Ἐν ἀνθρώποις Εὐδοκία

“Enthusiasm is common.
Endurance is rare..”
Angela Duckworth

 

Μου λες με ευγενικό τρόπο ότι έχω αρχίσει να το κουράζω; Μίλα ξεκάθαρα Βύρνα!

 

Μην ανησυχείτε. Δεν είμαι τόσο ευγενική.

Σημ: Το όνομα μου γράφεται με «ί».

 

Τι να πω, είμαι επηρεασμένος από το torturous relationship με τον Βύντρα...

PTSD

 

Κόλλησα πάλι...

 

είναι εθισμός τα κείμενά του  

 

Αυτό ακριβώς.

 

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~
20 - The chain
~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~​

Ευδοκία

Ήταν Σάββατο βράδι, γύρω στις 22:30 όταν χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν η Φανή.

- "Καλησπέρα Φανούλα μου"
- "Εύη... μπορώ... μπορώ να σε απασχολήσω λίγο;"

Σπασμένη φωνή, υποψία κλάματος.

- "Το ρωτάς; Τι σε απασχολεί; Πες μου!"

Κλάματα

- "Φανούλα μου τι συμβαίνει;"
- "Δε θέλω... να... με λένε... έτσι" λέει μέσα σε λυγμούς.
- "Φανή, πού είσαι;"
- "Σπίτι... σπίτι..."
- "Που είναι ο μπαμπάς ή η μαμά;" της μιλάω σαν σε παιδάκι, όλο μου το είναι νιώθει ότι αυτή τη στιγμή μιλάει με παιδάκι και όχι με τη 15χρονη ασύλληπτη μαθηματική διάνοια.
- "Έχουν πάει θέατρο" μου είπε μέσα σε λυγμούς.
- "Φανούλα μου έρχομαι από εκεί. Θα σε πάρω τηλέφωνο από κάτω για να ξέρεις ότι εγώ είμαι για να μου ανοίξεις, ναι;"
- "Ναι"
- "Φιλάκια ματάκια μου, θα είμαι εκεί το συντομότερο δυνατό"

Ντύθηκα στα γρήγορα και βγήκα στους δρόμους σαν την παλαβή. Δεν ξέρω αν αυτό που ένιωθα με το Στέφανο ήταν έρωτας αλλά για τη Φανή ήταν αγάπη, πραγματική αγάπη. Είμαι άτομο που δεν τρέχει και δεν βρίζει αλλά μέχρι να φτάσω στη Ρέα δεν ξέρω κι εγώ πόσα καντήλια είχα κατεβάσει. Το σπίτι τους ήταν μια διώροφη μονοκατοικία και την περιτριγύριζε ψηλή μάντρα. Στάθηκα κάτω από την κύρια είσοδο και πήρα τηλέφωνο τη Φανή.

- "Εύη μου;"
- "Είμαι από κάτω αγάπη μου, εγώ χτυπάω το κουδούνι" της είπα και πάτησα το κουδούνι. Άκουσα το χαρακτηριστικό βουητό και άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα. Προχώρησα μερικά μέτρα και έφτασα στην εσωτερική είσοδο. Εκεί με περίμενε η Φανή και το πρόσωπό της ήταν φανερά κλαμένο.
- "Πάμε να κάτσουμε Φανούλα μου" της είπα και με ακολούθησε χωρίς να μιλήσει. Κάθισα στον καναπέ και της έκανα νόημα να κάτσει δίπλα μου.
- "Θέλεις να μου πεις τι έγινε;"
- "Με λένε παγοκολόνα... δε θέλω να με λένε παγοκολόνα" είπε και έβαλε τα κλάματα. Την πήρα αγκαλιά και την έσφιξα πάνω μου.
- "Ποιος σε λέει παγοκολόνα, μωρό μου;"
- "Οι... οι... συ- συμμαθητές μου" μου είπε μέσα σε λυγμούς που τους ένιωθα σαν μαχαιριές στην καρδιά μου.

Θυμήθηκα τα λόγια του Στέφανου: "η Φανή πολύ δύσκολα γίνεται συναισθηματική αλλά όταν γίνεται... δεν ξέρει... δεν ξέρει να το χειριστεί."

- "Ηρέμισε καρδούλα μου και πες μου τι συνέβη. Θέλεις να σου στύψω μια πορτοκαλάδα;"

Η Φανή ρούφηξε δυνατά τη μύτη της.

- "Όχι, σ' ευχαριστώ."
- "Θέλεις να μου πεις τι έγινε;"
- "Ναι... να, ένας συμμαθητής μου με πήρε τηλέφωνο και μου ζήτησε να βγούμε έξω."
- "Δεν είναι κακό αυτό, Φανούλα μου."
- "Δεν ήθελα να βγω μαζί του!"
- "Και κανείς δε μπορεί να σου ζητήσει το λόγο. Εσύ θα επιλέξεις και μόνο εσύ, κανείς άλλος. Τι του είπες;"
- "Ότι δε θέλω να βγω μαζί του."
- "Έτσι του το είπες;"
- "Έτσι είναι, πώς αλλιώς να του το πω;" με ρώτησε. Με πολύ δυσκολία κρατήθηκα και δεν αναστέναξα.
- "Και μετά τι έγινε;"
- "Μου είπε ότι είμαι μια παγοκολόνα και ότι καλά του το έλεγαν και καλά να πάθει που δεν τους άκουγε."
- "Δεν θα τον δικαιολογήσω σε καμία περίπτωση Φανούλα μου αλλά και αυτός από τη μεριά του πληγώθηκε με τον δικό σου τρόπο και μάλλον γι’ αυτό αντέδρασε έτσι."
- "Δεν του είπα τίποτα κακό Εύη! Την αλήθεια του είπα."
- "Φανούλα μου... υπάρχουν πολλοί τρόποι να πεις το ίδιο πράγμα χωρίς να πληγώσεις άθελά σου τον άλλον."
- "Εγώ φταίω;" με ρώτησε χωρίς ίχνος κατηγορίας προς το πρόσωπό μου.
- "Όχι αγάπη μου. Εσύ είπες την αλήθεια όπως εσύ την αντιλαμβάνεσαι αλλά... πως να σου πω... πολλές φορές στους ανθρώπους δεν αρέσει η ψυχρή αλήθεια, τους κάνει να αισθάνονται άσχημα, μειονεκτικά."
- "Μα αφού είναι η αλήθεια!"
- "Δεν υπάρχει μία απόλυτη αλήθεια, ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του εκδοχή της αλήθειας που προκύπτει από το δικό του τρόπο που βλέπει τον κόσμο!"
- "Δεν έχει νόημα αυτό που λες, καθόλου" μου δήλωσε.

Αναστέναξα.

- "Και όμως Φανούλα μου έχει και κατά βάθος το ξέρεις και η ίδια. Αυτό ισχύει και στα ίδια τα μαθηματικά."
- "Δεν ξέρω κανένα τέτοιο πράγμα!" μου είπε.
- "Ωραία, άσε με να σου δώσω παράδειγμα. Στο επίπεδο, από σημείο εκτός ευθείας μπορεί να αχθεί μόνο μία παράλληλη. Στο σαμάρι άπειρες ενώ πάνω στη σφαίρα καμία. Και οι τρεις αυτές προτάσεις είναι αληθείς η κάθε μία στο δικό της σύστημα, στο δικό της πλαίσιο αναφοράς. Έτσι γίνεται και με τους ανθρώπους καρδούλα μου, είναι η δική τους αλήθεια στο δικό τους σύστημα, δηλαδή στη δική τους οπτική του κόσμου."
- "Ναι, έτσι όπως το θέτεις έχεις δίκιο. Τι θα έπρεπε να κάνω; Γιατί είμαι τέτοια, γιατί δεν ξέρω να μιλήσω στους άλλους;" είπε και έβαλε πάλι τα κλάματα. Την έσφιξα στην αγκαλιά μου. "Δεν... είμαι... χαζή... το ξέρω... το ξέρω... ότι φύγαμε από το σπίτι... από το σπίτι μας... στη... στη Βοστώνη εξ αιτίας μου. Όλοι... όλοι... μέχρι και ο παππούς και η γιαγιά... όλοι... γιατί... γιατί..."

Οι λυγμοί της ήταν μαχαιριές.

- "Φανούλα μου... έχεις ένα υπέροχο, ένα μοναδικό χάρισμα..."
- "Μακάρι... μακάρι να μην... να μην το είχα... να ...να ήμουν φυσιολογική..."
- "Μη σε ακούσω να το ξαναπείς αυτό" της είπα σε πολύ αυστηρό τόνο ξαφνιάζοντάς την. "Ποτέ να μην το ξαναπείς αυτό. Το γεγονός ότι κανείς δεν έχει το μυαλό σου δεν σε κάνει μη φυσιολογική, σε κάνει χαρισματική. Είσαι μια υπέροχη νεαρή κοπέλα, κούκλα, πραγματική κούκλα, που το μυαλό σου δουλεύει σε στροφές που οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί μόνο να ονειρευτούμε μπορούμε. Η συμπεριφορά, Φανούλα μου, και ο τρόπος να μπορείς να μιλάς στους άλλους έτσι ώστε να μη τους φέρνεις σε δύσκολη θέση και να μην νιώθουν ότι χρειάζεται να αμυνθούν ή να επιτεθούν, είναι κάτι που μαθαίνεται. Αυτό το μοναδικό, το ζηλευτό χάρισμα που σου έδωσε ο Θεός όχι· είναι δικό σου, αποκλειστικά δικό σου, κανενός άλλου."
- "Δεν πιστεύω στο Θεό" μου δήλωσε φανερά πιο ήρεμη.
- "Η φύση, η θεά τύχη, πες το όπως θέλεις. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι αυτό που έχεις πάνω σου είναι χάρισμα, μοναδικό χάρισμα. Όλα τα άλλα μαθαίνονται αγάπη μου."
- "Τι έπρεπε να του πω;"
- "Εγώ στη θέση σου θα τον ευχαριστούσα για την πρότασή του αλλά θα του έλεγα πως δεν τον βλέπω με τον τρόπο που με βλέπει εκείνος. Δεν χρειάζεται να του πεις ούτε καν ένα ελαφρύ αθώο ψέμμα ότι πχ έχεις άλλες υποχρεώσεις γιατί είναι απάνθρωπο να τον αφήσεις με την ελπίδα. Δεν είναι ευχάριστο πράγμα να νιώθεις απόρριψη από κάποιον που σου αρέσει αλλά έτσι είναι η φύση των πραγμάτων. Αν δεν ενδιαφέρεσαι το ξεκόβεις σταθερά αλλά ευγενικά."

Δεν είπε τίποτα και χώθηκε πάλι στην αγκαλιά μου και την έσφιξα πάνω μου και την χάιδευα μέχρι που ηρέμισε τόσο που την πήρε ο ύπνος. Δεν τόλμησα να κουνηθώ ούτε ρούπι φοβούμενη μην την ξυπνήσω. Άκουσα την πόρτα να ανοίγει, ο Στέφανος με την Κατερίνα είχαν επιστρέψει. Ξαφνιάστηκαν όταν με είδαν αλλά τους έκανα νόημα με τα χέρια μου να μην κάνουν φασαρία. Χάιδεψα τη Φανή και την σκούντησα ελαφρά για να ξυπνήσει.

- "Αγάπη μου ήρθε ο μπαμπάς και η μαμά. Θέλεις να ανέβεις στο κρεββάτι σου να κοιμηθείς;"

Άνοιξε τα μάτια της και χασμουρήθηκε. Είδε τους γονείς της και το πρόσωπό της φωτίστηκε! "Μαμά! Μπαμπουίνε μου!"

- "Τι κάνετε, κορίτσια;" ρώτησε ο Στέφανος παίρνοντας εκείνος την πρωτοβουλία να μιλήσει.
- "Εδώ, λέγαμε τα κοριτσίστικα μεταξύ μας" του απάντησα.
- "Τότε θα σας αφήσω και τα τρία κορίτσια μόνες σας και θα πάω να αλλάξω" είπε και αφήνοντας την Κατερίνα κάτω ανέβηκε στο πάνω μέρος του σπιτιού.
- "Θα μου πείτε κι εμένα τι λέγατε;" ρώτησε η Κατερίνα.
- "Η κοριτσάρα μας εδώ προκαλεί έρωτες και είχαμε ένα μικρό δράμα από ένα πληγωμένο Ρωμαίο" της είπα.
- "Δηλαδή;"
- "Φανούλα, θες να το πεις εσύ στη μαμά;"
- "Με πήρε ένας συμμαθητής μου και μου ζήτησε να βγούμε. Του αρνήθηκα με τρόπο που τώρα καταλαβαίνω ότι τον πλήγωσε και με πλήγωσε και αυτός με τη σειρά του. Εσείς ήσασταν στο θέατρο και ο Τόμας είναι με το Μάνθο οπότε πήρα τη Εύη... ντρεπόμουν να πάρω τον παππού και τη γιαγιά." είπε η Φανή.

Η Κατερίνα με κοίταξε ερωτηματικά και της ένευσα ότι θα της εξηγούσα εγώ αργότερα.

- "Εσύ είσαι καλύτερα τώρα;" την ρώτησε η Κατερίνα.
- "Ναι...". Ξαφνικά με αγκάλιασε και μου έδωσε ένα ρουφηχτό φιλί στο μάγουλο "Σε ευχαριστώ Εύη μου! Α, έχω λύσει και τις ασκήσεις που μου έβαλες!". Βρήκα την ευκαιρία.
- "Έλα, αν μας αφήνει η μαμά, πάμε πάνω να τις δω και μετά να πέσεις να για ύπνο, εντάξει;"
- "Η μαμά σας δίνει τις ολόθερμες ευχές της" είπε η Κατερίνα και συνέχισε "Άντε, πάμε πάνω να πάω κι εγώ να αλλάξω"

Την ώρα που ανεβαίναμε κατέβαινε ο Στέφανος.

- "Ε, που πάτε μόνο μου θα με αφήσετε;"
- "Ο ψωριάρης χώρια" του είπα κάνοντας τη Φανή να βάλει τα γέλια.

Ανεβήκαμε πάνω, η Κατερίνα πήγε στο δωμάτιό της κι εγώ στο δωμάτιο της Φανής. Φανατική τάξη και καθαριότητα και περιβάλλον που μου φάνηκε πολύ αποστειρωμένο. Κράτησα τις παρατηρήσεις για τον εαυτό μου ωστόσο και πήγα στο γραφείο της. Η Φανή ήταν εξαιρετικά καλλίγραφη και τα γραπτά της ήταν λες και είχαν βγει από εκτυπωτή και όχι χειρόγραφα. Οι ασκήσεις της ήταν όλες σωστές, δύο από αυτές ακολουθώντας τελείως διαφορετικά μονοπάτια από αυτά που είχα στο νου μου όταν τις έβαλα και έδειχναν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι ήταν έργο μιας αδιανόητης μαθηματικής ιδιοφυΐας, ενός μυαλού που έκανε άλματα που πολύ δύσκολα μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε όλοι οι υπόλοιποι.

- "Όλες είναι σωστές, μάλιστα οι λύσεις που έδωσες στις ασκήσεις δύο και πέντε είναι πολύ μαθηματικά κομψότερες από τη λύση που είχα στο μυαλό μου. Μπράβο σου Φανούλα μου" της είπα και το πρόσωπό της έλαμψε.
- "Είχες δίκιο Εύη! Η Τοπολογία είναι ακόμα πιο όμορφη από την Άλγεβρα και την Ανάλυση! Είναι δύο κόσμοι που παντρεύονται!"
- "Όλα τα μαθηματικά έχουν τη δική τους ομορφιά αλλά ο κάθε κλάδος τους μιλάει ξεχωριστά στον καθένα μας."
- "Μια παρτίδα blitz και πέφτω για ύπνο" μου είπε κοιτώντας με στα μάτια με κουταβίσιο βλέμμα που έκανε την καρδιά μου να λιώσει.
- "Άντε, μαϊμού, βγάλε το σκάκι να παίξουμε μια παρτίδα" της είπα τρυφερά.

Η Κατερίνα ήταν στην πόρτα και μας κοιτούσε χαμογελαστή. Μου έκανε νόημα ότι πάει κάτω.

Δεν είχα καμία διάθεση να της χαριστώ και η Φανή είναι πολύ έξυπνος άνθρωπος για να τον ξεγελάσεις οπότε έπαιξα το καλύτερο που μπορούσα αλλά το αποτέλεσμα ότι στην 25η κίνηση της έδωσα το χέρι μου παραδεχόμενη την ήττα μου. Με πήρε αγκαλιά και με φίλησε και της το ανταπέδωσα.

- "Καληνύχτα Φανούλα μου"
- "Καληνύχτα Εύη μου"

Έκλεισα την πόρτα της και κατέβηκα στο σαλόνι όπου με περίμεναν Στέφανος και Κατερίνα.

- "Σας... σας ζητώ συγνώμη για την ... τον απροειδοποίητο ερχομό μου εδώ αλλά με πήρε η Φανούλα κλαίγοντας και..." αλλά δεν πρόλαβα να τελειώσω γιατί η Κατερίνα με πήρε αγκαλιά και με έσφιξε πάνω της μη μπορώντας να συγκρατήσει το κλάμα της
- "Σ' ευχαριστώ... Σ' ευχαριστώ"

Δεν ήξερα τι να κάνω, την έσφιξα πάνω μου. Ο Στέφανος δεν είπε τίποτα, μόνο με κοιτούσε κι αυτός με ύποπτα υγρό βλέμμα.

Όταν ηρέμισε η Κατερίνα τους διηγήθηκα τα καθέκαστα. Όσο μιλούσα μου κρατούσε το χέρι μου σφίγγοντάς το κάποιες στιγμές.

- "Ελπίζω... ελπίζω να έκανα το σωστό...".
- "Δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία ότι θα πράξεις όπως έπραξες" μου είπε ο Στέφανος. "Είσαι ό,τι καλύτερο έχει συμβεί στη Φανή τα τελευταία χρόνια, με ξέρεις Ευδοκία, ποτέ δεν λέω πράγματα που δεν τα εννοώ."

Δεν ήξερα τι να πω οπότε δεν είπα τίποτα.

- "Στέφανε, μπορείς σε παρακαλώ να μου βάλεις ένα ποτήρι ουίσκι; Και σε παρακαλώ στρίψε μου ένα τσιγάρο" είπε η Κατερίνα "πραγματικά το έχω ανάγκη αυτή τη στιγμή."
- "Εσύ Ευδοκία, θέλεις κάτι να πιείς;"
- "Δε θα έλεγα όχι κι εγώ για ένα ποτήρι ουίσκι, σκέτο!"
- "Έφτασέιιιιι" είπε ο Στέφανος κάνοντάς μας να χαμογελάσουμε και πήγε προς τα μέσα.
- "Πάμε έξω;" μου είπε η Κατερίνα.
- "Ναι, πάμε της είπα" και κινήσαμε για τη βεράντα. Φορέσαμε τα μπουφάν μας γιατί έκανε πολύ κρύο σήμερα και βγήκαμε έξω.
- "Εύη, ζήτησα από τον Στέφανο να μας βάλει ποτά γιατί ήθελα να μιλήσουμε λίγο μόνες μας, πράγμα που το κατάλαβε και ο ίδιος."
- "Έκανα κάτι λάθος;" τη ρώτησα ανήσυχη.
- "Όχι, έκανες ακριβώς αυτό που έπρεπε. Το ένστικτό σου είναι αλάνθαστο και όχι μόνο στα μαθηματικά. Της μίλησες ακριβώς όπως έπρεπε και της είπες ακριβώς αυτά που έπρεπε να ακούσει με ακριβώς τον τρόπο που έπρεπε."
- "Την αγαπάω τη Φανή, Κατερίνα. Την αγαπάω πραγματικά σαν τη μικρή αδερφή που πάντοτε λαχταρούσα αλλά ποτέ δεν είχα."
- "Πες μου, όσο μιλούσες μαζί της, σκέφτηκες ποτέ τη σχέση που έχεις με τον πατέρα της;"
- "Όχι" παραδέχτηκα. "Δεν μου πέρασε καν από το μυαλό."
- "Άρα έχεις την απάντησή σου στο ένα από τα δύο πράγματα που σε ταλάνιζαν."

Χαμήλωσα τα μάτια μου.

- "Ο Στέφανος έχει απόλυτο δίκιο, είσαι ό,τι καλύτερο έχει συμβεί στη Φανή τα τελευταία χρόνια. Ακόμα και αν ένιωθα αντιζηλία στην παρουσία σου -που δεν το κάνω- και ακόμα και αν δε σε συμπαθούσα καθόλου -και σε διαβεβαιώ ότι έχω αρχίσει και σε λατρεύω- αυτό από μόνο του θα αρκούσε για εμένα. Δεν μοιραζόμαστε το Στέφανο, Εύη, ο Στέφανος μοιράζεται το χρόνο του μαζί μας, με όποιον τρόπο ο ίδιος επιλέγει."

Αναστέναξα.

- "Άλλωστε" μου είπε συνεχίζοντας σε τελείως διαφορετικό τόνο "μου αρέσεις... πολύ" και με άρπαξε και με φίλησε στο στόμα.

Listen to the wind blow, down comes the night

Ανταπέδωσα, διστακτικά στην αρχή και με περισσότερο πάθος στη συνέχεια.

Run in the shadows, damn your love, damn your lies

Την άρπαξα και την έσφιξα πάνω μου και το φιλί μου έγινε επιθετικό, άγριο. Έβαλα τη γλώσσα μου μέσα της και την κράτησα ακίνητη.

Break the silence, damn the dark, damn the light!

Ανταπέδωσε με ακόμα περισσότερο ενθουσιασμό και αν δεν ακούγαμε την πόρτα του σαλονιού να ανοίγει, είχε επιστρέψει ο Τόμας και ευτυχώς από το μπαλκόνι δε φαινόμασταν, ακόμα εκεί θα ήμασταν.

- "Τόμας, εδώ στο μπαλκόνι είμαστε" του φώναξε η Κατερίνα.

Ο Τόμας βγήκε έξω και το πρόσωπό του φωτίστηκε όταν με είδε.

- "Βρε βρε, σαν τα χιόνια! Και έλεγα ότι μας έχεις ξεχάσει και με χρησιμοποιείς στυγνά για να κάνεις τον πατέρα μου να κλαίει όταν παίζεις μαζί του" μου είπε πειρακτικά.
- "Είδα φως και μπήκα" του είπα πειρακτικά. "Τι κάνει ο Μάνθος;"
- "Καλά είναι καλά είναι. Λοιπόν, σας αφήνω τώρα γιατί έχω αφήσει το βιβλίο μου στη μέση και καλή η παρέα σας κλπ κλπ"
- "Καληνύχτα Τόμας, χάρηκα που σε είδα."
- "Byeeeeeeeee" είπε κάνοντας σαν τον Καλιβωκά στο "μια τρελή-τρελή οικογένεια" κάνοντάς με να βάλω τα γέλια.
- "Εύη, κάτι τελευταίο. Θα σου φανεί παράξενο αυτό που θα σου πω αλλά δε χρειάζεται να μου λες τα πάντα που σου εκμυστηρεύεται η Φανή παρά μόνο αν η ίδια το κρίνεις απολύτως αναγκαίο. Πρέπει να νιώθει ότι μπορεί να σε εμπιστευτεί και ότι δεν χρειάζεται να κρύψει τίποτα από εσένα. Δεν την βλέπεις μόνο εσύ σα μικρή σου αδερφή, η ίδια σε βλέπει σαν τη μεγάλη της. Μετά από τον τρόπο που χειρίστηκες σήμερα την κατάσταση μπορώ να σου πω ότι διέλυσες κάθε ίχνος αμφιβολίας ακόμα και αν δεν εμπιστευόμουν καθόλου το Στέφανο."
- "Δεν... δεν ξέρω τι να πω..." της είπα.
- "Να μην πεις τίποτα, να συνεχίσεις να είσαι αυτή που είσαι. Δεν υπήρχε περίπτωση αυτός ο άνθρωπος να κάνει λάθος, απλά δεν υπήρχε."

And if you don't love me now, you will never love me again
I can still hear you saying you will never break the chain.

Ακόμα και αν τα πάντα μας χώριζαν -και δε μας χώριζε τίποτα- υπήρχαν δύο πράγματα που μας έδεναν σαν αλυσίδα. Δύο άνθρωποι που τους βάζαμε πάνω και πέρα από το οτιδήποτε δικό μας. Μια αλυσίδα που όσο πιο πολύ μας έσφιγγε τόσο πιο πολύ μας έκανε να νιώθουμε πλήρεις.

Chain, keep us together running in the shadows

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

Δε μου αρεσει η εκλογικευση στα μυθιστορηματα και οι παρεμβασεις. Ωστοσο εμεινα σε ενα σημειο. Πραγματι δεν μοιραζομαστε ανθρωπους. Δεν ειναι εξαρτηματα. Τον χρονο τους μοιραζομαστε.  

 

Στην εν λόγω περίπτωση ο Στέφανος είναι που μοιράζεται το χρόνο του και όχι Ευδοκία/Κατερίνα που μοιράζονται τον χρόνο του Στέφανου κάτι που ακόμα και αν σε πρώτη ανάγνωση φαίνεται το ίδιο είναι τελείως διαφορετικό.

 

Το κατάλαβα. Όπως προείπα δεν μου αρέσει η εκλογίκευση και το γενίκευσα ως προς την (κατ' εμέ) ουσία του.  

 

Δε θα διαφωνήσω στο πως το ερμηνεύεις @kinvara , απλά θα προσθέσω τη δική μου οπτική.Δεν το βλέπω σαν εκλογίκευση και εννοώ ότι δεν προσπαθεί η Κατερίνα να εξηγήσει τα κίνητρά της στον αναγνώστη αλλά ότι προσπαθεί να κάνει την Ευδοκία να συνειδητοποιήσει αυτό που το ξέρει σε επίπεδο διαίσθησης/ενστίκτου, καθώς για την Ευδοκία είναι σημαντικό όχι να εκλογικεύει αλλά κατανοεί σε βάθος αυτά που την αφορούν.

(btw, δεν είναι απόπειρα υπεράσπισης) και εννοείται πως ο καθένας είναι ελεύθερος να κρατάει αυτά που τον ενδιαφέρουν και να τα ερμηνεύει σύμφωνα με τη δική του οπτική, δεν υπάρχει σωστό/λάθος!)