Ἐν ἀνθρώποις Εὐδοκία

Το παραπάνω, μαζί με ένα προχθεσινό σχόλιο της @sapfw αλλά και το νήμα που άνοιξε η @Mystique με αφορμή αυτή την ιστορία για μένα αξίζουν περισσότερο από όλα τα likes του κόσμου.  

Btw, μην παίρνετε θάρρος, εξακολουθείστε να με δοξάζετε!

 

Btw, θα πρότεινα ταπεινά να αφήσετε τις δοξασίες,και να συνεχίσετε το γράψιμο 

 

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~
33 - Αρμαγεδδών
~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~​

​

Κατερίνα

Θεέ μου!

Η Φανούλα μου… το κοριτσάκι μου, ήταν ευτυχισμένο. Ευτυχισμένο όσο δεν είχε υπάρξει ποτέ στη ζωή της. Στα 15 της είχε κερδίσει τη θέση στη μαθηματική αθανασία, μια θέση το ίδιο ψηλή με εκείνη του πατέρα της. Σε ένα χρόνο, με το που τέλειωνε ο Τόμας την Τρίτη λυκείου ο πατέρας της θα την έπαιρνε και θα πήγαιναν στο Stanford για να συνεχίσει σε αυτό που αγαπούσε με τόσο πάθος. Και το μέλλον ήταν λαμπρό.

Και όμως αυτή η ευτυχία ήταν η αφορμή για τη δυστυχία δύο ανθρώπων που πάλευαν με νύχια και με δόντια να κρύψουν τις φωτιές της κόλασης που έκαιγε στα σωθικά τους. Ίσως αυτό το Asperger’s της Φανής στην πραγματικότητα να μην ήταν η προσωπική της κατάρα αλλά το δώρο ενός σπλαχνικού παντογνώστη Θεού.

Η Φανούλα ήταν ευτυχισμένη.

Κάθε Τρίτη και Πέμπτη βράδυ η Εύη ερχόταν εδώ στο σπίτι και συνέχιζαν τα μαθήματα και κάθε Σάββατο, σαν ιεροτελεστία, είμασταν όλοι εδώ όταν η Φανή περίμενε το Ρωμαίο της να της χτυπήσει την πόρτα. Η Εύη ήταν η μεγάλη της αδερφή και τίποτα στον κόσμο δεν μπορούσε να της το αλλάξει.

Και όταν έκλεινε η πόρτα του σπιτιού άνοιγαν οι πόρτες της κολάσεως. Η Εύη μας χαιρετούσε ευγενικά και έφευγε. Ο Stefan δε μιλιόταν κι εγώ να μην έχω το δικαίωμα να ανακατευτώ.

Έξι ολόκληρες εβδομάδες. Είχα προσπαθήσει να του μιλήσω. Μου απαγόρευσε να ξαναμιλήσω για το ίδιο θέμα. Μου απαγόρευσε να μιλήσω με την Εύη για οτιδήποτε δεν αφορούσε τη Φανή άμεσα.

Τους καταλάβαινα και τους δυο. Ξέρω γιατί η Εύη έκανε αυτό που έκανε και ξέρω γιατί ο Stefan κάνει αυτό που κάνει. Δεν μπορείς να είσαι υπηρέτης δύο αφεντάδων.

Η Εύη είχε κάνει την επιλογή της και ο Stefan είχε κάνει τη δική του.

Ήθελα να ουρλιάξω, ήθελα να πάρω το κεφάλι του ενός και να το χτυπήσω στο κεφάλι του άλλου αλλά εγώ δεν ήμουν Εύη. Δεν ήξερα αν έπρεπε να τη ζηλεύω ή να την λυπάμαι.

Αχ, Stefan… γάτα είχες επιλέξει, τι περίμενες; Ήταν τρυφερή, ήταν υπάκουη σε έκανε να ξεχνάς ότι είναι γάτα και νόμιζες ότι την έκανες σκύλο. Και τιμωρήθηκες για την έπαρσή σου όταν η γάτα σε επανάφερε βίαια στην πραγματικότητα. Ήταν πρόθυμη να πέσει στη φωτιά για σένα αρκεί να μην την έφερνες να διαλέξει εσένα από τα Μαθηματικά της.

Πώς μπορείς να πεις σε μια πέτρα να μην πέσει αν την αφήσεις ελεύθερη; Πώς μπορεί το νερό να μην κυλήσει σαν χείμαρρος στη ρεματιά μετά από καταιγίδα;

Ο πόνος του είναι πόνος μου.

Ήταν ύβρις Stefan και η φωτιά που σου τρώει τα σωθικά είναι η τίσις.

Ήταν Σάββατο μεσημέρι. Σε λίγες ώρες θα ερχόταν εδώ η Εύη για να συνεχιστεί το θέατρο, με μαριονέτες τους ίδιους και μαριονετίστα κάποιο άσπλαχνο, σαδιστή Θεό.

Ο Stefan ήταν στο μπαλκόνι και κάπνιζε. Βγήκα κι εγώ έξω.

- «Καλώς την, κάτσε να μου κάνεις παρέα.»
- «Θα μου στρίψεις κι εμένα ένα σε παρακαλώ;» τον ρώτησα. Κάπνιζα πολύ-πολύ σπάνια και ενώ ήξερα να στρίβω ήθελα να τον απασχολήσω μαζεύοντας το κουράγιο μου να του μιλήσω.
- «Ναι, ευχαρίστως» είπε. Δεν του πήρε πολλή ώρα. «Ορίστε» μου είπε δίνοντάς το μου χαμογελώντας. Χαμόγελο που κόπηκε όταν διάβασε το πρόσωπό μου. «Μην το σκέφτεσαι καν αυτό που σκέφτεσαι.»
- «Stefan, άκουσέ με σε παρακαλώ. Όχι σαν Κατερίνα, όχι σαν σύντροφό σου, όχι σα σκλάβα σου. Προσπάθησε να με ακούσεις σα να είμαι κάποιος άγνωστος.»
- «Σαν η γιαγιά μου να είχε ρουλεμάν, κόφ’το»
- «Stefan, γαμώ το. Παθαίνεις κατάθλιψη, δεν το καταλαβαίνεις;»
- «50 με τη ζώνη» μου είπε.
- «Ρίξε μου χίλιες, ρίξε μου μέχρι να πέσω λιπόθυμη αλλά άκουσέ με. Άσε την Εύη στην άκρη, εσύ πόσο θα τιμωρείς τον εαυτό σου;»
- «Όσο χρειαστεί.»
- «Και τι θα καταλάβεις; Ορίστε κύριε μαθηματικέ μου, πες μου τι θα καταλάβεις; Κράτησες την υπερηφάνεια σου, μπράβο. Και; Το μόνο που κατάφερες τελικά είναι τη βάλεις πάνω από έναν άλλον άνθρωπο. Ναι, η Εύη έβαλε τα Μαθηματικά και τη Φανή πάνω από εσένα.»
- «Το πρόβλημά μου δεν είναι η Φανή, η Φανή με τον Τόμας είναι πάνω απ’ όλους μας.»
- «Ναι, είναι. Είναι τα παιδιά μας, αίμα από το αίμα μας. Η διαφορά μας με την Εύη είναι ότι εγώ βάζω τα παιδιά μας πάνω από όλους και μετά εσένα. Η Εύη πάνω απ’ όλους βάζει τα μαθηματικά της και τη Φανή. Κι εσύ… μετά τα παιδιά βάζεις πάνω απ’ όλους την υπερηφάνεια σου.»
- «Βαδίζεις σε πολύ επικίνδυνο μονοπάτι, Κατερίνα.»
- «Την Εύη έλεγες μπουμπούνα, εσύ είσαι ο μεγαλύτερος.»

Στέφανος

Έκλεισα τα μάτια μου προσπαθώντας να κρατήσω την ψυχραιμία μου.

- «Και τι θες να κάνω, Κατερίνα; Να προδώσω το ίδιο μου το είναι;»
- «Όχι Stefan, δε σου ζητάω αυτό. Θυμάσαι τι μου είχες πει; Αποδέχτηκε τη θέση της χωρίς πίκρα, χωρίς παράπονο με την ίδιο τρόπο που αποδέχεσαι ένα φυσικό νόμο. Είναι αυτό που είναι. Αν το αποδεχόσουν κι εσύ από τη μεριά σου δεν θα κάναμε αυτή τη συζήτηση.»
- «Στα λόγια όλα είναι εύκολα. Το μέτρο του ανδρός είναι τα δύσκολα, Κατερίνα.»
- «Και αν σκότωνες τον εαυτό σου για ένα ιδανικό, για μια ιδέα, για τα ίδια τα γαμημένα τα μαθηματικά σου, αυτό θα ήταν κάτι που θα μπορούσα να αποδεχτώ. Αλλά να σκοτώσεις τον εαυτό σου λόγω της ίδιας της γαμημένης σου της περηφάνειας είναι πολύ βαρύτερη ύβρις Stefan. Πολύ βαρύτερη.»
- «Δεν θυμάμαι από πότε έχεις να βωμολοχήσεις μιλώντας μαζί μου.»
- «Από την ημέρα που αποφάσισα να ζητήσω Release από τον Harry.»
- «Δεν είναι το ίδιο.»
- «Το ίδιο ακριβώς είναι. Ένα χρόνο σε έτρωγε και το έκρυβες μέχρι που πήρα μόνη μου την απόφαση χωρίς να σε συμβουλευτώ. Δεν ήθελα να φύγω ούτε σε 1000 χρόνια από εκεί αλλά έπρεπε να κάνω την επιλογή μου και επέλεξα αυτό που είχα πάνω απ’ όλα ακόμα και αν ο ίδιος διαφωνούσες. Θυμάσαι τι έλεγες; Δε θέλεις να φτάσω να κατηγορώ εσένα για την επιλογή μου. Θα μισήσω τον εαυτό μου και εσένα μαζί. Δε μου μιλούσες για δύο εβδομάδες μέχρι που ήρθα στο διαμέρισμά σου και κόντεψε να έρθει η αστυνομία. Σου είχα δώσει το μαχαίρι στο ίδιο σου το χέρι, αν δε με θέλεις σφάξε με εκείνη τη στιγμή αλλιώς ό,τι είχα κάνει δεν θα είχε κανένα απολύτως νόημα. Και είκοσι χρόνια αργότερα είμαστε με δύο υπέροχα παιδιά. Μπορεί η ύβρις μας τότε να ήταν διαφορετικού τύπου αλλά ήταν ύβρις Stefan. Συγχωρήσαμε τους εαυτούς μας και προχωρήσαμε μπροστά.»
- «Εσύ δεν είσαι η Εύη και αυτό που έκανε ήταν ασυγχώρητο.»
- «Δεν υπάρχουν ασυγχώρητα πράγματα στον κόσμο Stefan παρά μόνο αυτά που επιλέξουμε να μη συγχωρήσουμε ή δεν προλάβουμε να το κάνουμε. Τιμώρησέ την, τιμώρησέ την σκληρά. Τιμώρησέ την κι άλλο απ’ όσο τιμωρεί η ίδια τον εαυτό της. Μπορεί η Εύη να μην είναι η Κατερίνα αλλά μετράει για σένα, έχει αξία για σένα. Μέσα σου την έχεις συγχωρέσει, Stefan. Πες μου, πες μου την αλήθεια ότι δεν ισχύει αυτό που λέω και δεν θα ξαναμιλήσω γι’ αυτό το θέμα.»
- «…»
- «Stefan… τιμώρησες τον εαυτό σου αρκετά. Σε παρακαλώ προχώρησε παρακάτω. Ακόμα και αν αποφασίσεις ότι δεν θες να την κρατήσεις, τουλάχιστον δώσε της τη συγχώρεση που έχεις δώσει ήδη μέσα σου γιατί η ίδια δε θα μπορέσει ποτέ να το κάνει. Δώσε της το closure της, όποιο και αν είναι αυτό.»

Δεν απάντησα, άναψα ακόμα ένα τσιγάρο.

- «Τι στο διάολο, μέλι έχει και την έχετε ερωτευτεί όλοι σας» είπα νευριασμένος.

Η Κατερίνα δεν απάντησε.

- «Stefan, είμαστε μαζί 25 χρόνια. Πόσες φορές σου έχω πει τι να κάνεις; Μία φορά, μία φορά και μόνη όταν σου έσπρωξα ένα μαχαίρι στο χέρι σου. Η διαφορά είναι ότι αυτή τη φορά το μαχαίρι το κρατάς εσύ ο ίδιος. Κάρφωσέ το πάνω της να τελειώσει ή βρες τρόπο να αφήσεις την γαμημένη σου την υπερηφάνεια στην άκρη για μια δεύτερη φορά στη ζωή σου. Χάραξέ την, μάτωσέ την αν χρειαστεί. Αλλιώς πάρε το μαχαίρι και μπήξε το στην καρδιά της.»

Ευδοκία

Έξι εβδομάδες. Έξι ολόκληρες εβδομάδες. Μακάρι να έβρισκα ένα δάκρυ να κυλήσει. Να κλάψω, να χτυπηθώ. Χίλιες φορές αυτό παρά αυτό το μούδιασμα. Να ξυπνάω σα ρομπότ, να κοιμάμαι σα ρομπότ, να σέρνω χωρίς σκοπό, χωρίς προορισμό το σαρκίο μου. Όλη η ζωή μου είχαν γίνει αυτά τα δύο βραδινά μαθήματα με τη Φανούλα και η προετοιμασία της το Σάββατο πριν βγει με το Josh. Ένιωθα μέσα μου κομμάτια μου να χάνονται, να διαλύονται και εγώ να παρατηρώ ψυχρή και αμέτοχη την ίδια μου τη διάλυση.

Είχα βοηθήσει στη δημοσίευση που είχε πέσει σαν κεραυνός, με αφιερώματα από το Quantum Magazine και το Quora, μέχρι και το Slashdot. Άρθρα επί άρθρων για την απίστευτη νεαρή ιδιοφυΐα που είχε ανοίξει το δρόμο για την απόδειξη της εικασίας του Hoffman. Δύο εβδομάδες αργότερα, εγώ με τον Hirsch συμπληρώσαμε την πλήρη απόδειξη βασισμένοι στα βήματα της Φανούλας. Από εικασία Hoffman είχε γίνει θεώρημα SPH: Stolsberg, Petrou & Hirsch γεννώντας ένα νέο γύρο μιντιακού τσίρκου.

Ο πατέρας μου είχε ανοίξει και δεύτερη σαμπάνια. Ο Στέφανος είχε πάρει την απόφασή του, η Φανή θα πήγαινε στο Stanford για να συνεχίσει τις σπουδές της. Θα ακολουθούσα κι εγώ, πρωτίστως για τη Φανή και δευτερευόντως γιατί μετά τη δημοσίευση του SPH αν έμενα εδώ ο Cohen θα έστελνε να με πάρουν σηκωτή και να με πάνε εκεί με το ζόρι.

Οι γονείς μου είχαν στεναχωρηθεί αλλά η απόφασή μου τους φαινόταν φυσιολογική. Οι ίδιοι δεν είχαν καταλάβει γιατί είχα γυρίσει Ελλάδα και γιατί επέμενα να παρακαλώ αριστερά και δεξιά να βρω μια θέση σε ένα πανεπιστήμιο.

Δε μου άρεσε η Αμερική αλλά πλέον αν εξαιρέσεις τη Φανή το ίδιο μου έκανε. Το σύμπαν μου που στα πόδια του Στέφανου διαγραφόταν ατελείωτο είχε καταρρεύσει και συρρικνωθεί σε ένα πρόσωπο. Ένιωθα ότι ζω από κεκτημένη ταχύτητα και αν έφευγε από τον κόσμο μου η Φανή δε θα είχα κάτι άλλο για να ζήσω.

Ακόμα πιο ειρωνικό ήταν το γεγονός ότι στο Σαν Φρανσίσκο τύχαινε να είναι και το πατρικό ενός ανώτερου διπλωματικού υπαλλήλου της πρεσβείας των ΗΠΑ και πατέρα ενός νεαρού αθλητή με τον οποίο η Φανή ήταν ερωτευμένη μέχρι τα μπούνια. Ο Josh ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερος από τη Φανή, αρκεί να έκαναν υπομονή ένα χρόνο και θα μπορούσε να έρθει να βρει την Ιουλιέττα του.

Το σύμπαν μας είχε δώσει τα πάντα στερώντας μας σαδιστικά τη δυνατότητα να τ’ απολαύσουμε.

Έκλεισα τα μάτια προσπαθώντας να πάρω κουράγιο και χτύπησα την πόρτα. Μου άνοιξε η Φανούλα ορμώντας πάνω μου

- «Ευουλίνι μουυυυυυυυυυυυυυυυ»
- «Αγάπη μου» της είπα και την έσφιξα στην αγκαλιά μου.

Για δύο ώρες θα ένιωθα ζωντανή. Δύο ώρες και μετά επιστροφή στο βασίλειο των σκιών.

Οι δύο ώρες πέρασαν σαν αστραπή. Η Φανούλα πήρε τον Josh αγκαζέ και έφυγαν γελαστοί να πάνε στο ραντεβού τους.

Δεν άντεχα τον τρόπο που με κοίταζε η Κατερίνα. Εγώ που μπορούσα να κοιτάξω τον οποιοδήποτε στα μάτια μέχρι ο ίδιος να νιώσει άβολα και να τα πάρει από πάνω μου είχα φτάσει να μην μπορώ να κοιτάξω κανέναν. Όπως και να με κοίταζαν το μόνο που έβλεπα σε κάθε ματιά ήταν οίκτος.

Και ακόμα περισσότερο μισούσα το πρόσωπο που έβλεπα στον καθρέφτη. Στον ενθουσιασμό μου είχα σκοτώσει ένα κομμάτι του ανθρώπου που λάτρευα. Του είχα στερήσει την ίδια του τη φύση. Ανόητη… ανόητη… χίλια θεωρήματα χίλιες δημοσιεύσεις και δεν ήμουν τίποτα παραπάνω από ένας μπουμπούνας.

Και πλέον δεν ήμουν καν «του»

Δεν είχα δάκρυα να κλάψω. Μια ατελείωτη ερημιά…

Αυτή ήταν η τίσις μου.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

“What you do makes a difference.
And you have to decide, what kind of difference you want to make”
J.G.

“The mark of a great man, is one who knows when to set aside the important things, in order to accomplish the vital ones”
B.S.

 

χτύπα κι άλλο, θα τ' αντέξω...

 

Ε λοιπόν θα διατυπώσω το θεώρημα Νικολαγιεβνα: Από όλους τους χαρακτήρες που σκιαγραφεί υπέροχα, η Φανή είναι truly part of @Arioch .
Και τώρα μένει η απόδειξη!
Στο Mall για σινεμά, οι πειραματικές συνθήκες 

 

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~
34 - All along the watchtower
~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~​

​

Ευδοκία

- «Καλό απόγευμα, Κατερίνα. Θα τα πούμε την Τρίτη»
- «Καλό απόγευμα Εύη, καλό δρόμο»

Αναστέναξα και άνοιξα την πόρτα.

- «Ευδοκία;» άκουσα τη φωνή του Στέφανου.
- «Μάλιστα;» είπα χωρίς να το σκεφτώ.
- «Έλα σε παρακαλώ στο μπαλκόνι… αν έχεις χρόνο, φυσικά.»
- «Όχι… ναι, έχω χρόνο» είπα μασώντας τα λόγια μου.

Βγήκα στο μπαλκόνι, ο Στέφανος καθόταν και έπινε ουίσκι.

- «Θες να πιείς κάτι;»
- «Αν… αν είναι εύκολο;»
- «Κατερίνα, βάλε σε παρακαλώ ένα ποτήρι ουίσκι και λίγα παγάκια.»
- «Βεβαίως» ακούστηκε η φωνής της από μέσα.
- «Στέφανε, μπορώ να σου πάρω ένα τσιγάρο;»
- «Όχι.»
- «...»
- «Δε θα ρωτήσεις γιατί;»
- «Όχι.»
- «Δεν ενδιαφέρεσαι να μάθεις;»
- «Αν θελήσεις να μάθω, θα μου πεις.»
- «Ευδοκία, που νομίζεις ότι βρίσκεσαι;»
- «Εκεί ακριβώς που με άφησες, Στέφανε.»
- «Αυτό νομίζεις;»
- «Σου είχα πει… σου είχε πει ότι υπάρχουν δύο τρόποι να φύγω από τη θέση μου. Η μία είναι να με διώξεις, η άλλη είναι να φύγω εγώ. Έκανα λάθος, υπήρχε και τρίτος τρόπος και είναι αυτός ο οποίος επέλεξες. Έφυγες εσύ. Το αποδέχομαι, Στέφανε. Δεν μπορώ να σε κρατήσω. Όμως εγώ είμαι εδώ, δεν έφυγα. Μόνο ένας μπορεί να με διώξει. Εσύ»
- «Έχεις συνειδητοποιήσει τι έκανες;»
- «Ναι. Πήρα κάτι δικό σου, κάτι που δε μου ανήκει, κάτι το οποίο δεν είχα κανένα δικαίωμα να πάρω.»
- «Θεώρημα SPH»
- «Αυτό πιστεύεις για μένα Στέφανε; Ότι το έκανα να καρπωθώ τη δόξα;»
- «Όχι… όχι, δεν το πιστεύω αυτό. Το έκανες για τα ίδια τα μαθηματικά. Αλλιώς δε θα είχε χρειαστεί να βρεις το κουράγιο να έρθεις να μου ζητήσεις την άδεια μερικές μέρες μετά να συνεχίσεις την ιδέα της Φανής, θα το έκανες χωρίς να ρωτήσεις κανέναν. Εγώ σου έδωσα το οκ, για διαφορετικό λόγο. Πρώτα για τη Φανή και μετά για τα μαθηματικά.»
- «Στέφανε, το μόνο που σκέφτηκα ήταν η Φανή. Μόνο. Μπορεί να ζω για τα μαθηματικά, να αναπνέω για τα μαθηματικά αλλά το μόνο που σκέφτηκα ήταν η Φανή. Η άτη μου ήταν ο ενθουσιασμός μου όχι για την εικασία του Hoffman αλλά τι σήμαινε για μένα ο άνθρωπος που έλυσε το γόρδιο δεσμό. Στο ορκίζομαι στην αγάπη μου γι’ αυτό το κορίτσι. Μου είχες ζητήσει να κρατάω ημερολόγιο. Ποτέ δεν το διάβασες. Αν…»
- «Δώσ’ το μου»

Άνοιξα την τσάντα μου και έβγαλα το tablet. Άνοιξα το One Drive και βρήκα το αρχείο. Το άνοιξα και του έδωσα το tablet.

Η Κατερίνα εκείνη τη στιγμή μου έφερε το ουίσκι μου.

- «Σ’ ευχαριστώ» της είπα.
- «Κατερίνα, άφησέ μας μόνους σε παρακαλώ» είπε ο Στέφανος.
- «Θα είμαι μέσα αν με χρειαστείτε κάτι.»

Ο Στέφανος διάβαζε αμίλητος το ημερολόγιο μου. Πρέπει να πέρασε πάνω από μία ώρα χωρίς να μου πει καμιά άλλη κουβέντα. Μόνο αραιά και που έστριβε και κάπνιζε τσιγάρο. Κάποια στιγμή άφησε το tablet κάτω. Μου έστριψε ένα τσιγάρο και μου το έδωσε.

- «Σ’ ευχαριστώ» του είπα και το άναψα. Του είχα πει την αλήθεια, ήμουν εκεί που με είχε αφήσει. Δεν είχα βάλει τσιγάρο στο στόμα μου για έξι εβδομάδες. Ακόμα και την απόφαση να πάω μαζί του στο San Fransisco δεν την είχα πάρει μόνη μου, απλά τον είχα ρωτήσει αν ήθελε να πάω κι εγώ για τη Φανή. Το έγραφα στο ημερολόγιό μου, έγραφα κάθε μου σκέψη.
- «Μάλιστα» είπε. «Πώς θα τιμωρούσες εσύ τον εαυτό σου;»
- «Τιμωρούμαι ήδη, Στέφανε.»
- «Ποιος σε τιμωρεί;»
- «Εσύ. Έφυγες Στέφανε, με άφησες στη limbo. Αυτή είναι η τιμωρία μου. Είναι σα να κρατάς ένα μαχαίρι στραμμένο πάνω μου. Χαράκωσέ με ή σφάξε με αλλά μη με αφήσεις έτσι, σε παρακαλώ… σε ικετεύω μη με αφήσεις έτσι. Δεν υπάρχει πιο σκληρό πράγμα.»
- «Κατερίνα» φώναξε δυνατά ο Στέφανος. Η Κατερίνα ήρθε τρέχοντας.
- «Τι συμβαίνει;»
- «Έχετε μιλήσει οι δυο σας;»
- «Όχι Στέφανε, πέραν από πράγματα που αφορούν τη Φανή δεν έχουμε πει κουβέντα.»
- «Αποκλείεται!» είπε.
- «Στέφανε, στο ορκίζομαι στην ψυχή του Γιώργου. Δεν έχουμε μιλήσει.»

Κοίταγα και τους δύο χωρίς να καταλαβαίνω τι έχει παιχτεί.

- «Σου ζητώ συγνώμη, Κατερίνα» της είπε.
- «Θα μου πεις τι έγινε;»
- «Ευδοκία, πες στην Κατερίνα τι μου είπες.»
- «Ότι είμαι στη limbo έξι εβδομάδες;»
- «Όχι αυτό, παρακάτω.» μου είπε
- «Ότι είναι σαν να κρατάς ένα μαχαίρι στραμμένο πάνω μου;»
- «Και;»
- «Και… χαράκωσέ με αυτό ή σφάξε με μ’ αυτό. Μη μ’ αφήνεις έτσι.»
- «Μάλιστα, κατάλαβα» είπε η Κατερίνα.
- «Μου είχες δώσει αυτή την αλυσίδα που φοράω, Στέφανε. Αν θες να μου τη βγάλεις, είναι δική σου. Μπορείς να τη τραβήξεις μέχρι να σπάσει ή ακόμα και να μου κόψεις τον ίδιο το λαιμό για να την πάρεις. Δε θα κουνηθώ, δεν θα αντιδράσω.»
- «Τι θα κάνεις άμα την τραβήξω και τη σπάσω;»
- «Τι μπορώ να κάνω, Στέφανε; Θα σφίξω τα δόντια και θα προσπαθήσω να σηκωθώ ξανά στα πόδια μου. Ακόμα και έτσι… ακόμα και έτσι που είμαστε τώρα, νιώθω ευγνωμοσύνη για τη Θεά Τύχη που μ’ έφερε στο δρόμο σου. Θα με πονέσει, θα με ρημάξει… αλλά θα χαμογελάσω Στέφανε, θα χαμογελάσω γιατί αλλιώς θα την ατίμαζα. Έτσι, χαμογελαστή θα αποχαιρετήσω την Αλεξάνδρεια που έχασα. Ό,τι είναι να γίνει, ας γίνει.»

"There must be some kind of way out of here"
Said the joker to the thief
"There's too much confusion
I can't get no relief”​

Έσφιξα τα δόντια, σηκώθηκα από την καρέκλα και πήγα και γονάτισα μπροστά του. Σήκωσα το κεφάλι μου, τον κοίταξα και χαμογελώντας του πρότεινα το λαιμό μου.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

Όπερ έδει δείξαι

Hats off.

 

Εντωμεταξύ εγώ δεν βγάζω κιχ.
Απλά το λέω.

 

μα και τι να πεις με τέτοιες εξελίξεις;