Ἐν ἀνθρώποις Εὐδοκία

Κινέζικο βασανιστήριο, το βασανιστήριο της σταγόνας πια.

 

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~
35 - Aerials
~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~​

​

Ευδοκία

Η καρδιά μου έτρεμε αλλά κράτησα το χαμόγελό μου.

Life is a waterfall
We're one in the river
And one again after the fall

Η Κατερίνα έβαλε τα κλάματα.

- «Πήγαινε μέσα» της είπε ο Στέφανος
- «Στέφανε…»
- «Πήγαινε μέσα σε παρακαλώ» της είπε.
- «Μάλιστα» είπε.

Εμένα το βλέμμα μου ήταν καρφωμένο πάνω του. Όταν άπλωσε το χέρι του έκλεισα τα μάτια. Δεν άντεχα…

Έπιασε με το χέρι του την αλυσίδα.

Όχι. Δε θα έφευγα με των δειλών τα παρακάλια. Άνοιξα τα μάτια και χαμογέλασα.

Swimming through the void
We hear the word
We lose ourselves
But we find it all?

- «Έχεις να πεις κάτι τελευταίο, Ευδοκία;»
- «Ναι. Ό,τι και αν κάνεις, ό,τι και αν αποφασίσεις, σ’ αγαπάω. Σ’ αγαπάω Στέφανε. Κοντά σου ή μακριά σου θα σ’ αγαπάω. Θα μακαρίζω την τύχη μου που σε συνάντησα. Θα καταριέμαι τον εαυτό μου που σ’ έχασα. Θα σ’ αγαπάω όμως. Δε με πλήγωσες εσύ, εγώ σε πλήγωσα. Και αυτή θα είναι η τιμωρία που μου αξίζει Στέφανε. Να σ’ αγαπάω και να μη σ’ έχω στη ζωή μου.»
- «Και δεν είναι η limbo η τιμωρία σου;»
- «Η limbo είναι η limbo, μεταξύ παράδεισου και κόλασης. Είναι μαρτύριο να βλέπεις τον παράδεισο που έχασες αλλά η τιμωρία, η πραγματική τιμωρία αρχίζει όταν κριθείς. Είναι μέρος της τιμωρίας η limbo αλλά όχι η πραγματική τιμωρία. Δε σου ζητώ τίποτα παραπάνω, λύτρωσέ με ή στείλε με στα Καζάνια. Θα δεχτώ αγόγγυστα ό,τι αποφασίσεις αλλά αυτό που θέλω να ξέρεις, αυτό που θέλω να κρατήσεις, είναι ότι όποια και αν είναι η τελική σου απόφαση, εγώ σ’ αγαπάω και θα σ’ αγαπάω.»
- «Δεν αρκεί ο έρωτας για να κρατήσει μια τέτοια σχέση, Ευδοκία»
- «Ίσως να είναι κι έτσι. Δεν το λέω για να σε κρατήσω με τον έρωτά μου Στέφανε, ούτε σου ζητάω να με λυπηθείς. Δεν θ’ αποχαιρετήσω την Αλεξάνδρεια που χάνω με των δειλών τα παρακάλια παρά με το χαμόγελο… απολαμβάνοντας τους εξαίσιους ήχους του μυστικού θιάσου. Σ’ αγαπάω.»

Cause we are the ones that want to play
Always want to go
But you never want to stay

And we are the ones that want to choose
Always want to play
But you never want to lose

- «Σχεδόν είκοσι χρόνια πριν, σε ένα διαμέρισμα στην Βοστώνη χτύπησε η πόρτα μου. Ήταν η Κατερίνα. Είχα να τη δω δύο εβδομάδες, είχε ζητήσει αποδέσμευση από το Harry γιατί δεν άντεχε αυτό που μου προκαλούσε και την είχα διώξει. Δε θέλω να το κάνεις για μένα, της είχα πει. Θα το μετανιώσεις και μετά θα μισήσεις τον εαυτό σου κι εμένα μαζί για την ίδια σου την επιλογή. The man in the high castle. Η υπερηφάνεια, η έπαρση… η Ύβρις. Η Κατερίνα μπήκε μέσα και μου έβαλε ένα μαχαίρι στο χέρι μου. Την κοίταξα σα χαζός. Τι είναι αυτό, τη ρώτησα. Χαράκωσέ με η κάρφωσέ το στο στήθος μου, μου είπε. Αλλιώς όλα όσα έγιναν, όλα όσα έκανα και έκανες θα είναι χωρίς νόημα. Δώσε ένα τέλος. Σκότωσέ με αν θες αλλά μην σκοτώνεις και τον εαυτό σου. Είκοσι χρόνια αργότερα εσύ γονατισμένη μπροστά μου κάνεις το ίδιο. Δεν είναι μαχαίρι στα χέρι μου αυτή τη φορά, είναι αλυσίδα στο λαιμό σου. Αλλά είναι το ίδιο, ακριβώς το ίδιο. Εγώ απέναντι στον εαυτό μου, χαμένος ό,τι και αν γίνει. Με τη ζωή μου λειψή, χωρίς εσάς ή με την υπερηφάνεια μου πληγωμένη με εσάς. Οι άνθρωποι που αγαπάς ή η εσωτερική σου συνέπεια. Αλλά… δεν είναι αστείο; Ποια είναι η γαμημένη η συνέπεια όταν διώχνεις αυτούς που αγαπάς και ο λόγος δεν είναι το καλό τους αλλά ο γαμημένος σου ο εγωισμός; Δεν έδιωξα την Κατερίνα γιατί πίστευα ότι θα είναι καλύτερα με το Harry παρά με μένα. Την έδιωξα γιατί δεν άντεχα να είμαι εγώ η δικαιολογία αν ερχόταν από τη μεριά της η ώρα της μετάνοιας. Και ξέρεις τι, Ευδοκία; Δεν το μετάνιωσε. Κατάπια τον εγωισμό μου, συγχωρήσαμε ο ένας τον άλλον και η ζωή προχώρησε. Πρώτα ο Τόμας και μετά η Φανή. Την πρώτη φορά που είδα να τους κρατάει στα χέρια της η Κατερίνα… δεν ήταν απλά ευτυχία. Ήταν κάθαρση… Κάθαρση. Οι Θεοί μας είχαν συγχωρήσει… με είχαν συγχωρήσει για την αλαζονεία μου. Είχε δίκιο η Κατερίνα. Μου γύρισε το μάτι αλλά είχε δίκιο. Την Εύη λες μπουμπούνα αλλά εσύ είσαι ο μεγαλύτερος.»

Aerials in the sky
When you lose small mind
You free your life

Τράβηξε το χέρι του που μέχρι εκείνη τη στιγμή έπιανε την αλυσίδα. Μέσα μου πάλευε η ελπίδα με την απελπισία, σχεδόν δεν τολμούσα να πάρω ανάσα.

- «Πάμε παρακάτω» είπε απλά.
- «Στέφανε… είμαι μπουμπούνας… δεν… δεν έχω καταλάβει.»
- «Όχι, δεν είσαι.»

Αντίο Αλεξάνδρεια.

- «Είσαι ο μπουμπούνας ΜΟΥ.»

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

Πονάει το πρόσωπο μου! Από το χαμόγελο. Δεν περιγράφω άλλο!  

 

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~
36 - Cat people
~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~​

​

Στέφανος

Η Ευδοκία έπεσε πάνω στα γόνατά μου και τα αγκάλιασε. Τα έσφιξε και σήκωσε το κεφάλι της και με κοίταξε, ακόμα χαμογελαστή όχι όμως αυτή τη φορά για να πάρει κουράγιο πριν τη θερίσει η λαιμητόμος. Ήταν χαμογελαστή γιατί ήταν στη θέση της. Είχε δίκιο, δεν την είχα διώξει. Εγώ σηκώθηκα κι έφυγα. Κι εκείνη έμεινε εκεί, στη θέση της περιμένοντας εμένα είτε να επιστρέψω είτε να την κλωτσήσω πέρα.

Το ημερολόγιό της ήταν μαχαιριές. Μαχαιριές στον εγωισμό μου, μαχαιριές στην υπερηφάνεια μου. Είχε κάνει ό,τι είχε κάνει ακριβώς με αυτή τη σειρά: Για τη Φανή, για τα μαθηματικά και για τον Στέφανο. Είχε αποδεχτεί την θέση της στη φυσική τάξη του δικού μου κόσμου. Ἀπόδοτε οὖν τὰ Καίσαρος Καίσαρι καὶ τὰ τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ.

Μου υπενθύμισε με σκληρό τρόπο τη θνητότητά μου. Με σκληρό τρόπο ότι ο άνθρωπος που γονάτισε μπροστά μου ήταν άνθρωπος, με τις αξίες του, με τα ιδανικά του. Γονάτισε όμως στον Καίσαρά του, όχι στο Θεό. Είναι βλασφημία, είναι ύβρις να βάζεις τον εαυτό σου στη θέση Του. Σε τυφλώνει και σε καταστρέφει. Από μικρός λάτρευα τη μυθολογία, όλες τις μυθολογίες. Αλλά αυτή των προγόνων από τη μεριά της μητέρας μου ήταν κάτι παραπάνω, ήταν φιλοσοφία, ήταν στάση ζωής.

Μηδέν άγαν. Μέτρον άριστον.

Μα πάνω απ’ όλα «πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος»

Χάιδεψα απαλά το πρόσωπό της. Πήρε τα χέρια μου στα χέρια της, τα έφερε στα χείλη της και τα φίλησε.

- «Κατερίνα» φώναξα.
- «Έρχομαι» είπε αλλά όταν βγήκε στη μπαλκονόπορτα και είδε τη σκηνή κοκκάλωσε. Μετά, δακρυσμένη, σήκωσε τα μάτια της πάνω μου και μου χαμογέλασε.
- «Γύρισε στη θέση της» είπε.
- «Όχι, Κατερίνα. Εγώ γύρισα στη δική μου.»
- «Μπουμπούνα!» μου είπε τρυφερά.
- «Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς» της απάντησα και έβαλαν και οι δύο τα γέλια. «Ευδοκία, σήκω σε παρακαλώ και κάτσε στην καρέκλα.»
- «Μάλιστα» μου απάντησε χαμογελαστή και κάθισε στην καρέκλα της.
- «Τι ώρα έχουμε πει στη Φανή να γυρίσει;» ρώτησα
- «12:00» είπε η Κατερίνα.
- «Αμέρικαν μπαρ το έχουμε κάνει» είπα.
- «Ναι, πες μας ότι έχεις και παράπονο» απάντησε η Κατερίνα.
- «Όχι, θα πέσει φωτιά να με κάψει.»
- «Η Φανούλα μας είναι ευτυχισμένη Stefan. Ανακαλύπτει σιγά-σιγά τον εαυτό της. Βγαίνει από το καβούκι της. Ο Josh είναι καταπληκτικό παιδί. Σου είπε η κυρά-Προξενήτρα ότι του έκανε ιδιαίτερα; Δική της ιδέα ήταν. Όχι μαθηματικά φυσικά. Για τη Φανούλα. Κάποιος πρέπει να μιλήσει με τον Josh χωρίς να τον τρομάξει, μου είχε πει. Γιατί δεν το κάνεις εσύ, τη ρώτησα. Όχι, όχι… Κατερίνα, μου είπε. Είσαι η μητέρα της. Εσύ η αδερφή της, της απάντησα. Στα είπε αυτά;»
- «Όχι… δεν μου τα είπε. Δεν της επέτρεπα να μου μιλήσει. Τα διάβασα όμως στο ημερολόγιό της, ημερολόγιο που εγώ την έβαλα να κρατάει. Tell me about investment! Εσύ όμως γιατί δεν μου είπες τίποτα;»
- «Γιατί κάθε φορά που αναφερόταν το όνομά της ήταν σαν ένα μαχαίρι να στριφογύριζε στα σωθικά σου. Η Φανούλα μας ήταν ευτυχισμένη και εσείς οι δύο… Θεέ μου, ήθελα να πάρω το κεφάλι του ενός και να το χτυπήσω στο κεφάλι του άλλου. Αθροιστικά το IQ σας είναι πάνω από 400 αλλά… Τέλος πάντων. Πάμε παρακάτω… η αγαπημένη σου φράση.»
- «Θέλω να σας βγάλω έξω και τις δύο. Κανονική, βραδινή έξοδο. Να φοράτε τα πιο όμορφα φορέματά σας και εγώ το καλύτερο μου κουστούμι. Θα πούμε τα παιδιά την ερχόμενη Παρασκευή να πάνε στους παππούδες του, αν δεν μπορούν οι δικοί σου θα το πω στους δικούς μου.»
- «Υπέροχη ιδέα!» είπε η Κατερίνα. «Εσύ γιατί δε μιλάς μαϊμουζέλ, νο2; Σου πήρε η νεράιδα τη φωνή;»
- «Τι να πω… Εγώ… ακόμα πασχίζω να συνειδητοποιήσω… Υπέροχη ιδέα, πραγματικά υπέροχη ιδέα αλλά ακόμα και αν δεν ήταν… τι σημασία θα είχε; Αυτό μας ζήτησε… αυτό θα του δώσουμε. Συγνώμη αλλά…»
- «Κατερίνα, μπορείς σε παρακαλώ να μας αφήσεις λίγο μόνους;» μου είπε ο Στέφανος.
- «Φυσικά. Έχω πάρει γαρίδες, λέω σήμερα να το γιορτάσουμε με μια μεταμεσονύχτια γαριδομακαρονάδα.»

Η Εύη με κοίταξε στα μάτια.

- «Αν μου επιτρέψεις… μετά… θα ήταν μεγάλη μου χαρά.»
- «Γιατί να μην στο επιτρέψω; Κατερίνα, σε παρακαλώ άφησε μας λίγο μόνους.»
- «Θα είμαι μέσα αν με χρειαστείτε κάτι.» μας είπε και σηκώθηκε και μπήκε στο σπίτι.
- «Ευδοκία, θέλω να συνεχίσουμε από εκεί που είχαμε μείνει, όχι να το πάμε από την αρχή.»
- «Συγνώμη Στέφανε… εννοώ…»
- «Ξέρω τι εννοείς. Δεν έχει αλλάξει κάτι από αυτό που σου είχα πει στις αρχές. Δεν χρειάζεται να μου ζητάς άδεια για τα μικρά καθημερινά πράγματα.»
- «Ήταν… δε θα πω ασυγχώρητο γιατί με συγχώρεσες… ήταν πολύ βαρύ αυτό που έκανα παρασυρόμενη από τον ενθουσιασμό μου. Το κατάλαβα την ίδια στιγμή που το έκανα. Act first and ask for forgiveness later. Σε είχε εξοργίσει αυτό με το δίκιο σου αλλά… είναι πολλά πράγματα που είχα μάθει να τα κάνω διαφορετικά αλλιώς… αλλιώς φοβόμουν ότι δε θα επιβιώσω. Έμαθα να είμαι σκληρή με τον εαυτό μου, να μη του επιτρέψω να δείξει την παραμικρή αδυναμία. Ήταν… είναι τόσο απελευθερωτικό στο πλάι σου. Να ανοίγομαι, να μπορώ να νιώσω ευάλωτη, να μη φοβάμαι τα όποια αισθήματα μπορώ να νιώσω. Να νιώσω ασφάλεια. Θυμάσαι που με έλεγες κλαψιάρα; Δεν είμαι Στέφανε… μόνο κοντά σου… μόνο στα πόδια σου δε με ένοιαζε. Δεν είχα ανάγκη αυτή τη μάσκα, είχα εσένα. Έξι εβδομάδες… μια ατελείωτη ερημιά. Όλη μου… όλη μου η ζωή ήταν οι δύο ώρες με τη Φανούλα μεσοβδόμαδα, η ...τελετουργία της εξόδου της με το Ρωμαίο της και το σκάκι με τον Τόμας. Μετά… πίσω στον Άδη, στο βασίλειο των σκιών. Στην ερημιά, την ατελείωτη παγωμένη ερημιά. Χωρίς να έχω να ρίξω ούτε ένα δάκρυ. Μια νύχτα που δεν την ακολουθούσε ξημέρωμα. Και έφταιγα εγώ και κανείς άλλος. Δεν… δεν είχα καταλάβει… δεν μου είναι εύκολο… δεν είχα καταλάβει πόσο είχες πονέσει. Το μόνο που έβλεπα… αυτό που έβλεπα στα μάτια σου δεν ήταν οργή, δεν ήταν πόνος. Ήταν απαξίωση Στέφανε. Αυτή ήταν η συντροφιά της απελπισίας μου μέσα στην ατέλειωτη παγωμένη ερημιά. Η απαξία σου. Ήταν η τιμωρία μου, η δίκαιη τιμωρία μου. H limbo… η limbo ήταν βασανιστήριο γιατί μέσα μου, βαθιά μέσα μου, τρεμόπαιζε μια φλογίτσα, μια μικρή αδύναμη φλογίτσα. Η ελπίδα… η ευχή και η κατάρα των χαμένων ψυχών. Η τιμωρία… τα καζάνια της κόλασης… Δεν ήταν φωτιές. Θα ήταν το οριστικό σβήσιμο αυτής της μικρής φλογίτσας που ήταν το μόνο πράγμα που μου ζέσταινε την ατελείωτη παγωμένη ερημιά. Το τράβηγμα… το βίαιο τράβηγμα της αλυσίδας δε θα ήταν παρά το οριστικό πέσιμο της νύχτας δίχως ξημέρωμα.»
- «Ευδοκία μου, η δική μου άφεση δεν θα έχει νόημα αν δεν συγχωρήσεις η ίδια τον εαυτό σου.»
- «Προσπαθώ Στέφανε. Προσπαθώ και θα το καταφέρω. Αλλιώς θα ατίμαζα την Αλεξάνδρεια που δεν έχασα.»
- «Πόσες με τη ζώνη, Ευδοκία; Πες μου.»
- «Μέχρι να κουραστείς ή να λιποθυμήσω. Και ξανά… και ξανά… και ξανά…»
- «Do you see my point? »

Με κοίταξε χαμογελαστή. Δακρυσμένη αλλά χαμογελαστή.

See these eyes so red
Red like jungle burning bright
Those who feel me near
Pull the blinds and change their minds
It's been so long

- «Είμαι ο μπουμπούνας σου. »
- «Ναι, είσαι.»
- «Σ΄ αγαπάω.»
- «Κι εγώ. Και θα σε αγαπήσω ακόμα περισσότερο όταν επιτέλους καταφέρω να φάω αυτή τη ρημάδα τη γαριδομακαρονάδα. »
- «Πάω! Πετάω!»
- «That’s my girl!»

Ευδοκία

Η Κατερίνα καθόταν στον καναπέ και διάβαζε ένα βιβλίο. Μπήκα σαν σίφωνας μέσα.

- «Πάμε να φτιάξουμε τη γαριδομακαρονάδα!»
- «Χαλάρωσε παιδάκι μου, είναι ακόμα 20:00!»
- «Έχεις δίκιο αλλά … αυτό το βάρος που έφυγε… είναι σα να έχω ελατήρια στα πόδια.»
- «Ναι, ξέρω. Το έχω ζήσει κι εγώ αυτό. Άντε, πάμε να φτιάξουμε το φαγητό να τα πούμε κιόλας.»

Πήγαμε στην κουζίνα. Η Κατερίνα έβαλε νερό να βράζει ενώ εγώ ετοίμαζα τη σάλτσα.

- «Ναι, το έχω ζήσει κι εγώ αυτό… Περνούσα υπέροχα με το Harry και μακάριζα την τύχη μου που είχα στη ζωή μου ένα άνθρωπο σα το Stefan. Είναι απίστευτα δυνατός άνθρωπος, μπορεί να σηκώσει ένα τείχος το οποίο να φαίνεται αδιαπέραστο. Όμως μέσα του τον έτρωγε. Δεν είχε αλλάξει σε τίποτα η συμπεριφορά του αλλά σιγά-σιγά, βασανιστικά αργά αυτό διέρρεε από το απροσπέλαστο τείχος. Σκότωνε τον εαυτό του. Η καταραμένη του η υπερηφάνεια. Εγώ ήμουν αλλού γι’ αλλού… μου πήρε πολύ καιρό να καταλάβω τι πραγματικά γινόταν μέσα του. Κι εκεί κατάλαβα, μου ήρθε σαν κατραπακιά. Ήμουν στα πόδια του Harry αλλά η ψυχή μου δεν του ανήκε. Ανήκε στην ξεροκέφαλη μαθηματική ιδιοφυΐα που σκότωνε τον ίδιο της τον εαυτό. Ζήτησα αποδέσμευση από το Harry παρά το γεγονός ότι αυτό με πονούσε τρελά. You are free to go, Catherine. Free to go to your real Master. It took you long to understand and I will be always grateful to the Gods of Fate for having you all this time. But you don’t belong here, you never belonged here. Go. Run. Save him from himself. Αν αναρωτιέσαι πως μετά από όλα αυτά ο Harry έγινε στενός μας φίλος, τώρα ξέρεις τον λόγο.»
- «Θέλω να τον γνωρίσω αυτόν τον άνθρωπο» της είπα.
- «Θα τον γνωρίσεις, έρχεται κάθε καλοκαίρι τουλάχιστον για πέντε μέρες στην Ελλάδα. Μην ξεχνάς ότι είναι και ο νονός της Φανούλας. Αν ήξερες τι δράμα περάσαμε στα 12 της όταν ο Stefan της ξέκοψε ότι δεν θα της επιτρέψει να συμμετάσχει στη μαθηματική ολυμπιάδα ούτε τότε ούτε ποτέ. Δεν υπήρχες εσύ τότε. Ο Harry σηκώθηκε μέσα στο καταχείμωνο και ήρθε στην Ελλάδα. Κάθισε εδώ δέκα ολόκληρες μέρες. Είναι υπέροχος άνθρωπος!»
- «Δε μπορώ να φανταστώ πως είναι να μεγαλώνεις ένα παιδί σαν τη Φανούλα.»
- «Μην υποτιμάς τον εαυτό σου, Εύη. Ξέρεις. Στους δύο μήνες που σε ξέρει έχει κάνει πιο πολλά βήματα απ’ ότι τα τελευταία 5 χρόνια. Ήταν λάθος μου και λάθος του. Τη βάλαμε σ’ ένα χρυσό κλουβί λες και θα μπορούσαμε να είμαστε πάντα δίπλα της. Και αν ο Στέφανος έχει μια φορά ευθύνη εγώ έχω δέκα, είμαι ψυχολόγος ανάθεμά με. Είσαι ευλογία, πραγματική ευλογία. Και όχι μόνο για τη Φανή, Εύη. Μέχρι και ο Τόμας που ήταν πάντα στο καβούκι του κοντά σου είναι άλλος άνθρωπος, ούτε ο Πέτρος δεν του το είχε βγάλει αυτό. Είστε μερικοί άνθρωποι… δεν ξέρω… απίστευτα χαρισματικοί.»
- «Δεν είμαι πολύ διαφορετική από τη Φανή, Κατερίνα. Μπορεί να μην έχω το μαθηματικό της ταλέντο αλλά αν το αφήσεις αυτό στην άκρη… είμαι μια ενήλικη, lighter έκδοση της Φανής. Την αγαπάω τόσο που σχεδόν με πονάει. Θέλω… θέλω να την προστατέψω από όλα τα λάθη που έκανα, από όλες τις κατραπακιές που έφαγα και αυτό… αυτό μπορεί να γίνει μόνο με ένα τρόπο. Να είμαι δίπλα της και να της δώσω το χέρι μου όταν το χρειαστεί.»
- «Έτσι ακριβώς είναι, Εύη. Γι’ αυτό μακαρίζω την ώρα και τη στιγμή που βρέθηκες στο δρόμο μας. Θυμάσαι; Είναι σαν να έχουν περάσει αιώνες και όμως ήταν ενάμιση μήνα πριν. Η Φανή είχε βγει το πρώτο της ραντεβού και έκανα πρόποση to our extended family. Γιατί αυτό είναι. Και ας το κρατάμε κρυφό μεταξύ μας οι τρεις ενήλικες. Και ας μην το καταλαβαίνει κανείς σε αυτόν τον κόσμο. Ούτε καν τα ίδια μας τα παιδιά. Αλλά ο Stefan κι εγώ το ξέρουμε. Κατά κάποιο τρόπο το ήξερες κι εσύ. Θα ακολουθούσες τη Φανή και το Stefan στο μέρος που δεν πέταγες τη σκούφια σου να επιστρέψεις.»
- «…»
- «Τέλος πάντων, για να επιστρέψω σε αυτό που ξεκίνησα να σου λέω. Πήγα και είπα στο Stefan ότι ζήτησα release από το Harry και ότι εκείνος μου το έδωσε. Δεν είχα καν ιδέα ότι ένα ολόκληρο χρόνο πριν, πριν καν πάω η ίδια να αιτηθώ στο Harry να με αναλάβει είχε πάει και τον είχε βρει ο ίδιος ο Stefan, στο έχω πει αυτό. Μία φορά έχω τσακωθεί με τον Stefan σε όλη μου τη ζωή. Δύο φορές έχω βωμολοχήσει μιλώντας του. Η πρώτη έγινε εκεί. Με έδιωξε. Δύο εβδομάδες δε μου μιλούσε, δεν απαντούσε στα τηλέφωνα και στα μηνύματα. Πήρα ένα μαχαίρι και πήγα και του χτύπαγα τα κουδούνια μέχρι να αναγκαστεί να μου ανοίξει. Του έβαλα το μαχαίρι στα χέρια του και του είπα χαράκωσέ με ή μπήξε το στην καρδιά μου. Μη σκοτώνεις όμως τον εαυτό σου αλλιώς όσα ζήσαμε… όσα κάναμε θα ήταν χωρίς νόημα. Σήκωσε το κεφάλι του ψηλά, βλαστήμησε και τελικά είπε ένα απλό “πάμε παρακάτω”. Ένα μήνα μετά παντρευτήκαμε. Η δεύτερη φορά που βωμολόχησα ήταν πριν δυο ώρες, λίγο πριν έρθεις. Ο ίδιος, ο αιώνιος Stefan να σκοτώνει την ίδια του την ψυχή για μια άλλη Κατερίνα. Μια Κατερίνα που δεν είχε Harry αλλά μια Φανή και τα μαθηματικά της από τα οποία δε ζήτησε αποδέσμευση μα συνάμα δεν κουνήθηκε ρούπι από εκεί που την άφησε ο Stefan οργισμένος, δείχνοντας σκυλίσια πίστη και αφοσίωση σε κάτι ουσιαστικά για εκείνη χαμένο. Το επάγγελμά μου με βοήθησε να γνωρίσω πολλούς ανθρώπους στη ζωή μου, Εύη. Συγχώρεσέ μου την έκφραση αλλά είναι μετρημένοι στα δάχτυλα ενός ακρωτηριασμένου χεριού οι άνθρωποι που έχω γνωρίσει να έχουν αρχίδια τόσο βαριά όσο τα δικά σου. Ο Stefan δε θα καταδεχόταν ποτέ να επιτρέψει να γονατίσει μπροστά του ένας άνθρωπος που τον θεωρούσε κατώτερό του.

Still this pulsing night
A plague I call a heartbeat
Just be still with me
Ya wouldn't believe what I've been through


(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

Κι εγώ σε αυτό στάθηκα!
It’s almost spooky..

 

Αφού με έκανε να δακρύσω, πρέπει να είναι εξαιρετικό!

 

Έχει και άλλα σημεία να σταθείς... Απλώς αυτή ήταν η κορωνίδα...

Οι στιχομυθίες του κειμένου είναι κέντημα  

 

Συμφωνώ σε όλα.

 

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~
37 - Then he kissed me
~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~​

​

Φανή

Είχαμε κάτσει στο παγκάκι με τον Josh, περιμένοντας τον Τόμας και τον Μάνθο. Ήταν μέσα Άνοιξης και είχε μια ελαφριά ψύχρα. Ο Josh με είχε σφίξει πάνω του. Είχα γείρει το κεφάλι μου στον ώμο του και εκείνος μου χάιδευε απαλά τα μαλλιά. Ήταν τόσο τρυφερός, τόσο γλυκός μαζί μου. Η σκέψη του και η παρουσία του έκανε την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά. Του χρόνου θα έφευγα, θα πήγαινα στο Stanford με τον μπαμπά και την Εύη. Θα μου έλειπε πολύ ο Josh αλλά ένας χρόνος ήταν, θα περνούσε.

- «Τι σκέφτεσαι, Φανούλα μου;» με ρώτησε
- «Θα μου λείψεις ένα χρόνο, Josh, όταν θα επιστρέψω Αμερική.»
- «Κι εμένα θα μου λείψεις καρδούλα μου, πολύ. Ένας χρόνος είναι ωστόσο, θα περάσει. Φτάνει… φτάνει να με περιμένεις.»
- «Ε, αυτό δεν είπαμε;» τον ρώτησα χωρίς να καταλαβαίνω τι εννοεί.
- «Είσαι τόσο όμορφη… θα… σε περιτριγυρίζουν αγόρια.»
- «Ναι, και;» τον ρώτησα εξακολουθώντας να μην καταλαβαίνω που το πηγαίνει.

Ο Josh έβαλε τα γέλια.

- «Ωραία. Άστα τα αγόρια. Θα είσαι μέσα στα μαθηματικά σου, την τοπολογία σου και τη πως την είπες γεωμετρία σου. Μη με ξεχάσεις μόνο!»
- «Αυτά είναι ένα πράγμα και εσύ είσαι ένα άλλο. Σας αγαπώ με διαφορετικούς τρόπους.»
- «Τι πράγμα;;;;» με ρώτησε ξαφνιασμένος.
- «Χμμ… Είπα κάποια κοτσάνα πάλι; Συγνώμη Josh μου!»
- «Κοτσάνα;;;»

Σηκώθηκε από το παγκάκι και άρχισε να τρέχει πάνω-κάτω ουρλιάζοντας σαν λύκος. Ομολογώ ότι τα χρειάστηκα λίγο.

- «Josh ??» τον ρώτησα ανήσυχη.
- «Το εννοείς αυτό που είπες Φανή;»
- «Ποιο; Ότι σ’ αγαπάω με διαφορετικό τρόπο από τα μαθηματικά;»
- «Το ξέρω ότι τα αγαπάς τα μαθηματικά! Δεν είχα ιδέα ότι αγαπάς κι εμένα!»
- «Φυσικά και σ’ αγαπάω! Josh, ειλικρινά με μπερδεύεις. Εσύ δε μ’ αγαπάς;»
- «Το ρωτάς βρε χαζούλα; Σ’ αγαπάω τόσο που θέλω να βγω και να το φωνάξω σε όλο τον κόσμο!»
- «Good to know» του είπα χαμογελαστή. «Γιατί αναστενάζεις;»

Δεν απάντησε, έγειρε και με φίλησε. Ομολογώ ότι όσο ομαλά είχε γίνει την πρώτη φορά, η δεύτερη με είχε ζορίσει. Όταν προσπάθησε να βάλει τη γλώσσα του στο στόμα μου γούρλωσα τα μάτια κοκκαλώνοντας. Ευτυχώς ο Josh δεν επέμεινε γιατί εκείνη τη στιγμή είχα παγώσει τόσο πολύ που δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Η μαμά και η Εύη μου είπαν ότι αυτός ο τρόπος υποδηλώνει πάθος και γνήσιο ενδιαφέρον από τη μεριά του άλλου. Κοίτα να δεις! Στην αρχή ομολογώ ότι το είχα βρει ελαφρά αηδιαστικό παρά τις διαβεβαιώσεις και της Μυρσίνης, όταν αργότερα μίλησα μαζί της, η οποία κατά δήλωσή της το λάτρευε. Βέβαια η ίδια είχε κάνει πράγματα που όταν μου είχε πει με σόκαραν. Ίσως τελικά να είμαι πράγματι παγοκολόνα παρά τις περί αντιθέτου διαβεβαιώσεις του Josh και της Εύης.

Το φιλί με τη γλώσσα αποδείχτηκε τελικά acquired taste. Όσο και αν με ζόρισε την πρώτη φορά -και τη δεύτερη, μην είμαι ψεύτρα- τελικά όχι απλά το συνήθισα αλλά άρχισε να μου αρέσει κι από πάνω.

Είχε καθίσει στο παγκάκι και πάλι και είχα γύρει στην αγκαλιά του και φιλιόμασταν. Σιγά-σιγά ο Josh τραβήχτηκε και άρχισε να με φιλάει στο λαιμό. Αυτό με έκανε να ανατριχιάζω, ούτε που μπορούσα να φανταστώ πριν μου το κάνει για πρώτη φορά, δύο-τρεις εβδομάδες πριν, αλλά τουλάχιστον εκεί είχα αντιδράσει καλύτερα. Οι ανάσες μου είχαν αρχίσει να γίνονται πιο κοφτές και ένιωθα ένα περίεργο μυρμήγκιασμα καθώς ο Josh με φιλούσε και με χάιδευε με τη γλώσσα του στα αφτιά. Αν στο λαιμό ήταν μια φορά όμορφο, στο αυτί με ξετρέλαινε.

Και τότε κατέβασε το χέρι του πάνω στο στήθος μου και το χάιδεψε απαλά κάνοντάς με να κοκκαλώσω και πάλι. Η αίσθηση… ήταν απίστευτη. Απίστευτη. Σχεδόν ξέχασα να πάρω ανάσα. O Josh χωρίς να καταλάβει τι γινόταν μέσα μου ή ίσως έχοντας καταλάβει ακριβώς τι γινόταν μέσα μου συνέχισε με πιο πολύ θάρρος. Το ανάλαφρο χάδι έγινε πιο έντονο μέχρι που στο τέλος πήρε το στήθος μου -ή έστω όσο από αυτό χώραγε- μέσα στη χούφτα του.

Ένιωσα περίεργα, πολύ περίεργα. Υπέροχα περίεργα. Ένα κάψιμο που απλώθηκε από το στήθος μου στην κοιλιά μου μέχρι… μέχρι ανάμεσα στα πόδια μου. Και το χέρι του Josh συνέχισε να χαϊδεύει και να μαλάζει πότε το ένα μου στήθος, πότε το άλλο.

Τον έσπρωξα πλάι και πετάχτηκα όρθια. Δεν μπορούσα σχεδόν να ανασάνω.

- «Φανή; Φανούλα;»
- «Όχι άλλο!»
- «Συγνώμη Φανούλα μου, πραγματικά συγνώμη. Νόμιζα… νόμιζα ότι σου άρεσε… ότι έχω τη συγκατάθεσή σου. Θεέ μου… Συγνώμη.»

Βρήκα τις ανάσες μου και προσπάθησα να ηρεμήσω. Το μισώ αυτό που παθαίνω. Προσπάθησα να βρω τις λέξεις, ακολουθώντας τις συμβουλές της Εύης. Πίεσα τον εαυτό μου και κάθισα πάλι στο παγκάκι. Ο Josh με κοιτούσε με ανοιχτά μάτια, μέχρι κι εγώ μπορούσα να δω ότι είναι τρομοκρατημένος. Του έπιασα τα χέρια στα χέρια μου.

- «Συγνώμη Josh, δεν ήθελα… δεν ήθελα να σε τρομάξω. Σε παρακαλώ… κάνε… δείξε υπομονή μαζί μου. Μερικές φορές… δεν μπορώ, δεν μπορώ να ελέγξω τις αντιδράσεις μου. Όταν… όταν μου χάιδευες το στήθος μου άρεσε, μου άρεσε πολύ. Είχες… είχες τη συγκατάθεσή μου αλλά… Σε παρακαλώ… να είσαι υπομονετικός μαζί μου.»
- «Μωρό μου… δε χρειάζεται να πανικοβάλλεσαι. Αν… αν κάτι σε κάνει να αισθανθείς άβολα απλά πες το μου. Δε θα κάνω… δε θα κάνω ποτέ κάτι που δεν θέλεις κι εσύ. Όσο… όσο χρόνο θέλεις. Πασχίζω να καταλάβω τι σκέφτεσαι και τι νιώθεις αλλά το μυαλό σου δουλεύει σε διαφορετική ταχύτητα που δεν έχω ελπίδα να παρακολουθήσω. Απλά πες το μου.»
- «Σ’ ευχαριστώ πολύ-πολύ» του είπα χαμογελαστή.
- «Είμαστε εντάξει; Είσαι καλά τώρα; Νιώθεις καλύτερα;»
- «Ναι» του είπα. Δεν έκανε καμία άλλη κίνηση. Είχε τρομάξει όντως, τελικά.

«Εσύ τι θέλεις;» άκουσα πάλι τη φωνή της Εύης στο κεφάλι μου.

«Να μάθω ποδήλατο» ήταν η άηχη απάντηση που έδωσα στον εαυτό μου και αυτή τη φορά και ήμουν εγώ που ξεκίνησα να τον φιλάω. Είχα προετοιμάσει τον εαυτό μου -όσο μπορούσα δηλαδή- για να συνεχίσει να μου χαϊδεύει τα στήθη ο Josh αλλά αυτή τη φορά κράτησε τα χέρια του στα πλευρά μου.

Την επόμενη φορά, ίσως.

And when he walked me home that night
All the stars were shining bright
And then he kissed me

Κατερίνα

Ήμουν ξαπλωμένη δίπλα στο Stefan, γυρισμένη στο πλάι και τους κοίταζα. Η Εύη μου είχε προσφέρει τον οργασμό μου κι εγώ το δικό της και τώρα ήταν η σειρά του Stefan. Η Εύη ήταν ξαπλωμένη ανάσκελα με τα πόδια ανοιχτά και τα μάτια κλειστά ενώ ο Stefan την έκανε δικιά του. Οι ρώγες της ήταν πετρωμένες και το σώμα της στροβιλιζόταν στο ερωτικό βαλς με τον Αφέντη της. Χαμογέλασα, πρέπει να είχε τελειώσει ήδη δύο φορές και τώρα πήγαινε για την τρίτη. Φαινόταν στο πρόσωπό της, φαινόταν στο σώμα της. Απορώ με τους άντρες που δεν μπορούν να καταλάβουν πότε μια γυναίκα προσποιείται. Ο οργασμός, ο πραγματικός οργασμός είναι κάτι που δεν κρύβεται ακόμα και αν η γυναίκα δεν βγάλει άχνα. Οι μόνοι ήχοι που ακούγονταν ήταν οι ανάσες του Στέφανου και κάποια πνιχτά βογγητά τα οποία γινόντουσαν αναφιλητά στους οργασμούς της. Να τη πάλι. Άνοιξε τα μάτια και κοίταξε τον Αφέντη της με λατρεία. Το σώμα της λες και είχε πλαστεί για εκείνον.

Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Ο Stefan έφτασε κοντά στο τέλος, τραβήχτηκε και ανέβηκε πάνω της. Της τον έφερε μπροστά της και η Εύη σήκωσε το κεφάλι της και τον πήρε αχόρταγα στο στόμα της. Ο Stefan είχε κλείσει τα μάτια του και είχε μείνει ακίνητος χύνοντας με σπασμούς μέσα στο στόμα της. Το στόμα της και οι μυς του λαιμού της έκαναν ανεπαίσθητες κινήσεις καθώς κατάπινε τους χυμούς του Αφέντη της. Ο Stefan τραβήχτηκε και Εύη ανασηκώθηκε προς εμένα χαμογελαστή. Άνοιξε το στόμα της και μου έδειξε το περιεχόμενό του. Είχε κρατήσει και για μένα! Την φίλησα και γεύτηκα μέσα από το στόμα της το υπέροχο γλυκό χύσι του Stefan. Οι γλώσσα μου καθάρισε το στόμα της μέχρι να μη μείνει ίχνος.

- «Την Παρασκευή μετά την βραδινή μας έξοδο, στα λημέρια τα γνωστά.» είπε ο Stefan.
- «Στο ξενοδοχείο στην Εκάλη;» τον ρώτησε η Εύη.
- «Ποιος ο λόγος; Έχουμε σπίτι και τα παιδιά θα μείνουν στους παππούδες τους» της απάντησε.
- «Μια που λέμε για παιδιά, μήπως να ετοιμαζόμαστε σιγά-σιγά. Θα είναι τουλάχιστον awkward να μας βρουν έτσι» είπα.
- «Ναι, πάμε… κοντεύει 12:00» είπε ο Στέφανος.

Κατεβήκαμε κάτω και πράγματι ούτε δέκα λεπτά αργότερα ο Τόμας και η Φανή μπήκαν στο σπίτι.

- «Ευούλα μουυυυυυυυυ» είπε η Φανή και όρμησε στην Εύη και χώθηκε στην αγκαλιά της. Δεν έχω παράπονο, από τότε που η Εύη μπήκε στη ζωή της αρχίσαμε να παίρνουμε το μετρικό μας στη αγκαλιές κι εγώ και ο Stefan αλλά σε καμία περίπτωση στο βαθμό της Εύης.
- «Πώς και αυτό το ξαφνικό;» ρώτησε ο Τόμας. «Όχι ότι δε χαίρομαι που σε βλέπω αν και τώρα που το σκέφτομαι μετά το χθεσινό 0-5 δεν είμαι ιδιαίτερα σίγουρος.»
- «Εγώ είπα τίποτα που μέχρι να γίνει το 0-5 είχε προηγηθεί ένα 11-3? Ε, είπα τίποτα;» του απάντησε η Εύη γελαστή.
- «Πάει γέρασα» είπε ο Στέφανος. Έχω ξεχάσει πόσο καιρό έχω να πάρω έστω και ισοπαλία από τον Τόμας και αυτή η αχαρακτήριστη πάει και τον κερδίζει 5-0»
- «Έχετε φάει;» τους ρώτησα.
- «Ναι, εγώ κι ο Μάνθος φάγαμε σουβλάκια. Δε λες καλά που και στους δυο μας αρέσει το κρεμμύδι; Δε θα είχε πλάκα αλλιώς.»
- «Εγώ έφαγα ένα burger στις 20:00» είπε η Φανή
- «Καλά, τότε θα φάμε μόνοι μας τη γαριδομακαρονάδα με τη σάλτσα που έφτιαξε η Εύη» τους είπα.
- «Το κρεμμύδι μου ανοίγει την όρεξη» είπε ο Τόμας.
- «Αυτά τα burger τα φτιάχνουν πολύ μικρά» δήλωσε η Φανή.
- «Άιντε, πηγαίνετε στην τραπεζαρία να κάτσετε.» τους είπα. «Εύη, θα με βοηθήσεις;»
- «Βεβαίως, το ρωτάς;» είπε και σηκώθηκε και με ακολούθησε στην κουζίνα.
- «Άκου εκεί 5-0» μονολογούσε ακόμα μόνος του ο Στέφανος

Και έτσι, με γέλια και πειράγματα η εκτεταμένη οικογένεια Stolsberg κάθισε στο εκτεταμένο οικογενειακό τραπέζι για να απολαύσει τη γαριδομακαρονάδα της.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

από χθες που το πόσταρες, κυλάει στο μυαλό μου... όταν το πρωτοάκουσα μου φάνηκε αρκούντος disturbing... περίεργο για τραγούδι, είναι το πρώτο -και μόνο- τραγούδι που με ενοχλεί όταν το ακούω, αλλά δεν μπορεί να ξεκολλήσει από το μυαλό μου...