Simulation απώλειας ή… Όταν έκλαψε ο Νίτσε

Listen to the wind blow, watch the sun rise
Running in the shadows, damn your love, damn your lies

And if, you don't love me now
You will never love me again
I can still hear you saying
You would never break the chain (Never break the chain)

Listen to the wind blow, down comes the night
Running in the shadows, damn your love, damn your lies
Break the silence, damn the dark, damn the light
And if you don't love me now
You will never love me again
I can still hear you saying
You would never break the chain (Never break the chain)

And if you don't love me now
You will never love me again
I can still hear you saying
You would never break the chain (Never break the chain)
And if you don't love me now
You will never love me again
I can still hear you saying
You would never break the chain (Never break the chain)
And if you don't love me now
You will never love me again
I can still hear you saying
You would never break the chain (Never break the chain)
Chain keep us together (running in the shadow)
Chain keep us together (running in the shadow)
Chain keep us together (running in the shadow)
Chain keep us together (running in the shadow)
Chain keep us together (running in the shadow)
Chain keep us together (running in the shadow)

 

But life's not a wheel with chains made of steel so...Bless me...

 

Come the dawn
Come the gone.

 

Θέλω να σου κάνω μια μεγααααααλη αγκαλιά.  

 

«Τι του είστε του νοσηλευόμενου; Επιτρέπονται μόνον συγγενείς πρώτου βαθμού όπως σας είπα. Έχετε συγγένεια πρώτου βαθμού; Τι του είστε;».

Συρρικνώθηκα. Όχι στο φυσιολογικό μου μέγεθος αλλά σε μέγεθος κόκκου άμμου. Σε ένα πλάσμα λίγων κυττάρων, που ο ασύντακτος λόγος του δεν μπορούσε να ακουστεί ούτε στην απόλυτη ησυχία.

«Όχι, δεν είμαι συγγενής πρώτου βαθμού» ίσα που κατάφερα να αρθρώσω, «έχετε δίκιο, συγγνώμη».

Τι είμαι, πού να εξηγήσεις. Ή τι ήμουν. Ή τι θα είμαι… Πού να εξηγήσεις; Και τι; Χωρίς κανέναν δεσμό αίματος ή DNA, είμαι ό,τι πιο κοντά στο «σαρξ εκ της σαρκός», στην απόλυτη συνέχεια, είμαι δημιούργημα, είμαι ποίημα. Τι είμαι; Τι ήμουν; Τι θα είμαι;

Και αν όλα αυτά σταματήσουν μεμιάς; Σε μια στιγμή; Τι ήμουν; Τι είμαι; Τι θα είμαι; Και η άρτια σκέψη επανήλθε. Ήμουν ελεύθερη να γίνω ό,τι θέλω εγώ. Και χωρίς καμία συνέπεια, χωρίς ποινή, χωρίς τιμωρία…

Για δυο βράδια κοιμήθηκα. Δεν είδα όνειρο. Κανένα. Δεν ένιωσα τίποτα πριν με πάρει ο ύπνος. Με ένα κλικ περνούσα σε έναν κόσμο ανυπαρξίας.

Η ανοιξιάτικη νύχτα είχε πέσει και περπατούσα στο δρόμο μιλώντας με τον Αργύρη. «Αύριο, αύριο είναι η διαδικασία αφύπνισης – έτσι νομίζω το λένε. Κι εκεί θα φανεί για πρώτη φορά αν υπάρχει κάποια άλλη βλάβη, αν…». Ο Αργύρης επανερχόταν στα ίδια. Δεν ήθελα να τον κόψω. Ήταν ανήσυχος και με τη γνωστή του γλυκύτητα, προσπαθούσε να μην το αφήσει να φανεί.

«Πιστεύω ότι όλα θα είναι καλά, νομίζω ότι θα πάει καλύτερα, ξέρεις τώρα πως είναι…». Το αγιόκλημα που είχε σκαρφαλώσει στον τοίχο είχε ένα άρωμα που κάπως έτσι θα πρέπει να μυρίζει ο παράδεισος. Ό,τι ορίζει ο καθένας ως παράδεισο. Επί γης, εν τοις ουρανοίς ή όπου τον εντοπίζει ο καθένας.

«Ξέρεις κάτι Αργύρη μου; Δεν έχει σημασία.»

«Τι εννοείς» ρώτησε μην μπορώντας να συγκρατήσει την ανησυχία, την απορία, το φόβο του.

«Μπορεί να μην θυμάται πια τίποτα. Μπορεί να μην θυμάται κάποια κομμάτια της ζωής Του, μπορεί να μην θυμάται την πιο πρόσφατη ή την πιο παλιά ζωή Του. Μπορεί να μην θυμάται καν εμένα. Μπορεί να έχει αλλοιωθεί οποιαδήποτε εγκεφαλική λειτουργία… Μπορεί… Μπορεί… Όλα είναι ανοικτά.».

«Ε όχι όχι τα παραλές. Αποκλείεται να μην θυμάται, αποκλείεται να μην σε θυμάται, τι λες;»…

Τον έκοψα. «Όχι, δεν τα παραλέω. Όλα είναι πιθανά. Όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά. Αλλά ξέρεις κάτι; Δεν έχει καμία σημασία. Δεν θα αλλάξει τίποτα. Θα αλλάξει το πόσο Τον αγαπάς; Θα αλλάξεις το πώς Τον αγαπάς; Θα αλλάξει το τι θυμάσαι από Αυτόν; Θα αλλάξει όσα έχετε ζήσει μαζί; Θα σου πω την απάντηση με απόλυτη βεβαιότητα: Όχι, δεν θα αλλάξει τίποτα. Και δεν θα είναι freeze frame στο χρόνο. Θα είναι κάτι που θα ζει μέσα σου. Θα αλλάζει μέρα τη μέρα με σένα. Ξέρεις τι λένε για τις ιδέες; Τι είναι μια ιδέα; Είναι κάτι που από τη στιγμή που το είδες, δεν μπορείς ποτέ ξανά να ζήσεις σαν να μην το είδες. Σου αλλάζει τη ζωή για πάντα. Για μένα είναι ακριβώς αυτό. Δεν θα αλλάξει απολύτως τίποτα. Είναι η ιδέα μου. Ό,τι και να γίνει, ποτέ δεν θα μπορέσω να ζήσω ξανά σαν να μην είδα. Οπότε, ναι, τελικά δεν έχει σημασία».

Ήταν άφωνος. Νομίζω, όμως, ότι για πρώτη φορά σε όλο αυτό το Γολγοθά που ζούσαμε μαζί, ήμουν εγώ που έδωσα δύναμη στον Αργύρη και όχι αυτός. Και, μάλιστα, χωρίς να το σκεφτώ.

«Και θέλεις να σου πω και κάτι ακόμη;».

«Ναι πες μου» είπε με προσδοκία.

«Ό,τι και να λέμε, ό,τι και να κάνουμε, Αυτός θα αποφασίσει αν θέλει να είναι εδώ ή όχι. Αυτός θα αποφασίσει αν θεωρεί ότι έκανε ό,τι είχε να κάνει σε αυτό τον κόσμο».

«Έλα βρε κορίτσι μου» πήγε να με μαλώσει με γλυκύτητα. «Θα αποφασίσει αν θα ζήσει ή αν θα πεθάνει; Αφού οι γιατροί…».

«Ναι. Αυτό θα κάνει. Αυτό κάνει τόσον καιρό. Αυτό σκέφτεται, αυτό συζητά εντός Του. Πίστεψέ με. Και αν κάποια στιγμή στο μέλλον έχεις τελικά την ευκαιρία ρώτησε Τον».

Δεν είπε κάτι άλλο.

«Θα μιλήσουμε και αύριο σίγουρα. Θα δεις, θα έχουμε καλά νέα».

«Εντάξει Αργύρη μου. Σε ευχαριστώ για όλα. Καλή σου νύχτα.»

Και εκείνο το βράδυ, ναι εκείνο το βράδυ ήμουν πραγματικά ελεύθερη. Μπορούσα να κάνω ό,τι θέλω. Ξύπνησα στη μέση της νύχτας. Χωρίς κλάμα. Χωρίς τρόμο. Ξύπνησα στη μέση της νύχτας. Στην απέραντη σιγή του Διαστήματος, γίνεται μια έκρηξη και γεννιέται ένα νέο άστρο. Κοσμική έκρηξη. Κοσμογονία. Κι όμως, στην απέραντη σιγή του Διαστήματος, κανείς δεν το ακούει. Γεννιέται ένας νέος κόσμος και κανείς δεν μαθαίνει ποτέ για αυτό. Στην απέραντη σιγή της νύχτας, στην απόλυτη ελευθερία, Τον εν-σωμάτωσα. Δεν ήταν αποδοχή. Δεν ήταν υποταγή. Τον ενσωμάτωσα. Έγινα ένα.

Τα αστεία φίλων, συναδέλφων, συγγενών, ανθρώπων που με ζούσαν κάθε μέρα ή πολύ σπάνια, ήταν ενδεικτικά πως ό,τι συνέβη εκείνη τη νύχτα της κοσμογονίας δεν ήταν όνειρο, συνέβη όντως. «Ναι σοφέ γέροντα», «συγγνώμη συνάντησες πουθενά το Τζίζας ή το Βούδα και την είδες αλλιώς;», «αν παίρνεις κάτι τελευταία, είναι πολύ καλό, δώσε μας». Ό,τι και αν είχε συμβεί, θα ζούσε μέσα από μένα. Και από όλους τους ανθρώπους που ήταν κοντά μου και τους επηρέαζα, τους άλλαζα έστω και για μια στιγμή τη ζωή.

Πέρασαν δυο ολόκληροι μήνες για να χτυπήσει το τηλέφωνο και στην οθόνη μου να δω το γνωστό νούμερο. Δυο μήνες καταστροφής. Δυο μήνες θλίψης. Δυο μήνες τρόμου. Δυο μήνες κοσμογονίας. Που το Σύμπαν εκπλήρωσε με ανελέητο και ιδιότυπο τρόπο την ευχή μου να διεκδικήσω μια ευκαιρία στο simulation απώλειας.

«Πήρε λίγο παραπάνω να σε πάρω ε; Τι Μου κάνεις;».

«Ναι πήρε. Αλλά δεν πειράζει. Γιατί είμαι καλά. Είναι όλα καλά. Θα ήμουν εδώ όσο χρειαστεί εξάλλου».

Και πλέον ήξερα τι θα πει «όσο».

Θα πει νυν…

Και θα πει αεί…

Και θα πει εις τους αιώνας των αιώνων._

 

Δεν φαντάζεσαι πόσο μ' έχει αγγίξει ότι γράφεις. Σαν ένα ρεύμα να με χτυπάει σε καθε λέξη σου.

 

@margarita_nikolayevna
ζεστή αγκαλιά από μένα  

 

Φιλί και αγκαλιά 

 

Ανταποδίδω 

 

High noon, oh I'd sell myself for water
nine years worth of breaking my back

In heat and rain
With the whips and chains
To see him fly
So many died
We built a tower of stone
With our flesh and bone
To see him fly

But why
In all the rain
With all the chains
Did so many die
Just to see him fly

Look at my flesh and bone
Now, look, look, look, look
Look at his tower of stone
I see a rainbow rising
Look there, on the horizon
And I'm coming home, coming home, coming home

Time is standing still
He gave back my will

Going home
I'm going home

My eyes are bleeding
And my heart is leaving
A place I know
But it's not home

Take me back
He gave me back my will

Going home
I'm going home

My eyes are bleeding
And my heart is leaving
A place I know
But it's not home

Take me back, take me back
Back to my home

 

@margarita_nikolayevna
…….

 

Τι ήμουν; Τι είμαι; Τι θα είμαι;
............................

Θα πει νυν…

Και θα πει αεί…

Και θα πει εις τους αιώνας των αιώνων._

Ερώτηση και απάντηση ....