenal of Abstract Algebra..."

- "Εσύ το έγραψες αυτό;"
- "Όχι Ευδοκία, δεν το έγραψα εγώ αυτό. Το βρήκα... δες την ημερομηνία. Δύο μέρες μετά τη δημοσίευση στο Mathematical Journal."
- "Δεν... δεν ξέρω τι να πω."
- "Πρέπει να δεις τη Φανή πως έκανε."
- "Το ξέρει;"
- "Ναι, από εχθές."
- "Μα... δε... δε μου είπε τίποτα!"
- "Δεν έχω σηκώσει ποτέ χέρι πάνω της αλλά την απείλησα ότι θα της κόψω τα δικά της σύριζα αν στο έλεγε πριν στο πω εγώ."
- "Στέφανε!!!!" είπα σοκαρισμένη.
- "Και το ίδιο της είπε και η Κατερίνα. Ακόμα και αν δεν αποκτήσω ποτέ τίποτα δικό σου αυτή η στιγμή μου άνηκε."
- "Στέφανε..."
- "Όχι τώρα, Ευδοκία. Ό,τι και αν σκέφτεσαι όχι τώρα που είσαι συναισθηματικά ευάλωτη... Όχι ότι εγώ είμαι καλύτερος... με το ζόρι... με το ζόρι κρατιέμαι."

...

Είχα φύγει μουδιασμένη. Το μυαλό μου αρνούνταν να πάρει στροφές. Μα ένα πράγμα δε μου είχε διαφύγει... πόσο μου έλειπε ο Στέφανος. Καθόμουν στην ίδια πολυθρόνα που είχε κάτσει κι εκείνος έχοντας αγκαλιάσει τα πόδια μου. Ο Στέφανος. Το θεώρημα Πέτρου. Ο Στέφανος. Το θεώρημα Πέτρου. Ο Στέφανος. Το θεώρημα Πέτρου. Δε με χώραγε ο τόπος, σηκώθηκα και πήγα στους γονείς μου πάνω. Πρώτη φορά είδα τον πατέρα μου να κλαίει με την μάνα μου να τον ακολουθεί πρίμο σεκόντο. Σε λίγο ήμασταν και οι τρεις που έκλαιγαν, οι δύο πρώτοι από περηφάνια και εγώ... μακάρι και να ήξερα.

"Δεξί ή αριστερό" άκουσα τη φωνή του Στέφανου στο μυαλό μου

Το βράδυ βγήκαμε με τους γονείς μου έξω, ούτε ήξερα που με πήγανε, και ο πατέρας μου άνοιξε σαμπάνια των 5000 ευρώ, με τον ζόρι τον κράτησε η μάνα μου και δεν κέρασε όλο το μαγαζί. Δε βαριέσαι, τα χρήματα δεν τους έλειπαν. Όταν πιο αργά γυρίσαμε σπίτι παραπάταγα, είχα παραπιεί. Είχα αφήσει το κινητό σπίτι. Η Φανή είχε σπάσει viber, τηλέφωνο και skype. Χαμογέλασα, ήταν ακόμα 11:30, δε γαμιέται, ας με μαλώσουν οι γονείς της.

Την πήρα video κλήση. Χοροπήδαγε σαν κατσίκι, μιλούσε ασταμάτητα και κόντευε να την πιάσει το στόμα της από το χαμόγελο. Ήταν αδύνατο να γνωρίσεις τη Φανή και να μην την αγαπήσεις.

- "Εύη είναι υπέροχη η Άλγεβρα, υπέροχη. Τόσο όμορφες ιδέες!"
- "Σου αρέσει Φανή μου;"
- "Τη λατρεύω. Δεν της είχα δώσει σημασία μέχρι εκείνο το βράδυ που μου εξήγησες την έννοια της ομάδας."
- "Να σου πω ένα μυστικό, Φανούλα; Μπορεί ο τομέας μου να είναι η διαφορική τοπολογία αλλά η μεγάλη μου αγάπη είναι η αλγεβρική. Σου αρέσει η Ανάλυση, δε σου αρέσει;"
- "Ναι, πολύ... αλλά η Άλγεβρα είναι... είναι το κάτι άλλο."
- "Περίμενε να γνωρίσεις τότε και την Τοπολογία. You 'll be for a treat"
- "Θέλω θέλω θέλω μου είπε" κάνοντάς με να χαμογελάσω σαν ηλίθια. Ήταν αδύνατο να μην παρασυρθείς από τον ενθουσιασμό της.
- "Ωραία, θα βάλουμε ένα πρόγραμμα. Δύο φορές την εβδομάδα, κατά προτίμηση γύρω στις 21:00 που θα έχεις τελειώσει με τις υπόλοιπες ασχολίες σου, αντί να παίζουμε σκάκι θα κάνουμε εισαγωγή στην Τοπολογία. Είσαι;"
- "ΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ"

Με πολύ δυσκολία την κατάφερα να κλείσουμε για να πέσει να κοιμηθεί.

Την άλλη μέρα ήρθε στο γραφείο μου ο Στέφανος σα σίφωνας.

- "Ώστε έτσι ε; Πας να μου αποπλανήσεις την κόρη με τοπολογία, κάθαρμα!" κάνοντάς με να βάλω τα γέλια.
- "Στα είπε, ε;"
- "Εμ έκανε και τίποτε άλλο όλο το πρωί; Δεν... δεν έχω λόγια Ευδοκία... Σ' ευχαριστώ... Σε ευχαριστώ."
- "Τι είναι αυτά που λες; Δική μου ευχαρίστηση... Δε μπορείς να μην το αγαπήσεις αυτό το πλάσμα, δεν μπορείς."
- "Καλά, έλα πες στα μου όταν αρχίσει να σε διορθώνει." είπε κάνοντάς με να βάλω τα γέλια και πάλι. "Και τώρα που τα είπα και τα έβγαλα από μέσα μου θα σε αφήσω να σε φάνε οι τύψεις που αποπλανείς τοπολογικά αθώα ανήλικα!" είπε και έφυγε αφήνοντάς με και πάλι μόνη μου.

Τι άλλο θέλεις να δεις μωρή ηλίθια; Τον λατρεύεις το Στέφανο και η Φανούλα μόνο βάρος δε σου είναι. Η Κατερίνα σου έχει δώσει την ευχή της. Από τότε που τον γνώρισες η ζωή σου έχει αλλάξει 1000 φορές προς το καλύτερο. Τι άλλο σημάδι θέλεις να σου δώσει το Σύμπαν;

Σήκωσα το τηλέφωνο.

- "Καλησπέρα, Κατερίνα. Ενοχλώ;"
- "Όχι, Εύη μου, δεν ενοχλείς. Που χάθηκες βρε ψυχή εσύ; Έτσι κάνουν οι φίλοι;"
- "Κατερίνα..."
- "Σου είπα, μην παίζεις πόκερ δεν το έχεις. Κανονικά θα έπρεπε να σου ανοίξω το κεφάλι αλλά έχεις ανάγκη να το ακούσεις."
- "Άκου... εγώ..."
- "Όχι, εσύ άκου. Επιτέλους το όμορφο κεφαλάκι σου είδε αυτό που είχε δει ο Stefan σχεδόν από την πρώτη στιγμή. Μία λέξη έχω να σου πω μόνο. Καλωσήρθες."

Έβαλα τα κλάματα, πολύ κλαψιάρα έχω γίνει τελευταία!

- "Δεν ξέρω τι να πω."
- "Σε μένα δε χρειάζεται να πεις τίποτα."
- "Σ' ευχαριστώ Κατερίνα..."

Πήγα στο γραφείο του Στέφανου. Χτύπησα την πόρτα.

- "Περάστε."

Ήταν μόνος του στο γραφείο και βαθμολογούσε τα γραπτά της προόδου. Τη διόρθωση ασκήσεων την έδινε σε βοηθούς, τα γραπτά των προόδων ή των τελικών διαγωνισμάτων τα διόρθωνε πάντα ο ίδιος.

- "Καλώς την. Καλά που ήρθες, θα με γλιτώσεις από φόνο."
- "Τόσο χάλια;"
- "Δε θα σχολιάσω, απλά δε θα σχολιάσω."
- "Να έρθω κάποια στιγμή αργότερα;"
- "Αν κουνηθείς έστω και ένα ρούπι και αυτό δεν είναι για να μπεις στο γραφείο δεν ξέρω κι εγώ τι θα γίνει."
- "Έχεις όρεξη για μια παρτίδα σκάκι;"
- "I thought that you'd never ask."

Τελικά παίξαμε τρεις παρτίδες blitz, μία εγώ, μία εκείνος και μία ισοπαλία.

- "Αχ σύντομα θα με βάζεις κάτω και θα με χτυπάς σα χταπόδι, όπως ο κανακάρης μου."
- "Ου γαρ έρχεται μόνον" του είπα πειρακτικά.
- "Ορίστε, με λέει και γέρο."
- "Στέφανε, θες το βράδυ να σου κάνω το τραπέζι;"
- "Θες να βγούμε για φαγητό έξω;"
- "Όχι, αλλά να σου κάνω αυτή τη ρημάδα τη μακαρονάδα. Με τι σάλτσα θέλεις, κόκκινη ή άσπρη;"
- "Ημιαργία, Ευδοκία, ημιαργία; Δεν χρειάζεται να διαλέξω, και κόκκινη και άσπρη." είπε κάνοντάς με να χαμογελάσω.
- "Ωραία, θα σε περιμένω στις 21:00. Τώρα θα σε αφήσω να συνεχίσεις το Γολγοθά σου."
- "Αχ βαχ" μου είπε.

Στις 18:00 με το που τέλειωσε η παράδοση του μεταπτυχιακού Διαφορικής Γεωμετρίας πήγα σπίτι. Δεν είχε ιδιαίτερη κίνηση και 18:30 ήμουν Χαλάνδρι. Πάρκαρα στο πάρκινγκ και ανέβηκα σχεδόν τρέχοντας στο διαμέρισμά μου. Έβαλα τη μπανιέρα να γεμίσει και χώθηκα μέσα, βγήκα από εκεί στις 19:30. Μετά σηκώθηκα και ετοιμάστηκα έβγαλα για να φορέσω το φόρεμα που είχα φορέσει και τη μέρα που τον είχα γνωρίσει. Φαινόταν σα μια αιωνιότητα πριν και όμως ήταν λίγο πάνω από μήνας. Μέχρι τις 20:40 είχε γίνει και το φαγητό με τις δύο σάλτσες που είχε ζητήσει, μία με ντομάτα, μανιτάρια και ελιές και μία με παρμεζάνα, κρέμα γάλακτος, bacon και mozzarella. Δεν βάφτηκα. Πήγα και φόρεσα το φόρεμά μου, έβαλα την κολόνια μου και κάθισα στο σαλόνι να τον περιμένω.

Στις 21:00 χτύπησε το κουδούνι μου, ο Στέφανος ήταν Άγγλος στα ραντεβού του.

- "Έφερα κρασί" μου είπε δίνοντάς μου το μπουκάλι. Δεν έκανε κίνηση να με αγκαλιάσει.
- "Θέλεις να φάμε τώρα;" τον ρώτησα.
- "Όχι, κάτσε να τα πούμε λίγο. Μου... μου έχει λείψει να μη μιλάμε για μαθηματικά. Μου έχεις λείψει, Ευδοκία."
- "Πάω να μας βάλω λίγο κρασί" του είπα. Αν απογοητεύτηκε, δεν το έδειξε αλλά για τον Στέφανο δεν ήταν δύσκολο να σηκώσει αδιαπέραστο τείχος αν αυτό επιθυμούσε.

Πήγα στην κουζίνα και πήρα δυο ποτήρια.

Τα πόδια μου έτρεμαν.

Άφησα κάτω τα ποτήρια και το κρασί και γύρισα στο σαλόνι. Ο Στέφανος είχε κάτσει στην πολυθρόνα.

- "Το κρασί;"
- "Αργότερα" του είπα.

Πλησίασα κοντά και γονάτισα μπροστά του. Μετά όπως καθόταν, έγειρα πάνω του αγκαλιάζοντας του τα πόδια. Τον κοίταξα χαμογελώντας και εκείνος ανταπέδωσε.

- "Πώς σε κάνει να αισθάνεσαι αυτό Ευδοκία;"
- "Σαν ψάρι που βρέθηκε επιτέλους στο νερό" του είπα χαμογελώντας. Εκείνος απλά ακούμπησε το χέρι του και μου χάιδεψε τα μαλλιά.

Είχα βρει τη θέση μου και ήμουν ακριβώς εκεί.

- "Και τώρα τι κάνουμε;" τον ρώτησα.
- "Τώρα ξεκινάει η εκπαίδευσή σου, Ευδοκία. Αλλά πρώτα θα φάμε την μακαρονάδα! Έχω λυσσάξει" είπε και έβαλα τα γέλια.
- "Μάλιστα" του είπα. "Αμέσως".

Κίνησα για την κουζίνα με το χαμόγελο να μη λέει να σβήσει από το πρόσωπό μου.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ... ?)

 

Θα μπορούσε και να τελειώσει , αλλά η συνέχεια πιστεύω θα έχει ενδιαφέρον . Καλημέρα !

 

Reality vs reality.

 

Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Η αλήθεια είναι ότι έχω έμπνευση και θέλω να το συνεχίσω αλλά δεν ξέρω αν θα βρω το χρόνο ή αν θα έχω έπνευση όταν τον βρω.

Το έφερα σε σημείο ώστε ακόμα και αν αργήσω να γράψω συνέχειες να υπάρχει τουλάχιστον ένα ικανοποιητικό closure

 

Και επειδή μου άρεσε η ιδέα της @sapfw ορίστε και οι τίτλοι των κεφαλάιων

1. Chat & Fun
2. Το θεώρημα Stolsberg
3. Ο σκακιστής
4. Ματ σε τρεις κινήσεις
5. Ο Λένιν στη Βιέννη
6. I didn't see this coming
7. Tell me, Lie
8. Πρόσκληση σε δείπνο... είπε η γάτα στο καναρίνι
9. Μια στο καρφί και μια στο πέταλο
10. Περί Ιθάκης
11. Στριπτήζ
12. Έγκλημα και τιμωρία
13. Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας
14. What trust is
15. Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται
    
16. Το βαρύ ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας
17. Το θεώρημα Πέτρου
18. Ψιτ, κύριος, στα μάτια να με κοιτάς!
19. The shape of things to come
20. The chain
21. Per aspera ad astra
22. Nine years worth of breakin' my back
23. Είμαστε δυο...
24. Είμαστε τρεις...
25. Είμαστε χίλιοι δεκατρείς
26. Ithaca airlines
27. Ου γαρίδασι
28. Έχω ένα μυστικό
29. Bolero
30. The flight of the bumblebee
31. Το μήλο, η μηλιά, και η βαρύτητα του νόμου
32. The four horsemen
33. Αρμαγεδδών
34. All along the watchtower
35. Aerials
36. Cat People
37. Then he kissed me
38. In the Imagicon
39. Transire suum pectus mundoque potiri
40. Breakfast in America
41. And then there were two

 

Είναι μια ιστορία @Arioch που με μικρές διορθώσεις μπορείς άνετα να εκδόσεις.

 

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~
18 - Ψιτ, κύριος, στα μάτια να με κοιτάς!
~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~​

Ευδοκία

Το διαμέρισμά μου είναι αυτό που στις παλιές ταινίες λέγανε γκαρσονιέρα, ένα μικρό τριάρι. Δεν υπήρχε χώρος στο σαλόνι για τραπεζαρία και έτσι φάγαμε στο τραπέζι στην κουζίνα, όχι ότι και αυτή έχει ιδιαίτερο χώρο. Ο Στέφανος έφαγε δύο πιάτα, δοκίμασε και τις δύο σάλτσες. Εμένα δεν κατέβαινε μπουκιά από την έξαψη, με το ζόρι έτρωγα. Όταν τελειώσαμε πήγαμε και πάλι στο σαλόνι.

- "Πάρε το πουφ και έλα κάτσε κοντά μου" μου είπε.
- "Αμέσως" του είπα και πήρα το πουφ και το τοποθέτησα μπροστά από τον πολυθρόνα που καθόταν. Κάθισα πάλι οκλαδόν και τον κοίταξα χαμογελώντας. Πραγματικά ένιωθα σαν ψάρι μέσα στο νερό.

Ο Στέφανος σήκωσε τα πόδια του και έβγαλε τα παπούτσια του. Δεν είπα τίποτα αλλά μάλλον η Κατερίνα δεν τον είχε δει το πρωί να ντύνεται, οι κάλτσες του δεν ταίριαζαν με το παντελόνι του. Χαμογέλασα στη σκέψη.

- "Χμ..." είπε. "Γιατί με κοιτάζεις έτσι;"
- "Τίποτα... τίποτα..." είπα χαζοχαμογελώντας.
- "Ναι ε; Για φέρε το χάρακα."

Αναστέναξα και πήγα στο δωμάτιο και έφερα το χάρακα.

- "Δεξί και αριστερό" μου είπε.
- "Μάλιστα" του απάντησα υπάκουα προτάσσοντας και τα δυο μου χέρια με τις παλάμες προς τα πάνω.
- "Μία γιατί δε μου απάντησες και άλλη μία γιατί αναστέναξες."
- "Μάλιστα. Συγνώμη Στέφανε."
- "Θέλω να εντυπωθεί πολύ καλά στο μυαλό σου αυτό που θα σου πω, Ευδοκία. Για να προχωρήσει αυτό το πράγμα δε θα πρέπει να μου κρύβεις το παραμικρό που σε απασχολεί και ακόμα λιγότερο αυτό που σε ρωτάω."
- "Κάθε αρχή και δύσκολη" είπα αναστενάζοντας.

Δαγκώθηκα, και οι δύο που έπεσαν ήταν δυνατές.

- "Πάμε πάλι, γιατί με κοίταζες έτσι;"
- "Μου... μου επιτρέπεις;" τον ρώτησα. Με κοίταξε ερωτηματικά. Έφερα τα πόδια του πάνω μου και άρχισα να του τα χαϊδεύω κάνοντας απαλό μασάζ στις πατούσες του. Ο Στέφανος χαλάρωσε, του άρεσε φανερά αυτό που έκανα. "Στέφανε, οι κάλτσες σου δεν ταιριάζουν με το παντελόνι που φοράς. Δεν πρέπει να σε είδε η Κατερίνα το πρωί να ντύνεσαι."

Έβαλε τα γέλια.

- "Έχει παραιτηθεί από αυτό κρίνοντάς με ανεπίδεκτο μαθήσεως."

Για λίγη ώρα δεν είπαμε τίποτα, ο Στέφανος χαλαρωμένος στην πολυθρόνα και με κλειστά μάτια να απολαμβάνει το μασάζ που του έκανα κι εγώ να απολαμβάνω τη στιγμή και την απίστευτη γαλήνη και αίσθηση πληρότητας που ένιωθα.

Και μια έντονη υγρασία, να τα λέμε αυτά.

- "Στέφανε, να σου κάνω μια ερώτηση;"
- "Όσες θέλεις."
- "Τι... τι περιλαμβάνει η εκπαίδευση;"
- "Δεν φαντάζομαι να περιμένεις να σου καταστρώσω πρόγραμμα σπουδών, έ;" με ρώτησε.
- "Όχι όχι... απλά έχω διαβάσει πολλά πράγματα στο φόρουμ αλλά κανένα που να λέει αναλυτικά τι περιλαμβάνει αυτή."
- "Η εκπαίδευση όσον αφορά εμένα έχει ένα και μόνο σκοπό: Να μάθεις να με υπηρετείς με τον τρόπο που επιθυμώ. Δεν ξέρω τι κάνουν οι υπόλοιποι και δε με ενδιαφέρει αλλά φαντάζομαι όχι κάτι διαφορετικό. Δεδομένου ότι δεν είμαι σαδιστής αυτή η εκπαίδευση δε θα περιλαμβάνει σωματική τιμωρία ως παιχνίδι οπότε η εξερεύνηση των αντοχών σου δεν είναι στα ζητούμενα. Οι τιμωρίες αφορούν μόνο παραπτώματα και είναι δύο ειδών, σωματική τιμωρία και στέρηση παρουσίας. Βέβαια δεδομένου ότι είμαστε συνάδερφοι αυτό δε σημαίνει ότι δε θα βλεπόμαστε αλλά σε διαβεβαιώνω ότι θα είναι πολύ κατανοητό τι αυτό σημαίνει. Στέρηση δικής μου παρουσίας επ’ ουδενί δε σημαίνει διακοπή επικοινωνίας με τη Φανή και σε περίπτωση που αυτό συμβεί με εκδικητικό χαρακτήρα οι δρόμοι μας θα χωρίσουν την ίδια στιγμή. Είναι σαφές;"
- "Με προσβάλλεις, Στέφανε. Ποτέ δε θα το έκανα αυτό στη Φανή!"

Το χαστούκι που μου άστραψε ήταν ξαφνικό αν και όχι ιδιαίτερα δυνατό.

- "Μάλιστα, Στέφανε, είναι σαφές" του είπα άχρωμα προσπαθώντας να κρύψω την αγανάκτησή μου.
- "Δε θέλω νευράκια, Ευδοκία."

Έκλεισα τα μάτια μου και πήρα βαθιά ανάσα.

- "Νιώθεις ακόμα σαν ψάρι στο νερό;"
- "Ναι" του απάντησα χωρίς ίχνος δισταγμού.
- "Ωραία. Λοιπόν, συνεχίζουμε. Δε χρειάζεται να ζητάς άδεια για πράγματα της καθημερινότητάς σου ούτε χρειάζεται να συζητάς μαζί μου τέτοιου είδους μικροπροβλήματα. Σε περίπτωση που έχεις αμφιβολία, ρώτα με, καλύτερα να υπάρχει over-escalation στην αρχή παρά under. Δε θα σου ζητήσω ούτε κωδικούς του λογαριασμού σου στο forum, ούτε του προσωπικού σου e-mail. Έχεις την προκαταβολική μου άδεια να κάνεις συζήτηση με όποιον θέλεις από το forum. Σε περίπτωση που θες να βγεις έξω ωστόσο με τον οποιονδήποτε εκτός των γονέων σου θα μου ζητάς άδεια. Για έξοδο με τους γονείς σου απλά θα με ενημερώνεις."
- "Μάλιστα" του απάντησα.
- "Όταν απουσιάζω για όποιο λόγο θα μου στέλνεις ανά δύο ώρες αναφορά σε μήνυμα σχετικά με το που είσαι και τι κάνεις. Αυτό θα ισχύει ακόμα και όταν είσαι σε τιμωρία στέρησης παρουσίας, απλά σε αυτή την περίπτωση θα γνωρίζεις προκαταβολικά ότι δεν θα λάβεις καμία απάντηση."
- "Μάλιστα" απάντησα και πάλι.
- "Δεν θέλω κάτι περισσότερο προς το παρόν. Ψέματα, στο τέλος της βραδιάς θα ξεκινήσεις καθημερινό ημερολόγιο, αρχίζοντας με αναλυτική αναφορά για τη σημερινή βραδιά."
- "Μάλιστα, ευχαρίστως."
- "Δεδομένου ότι είχες τρεις σχέσεις όλες και όλες στη ζωή σου η τελευταία δεν πρέπει να είναι πλούσια σε σεξουαλικές εμπειρίες, σωστά;"
- "Σωστά" είπα αναστενάζοντας.
- "Ούτε έχεις πάει με γυναίκα, σωστά;"
- "Σωστά" του είπα.
- "Το έχεις φαντασιωθεί ποτέ σου;"
- "Δεν το έχω ακριβώς φαντασιωθεί, έχω αναρωτηθεί κάμποσες φορές πώς θα είναι η εμπειρία. Δεν είχα ποτέ την έντονη επιθυμία να το δοκιμάσω, δεν είναι ότι με απωθεί αλλά ούτε με ελκύει σαν προοπτική. Αδιάφορη θα έλεγα."
- "Έχεις καταλάβει ότι αρέσεις στην Κατερίνα;"
- "Είναι BI η Κατερίνα;" τον ρώτησα.
- "Ναι. Η αλήθεια είναι το δύο γυναίκες ένας άντρας δεν είναι ιδιαίτερα του γούστου μου αλλά έχει και αυτό τη χάρη του. Μου αρέσει ωστόσο το δύο άντρες μία γυναίκα." είπε κοιτάζοντάς με έντονα κάνοντάς με να κατεβάσω το κεφάλι μου. "Ευδοκία, κοίταξέ με!" με διέταξε.

Με κάμποση δυσκολία ύψωσα το βλέμμα μου και τον κοίταξα.

- "Δεν έχω σκοπό να σε πάω σε ρυθμό που αδυνατείς να ακολουθήσεις αλλά αυτό που σου είπα θα συμβεί. Δεν σου δίνω επιλογή, θα συμβεί. Από εδώ και πέρα η μόνη επιλογή που έχεις είναι να αιτηθείς να φύγεις."
- "Μάλιστα" του είπα.
- "Ευδοκία;"
- "Στέφανε, δεν έχω να σου πω κάτι. Είμαι εδώ που είμαι με τη θέλησή μου. Εμπιστεύομαι... Λάθος λέξη... Διαισθάνομαι... διαισθάνομαι ότι δεν θα το κάνεις αυτό πριν κρίνεις ότι είμαι έτοιμη να ανταποκριθώ."
- "That's my girl" μου είπε χαμογελώντας. Τράβηξε τα πόδια του τα οποία τόση ώρα είχα στα χέρια μου. "Σήκω και έλα εδώ."
- "Εκεί που;"

Μου έδειξε να κάτσω στα πόδια του. Πήγα να κάτσω πάνω του. "Όχι έτσι, προς τα μένα, να με κοιτάς"

- "Στέφανε... το... το φόρεμά μου δεν μου επιτρέπει να κάνω τέτοια αεροπλανικά."
- "Ωραία, πήγαινε μέσα και φόρα τις πιτζάμες σου."

Ο μισός μου εαυτός παρακάλαγε απλά να μου ζητήσει να βγάλω το φόρεμα εκεί όπως ήμασταν και ο άλλος μισός ένιωσε απίστευτη ανακούφιση. Πήγα μέσα, έβγαλα το φόρεμα. Το σκέφτηκα για λίγο και τελικά αποφάσισα να βγάλω και το σουτιέν και να μη το φορέσω μέσα από την πιτζάμα.

Γύρισα στο σαλόνι. Η πολυθρόνα ήταν ιδανική γι’ αυτή τη δουλειά, άνοιξα τα πόδια μου και κάθισα πάνω στα μπούτια του. Ήμουν λίγο πιο ψηλά από αυτόν και ήταν το μόνο πράγμα που δε μου άρεσε.

- "Κάτι σου χρωστούσα" μου είπε και έπιασε το κεφάλι μου και μου το έφερε κοντά του. Και με φίλησε.

Ανταπέδωσα με ενθουσιασμό με την καρδιά να χοροπηδάει μέσα μου. Ένιωσα να λιώνω, ήταν υπέροχο. Η ανάσα του είχε μια ελαφριά μυρωδιά κρασιού και δεν είχα φιλήσει ποτέ άνδρα με μουστάκι και μούσι. Πέρασα τα χέρια μου πίσω από το σβέρκο του αγκαλιάζοντάς τον. Τα χέρια του άρχισαν να με χαϊδεύουν, αρχικά στην πλάτη και μετά ήρθαν μπροστά. Πέρασε τα χέρια του ανάλαφρα πάνω από τα στήθη μου κάνοντάς με να ανατριχιάσω. Μετά συνέχισε να με χαϊδεύει στη μέση και στα πλάγια και μετά ξαναέφερε τα χέρια του στα στήθη μου, γραπώνοντάς τα πάνω από την πιτζάμα. Τα άφησε και τα χέρια του κατέβηκαν προς τα κάτω για να μου βγάλουν το πάνω μέρος της πιτζάμας. Σήκωσα τα χέρια μου για να τον βοηθήσω και για πρώτη φορά σε φυσική παρουσία βρέθηκα γυμνή από πάνω μπροστά του. Τα χέρια του μου μάλαζαν και τα δύο στήθη και με έκανε να νιώθω σα να με διαπερνούν ηλεκτρικές εκκενώσεις. Ένιωσα το φούσκωμά του ανάμεσα στα πόδια μου παρά το γεγονός ότι μας χώριζαν το παντελόνι του, το παντελόνι της πιτζάμας μου και τα εσώρουχά μας. Σιγά-σιγά σταμάτησε το φιλί και το χάδι στα στήθη μου. Με έσπρωξε μαλακά και απομακρύνθηκα απρόθυμα.

Έπιασε το πρόσωπό μου στα δυο του χέρια και με κοίταξε στα μάτια.

- "Τώρα είμαστε πάτσι" μου είπε κλείνοντάς μου παιχνιδιάρικα το μάτι κάνοντάς με να χαμογελάσω.
- "Τυπικά όχι, στο πόκερ το μόνο που είχε μείνει να βγάλω ήταν το δέρμα μου".
- "Ευτυχώς σταματήσαμε εκεί, δεν έχω φέρει και τα σύνεργά μου να σε ξετομαριάσω."

Το βλέμμα του ήταν καρφωμένο στα στήθη μου.

- "Ψιτ, κύριος, στα μάτια να με κοιτάς" του είπα αστειευόμενη.

Ο Στέφανος μου πέρασε το δάχτυλό του ανάλαφρα από τη δεξιά μου ρώγα -διόρθωση, την δεξιά, πετρωμένη μου, ρώγα- κάνοντάς με ανατριχιάσω.

- "Μου έμειναν μάτια; Μου τα έχουν βγάλει οι μεγάλες ...Ευδοκίες. Τι μέγεθος είναι;" με ρώτησε ενώ ήμουν σίγουρη ότι γνώριζε πολύ καλά την απάντηση.
- "D-Cup" του είπα στενάζοντας.
- "Γιατί παραπονιέσαι βρε, μια χαρά στέκονται!"
- "Εμ, δεν τα κουβαλάς εσύ, γι’ αυτό το λες." Αναστέναξα. "Και το μια χαρά σχετικό είναι...", μια ανασφάλεια την κουβαλούσα είναι η αλήθεια.
- "Αυτό που σου λέω εγώ, μικρή" μου είπε σε παιχνιδιάρικα αυστηρό τόνο.
- "Μάλιστα Κύριε" του απάντησα παίζοντας παιχνιδιάρικα τα μάτια μου, αλλά σάμπως και τα έβλεπε; Ακόμα τα στήθη μου κοίταζε. "Στέφανε... πώς... πως και δε με ζητάς να σε λέω Κύριο;"
- "Γιατί έχω όνομα, Ευδοκία και στα δικά μου μάτια αν χρειάζεται η λέξη για να υπενθυμίζει τη θέση, βράσ’ τα κι άστα."
- "Θεωρείς ότι κακώς το χρησιμοποιούν ως όρο;"
- "Όχι, καθόλου! Δεν λέω ότι εγώ έχω ανακαλύψει τη δια-συμπαντική αλήθεια, αν το θεωρούν χρήσιμο και/ή τους αρέσει να το χρησιμοποιούν ποιος είμαι εγώ για να τους κρίνω; Σου λέω απλά τη δική μου οπτική, αν και αναγνωρίζω ότι τόσο το Κύριε όσο και ο πληθυντικός έχουν τη δική τους γοητεία. That been said, not my cup of tea."
- "Εμένα μου αρέσει η λέξη και θα μου άρεσε να τη χρησιμοποιώ... ωστόσο... αυτό είναι δική σου απόφαση." του είπα.
- "Και μιας και το θυμήθηκα, θέλω να αλλάξεις nick στο forum. Γράψε σχετικά στο support"
- "Βεβαίως, ποιο nick θέλεις να έχω;"
- "Prospera"
- "Θα το ζητήσω σε πρώτη ευκαιρία, ελπίζω να μην υπάρχει ήδη."
- "Αν υπάρχει, θα επιλέξω κάποιο άλλο."
- "Ελπίζω να μη χρειαστεί, μου αρέσει πολύ το Prospera."
- "Θέλω να μου πεις τον τίτλο ενός τραγουδιού που πιστεύεις ότι ταιριάζει με την περίσταση, όπως τη βλέπεις από τη δική σου οπτική."
- "Δεν χρειάζεται καν σκέψη! Aerosmith - Dream on" του απάντησα.
- "Αφού δε μου είπες AC/DC Highway to hell καλά είναι" είπε πειρακτικά.
- "Στέφανε... μου... μου επιτρέπεις;"
- "Να σου επιτρέψω τι;"
- "Να σου πω ή να σου δείξω;" τον ρώτησα.
- "Δείξε μου."

Έσκυψα πάνω του και τον φίλησα. Ανταπέδωσε το φιλί ενεργητικά. Με έπιασε πίσω από το κεφάλι και με κόλλησε πάνω του, όχι ότι είχα καμιά πρόθεση να τραβηχτώ, δεν αντάλλασσα αυτή τη θέση που ήμουν εκείνη τη στιγμή για τίποτα στον κόσμο. Η γλώσσα του εξερεύνησε το στόμα μου αλλά δεν άφησε τη δική μου να μπει στο δικό του. Δεν την αντιπάλεψα, αφέθηκα να με φιλάει με τον τρόπο που θέλει. Μετά με έσπρωξε προς τα πίσω οπότε απρόθυμα μεν, υπάκουα δε, απομακρύνθηκα. Το χέρι του κατέβηκε στο παντελόνι του και έλυσε τη ζώνη. Έκανα προς τα πίσω για να διευκολύνω.

- "Συνέχισε εσύ" με διέταξε.

Του ξεκούμπωσα το παντελόνι. Σηκώθηκα από τη θέση μου και τον βοήθησα να το κατεβάσει. Ο πούτσος του φούσκωνε μέσα στο μποξεράκι. Τον βοήθησα να βγάλει το παντελόνι και διπλώνοντάς το προσεκτικά το έβαλα στο χέρι του καναπέ. Όταν γύρισα είχε κατεβάσει και το μποξεράκι του. Σηκώθηκε από την πολυθρόνα.

- "Έλα εδώ" μου είπε.

Τον πλησίασα.

Δε μου μίλησε, μου έβαλε το χέρι του στον ώμο και με πίεσε ελαφρά προς τα κάτω. I got the cue και γονάτισα μπροστά του. Ο πούτσος του απείχε μερικά εκατοστά από το πρόσωπό μου. Η αντρική του μυρωδιά με ξετρέλανε ακόμα περισσότερο, ήμουν που ήμουν... από υγρή είχα γίνει μούσκεμα. Ύψωσα το βλέμμα μου και τον κοίταξα. Μου ένευσε.

Άνοιξα το στόμα μου και τον πήρα μέσα μου. Έπαιξα απαλά το κεφαλάκι του με τη γλώσσα μου και μετά αργά αλλά σταθερά τον πήρα μέσα μου όσο βαθιά μπορούσα. Είτε αυτό ήταν αρκετό για τα κριτήριά του είτε δεν ήθελε να με ζορίσει από την πρώτη φορά, αλλά αυτό ήταν κάτι που θα μάθαινα. Τον αγκάλιασα από τη μέση και άρχισα να κουνάω το κεφάλι μου μπρος-πίσω παίρνοντάς τον όσο βαθιά γινόταν χωρίς να πνιγώ. Η γεύση του ήταν υπέροχη. Είχα κλείσει τα μάτια και απολάμβανα με όλες τις υπόλοιπες αισθήσεις το τσιμπούκι που του έκανα. Με το στόμα μου και τη γλώσσα μου τη γεύση του. Με τα αυτιά μου τις ανάσες του. Με την αφή τα χέρια του που με κρατούσαν από το κεφάλι έχοντας πάρει αυτά την πρωτοβουλία και δίνοντάς μου το ρυθμό.

Πάντα ήμουν πρόθυμη να προσφέρω ικανοποίηση στους ερωτικούς μου συντρόφους και η χρήση μου ως σεξουαλικό αντικείμενο ήταν στις φαντασιώσεις που είχα από έφηβη. Ωστόσο... ωστόσο αυτό που ζούσα εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσε να συγκριθεί με καμιά από τις -όχι και πολλές ομολογώ- παλαιότερες εμπειρίες μου.

Ο ρυθμός του είχε επιταχυνθεί, δεν του έκανα τσιμπούκι, μου γαμούσε το στόμα, φροντίζοντας πάντα να τον βάζει τόσο βαθιά όσο άντεχα να τον πάρω.

Πώς το ήξερε;

Ένιωσα τα προσπερματικά του υγρά. Σταμάτησε να μου γαμάει το στόμα και μου έδωσε πάλι την πρωτοβουλία. Ήθελα να του γλείψω τα αρχίδια αλλά από τις ανάσες του καταλάβαινα ότι είναι κοντά στο τέλος και δεν ήθελα με τίποτα να τον κόψω. Επιτάχυνα το ρυθμό μου χρησιμοποιώντας μόνο το στόμα μου, ενώ τα χέρια μου τα είχα ακουμπισμένα στους μηρούς του. Με έπιασε πάλι από το κεφάλι και καρφώθηκε βαθιά μέσα μου και κοκάλωσε. Ένιωσα τον πούτσο του να κάνει σπασμούς και το στόμα μου γεύτηκε το καυτό του σπέρμα το οποίο εκτινάσσονταν σε πίδακες. Ήταν γλυκό, ήταν υπέροχο. Τα βογγητά της ηδονής του με ξετρέλαναν ενώ εγώ κατάπινα αχόρταγα ξανά και ξανά μέχρι που σταμάτησε να κάνει σπασμούς στο στόμα μου, μην έχοντας κάτι άλλο να μου δώσει. Δεν σταμάτησα, τον σκούπισα προσεκτικά με τη γλώσσα μου φροντίζοντας να μην μείνει πάνω του ίχνος χυσιού ή σάλιου. Σχεδόν απρόθυμα τραβήχτηκα και όταν βγήκε όλος από το στόμα μου σήκωσα το κεφάλι μου και τον κοίταξα χαμογελαστή.

Χαμογελούσε και εκείνος. Έβαλε το μποξεράκι του και κάθισε πάλι στην πολυθρόνα. Γονάτισα μπροστά του και σταύρωσα τα χέρια μου πάνω στα πόδια του αγαλλιάζοντάς τα. Σήκωσα το κεφάλι και τον κοίταξα με λατρεία.

- "Είσαι δική μου, Ευδοκία" μου είπε.
- "Είμαι δική σου, Στέφανε" του είπα. "Δική σου"

Δική Του.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

@Arioch τι nick είπαμε έχει ο Στέφανος;  

 

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~
19 - The shape of things to come
~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~​

Στέφανος

Η Ευδοκία, γονατισμένη μπροστά στα πόδια μου και έχοντάς τα στην αγκαλιά της με κοίταζε στα μάτια με λατρεία. Αυτή τη στιγμή περίμενα, αυτή τη στιγμή λαχταρούσα. Η δήλωσή της ότι νιώθει σαν ψάρι στο νερό δεν ήταν τίποτα παραπάνω από αυτό: μια δήλωση. Αυτό που έβλεπα ήταν η επιβεβαίωση. Είναι το βλέμμα που με κοίταξε για πρώτη φορά η Κατερίνα, 25 χρόνια πριν. Είναι το βλέμμα με το οποίο δε με είχε κοιτάξει καμιά από τις πολυάριθμες παρτενέρ μου, με εκείνες ήταν σεξ, μόνο σεξ. Δυσκολεύομαι να περιγράψω πόσο διαφορετικό είναι. Δεν είχε υπάρξει καμία παρτενέρ η οποία δεν ήταν πρόθυμη να με ικανοποιήσει σεξουαλικά όπως επιθυμούσα, δεν έμενε δευτερόλεπτο σε αυτή τη θέση. Όμως το να δίνεις το σώμα σου είναι ένα πράγμα και το να δίνεις ψυχή και σώμα είναι κάτι άλλο. Κάτι τελείως διαφορετικό. Δύο φορές το είχα επιθυμήσει, δύο φορές το είχα αποκτίσει.

- "Είσαι δική μου, Ευδοκία" της είπα.
- "Είμαι δική σου, Στέφανε... δική σου."

Τη χάιδεψα απαλά στα μαλλιά. Μια τούφα είχε πέσει μπροστά στο πρόσωπό της, την απομάκρυνα και τη χάιδεψα στο πρόσωπο με τ' ακροδάχτυλά μου. Η Ευδοκία έκλεισε τα μάτια και αφέθηκε στο χάδι μου απολαμβάνοντας τη στιγμή. Δεν ήταν εύκολος ο δρόμος στον οποίο με ακολουθούσε και ας ένιωθε εκείνη τη στιγμή παντοδύναμη.

- "Ευδοκία;" της είπα.

Άνοιξε τα μάτια της και με κοίταξε.

- "Πες μου" μου είπε με όλη της τη δοτικότητα, με όλη της την υποταγή. Πόσες και πόσες φορές δεν είχα ακούσει αυτό το "πες μου" αλλά δεν υπάρχουν λόγια που να μπορούν να περιγράψουν πόσο διαφορετικό είναι αυτό το "Πες μου" όπως το είπε πριν μερικές στιγμές η Ευδοκία.
- "Το τηλέφωνο της Κατερίνας θέλω να το βάλεις στο speed dial. Έχεις το ελεύθερο... λάθος διατύπωση... Απαιτώ να συζητάς τα πάντα μαζί της, να τη ρωτάς ό,τι θέλεις για μένα και για εκείνη. Να τη συμβουλεύεσαι και να της δίνεις τις δικές σου συμβουλές όταν χρειάζεται."
- "Εγώ να δώσω συμβουλές στην Κατερίνα; Μου φαίνεται αστείο... Εννοώ..."
- "Ξέρω τι εννοείς" τη διέκοψα. "Μην υποτιμάς τον εαυτό σου Ευδοκία και άλλωστε πάντα είναι χρίσιμη μια δεύτερη ματιά."
- "Ακόμα και αν δεν μου το είχες ζητήσει εσύ, Στέφανε, θα σου είχα ζητήσει η ίδια την άδεια να μπορέσω να το κάνω. Πριν... Φαντάζομαι ότι θα στο είπε η Κατερίνα ήδη αλλά θα ήθελα να το ακούσεις και από εμένα. Πριν σε ... Είχα... είχα πάρει την... την απόφασή μου... αλλά... πριν... πριν σε καλέσω εδώ σήμερα... μίλησα μαζί της. Δε με άφησε να μιλήσω, μου είπε μόνο <<Καλωσήρθες>>. Έβαλα τα κλάμματα αλλά... δεν ήταν λύπη... ήταν χαρά και μαζί ανακούφιση..."
- "Μου το είπε" της είπα χαϊδεύοντάς της απαλά το πρόσωπο.
- "Επίσης τώρα όπως είμαι εδώ επιτέλους κατάλαβα και κάτι άλλο."
- "Κατάλαβες;"
- "Μέχρι... μέχρι πριν λίγες ώρες δεν ήταν παρά ένα abstraction... Εννοώ... Είναι άλλο πράγμα να το βλέπεις ψυχρά διανοητικά και άλλο πράγμα να το βιώνεις. Δεν... δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητή."
- "Δεν φαντάζεσαι πόσο" της είπα χαμογελώντας. "Αλλά μη με κρατάς σε αγωνία, θα πάρω πέτρα!"
- "Όταν είχαμε πάει για καφέ στην Πολιτεία της ζήτησα τη γνώμη της για εμένα. Φαντάζομαι ότι θα στο έχει πει η ίδια αλλά δε μου απάντησε, μου απάντησε μόνο ό,τι εμπιστεύεται την κρίση σου. Την ρώτησα πώς μπορεί να ξέρει ότι είναι σωστή και μου είπε ότι δεν μπορεί να το ξέρει και ότι ακριβώς αυτό είναι η εμπιστοσύνη. Δεν είμαι ούτε κατά διάνοια κοντά σε κάτι τέτοιο όμως... ακόμα και έτσι... κατάλαβα... το βίωσα... δεν ξέρω πως να στο πω. Δεν έχει σημασία τίποτα περισσότερο από το τι ζητάς εσύ. Δεν ξέρω αν βγάζει νόημα."
- "Φυσικά και βγάζει. Αλλά αυτή τη στιγμή -και μη το πάρεις στραβά- μιλάει ο ενθουσιασμός σου. Θα υπάρξουν πολλές φορές που θα βρεθείς να παλεύεις ενάντια στον εαυτό σου. Αυτά που σου λέω Ευδοκία δεν είναι λόγια του αέρα, με την Κατερίνα τα μάθαμε με επίπονο τρόπο στην πράξη. Εγώ είμαι η μία όψη του νομίσματος η Κατερίνα και εσύ είστε η άλλη. Γι αυτό έχει τεράστια σημασία να μιλάς όχι μόνο μαζί μου αλλά και μαζί της."
- "Είναι αυτό που στο forum λένε Mentoring?" με ρώτησε.
- "Όχι, δεν είναι mentoring αν και ο καθένας έχει τη δική του ιδέα τι είναι αυτό. Grooming είναι ακριβώς η σωστή λέξη που ψάχνεις."
- "Όπως και να έχει θα κάνω αυτό που ζητάς με μεγάλη μου χαρά."
- "Το ζητούμενο είναι να κάνεις αυτό που ζητάω με μεγάλη σου χαρά ακόμα και όταν διαφωνείς με αυτό, Ευδοκία. Εκεί είναι το δύσκολο."
- "Το φαντάζομαι" είπε αναστενάζοντας. "Με τη βοήθειά σου και της Κατερίνας αν χρειαστεί θα το αντιμετωπίσω όταν και αν συμβεί και δε θα πω κάτι περισσότερο, δε μου αρέσουν τα μεγάλα λόγια."
- "Μπράβο το κορίτσι μου" της είπα. Με κοίταξε στα μάτια πεταρίζοντας παιχνιδιάρικα τα μάτια της κάνοντας με να βάλω τα γέλια.
- "Είναι που όπως κάθεσαι δεν φαίνονται οι μεγάλες Ευδοκίες" της είπα και αντί για απάντηση μου έβγαλε πειρακτικά τη γλώσσα της. Την έκανα πολύ χάζι. "Πήγαινε φέρε το laptop σου"
- "Αμέσως" μου απάντησε και σηκώθηκε και πήγε στο δωμάτιο.
- "Άνοιξέ το και πήγαινε στο forum. Στείλε μήνυμα στο support για την αλλαγή ονόματος."

Κάθισε οκλαδόν στο πουφ με το laptop στα πόδια της. Το άνοιξε και μετά από λίγη ώρα άρχισε να πληκτρολογεί. Όταν τελείωσε γύρισε και με κοίταξε.

- "Κάτι άλλο;"
- "Ναι, ένα δωράκι από εμένα" της είπα και χαμογέλασε. "Θα αλλάξεις από Vanilla σε submissive και στο custom title θα γράψεις απλά In training."
- "Μάλιστα, αμέσως" είπε. Όταν τέλειωσε μου γύρισε το laptop για να δω. Το πήρα στα χέρια μου αλλά δεν έβλεπα ούτε από κοντά ούτε από μακριά.
- "Φέρε μου τα γυαλιά μου από το σακάκι να δω ο πρεσβύωψ" της είπα κάνοντας την να χαμογελάσει. Σηκώθηκε και πήγε στο σακάκι και βρήκε τα γυαλιά στην εσωτερική τους θέση. Μου τα έδωσε και τα φόρεσα και επιτέλους μπόρεσα να δω. "Μια χαρά" της είπα και την έστειλα να επιστρέψει το laptop στο δωμάτιο. "Κάτσε στο πουφ τώρα" της είπα όταν γύρισε.
- "Θέλεις να φέρω μια μπύρα;"
- "Όχι, δεν θέλω μπύρα αλλά θέλω να κάνω ένα τσιγάρο. Θέλεις να σου στρίψω κι εσένα ένα;"
- "Ναι, θα το ήθελα."
- "Ωραία, πήγαινε φέρε το τασάκι μέχρι να στρίψω τα τσιγάρα." Κίνησε προς το μπαλκόνι αφηρημένη. "Έτσι θα βγεις έξω"; τη ρώτησα και τότε συνειδητοποίησε ότι ήταν ακόμα γυμνή από πάνω.
- "Ooops" είπε και γύρισε να βάλει το πάνω μέρος της πιτζάμας της.
- "Η αφηρημάδα πληρώνεται" της είπα αρπάζοντας το πάνω μέρος της πιτζάμας που ήταν ακόμα στο χέρι της πολυθρόνας. "Allez!"

Ξεφύσησε αλλά βγήκε γυμνή από πάνω στο μπαλκόνι και έφερε το τασάκι.

- "Ευτυχώς που δεν είναι καλοκαίρι" μου είπε.
- "Αυτοί χάνουν" της είπα. Στο μεταξύ είχα στρίψει τα τσιγάρα καθώς τον καπνό τον είχα στην τσέπη του πουκαμίσου μου αλλά δεν είχα αναπτήρα. "Ευδοκία, πήγαινε σε παρακαλώ στην τσάντα μου και φέρε τον αναπτήρα" πράγμα που έκανε και όταν γύρισε μου άναψε το τσιγάρο. Μετά ανάβοντας και το δικό της κάθισε στο πουφ κρατώντας στο αριστερό της χέρι το τασάκι.

Καπνίσαμε τα τσιγάρα μας χωρίς να μιλάμε. Όταν τέλειωσα το έσβησα και μετά από λίγο το έσβησε και εκείνη.

- "Ευδοκία, δε θέλω να αρχίσεις το κάπνισμα οπότε τσιγάρο μόνο σε εξαιρετικές περιστάσεις. Θέλω ωστόσο να μάθεις να μου στρίβεις τσιγάρο."
- "Ευχαρίστως" μου είπε χαμογελαστή. "Για το άλλο σε διαβεβαιώ ότι δεν τίθεται τέτοιο θέμα, όπως σου είχα πει καπνίζω στη χάση και στη φέξη socially."
- "Ναι αλλά δεν είχες μέχρι τώρα πάρε δώσε με καπνιστή και δεν θέλω να πάρεις τον ολισθηρό δρόμο."
- "Έχεις δίκιο" μου είπε "αλλά και αυτό λύνεται μόνο του. Άμα νιώσω για τον όποιο λόγο επιθυμία να κάνω ένα τσιγάρο θα ζητήσω την άδειά σου. Απλά πράγματα!"
- "Good" της είπα και συνέχισα "Σήκω τώρα και γδύσου τελείως."

Η αμηχανία που ένιωσε ήταν τόσο έντονη που σχεδόν την ένιωσα κι εγώ κάνοντάς με να χαμογελάσω. Δεν είμαι σαδιστής αλλά θα ήμουν ψεύτης αν πω ότι δεν απολάμβανα τέτοιες στιγμές. Η Ευδοκία αμήχανη ή όχι σηκώθηκε και έβγαλε το κάτω μέρος της πιτζάμας της. Φορούσε ένα απλό μαύρο κιλοτάκι από μέσα. Μετά έβγαλε και το κιλοτάκι της και στάθηκε τελείως γυμνή μπροστά μου. Ήταν ξυρισμένη κάτω και το μουνάκι της ήταν υπέροχα λαχταριστό.

- "Ευδοκία, δε θέλω να ξυρίζεσαι τελείως κάτω. Θέλω να διατηρείς περιποιημένη τριχοφυΐα"
- "Μάλιστα" μου είπε ακόμα αμήχανη.
- "Πάμε στο δωμάτιό σου" της είπα και ξεκίνησα και εκείνη με ακολούθησε.
- "Ανέβα στο κρεββάτι και κάτσε στα τέσσερα, θέλω να δω πως στήνεσαι" της είπα.

Ανέβηκε στο κρεββάτι και κάθισε πολύ αισθησιακά οφείλω να ομολογήσω στα τέσσερα.

- "Μια χαρά" της είπα και έκανα το γύρο του κρεβατιού για να τη δω απ' όλες τις γωνίες. Μπορεί ο κώλος της να μην ήταν όπως της Κατερίνας στα 18 της αλλά δεν ήταν λιγότερο λαχταριστός. Γλυκό πρόσωπο με όμορφο και φροντισμένο σώμα, ακριβώς αυτό που επιθυμώ από μια γυναίκα.

Η Ευδοκία δεν είχε βγάλει άχνα. Ανέβηκα στο κρεβάτι και πήγα από πίσω της. Πέρασα το χέρι μου ανάμεσα από τα πόδια της, ήταν μούσκεμα. Της ξέφυγε ένα βογγητό.

- "Χαϊδέψου, παίξε με τον εαυτό σου" τη διέταξα. Διστακτικά στην αρχή και με περισσότερο ενθουσιασμό στη συνέχεια στηρίχτηκε στο δεξί της χέρι και με το αριστερό -είναι αριστερόχειρας- άρχισε να παίζει με το μουνάκι της. Καθόμουν και τη χάζευα, είχα καυλώσει και πάλι αλλά δεν τον πήρα στα χέρια μου να τον παίξω. Η Ευδοκία είχε εντείνει το ρυθμό της, την ένιωσα κοντά στο τέλος.

- "Στοπ" της είπα.

Αναστέναξε αλλά με υπάκουσε. Έφερε το χέρι της μπροστά και κάθισε και με τα δύο χέρια στα τέσσερα.

Ανέβηκα στο κρεββάτι και πήγα από πίσω της. Βούτηξα το δάχτυλό μου στο μουνί της που κυριολεκτικά έσταζε. Το έπαιξα για λίγο και μετά το τράβηξα και με μια κίνηση το έβαλα πίσω στον κώλο της. Όλο. Της έφυγε μια πνιχτή φωνή. Συνέχισα να βάζω το δάχτυλό μου μέσα έξω κάνοντας κυκλικές κινήσεις.

- "Σ' αρέσει, Ευδοκία;"
- "Ναι... πολύ" μου είπε με πνιχτή φωνή από την καύλα.
- "Πες μου τι θα ήθελες τώρα;"
- "Να... να με πάρεις εσύ... όχι με το δάχτυλό σου..."
- "Αλλά;"
- "Με... με την πούτσα σου. Να την καρφώσεις μέσα μου... όπου θες... όπως θες..."

Σταμάτησα και τράβηξα το δάχτυλό μου. Πήγα και ξάπλωσα δίπλα της. Έβαλα το δάχτυλό μου στο στόμα της. Δεν δίστασε ούτε δευτερόλεπτο, το ρούφηξε και το πιπίλησε.

- "Έλα στην αγκαλιά μου" της είπα. Ξάπλωσε μέσα της ακουμπώντας το κεφάλι της στο στέρνο μου. Της χάιδεψα τα μαλλιά. "Πώς αισθάνεσαι;" τη ρώτησα.
- "Υπέροχα... είναι υπέροχα" μου είπε.
- "Παρόλο που δεν στον κάρφωσα μέσα σου όπου θέλω όπως θέλω;"
- "Μακάρι να το είχες κάνει αλλά... δεν είναι δική μου απόφαση. Αν αυτό επιθυμείς δεν μου χρειάζεται τίποτα περισσότερο."
- "Έχεις dildo ή δονητή;" τη ρώτησα.
- "Ναι, έχω."
- "Δεν σου επιτρέπω να χρησιμοποιήσεις ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Ούτε τα δάχτυλά σου ούτε τίποτα."
- "Ουφ, μάλιστα" μου απάντησε.
- "Αντιρρησιάζεις, Ευδοκία;"
- "Όχι, όχι... Δε θα πω ότι δε... δε... δε θα ήθελα να... αλλά... αφού αυτό θέλεις..."
- "Θέλω να έχεις οργασμούς μόνο όταν εγώ επιθυμώ. Μπορεί να σου φαίνεται αδύνατο αλλά θα έρθει κάποια στιγμή που θα χύνεις μόνο και μόνο επειδή στο ζητάω."
- "Το έχω διαβάσει αυτό, Στέφανε, αλλά ποτέ δεν το είχα πάρει στα σοβαρά... Με την έννοια... πώς να σου πω, μου φαίνεται απίστευτο."
- "Θα μάθεις στην πράξη ότι δεν είναι καθόλου απίστευτο."
- "Μέχρι να συμβεί αυτό θα βασιστώ στα λεγόμενά σου και αυτή η δήλωση δεν σημαίνει ότι δε σε πιστεύω!"
- "Επίσης θα έχεις εδώ πάντα ένα κουτί προφυλακτικά, θα σου αφήσω για σήμερα το δικό μου."
- "Αν είναι απλά για αντισύλληψη" μου είπε "παίρνω αντισυλληπτικά για ινομυώματα" μου είπε.
- "Σεξ δε θα κάνεις μόνο μαζί μου, Ευδοκία."
- "Είναι κι αυτό" είπε άχρωμα.
- "Να ξέρεις ότι αν σου γυαλίσει κάποιος και θέλεις να πηδηχτείς μαζί του δεν έχεις παρά να μου ζητήσεις την άδεια, εμένα μου αρέσουν κάτι τέτοια!"
- "Βρήκες άνθρωπο, Στέφανε..." μου απάντησε κάνοντάς με να χαμογελάσω.
- "Που ξέρεις, μπορεί να ανοίξουν οι ορίζοντές σου. Όταν γνώρισα την Κατερίνα δεν ήταν απλά μόνο 18 και παρθένα, δεν είχε φιλήσει καν αγόρι. Είχε ένα έμφυτο συντηρητισμό που υπό Κ/Σ θα με έκαναν να μην ασχοληθώ καν μαζί της."
- "Κ/Σ?" με ρώτησε.
- "Κανονικές συνθήκες."
- "Αχ ναι μωρέ! Πω-πω, έχω να ασχοληθώ με χημεία από τα 17 μου που έδινα πανελλήνιες!"
- "Πόσο είχε γράψει;"
- "20 Μαθηματικά..." άρχισε να λέει αλλά τη διέκοψα
- "Imagine my surprise"
- "20 Φυσική, 18 χημεία και 16 έκθεση."
- "Γιατί 18 χημεία;"
- "Έλα ντε; Ακόμα και τώρα δεν έχω καταλάβει γιατί μου έκοψαν δύο ολόκληρες μονάδες"
- "Σου έλεγα ωστόσο για την Κατερίνα και με αποσυντόνισες."
- "Ωχ συγνώμη" μου είπε.
- "Για κάτσε στα τέσσερα" της είπα. Υπάκουσε.
- "Πέντε με τη ζώνη τις οποίες θα μετράς σταθερά. Αν χάσεις το μέτρημα το χτύπημα θα επαναληφθεί."
- "Μάλιστα" μου είπε.
- "Το παράπτωμα δεν είναι τόσο σοβαρό ώστε να χρειάζεται ζώνη ωστόσο..."
- "Να ξέρω τι θα με περιμένει, ε;" μου είπε.
- "Ακριβώς" της απάντησα και πήγα μέσα στο σαλόνι. Το παντελόνι μου ήταν διπλωμένο προσεκτικά πάνω στο χέρι του καναπέ, μέχρι και τις τσακίσεις είχε προσέξει. Έβγαλα τη ζώνη και επέστρεψα στο δωμάτιο.

Έριξα την πρώτη.

- "Ένα" μου είπε ξεφυσώντας.

Ευδοκία

Η δεύτερη ήταν πιο δυνατή.

- "Δύο" είπα με ακόμα μεγαλύτερη δυσκολία. Και έπεσε και η τρίτη και έπεσε και η τέταρτη και έπεσε και η πέμπτη.
- "Πέντε" είπα σφίγγοντας τα δόντια. Η ζώνη πονούσε σα διάολος και ο Στέφανος δε χαριζόταν.
- "Έχε υπόψη σου" μου είπε "ότι σε πραγματική τιμωρία και όχι demo, τα χτυπήματα θα είναι το λιγότερο 30."
- "Άουτς!" είπα.
- "Εξακολουθείς να νιώθεις σαν ψάρι στο νερό, Ευδοκία"
- "Ναι, αλλά θα φροντίσω να αποφύγω τους καρχαρίες αν με εννοείς." του είπα κάνοντάς τον να γελάσει.
- "Τι να σου πω, σου το εύχομαι. Πάνε γύρω στις δύο εβδομάδες που έριξα 50 στην Κατερίνα."
- "Αν επιτρέπεται για ποιο λόγο;"
- "Επειδή αισθάνθηκε μειονεκτικά αποκαλώντας τον εαυτό της <<το καθυστερημένο μέλος της οικογένειας>> ενώ στην πραγματικότητα η ίδια είναι το raison d'être της ύπαρξης της οικογένειας."
- "Έλα στη θέση της" του είπα. "Δεν... δεν πρέπει να είναι εύκολο με τους υπόλοιπους τρεις σας. Δεν είστε μια τυπική next door οικογένεια, Στέφανε, ο μπαμπάς η διακεκριμένη με Fields μαθηματική ιδιοφυΐα, ο μεγάλος γιος for all intends and purposes grand master στο σκάκι και μια κόρη που σε λίγα χρόνια -είμαι σίγουρη- θα μας κάνει να φαινόμαστε ομαδικώς κρετίνοι μπροστά της."
- "Την υπερασπίζεσαι" της είπα.
- "Ναι, και θα το κάνω ακόμα και αν είναι να φάω άλλες τριάντα, Στέφανε."
- "Δε θα σου πω ότι με στενοχωρεί η ζέση σου αλλά πρέπει να καταλάβεις το λάθος της. Η Κατερίνα είναι η αιτία ύπαρξης αυτής της οικογένειας, είναι ο συνδετικός της ιστός. Δεν θα επιτρέψω κανένα λανθάνον αίσθημα κατωτερότητας να δηλητηριάσει την ψυχή της. Νομίζεις ότι η εικασία του Χαταγιάμα ήταν το high point της ζωής μου, Ευδοκία; Μπορεί να ήταν η μαθηματική μου Καπέλα Σιστίνα αλλά η Κατερίνα είναι το πραγματικό μου αριστούργημα και ο Tomas και η Φανή η ανταμοιβή μου. Την έπλασα και με τον ίδιο τρόπο έπλασα και τον εαυτό μου. Δε θα ήμουν αυτό που είμαι χωρίς την Κατερίνα. Δεν θα είχα αξία η ... γαμώ το, μου τη δίνει αυτή η λέξη, δε θα είχε αξία η υποταγή της αν δεν την ένιωθα ίση απέναντί μου."
- "Είσαι υπέροχος άνθρωπος Στέφανε... υπέροχος. Δεν... δεν έχω λόγια." του είπα βάζοντας τα κλάματα.
- "Κλαψιάρα" μου είπε απίστευτα τρυφερά εντείνοντας το χάδι του.
- "Είμαι και φαίνομαι" του είπα ξεσπώντας σε πιο δυνατούς λυγμούς. Δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία ότι ο Στέφανος ήταν ό,τι καλύτερο είχε συμβεί στη ζωή μου. Μπορεί τα πόδια μου να έτρεμαν από το φόβο τους όταν γονάτισα μπροστά Του αλλά δεν οφειλόταν σε αμφιβολίες, το μόνο που έτρεμα ήταν η απόρριψή Του.
- "Να σου πω ένα μυστικό;" με ρώτησε.
- "Ναι! Ναι! Το ρωτάς;" είπα σκουπίζοντας βιαστικά τα μάτια μου και ρουφώντας τη μύτη μου.

Ο ερωτισμός θα με φάει!

- "Σου έχω πει ότι από τις πρώτες ώρες που σε γνώρισα ότι δεν σε έβλεπα σαν απλή ερωτική παρτενέρ. Το υποσυνείδητό μου το είχε πιάσει σχεδόν με την πρώτη αλλά όπως κι εσένα αυτό από μόνο του δε μου αρκούσε. Ήθελα να βεβαιωθώ 100%, 1000% ότι ο τρόπος που σε επιθυμούσα στα πόδια μου δεν ήταν κάποιο εκδήλωση λανθάνουσας αίσθησης κατωτερότητας."
- "What?" είπα... δεν κρατήθηκα!
- "Τι what? Νομίζεις ότι έχω ανοσία στις ανασφάλειες, Ευδοκία;"
- "Στέφανε ειλικρινά νιώθω τοσοδούλα δίπλα σου και δεν νιώθω καθόλου μειωτικά, ούτε σταλιά."
- "Ο καθένας έχει τη δική του οπτική, Ευδοκία μου. Μετράει τα πράγματα από το δική του σκοπιά, τα φιλτράρει με τα δικά του φίλτρα. Η... ουφ, η υποταγή σου δε θα είχε αξία για μένα αν σε θεωρούσα κατώτερη και όφειλα να είμαι 1000% βέβαιος ότι από τη δική μου οπτική δεν γινόταν για λόγους προσωπικής ματαιοδοξίας."
- "Μου άρεσε αυτό το <μου> που ακολούθησε το Ευδοκία" του είπα στρίβοντας ελαφρά το κεφάλι μου προς τα πάνω για να τον κοιτάξω χαμογελαστή. Μου χαμογέλασε και εκείνος.
- "Κάνε μου λιγάκι μμμμμ" μου είπε τραγουδιστά και έσκασα στα γέλια!
- "Χαχα, είχε ανοίξει ένα τέτοιο topic στο forum πριν κανα-δυο μήνες" του είπα.
- "Δεν το έχω διαβάσει" μου είπε, "τι αφορά;"
- "Αν η λέξη <<μου>> στο Αφέντης μου/Κύριός μου δηλώνει κτητικότητα από την οπτική της υποτακτικής/σκλάβας."
- "Η δική σου θέση ποια είναι;" με ρώτησε.
- "Η δική μου θέση είναι ότι δεν χρειάζεται να φοβόμαστε τις λέξεις. Το να σε σκέφτομαι στο μυαλό ως Κύριό μου δεν σημαίνει ότι σε βλέπω κτητικά, είναι απλά μια αναφορά σε ποιον ανήκω και τίποτα περισσότερο. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα."
- "Ακριβώς αλλά έχει αξία να δεις και την άλλη οπτική, Ευδοκία. Πάντα υπάρχει κάτι που κρύβεται πίσω από την χρήση των λέξεων."
- "Το δέχομαι ως ακόμα μία οπτική, Στέφανε. Στο τέλος της ημέρας το μόνο που έχει πλέον αξία για μένα είναι το πως το βλέπεις εσύ."
- "Προτιμώ να με αποκαλείς με το όνομά μου χωρίς να ακολουθεί το μου. Ωστόσο σου επιτρέπω, αν το φέρει ποτέ η συζήτηση στο φόρουμ και θέλεις να αναφερθείς σε κάτι που με αφορά, να χρησιμοποιήσεις το Κύριος με ή χωρίς "μου". Αν πεις "ο Κύριος είπε" χωρίς να βάλεις το "μου" μπροστά δε νομίζω ότι δεν θα καταλάβουν ότι αναφέρεσαι στον Κύριο στον οποίο ανήκεις αλλά περί ορέξεως, που είπες κι εσύ."
- "Αυτό που καταλαβαίνω τελικά είναι ότι προτιμάς να μην γίνεται χρήση του "μου" αλλά όχι στο βαθμό που να σε κάνει να αφιερώσεις έστω και μια δεύτερη σκέψη"
- "Τι σημαίνει αυτό για σένα, Ευδοκία;"
- "Ότι στο συγκεκριμένο με αφήνεις ελεύθερη να το κάνω με τον τρόπο που προτιμώ εγώ οπότε αν ποτέ χρειαστεί και εκτός και αν μέχρι τότε έχεις αλλάξει γνώμη θα το βάλω αυτό το "μου" ακριβώς με τον τρόπο που ανέφερα."
- "Παρά το γεγονός ότι η δική μου προτίμηση είναι διαφορετική;"
- "Αν σε ενδιέφερε πραγματικά το θέμα δε θα ήταν αντικείμενο συζήτησης. Το <<κάνε αυτό που εσύ προτιμάς>> είναι στα δικά μου μάτια διαταγή, ειπωμένη ίσως με διαφορετικό τόνο, αλλά διαταγή nonetheless." του είπα κοιτώντας Τον.
- "Αν και ξαπλωμένη ορθά ομίλησες" μου είπε. Με έπιασε ξαφνική φαγούρα στη μύτη και την έτριψα στο στήθος Του ξύνοντάς την. "Χμ, ελπίζω να μη σημαίνει ότι θα φάω ξύλο" του είπα.
- "Κάτι θα φας πάντως" μου είπε κλείνοντάς μου συνωμοτικά το μάτι. "Πάρε με στο στόμα σου."

Χαμήλωσα και του κατέβασα το μποξεράκι. Δεν ήταν καυλωμένος. Άρχισα να Τον γλείφω χαμηλά στα αρχίδια ενώ με το χέρι μου χάιδεψα τον πούτσο Του μέχρι που τον ένιωσα να γιγαντώνεται μέσα του. Ανέβηκα και τον πήρα βαθιά μέσα στο στόμα μου, όσο βαθιά μπορούσα. Η αίσθηση του πούτσου Του στο στόμα μου με ξετρέλαινε αλλά πιο πολύ με ξετρέλαιναν οι αναστεναγμοί της απόλαυσής Του. Είχα κλειστά και πάλι τα μάτια μου απολαμβάνοντας το τσιμπούκι που Του έκανα με τις υπόλοιπες αισθήσεις μου. Αγκάλιασα το κάτω μέρος του πούτσου Του με τα χέρια μου και άρχισα να το μαλάζω κάνοντας περιστροφικές κινήσεις ενώ συγχρόνως Τον έπαιρνα στο στόμα μου μέχρι να βρω στη γροθιά μου. Αυτή τη φορά είχε αφεθεί τελείως σε μένα, δε μου έδινε ρυθμό με το χέρι Του.

- "Σταμάτα" με διέταξε και σταμάτησα και τον κοίταξα. "Έλα εδώ" μου είπε και πήγα και ξάπλωσα δίπλα Του. Με φίλησε στο στόμα και μετά κατέβηκε σιγά σιγά στο λαιμό και στα στήθη μου. Με το ένα Του χέρι μάλαζε το δεξί στήθος ενώ με το στόμα Του πιπιλούσε απαλά την αριστερή μου ρώγα. Μετά πήρε το χέρι Του και μου χάιδεψε απαλά το μουνάκι μου που έσταζε. Μετά έβαλε πρώτα ένα και μετά δεύτερο δάχτυλο μέσα του κάνοντάς με να νιώσω σα να με χτυπάει ρεύμα. Ασυναίσθητα τέντωσα τη λεκάνη μου, έπαιρνα κοφτές ανάσες, με το ζόρι ανέπνεα. Τον ήθελα, Τον λαχταρούσα μέσα μου, να με κάνει δικιά Του... Τον ήθελα τόσο που πονούσε.

Δεν είπα τίποτα.

Του άνηκα, το ένιωθα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, ας με κάνει ότι θέλει Εκείνος, ας με χρησιμοποιήσει όπως θέλει Εκείνος. Το χέρι Του με έπαιζε με μεγάλη τέχνη... ένιωθα το τέλος να έρχεται...

- "Μην τελειώσεις, Ευδοκία. Αν τελειώσεις θα τιμωρηθείς"

Δαγκώθηκα, έφερνα στο μυαλό μου ότι πιο άκυρο μπορούσα να φανταστώ. Προσπαθούσα να κρατηθώ να μην τελειώσω, είχε γίνει μαρτύριο, πραγματικό μαρτύριο. Πάλευα σκληρά... Πάλευα... Ενέτεινε τον ρυθμό του, δαγκώθηκα... Έμπηξα τα νύχια μου στα πλευρά μου, σχεδόν χαρακώθηκα... αλλά το κατάφερα... ήμουν... ήμουν ένα τσακ... Μαρτύριο, ήταν μαρτύριο.

- "Και τώρα θα έχεις την ανταμοιβή σου, Ευδοκία. Μπορείς τα τελειώσεις όσες φορές θέλεις."

Τράβηξε τα χέρια Του αλλά πριν προλάβω να δω τι εννοούσε ένιωσα το βάρος του πάνω μου. Άνοιξα τα πόδια μου να τον υποδεχτώ. Τον ακούμπησε σα χείλη μου. Μούγκρισα από την προσμονή.

- "Κοίταξέ με στα μάτια" με διέταξε.

Άνοιξα τα μάτια μου και τον κοίταξα. Πρέπει να τον κοίταζα σαν την τρελή.

Και τότε καρφώθηκε μέσα μου... δεν πρόλαβε να ξεκινήσει καν να κινείται πριν αρχίσω να έχω τον πρώτο μου έντονο οργασμό, οργασμό που έκανε το κορμί μου να τραντάζεται. Ήταν μέσα μου, με έκανε δική του... δεν είχα νιώσει ποτέ τόσο γεμάτη, ποτέ τόσο πλήρης στη ζωή μου.

Έχασα το λογαριασμό, έχασα τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου και είναι περίεργο... γιατί όλος μου ο Κόσμος εκείνη τη στιγμή ήταν ανάμεσα στα πόδια μου και μ' έκανε δική Του.

Δεν είχα επιτρέψει ποτέ σε κανέναν να με πάρει χωρίς προφυλακτικό ούτε μπρος, ούτε πίσω. Δεν είχα ιδέα πως είναι να τελειώνει κανείς μέσα μου. Τον ένιωσα να δονείται βαθιά μέσα μου και τότε ένιωσα μια πρωτόγνωρη ζέστη μέσα μου η οποία συνόδεψε ακόμα ένα οργασμό μου... είχα χάσει το μέτρημα...

- "Σε ευχαριστώ... σε ευχαριστώ" του είπα μέσα σε αναφιλητά που δεν ήταν κλάματος, ήταν ηδονής. Πληρότητας.

Ήταν ακόμα μέσα μου... δεν ήθελα να τελειώσει ποτέ αυτή η στιγμή.

Ήμουν δική Του... με κάθε τρόπο που μπορούσα να ονειρευτώ.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)