Tο μήνυμα σου …

Το μυστικό του Σωκράτη για να μην σε αγγίζουν τα κακόβουλα σχόλια

Μια μέρα, κάποιος προσέβαλε άσχημα δημοσίως τον Σωκράτη φωνάζοντας στην αγορά:
– Είσαι παλιάνθρωπος, αγύρτης, άσχετος και πότης!

Ο Σωκράτης δεν απάντησε, απλώς χαμογέλασε, κουνώντας το κεφάλι.

Ένας πλούσιος αριστοκράτης γνωστός του Σωκράτη, βλέποντας αυτή τη σκηνή ρώτησε τον Σωκράτη:

– Πώς μπορείς και ανέχεσαι τέτοιες προσβολές; Δεν αισθάνεσαι άσχημα;

Ο Σωκράτης χαμογέλασε ξανά και του είπε: ” Έλα μαζί μου”.

Ο γνωστός του τον ακολούθησε σε μία παλαιά και σκονισμένη αποθήκη. Ο Σωκράτης άναψε ένα πυρσό, και άρχισε να ψάχνει τριγύρω, μέχρι που βρήκε μια άχρηστη, κουρελιασμένη και τρύπια χλαμύδα. Την έδωσε στον άντρα και του είπε: “Φόρεσέ τη, θα σου κάνει”.

Ο άντρας κοίταξε τη κουρελιασμένη χλαμύδα, και του είπε αγανακτισμένος:

-” Είσαι καλά Σωκράτη; Θα φορέσω εγώ αυτό το κουρέλι; Και του πέταξε πίσω τη χλαμύδα”.

Βλέπεις, του είπε ο Σωκράτης, φυσικά και δεν δέχθηκες να φορέσεις την βρώμικη χλαμύδα. Κατά τον ίδιο τρόπο, και εμένα δεν με άγγιξαν τα ανόητα και βρώμικα λόγια που είπε εκείνος ο άνθρωπος. Όταν κάποιος σου χαρίζει κάτι που δεν θέλεις, και εσύ δεν το δεχθείς, σε ποιόν ανήκει το απορριφθέν δώρο;

Το να ταράσσεται κάποιος και να θυμώνει από τις προσβολές των άλλων, είναι σαν να δέχεται να φορέσει τα κουρέλια που του ρίχνουν.

ΠΗΓΗ: Fumara.gr , womantoc.gr

 

Πριν από 7 παρά κάτι, χρόνια με πλησίασες άνευ σκοπού. Δεν ξέρω αν υπήρξε ποτέ σκοπός, ούτε τι ήμασταν οι δυο μας. Ξέρω πως από τότε ζω καταραμένος. Μου είναι αδύνατον να βρω την άλαλη επικοινωνία, μου είναι αδύνατον να αισθανθώ ξανά όταν βρίσκομαι μακριά από κάποια μισός, ή κενός. Ήσουν εσύ. Πρέπει να ήσουν εσύ. Σε θυμάμαι συχνά, όμως κάτι συνέβη σήμερα και θυμήθηκα ειδικά τότε που αποκοιμήθηκες πάνω στο τηλέφωνο σου ενώ μου 'στελνες μήνυμα για καληνύχτα και ήρθε ένα ακατάληπτο μήνυμα, όπως πατήθηκε στον ύπνο σου. Πρέπει να ήσουν εσύ. Και πρέπει γιατί δεν μπορώ να βρω τίποτα σαν εσένα. Τόσο σκληροπυρηνικό που τη στιγμή που γινόταν παράλογο, γινόταν και λογικό. Κι ίσως γι' αυτό έχει σημασία, αν αυτό είναι το κατάλληλο μπουκάλι με το οποίο κάποτε θα φτάσει σε 'σενα, να ξέρεις πως η μεγαλύτερη αξία αυτού που ζήσαμε είναι πως δεν έμεινε ανεκπλήρωτο και όμως έμεινε ανολοκλήρωτο κι έγινε ουτοπία. Είναι η ασπίδα που με προστατεύει πίσω απ' τις κλειστές μου πόρτες όταν όλα πάνε στραβά.Ακόμα και το να υπάρχεις σαν ένα κάτι σε έναν εσωτερικό διάλογο με έχει προστατέψει πάρα πολλές φορές.

 

Εσύ ο πολύ μελαχρινός που μοιάζεις με τον Denzel Washington, που σε πετυχαίνω σε λεωφορείο, τρένο και μετρό.
Με το καζουαλ ντύσιμο, τα καρό πουκάμισα και το κασκέτο.
Σε έχω δει να με κοιτάς κι εσύ.
Τι κορμί είναι αυτό...
Τι πλάτες...
Τι μπράτσα...
Λιώνω...

Πώς να μυρίζεις άραγε..

 

Αξίζει μόνο ό,τι πρόκειται να έρθει. Όχι ό,τι έγινε. Αυτό γράφτο στα παπάρια σου. Η μάλλον όχι. Ούτε καν. Ξέχασε το. Όλα όμορφα είναι. Θα το δεις.

Κάποια στιγμή μπορεί να το διαβάσεις και να το νιώσεις.

 

Το θερμοσίφωνα να κλείσεις

 

Στην @Brt να τα πεις αυτά που είχε πάθει PTSD με δαύτον στο "Ουκ εν τω πολλώ το ευ"

Ακούς, @Brt ?

Ακούω να λες!

 

@Arioch
Μπήκα στο φόρουμ για να σου πω να βάλεις ηλιακό   αλλά έχετε κεραμίδια!

 

11 χρόνια μετά, που βρισκόμαστε;

 

"Ο σκλάβος ξεκινά ζητώντας δικαιοσύνη και καταλήγει να περιμένει να φορέσει ένα στέμμα."
Albert Camus

 

Για σένανε μπορώ, μέρος πρώτο να κάνω της commedia dell'arte τον Πιερότο Θα γίνω αυτό που θέλεις, ένας starving artist ο Toulouse-Lautrec της μποέμ Μονμάρτης Να σου φτιάχνω αγάλματα σαν τον Ψαλιδοχέρη χέρι-χέρι πάμε στο μονόπλευρο μας νταραβέρι Στο κεφάλι μου λαμπτήρες προκαλούν φωταγωγία πάρε την ευφυΐα μου και καν’ τη νοσταλγία Για την ψυχαγωγία σου και την ευχαρίστηση σου γράφω ένα τραγουδι, απλά σαν μια κυβίστηση Άραξε εσύ κι εγώ θα σε σερβίρω Θα 'μαι για σένα μπάτλερ, αλλά και superhero Ο Mr Fantastic, σώζει την ημέρα και σκαλίζει τ' όνομα σου σε ακάνθινη βέρα παιχνιδέτο μαϊμουδέτο με αλκαλικές που θα χτυπάει πιατινάκια εις το διηνεκές Αυτός που τρέφεται μ' ένα σου χειροκρότημα είτε είναι σόλο, είτε με συγκρότημα Έχω αστείρευτα κοιτάσματα ασμάτων με συνιστούν 40 κατασκευαστές συναισθημάτων Για σένανε μπορώ, να ξενυχτώ το φωτεινό μου σύμβολο τη νύχτα να δω Για σένανε μπορώ, να τιμωρώ σαν Diego de la Vega, μασκοφόρος Zorro Για σένανε μπορώ, να ξεπερνώ εμπόδια σε νέες περιπέτειες και νέα επεισόδια Για σένανε μπορώ, να προχωρώ και με τον εαυτό μου ν' απορώ που μπορώ Για σένανε μπορώ, μέρος δεύτερο είμαι αυτό που θέλεις, άτομο ελεύθερο Μα μόνο για τους άλλους, εσύ είσαι εξαίρεση πάρε μου όλα τα συν και κάνε τους αφαίρεση Θα κάνω πως με ξέρεις, εμένα το ΑΤΙΑ για σένα θα κατέβω και δέκα σκαλοπάτια Στη διάθεσή σου έχεις τον πρωτοκλασάτο κι ας μην πιάνει το βιμπράτο ενός καστράτο Ο ατσάλινος Superman, που σε γοητεύει θα μεταμφιεστεί σε Clark, που τελικά βολεύει Σε Peter Pan πετούμενο, σχέδιο κινούμενο ζητούμενο, να σε κάνω βρε κουτό, χαρούμενο Δεν θα ‘χω νεύρα, άγχος κι όργανα ζωτικά Θα φτιάχνουν μέσα μου γλυκά, μικρούλια ξωτικά Κυνικός αντιήρωας με βίο άστατο με ειδικά γυαλιά θα με δεις και τρισδιάστατο να βγαίνω από του Film Noir το celluloid να καλύψω daddy issues που έλεγε και ο Freud Κρεμάμενος στο ρολόι, σαν τον Harold Lloyd insert coin, για άλλη μια σχέση Arkanoid Για σένανε μπορώ, να ξενυχτώ το φωτεινό μου σύμβολο τη νύχτα να δω Για σένανε μπορώ, να τιμωρώ σαν Diego de la Vega, μασκοφόρος Zorro Για σένανε μπορώ, να ξεπερνώ εμπόδια σε νέες περιπέτειες και νέα επεισόδια Για σένανε μπορώ, να προχωρώ και με τον εαυτό μου ν' απορώ που μπορώ Για σένανε μπορώ, μέρος τρίτο έγινα ότι ήθελες, μπράβο μου και ζήτω Το θέλημα σου γεννηθήτω, να εκπλήττω μπορεί να σε επιπλήττω, μα παρέα σου δεν πλήττω Είμαι ο δεσμός σου, που πήρες στο λαιμό σου με moon walk στον πηγεμό προς τον γκρεμό σου Για σένα στην αρένα, να διασκεδάζω normies με δάχτυλο μεσαίο στο Κολοσσαίο της Ρώμης Δεν έγινα ένας average ή Dalton Averell μα loverman “Canaveral”, για κάθε μια μαντάμαζελ Δεν μου 'δειξες τον δρόμο του δήθεν σοβαρού και πλάνα υποκοριστικά ενός ανιαρού Τέσταρε με έχοντας τον ρόλο του αυστηρού κάθε μέρα, σενάριο Kobayashi Maru Ό,τι δοκιμασία θέλεις, πάνω μου εφάρμοστη για μια ζωή εφαρμοστή κι αλλες φορές ανάρμοστη Ό,τι και να λέω, σου κάνω όλα τα χούγια τραβάτε με κι ας κλαίω κι ασ' μου φεύγει η ούγια Είναι αυτοκαταστροφικό το ότι σ' αγαπώ είναι το αυτί του Vincent Van Gogh Για σένανε μπορώ, να ξενυχτώ το φωτεινό μου σύμβολο τη νύχτα να δω Για σένανε μπορώ, να τιμωρώ σαν Diego de la Vega, μασκοφόρος Zorro Για σένανε μπορώ, να ξεπερνώ εμπόδια σε νέες περιπέτειες και νέα επεισόδια Για σένανε μπορώ, να προχωρώ και με τον εαυτό μου ν' απορώ που μπορώ

 

Περνεις το μηνυμα και το πας εκει που θες δεν εχουμε τοσο χρονο για να περιμενουμε την τυχη