Τι σκέφτεσαι τώρα ?

Είναι νόστιμο; Σα να πείνασα λίγο  

 

Σα να ακούω το γρύλισμα της διατροφολόγου μου  

 

Ααα καλό είναι αυτό , βοηθάει.
Αλλα και το κοψίδι καλύτερο  

 

Λύκος νέας κοπής από Πάρνηθα είναι;

 

Η επιστροφή σε αρνητικές συμπεριφορές του παρελθόντος κρύβουν το φόβο της αλλαγής και την αντίσταση στα βήματα μπροστά που πρέπει να κάνεις για συμβαδίζεις με την εσωτερική αλλαγή σου.

 

Και όχι αναγκαία με αυτή την σειρά...
Σαδιστής δηλώνει ο άνθρωπος...

 

Το παρακάτω (δυστυχώς) δεν είναι προϊόν μυθοπλασίας.
Ήταν μια ακόμα κουραστική, ανιαρή, μέρα στη δουλειά.
Πλησιάζω στο κοντινό καφενείο, ακούγονται φωνές.
Η φωνή του (ας τον πούμε Γρηγόρη τον καφετζη δεν υπάρχει λόγος να τους εκθέσω) ακούγεται δυνατή και αρκετά απειλητική, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω ακόμα γιατί πράγμα γαβγίζει.
Ωφ.... Τι τον έπιασε πάλι τον τρελό και φωνάζει, σκέφτομαι και μπαίνω μέσα.
Ένα αρκετά μεγάλο πλήθος κόσμου (για εποχές covid) είναι μαζεμένο έξω από τις γυναικείες τουαλέτες...
Ωχ... Ήρθε πάλι η τύπισσα που κλέβει τα χαρτιά υγείας σκέφτομαι και δεν δίνω παραπάνω σημασία, ως που καταλαβαίνω τι συμβαίνει στα αλήθεια...
Το πλήθος των 10-15 ατόμων, μεταξύ των και ο ιδιοκτήτης Γρηγόρης, έχουν βάλει στην γωνία έναν άντρα, αρκετά μεγάλο σε ηλικία, και τον καταδικάζουν γιατί ήταν μέσα στις γυναικείες τουαλέτες και σνιφατε τα χρησιμοποιημένα χαρτιά υγείας.
(Δεν κατάλαβα αν έκανε και κάτι στη χεστρα)
Προσπάθησα να δείξω κατανόηση στην αντίδραση του ιδιοκτήτη γιατί το μαγαζί είναι η πηγή των εσόδων του και σίγουρα κάποιος σαν τον παππού θα δημιουργούσε "κακή φήμη" για το κατάστημα, σε μια τόσο μικρή κοινωνία όπως είναι η πόλη μου.
Όμως ο τρόπος που το χειρίστηκαν όλοι τους με έκανε έξαλλη!
Μέσα μου ξύπνησε ένας δαίμονας.
Το μυαλό μου πήρε χιλιάδες στόφες. Ήθελα τόσο πολύ να μπω στη μέση και να υπερασπιστώ τον καημένο παππού.
Αντ' αυτού πήρα τον καφέ μου και έφυγα.
Στη διαδρομή σκεφτόμουν, ποιος ξέρει άραγε πόσα πράγματα έχει καταπιέσει και πνίξει αυτός ο παππούς...
Όταν ήταν νέος η κοινωνία μας ήταν ακόμα πιο κλειστή
Ακόμα πιο πίσω από τον ήλιο.
Τι τον ώθησε για να κάνει κάτι σαν και το σημερινό; Άραγε ήταν κι αυτό ένα ακόμα φετίχ;
Και μετά με έπιασαν οι δικές μου τύψεις.
Έπρεπε να μιλήσω; Έπρεπε; Ίσως έπρεπε να πω κάτι... Από την άλλη δεν είναι δική μου δουλειά και γιατί να μπλεχτω σαν την άκυρη να μιλήσω...
Η σκέψεις μου όμως και οι τύψεις μου πήγαζαν από φόβο και όχι από στεναχώρια.
Φοβήθηκα για την δική μου εργασία.
Φοβήθηκα πως θα με πάρουν με στραβό μάτι...
Σε μικρότερη ηλικία ούτε καν θα το σκεφτόμουν.
Δεν περίμενα μεγαλώνοντας να αλλάξω τόσο πολύ που να με νοιάζει η γνώμη των άλλων. Με νοιάζει όμως σε περίπτωση που επηρεάσει την δουλειά μου...
Ποιος να μου το έλεγε...
Έχουν περάσει μέρες από τότε.
Παρόλα αυτά δεν σταμάτησα να το σκέφτομαι.
Χθές μίλησα στον Γρηγόρη.
Το μόνο που είπα φυσικά ήταν πως δεν συμφώνησα με τον τρόπο και πως θα έπρεπε να είναι πιο διακριτικός.
Η αντίδραση του με έκανε να σκεφτώ πως καλά έκανα και δεν μίλησα εκείνη την μέρα.
Άρχισε να φωνάζει για ακόμα μια φορά, αυτή τη φορά μέσα σε δικούς μου συναδέλφους και να με κατηγορεί ότι υπερασπίζομαι τον ανώμαλο και πως δεν είναι τίποτε άλλο από έναν συχαμενο βρωμιάρη γερό που του διώχνει την πελατεία με αυτά που κάνει.
Το μόνο που του απάντησα ήταν πως ο λόγος που δεν έχει πελατεία είναι ο ίδιος και απλά δεν πρόκειται να ξαναπατήσω στο μαγαζί του.
Φυσικά και η απάντηση του ήταν ανάλογη και προσβλητική.
Εσείς τι θα κάνατε; Η ερώτηση μου είναι ειλικρινής.

 

Εσύ εάν σε περίπτωση έμπαινες στην τουαλέτα και έβρισκες αυτόν τον παππού να κάνει ότι έκανε πιστεύεις ότι θα αντιδρούσες διακριτικά ;;; Ή εάν πήγαινε η αδελφή σου , η φίλη σου , ή το παιδί σου ( δεν ξέρω την οικογενειακή σου κατάσταση οπότε μην πάρεις προσωπικά τα παραδείγματα ) θα είχες κόσμια αντίδραση ;;;
Η προσωπική μου άποψη είναι πως επειδή δεν είχες συναισθηματική εμπλοκή στο γεγονός το σκέφτηκες έτσι . Εάν όμως όπως ο Γρηγόρης ήσουν άμεσα εμπλεκόμενη θα είχες την ίδια αντίδραση .

 

Νομίζω είναι σαφές ότι απλώς

Πώς προκύπτει αυτό;

 

.. οτι άνθρωποι σκέφτονται με την κρίση, κι άνθρωποι σκέφτονται με την παρόρμηση.

 

Από παιδί, η πρώτη και η ενστικτώδης αντίδραση μου σε μια κρίση, είτε αφορά εμένα είτε αφορά κάποιον άλλον είναι freeze... Οπότε, υποθέτω πως στην αρχή θα πάγωνα από το σοκ... Το αν το freeze γινόταν fight ή flight όταν "ξεπάγωνα" εξαρτάται από τον γεράκο... Αν βλέποντάς τον μου έβγαζε αδυναμία τότε θα τον υπερασπιζόμουν... Αλλιώς θα έφευγα

 

Πιθανών.
Χωρίς να θέλω να δικαιολογήσω τον εαυτό μου η τον οποιονδήποτε που εμπλέκεται στο περιστατικό, ίσως και να αντιδρούσα άσχημα. Σαν άνθρωπος όμως τείνω να εκπλήσσομαι με τέτοια περιστατικά και συνήθως μένω άπραγη.
Πχ. Κάποια στιγμή κάνοντας βόλτα το σκυλάκι μου κάποια κυρία χωρίς λόγο μου έκανε παρατήρηση γιατί περνούσα μπροστά από την οικοδομή της (στο πεζοδρόμιο ήμουν) και αντί να την αντικρούσω έμεινα άφωνη και έφυγα. Όχι από φόβο αλλά κυρίως γιατί στον παραλογισμό δεν ξέρω πως να αντιδράσω.
Αντιλαμβάνομαι την κατάσταση. Την αναλύω. Ξέρω τι πρέπει να απαντήσω. Ξέρω τι πρέπει να κάνω. Αλλά αποφασίζω να μην κάνω τπτ και απομακρύνομαι.
Εξού και το " σε μικρότερη ηλικία θα αντιδρούσα διαφορετικά" .
Οπότε η απάντηση μου στην ερώτηση σας είναι: πιθανόν να μην έκανα τπτ.
Απλά θα έβγαινα από την τουαλέτα και θα έφευγα.
Ίσως και να ένιωθα και ντροπή για τον άνθρωπο.
Δεν ξέρω ειλικρινά.
Γι'αυτό και έγραψα εδώ.