Ἐν ἀνθρώποις Εὐδοκία

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~
22 - Nine years worth of breakin' my back
~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~​

Ευδοκία

- "Ορίστε" μου είπε και μου κρέμασε ένα ελαφρύ χρυσό αλυσιδάκι στο λαιμό.
- "Σε ευχαριστώ πολύ" του απάντησα με χαμόγελο που έφτανε μέχρι τα αυτιά.
- "Είναι απλά ένα μικρό συμβολικό δωράκι για τις δύο εβδομάδες που είσαι εδώ που είσαι."
- "Να κάτι που δεν περίμενα!" του είπα με ειλικρίνεια.
- "Αμ τι νόμιζες, έτσι ξέφραγο αμπέλι;"
- "Χιχιχι όχι όχι! Μη το κάνουμε εδώ αμέρικαν μπαρρρρρ. Θα μου πεις τι συμβολίζει;"
- "Τι να συμβολίζουν άραγε οι αλυσίδες, it makes me wonder" μου είπε πειρακτικά.
- "Σαν κολάρο;"
- "Με τον ίδιο συμβολισμό. Training collar το λένε."
- "Και τι θα γίνει όταν ...αποφοιτήσω;"
- "Τότε στην αλυσίδα θα περαστεί και ένα μικρό λουκετάκι. Αλλά μη βιάζεσαι, έχεις πολύ ψωμί ακόμα."
- "Σε κάθε περίπτωση σ' ευχαριστώ πολύ... χμμμ... Κύριε"
- "Κεριά και λιβάνια." μου είπε και δεν έκανε χιούμορ κάνοντάς με να κατεβάσω τα μάτια.
- "Συγνώμη" του είπα νιώθοντας χάλια.

Αν δεν το χάλαγες, θα έσκαγες

- "Σου έχω πει ότι δε θέλω συγνώμες, θέλω να μην κάνεις πράγματα για τα οποία νιώθεις την ανάγκη να ζητήσεις συγνώμη αργότερα."
- "Act first, ask for forgiveness later" προσπάθησα να αστειευτώ.
- "Με βλέπεις να γελάω, Ευδοκία;"
- "Όχι" του είπα με κομμένα πόδια.

Σηκώθηκε από την πολυθρόνα του. Εγώ καθισμένη οκλαδόν στο πουφ δεν τολμούσα να τον κοιτάξω.

- "Κάτσε στα τέσσερα στην πολυθρόνα. Τα χέρια σου στο κεφάλι της πολυθρόνας."
- "Μάλιστα" μουρμούρισα και σηκώθηκα.
- "Δε σε άκουσα;"
- "Μάλιστα, Στέφανε" του είπα πιο δυνατά και πήγα και στήθηκα στην πολυθρόνα.

Τρεις μέρες πριν

Ο Στέφανος ήταν καθιστός στην πολυθρόνα του ενώ εγώ γονατισμένη μπροστά του και έχοντας τον στο στόμα μου. Ο Στέφανος λατρεύει το στοματικό και εγώ λατρεύω να του το δίνω. Είμαστε σχεδόν δύο εβδομάδες και μόνο μια φορά έχει μπει μέσα μου αλλά ...ήταν καλύτερη απ' όλες μαζί τις φορές που έχω κάνει σεξ. Δεν είχα ζήσει ποτέ τόσο έντονους και τόσο πολλούς οργασμούς, κόντεψα να μείνω. Δε μου επιτρέπει να παίζω με τον εαυτό μου και είμαι διαρκώς ξαναμμένη αλλά δική του είμαι, όπως θέλει με χρησιμοποιεί.

Ναι και το τρίο ακριβώς αυτό είναι...χρήση του όπως θέλει. Ομολογώ δεν το 'χω λύσει μέσα μου ακόμα.

Συνέχισα να τον τσιμπουκώνω με ενθουσιασμό και η αλήθεια είναι ότι τελικά λάτρεψα τη φωτογραφία όπως ανέβηκε στο forum. Δε φαινόταν το πρόσωπό μου, το είχε φροντίσει, φαινόταν από το σαγόνι και κάτω. Και αυτή ακριβώς τη στιγμή με τον πούτσο του στο στόμα μου και ακούγοντας τις ανάσες τους και νιώθοντας τον πούτσο του να πάλλεται μέσα στο στόμα μου σκέφτομαι ότι δε θα μ' ένοιαζε ακόμα και αν φαινόταν το πρόσωπό μου.

Ο Στέφανος με σταμάτησε. Σήκωσα το κεφάλι και τον κοίταξα.
- "Κάτσε στα τέσσερα, στην πολυθρόνα. Τα χέρια σου στο κεφάλι της πολυθρόνας"
- "Μάλιστα" είπα και έκατσα όπως ακριβώς με διέταξε.

Μου κατέβασε το κιλοτάκι στα γόνατα. Μου έβαλε το δάχτυλο του στο στόμα και το έγλειψα. Το έτριψε απαλά πίσω μου και ανατρίχιασα και με μια απότομη αλλά σίγουρη κίνηση το έχωσε όσο πήγαινε μέσα στο κωλαράκι μου και άρχισε να με γαμάει με αυτό. Κώλο έχω δώσει και στους τρεις με τους οποίους είχα κάνει σχέση μέχρι τώρα. Η αλήθεια είναι ότι δεν πέταγα τη σκούφια μου για να μην αναφέρω ότι ο πόνος της διείσδυσης δεν ήταν καθόλου του γούστου μου αλλά η ίδια η ιδέα της χρήσης μου σαν σεξουαλικό αντικείμενο το ισοσκέλιζε.

Ο Στέφανος χωρίς να πει τίποτα τράβηξε το δάχτυλό του και μου το έχωσε στο στόμα. Το έγλειψα χωρίς κανένα δισταγμό. Ήταν καθαρό ωστόσο ένιωσα την ίδια μου την αρμύρα. Ένιωσα το ένα χέρι του στο αριστερό μου κωλομέρι. Με το άλλο οδηγούσε τον πούτσο του στον κώλο μου. Τον ακούμπησε και σφάλισα τα μάτια στην αναμονή του αναπόφευκτου δυνατού πόνου. Ο Στέφανος τον έβαλε σιγά-σιγά μέσα μου. Ένιωσα να με σκίζει και δεν μπόρεσα να συγκρατήσω ένα μουγκρητό πόνου. Τον τραβάει και τον ξαναβάζει. Πονάει αλλά ταυτόχρονα με ερεθίζει. Ο Στέφανος με χρησιμοποιεί για την ηδονή του. Ο σφικτήρας μου σιγά-σιγά παραδίδεται και ο Στέφανος αρχίζει να κινείται πιο σταθερά, πιο εύκολα μέσα μου. Ο πόνος σιγά-σιγά υποχωρεί. Με πιάνει από το μαλλί και με τραβάει προς τα πίσω. Καρφώνεται όλος μέσα μου και ο πόνος επανέρχεται αλλά μαζί του έρχεται ηδονή. Ξανακαρφώνεται μέσα μου και αυτή τη φορά το βογκητό είναι περισσότερο απόλαυσης παρά πόνου.

- "Σ' αρέσει πουτανίτσα;"
- "Πολύ... πολύ..."

Με έχει πιάσει από τη μέση έχοντας επιταχύνει το ρυθμό του. Ο κώλος μου έχει ανοίξει για τα καλά και δεν του αντιστέκεται. Μου δίνει δυνατά χαστούκια και στα δύο κωλομάγουλα που ούτε καν καταλαβαίνω σαν πόνο. Νιώθω ηδονή, μόνο ηδονή.

- "Τι σου αρέσει πουτανίτσα;" με ρωτάει δίνοντας ακόμα ένα δυνατό χαστούκι στα κωλομέρια μου.
- "Που με γαμάς... που με σκίζεις."

Μου ξεφεύγει ένα βογκητό ηδονής. Μου ρίχνει κι άλλες με το χέρι του κάνοντας την ηδονή μου να πολλαπλασιαστεί.

- "Ξέρεις τι χρειάζεται; Ένα πούτσο για να σου κλείσει το στόμα όσο σου σκίζω τον κωλαράκι."
- "Ό,τι θέλεις... ό,τι θέλεις φτάνει να μ' έχεις να με γαμάς... λατρεύω να με γαμάς."
- "Το ήξερα τι πουτανάκι είσαι."
- "Ναι είμαι... είμαι το πουτανάκι σου... είμαι ότι θέλεις να είμαι..."

Μετά σταμάτησα να μιλάω γιατί ... μόνο να φωνάξω μπορούσα... ο οργασμός μου ήρθε από το πουθενά και με πήρε και με σήκωσε.

- "Ααααχ αααχ χύνω... χύνω στο κωλαράκι σου"

Δεν ήμουν σε θέση να απαντήσω με λόγια αλλά είμαι σίγουρη ότι τα γειτονικά διαμερίσματα με άκουσαν να κάνω το ίδιο τη στιγμή που ο Στέφανος καρφωνόταν για τελευταία φορά μέσα μου με τον πούτσο του να κάνει σπασμούς και να αδειάζει τα περιεχόμενά του βαθιά μέσα στον κώλο μου. Τραβιέται έξω και σφίγγομαι προσπαθώντας να κρατήσω το χύσι του μέσα μου όσο μπορέσω. Είναι δικό Του, δε θέλω να χαθεί...​

Σήμερα

- "30 με τη ζώνη. Θα τις μετράς καθαρά. Αν χάσεις κάποια το χτύπημα θα επαναληφθεί."
- "Μάλιστα" του λέω. Ξέρω ότι αυτό θα πονέσει... πολύ... πώς θα αντέξω 30; Εδώ με κόπο κρατήθηκα στις 5...

Οι σκέψεις μου κόβονται μαχαίρι από το πρώτο χτύπημα. Σχεδόν μου κόβεται η ανάσα, ο Στέφανος δεν αστειεύεται. Τιμωρεί.

- "Ένα" λέω με τρεμάμενη φωνή.

Και μετά πέφτει και η 2η και η 3η... Δεν μπορώ να κάνω shutdown πρέπει να μετράω.

-"10...11...12...15...", τα χτυπήματα πέφτουν με ρυθμό, η ζώνη κάθε φορά πέφτει και σε διαφορετικό μέρος.
-"20...21...22" τα μάτια μου καίνε από τα δάκρυα... πονάει σα διάολος... πονάει...
-"28...29...30"

Νιώθω ότι έχουν ανάψει κάρβουνα πάνω στα κωλομέρια μου... τρεις μέρες πριν στην ίδια θέση είχα νιώσει ηδονή, τώρα πόνο.

Εγώ έφταιγα. Χάλασα τη βραδιά. Μου έδωσε το δώρο του και εγώ τι έκανα; Χαβαλέ...

Είναι ακόμα όρθιος με τη ζώνη στο χέρι όταν γύρισα και τον κοίταξα. Η ματιά του με αφάνισε.

- "Μου... μου επιτρέπεις;" ρωτάω με σπασμένη φωνή.

Δεν απαντάει... Με δυσκολία... πολλή δυσκολία συγκρατιέμαι και δε βάζω τα κλάματα. Σηκώνει αδιάφορα τους ώμους του.

Νιώθω σα να μπήγουν μαχαίρι στην καρδιά μου. Δεν μπορώ να συγκρατηθώ άλλο, βάζω το κλάματα. Πέφτω στα πόδια του και τα αγκαλιάζω κλαίγοντας με λυγμούς.

- "Συγχ....ώρε....σέ με Στέ...φανε, σε πα....ρακα...λώ συγχώ...ρεσέ με" λέω κλαίγοντας με λυγμούς.

Χίλιες φορές να με τσάκιζε με τη ζώνη... παρά αυτό το αδιάφορο τίναγμα των ώμων του... Δέκα χιλιάδες φορές... εκατό χιλιάδες φορές.

Κλαίω με λυγμούς, εκεί στα πόδια του.

Νιώθω ανάξια... τιποτένια...

Απομακρύνεται... μένω γονατισμένη μόνη μου και κλαίω... κλαίω...

- "Αρκετά" ακούω τη φωνή του.
- "Με συγχωρείς... με συγχωρείς..."
- "Κοίταξέ με Ευδοκία"

Σηκώνω τα μάτια μου και τον κοιτάω. Μέσα μου παλεύει η ελπίδα με την απελπισία. Ρουφάω τη μύτη μου, σκουπίζω με τον πήχη μου τα μάτια μου. Παίρνω βαθιές ανάσες προσπαθώντας να καταπνίξω το κλάμα μου.

- "Με συγχωρείς..."

Προσπαθώ να τον κοιτάξω στα μάτια όπως με διατάζει. Πριν ήταν η ζώνη Του τώρα είναι τα μάτια Του. Με θερίζει η ματιά Του, με αφανίζει. Είμαι από τους ανθρώπους που μπορούν να κοιτάξουν χωρίς να νιώσουν τίποτα τον άλλον στα μάτια. Όχι το Στέφανο... ούτε καν από τις πρώτες στιγμές που τον γνώρισα.

Κατεβάζω τα μάτια μου. Τα ξανασηκώνω, είναι σα να με καίει ο ήλιος με τις φλόγες του. Σχεδόν νιώθω φυσικό πόνο στα μάτια...

Πες μου κάτι, σε παρακαλώ πες μου κάτι... μίλα μου... μίλα μου... σε ικετεύω μίλα μου.

- "Μην το ξανακάνεις αυτό Ευδοκία."
- "Δε θα το ξανακάνω Στέφανε"

Καλύτερα να πάω κολύμπι με κροκόδειλους του Νείλου.

- "Πες μου τι σκέφτεσαι, Ευδοκία."

Διστάζω...

- "Ευδοκία;"
- "Καλύτερα να πάω κολύμπι με κροκόδειλους του Νείλου παρά να το ξανακάνω." του λέω.
- "Αυτό σκέφτηκες;". Με κοιτάζει περίεργα. Τον κοιτάζω με απόγνωση και χαμηλώνω πάλι τα μάτια μου.
- "Μπορεί να ήμουν απαράδεκτη προηγουμένως αλλά δε θα σου πω ψέματα. Ποτέ δε θα σου πω ψέματα."
- "Έχει καλώς" μου λέει πνιχτά.

Και βάζει τα γέλια... Τον κοιτάζω σα χάνος που γελάει... Το γέλιο Του... το γέλιο Του φωτίζει τον κόσμο μου κι εγώ τον κοιτάζω σα χάνος.

- "Κροκόδειλους του Νείλου... Τι πήγε και σκέφτηκε, ω Θεοί!!! Κροκόδειλους του Νείλου!!!" λέει πασχίζοντας να βρει την ανάσα του.

Τον κοιτάζω σα χαμένη.

- "Έλα εδώ μωρή μαϊμού" μου λέει γελαστός και όπως έχει κάτσει στην πολυθρόνα γονατίζω και του αγκαλιάζω τα πόδια και ξαφνικά ένιωσα 10 τόνους να φεύγουν από πάνω μου.

Μου χαϊδεύει τα μαλλιά.

- "Στέφανε;"
- "Ακούει."
- "Σε ευχαριστώ."
- "Για ποιο πράγμα;"
- "Που με συγχώρησες."
- "Υπάρχει λόγος που λέγεται εκπαίδευση αυτό Ευδοκία."
- "Δεν είναι οι 30 με τη ζώνη που με πόνεσαν." του είπα με ειλικρίνεια.
- "Το ξέρω, γι’ αυτό σε συγχώρησα."

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

Χίλιες φορές να με τσάκιζε με τη ζώνη... παρά αυτό το αδιάφορο τίναγμα των ώμων του... Δέκα χιλιάδες φορές... εκατό χιλιάδες φορές.

Είναι αυτη η αδιαφορία και κάποιες φορές η απογοητεύση στο βλέμμα Του που αξίζουν σαν δέκα τιμωρίες... Γράφετε πολύ όμορφα.

 

Εξαιρετική ιστορία ! Το μόνο που με ''ενόχλησε'' είναι πως σκοπεύει να την στειλει Αμερική ,όπως και ο λόγος που θα το κάνει.
Περιμένω ανυπόμονα την εξέλιξη και κυρίως το πως θα γίνει η διαχείριση στο παραπάνω .
Α.. και φυσικά τα τρίο  .

 

Ο,τι πιο δυσκολο. Καταντα ξενερωτικο καποιες φορες. Διαβαζω καιρο τωρα τις ιστοριες σου και διαπιστωνω αρκετες διαφορες στις σχεςεις υποτακτικων ανδρων με τις υποτακτικες γυναικες. Αλλα, ας περιμενουμε τη συνεχεια  

 

- "Καλύτερα να πάω κολύμπι με κροκόδειλους του Νείλου παρά να το ξανακάνω.

Γνωστό το feeling .... Και καθόλου ζηλευτό ... Καλημέρα !!!

 

Μπορεί να σε δείρουν 100 άντρες στη ζωή σου (κοινή συναινέσει εννοείται).
Και μπορεί να σου αρέσει.
Ή και να μην σου αρέσει.
Μόνο Ένας άντρας στη ζωή σου όμως μπορεί να σε κάνει να το νιώσεις αυτό...

 

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~
23 - Είμαστε δυο...
~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~​

Στέφανος

- "Δεν είναι οι 30 με τη ζώνη που με πόνεσαν" μου είπε.
- "Το ξέρω, γι’ αυτό σε συγχώρησα." της απάντησα.
- "Νιώθω πολύ άσχημα" μου εξομολογήθηκε.
- "Φρόντισε λοιπόν να μην επαναληφθεί και πάμε παρακάτω."
- "Μάλιστα."
- "Έχεις αυτό το βλέμμα πάλι που με κάνει να υποψιάζομαι ζαβολιά. Που πετάει το μυαλουδάκι σου μαϊμού;"
- "Θα σου πω αλλά σε παρακαλώ μη θυμώσεις ... ή αν θυμώσεις ... δε με νοιάζει πόσες θα μου ρίξεις... φτάνει... φτάνει..."
- "Χμμμ. Για λέγε..."

Αναστέναξε

- "Σου είχα κι εγώ μια έκπληξη και... πέρασε από το μυαλό μου πόσο... είναι ειρωνικό αλλά είναι αστείο..."
- "Φέρε το χάρακα!"
- "Μάλιστα, αμέσως" είπε και σηκώθηκε και πήγε στο δωμάτιο. Γύρισε και μου τον έδωσε.
- "Και τα δύο χέρια" της είπα. Τα άπλωσε. Τις έριξα τρεις δυνατές στο κάθε χέρι.
- "Στη θέση του" της είπα και συνέχισα "Και τώρα που τιμωρήθηκες προκαταβολικά, λέγε!"
- "Μάλιστα" μου είπε γονατίζοντας μπροστά στην πολυθρόνα μου αγκαλιάζοντάς μου τα πόδια. "Τώρα... μπορεί να ακουστεί ακόμα χειρότερο... Γαία πυρί μιχθήτω. Έφτιαξα... παστίτσιο."

Δάκρυσα από τα γέλια, είχα να γελάσω τόσο πολύ από το "κουαξ?" που μας είχε πει στη βεράντα.

- "Θες να με πεθάνεις;" της είπα όταν ηρέμισα λίγο

Χαμογέλασε ντροπαλά, χωρίς να πει τίποτα.

- "Χμμμ..." πασχίζοντας να καταλάβω που το πήγαινε. Και τότε ένιωσα την αναλαμπή. Από τη μία μου ήρθε να την πλακώσω στις σφαλιάρες για το θράσος της αλλά από την άλλη... Δεν πήρε την απόφαση πάνω της, hint μου έδωσε. Αυτό ήταν το δικό της modus operandi όλα αυτά τα χρόνια, δεν είναι καλή να διαβάζει τους άλλους ούτε να εκφράζει τα συναισθήματά της. Το έκανε με τον μόνο τρόπο που είχε μάθει.

- "Μίλα μου" της είπα.
- "Αν... αν έκανα κάτι λάθος... σου ζητώ συγνώμη."
- "Είναι δικιά σου απόφαση για να την πάρεις;"
- "Όχι όχι... προς Θεού. Δεν είχα καμία τέτοια πρόθεση... Απλά..."
- "Δε θέλω hints, Ευδοκία. Πρέπει να καταλάβεις, πρέπει να το χωνέψει καλά το χαριτωμένο σου κεφαλάκι ότι όταν έχω ανάγκη το feedback σου θα σου το ζητήσω με τρόπο που δε χωράει παρεξήγηση. Αν θεωρείς ότι πρέπει να μου πεις κάτι θα πρέπει να μου μιλάς ξεκάθαρα γι’ αυτό. Δεν θα σε τιμωρήσω γιατί καταλαβαίνω ότι σχεδόν σε όλη σου τη ζωή έτσι έμαθες να λειτουργείς. Δεν ξέρω αν αυτό μπορεί να αλλάξει αλλά δε θα το μάθουμε αν δεν προσπαθήσουμε. Σου ζητώ ωστόσο σε ότι έχει να κάνει με εμένα να μου λες ανοιχτά αυτό που θέλεις να μου πεις. Μην επαναπαύεσαι ότι πάντα θα μπορώ να καταλάβω τα cues. Θέλω να μου μιλάς."

Αναστέναξε.

- "Ευδοκία. Είσαι εδώ γιατί είσαι αυτή που είσαι. Θυμάσαι τι είπες στη Φανή; Κάποια πράγματα μαθαίνονται κάποια όμως είναι χαρίσματα, είναι δικά σου και κανενός άλλου."
- "Και αν δεν μαθαίνονται;" με ρώτησε με σπασμένη φωνή.
- "Να το προσπαθήσουμε πρώτα;" της είπα.
- "Είναι δική σου η τελική κρίση και απόφαση αλλά από τη μεριά μου νιώθω... νιώθω έτοιμη. Προχθές... όταν σε... όταν σε είχα στο στόμα μου σκεφτόμουν πόσο μου άρεσε να σε ικανοποιώ... ήμουν... ήμουν ξαναμμένη γιατί δεν μου επιτρέπεις να παίζω... να παίζω με τον εαυτό μου και σκεφτόμουν... δική του είμαι όπως θέλει με χρησιμοποιεί. Και τότε μου ήρθε μια άλλη σκέψη... ότι το τρίο... δεν είναι τίποτα παραπάνω... από αυτό. Να με χρησιμοποιείς όπως θέλεις. Μετά... όταν με έπαιρνες από πίσω και μου είπες ότι αυτό που χρειαζόταν ήταν... ήταν ένας πούτσος να μου κλείνει το στόμα όσο με γαμάς... Με... με... με καύλωσε ακόμα περισσότερο. Τρεις μέρες το σκεφτόμουν... Δεν είναι τίποτα περισσότερο από αυτό... με χρησιμοποιείς όπως εσύ θέλεις."
- "Τι ώρα είναι;" τη ρώτησα, το ρολόι μου είχε ξεμείνει από φόρτιση.
- "19:30" μου είπε.
- "Θαυμάσια" της είπα. "Let's put it to test. Φέρε μου σε παρακαλώ το κινητό από το σακάκι μου"

Σηκώθηκε και πήγε στον καλόγερο και βρήκε το κινητό στην εσωτερική τσέπη. Μου το έδωσε.

Πήρα τηλέφωνο.

- "Έλα αγόρι μου, σήμερα θα κάτσετε στον παππού και τη γιαγιά. Ναι, έχουμε μια έξοδο με τη μητέρα σου και το είχα ξεχάσει και θα γυρίσουμε αργά, οπότε αφού είστε εκεί δεν υπάρχει λόγος να φύγετε. Ναι δωσ' τη μου. Φανούλα μου... στο είπε ο Τόμας ε; Ναι αγάπη μου αύριο θα σας πάει είτε ο παππούς είτε η γιαγιά στο σχολείο. Ναι μωρό μου... καληνύχτα"

Γύρισα και την κοίταξα.

- "Σήμερα θα το ξενυχτίσουμε" της είπα. Κατέβασα στα γρήγορα παντελόνι και μποξεράκι. "Πάρε με στο στόμα σου" της είπα και η Ευδοκία γονάτισε υπάκουα και με πήρε στο στόμα της. Ήταν πολύ καλή... Δε μπορούσε να με πάρει τόσο βαθιά στο στόμα της όπως η Κατερίνα ωστόσο μάθαινε σιγά-σιγά και εδώ που τα λέμε μπορούσε να με πάρει ικανοποιητικά βαθιά από την πρώτη φορά. Με το δεξί μου χέρι της έδινα ρυθμό και με το αριστερό προσπαθούσα να χειριστώ το κινητό. "Έλα αγάπη μου. Ναι, εδώ είμαι. Όχι όχι, θα αργήσω σήμερα. Όχι. Τι ώρα σχολάς εσύ; Θαυμάσια. Ναι, ακριβώς. Θα σου στείλω μήνυμα. Ναι" της είπα με χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά. "Έλα, Τάσο. Τι κάνεις; Είσαι ελεύθερος σήμερα; Ναι, αυτό που είχαμε πει. Όχι... όχι δε χρειάζεται να φέρεις τη Μαρία, θα έχω εγώ εδώ τη δικιά μου. Όχι την Κατερίνα... όχι όχι, δεν την έχεις γνωρίσει. Ναι ναι, σήμερα... και από την καλή και από την ανάποδη. Χαχαχα. Ναι. Ωραία, στις 21:00. Ναι, στο γνωστό μέρος. Ναι. Ωραία, τα λέμε εκεί στις 21:00".

Είχα καυλώσει τόσο πολύ στην ιδέα, και ψεύτης μην είμαι, ήταν τέτοια η τέχνη της Ευδοκίας, που δε μου πήρε πολύ ώρα να χύσω. Συνέχισε να με γλείφει και να με ρουφάει και όταν ένιωσε ότι ...τρίζει από καθαριότητα τραβήχτηκε και με κοίταξε με αυτό... δεν έχω τρόπο να το περιγράψω... με αυτό το χαμόγελο.

- "Ετοιμάσου" της είπα
- "Τι... τι να φορέσω;"
- "Καλά εσώρουχα, το υπόλοιπο ντύσιμο δε χρειάζεται να είναι εξεζητημένο. Δε θα μείνεις και πολύ με τα ρούχα σου, Ευδοκία."
- "Μάλιστα... να... μου επιτρέπεις να κάνω... να κάνω ένα ντουζάκι ακόμα;"
- "Δεν έκανες όταν ήρθες;"
- "Εχμ... υγρασία." μου είπε χαμογελώντας ντροπαλά.
- "Άντε, πήγαινε."

Πήρα το κινητό μου και έστειλα μήνυμα. Αναρωτήθηκα αν αναδρομικά ήταν καλή ιδέα το τσιμπούκι αλλά πάλι θα μου πεις... άλλος θα έβγαζε σήμερα το φίδι από την τρύπα.

Παστίτσιο; Παστίτσιο! Χαλάω εγώ χατίρι;

Ευδοκία

Δεν ήξερα τι να σκεφτώ. Δεν του είχα πει ψέματα ότι ένιωθα έτοιμη αλλά δεν το περίμενα ότι αυτό θα γινόταν δα και αμέσως. Μπήκα κάτω από το καυτό ντους και προσπάθησα να χαλαρώσω. Δεν υπήρχε γυρισμός. Φόρεσα ένα από τα καλύτερα σετ που διαθέτω, μωβ με δαντέλες. Από πάνω έβαλα το μωβ δαντελένιο φανελάκι που τόσο πολύ αρέσει στο Στέφανο και τέλος κατόπιν σκέψεως έβαλα ένα από τα καλά μου ταγιέρ. Μπορεί με το που έμπαινα εκεί που πηγαίναμε - φαντάζομαι σε κάποιο ξενοδοχείο- να τα πέταγα όλα αλλά δε θα επέτρεπα στον εαυτό μου να μην είμαι όσο πιο καλοντυμένη γίνεται συνοδεύοντας το Στέφανο. Βάφτηκα ελαφρά και πήρα και ένα κραγιόν μαζί μου. Στο Στέφανο δεν άρεσαν τα έντονα χρώματα και έτσι τα νύχια μου ήταν σε απλό γαλλικό. Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη.

Γύρισα στο σαλόνι.

- "Εντάξει είμαι;"
- "Κούκλα! Αλλά σου είπα να ντυθείς απλά, δε χρειαζόταν όλο αυτό."
- "Και θα δεχτώ αδιαμαρτύρητα όποια τιμωρία ωστόσο..."
- "Ωστόσο;"
- "Σε συνοδεύω Στέφανε. Ακόμα... ακόμα και αν... αν δεν προλάβουν να δουν τα ρούχα μου πριν τα βγάλω... δε θα μπορούσα... να μην... να μην είμαι όσο πιο... όσο καλύτερα ντυμένη μπορώ."

Με κοίταξε, υπέθεσα αναποφάσιστος, είτε να με βάλει κάτω και να με πατήσει είτε να με πάρει αγκαλιά. Ήλπιζα με όλη την ψυχή μου να είναι το δεύτερο.

- "Έλα δω μωρή μαϊμού" μου είπε και πήγα και χώθηκα στην αγκαλιά Του.
- "Δε θύμωσες, ε;" τον ρώτησα κοιτάζοντάς τον ή τέλος πάντων προσπαθώντας να τον κοιτάξω με κουταβίσιο βλέμμα.
- "Δε σε διέταξα να ντυθείς απλά, σου είπα ότι δε χρειάζεται. Ευδοκία... δε χρειάζομαι τίποτα περισσότερο για να σε καμαρώσω. Σε καμαρώνω ακόμα και με τη πιτζάμα με τα αρκουδάκια βρε χαζούλα, δεν το καταλαβαίνεις;"

Τον κοίταξα με λατρεία.

- "Λοιπόν, πάμε..."
- "21:00 δεν είπαμε;"
- "Δε θα πάμε όλοι μαζί, εμείς θα ανέβουμε πρώτοι."

Στις 20:30 είμασταν στο Life galery, στην Εκάλη. Ο Στέφανος πήγε στη ρεσεψιόν κι εγώ περίμενα λίγο παραπίσω. Του έδωσε τα κλειδιά και έδωσε ένα χαρτάκι στη ρεσεψιονίστ. Ανεβήκαμε στο δωμάτιο... δηλαδή δεν το λες δωμάτιο, σουίτα ήταν.

- "Βγάλε τα ρούχα σου" με διέταξε.

Έβγαλα το σακάκι και τη φούστα αλλά εκεί με σταμάτησε. "Βγάλε μόνο το σουτιέν, μ' αρέσεις με φανελάκι και το κιλοτάκι σου"

Του χαμογέλασα και έβγαλα το σουτιέν μου.

- "Όταν θα χτυπήσουν την πόρτα θα πας να ανοίξεις εσύ."
- "Μα... μάλιστα"

This is awkward

- "Αντιρισιάζεις μαϊμουζέλ;"
- "Όχι όχι..."

Κάθισε στον καναπέ. Ξεκούμπωσε το παντελόνι του αλλά δεν το κατέβασε τελείως.

- "Πάρε με στο στόμα σου" με διέταξε.

Γονάτισα πάνω στο μαλακό χαλί μπροστά του και τον πήρα στο στόμα μου. Ξεκίνησα με ενθουσιασμό και όπως πάντα έχασα την αίσθηση του χρόνου. Με διέταξε να σταματήσω.

- "Άνοιξε το στόμα σου" μου είπε και τον υπάκουσα. Άρχισε να τον παίζει και σε λίγη ώρα τέλειωσε και ενώ το πιο πολύ πήγε στο στόμα μου κάποιο πήγε στο πρόσωπό μου. "Κατάπιε αλλά τα υπόλοιπα μη τα σκουπίσεις, θα ανοίξεις έτσι. Κατάλαβες;"
- "Μάλιστα" του είπα

Τι βρεγμένη, τι μούσκεμα.

Ο Στέφανος άνοιξε το μπαρ και έβγαλε δύο μικρά μπουκαλάκια ουίσκι. Γέμισε ένα ποτήρι με το ένα αλλά το άλλο δεν το άνοιξε. Κάθισε στον καναπέ και ήπιε μια γουλιά. Η αλήθεια είναι ότι με την αμηχανία που ένιωθα αυτή τη στιγμή μάλλον θα χρειαζόμουν ένα βαρέλι του λόγου μου. Άκουσα το χτύπημα της πόρτας.

- "Πήγαινε να ανοίξεις" είπε.

Ξεροκατάπια και σηκώθηκα και πήγα και κοντοστάθηκα μπροστά από την πόρτα. Έκλεισα τα μάτια, πήρα βαθιά ανάσα και την άνοιξα...

-"Επιτέλους" είπε χαμογελώντας η Κατερίνα.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

 

Σωστά, είναι να μη βραχείς.

 

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~
24 - Είμαστε τρεις...
~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~​

Κατερίνα

Είχε πάει 19:30 όταν τέλειωσα με το τελευταίο μου ραντεβού. Τα παιδιά ήταν στους γονείς μου και ο Στέφανος ήταν με την Εύη. Αποφάσισα να πάω κι εγώ στους γονείς μου ώστε να μην τρέχουν νυχτιάτικα ο πατέρας μου ή η μάνα μου να φέρουν τα παιδιά στο σπίτι. Το κινητό μου χτύπησε την ώρα που το είχα πάρει στα χέρια μου για να πάρω τηλέφωνο στους γονείς μου. Ήταν ο Στέφανος.

- "Καλησπέρα αγάπη μου" είπα στο τηλέφωνο.
- "Έλα αγάπη μου" μου απάντησε.
- "Στην Εύη δεν είσαι;"
- "Ναι, εδώ είμαι"
- "Όχι ότι δε χαίρομαι που σε ακούω αλλά δεν το περίμενα. Συνέβη κάτι;"
- "Όχι, όχι, θα αργήσω σήμερα."
- "Καλά, δεν πειράζει, θα πάω να πάρω εγώ τα παιδιά"
- "Όχι, τι ώρα σχολάς εσύ;"
- "Μόλις σχόλασα."
- "Θαυμάσια" μου απάντησε.

Χμμ, το έχω ξανακούσει αυτό το "Θαυμάσια"!

- "Σκέφτεσαι αυτό που σκέφτομαι, Stefan;"
- "Ναι, ακριβώς!"
- "You know how to make a woman happy, luve! Που θα βρεθούμε;"
- "Θα σου στείλω μήνυμα."
- "Τρέχω πετώντας να προλάβω, έχω χρόνο έτσι;"
- "Ναι" μου απάντησε και το έκλεισε

Ωραία, δε μου είπε πόσο χρόνο έχω!

Σηκώθηκα στα γρήγορα για να φύγω ώστε να προλάβω να ετοιμαστώ αλλά τότε χτύπησε το τηλέφωνο του γραφείου.

- "Παρακαλώ;"
- "Έλα, Τάσο. Τι κάνεις; Είσαι ελεύθερος σήμερα;" άκουσα στο τηλέφωνο το Στέφανο.

Αχά! Της ετοιμάζει χουνέρι, μου τα κάνει κι εμένα αυτά από καιρό σε καιρό!

-"Ναι, αυτό που είχαμε πει. Όχι... όχι δε χρειάζεται να φέρεις τη Μαρία, θα έχω εγώ εδώ τη δικιά μου. Όχι την Κατερίνα... όχι όχι, δεν την έχεις γνωρίσει. Ναι ναι, σήμερα... και από την καλή και από την ανάποδη. Χαχαχα. Ναι. Ωραία, στις 21:00. Ναι, στο γνωστό μέρος. Ναι. Ωραία, τα λέμε εκεί στις 21:00"

Ήταν ο τρόπος του για να μου πει την ώρα χωρίς να καρφωθεί στην Εύη.

Welcome to the jungle, kiddo

Σηκώθηκα να φύγω, δεν είχα πολλή ώρα, ήταν 19:35 και έπρεπε στις 21:00 να είμαι κι εγώ δεν ξέρω που. Ήλπιζα κάπου κοντά. Ήμουν στο αυτοκίνητο όταν έλαβα το μήνυμα αλλά φανάρι με έπιασε όταν κόντευα να φτάσω στην Κηφισιά. Διάβασα το μήνυμα "Στο life gallery, στην Εκάλη. Θα ειδοποιήσω στη reception να σου πει το δωμάτιο". Έφτασα στο σπίτι γύρω στις 20:15 και πήγα τρέχοντας στο μπάνιο. Ευτυχώς το ξενοδοχείο ήταν πολύ κοντά αλλά αυτό θα το είχε υπολογίσει ο Στέφανος. Δε μου έδινε και πολύ χρόνο να ετοιμαστώ αλλά τι να κάνεις;

Έβαλα το αγαπημένο του Στέφανου ζευγάρι εσώρουχων και από πάνω ένα από τα μαύρα μου τα φορέματα. Η προσμονή μου είχε χτυπήσει κόκκινο, ήξερε πόσο μου άρεσε η Εύη και γνωρίζοντάς τον εκείνος θα καθόταν και θα μας παρακολουθούσε το οποίο σημαίνει ότι η Εύη και οι ...μεγάλες Ευδοκίες της -και όχι μόνο!- θα ήταν δικές μου!

Αναστέναξα. Λέει ότι δεν είναι σαδιστής αλλά δεν το έχει σε τίποτα να μας απαγορεύσει οργασμό και να μας αφήσει να βράσουμε στο ζουμί μας ή ...να υποστούμε τις συνέπειες.

Στις 20:55 ήμουν στο ξενοδοχείο. Πήγα στη ρεσεψιόν

- "Καλησπέρα, πρέπει να σας έχει αφήσει ένα σημείωμα για εμένα ο κ. Stolsberg"
- "Βεβαίως, ορίστε" είπε και μου το έδωσε. Ήταν ο αριθμός δωματίου. Ανέβηκα πάνω και στάθηκα μπροστά από την πόρτα.

Μου έριξα μια τελευταία ματιά και χτύπησα την πόρτα.

Η καρδιά μου χοροπηδούσε από την προσμονή και μια υγρασία την είχε. Με την έννοια της υγρασίας που έχει ένα rainforest.

Την πόρτα την άνοιξε η Εύη. Είχε τα μάτια της κλειστά. Στο πρόσωπό της είχε χύσια. Φορούσε μια πολύ όμορφη μωβ φανέλα με δαντέλες που άφηναν να διαγραφούν οι μεγάλες Ευδοκίες. Την κοίταξα από την κορυφή ως τα νύχια, από κάτω φορούσε ένα μωβ κιλοτάκι. Ήταν κουκλί σκέτο. Και για σήμερα θα ήταν δικό μου! Ή τουλάχιστον αυτό ήλπιζα.

-"Επιτέλους" είπα χαμογελώντας και τότε οι Εύη άνοιξε τα μάτια της και με κοίταξε εμβρόντητη.

Στο βάθος ο Στέφανος έβαλε τα γέλια.

Πέρασα μέσα και έκλεισα την πόρτα. Γύρισα και την κοίταξα, ήταν ακόμα παγωμένη στο ίδιο σημείο.

- "Βλέπω αρχίσατε ήδη" της είπα παιχνιδιάρικα και πέρασα το δάχτυλο μου από ένα σημείο του προσώπου της που είχε χύσι. Το μάζεψα με το δάχτυλό μου και το έγλειψα. "Μμμμ..." της είπα.

Η Ευή με κοίταζε φανερά αμήχανη αλλά το μάτι της ωστόσο... άλλα έλεγε.

- "Μου επιτρέπεις;" της είπα και έγλειψα τα χύσια από το πρόσωπό της μαζεύοντας τα στη γλώσσα μου. Της έδειξα τη γλώσσα μου και την τράβηξα προκλητικά στο στόμα μου. Αν θέλεις κι εσύ, ξέρεις τι να κάνεις.

Χωρίς να πει τίποτε άλλο αλλά καταλαβαίνοντας το υπονοούμενο έσκυψε διστακτικά να με φιλήσει. Ανταπέδωσα αλλά κράτησα τη γλώσσα μέσα μου. Πιάνοντας το νόημα έβαλε τη γλώσσα της στη γλώσσα μου και έγλειψε τα χύσια. Μετά με περισσότερο ενθουσιασμό άρχισε να εξερευνά το στόμα μου πράγμα που ανταπέδωσα και σε λίγο οι γλώσσες μας έπαιζαν μέσα στο στόμα πότε της μιας πότε της άλλης. Της χάιδεψα απαλά το στήθος και μετά τη χούφτωσα λίγο πιο γερά. D-cup, σφριγηλό, νεανικό στήθος. Αν πριν ήμουν rainforest εκείνη τη στιγμή έγινα rainforest σε εποχή μουσώνων. Κατέβασα το χέρι μου και τη χάιδεψα στα χαμηλά. Της κόπηκε σχεδόν η ανάσα όταν πέρασα το χέρι μου σπρώχνοντας το κιλοτάκι της και άρχισα να παίζω με την κλειτορίδα της. Χα! Δεν ήμουν μόνο εγώ τροπικό δάσος σε εποχή κατακλυσμού. Έβαλα το δάχτυλό μου μέσα της και την έπαιξα λίγο. Διέκοψα για λίγο το φιλί και έφερα το δάχτυλό μου στο στόμα μου και τη γεύτηκα. Ήταν υπέροχη.

- "Μμμμ" είπα και την έπιασα από το χέρι. Γύρισα και κοίταξα το Στέφανο, μου έγνευσε και έτσι με την Εύη στο χέρι πήγαμε στο κρεββάτι. Την έβαλα αρχικά να κάτσει καθιστή και της ανέβασα τη φανέλα. Εκείνη σήκωσε τα χέρια της και είδα για πρώτη φορά διά ζώσης τις μεγάλες Ευδοκίες. Η ρουφιάνα είχε στήθος μοντέλου αν και ο Στέφανος μου είχε πει ότι στον εν λόγω τομέα είχε ανασφάλειες. Τι να πω δηλαδή εγώ, 42 χρονών με δύο παιδιά. Δεν είχα παράπονο με το στήθος μου αλλά σε καμία περίπτωση δε συγκρινόταν με εκείνο της Εύης. Έβγαλα τις γόβες μου και μετά το φόρεμά μου. Κάθισα μπροστά της, σήκωσε το βλέμμα της και με κοίταξε και μετά κατέβασε αργά και προσεκτικά το καλσόν μου.

Ανέβηκα στο κρεββάτι και ξάπλωσα κάνοντάς της νόημα να ξαπλώσει δίπλα μου, πράγμα που έκανε.

Ο Στέφανος από τον καναπέ είχε βγάλει παντελόνι και εσώρουχο και χάιδευε τον πούτσο του.

Τον κοίταξα ερωτηματικά.

- "Είστε ελεύθερες να τελειώσετε όσες φορές αντέχετε"

Αυτό ήταν!

Σχεδόν όρμισα στην Εύη και αρχίσαμε να φιλιόμαστε σα να μην υπάρχει αύριο. Δεν ψαχούλευαν μόνο τα χέρια μου, το ίδιο έκαναν και τα δικά της. Για πρωτάρα σε ότι αφορά συνεύρεση με γυναίκα πάντως δεν έδειξε να έχει κανένα είδος δισταγμού παρά το γεγονός ότι στη θεωρία το θέμα δεν την ενδιέφερε ιδιαίτερα.

Μαθηματικοί, παιδί μου, τι περιμένεις! Θεωρία, θεωρία, θεωρία!

Κατέβηκα προς το λαιμό φιλώντας κάθε σημείο του λαιμού της αργά αργά προς τα υπέροχα βυζιά της. Πέρασα ανάλαφρα τη γλώσσα μου πάνω από την πετρωμένη ρώγα της κάνοντάς την να ανατριχιάσει. Συνέχισα αυτό το γλυκό για την Εύη βασανιστήριο για λίγη ώρα και μετά την πήρα στο στόμα μου και την πιπίλησα δυνατά.

Μάλλον πιο δυνατά απ' ότι σκόπευα αλλά ο ενθουσιασμός μου με παρέσυρε. Χούφτωσα το άλλο της βυζί και σιγά σιγά πότε δαγκώνοντάς την και πότε απλά γλείφοντάς την έφτασα στα χαμηλά. Έκανα κίνηση να της κατεβάσω το κιλοτάκι και εκείνη ανασήκωσε πρόθυμα τη λεκάνη της για να με βοηθήσει. Υπέροχο μουνάκι με περιποιημένη αν και κοντή τριχοφυΐα, πριν γνωρίσει το Στέφανο μάλλον ξυριζόταν τελείως. Βούτηξα τη γλώσσα μου μέσα της και ανταμείφθηκα από το βογκητό ικανοποίησής της. Άπλωσα το ένα χέρι μου προς τα πάνω και χούφτωσα την αριστερή μεγάλη ευδοκία. Ξεκίνησα να παίζω με την κλειτορίδα της πότε με τη γλώσσα μου, πότε με τα χείλη μου μέχρι που την ένιωσα να τραντάζεται...

- "Αααααααααχ"

...και το τροπικό δάσος έγινε Αμαζόνιος πιτσιλώντας με στο πρόσωπο.

Αργά και απαλά σταμάτησα και σήκωσα ελαφρά το κεφάλι μου για να απολαύσει το έργο της η Εύη. Με έπιασε και με τράβηξε προς τα πάνω και άρχισε να γλείφει τα υγρά της από το πρόσωπό μου, πότε καταπίνοντας τα και πότε προσφέροντας τα σε μένα. Μετά με τη σειρά της άρχισε να με γλείφει και να με δαγκώνει και βοηθώντας με να βγάλω το σουτιέν άρχισε να με πιπιλάει στις ρώγες οι οποίες ανταποκρίθηκαν με ενθουσιασμό στο υγρό κάλεσμα. Μετά κατέβηκε σιγά-σιγά πιο χαμηλά. Ήταν πρωτάρα και φαινόταν αλλά η κατ' ιδίαν επίδειξη που της είχα βοήθησε και το κορίτσι είναι από αυτά που τα παίρνουν τα γράμματα... με όλους τους δυνατούς τρόπους.

Παίρνοντας πιο πολύ θάρρος από την ανταπόκρισή της συνέχισε το έργο της με ενθουσιασμό και δεν πήρε πολύ ώρα μέχρι τα πρώτα αποτελέσματα να ακουστούν.

Pump up the volume!

Όταν τέλειωσε την έκανα νόημα να ανέβει πάνω μου και εκπληρώνοντας το πρώτο πράγμα που είχα φαντασιωθεί όταν ο Στέφανος μου έδειξε τη φωτογραφία από το Skype κάθισε πάνω μου και σκύβοντας μπροστά μου και κουνώντας με απίστευτη τέχνη τη λεκάνη της άρχισε να τρίβει μουνί με μουνί ενώ με τα χέρια μου χούφτωνα και τσιμπούσα και χάιδευα σχεδόν μανιακά τις υπέροχες βυζάρες της.

Αυτό συνεχίστηκε για αρκετή ώρα -ή για λίγη, δεν κράτησα λογαριασμό, είχα χάσει τα μυαλά μου- όταν ο Στέφανος μας σταμάτησε.

- "Καθίστε και οι δυο στα τέσσερα, στην άκρη του κρεβατιού και δώστε μου τους κώλους σας."

Σηκωθήκαμε και οι δύο και πήγαμε και κάτσαμε όπως μας διέταξε. Έφερε το χέρια του μπροστά μας και έβαλε ένα δάχτυλο στο στόμα μου και ένα στο στόμα της Εύης. Του τα πιπιλήσαμε για λίγη ώρα και μετά τα τράβηξε. Ένιωσα το δάχτυλό του στην είσοδο του κώλου μου και από το πρόσωπο της Εύης κατάλαβα ότι έκανε το ίδιο και στον δικό της.

- "Φιληθείτε" είπε και γυρνώντας τα κεφάλια μας η μία προς την άλλη αρχίσαμε να φιλιόμαστε και τότε έβαλε όλο το δάχτυλο στον κώλο μου και ένιωσα την Εύη να σφίγγεται λίγο καθώς το έβαλε και στον δικό της. Άρχισε να μας γαμάει με τα δάχτυλα. Η Εύη κοκκάλωσε για λίγο και κατάλαβα ότι ο Στέφανος ξεκινούσε να βάζει τον πούτσο του μέσα της. Σφάλισε τα μάτια της κάνοντας ένα μορφασμό πόνου καθώς ο Στέφανος μπήκε μέσα της για τα καλά. Της ξέφυγε ένα μουγκρητό πόνου το οποίο επαναλήφθηκε κάμποσες φορές όταν ο Στέφανος την κάρφωσε όλο μέσα της. Ήταν απίστευτα ηδονικό το πρόσωπό της την ώρα που έδινε τον κώλο της στον Αφέντη της.

Ήταν ακόμα υπό εκπαίδευση και είχε πολύ ψωμί μπροστά της μέχρι να γίνει ψυχή και σώμα σκλάβα του Στέφανου αλλά όσον αφορούσε το σεξ δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ποιος την γαμούσε εκείνη τη στιγμή. Δεν την γαμούσε ο άντρας που την είχε γοητεύσει, δεν την γαμούσε ο Κυρίαρχος που είχε αρχίσει να την εκπαιδεύει, τη γαμούσε ο Αφέντης της.

Το συνειδητό της είχε μπροστά του ένα μακρύ και επίπονο ταξίδι αλλά το ασυνείδητό της είχε πάρει ήδη τις αποφάσεις του.

Φαινόταν σε κάθε μορφασμό του προσώπου της, σε κάθε της ανάσα, το ούρλιαζε το σώμα της με κάθε της κίνηση: Είμαι δική σου Αφέντη μου, ψυχή και σώμα σου ανήκουν. Είμαι δική σου. Δική σου!

Ο Στέφανος τραβήχτηκε από την Εύη και έτριψε τον πούτσο του στον κώλο μου. Μπήκε μέσα μου με λιγότερη δυσκολία απ' ότι με την Εύη και άρχισε να με γαμάει με λύσσα. Ήταν σειρά μου να κλείσω τα μάτια για να απολαύσω με όλες μου τις υπόλοιπες αισθήσεις το γαμήσι του Αφέντη μου.

Τραβήχτηκε από πίσω μου.

- "Σταματήσατε να φιλιέστε, σας είπα εγώ να σταματήσετε; 10 με τη ζώνη, η μία θα τιμωρήσει την άλλη."
- "Μάλιστα" είπαμε και οι δύο.

Ξεροκατάπια, δε νομίζω ότι η Εύη το είχε ξανακάνει αυτό στη ζωή της. Δεν λέω, ο Στέφανος ήταν δίπλα αλλά και πάλι...

- "Κατερίνα, ξεκινάς εσύ να ρίχνεις. Ευδοκία, θα μετράς καθαρά και δυνατά, κάθε μέτρημα που θα χάσεις το χτύπημα θα επαναληφθεί από εμένα. Κατανοητός;"
- "Μάλιστα" απαντήσαμε και οι δύο.

Η Εύη έσφιξε τα δόντια της. Πήρα τη ζώνη στα χέρια μου και της έριξα την πρώτη.

- "Ένα" είπε

Δεν είχα χτυπήσει δυνατά, δεν ήξερα τις αντοχές της.

- "Δεν είναι παιχνίδι Κατερίνα. Είναι τιμωρία, έγινα κατανοητός;"
- "Μάλιστα"
- "Πέντε επιπλέον με τη ζώνη μου στην Εύη. Για κάθε χτύπημα που δεν κάνετε σωστά η άλλη θα δέχεται πέντε χτυπήματα περισσότερα. Από εμένα."
- "Μάλιστα" του είπα.

Δύο... τρεις... τέσσερις... Η Εύη βογκούσε, τα μάτια της είχαν δακρύσει αλλά δεν τολμούσα να ρίξω πιο σιγανές. Μου φάνηκε μια αιωνιότητα μέχρι να φτάσουμε στο δέκα.

Και τότε πήρε τη ζώνη από τα χέρια μου ο Στέφανος.

Όταν τέλειωσε η Εύη είχε σπάσει, έκλαιγε.

- "Συγνώμη Εύη μου, συγνώμη" της ζήτησα με την καρδιά μου να έχει ματώσει. "Συγνώμη αγάπη μου, συγνώμη... συγνώμη..."

Ο Στέφανος την πήρε στην αγκαλιά του και άρχισε να τη χαϊδεύει και να της μιλάει τρυφερά. Η Εύη, γυμνή ψυχή και σώμα, είχε χωθεί στην αγκαλιά του και τον έσφιγγε πάνω της.

Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία σε ποιου την αγκαλιά ήταν εκείνη τη στιγμή...

Σε εκείνη του Αφέντη της.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

Η αποδοχή θέλει χρόνο , αλλά και η διαδρομή και το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικά .

 

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~
25 - Είμαστε χίλιοι δεκατρείς
~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~​

Ευδοκία

Είχαν περάσει μερικές μέρες από τη συνεύρεσή μας στο ξενοδοχείο στην Εκάλη. Είδα κι έπαθα για να πείσω την Κατερίνα ότι δεν της κρατούσα κακία. Πώς μπορούσε να ξέρει όταν μου έδωσε το πρώτο -αδύναμο στα μάτια του Στέφανου- χτύπημα με τη ζώνη ότι ο Στέφανος θα αντιδρούσε όπως αντέδρασε;

Εικοσιπέντε χρόνια μαζί, ένα σωρό διαφορετικά …τρία και αυτό πρώτη φορά συνέβη. Από την άλλη τόσα χρόνια ήταν η Κατερίνα και οι άλλες. Τώρα ήταν η Κατερίνα και η Ευδοκία.

Μόλις είχα τελειώσει το μάθημα τοπολογίας με τη Φανή και ακόμα πάσχιζα να συνειδητοποιήσω τι συνέβη μπροστά στα ίδια μου τα μάτια.

- "Λοιπόν, Φανή, σήμερα θα ασχοληθούμε με το θεώρημα του Tychonoff που είναι ίσως το πιο σημαντικό θεώρημα στην Τοπολογία"
- "Μισό λεπτάκι να κάνω record το session" μου απαντάει η Φανή. "Έτοιμη!"
- "Σημειώνεις έτσι;"
- "Σοβαρά τώρα;"

Τι ρωτάω...

- "Ωραία. Το καρτεσιανό γινόμενο συμπαγών χώρων είναι συμπαγής χώρος με την τοπολογία γινόμενο."
- "Το σημείωσα...Χμμμμ..."
- "Τι μουρμουρίζεις;"
- "Πρέπει οπωσδήποτε να δούμε την απόδειξη" μου δηλώνει.
- "Αυτό κάνουμε κάθε φορά!"
- "Όχι εδώ έχει τεράστια σημασία. Κάτι δε μου πάει καλά."
- "Τι δε σου πάει καλά;"

Ομολογώ ότι δεν το είδα να έρχεται.

- "Μα είναι προφανές!" μου είπε. "Κοίτα, η θεωρία συνόλων δεν είναι το φόρτε μου αλλά υπάρχει λόγος που το αξίωμα της επιλογής λέγεται αξίωμα και όχι θεώρημα!"

Εκείνη τη στιγμή μου έκανε κλικ και έμεινα να την κοιτάζω σα χάνος.

Πρέπει να το κόψω αυτό.

- "Λογικά πρέπει να χρησιμοποιεί το αξίωμα της επιλογής -ή έστω κάποια ισοδύναμη μορφή του- δεν εξηγείται αλλιώς. Είναι προφανές ότι το αξίωμα της επιλογής προκύπτει ως πόρισμα."

Το είδε μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα. Απίστευτο, απλά απίστευτο.

- "Ναι... είναι ισοδύναμα. Δεχόμενοι το αξίωμα της επιλογής τότε η πρόταση του Tychonoff προκύπτει ως θεώρημα. Αν δεχτούμε αξιωματικά την ισχύ της πρότασης του Tychonoff τότε ... είναι αυτό που είπες, το αξίωμα της επιλογής γίνεται θεώρημα"
- "Να σου πω τι σκέφτομαι..." είπε και ξεκίνησε να γράφει στο dashboard. "Προφανώς δεν είναι αυστηρή απόδειξη αλλά σχεδιάγραμμα ωστόσο τα κύρια σημεία είναι τα εξής..."

Και μου σκιτσάρισε την συλλογιστική που ήταν βάση για την απόδειξη του Kelley. Όλα αυτά μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα. Το έχω νιώσει αυτό μια φορά στη ζωή μου, με τον Tao...

Δέος είναι η σωστή λέξη

- "Εύη;;;"
- "Έλα αγάπη μου... ναι... σωστή είναι η σκέψη σου, ουσιαστικά αυτή είναι η απόδειξη σε αδρές γραμμές."
- "Μου αρέσει πολύ-πολύ η Τοπολογία!" μου δήλωσε.​

Την επόμενη μέρα το πρωί πήγα στο γραφείο του Στέφανου και χτύπησα την πόρτα.

- "Περάστε" μου είπε και μπήκα μέσα φουριόζα.
- "Καλημέρα" του είπα ανταποδίδοντας το χαμόγελο.
- "Καλημέρα και σε σένα" μου είπε.
- "Στέφανε... θέλω να σου δείξω κάτι..."
- "Δεν μπορείς να μου πεις;"
- "Μπορώ... αλλά πρέπει να το δεις με τα ίδια σου τα μάτια... εγώ δεν έχω λόγια."

Και του έδειξα το recording του χθεσινού μαθήματος. Και το dashboard. Συνολικός χρόνος 1 λεπτό και 47 δευτερόλεπτα, από την αναφορά του θεωρήματος μέχρι το σκιτσάρισμα της απόδειξης του Kelley.

- "Αν το στείλω αυτό στον Cohen θα στείλει άτομα να απαγάγουν τη Φανή και να τη φέρουν με το ζόρι στο Stanford" του είπα κάνοντας το Στέφανο να βάλει τα γέλια.
- "Στα έλεγα, δε στα έλεγα;"
- "Στέφανε... δεν... δεν είναι αστείο. Συγνώμη... λάθος διατύπωση. Έχω αρχίσει και ζορίζομαι με τα μαθήματα που κάνω στη Φανή, όχι φυσικά γιατί μου είναι βάρος, αλλά γιατί πρέπει να της κάνω ταυτόχρονα και Συναρτησιακή Ανάλυση και Άλγεβρα και Θεωρία Συνόλων για να μπορέσω να καλύψω τις ανάγκες της στα μαθήματα Τοπολογίας που της κάνω... Δε μπορώ να φανταστώ πως αισθάνονται οι καθηγητές της στο σχολείο ή πόση ανία νιώθει αυτό το μυαλό. Πάει σε τόσο βάθος το μυαλό της που πολλές φορές χρειάζεται να διαβάσω η ίδια πριν μπορέσω να της απαντήσω σε θέματα που δεν αφορούν αμιγώς Τοπολογία. Χρειάζεται γενική πανεπιστημιακού επιπέδου εκπαίδευση στα μαθηματικά."
- "Welcome to my world" μου είπε. "Καλώς ή κακώς η Φανή είναι ...ιδιάζουσα περίπτωση, δε μπορούσαμε να κάτσουμε Αμερική. Εγώ μεγάλωσα Σουηδία αλλά η Κατερίνα βίωσε στο πετσί της... Δεν μπορούσαμε να την πάμε εσώκλειστη..."
- "Γιατί δεν επιστρέψατε Σουηδία;"
- "Γιατί ο πατέρας μου όταν πήρε σύνταξη αποφάσισε ότι αρκετά έζησε στην υπερβορέα και κατέβηκαν με τη μητέρα μου στην Αθήνα. Οι γονείς της Κατερίνας ήταν στο Σαν Φρανσίσκο οπότε δεν υπήρχε επιλογή."
- "Και αυτοί δεν μένουν Ελλάδα;"
- "Ναι, ήρθαν αργότερα. Σκόπευαν να πάνε Φλόριντα να περάσουν τα γεράματά τους αλλά... Τους στοίχησε η απώλεια του Γιώργου... και αποφάσισαν να έρθουν να ζήσουν κοντά στο άλλο παιδί τους."
- "Ποιος είναι ο Γιώργος;"
- "Ήταν ο μεγάλος αδερφός της Κατερίνας. Καρκίνος..."
- "Συγνώμη... δεν... δεν το ήξερα."
- "Προσπαθούσα όσο μπορώ να καλύψω εγώ την ανάγκη της... and then you happened. Δεν είσαι απλά μαθηματικός πρώτου μεγέθους, Ευδοκία, είσαι και χαρισματική ως δασκάλα."
- "..."
- "Δεν σου λέω κάτι που δεν ξέρεις. Όταν ακολουθήσαμε την ιδέα σου δεν πιστεύαμε ότι θα έχει ανταπόκριση και τώρα σχεδόν δεν χωράμε στο αμφιθέατρο όταν κάνεις τις διαλέξεις σου των ειδικών θεμάτων. Εγώ δεν είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσα να μεταδώσω αυτές τις έννοιες σε ένα παιδί έστω και αν αυτό είναι άτομο με την νοημοσύνη της Φανής."
- "Στέφανε... δεν μπορούμε εγώ κι εσύ, μόνοι μας, να καλύψουμε έτσι τις ανάγκες της Φανής στα μαθηματικά."
- "Και τι θες να κάνω Ευδοκία; Καλώς ή κακώς η ζωή μας είναι εδώ. Η Φανή δεν μπορεί να πάει μόνη της στην Αμερική, είναι 15 χρονών. Πρέπει να τη συνοδεύει νόμιμος κηδεμόνας και αυτό σημαίνει είτε εγώ είτε η Κατερίνα, τουλάχιστον μέχρι να κλείσει τα 18 της. Ο Τόμας έχει ακόμα μία χρονιά σχολείο, δεν χρειάζεται μόνο η Φανή τη μάνα της και τον πατέρα της. Η Φανή δε θα χάσει κάτι αν μπει ένα χρόνο αργότερα στο Πανεπιστήμιο και δε θα της στοιχήσει, θα το ξεπετάξει με την ίδια περιφρονητική ευκολία που το κάνει τώρα με το σχολείο της."
- "Συγνώμη Στέφανε, δεν έχω δικαίωμα να ανακατεύομαι."
- "Ευδοκία, δε θυμώνω, καταλαβαίνω ότι αυτό που νιώθεις οφείλεται στην αγάπη σου για τη Φανή και δεν ξέρω με πόσους διαφορετικούς τρόπους να το πω, είσαι ό,τι καλύτερο έχει συμβεί στη ζωή της από την εποχή που ήρθαμε Ελλάδα."

Κοίταζα αμήχανη τα πόδια μου αλλά τον άκουσα.

- "...και όχι μόνο για τη Φανή"

Δεν τον κοίταξα σα χάνος, το στόμα μου έμεινε κλειστό ωστόσο το βλέμμα μου μάλλον είχε κάτι το αγελαδίσιο.

- "Και για εμένα εννοώ βρε μπουμπούνα" μου είπε.

Και τότε επιτέλους το μυαλό μου πήρε στροφές και ένιωσα να ζαλίζομαι.

- "Μη μου μείνεις και σε περιμένουν στο αμφιθέατρο."

Δεν απάντησα, απλά τα μάτια μου άρχισαν να τρέχουν χωρίς κανένα έλεγχο. Ο ίδιος σηκώθηκε και μου έφερε ένα μαντίλι.

- "Έλα κλαψιάρα, ηρέμισε. Σε λίγη ώρα σε περιμένουν και στο αμφιθέατρο, αλήθεια ποιο είναι το θέμα της σημερινής διάλεξης;"
- "Η εικασία του Riemann" είπα βρίσκοντας την ανάσα μου.
- "Ωχ, θα τους κάψεις!"
- "Στέφανε, να σου εκμυστηρευτώ κάτι;"
- "Το ρωτάς;"
- "Χθες το βράδι... όταν τέλειωσα το μάθημα με τη Φανή ακόμα είχα στ' αφτιά μου τη φωνή της: <<Μου αρέσει πολύ-πολύ η Τοπολογία>>. Και εκεί μου ήρθε η άκυρη σκέψη, κρίμα που δεν της αρέσει έτσι η θεωρία αριθμών. Εννοώ... πραγματικά το πιστεύω Στέφανε, αν υπάρχει κάποιος άνθρωπος στον πλανήτη διαφορετικός από τον Tao που να έχει πραγματικά ελπίδα να αποδείξει κάποτε στο μέλλον την εικασία του Riemann αυτός ο κάποιος είναι η Φανή. Ένιωσα δέος, πραγματικό δέος."
- "Το έχω νιώσει και εγώ αυτό το δέος Ευδοκία, είχα το προνόμιο να το ζήσω τρεις φορές στη ζωή μου."

Κοκκίνησα χωρίς να απαντήσω.

- "Αυτό το θείο χάρισμα δεν μπορεί να πάει χαμένο Στέφανε, απλά δεν μπορεί να πάει χαμένο."
- "Και δεν θα πάει, Ευδοκία. Ακόμα και αν δεν είχε αυτό το μοναδικό χάρισμα δεν υπάρχει τίποτα στη ζωή μου που δε θα έκανα για τον Τόμας ή τη Φανή. Δεν υπάρχουν άλλοι άνθρωποι να τους βάλω πιο πάνω."

Και εκεί οι κρουνοί άνοιξαν εκ νέου αλλά αυτή τη φορά συνοδεύτηκαν με λυγμούς

- "Είσαι υπέροχος άνθρωπος. Υπέροχος. Είμαι τόσο τυχερή... τόσο τυχερή..."
- "Ε ναι λοιπόν, το παραδέχομαι. Είσαι!" κάνοντάς με να γελάω και να κλαίω ταυτόχρονα.

Τον Λάτρευα, θεέ μου πόσο τον Λάτρευα.

Και τότε το μυαλό μου πήρε στροφές και ο κλαυσίγελως κόπηκε μαχαίρι.

"...δεν υπάρχει τίποτα στη ζωή μου που δε θα έκανα για τον Τόμας ή τη Φανή. Δεν υπάρχουν άλλοι άνθρωποι να τους βάλω πιο πάνω."

Η Κατερίνα ήταν η μητέρα της αλλά στην οικογένεια υπήρχε μόνο ένας μαθηματικός του διαμετρήματος της Φανής, μόνο ο Στέφανος θα μπορούσε να τη συνοδέψει. Κανείς άλλος.

- "Εσύ θα είσαι... δεν μπορεί να είναι κάποιος άλλος. Εσύ θα πας στην Αμερική μαζί με τη Φανή"
- "Ναι" μου είπε. "Εγώ θα είμαι."

Ήμουν απίστευτα ήρεμη εκείνη τη στιγμή. Ο κόσμος χανόταν κάτω από τα πόδια μου και όμως ένιωθα σα να είμαι κάποιος τρίτος, ουδέτερος. Κάποιος μου είχε θερίσει τα σωθικά και το μυαλό είχε μουδιάσει, δεν είχε συνειδητοποιήσει καν τον πόνο.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)