Η σκηνοθετική ματιά των φαντασιώσεων.

Στις φαντασιώσεις μου, δεν έχω και ουδέποτε είχα ή προσπάθησα να βάλω όρια. Τις έφτανα πάντα μέχρι τέλους. Μέχρι να νιώσω το τελευταίο κομματάκι του παζλ που με ικανοποιεί να μπαίνει στη θέση του. Αφορούν διάφορα σενάρια. Sensual, ακραία, σκληρά, αδίστακτα, ενέχουν πόνο, ηδονή, καύλα, ακρότητες, αδυναμίες, συναισθήματα και έλλειψη αυτών, αδιαφορία συνεπειών. Πολύ συχνά το επίκεντρο αυτών είναι ο άνθρωπος του άμεσου ενδιαφέροντός μου όμως όχι πάντα. Μπορεί να είναι και κάποιος άγνωστος/η. Όταν το πρόσωπο παίρνει συγκεκριμένη μορφή η φαντασίωση γίνεται πιο άμεση, πιο ειδική πιο συγκεκριμένη επίσης.
Δεν είμαι σίγουρη για το ποιος έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτές. Δεν είναι πάντα το ίδιο προσωπο, μπορεί να είμαι εγώ ή κάποιος άλλος, μα συνήθως τις περισσότερες φορές αισθάνομαι πως πρωταγωνιστής είναι οι ίδιες οι στιγμές και τα συναισθήματα που αυτές επιφέρουν. Η δύναμη της ΄΄εικόνας΄΄. Ο φόβος, ο τρόμος, η ηδονή, το βλέμμα, η αδυναμία, η δύναμη, το να αφήνεται κάποιος στη μοίρα του, στο έλεος κάποιου άλλου.
Ηδονίζομαι να σκέφτομαι ότι πονάω κάποιον, τον φέρνω στα όρια του, παίζω με το μυαλό του. Δε μ'ενδιαφέρει να βλέπω το πρόσωπό του αλλά μου δίνει ικανοποίηση το να βλέπω τα μάτια του. Δεν μ'ενδιαφέρει τι νιώθει, τι σκέφτεται, τι θέλει η τι χρειάζεται συνήθως στις φαντασιώσεις μου. Μενδιαφέρει να τον φτάσω μέχρι εκεί που θέλω. Μέχρι τέρμα.
Όταν αφήνομαι ή χρησιμοποιούμαι εγώ εκεί ο Άλλος έχει πάντα συγκεκριμένο πρόσωπο που μου προκαλεί αυτό το ερέθισμα. Δεν κάνω ακραίες εικόνες, συνήθως είναι πιο ερωτικές ή ενέχουν πιο έντονα το στοιχείο της παράδοσης. Δεν σκέφτομαι πως και τι. Σκέφτομαι την φράση ΄΄ότι θέλετε΄΄ και αυτή ειναι αρκετή για ποτάμια στο μυαλουδάκι και το μουνάκι.
αχ.. αυτά νομίζω  

 

Πιστευω οτι οι φαντασιώσεις ειναι δυο ειδων:

Α) νοσταλγούμε, φαντασιωνόμαστε μια βιωμένη ηδη αίσθηση, με βάση μια προηγουμενη εμπειρια, άσχετα εαν τη συσχετίζουμε με τα παρελθόντα ίδια πρόσωπα, ωστόσο αναζητούμε να αντλήσουμε τη βιωμενη άισθηση. Στην ίδια κατηγορία και φαντασιώσεις που ξέρουμε δυνητικά ότι ειναι εντός των ορίων μας.

β) φαντασιώσεις που πλάθονται στο μυαλο, επειδή αυτό 'τρέχει', που ξέρουμε ότι είναι εκτός των δυνητικών μας ορίων ή ίσως κάπου ενδιάμεσα [?]

 

Πάντοτε δίνω την έμφαση στο άλλο πρόσωπο. Ιδιαίτερη σημασία έχουν τόσο ο τρόπος με τον οποίο μου απευθύνεται όσο και οι πρακτικές που χρησιμοποιεί για να με ελέγξει. Επίσης πάντοτε φαντασιώνομαι πράξεις με άτομα που ήδη γνωρίζω ή έστω έχω συναντήσει μία φορά (για οποιονδήποτε λόγο).Το βάρος πέφτει στην αλληλεπίδραση, χωρίς να θέτω κάποιο συγκεκριμένο πλάνο - χώρο. Στα πλαίσια των φαντασιώσεων μου πάντοτε φαντάζομαι τον εαυτό μου, χωρίς όμως να δίνω κάποια παραπάνω σημασία σε εμένα. Δυστυχώς μία σειρά φαντασιώσεων μου είναι μάλλον δύσκολο να λάβουν χώρο επί του πρακτέου λόγω μίας σειράς περιορισμών.

 

Από τα πιο ωραία νήματα που βρήκα σε αυτή την ενότητα, γι' αυτό και το επαναφέρω.
Δυστυχώς δεν έχω πολλά να προσθέσω αφού η ίδια η νηματοθέτρια με κάλυψε 90% με την εξής φράση

Ο φακός εστίασης είναι στο άλλο πρόσωπο, στο bottom μέλος. Αυτός είναι ο πρωταγωνιστής. Ποτέ δε μου άρεσε ν'αποτελώ το λατρευτικό αντικείμενο. Η προσήλωσή μου βρίσκεται στις αντιδράσεις εκείνου που σαδίζω, που δοκιμάζω πράγματα πάνω του, που τον χρησιμοποιώ. Το βλέμμα του, οι αντιδράσεις του σώματος, οι φωνές του, τα δάκρυά του. Μου αρέσει να παρατηρώ, λοιπόν, τ'αποτελέσματα των πράξεών μου.

Το 10% είναι το ότι ο 'φακός' εστιάζει πολύ περισσότερο στα χαρακτηριστικά του προσώπου της και τους μορφασμούς της και λιγότερο στο υπόλοιπο σώμα. Επιπλέον δίνω σημασία στο 'κλίμα', το οποίο επηρεάζεται κυρίως από την 'ψυχολογία' της την δεδομένη στιγμή (αγωνία, έκσταση, βιασύνη κλπ...)

 

Απλά ζωγράγραφισες…