Ἐν ἀνθρώποις Εὐδοκία

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~
38.5 - The infernal fire of the Mountain King
~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~​

Στέφανος

Αν δε φαντάζεσαι φωτιές με κάρβουνα μην παίζεις.

Οδηγάω σα διάολος. Όχι απρόσεκτα, όχι απερίσκεπτα μα σα διάολος. Έχω ανάγκη να φτάσω στο βουνό μια ώρα αρχύτερα. Έχω ανάγκη να μείνω μόνος με τον εαυτό μου, να κάνω ένα reset, να βάλω τα πράγματα στη θέση τους. Όταν βρίσκεσαι μέσα σε μια κρίση δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Πρέπει να αποστασιοποιηθείς, να βγεις από τον εαυτό σου για να μπορέσεις να δεις τον εαυτό σου.

Με χάδια τρομαγμένα,
με διψασμένα χάδια
του νου μου τα σκοτάδια
απόψε ντύνομαι

Οδηγάω σα διάολος. Οδηγάω σα διάολος για να ξεφύγω όσο το δυνατό γρηγορότερα απ’ αυτό που με πνίγει και που δεν επιτρέπεται κανείς να δει. Ούτε τα παιδιά μου, ούτε η Κατερίνα, ούτε η Ευδοκία. Γι’ αυτούς είμαι βράχος. Αν και δε χρειάζεται να κρυφτώ από την Κατερίνα, με διαβάζει πριν καν διαβάσω εγώ τον εαυτό μου. Αλλά και πάλι, δε μου επιτρέπω να με δει να καταρρέω. Γιατί καταρρέω. Και μόνο εδώ, μόνο στο βουνό μου μπορώ να ταξιδέψω στου μυαλού μου τα σκοτάδια. Μόνο εδώ μπορώ να ανασυνταχτώ και να γίνω ξανά ο βράχος τους.

Έφτασα. Τραβάω χειρόφρενο. Κοιτάζω έξω από το αυτοκίνητο.

Θρόισμα του αέρα. Οξυγόνο

Ψηλά πράσινα δέντρα. Ελπίδα.

Δε βγαίνω, δεν μπορώ να βγω ακόμα. Εκεί που είχα μια κρίση να διαχειριστώ, ξαφνικά βρέθηκα με δύο καυτές πατάτες, με δύο κάρβουνα. Το ένα δε συγκρίνεται με το άλλο. Αλλά είναι δύο, ένα για κάθε μου χέρι. Μου καίνε το δέρμα, μου καίνε τις σάρκες, μου καίνε τα σωθικά.

Λευκό πανί υψώνω
και πάω όπου με πάει
αυτό που με σκορπάει,
σου παραδίνομαι

Βγαίνω έξω. Παίρνω ένα μονοπάτι, δεν ξέρω που βγάζει. Νομίζω πως περπατάω, αλλά στην πραγματικότητα σέρνω τα πόδια μου. Πώς να παραμείνω δυνατός όταν υποφέρει η δύναμή μου; Όταν πονάνε τα κορίτσια μου; Κάνω μια στάση και σηκώνω το κεφάλι μου ψηλά, ψάχνω να βρω τον ήλιο πίσω από τα φύλλα των δέντρων. Όσο ο αέρας το επιτρέπει, τον κοιτάω κατάματα.

«Χαράκωσέ με ή σφάξε με. Αλλά αυτή η ιστορία θα τελειώσει οριστικά. Όχι τρεις τελείες. Τελεία και παύλα μόνο.»​

Κατερίνα μου… Ανάσα βαθιά…

Fire, I’ll take you to learn

«Δεν θ’ αποχαιρετήσω την Αλεξάνδρεια που χάνω με των δειλών τα παρακάλια παρά με το χαμόγελο… απολαμβάνοντας τους εξαίσιους ήχους του μυστικού θιάσου. Σ’ αγαπάω.»​

Ευδοκία μου… Ανάσα βαθιά…

Fire, I’ll take you to burn

Είχα φύγει. Είχα τρέξει. Δύο φορές τις είχα προδώσει. Μου είχαν δώσει την ψυχή τους και είχα βάλει πάνω από εκείνες τον εγωισμό μου. Δε μου αρέσουν οι ταμπέλες. Ποτέ δε βαυκαλίστηκα για το αφεντιλίκι μου. Είμαι ο εαυτός μου, είμαι αυτό που είμαι. Ούτε ακολουθώ κάποια πεπατημένη, το ένστικτό μου ακολουθούσα πάντα. Το ένστικτο αυτό με οδήγησε στην Κατερίνα, το ένστικτο αυτό με οδήγησε στην Ευδοκία.

Ούρλιαξα.

Έπεσα στα γόνατά μου. Οι πέτρες μου τρυπούσαν τα πόδια και με πονούσαν.

Πόνος; Τι ιδέα έχω από πόνο;

«Το μαχαίρι στριφογυρίζει στα σωθικά μου και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σφίγγω τα δόντια μου για να μην καταλάβει ότι μέσα μου πεθαίνω. Πονάω, Στέφανε… πονάω.»​

Κατερίνα μου

Ουρλιαχτό

«Δεν μπορώ… δεν μπορώ… Πονάω, Στέφανε… πονάω.»​

Ευδοκία μου

Ουρλιαχτό

Πόνος. Κλάψε, ούρλιαξε. Πονάς μαζί τους. Είναι δικές σου. Ψυχή από την ψυχή σου, σάρκα από τη σάρκα σου, αίμα από το αίμα σου.

Η Κατερίνα μου… Η Ευδοκία μου… Εκείνες έχουν εμένα για βράχο τους. Είναι δικές μου. Είναι η ευθύνη μου, η τεράστια ευθύνη μου. Είμαι υπεύθυνος για αυτά τα δύο πλάσματα που τόσο απλόχερα μου πρόσφεραν το είναι τους.

Ζόρικος κρεμανταλάς ο καιρός που κουβαλάς
Η ζωή σου μια νταλίκα με μπαγκάζια και με ΙΚΑ.

Μπορεί να ακούγεται ζόρικο. Μπορεί να είναι φορτίο βαρύ. Αλλά είναι φορτίο που εγώ επέλεξα και όσες φορές και αν χρειαζόταν πάλι θα το επέλεγα. Γιατί είναι αυτές που είναι.

Το δάκρυ γίνεται λυγμός και ο λυγμός γίνεται ξανά ουρλιαχτό.

Η Κατερίνα έσπασε αλλά κατάλαβε. Δεν υπήρχε ποτέ θέμα επιλογής. Η επιλογή είχε γίνει εδώ και είκοσι χρόνια. Δεν υπάρχει Σκύλλα και Χάρυβδη, δεν υπάρχει διάβολος και βαθιά άγρια θάλασσα. Δεν θα επιλέξω το ένα για το άλλο, θα επιλέξω και το ένα και το άλλο. Πονάει αλλά θα το βρει το δρόμο της. Θα γιατρευτεί και η ζωή θα συνεχίσει. Εδώ, δίπλα μου. Μαζί. Δίνοντάς της το χέρι μου να κρατηθεί. Το κατάλαβε, αυτό το χέρι ποτέ δεν θα τραβηχτεί, ποτέ δεν θα την εγκαταλείψει. Είκοσι χρόνια πριν, σε μια φοιτητική γκαρσονιέρα. Μου ορκίστηκε την υποταγή της και της ορκίστηκα την προστασία μου. Το λουκέτο κλείδωσε. Για πάντα.

Αλλά η Ευδοκία;

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.

Σηκώνομαι με δυσκολία και προχωράω λίγο παρακάτω. Βρίσκω ένα βράχο να κάτσω. Στρίβω τσιγάρο, η πρώτη τζούρα βαθιά λιώνει τα πνευμόνια μου. Ο σωματικός πόνος δεν είναι τίποτα μπροστά στον ψυχικό. Και πώς να απαλύνεις έναν τέτοιο πόνο; Ακόμα και να μην ήθελε να κάνει παιδιά, τώρα θα θέλει γιατί οι συνθήκες της το απαγορεύουν. Η ύπαρξη είναι πόνος. Οι επιθυμίες είναι πόνος. Ακουμπάω το μέτωπό μου στην παλάμη μου. Θα κάνει ό,τι της πω. Αλλά τι λες σε μια εκ προοιμίου ματαιωμένη επιθυμία; Τι εντολή δίνεις; Πώς σταματάς το συναίσθημα;

Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου χρόνια ασάλευτος να μένω
ως να μου γίνεις, Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα

Ήθελα να κάνω παιδί μαζί της. Ίσως όχι τώρα, ίσως αργότερα, αλλά ήθελα. Της το είπα γιατί έπρεπε να το ξέρει. Να ξέρει τι έχασε και τι έχασα. Το ανοιχτό μέλλον δεν είναι παρά μια αφαίρεση και η πληγή της ποτέ δεν θα έκλεινε αν το αφηρημένο δεν γινόταν απτό. Μαχαιριά στην καρδιά της και εγώ να είμαι αυτός που μπήγει το μαχαίρι γιατί δεν γινόταν αλλιώς. Για να υπάρξει το closure πρέπει να συνειδητοποιήσεις την απώλεια. Έμπηξα το μαχαίρι στην καρδιά της και το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι να της δώσω το χέρι μου.

«Μαζί θα το περάσουμε κι αυτό, κοριτσάκι μου. Είμαι εδώ. Θα σφίξουμε τα δόντια και θα προχωρήσουμε.»​

Λιώνω το τσιγάρο με το παπούτσι μου. Συνεχίζω στο μονοπάτι που δεν ξέρω που οδηγεί. Στη φασαρία της φύσης μπαίνει ένας νέος ήχος. Νερό που κυλάει. Ρυάκι. Δε σταματάς το συναίσθημα. Του ανοίγεις δίοδο να βγει, να ξεχειλίσει, να σε γεμίσει. Και στο τέλος το αποδέχεσαι.

Άμα δεν νιώθεις, μη μιλάς... Σώπα και μη δικάζεις...
Χίλια κεφάλια πέφτουνε, όταν εσύ δειλιάζεις...

Επιστρέφω σιγά-σιγά στο αυτοκίνητο.

Άδειασα τη θλίψη και γέμισα με θυμό. Εφτά φορές θα πέσω οχτώ φορές θα σηκωθώ. Είμαι ο βράχος τους, πάνω μου θα σπάσουν όλα τα κύματα.

Ξέσπασε πάνω μου τη λύσσα σου καριόλη Ποσειδώνα αλλά άσε τα κορίτσια μου ήσυχα.

Εδώ, με εμένα. Άντρας με άντρα.

Fire, to destroy all you've done
Fire, to end all you've become
I'll feel you burn

Θα σε νικήσω.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)
(Το μεγαλύτερο μέρος του παραπάνω κεφαλαίου γράφτηκε από την @sapfw, εγώ απλά πρόσθεσα κάποιες πινελιές. Την ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου)

 

Από την αρχή το όλο κείμενο ήταν εκπληκτικό και έβγαλε πολλα συναισθήματα σε όλους μας , οι χαρακτήρες έγιναν φίλοι μας , όμως ήταν όλο πολύ ονειρικά πλασμένο , το ότι τώρα βλέπουμε την ανθρώπινη φύση με όλα όσα αυτό συνεπάγεται το απογειώνει . Το τσαλακωμα των χαρακτήρων ήταν απαραίτητο τουλάχιστον κατά τη δική μου γνώμη . Καλημέρα , καλό μήνα . Είστε όλοι εξαιρετικοί .

 

@Arioch το απογείωσες  

 

@Arioch έχω χάσει επεισόδια. Ρίξε τους ρυθμούς. Δεν προλαβαίνω  

 

ο @Arioch με τον τρόπο που γράφει, έχει το μοναδικό χάρισμα να σε κάνει νιώθεις τους χαρακτήρες του ακόμα και όταν δεν υπάρχει κοινός παρελθοντικός τόπος ταύτισης... αυτό δεν είναι μόνο ταλέντο και χάρισμα, είναι ευλογία...

 

No further comments.

 

Δόξασε την @sapfw και τα τρία είναι δικά της.

Ακόμα και η κατακλείδα που είναι δική μου είναι το συναίσθημα που μου προκάλεσε το αρχικό κείμενο της το οποίο είναι σχεδόν αυτούσιο, απλά πρόσθεσα και μερικές δικές μου πινελιές στο αριστούργημα που μου έδωσε χθες το βράδυ δίκην έκπληξης η @sapfw

Hats off

 

Hats off indeed @sapfw.

 

Να αφήσεις τα γκομεNickσματα και να αρχίσεις να μελετάς τα γραφάς!

 

@Arioch, μας έκανες ένα δώρο και είσαι συγκινητικά γενναιόδωρος μ' αυτό... δεν είναι μόνο το ταξίδι των ηρώων σου που παρακολουθούμε, είναι και μια εσωτερική, δική μας πορεία ανακάλυψης που μας οδηγείς... σου είμαι ευγνώμων γι' αυτό...

 

@Mystique  

 

Ισχύει στο ακέραιο.