Ἐν ἀνθρώποις Εὐδοκία

“..can’t change the way we are.
Cursed is the fool who’s willing..”

 

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~
38 - In the Imagicon
~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~​

Στέφανος

Κατερίνα και Ευδοκία μέσα στα βραδινά τους φορέματα έλαμπαν σαν αστέρια στο νυχτερινό ουρανό. Με είχαν σχεδόν πετάξει με τις κλωτσιές έξω από το δωμάτιό μου και δεν τις είχα δει... μέχρι που το έκανα και μου κόπηκε η μιλιά. Η Κατερίνα φορούσε ένα υπέροχο μαύρο φόρεμα, αυτό που ήξερε ότι λατρεύω αλλά την Ευδοκία δεν την είχα δει ποτέ με αυτό που επίλεξε σήμερα. Μωβ, τι άλλο, στράπλες που τόνιζε με απίστευτα αισθησιακό και συνάμα διακριτικό τρόπο τα υπέροχα στήθη της.

- «Εντάξει, το περάσαμε το τεστ» είπε η Κατερίνα ενώ εγώ ακόμα τις κοιτούσα σαν υπνωτισμένος.
- «Στέφανε» είπε η Ευδοκία σαν να είχε μια ξαφνική ιδέα «Σήκωσε σε παρακαλώ το παντελόνι σου.»
- «Θεέ μου, δεν τον αντέχω» είπε η Κατερίνα όταν το έκανα. «Εύη, πήγαινε σε παρακαλώ και διάλεξέ του ένα ζευγάρι κάλτσες γιατί αυτή τη στιγμή το μόνο που θέλω να κάνω με τα χέρια μου είναι να τον στραγγαλίσω.»
- «Σου ζητώ συγνώμη Στέφανε αλλά αυτή τη φορά δεν έχει κουάξ. Πάμε σε παρακαλώ»
- «Μα γιατί, τι έχουν;» είπα αθώα.
- «Μμμμμμμμ» μούγκρισε η Κατερίνα.
- «Καλά, καλά, πάμε!» είπα παραδεχόμενος την ήττα μου.

Γυρίσαμε και πάλι στο δωμάτιο και κάθισα στο κρεββάτι. Πριν προλάβω καν να πάω να βγάλω τα παπούτσια μου η Ευδοκία γονάτισε μπροστά μου. Μου έβγαλε τα παπούτσια και με κόπο συγκράτησε το γέλιο της βλέποντας ξανά τις κάλτσες. Μετά μου έβγαλε τις κάλτσες και πήγε στο συρτάρι που έχω εσώρουχα και κάλτσες και μου διάλεξε ένα ζευγάρι.

Ομολογώ ότι ήταν καλύτερη επιλογή από τη δική μου. Γονάτισε πάλι μπροστά μου, πήρε το πόδι ένα πόδι μου στο χέρι της, το σήκωσε και το φίλησε. Μετά μου έβαλε τη μία κάλτσα. Επανέλαβε το ίδιο και με το άλλο πόδι. Μου έβαλε τα παπούτσια και μου τα έδεσε. Μετά με κοίταξε με αυτό το υπέροχο «ειδικό» χαμόγελό της.

- «Ορίστε, αν το έκανες εσύ κάθε πρωί αυτό δεν θα τα είχαμε αυτά!» είπα στην Κατερίνα που μας κοίταζε.
- «You are treading a very fine line mister. » μου είπε.
- «Κατάλαβες; Σηκώθηκαν τα πόδια να βαρέσουν το κεφάλι» είπα και καλά με αγανάκτηση.
- «Το ξερό σου το κεφάλι» συνέχισε η Κατερίνα. «Δεν είμαι παιδάκι ρε Κατερίνα να με ντύνεις κάθε πρωί. Έτσι μου είπε ο κύριος και ιδού τα αποτελέσματα.»
- «Λεπτομέρειες!»

Τότε χτύπησε το κουδούνι.

- «Σας έχω έκπληξη, αχάριστα θηλυκά!» τους είπα.
- «Εγώ τι έκανα πάλι;» διαμαρτυρήθηκε η Ευδοκία.
- «Παίζεις σκάκι σχεδόν σαν τον Τόμας. Μη μου το θυμίζεις!»
- «Θα τον πνίξω» αποφάσισε η Κατερίνα.

Το κουδούνι ξαναχτύπησε.

- «Κυρίες μου» είπα και κατεβήκαμε κάτω. Άνοιξα την πόρτα στην οποία μας περίμενε ένας καλοντυμένος νεαρός άντρας.
- «Μπορούμε να ξεκινήσουμε;»
- «Βεβαίως κύριε Stolsberg.»

Είχα κλείσει λιμουζίνα για σήμερα. Χάζεψαν και οι δυο τους. Ο σωφέρ μας άνοιξε την πίσω πόρτα.

- «Εγώ θα κάτσω στη μέση» τους είπα. «Ευδοκία, πέρασε μέσα πρώτη εσύ σε παρακαλώ»
- «Από εδώ, δεσποινίς» της είπε ο σοφέρ κάνοντας το γύρο και ανοίγοντάς της την άλλη πόρτα. Η Ευδοκία μπήκε μέσα και μετά μπήκα μέσα κι εγώ. Τελευταία μπήκε η Κατερίνα.

Ο σοφέρ μας έκανε επίδειξη των λειτουργιών και μας έδειξε που ήταν το ψυγείο με τη σαμπάνια και τα ποτήρια. Μας έδειξε επίσης ποια κουμπιά χειρίζονταν την ηλιοροφή καθώς και το διαχωριστικό του οδηγού.

- «Θα πάμε κατευθείαν εκεί που μου είπατε;» ρώτησε. Το είχα πει το μέρος και ότι ήθελα να το φυλάξω για έκπληξη οπότε δεν είπε το όνομά του.
- «Ναι, σε ευχαριστώ» του είπα. Ανέβασα το διαχωριστικό.

Άνοιξα το ψυγείο και έβγαλα τη σαμπάνια. Την άνοιξα και γέμισα πρώτα τα ποτήρια τους και μετά το δικό μου.

- «Στις χαρές μας» τους είπα.
- «Στις χαρές μας» μου απάντησαν και οι δύο.

Είχε λίγη κίνηση αλλά μέσα στη λιμουζίνα ήμασταν απομονωμένοι σαν σε καμπίνα αεροπλάνου. Τα τζάμια ήταν φιμέ, δεν φαινόταν τίποτα από το εσωτερικό του αυτοκινήτου μέσα αλλά το έξω φαινόταν καθαρά. Very very exciting

Ξεκούμπωσα το παντελόνι μου.

- «Κατερίνα, εσύ» της είπα και έσκυψε και με πήρε στο στόμα της. Πριν περάσω το χέρι μου μέσα από το μπούστο της Ευδοκίας τη ρώτησα «Μπορώ να περάσω το χέρι ή θα κάνω καμιά ζημιά;» Με διαβεβαίωσε ότι δεν θα έκανα ζημιά και έτσι πέρασα το χέρι μου μέσα από το φόρεμά της. Φορούσε σουτιέν και εκεί φοβούμενος μην κάνω καμιά ζημιά με άγαρμπη κίνηση τη χούφτωσα πάνω από αυτό ενώ η Κατερίνα με τσιμπούκωνε με τον δέοντα ενθουσιασμό. Ο συνδυασμός της τέχνης της Κατερίνας, του στήθους της Ευδοκίας και της ιδέα του δημόσιου σεξ με έκαναν να μην μπορέσω να κρατηθώ πολύ. Χουφτώνοντας δυνατά την Ευδοκία και κρατώντας ακίνητο το κεφάλι της Κατερίνας τέλειωσα με σπασμούς μέσα στο στόμα της. «Κατάπιε τα όλα μην έχουμε κανένα ατύχημα» της είπα «η Ευδοκία θα πάρει το μερτικό της στο γυρισμό.»

Όταν με γυάλισε σηκώθηκε και με κοίταξε χαμογελαστή.

- «Σ’ ευχαριστώ» μου είπε.
- «Εσύ να τα βλέπεις που με αφήνεις να φοράω λάθος κάλτσες.»
- «Θα σε έπνιγα όπως είμαστε αλλά έχε χάρη που δε θέλω να ρίξω την Εύη. Μετά δεν υπόσχομαι τίποτα» μου δήλωσε.

Κάποια στιγμή φτάσαμε. Ο σοφέρ βγήκε και άνοιξε την πόρτα από τη μεριά της Ευδοκίας. Βγήκε πρώτα εκείνη και μετά εγώ και τελευταία η Κατερίνα.

- «Καταπληκτική ιδέα!» είπε η Κατερίνα όταν αναγνώρισε το μέρος.

Η Ευδοκία έβαλε ένα σιγανό γέλιο.

- «Γιατί γελάς εσύ, μαδάμ;» τη ρώτησα.
- «Εδώ μας έφερε ο πατέρας μου πρώτα για να γιορτάσουμε το θεώρημα “Πέτρου” και μετά…» αναστέναξε. «Και μετά για το SPH».
- «Είμαστε στο παρακάτω εδώ και μια εβδομάδα» της υπενθύμισα.
- «Ναι, είμαστε. Αλλά νομίζω ότι κάπου θα έχουν βαρεθεί να με βλέπουν εδώ» είπε γελώντας.

Η βραδιά κυλούσε υπέροχα. Η υπέροχη θέα στη φωτισμένη Ακρόπολη, η εξαιρετική ποικιλία κρασιών και η πεντανόστιμη κουζίνα βοήθησαν να δημιουργηθεί μια πολύ όμορφη ατμόσφαιρα. Κατερίνα και Ευδοκία ήταν πραγματικά εκθαμβωτικές, συνέλαβα πολλά βλέμματα πάνω τους, πράγμα που μου έφτιαχνε ακόμα περισσότερο τη διάθεση μέχρι να παρουσιάσω την πραγματική έκπληξη της βραδιάς.

- «Κυρίες μου, την προσοχή σας παρακαλώ» τους είπα. «Κατερίνα, 6-14 Ιουλίου θα καθαρίσεις το πρόγραμμά σου. Έχουμε ταξίδι στην Αγία Πετρούπολη.»

Η Ευδοκία νομίζω ότι κατάλαβε που το πήγαινα και πραγματικά πάγωσε. Η Κατερίνα δεν κατάλαβε.

- «Οι τρεις μας;» ρώτησε.
- «Οι δυο μας θα μπορούσαμε να μην πάμε, αλλά η ωραία παγωμένη από εδώ δεν γίνεται να απουσιάσει, ειδικά στις 6 Ιουλίου.»
- «Τι είναι στις 6 Ιουλίου» ρώτησε η Κατερίνα;
- «Η τελετή απονομής των βραβείων Fields για το 2022. Τυπικά έχεις προταθεί από εμένα, και τον Cohen για το θεώρημα Πέτρου αλλά έχοντας υπόψη και το SPH είσαι η πιο σίγουρη για ένα από τα τέσσερα βραβεία.»
- «Η… Η Φανούλα;» με ρώτησε η Εύη.
- «Η Φανούλα έχει όλη τη ζωή μπροστά της, είναι ακόμα 15 χρονών. Ωστόσο κάτι μου λέει ότι το 2026 θα γίνει η τρίτη γυναίκα που θα το λάβει και έχω πειστεί μέσα μου ότι θα είναι για ακόμα σημαντικότερο επίτευγμα από το θεώρημα SPH.»
- «Αυτό είναι υπέροχο, υπέροχο» είπε η Κατερίνα δακρυσμένη. «Δεν είμαι μαθηματικός αλλά ξέρω… ξέρω τι σημαίνει αυτό το βραβείο.»
- «Στέφανε, πώς μπορείς να είσαι τόσο σίγουρος;»
- «Ξαναζωντάνεψες ένα ολόκληρο κλάδο, Ευδοκία και ακόμα περισσότερο του πρόσθεσες στο οπλοστάσιο όπλα που δεν είχε φανταστεί κανείς εδώ και 1,5 αιώνα. Η απόδειξη της γενικευμένης εικασίας του Hoffman είναι τρομερά σημαντικό επίτευγμα αλλά δε συγκρίνεται με το θεώρημα Πέτρου. Με την ίδια βεβαιότητα που σου είχα πει ότι αυτό που είχαμε ονομάσει ως εσωτερικό αστείο “λήμμα δ’” θα γίνει γνωστό ως Θεώρημα Πέτρου, με την ίδια βεβαιότητα σου λέω ότι στις 6 Ιούλη θα γίνεις η δεύτερη γυναίκα που θα λάβει το Fields.»
- «Την είχα γνωρίσει τη Maryam, ξέρετε. Την είχα καθηγήτρια στο Stanford, 40 χρονών ήταν γαμώ το, 40 χρονών. Με συγχωρείτε» είπε η Εύη με σπασμένη φωνή.
- «Η πρώτη γυναίκα στην οποία απονεμήθηκε το βραβείο Fields. Πέθανε από καρκίνο του μαστού στα 40 της» είπα στην Κατερίνα.
- «Οπότε οπλίσου ψυχικά γιατί μετά θα ξαναζήσουμε το μιντιακό τσίρκο που ζήσαμε με τη Φανή, εσένα και το SPH.»
- «Πώπω, Εύη σε θυμάμαι που κόντεψες να ορμίσεις στο λαρύγγι αυτού του αχαρακτήριστου που προσπαθούσε να εκμαιεύσει συναισθηματική αντίδραση από τη Φανούλα παρόλο που τους είχαμε προειδοποιήσει ότι πρέπει να της μιλήσουν με πολύ προσεκτικό τρόπο» είπε η Κατερίνα
- «Μη μου το θυμίζεις, αν δεν με είχαν κρατήσει θα τον είχα ξεκοιλιάσει με τα ίδια μου τα νύχια». Αναστέναξε. «Και όχι τίποτε άλλο, θα μου χάλαγε και το γαλλικό» συμπλήρωσε κάνοντάς μας να βάλουμε τα γέλια.
- «Τα έξοδά σου Ευδοκία εννοείται ότι θα τα αναλάβει το πολυτεχνείο. Τυπικά θα μπορούσα να ζητήσω να καλύψουν και τα δικά μου αλλά δε χρειάζεται, άλλωστε θα έρθει μαζί μας και η Κατερίνα»
- «Μπορώ να καλύψω κι εγώ τα δικά μου, το ξέρεις, οι γονείς μου δεν έχουν οικονομικό πρόβλημα, μη σου πω ότι θα του βγει και πιο φτηνό του πατέρα μου από το να ανοίξει και τρίτη σαμπάνια εδώ» είπε η Ευδοκία.
- «Μπορεί να μην του τρέχουν από την τσέπη αλλά ο Λάμπρου θα προτιμούσε να λουστεί με βενζίνη και να πάει να κάτσει δίπλα στο τζάκι από το να μαθευτεί ότι δεν κάλυψε τα έξοδα της υποψήφιας για το βραβείο Fields. Δεν έχουμε και πολλούς τέτοιους στην Ελλάδα.» της είπα.
- «Ο Λάμπρου… ο Λάμπρου ξέρει ότι θα φύγουμε και οι δύο του χρόνου;» ρώτησε η Εύη.
- «Εγώ δε θα φύγω μόνιμα, τα είπαμε αυτά. Ένα εξάμηνο Ελλάδα, ένα εξάμηνο στο Stanford. Με εσένα φύσηξε, ξεφύσηξε αλλά τι μπορούσε να κάνει;»
- «Είχε δεν είχε ο Cohen είναι ο μεγάλος κερδισμένος. I know that I forced your hand Stefan and I’m grateful that you were able to find forgiveness in your heart. But Stanford was indeed the best choice for Φανή. »
- «I know, Evdokia. »
- «Why are we speaking in English? » ρώτησε η Κατερίνα.
- «Κι εμείς το κάνουμε καμιά φορά, Κατερίνα μου.
- «I didn’t see this coming… » σου θυμίζει τίποτα;
- «Τι λέτε;» ρώτησε η Ευδοκία.
- «Τίποτα, κάτι δικά μου» της είπα κλείνοντας το μάτι στην Κατερίνα που έβαλε τα γέλια.
- «Νιώθω πάλι μπουμπούνας σου» είπε η Ευδοκία.
- «Ακριβώς! Μπουμπούνας μου»

Ευδοκία

Η βραδιά ήταν υπέροχη αν και ομολογώ ότι μέσα μου ακόμα προσπαθούσα να επεξεργαστώ αυτό που μου ανακοίνωσε ο Στέφανος με τη σιγουριά που τον χαρακτηρίζει. Fields… ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα αυτό που ζούσα. Και παραλίγο η ίδια να τα τινάξω όλα στον αέρα. Τι θα σήμαινε το Fields για μένα αν δεν ήμουν στα πόδια Του; Τίποτα, όπως τίποτα δεν θα είχε σημάνει το SHP αν δεν ήταν για τη Φανούλα. Μια ατελείωτη παγωμένη ερημιά, μια νύχτα δίχως ξημέρωμα που κανένα Fields δε θα μπορούσε να προσφέρει έστω και την παραμικρή ζεστασιά.

Γυρίζαμε σπίτι τους και παρατηρούσα τα φώτα και τη ζωή της βραδινής πόλης προσπαθώντας να καθαρίσω το μυαλό μου.

- «Ευδοκία» μου είπε ο Στέφανος
- «Ορίστε;» είπα αφηρημένη. Με κοίταξε και μετά χαμήλωσε το βλέμμα του προς τα κάτω. Το ακολούθησα και είδα τι εννοούσε.

Έσκυψα και τον πήρα στο στόμα μου. Αργά άρχισα να ανεβάζω και να κατεβάζω το κεφάλι μου πάνω κάτω ενώ ταυτόχρονα η γλώσσα μου του χάιδευε το κεφαλάκι. Δε με βόλευε πολύ η θέση, προτιμούσα να το κάνω γονατιστή μπροστά του ή ξαπλωμένη μπρούμητα στο κρεββάτι. Δε με πείραζε για μένα, καθόλου, απλά ήθελα να του προσφέρω όσο μεγαλύτερη απόλαυση μπορούσα. Επικεντρώθηκα στις υπόλοιπες αισθήσεις μου προσφέροντάς του ένα αργό, αισθησιακό τσιμπούκι.

Το μυαλό μου άδειασε τελείως το μόνο που υπήρχε για μένα ήταν η αίσθηση στο γεμάτο στόμα μου και οι ρυθμικές του ανάσες. Τον έπαιρνα όλο μέσα, έφτανε μέχρι το λαιμό μου. Είχα μάθει, ο Στέφανος δε με είχε πιέσει, μου είχε επιτρέψει να πάω με το δικό μου το ρυθμό. Μπορούσα από την πρώτη φορά να τον πάρω ικανοποιητικά βαθιά αλλά σε καμία περίπτωση όσο μπορούσα τώρα. Η μόνη μου συντροφιά στις έξι εβδομάδες στην παγωμένη ερημιά ήταν αυτές οι αναμνήσεις. Μα δεν ήταν πια ανάμνηση, ούτε ονειροπόλημα μιας απελπισμένης ψυχής, ήταν η πραγματικότητα, η υπέροχη, ζεστή, πραγματικότητα.

Άρχισα σιγά-σιγά να επιταχύνω το ρυθμό μου. Κάποια στιγμή ένιωσα το χέρι του στο κεφάλι μου και πλέον ακολουθούσα το ρυθμό που μου έδινε. Ήταν τόσο όμορφα, ήμουν εκεί, στη θέση μου πάλι, τον υπηρετούσα, του πρόσφερα ικανοποίηση με όποιον τρόπο μου ζητούσε. Ένιωσα τους πρώτους σπασμούς μέσα στο στόμα μου και το χέρι του έσφιξε τα μαλλιά μου κρατώντας με ακίνητη.

Οι σπασμοί του μέσα στο στόμα μου και το σιγανό βογγητό του της ηδονικής του απόλαυσης έκαναν την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά, ενώ το στόμα μου πλημμυρισμένο από ζεστό, γλυκό σπέρμα γευόταν τη γεύση του παραλίγο χαμένου μου παραδείσου. Κατάπια ξανά και ξανά, έκανα τους χυμούς του ένα με το σώμα μου, γινόμουν σάρκα από τη σάρκα του. Τον σκούπισα με τη γλώσσα μου και τον φίλησα απαλά πριν σηκωθώ πάλι.

- «Σ’ ευχαριστώ Στέφανε» του είπα.

«Σ’ ευχαριστώ Αφέντη μου» εννοούσα.

Το αυτοκίνητο συνέχιζε το ταξίδι του μέσα στην φωτισμένη πόλη και με το μυαλό μου άδειο απολάμβανα με όλο μου το είναι την πληρότητα που ένιωθε η καρδιά μου.

Η παγωμένη ερημιά ήταν η κόλασή μου μα ήταν και κάτι παραπάνω. Γιατί όπως έλεγε κλείνοντας και από τις αγαπημένες μου ιστορίες επιστημονικής φαντασίας «Τι θα ήταν ο ουρανός αν δεν είχες κάτι να τον συγκρίνεις; Δίχως μια γεύση κόλασης πώς θα μπορούσες να εκτιμήσεις τον παράδεισο;»

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

So, you think you can tell heaven from hell?

 

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~
39 - Transire suum pectus mundoque potiri
~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~​

Ευδοκία

Ήμασταν μόνοι μας στη σουίτα του. Δυστυχώς η Κατερίνα δεν μπόρεσε να ταξιδεύσει Αγία Πετρούπολη και παραλίγο να μη μπορέσω ούτε εγώ κι ο Στέφανος καθώς κόλλησε covid-19. Καθόσον εμβολιασμένη τον πέρασε πολύ ελαφρά ωστόσο ο Στέφανος και τα παιδιά, αφού αποδείχτηκε ότι ήταν αρνητικοί, εξορίστηκαν από το σπίτι, τα παιδιά στους γονείς της Κατερίνας και ο Στέφανος στους δικούς του.

Καθισμένη στο κρεβάτι φορούσα ακόμα το φόρεμά μου, ούτε τα παπούτσια δεν είχα βγάλει. Στα χέρια μου έπαιζα μηχανικά το μετάλλιο, χρυσό, με την κεφαλή του Αρχιμήδη και την επιγραφή «TRANSIRE SUUM PECTUS MUNDOQUE POTIRI» στη μία όψη και τον τύμβο του Αρχιμήδη με την αναπαράσταση του θεωρήματος «Περί Σφαίρας και Κυλίνδρου» πίσω από ένα κλαδί ελιάς και την επιγραφή «CONGREGATI EX TOTO ORBE MATHEMATICI OB SCRIPTA INSIGNIA TRIBUERE» στην άλλη.

Και το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ είναι ότι ήλπιζα να μην είχα την τύχη της πρώτης κατόχου και ότι δεν είχαμε ξεκινήσει καλά. Τα ινομυώματά μου είχαν επιδεινωθεί και η φαρμακευτική αγωγή δεν μπορούσε να τα αντιμετωπίσει, μόνο χειρουργικά. Δεν ήταν καρκίνος αλλά η μόνη δυνατή θεραπεία στην περίπτωσή μου ήταν ακόμα χειρότερη.

Ήταν ξημερώματα, 7ης Ιουλίου. Σε δύο εβδομάδες ακριβώς είχα τα γενέθλιά μου, θα έκλεινα τα 28, και μέχρι πριν ένα μήνα δε με είχε απασχολήσει ποτέ το ζήτημα. Είναι αλήθεια, μερικά πράγματα χρειάζεται να τα χάσεις για να εκτιμήσεις τι αξία είχαν για σένα.

Δε θα μπορούσα να φέρω στον κόσμο δικό μου παιδί. Last station, Petrou line ends here. Αν δεν είχα τον Στέφανο, την Κατερίνα, τη Φανή και τον Τόμας δεν ήξερα αν θα κατάφερνα να το αντέξω. Κοίταζα το μετάλλιο στα χέρια μου, το ανομολόγητο όνειρό μου από τότε που είχα αποφασίσει ότι τα Μαθηματικά είναι το μέλλον μου. Θα το αντάλλαζα χωρίς δεύτερη σκέψη με αυτό που έχασα.

Αρχές Ιούνη, Αθήνα

Με τη συμβουλή των γιατρών δεν αφαιρέθηκαν οι ωοθήκες άλλωστε το πρόβλημα ήταν στη μήτρα, όχι στα υπόλοιπα όργανα. Όταν πέρασε τελείως η θολούρα της αναισθησίας και άνοιξα τα μάτια μου ήταν μόνο η μητέρα μου στο δωμάτιο, καθισμένη σε μια καρέκλα. Μου χαμογέλασε.

- «Πώς είσαι αγάπη μου;»
- «Στέρφα» της απάντησα πικρά. Ήρθε δίπλα μου και μου χάιδεψε τα μαλλιά. «Ο μπαμπάς;»
- «Κάτω είναι. Δεν είναι ακόμα ώρα που επιτρέπονται επισκέψεις και είχαμε και ένα δράμα με μια νεαρή ξανθή αμαζόνα που απείλησε ότι θα τινάξει το νοσοκομείο στον αέρα αν δεν την αφήσουν να σε δει.»
- «Η Φανούλα μου» είπα και έβαλα τα κλάματα, αρχικά από τη συγκίνηση για την αγάπη της αλλά κυρίως για τη μοίρα μου. «Είναι ακόμα κάτω;» όταν ρώτησα όταν ηρέμισα.
- «Ναι, κάτω είναι, μαζί με τη μητέρα της, τον πατέρα της και τον αδερφό της. Λες και σε έχουν υιοθετήσει.» είπε και με κοίταξε στα μάτια σαν να περίμενε κάτι να της πω. Δεν απάντησα και δεν έδωσε συνέχεια.

Όταν επιτράπηκε το επισκεπτήριο η Φανούλα μπήκε πρώτη μέσα σα σίφωνας. Ήταν φανερά κλαμένη.

- «Εύη μου… Πώς… πώς είσαι;»
- «Τώρα που σε βλέπω είμαι πολύ καλύτερα, ψυχή μου» της είπα.
- «Φοβήθηκα… πόσο φοβήθηκα…» είπε και σφίγγοντάς μου το χέρι έβαλε πάλι τα κλάματα.
- «Είμαι καλά αγάπη μου. Μη μου στεναχωριέσαι, είμαι καλά. Σε δυο-τρεις μέρες θα σηκωθώ και όλα θα είναι όπως πριν.»
- «Δεν…θα… είναι…» είπε κλαίγοντας με λυγμούς. «Θα τα αντάλλαζα όλα, όλα… και τα μαθηματικά και το Stanford και τα πάντα… τα πάντα… αρκεί… αρκεί να μπορούσες να πάρεις πίσω αυτό… αυτό…» κάνοντάς με να βάλω κι εγώ τα κλάματα.​

Ξημερώματα 7ης Ιουλίου, Αγία Πετρούπολη

Σα να διάβαζε τις σκέψεις μου ο Στέφανος ήρθε και κάθισε δίπλα μου. Με πήρε στην αγκαλιά του και μέσα εκεί τίποτα στον κόσμο δεν μπορούσε να με αγγίξει. Πέρασε αρκετή ώρα έτσι, χωρίς να μιλάμε, εγώ πνιγμένη στις σκέψεις μου αλλά δίπλα στην παρουσία που με προστάτευε και με παρηγορούσε και με καταπράυνε.

Μου πήρε από τα χέρια το μετάλλιο και το κοίταξε. Μετά κοίταξε εμένα χαμογελαστός.

- «Welcome to the club»
- «Αν είναι κάθε γυναίκα που γίνεται μέρος αυτού του κλαμπ να συνοδεύεται και από μια κατάρα, θα προτιμούσα η Φανούλα να μείνει μακριά από δαύτο.»
- «Έτσι όπως το θέτεις έχεις ένα δίκιο» μου είπε. «Αλλά ξέρεις τι; Κάτι μέσα μου μου λέει ότι η Φανούλα όχι απλά θα γίνει η τρίτη που θα το κερδίσει αλλά θα είναι και εκείνη που θα ξορκίσει την κατάρα.»
- «Μακάρι» του είπα και συμπλήρωσα «αλλιώς από μακριά και αγαπημένοι.»
- «Ήταν όμορφη η τελετή αν και ομολογώ ότι μου ήρθε να ρίξω κουτουλιά στον Ralph με το αυτάρεσκο ύφος του. I got her and your daughter too, topology rules the world! » κάνοντάς με να βάλω τα γέλια.
- «Σοβαρά μέσα μου πιστεύω ότι πρέπει να τη στρέψουμε στην θεωρία αριθμών αλλά όπως λέει και ένα σοφός Κύριος “ό,τι τη γεμίζει και ό,τι την κάνει ευτυχισμένη”. Κρίμα που η ηλικία του Hirsch και δε του επέτρεψε να έρθει και εκείνος. Ακόμα κόβει σαν ξουράφι το μυαλό του.»
- «He had his last hooray, Ευδοκία. Και τι hooray, ε;»
- «Θεέ μου, όσο σκέφτομαι το μιντιακό τσίρκο που θ’ ακολουθήσει μου έρχεται να πετάξω το μετάλλιο και να πάω να γίνω γιδοβοσκός στην βόρεια Μογγολία» του είπα.
- «Δες το αλλιώς. Δες το σαν ευκαιρία να διαφημίσεις τα Μαθηματικά και να στρέψεις προς αυτά περισσότερα αγόρια και κορίτσια. Δεν είναι καλύτερο, προτιμότερο και τελικά πιο ωφέλιμο να έχουν εσένα ως πρότυπο και όχι τον κάθε τυχάρπαστο και απαίδευτο influencer με άδειο κεφάλι και γνώμη για τους πάντες;»
- «Πολύ φοβάμαι ότι θα μάζευα περισσότερο κόσμο αν ανέβαζα φωτογραφία με μπικίνι στο προφίλ μου παρά τη φωτογραφία του μεταλλίου»
- «Μπορεί να είναι κι έτσι αλλά στο τέλος της ημέρας, Ευδοκία, αυτό το μετάλλιο θα τραβήξει αυτούς που πραγματικά ενδιαφέρονται.»
- «Μήπως να του περάσω κορδέλα και να το βγάλω φωτογραφία με μπικίνι;» του είπα αστειευόμενη.
- «Δέκα γιατί είμαι στις καλές μου» μου είπε.
- «Μάλιστα… συγνώμη.»
- «Είκοσι γιατί το συζητάς!»

Τσακίστηκα και σηκώθηκα, Έβγαλα τις γόβες μου, το φόρεμα και το καλσόν. Κατέβασα και το κιλοτάκι μου.

- «Πού… που να κάτσω;» τον ρώτησα.

Την επόμενη φορά θα ταξιδέψω με την πολυθρόνα Του

- «Δεν σε ρωτάω τι σκέφτεσαι γιατί δεν είναι η μέρα σήμερα για να γίνουν 50.»
- «Σχετίζεται με την τιμωρία μου» του είπα
- «Άλλες δέκα» μου είπε.

Ανέβηκα στο κρεββάτι και κάθισα στα τέσσερα με τον κώλο προς τα έξω σε σημείο που θα τον βόλευε.

- «Ένα» είπα όταν έπεσε η πρώτη. Πέρα από το μέτρημα δεν έβγαλα άχνα. «Δέκα… είκοσι… τριάντα…». Με τον κώλο κόκκινο σηκώθηκα από τη θέση μου και γονάτισα μπροστά του. Πήρα το χέρι που κρατούσε ακόμα μέσα του τη ζώνη, το έφερα στο στόμα μου και το φίλησα. Μετά έπεσα στα τέσσερα και του φίλησα τα παπούτσια.

- «Σου ζητώ συγνώμη» του είπα κοιτώντας το πάτωμα. Όχι έτσι. Σήκωσα τα μάτια μου πάνω του. «Σου ζητώ συγνώμη».
- «Πάμε παρακάτω» μου είπε. Πήγε και κάθισε στο κρεββάτι. Σηκώθηκα και πήγα και γονάτισα μπροστά του. Του αγκάλιασα τα πόδια και ξάπλωσα το κεφάλι μου πάνω τους. Ήμουν στη θέση μου, στην αγαπημένη μου θέση. «Για πες μου τώρα, τι σκέφτηκες;»
- «Σκέφτηκα μέσα μου… την επόμενη να ταξιδέψω με την πολυθρόνα Του» του είπα κάνοντάς τον να βάλει τα γέλια.
- «Αχ τι θα σε κάνω βρε μπουμπούνα;»
- «Ό,τι επιθυμείς Εσύ. Είμαι δική Σου Στέφανε και δεν είναι λόγια, το νιώθω με όλη μου την ψυχή, είμαι δική Σου. Ακόμα… ακόμα και όταν είχες φύγει, πάλι δική Σου ήμουν. Μόνο Εσύ είχες δικαίωμα να με βγάλεις από τη limbo, κανείς άλλος. Ήταν μαρτύριο, πραγματικό μαρτύριο αλλά ήταν δίκαιη τιμωρία. Με τον ενθουσιασμό μου Σου είχα στερήσει ίσως την πιο σημαντική Σου απόφαση και καλύτερα να ξερίζωνα τα σπλάχνα μου με τα ίδια μου τα χέρια παρά να το έκανα ξανά. Ήμουν εκεί και περίμενα να πάρεις την απόφασή Σου, ακόμα και αν ήταν η τελευταία που θα με αφορούσε.»
- «Κλείσε τα μάτια σου» μου είπε.

Έκλεισα τα μάτια μου.

- «Άνοιξέ τα τώρα.» με διέταξε. Τα άνοιξα. Στο χέρι του κρατούσε ένα μικρό κόσμημα, ένα μικρό χρυσό, ανοιχτό λουκέτο.

Μου κόπηκε η ανάσα.

Το έφερε κοντά μου. Στο μπροστινό του μέρος ήταν χαραγμένο με μικρά γράμματα που ίσα μπορούσα να τα διαβάσω η φράση “Per aspera ad astra”.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~
40 - Breakfast in America
~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~​

Στέφανος

Ρέα

Ήταν πολύ δύσκολη η απόφαση να έρθουμε εδώ τη χρονιά που ο Tomas θα έμπαινε στην τρίτη λυκείου και όχι στο τέλος της. Ήταν ωστόσο αναγκαίο, όχι μόνο για τη Φανούλα αλλά και για την Ευδοκία. Η ίδια έδειχνε όπως πάντα στωική καρτερικότητα αλλά μέσα της υπέφερε. Η ίδια η Κατερίνα μου είπε ότι η Ευδοκία χρειαζόταν αλλαγή περιβάλλοντος.

- «Το ξέρω ότι βάζεις τα παιδιά πάνω απ’ όλα, Stefan, αλλά ο Τόμας θα αντέξει ένα εξάμηνο μακριά σου. Το να πάτε τώρα δε θα κάνει μόνο καλό στη Φανή, το χρειάζεται, πραγματικά το χρειάζεται και η ίδια η Ευδοκία. Θα στρέψει όλη την προσοχή της σε εσένα και τη Φανούλα… δεν είναι το ίδιο με αυτό που έχασε αλλά η φροντίδα των δύο ανθρώπων που λατρεύει και αγαπά όσο τίποτα σε αυτόν τον κόσμο… ίσως πάνω και από τα ίδια της τα μαθηματικά… θα τη βοηθήσει να το αφήσει… να το αφήσει πίσω της και ο χρόνος θα κάνει όλα τα υπόλοιπα.»
- «Ο Τόμας…»
- «Δεν είναι μόνο η Φανή που βλέπει την Εύη σα μεγάλη αδερφή. Και έπειτα… αν το ένα μήλο έπεσε κάτω από τη μία μηλιά το άλλο έπεσε κάτω από την άλλη. Μπορεί να επέλεξε την Αθήνα αντί για το Harvard αλλά ξέρει τι θέλει να κάνει στη ζωή του και μπορεί να μην έχει την τυπική εκπαίδευση αλλά έχει την ίδια κοφτερή ματιά. Είναι απίστευτα έξυπνο παιδί Stefan. Νομίζω, είμαι σχεδόν σίγουρη, ότι έχει υποψιαστεί, αν όχι το είδος, τουλάχιστον την ύπαρξη της σχέση μας με την Εύη.»
- «Τι λες;» τη ρώτησα αποσβολωμένος.
- «Μπορεί να φοράς ένα προσωπείο Stefan, μπορεί αυτό το poker face να φαίνεται αδιαπέραστο αλλά δεν είναι. Όχι σε όποιον έχει τα μάτια να δει και την έμφυτη ικανότητα να αξιολογήσει τι βλέπει. Εκείνες τις εβδομάδες μπορεί να μην έβλεπε τόσο συχνά την Εύη αλλά μιλούσε μαζί της, έπαιζε μαζί της σκάκι. Όλη η ύπαρξη της Εύης μέχρι να γυρίσεις και είτε να της δώσεις τη λύτρωση του Παραδείσου είτε την τιμωρία της παγωμένης κόλασης, ήταν αυτά τα δίωρα με τη Φανή, η τελετουργία του Σαββάτου και τα παιχνίδια της με τον Τόμας. Στα δικά σας επίπεδα η βελτίωση συνήθως είναι αργή, της Εύης ήταν σχεδόν μετεωρική. Ζούσε και ανέπνεε για τη Φανή και τα παιχνίδια της με τον Τόμας, πιανόταν από τις ώρες που περνούσε μαζί τους με την ίδια απελπισία που ένας που πνίγεται πιάνεται από τα μαλλιά του. Ο Τόμας παίζει σκάκι από τα 5 του, Stefan, αν είχε ο ίδιος τη διάθεση θα μπορούσε να είναι επαγγελματίας σκακιστής. Δεν μπορούσε να μην το προσέξει.»

Αναστέναξα

- «Και μετά… ακόμα και αν πριν φορούσατε προσωπείο και οι δυο σας, το βάρος που έφυγε και από τους τρεις μας ήταν τόσο φανερό που μέχρι και η Φανή θα μπορούσε να το είχε παρατηρήσει αν δεν της είχε πάρει ο Josh όσα μυαλά της είχαν μείνει από τα μαθηματικά της.»
- «Θα έχουμε δράματα λες το Σεπτέμβρη;»
- «Από τη μεριά του Josh αρκετά πιθανό. Από τη μεριά της Φανούλας, όχι. Θα της λείψει, μη νομίζεις, αλλά θα μπορεί να αφιερώσει όλο το χρόνο της στην υπέρτατη αγάπη της και μάλιστα ευρισκόμενη σε ένα περιβάλλον το οποίο δεν θα είναι υπεράνω των δυνάμεών του να τη διδάξει. Εμπιστεύομαι το ένστικτο της Εύης για να της βάλει το φρένο, όπου και όταν αυτό χρειαστεί. Η Εύη, Stefan, μπορεί να νομίζει η ίδια ότι βλέπει τη Φανούλα σαν μικρή της αδερφή αλλά στην πραγματικότητα τη βλέπει σαν κόρη της. Ούτε η ίδια δεν το έχει συνειδητοποιήσει και ίσως να μην το συνειδητοποιήσει ποτέ, αλλά αυτό έχει ελάχιστη σημασία. Εγώ σαν μητέρα της Φανής δε θα μπορούσα να επιλέξω καταλληλότερο άνθρωπο να είναι μαζί της εφόσον δεν μπορώ να είμαι εγώ εκεί.»​

Διάβαζα και ξαναδιάβαζα και ξαναδιάβαζα το American Journal of Mathematics. Δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Η Φανούλα μου… η Φανούλα μου μας είχε ξεπεράσει όλους. Είχε κλείσει πριν ένα μήνα τα 18της και σε τρία χρόνια δεν είχε απλά ξεπετάξει το πανεπιστήμιο με περιφρονητική ευκολία, Summa Cum Laude, αλλά είχε λάβει και το διδακτορικό της και Θεέ μου, τι διδακτορικό! Ο παιδικός της έρωτας ήταν η πραγματική ανάλυση αλλά ο πραγματικός της ήταν η Τοπολογία και η Άλγεβρα. Με επόπτρια την Ευδοκία έλυσε ένα από τα 6 μέχρι τότε εναπομείναντα Millenium Problems. And then there were five. Και όσο και αν πολλοί το εμίσησαν σε αντίθεση με τη δόξα, το 1.000.000$ του Clay Institute ήταν added bonus και άσε τον Perelman να πάει να κουρεύεται. Εμένα δε με είχαν χαλάσει καθόλου!

On a projective non-singular algebraic variety over ℂ, any Hodge class is a rational linear combination of classes cl(Z) of algebraic cycles.

Η εικασία του Hodge. Το θεώρημα F. Stolsberg

Τέσσερις φορές έχω κλάψει στη ζωή μου. Την πρώτη φορά που η Κατερίνα κράτησε τα χέρια της τον Τόμας. Την πρώτη φορά που η Κατερίνα κράτησε στα χέρια της τη Φανή. Μόνος μου μετά… μετά την ανακοίνωση των γιατρών ότι η μόνη θεραπεία που μπορούσε να λάβει η Ευδοκία σήμαινε ότι δε θα μπορούσε να κάνει δικά της παιδιά. Και τέλος, μετά το πέραν της υπεράσπισης της διδακτορικής διατριβής της Φανής, με την επιτροπή να της δίνει standing ovation.

Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία από κανέναν. Η Φανούλα μου, το κοριτσάκι μου, ήταν αν όχι ο μεγαλύτερος, σίγουρα ένας από τους μεγαλύτερους μαθηματικούς που περπάτησαν πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη.

Ήμουν Αθήνα, ήταν Φλεβάρης. Ο Τόμας ήταν ακόμα στο πανεπιστήμιο και η Κατερίνα στο γραφείο της. Μου έλειπε και η κόρη μου και η Ευδοκία. Δεν έφταναν μερικές μέρες κάθε δίμηνο για να τις χορτάσω, όπως δε μου έφταναν μερικές μέρες το δίμηνο να χορτάσω Τόμας και Κατερίνα όταν βρισκόμουν στο Σαν Φρανσίσκο.

Είχα βγει στη βεράντα και κάπνιζα. Ευτυχώς τα οικονομικά μας μας είχαν επιτρέπει να νοικιάσω μονοκατοικία στο Stanford ακόμα και με αυτές τις τιμές. Δεν γινόταν αλλιώς με τη Φανή και όσο θετική επιρροή και αν είχαν στη ζωή της Ευδοκία και Josh υπήρχαν κάποια όρια που δεν μπορούσαν να ξεπεραστούν.

Χαμογέλασα, ο Ρωμαίος της ήταν στον δεύτερο χρόνο σπουδών του στις διεθνείς σχέσεις, ακόμα ένα μήλο κάτω από τη μηλιά του. Αν και το πατρικό του ήταν στο San Fransisco ουσιαστικά είχε μετακομίσει και έμενε μαζί μας.

Η Ευδοκία είχε γιατρευτεί. Πρώτα με τη φροντίδα της Φανής και της δικιάς μου, μετά με τους φοιτητές της και τώρα με την προσθήκη του Josh που με τη σειρά του την είχε λατρέψει σαν δεύτερη μητέρα. Ο πατέρας του εργαζόταν ακόμα στην πρεσβεία στην Αθήνα και δεν έδειχναν σημάδια ότι ήθελαν να πάνε σε καμιά άλλη χώρα ή ίσως να ήταν και ο τρόπος που λειτουργεί το σύστημά τους, η αλήθεια είναι ότι δεν με είχε απασχολήσει ποτέ.

Αν δεν είχα το παράδειγμά μου με την Κατερίνα θα με τρόμαζε η προοπτική ο πρώτος μαθητικός έρωτας να είναι και ο τελευταίος. Η αλήθεια ήταν ότι η ανησυχία μου δεν ήταν η Φανούλα αλλά ο ίδιος ο Josh και η Φανή δεν ήταν Κατερίνα, ούτε κατά διάνοια. Προς το παρόν φαινόταν ότι ο Josh είχε μάτια μόνο για εκείνη αλλά “πολλά μεταξύ κύλικος και χειλέων άκρον πέλει” που έλεγαν και οι αρχαίοι ημών, στην περίπτωσή μου κατά το ήμισυ, πρόγονοι.

Ευδοκία

Stanford

Τρώγαμε το πρωινό μας με τη Φανή. Σε λίγο θα κατέβαινε και ο Josh ο οποίος εκείνη τη στιγμή ήταν στο μπάνιο.

- «Τον αγαπάω τον Josh αλλά ώρες-ώρες θέλω να τον σκοτώσω.»
- «Τι σου έκανε;» ρώτησα γελαστή.
- «Ούτε τουαλέτα δεν έχω προλάβει να πάω ακόμα και ο κύριος ετοιμάζεται με το πάσο του.»
- «Καλά, ξεκίνα να τρως το πρωινό σου και δε θα αργήσει. Το πολύ-πολύ να πάμε να σπάσουμε την πόρτα!»
- «Δεν είμαι για πρωινό, νιώθω έντονη ανακατωσούρα.»
- «Μάλλον το παράκανες χθες με τις γαρίδες.»
- «Νομίζω ότι έχεις δίκιο. Αλλά έτσι όπως τις φτιάχνεις είναι σχεδόν αδύνατο να μην φας μέχρι λιποθυμίας.»
- «Κανόνισε να σταματήσω να τις φτιάχνω.»

Η Φανή σηκώθηκε τρέχοντας και πήγε στο νεροχύτη και έκανε εμετό. Σηκώθηκα ανήσυχη και πήγα δίπλα της. Το στομάχι της έκανε σπασμούς και της πήρε λίγη ώρα να ησυχάσει.

- «Θα σου φτιάξω ένα χαμομήλι αγάπη μου» της είπα. «Μη φας τίποτε άλλο, μάλλον όντως σου έπεσαν βαριές οι γαρίδες. Σε πονάει καθόλου το στομαχάκι;»
- «Όχι» μου είπε.

Σηκώθηκα και της έφτιαξα το χαμομήλι της.

- «Η ώρα της μετάνοιας» είπα χαμογελώντας βλέποντας τον μορφασμό του προσώπου της.
- «Εύη…» ξεκίνησε να λέει αλλά κόμπιασε.
- «Τι είναι ψυχή μου; Πες μου.»

Πήρε μια βαθιά ανάσα.

- « Έχω καθυστέρηση και εγώ είχα πάντα τακτικό κύκλο.»
- «ΤΙ ΠΡΑΓΜΑ????» είπα και πετάχτηκα σα σούστα.
- «Έχουν περάσει τρεις εβδομάδες από τότε που κανονικά θα ερχόταν.»
- «Φανή… δεν παίρνατε προφυλάξεις;»

Η Φανή με τον Josh άρχισαν να έχουν σεξουαλικές επαφές ένα εξάμηνο μετά τον ερχομό του Josh στο Σαν Φρανσίσκο. Είχα μιλήσει και στους δυο τους και ομολογώ ότι ήταν αρκετά awkward συζήτηση.

Δεν απάντησε, κατέβασε το κεφάλι της.

- «Σήκω ντύσου, πάμε στο φαρμακείο.»
- «Ο Josh;»
- «Αυτή τη στιγμή δεσποινίς δεν είναι καλό να μου υπενθυμίζεις την ύπαρξή του. Μη με κοιτάς, τρέχα » της είπα.

Χωρίς να πει τίποτα σηκώθηκε και πήγε στο δωμάτιό της να ντυθεί. Μετά από πέντε λεπτά επέστρεψε ντυμένη με μια φόρμα. Σηκώθηκα και πήρα τα κλειδιά του αυτοκινήτου.

- «Ε, που πάτε;» μας ρώτησε ο Josh.
- «Εσύ θα κάτσεις εδώ και θα τα πούμε σε μισή ώρα» του είπα με ματιά που έριχνε κεραυνούς.
- «Έχω μάθημα, θα πρέπει να φύγω σε λίγο.»
- «Το καλό που σου θέλω Josh, να είσαι εδώ όταν γυρίσουμε» τον απείλησα.

Πήγαμε στο φαρμακείο και πήραμε το τεστ. Στο γυρισμό η Φανή διάβαζε τις οδηγίες και μόλις γυρίσαμε σπίτι πήγε τρέχοντας στο μπάνιο.

- «Θα μου πείτε τι συμβαίνει;» μας ρώτησε ο Josh
- «Δεν έχεις ένστικτο επιβίωσης;» τον ρώτησα κάνοντάς τον να το βουλώσει.
- «Εύη» με φώναξε η Φανή από το μπάνιο. Η καρδιά μου άρχιζε να χτυπάει, πήγαινε να σπάσει. Μπήκα μέσα. Η Φανή ήταν καθισμένη στη λεκάνη και κοίταζε ανέκφραστη το τεστ. Μου το έδωσε χωρίς να πει κάτι.

Δύο γραμμές

- «Φανούλα μου;» Δεν απάντησε. «Φανούλα, κοίταξέ με.»
- «Συγνώμη» μου είπε.
- «Τι είναι αυτά που λες μωρό μου; Τι ζητάς συγνώμη;»
- «Δε θύμωσες; Ήσουν πολύ θυμωμένη, αυτό κατάλαβα.»
- «Θύμωσα που κάνατε του κεφαλιού σας αλλά… πώς θα μπορούσα να θυμώσω μ’ αυτό; Αλλά άσε με εμένα στην άκρη τώρα, εσύ πώς νιώθεις; Πώς είσαι;»
- «Δεν ξέρω. Περίεργα. Δεν ξέρω, πραγματικά δεν ξέρω.»
- «Δεν υπάρχει λόγος να πανικοβάλλεσαι αγάπη μου. Πρώτα-πρώτα θα πάμε στο γυναικολόγο και έπειτα ό,τι και αν είναι έχουμε πολύ χρόνο μπροστά μας για να αποφασίσεις τι θέλεις να κάνεις. Θα τη βρούμε την άκρη, μην ανησυχείς.»
- «Να αποφασίσω ποιο πράγμα;» με ρώτησε με φανερή απορία.
- «Πρώτα θα μας δει ο γιατρός και μετά θα το συζητήσουμε, εντάξει;»
- «Εντάξει» μου είπε. «Στο Josh τι θα πω;»
- «Προς το παρόν τίποτα.»

Είχαμε κοινό γυναικολόγο που το practice του ήταν στην Santa-Clara, όχι μακριά. Πήρα τηλέφωνο και έκλεισα επείγον ραντεβού.

- «Θα μου πείτε τι έγινε;»
- «Αύριο το πρωί, πήγαινε στα μαθήματά σου!»
- «Τότε τι με είχατε να περιμένω μια ώρα εδώ;»
- «Josh, αυτή τη στιγμή ζορίζεις την τύχη σου σε βαθμό που δεν φαντάζεσαι.»

Σήκωσε ψηλά τα χέρια κάνοντας ότι παραδίδεται. Εμείς πήγαμε στο γιατρό. Πρώτα έπρεπε να επιβεβαιωθεί η εγκυμοσύνη, τα υπόλοιπα θα τα βρίσκαμε αργότερα. Τα αποτελέσματα θα έβγαιναν την επόμενη το πρωί.

Το επόμενο 24ωρο θαρρείς ότι κράτησε μια αιωνιότητα. Τα αποτελέσματα είχαν βγει και είχαν επιβεβαιώσει τα αποτελέσματα του τεστ εγκυμοσύνης.

Η Φανούλα… η Φανούλα μου ήταν έγκυος.

- «Όπως είπαμε και χθες, δεν υπάρχει λόγος να πανικοβάλλεσαι. Έχουμε χρόνο μπροστά μας.»
- «Από χρόνο άλλο τίποτα» είπε η Φανή
- «Έχεις αποφασίσει τι θέλεις να κάνεις;»
- «Νομίζω ότι πρέπει να μιλήσω με τον Josh»
- «Φυσικά, αλλά η απόφαση είναι δική σου και μόνο δική σου.»
- «Την έχω πάει την απόφασή μου, Εύη.»
- «Μη βιάζεσαι, Φανή μου, δε χρειάζεται να το αποφασίσεις τώρα δα.»
- «Την απόφασή μου την έχω πάρει από εχθές. Ακόμα και αν έγινε από λάθος… το θέλω. Πρώτα για μένα και έπειτα… δε θα μπορούσα σε αντικρύσω αν αποφάσιζα να μην το κρατήσω.»
- «Αγάπη μου, εγώ θα είμαι εδώ δίπλα σου ό,τι και αν αποφασίσεις. Δε θα σ’ αγαπάω λιγότερο αν αποφασίσεις να μην το κρατήσεις. Δε θα έχεις κλείσει καν τα 19 σου… όταν… κανείς δε μπορεί να σου πει τίποτα, είναι απόφασή σου και μόνο, κανενός άλλου.»
- «Εύη, είσαι κάτι πολύ περισσότερο από μεγάλη μου αδερφή. Είσαι δεύτερη μητέρα μου. Μετά από αυτό που σου…… που σου… Όχι. Θα το κρατήσω. Θα το κρατήσω για μένα αλλά και γιατί οτιδήποτε άλλο θα ήταν ύβρις προς εσένα.»

Είχα μείνει αποσβολωμένη.

- «Θα με βοηθήσεις, έτσι;» με ρώτησε με ένα βλέμμα με τόση λαχτάρα που έκανε την καρδιά μου να λιώσει όπως δεν είχε λιώσει ποτέ.
- «Και το ρωτάς, αγάπη μου; Και το ρωτάς;» της είπα και την πήρα στην αγκαλιά μου.

Δύο ανθρώπους αγαπούσα στη ζωή μου πάνω ακόμα και από τους ίδιους μου τους γονείς. Πατέρα και κόρη. Σε λίγο καιρό, αν όλα πήγαιναν καλά, θα προσθέτονταν κι ένας τρίτος.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

Didn’t see that coming!

 

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~
41 - And then there were two
~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~​

Ευδοκία

Ιούλιος 2026, Σεούλ

«Dr. Theofania ‘Fani’ Stolsberg»

Το δάκρυ μου έτρεχε κορόμηλο, όχι ότι Στέφανος, Κατερίνα, Τόμας και Josh πήγαιναν πίσω. Η Φανούλα είχε γίνει τρίτη γυναίκα στην ιστορία που κέρδιζε το μετάλλιο με τη χαραγμένη εικόνα του Αρχιμήδη.

Σε λίγες μέρες θα έμπαινε στον τελευταίο της μήνα. Η εγκυμοσύνη είχε προχωρήσει χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα όσον αφορά το υγιέστατο κοριτσάκι που μεγάλωνε μέσα στην κοιλιά της Φανής αν και η ίδια είχε ζοριστεί αρκετά.

- «Και να φανταστείς ότι μετά το πρώτο είχες όρεξη και για δεύτερο» είπε η Φανή αναφερόμενη στην Κατερίνα η οποία είχε εξίσου δύσκολες για την ίδια εγκυμοσύνες.
- «Ναι, αλλά κοίτα τι έκανα» της είπε δείχνοντάς την δακρυσμένη.
- «Ομολογώ ότι είναι σημαντική λεπτομέρεια» είπε η Φανή και έπιασε την κοιλιά της «Κάτσε ακίνητη βρε, με έχεις τρελάνει στις κλωτσιές.»
- «Μάλλον θα είδε το Fields και θα θέλει το δικό της» της είπα γελαστή.
- «Χαρούμενη και ευτυχισμένη να είναι και ας γίνει ακόμα και φυσικός, θα τη συγχωρήσω» είπε γελώντας η Φανή. «Βρε, σταμάτα να κλωτσάς!» είπε χαϊδεύοντας τρυφερά την κοιλιά της.
- «Απαπά, ο Θεός να μας φυλάει από τέτοιο κακό» είπε ο Τόμας γελώντας. «Θεέ μου, πότε θα πάμε να τα βγάλουμε αυτά, με έχει τσακίσει η υγρασία!»
- «Γιατί νεαρέ, στο ιατρείο σου με τη φόρμα νομίζεις ότι θα πηγαίνεις;» τον ρώτησε η Κατερίνα.
- «Πάντως όχι με παπιγιόν. Ορίστε, ο μπαμπάς φοράει γραβάτα!»
- «Να αφήσεις το μπαμπά απ’ έξω» του είπε ο Στέφανος.
- «Εύη, τελικά το αποφάσισες;» με ρώτησε η Φανή.
- «Αμ τι νόμιζες μεγάλη μαϊμού; Θα σε άφηνα να μεγαλώσεις τη μικρή μαϊμού μόνη σου;»
- «Ευουλίνι…. Ωχ ωχ» είπε και τινάχτηκα όρθια μαζί με την Κατερίνα. «Ηρεμήστε… πάλι με κλώτσησε. Αν κρίνω από τον ενθουσιασμό η μικρή μαϊμού συμμερίζεται τη χαρά της μεγάλης»

Η αλήθεια είναι ότι δεν το είχα αποφασίσει μόνη μου. Η Φανή είχε αποφασίσει μετά το τέλος των σπουδών του Josh να γυρίσουν Ελλάδα γιατί το Αθήνα/Σαν Φρανσίσκο είχε κουράσει το Στέφανο και της ίδιας της είχε λείψει και η μητέρα της αλλά και οι παππούδες της. Με ρώτησε με την ψυχή στα δόντια αν θα την ακολουθούσα. Ήθελα να πω ναι αλλά εδώ και πολλά χρόνια οι αποφάσεις είχαν πάψει να είναι δικές μου.

- «Θα έρθεις Ελλάδα. Αυτό δεν θέλεις και η ίδια;» με ρώτησε ο Στέφανος το ίδιο βράδυ.
- «Φυσικά και το θέλω. Αφενός θέλω να είμαι κοντά στη Φανούλα και αφετέρου μακριά σου ο χρόνος δεν περνάει με τίποτα, σύγχρονη Περσεφόνη» του είπα κάνοντας τον να βάλει τα γέλια.
- «Ladies and Gentlemen, Dr Stefan ‘Persa’ Stolsberg» είπε γελώντας. «Δεν ακούγεται καλά!»
- «Κάθε αρχή και δύσκολη.»
- «Θα μείνεις μαζί μας» είπε ο Στέφανος, πιάνοντάς με τελείως απροετοίμαστη. «Αν και ο Τόμας ξέρει τι γίνεται μεταξύ μας καλώς ή κακώς θα πρέπει να κρατήσουμε κάποια προσχήματα. Με τον ερχομό του παιδιού της Φανής και αφού αποφάσισαν να γυρίσουν Ελλάδα, θα πουλήσουμε το σπίτι στη Ρέα, έχω βάλει ήδη αγγελία. Με τα χρήματα αυτά θα χτίσω ένα τριώροφο, ο πρώτος θα έχει δύο διαμερίσματα και οι υπόλοιποι θα είναι οροφοδιαμερίσματα. Στο πρώτο θα μένουμε εμείς ενώ Φανή και Τόμας θα πάρουν τον δεύτερο και τον τρίτο όροφο αντίστοιχα. Θα φροντίσω τα δύο διαμερίσματα του πρώτου ορόφου να έχουν και εσωτερική επικοινωνία μεταξύ τους. Στους γονείς σου θα πεις ότι το διαμέρισμα είναι δώρο από εμένα και την Κατερίνα και τη Φανή ως ένδειξη ευγνωμοσύνης. Πώς σου φαίνεται;»​

Δεν απάντησα, του έδειξα το λουκετάκι κάνοντάς τον να χαμογελάσει.​

Μαρούσι, 27 Αυγούστου 2026

Όσο την ταλαιπώρησε τη Φανή η εγκυμοσύνη άλλο τόσο εύκολη ήταν η γέννα της. Στο μονόκλινό της ήταν μόνο η Κατερίνα και ο Josh. Όταν επιτράπηκε το επισκεπτήριο ανεβήκαμε και οι υπόλοιποι, Στέφανος, Harry, Τόμας, Μάνθος, Πέτρος, Νίκος και οι γονείς του Josh. Ήμασταν πολλοί για να μπούμε όλοι, πρώτα πέρασε ο Στέφανος με τους γονείς του Josh και τον Harry ενώ οι υπόλοιποι περιμέναμε υπομονετικά τη σειρά μας. Είδαμε τη νοσοκόμα να φέρει με το καροτσάκι τη μπεμπούλα, ήταν ώρα να την ταΐσει η μαμά της. Μόνο ο Josh και η μητέρα του κάθισαν μέσα, οι υπόλοιποι βγήκαν έξω.

- «Εύη μου;» άκουσα τη Φανούλα που με φώναξε και μπήκα μέσα. Είχε πάρει την κόρη της στο στήθος και την θήλαζε. Η μπεμπούλα ήταν υπέροχη και η εικόνα αυτή μου έφερε δάκρυα στα μάτια.
- «Κοίτα τι έκανα!» μου είπε δακρυσμένη.
- «Είναι το πιο όμορφο πλάσμα του κόσμου!» της απάντησα με σπασμένη φωνή από τη συγκίνηση. «Έχετε αποφασίσει πως θα την ονομάσετε;»
- «Ναι, έχουμε.»
- «Κατερίνα ή Μαργαρίτα;» τη ρώτησα, τα ονόματα των γιαγιάδων της.

Η Φανή μου χαμογέλασε.

- «Ευδοκία»

(ΤΕΛΟΣ)

(Η ιστορία συνεχίζεται σε ενδιάμεσα επεισόδια αλλά το τέλος δεν θα αλλάξει!)

 

Υπέροχο!
Χίλια μπράβο!        


Αν κάτι θα κρατήσω για τον εαυτό μου από αυτή την ιστορία είναι το παρακάτω.

Αλίμονο στους ανθρώπους που βάζουν τον εγωισμό τους πάνω από την ευτυχία τη δική τους και των άλλων.

Δάκρυσα μόλις διάβασα το τέλος.

 

Μεχρι αυτη την ιστορια, ξεραμε πως γραφεις πολυ καλα.
Μετα απο αυτη ομως ξερουμε πως γραφεις εξαιρετικα καλα.
Περα απο τα επιμερους μηνυματα που περνας και που σχολιαστηκαν κατα τη διαρκεια, το συνολο εχει μια συνοχη και μια πλοκη που θελει μεγαλη μαστορια.
Να πω την αληθεια, ενοιωσα πως το τελειωσες καπως αποτομα, ειχες αφησει πολλα περιθωρια για πολλα κεφαλαια ακομη, ζουμερα εννοω, αλλα εσυ εισαι ο μαστορας, εσυ κανονιζεις.
Ενα μεγαλο ΜΠΡΑΒΟ απο μενα. Νασαι καλα και να μας ταξιδευεις με τα γραπτα σου!

 

Didn’t see that coming either!

 

Το καλό με το να είσαι ερασιτέχνης συγγραφέας είναι ότι πρωτίστως γράφεις για τον εαυτό σου και μετά για όλους τους υπόλοιπους. Δε θα πω ότι το feedback δεν μετράει, ίσα-ίσα, για μένα οι ιστορίες ζουν και πεθαίνουν από το feedback που τους δίνεται. Είναι κάποιες φορές που το feedback είναι ενθουσιώδες, τόσο που προκαλεί μια αλυσιδωτή αντίδραση και σε ωθεί να συνεχίσεις ακόμα και αν γράφοντας νιώθεις ότι σκοτώνεις κομμάτια του ίδιου σου του εαυτού, το "Είναι να μη βραχείς" είναι όσον αφορά το συγγραφέα του ένα τέτοιο παράδειγμα. Υπάρχουν άλλες ιστορίες που είναι ευχάριστες και ζουν αποκλειστικά από το feedback, όπως το "Αποπλάνηση, τώρα" και το "ουκ εν το πολλώ το ευ".

Η πραγματική ευλογία είναι όταν η ιστορία που γράφεις δίκην εσωτερικής ψυχανάλυσης αρέσει τόσο πολύ που ακόμα και αν υπάρχουν σημεία που σε πονάνε συνεχίζεις την δημόσια ψυχανάλυση με ενθουσιασμό και στο τέλος και εσύ νιώθεις καλύτερα και αυτοί στους οποίους αρέσουν αυτά που γράφεις το ευχαριστιούνται. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η τρίτη παράβαση.

Όμως σπάνια, πολύ σπάνια, ο φανταστικός κόσμος που πλάθεις αποκτά μια τόσο κρίσιμη μάζα που από ένα σημείο και πέρα είναι αδύνατο να σταματήσεις να γράφεις αν όχι τίποτε άλλο αλλά για να δώσεις closure στον ίδιο σου τον εαυτό, ακόμα και αν λαμβάνει πολύ μικρότερο μέρος του ενθουσιασμού που έχουν λάβει οι υπόλοιπες ιστορίες. Δεν είχα ιδέα όταν ξεκίνησα αυτή την ιστορία τέλη Ιούνη και μεταξύ αλλαγής από την Εταιρία στην οποία δούλευα 18 ολόκληρα χρόνια σε μια νέα, ότι θα τραβήξει τόσο μακρυά.

Την είχα αφήσει στην άκρη ωστόσο στις διακοπές των Χριστουγέννων, διακοπές τις οποίες χρειαζόμουν απελπισμένα μετά από ένα πολύ κουραστικό μα συνάμα παραγωγικό πρώτο εξάμηνο στη νέα μου Εταιρία, την έπιασα εκ νέου γιατί μετά από ένα speed 6 μηνών απλά δεν μπορούσα να κάθομαι. Δεν είχα κανένα πλάνο, έγραφα όπως μου έβγαινε προσπαθώντας ωστόσο να είμαι συνεπής στους χαρακτήρες που χτίζω, συνεπής στην ιστορία την οποία κουβαλούσαν στο φανταστικό σύμπαν που έφτιαχνα.

Και βέβαια μου έδωσε την ευκαιρία να γράψω για τα Μαθηματικά μου που τόσο πολύ αγαπώ ακόμα και αν δεν είμαι σε θέση να προσφέρω σε αυτά με τον τρόπο που μπόρεσαν οι πρωταγωνιστές της ιστορίας μου. Δεν υπάρχει θεώρημα Stolsberg, ούτε κάθοδος Stolsberg, ούτε θεώρημα Πέτρου ούτε εικασία Hoffman. Τα μόνα πραγματικά υπαρκτά είναι το θεώρημα Noether και η εικασία του Hodge.

Για να επανέλθω, έγραφα χωρίς κανένα σχέδιο στο κεφάλι μου, όπως μου έβγαινε η ροή, δεν είχα καν στο νου να γράψω τίτλους κεφαλαίων μέχρι που το πρότεινε σαν ιδέα @sapfw

Αν σας άρεσε το δράμα από το "Το μήλο, η μηλιά και η βαρύτητα του νόμου" μέχρι και την κάθαρση στο "Aerials" θα χρειαστεί να ευχαριστήσετε πάλι την @sapfw η οποία μέσα στη μαύρη νύχτα μου έστειλε ένα μήνυμα εδώ στο forum. Στο μυαλό της είχε ένα τελείως διαφορετικό δράμα αλλά η ίδια η ιδέα του δράματος ήταν εξαιρετική.

Per aspera ad astra, through hardships to the stars.

Πόσο ταιριαστό στη δική μου κοσμοθεώρηση που χαράχτηκε στα 5 και κάτι μου από το ιδιωτικό μου προπατορικό αμάρτημα και στα 17 όταν για πρώτη φορά διάβασα την αριστουργηματική ιστορία του George Henry Smith η οποία δίνει τον τίτλο της στο 38ο κεφάλαιο τον τίτλο καθώς και την πρόταση που το κλείνει.

Μερικές φορές είναι καλό να μην υπάρχει παρθενογέννεση στην τέχνη  

Άλλωστε η ιστορία μπορεί να είναι πρωτότυπη αλλά από τους τίτλους της μπορεί κανείς εύκολα να καταλάβει ποια ήταν η μούσα του συγγραφέα στο αντίστοιχο κεφάλαιο.

Ωστόσο η συγγραφή είναι απλά hobby και ο χρόνος μου πάλι αρχίζει να γίνεται εξαιρετικά περιορισμένος. Ο φίλος @Γερακι "παραπονιέται" ότι η ιστορία είχε και άλλα να δώσει και ίσως έχει δίκιο αλλά έπρεπε να κλείσει εδώ γιατί βιοπορίζομαι με τελείως διαφορετικό τρόπο και η ιστορία άρχισε να ζορίζει εξαιρετικά το συγγραφέα της σε θέματα time management και συγκέντρωσης στην εργασία από την οποία βγάζει το ψωμί του.

Δεν μπορούσα να την αφήσω ωστόσο χωρίς το έστω και απότομο στα μάτια ορισμένων closure της. Δεν είμαι fan του Happy Ending αλλά στο σύμπαν που έπλασα για να νιώσω για τους πρωταγωνιστές μου αυτά που δεν μπορώ να νιώσω για τους πραγματικούς ανθρώπους, στον πραγματικό κόσμο, δεν μπορούσα να δώσω τίποτα λιγότερο από Happy End. Βγήκε γλυκόπικρο καθώς το αίμα νερό δε γίνεται αλλά είναι όσο happy χρειάζεται για να μπορώ να αφήσω αυτόν τον φανταστικό κόσμο στην άκρη και να προχωρήσω.

Σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου τόσο για τις ...δοξασίες που η @Mystique απορούσε τι είναι, όσο και για τα καλά σας λόγια και τα σχόλια που γράψατε σε αυτό το νήμα και χαίρομαι ότι αυτό στάθηκε αφορμή για να ανοίξουν δύο νέα νήματα ή ακόμα και για να γίνει αντικείμενο συζήτησης μεταξύ @kinvara και @Nickname.

Και τέλος, special ευχαριστίες στην @sapfw για τους λόγους που ανέφερα παραπάνω αλλά και για τις συμβουλές της σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας.

Αν η ιστορία που διαβάσατε σας έφερε χαμόγελο στα χείλη ή ακόμα και δάκρυ στα μάτια τότε εκπλήρωσε το σκοπό της με όλους τους δυνατούς τρόπους που μια φανταστική ιστορία μπορεί να το κάνει.

Πάμε παρακάτω...

 

Νομίζω το σημαντικότερο "μάθημα ζωής" της ιστορίας