Χαρταετοί (flashback)

Συζητώντας με φίλους, ανά τακτά διαστήματα, προκύπτουν ιστορίες στις οποίες θυμόμαστε καταστάσεις, όπου άτομα που θεωρητικά μας ελκύουν, προσπάθησαν να μας πλησιάσουν ή να μας φλερτάρουν με τον τρόπο τους, και μεις απλά δεν βλέπαμε τα σημάδια.

Κοινώς πετούσαμε αετό.

Η συνειδητοποίηση των καταστάσεων αυτών, γίνεται συνήθως πολύ αργότερα όταν για χ,ψ λόγους τις ανακαλείς στη μνήμη σου, και καταλαβαίνεις οτι υπήρχε ενα υποσχόμενο φλερτ, σεξ, ή το λιγοτερο μια ενδιαφέρουσα γνωριμία.

Σε πολύ υψηλό επίπεδο παίζουν οι άντρες κατά την γνώμη μου, αλλά νομίζω οτι υπάρχουν ενδιαφέρουσες ιστορίες από όλα τα φύλα. Μοιραστείτε τις δικές σας εδώ.

Κάνω την αρχή με μια περίπτωση απο τα πρώτα φοιτητικά μου χρόνια που ταιριάζει λιγο και στον χώρο μας.
Βρισκόμουν συχνά τότε με μια κοπέλα που ήμασταν στις ίδιες φοιτητικές εστίες. Ειχαμε φασωθεί μερικές φορές αλλά είχαμε και μια πολύ καλή φιλική σχέση. Δεν είχαμε προχωρήσει παρακάτω, έιχε βγει προσφατα απο μια σχέση ηθελε χρόνο κτλ.. Κάποιες φορές πανω στις συζητήσεις μας, μου το γυρνούσε σε σωματική επίθεση/πάλη, όπου πάντα κατέληγε στο να έχω το πάνω χέρι εγώ. Μόνο πολύ αργότερα (οταν ημουν σε μια σχέση) θυμήθηκα ο μαλάκας το αναψοκοκκίνισμα στο πρόσωπό της οταν την είχα ακινητοποιημένη και δεν μπορούσε να κάνει τίποτα, μαζι με ενα βλέμμα εξουθένωσης και προσμονής. Κάπου εκει μαζί και με άλλα μικρά σημάδια που μου σκάσανε, κατάλαβα ότι μάλλον δεν ήθελε τόσο πολύ χρόνο.

Εν τέλει μετά απο ένα διάστημα, κάπως χαθήκαμε και ξεδώσαμε και οι δύο με άλλους.Καλά πήγε αυτό.

 

Δε μου έχει τύχει. Αν μου άρεσε κάποια αργά ή γρήγορα είχα είτε εκείνη είτε μια ξεγυρισμένη χυλόπιτα για να έχω να πορεύομαι. Μου έχει τύχει ωστόσο bad timing, όταν εκείνη ενδιαφερόταν εγώ ...δεν (όχι όμως χαρταετό, απλά δεν!) και μετά την είδα αλλιώς και την έφαγα στη μούρη μου με τον αντίστοιχο τόκο υπερημερίας.

Τι θα ήταν η ζωή χωρίς αυτά τα μικρά απρόοπτα;

 

η αλήθεια είναι πως δε μου έχει τύχει μια που οι κεραίες μου είναι επαρκώς ευαίσθητες και η ενσυναίσθησή μου αρκούντως ικανοποιητική... έτυχε όμως να υπερεκτιμήσω λόγια και πράξεις, κάτι όμως που με 1-2 διερευνητικές ερωτήσεις μπήκε στην πραγματική του βάση...

 

Αααα έχω πολλές τέτοιες ιστορίες.

Η πρώτη ήταν όταν έκανα φροντιστήριο Δευτέρα λυκείου. τότε γράφαμε διαγώνισμα και δίναμε τα γραπτά σε άλλες τάξεις να τα διορθώσουν. Μου έρχεται λοιπόν πίσω ένα διαγώνισμα (20 φυσικά είχα πάρει) και στο τέλος έγραφε «είσαι κούκλα, θέλω πολύ να σου μιλήσω, με έχεις τρελάνει, το τηλεφωνο μου είναι … πάρε με τηλ» και λέω Κοιτα να δεις κάποιος έκανε λάθος κι έγραψε στο γραπτό μου ερωτικο γράμμα.     Το προσπερνάω αγέρωχα και το ξεχνάω.

μετά από καμία δυο εβδομάδες έρχεται ένας ΚΚΚΚΚΟΥΚΛΟΣ και μου λέει «δεν με πήρες τηλεφωνο». «Και που να ξέρω το τηλεφωνο σου»…μιλάμε για κοιμισμένο όχι αστεία.  


Ένα άλλο. Ειμαι στην εστία στο εξωτερικό, είναι ένας άλλος Έλληνας φρέσκος, και κάθε Σάββατο με παίρνει τηλεφωνο «Ελα τι κανεις θες να βγούμε;» Και πάντα απαντάω κοινωνικοτατη ουσα, «ναι φυσικά έχω κανονίσει με παρέα Ελα», σκεπτόμενη ότι θέλει ο καημενουλης παρεούλα, λίγο η ξενιτιά, ο νόστος, η εστία που μυρίζει λες και μας έχουν μέσα στο μαγειρείο οι Ινδοί, να τον παρω μαζί μας.

Ένα…δυο…τρία Σαββατα. Θυμάμαι ανεβαίνουμε τις σκάλες επιστρέφοντας από ένα Σάββατο έξω, εμενα 2ο όροφο εμενε 4ο, του λέω άντε καληνύχτα τα λέμε το άλλο Σάββατο…Ναι αλλά ΟΙ ΔΥΟ ΜΑΣ. ΜΟΝΟ.    

 

Τώρα που το σκέφτομαι σε περιπτώσεις που δεν ενδιαφερόμουν, ήμουν πιο οξυδερκής .

 

Η αλήθεια είναι ότι εκ των υστέρων δημιουργούνται ιδανικές αφηγήσεις. Χωρίς να έπεται ότι είναι αλήθεια.
Και μπορεί ο narrator να μην συνειδητοποιεί καν...

 

Ισχύει. Καποιοι αλλάζουν τις αναμνήσεις τους στις διηγήσεις, και στην τελική τις πιστεύουν κιόλας. Εκεί μπαίνουμε σε άλλα χωράφια.

 

Δεν είναι αναγκαία κακό αυτό.
Μπορεί να είναι και αμυντικός μηχανισμός.
Σημαντική η εποπτεία του εαυτού...

 

Να μην τα ξαναγράφω.

 

Εγώ πάλι μέχρι κάποια ηλικία μόνο χαρταετό πετούσα. Τι να πρωτοπώ.
Μετά είδα το φως το αληθινό  

 

Κοτζάμ Ιέρεια Του είσαστε, αυτό έλειπε να μην το είχατε δει