Αλλαγή προσωπικότητας

Έχω διαβάσεις για μακροχρόνιες σχέσεις Μ/s όπου Το M αλλαξε σιγα σιγα τον χαρακτηρα του s και αναρωτιεμαι ο χαρακτηρας η προσωπικοτητα ενος υ ειναι θεμα dna η αλλαζει στην πορεια της ζωης? Με αλλα λογια ειναι δυνατη η μεταστροφη ενος υ σε αυτο που επιθυμει Το Κ

 

είναι ανόητος όπως περιμένει από μια κερασιά να κάνει πορτοκάλια
η ουσία είναι να καταλάβει ότι το δέντρο είναι κερασιά και να το φροντίσει έτσι ώστε να κάνει τα πιο νόστιμα κεράσια που υπάρχουν

 

Ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα πλάθεται μέχρι κάποια ηλικία από τη γέννηση του ανθρώπου.

Στην πορεία εξελίσσει τα θετικά και τα αρνητικά βέβαια. Κι όσο μεγαλώνουμε γίνονται ολοένα και πιο σταθεροί γνώμονες τα χαρακτηριστικά αυτά.

Η μεταστροφή στην οποία αναφέρεσαι @nikossub93 μπορώ να τη φανταστώ να πραγματοποιείται σε δύο περιπτώσεις.

1η όταν υπάρχουν τα κατάλληλα στοιχεία του χαρακτήρα ώστε να υπάρξει αυτή.
Και 2η όταν το ταίριασμα των ατόμων είναι τόσο καταπληκτικό!

Σε κάθε περίπτωση, η θέληση όλων των μελών σε συνδυασμό με τις δυνατότητες αυτών, είναι ουσιαστικής σημασίας.

Καλημέρα   και καλό μήνα  

 

Όμορφη ερώτηση, αλλά και χρήσιμη, εάν μείνει στα όρια εντός των οποίων την έθεσε ο @nikossub93, αυτά του M/s, καθώς τυχόν διεύρυνση θα οδηγήσει σε άσκοπες πελαγοδρομήσεις.
Προσπερνώ το σφάλμα του θέσαντος την ερώτηση, ο οποίος ενώ αρχικά μιλά για Μ/s, καταλήγει να αναρωτιέται για αλλαγή χαρακτήρα/προσωπικότητος υ, όπως προσπερνώ και το σφάλμα ταύτισης των εννοιών χαρακτήρας και προσωπικότητα, προκειμένου να μην αναλωθώ σε ατελέσφορες συζητήσεις.

Δεν έχω βιώσει, αλλά ούτε και έχω μάθει να έχει υπάρξει περίπτωση M/s prêt a porter. To M/s είναι haute couture και μάλιστα δίχως να στοχεύει στην εμπορική μεταπώληση, αλλά στην ικανοποίηση του ίδιου του δημιουργού. (Η εξαίρεση της ανάληψης εκπαιδεύσεως σ. από Κ. με σκοπό να ανήκει μετά το πέρας τη, σε έτερο Κ. απλώς επιβεβαιώνει τον κανόνα).
Σε αυτό το πλαίσιο, και πάντοτε υπό την αίρεση ότι το να κουμπώσει ένα σ. στις απαιτήσεις του Κ. δίχως μείζονα εκπαίδευση, είναι μια απλή θεωρητική πιθανότητα, η απάντηση στο ερώτημα δεν είναι μόνο απλή, είναι sine qua non προκειμένου να μιλήσουμε για αυτή καθ' εαυτή την ύπαρξη Μ/s θέσης και ο λόγος για τον οποίο αποτελεί θανάσιμο αμάρτημα, για τινές εξ Ημών τουλάχιστον, το να θέτονται κολλάρα και να θεωρείται ιδιοκτησία ένα σ. πριν ολοκληρωθεί η εκπαίδευσή του.
Ακριβώς ο χρόνος της εκπαιδεύσεως, είναι αυτός που θα οδηγήσει το σ. να τροποποιήσει αρχικά τον τρόπο του φέρεσθαι και στη συνέχεια τον τρόπο του σκέπτεσθαι, ώστε να ικανοποιεί τον Κ. που υπηρετεί. Και όταν αλλάξει ο τρόπος αυτός και γίνει βίωμα, προφανώς αλλάζει και ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα.
Άρα η συνολική απάντηση είναι ότι η τροποποίηση εκκινεί πριν εδραιωθεί η σχέση και εξελίσσεται κατά τη διάρκεια.

Γράφτηκε, σε έτερο νήμα ότι χαρακτηριστικό των Ισχυρών είναι όχι το what you see, is what you get, αλλά το what you see, shows what you can make of it.
To πιο συχνά από όσο όχι πλέον επώδυνο μέρος της εκπαιδεύσεως, είναι το "σπάσιμο". Όπως έχω πει πλειστάκις, η μετατροπή του σ. στα ελάχιστα δομικά υλικά του.
Προφανώς το τί θα φτιάξει ο Κ. περιορίζεται από τα δομικά υλικά αυτά, καθώς αποτελούν την πρώτη βάση, στην οποία η προσθήκη υλικών και ενέργειας από τον Κ. και η οικοδομητική του μαστοριά, είναι τα στοιχεία για το νέο αποτέλεσμα, οπότε και δεν ισχύει ή ορθότερα είναι εξαιρετικά δύσκολο να ισχύσει το sky is the limit.
Η εξημέρωση του λύκου, μας έδωσε το σκύλο.
Ο συνδυασμός λύκου και σκύλου το λυκόσκυλο και τελικά καταλήξαμε στο ντόμπερμαν, το οποίο είναι ράτσα που φτιάχτηκε από ανθρώπους.

@sapfw Προφανώς είναι βλαξ, όποιος ενώ επιθυμεί πορτοκάλια φροντίζει μια κερασιά. Δεν έχει καμία απολύτως υποχρέωση όμως, αυτός που φροντίζει μια κερασιά, να έχει ως σκοπό να φάει κεράσια. Μπορεί να την φροντίζει για να χρησιμοποιήσει το ξύλο στην κατασκευή επίπλων (μμμ. τώρα που το σκέφτομαι και cane από κερασιά δεν θα ήταν άσχημο) ή για να τα κάνει καυσόξυλα. Η υποχρέωσή Του είναι να γνωρίζει τις προθέσεις Του η κερασιά.

 

ορθότατο, από την αρχή μέχρι το τέλος του

 

Μια μικρή ένσταση αν μου επιτρέπετε.

Συμφωνώ απόλυτα με την πρώτη σας πρόταση, το «φέρεσθαι» και «σκέπτεσθαι» όντως αλλάζει, όπως επιβάλλεται αλλωστε, ώστε -όπως πολύ σωστά αναφερατε- να ικανοποιεί τον Κ που υπηρετεί.

Η ένσταση μου ωστόσο έγκειται στο εξής:
Ακόμα και όταν τα παραπάνω γίνουν βίωμα με τον χρόνο/εκπαίδευση, ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα δεν επίκεινται αυτών των αλλαγών.
Είναι διαμορφωμένα ακόμα και σε νεαρές ηλικίες, και οι τυχόν μικρό τροποποιήσεις, σε καμία περίπτωση κατ´εμέ δεν σημαίνουν εκ βάθρων αλλαγή.

Έχω τα ίδια κουσούρια και τις ίδιες αρετές που είχα και πριν.
Για να είμαι στα πόδια Του που υπηρετώ, όφειλα να κάνω τεράστιες αλλαγές.
Αλλά σε καμία περίπτωση δεν αισθάνθηκα ότι όφειλα να αλλάξω χαρακτήρα ή προσωπικότητα.
Σε κάθε περίπτωση αντιθέτως, αισθάνθηκα ότι επιβαλλόταν να αλλάξω διαχείρηση σε πλείστα.

Και για να χαριτολογήσω, προσωπικά εγώ πορτοκαλιά ήμουν και κερασιά δεν πρόκειται να γίνω, ούτε ακόμα και με Γκεσταπική εκπαίδευση.
Αν παρόλα αυτά αποτύχω σαν πορτοκαλιά…γνωρίζω καλά πως υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές..

 

@Mystique Μακριά από εμένα το να κρίνω οποιοδήποτε προσωπικό βίωμα/modus vivendi/modus operandi, Ο/οιουδόποτε, το οποίο είναι λειτουργικό και τελέσφορο για τον ίδιο και τον άνθρωπο που περπατά μαζί/πλάι/πίσω του.
Περαιτέρω, η φράση "εκ βάθρων αλλαγή", δεν υπάρχει στον λόγο μου. Δεν την αποκλείω, ταυτοχρόνως όμως δεν την θέτω και ως απαραίτητη, καθώς κάθε διαπροσωπική αλληλεπίδραση είναι τελείως ξέχωρη, όχι μόνο σε σχέση με άλλες. με διαφορετικούς πρωταγωνιστές, αλλά ακόμη και συγκρινόμενη με την ίδια, σε διαφορετικούς χωροχρόνους.
Γνωρίζοντας ότι οι παρακάτω γραμμές δεν θα εισπραχθούν ως ad hominem, απαντείστε μου παρακαλώ, ως καταστάλλαγμα δικών σας βιωμάτων, στην εξής ερώτηση:
Εάν δεν τροποποιηθεί ο τρόπος σκέψεως, τροποποιούμενου εκ της αλλαγής αυτού κατ' αναγκαία συνθήκη και του χαρακτήρος και συζητώντας πάντοτε στο πλαίσιο M/s, πώς διαχωρίζεται η υπακοή από την υποταγή?
Ίσως το ανωτέρω να στέλνει το νήμα σε άλλη κατεύθυνση από αυτή που επιθυμεί ο ΟΡ. Δεν είναι αυτή η πρόθεση μου. Αντιθέτως, αυτή είναι δι' έμε η ουσία του ερωτήματος.

 

Κάθε τι που περνά από τη ζωή μας και δεν είναι απλά θόρυβος, μας επηρεάζει και μας αλλάζει αναπόφευκτα, λίγο ή πολύ.
Κάθε επιλογή μας, κάθε ιδεολογία, κάθε "θρησκεία" (εντός και εκτός εισαγωγικών), κάθε δουλειά, οι σπουδές, οι άνθρωποι με τους οποίους μοιραζόμαστε μικρότερα ή μεγαλύτερα διαστήματα της ζωής μας, μας αλλάζουν.
Το μέτρο που μας αλλάζουν είναι - κατά τη δική μου εμπειρία - το μέτρο για το πόσο σημαντικός είναι αυτός ο άνθρωπος/ιδεολογία/"θρησκεία"/δουλειά κ.ό.κ. για εμάς.
Με την προϋπόθεση ότι μπαίνουμε με συνειδητή επιθυμία σε μια σχέση Κ/υ, δεν βρίσκω γιατί πρέπει να μας προβληματίζει η επίδραση του Κ πάνω στο υ (δεν διαχωρίζω D/s και M/s).

Ναι είναι δυνατή η αλλαγή.
Ναι είναι επιθυμητή η αλλαγή.
Ναι μπορεί να σου αλλάξει τα φώτα.
Ναι μπορεί να μην ξέρεις πού πατάς και πού βρίσκεσαι.

Αυτά έχω να καταθέσω εγώ ως εμπειρία, χωρίς να σημαίνει ότι ο καθένας δεν μπορεί να βάλει τα όριά του ανάλογα με την επιθυμία και την αισθητική του.  

 

είναι.

δυνατή, και συνήθης.

 

Δεν βρίσκω κακό να θέλει να αλλάξει τον χαρακτήρα σου η Κ που σε έχει αναλάβει.Ίσως ειναι και αυτο μια βαθύτερη ανάγκη του υ,να αλλάξει και να γίνει αυτο που θέλει η εκάστοτε ιδιοκτήτρια που έχει.

 

Μόνο βιωματικά μπορώ να σας απαντήσω, καθώς δεν δηλώνω παλιά, ειδική ή παντογνώστρια, παρά μόνο κυριαρχούμενη.

Δήλωσα τόσο προηγουμένως όσο και σε άλλες αναρτήσεις μου ανά καιρούς, ότι ο τρόπος σκέψης οφείλει να αλλάξει.
Κατ´ επέκταση, επίσης και η συμπεριφορά και προπάντων η διαχείρηση.
Και δη σε ένα πλαίσιο Μ/s.
Αυτά όμως αφορούν καθαρά στο πλαίσιο και τη θέση που έχει έκαστος.

Ο Κ αποτελεί μια σταθερά: δεν αλλάζει ο ίδιος, δεν τροποποιείται και δεν μεταβάλλεται στο ελάχιστο, για να λειτουργήσει αυτό το πλαίσιο.
Αυτός που οφείλει την όποια μεταβολή είναι η υ, προκειμένου να τον υπηρετήσει.
Αν αυτό συμβεί επιτυχώς ή ανεπιτυχώς, είναι στην κρίση και μόνο του Κ, ο οποίος κατά το λαϊκόν, έχει το καρπούζι, έχει και το μαχαίρι.

Τα ανωτέρω ισχύουν ωστόσο στο πλαίσιο.
Ο χαρακτήρας όμως και η προσωπικότητα εκάστου υφίστανται διαρκώς, και εκτός πλαισίου.

Επιτρέψτε μου ένα παράδειγμα:
Σαν χαρακτήρας είμαι ανυπόμονη: όταν θέλω κάτι, το θέλω χθες.
Εντός πλαισίου είμαι υποχρεωμένη να το διαχειρίζομαι εκ της θέσης μου.
Όπερ σημαίνει ότι λαμβάνω ότι μου δίνεται, όταν και εφόσον μου δίνεται, και κατά το λαϊκόν και πάλι, κάνω τουμπεκί το θέλω μου, πίνοντας ξυδάκι αν χρειαστεί.
Εκτός πλαισίου ωστόσο…παραμένω ανυπόμονη.
Ότι θέλω εξακολουθώ να το θέλω χθες.

Άλλο παράδειγμα:
Σαν χαρακτήρας έχω ηγετικά χαρακτηριστικά.
Αναλαμβάνω τα ηνία, μου αρέσει να έχω τον έλεγχο, έχω υπέρμετρη αυτοπεποίθηση.
Εντός πλαισίου, όλα αυτά πάνε στον κάλαθο των αχρήστων όπως αντιλαμβάνεστε.
Μηδενίζομαι, κυριαρχούμαι, είμαι ταπεινή, ακολουθώ.
(Ομολογώ όχι πάντα με επιτυχία, αλλά αν μη τι άλλο με προσπάθεια ).
Εκτός πλαισίου όμως, παραμένω δυναμική, ηγετική και υπέρμετρα σίγουρη σε ότι κατέχω καλά.

Στο μεν πλαίσιο λοιπόν, όφειλα να κάνω τις απαραίτητες προσαρμογές για να Τον υπηρετώ κατά την επιθυμία Του, εκτός θέσης ωστόσο, παραμένω αμετάβλητη στα γενικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας μου.
Θα μπορούσα να σας αναφέρω πλείστα άλλα παραδείγματα, αλλά είμαι σίγουρη ότι αντιλαμβάνεστε το σημείο της ένστασης μου.

Εν κατακλείδι:
Δεν θεωρώ αναγκαία συνθήκη την αλλαγή χαρακτήρα.
Προφανώς η βάση(χαρακτήρας/προσωπικότητα) ως έχει, είναι εκ των ουκ άνευ αρεστή στον Κ που επιλέγει αυτόν που επιθυμεί στα πόδια του.
Αναγκαία θεωρώ ωστόσο τη διαχείριση πλείστων, για να συνεχίσει ο τελευταίος να είναι στα πόδια Εκείνου που υπηρετεί.

Ως προς την υπακοή και την υποταγή τώρα..
Πάλι βιωματικά και μόνο θα σας απαντησω.

Εφόσον αναγνώρισα Ισχύ, γονάτισα και υπάκουσα.
Ομολογώ ότι πέρασε πολύς καιρός για να αντιληφθώ, ότι η πραγματική υποταγή μου ήρθε με την γαλήνη μου.
Η υπακοή μπορεί να είναι κάτι στείρο από πολλές συνιστώσες.
Μόνο όταν αντιληφθείς γαλήνη στη θέση σου σαν υ, αντιλαμβάνεσαι και την διαφορά μεταξύ στείρας, στρατιωτικής υπακοής.. και
συνειδητοποιημένης υποταγής.

Και η τελευταία, δεν οφείλεται στην όποια αλλαγή προσωπικότητας ή χαρακτήρα ως αναγκαία συνθήκη, αλλά στην επιθυμία να υπηρετείς καλά, Τον στον οποίο ανήκεις..

 

Τα είπες όλα