Ἐν ἀνθρώποις Εὐδοκία

…

 

Λίγο μαλακοπίτουρας μου φαίνεται ο Στέφαν    

*αυτό δεν έχει να κάνει με την γραφή σου @Arioch που είναι υπέροχη  

 

Ο καθένας ό,τι καταλαβαίνει. Δεν έχω να απαντήσω κάτι.

 

Δεν έχω φτάσει ακόμα εδώ αλλά είδα ότι μπήκε φρέσκο πράγμα.. Αχ δεν θα κοιμηθώ απόψε, την βλέπω τη δουλειά

 

αυτό το σχόλιο αγαπητή, είναι casus belli!!!

 

Χαχαχα είμαι σίγουρη ότι ο Στέφαν δεν θα παρεξηγηθεί πάντως  

 

    Αν πω ότι θέλω κι άλλο θα με πείτε υπερβολική;

 

Κάτω τα χέρια από το Στέφανο!!!
Και ναι. Θέλουμε κι άλλο!!!

 

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~
39.12 - Το μηδέν και το άπαν
~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~​

Κατερίνα

Είχαν περάσει 8 ημέρες από εκείνο το Σάββατο. Δεν είχα πει εννοείται κουβέντα στο Harry για εκείνη τη νύχτα. Ούτε με το Στέφανο είχα επανέλθει.

Οι μέρες στη Βελίκα είχαν κυλήσει πολύ όμορφα. Η Φανή δεν εννοούσε να ξεκολλήσει από την αγκαλιά του νονού της για να φύγει με τον πατέρα της για Αθήνα και εν συνεχεία με τους παππούδες της για Κρήτη.

Τους κουνούσαμε το χέρι ενώ το αυτοκίνητο του Stefan απομακρυνόταν.

- «Feel like an afternoon by the seaside?» με ρώτησε ο Harry.
- «Certainly Master» του αποκρίθηκα και ανέβηκα στο σπίτι για να ετοιμαστώ.

Δεν χάσαμε σχεδόν δευτερόλεπτο σωματικής επαφής, μέσα και έξω από το νερό. Απολάμβανα τις βουτιές στα νερά του Αιγαίου και την ωκεάνια γαλήνη των νερών του προσωπικού μου ωκεανού: του Harry.

Ήπιαμε ούζο, ο Harry αγαπούσε το ούζο τα καλοκαιρινά βράδια που περνούσε στην Ελλάδα, φάγαμε, μιλήσαμε για τόσα. Για εκείνο το βράδυ, όμως, κουβέντα. Με προτροπή του Harry ζήτησα το λογαριασμό.

- «Catherine, look me in the eyes».

Καθώς ούτως ή άλλως τον κοιτούσα στα μάτια ήξερα ακριβώς τι ερχόταν. I have seen it coming.

- «How do you feel about last Saturday?»
- «Kind of jealous Master» ήταν παραπάνω από άσκοπο να προσπαθήσω να πω ψέματα στον Harry. Ακόμη και αν το ήθελα. «But I know Stefan and you, of course, know much better than me so I’m dealing with it, and I will get over it, I can promise you that».
- «Is there anything you need to ask me?».
- «No Master».
- «Is there anything you need to tell me?».
- «That I always wish – no wish, something more, something like night prayer – that you do not forget me. Even when countries and oceans away».
- «Remember when I asked you, when I gave you the task to read my 10 favorite books?»
- «Certainly Master».
- «Remember which one you chose for me? Which character you chose?»
- «The Magus, John Fowles. I chose Maurice Conchis».
- «What about you?».
- «Master and Margarita, Mikhail Bulgakov. I was Margarita».
- «Why? Why you chose to be her?»
- «Because she was strong, nothing could corrupt her, not devil himself, nothing could draw her attention, distract the deep love she felt for the Master».
- «One more…»
- «That the devil calls her ‘proud woman’ because she asks for nothing from the powerful ones».
- «Indeed, my lady, my beautiful brunette»

Ανηφορίσαμε προς το σπίτι. Ο Harry έκλεισε την πόρτα πίσω του.

- «Go to our room» με διέταξε.

Ανέβηκα. Και ο Harry ακριβώς πίσω μου. Μου έδειξε το τραπεζάκι με τη σύνθεση κεριών. Ο Harry λάτρευε τα κεριά.

- «Put them in a circle. A circle you can stand in the middle of. And light them up. No clothes.»

There in the middle of the circle he stands
Searching, seeking
With just one touch of his trembling hand
The answer will be found

Έφτιαξα τον κύκλο. Άναψα όλα τα κεριά. Μπήκα μέσα από την περίμετρο. Ο Harry έβαλε μουσική.

- «Now dance for me».

Χαμογέλασα. Σήκωσα τα μαλλιά μου. Τι μουσική. Τι μελωδίες. Τι θείος ρυθμός. Τι μαέστρος, πάνω από όλα! Ο Harry κάθισε στην αποικιοκρατικού στυλ πολυθρόνα του και με κοίταζε. Τα μάτια του – ω αυτά τα μάτια του- πετούσαν φλόγες. Μετά από λίγη ώρα κι ενώ βυθιζόμουν στο γνώριμο τρανς σηκώθηκε και με πλησίασε. Με τα χέρια του περιέγραψε το σώμα μου. Έγειρα πίσω ηδονικά το κεφάλι μου. Και τότε με δάγκωσε στο λαιμό δυνατά, βυθίζοντάς με στα τρίσβαθα του τρανς μου. Του τρανς του δηλαδή, ποτέ δεν θα υπήρχε τρανς χωρίς αυτόν. Ξεφύσησα. Εξέπνευσα πόνο, ηδονή, ανακούφιση.

Ο Harry… o Harry περιέγραψε, μεταφορικώς και ετυμολογικώς ακριβέστατα, τα όρια του κόσμου. Ήταν κάτι που το είχα ανάγκη όπως είχα ανάγκη τον αέρα που αναπνέω. Που χωρίς το Harry δεν θα το γνώριζα ποτέ. Το ουράνιο ύψος, το ανέσπερο βάθος.

Έκανε ένα βήμα πίσω χωρίς να σταματήσει να με κοιτά.

Ήμουν… ήμουν όλα!

Ήμουν ουρί του παραδείσου.

Ήμουν φυλακισμένη στο βαθύτερο μπουντρούμι της κολάσεως.

Ήμουν ο αγιότερος των αγγέλλων.

Ήμουν η πιο εκμαυλισμένη μάγισσα, που δεν μπορούσαν χίλιες πυρές να με εξαγνίσουν.

Ήμουν η Μαρία η Μαγδαληνή. Κουβαλούσα όλες τις αμαρτίες της Οικουμένης κι όμως έπλενα τα πόδια του πιο άσπιλου των Ανθρώπων. Και αυτό ήταν ο καθαρμός μου.

Ο Harry άρχισε να σηκώνει αργά και τελετουργικά τα κεριά και να τα χύνει επάνω μου. Καιγόμουν. Με φλόγιζε η επιθυμία. Με πονούσε η πύρινη ακόλαστη λαιμαργία του σώματος. Με εξάγνιζε.
Αφού τελείωσε με όλα τα κεριά πήρε στα χέρια του το crop. Έσπασε και το τελευταίο κομμάτι κεριού που είχε παγώσει κάνοντας κρούστα πάνω μου. Η φωτιά, το αλάτι. Πώς με πονούσαν. Το χέρι του. Πώς με ηρεμούσε.

Πήρε το whip. Μου χάιδεψε με το τσουχτερό του χάδι όλο το σώμα.

Με φίλησε μέχρι τα βάθη του λάρυγγά μου. Μέχρι τα βάθη της ψυχής μου.

Πέρασε το χέρι του στα μαλλιά μου και με τράβηξε στο κρεβάτι. Με έστησε με το πρόσωπο στον τοίχο. Έβαλε τα χέρια μου να πιάνουν τα σιδερένια κάγκελα του.

- «You will not stop holding them. Not for a single moment»
- «Yes Master»
- «What will follow is for last Saturday. What were you thinking Catherine?»

Η πρώτη με το cane με έκανε να θέλω να ουρλιάξω.

- «What were you thinking?»

Η δεύτερη με έκανε να τρέμω.

- «How could you ever doubt? Thousands of miles away, thousands of women in my life, you were always unique! Always! No one, no one can ever be my Catherine. When will you finally realize? When Catherine? It’s been 20 years. How can you be so blind?»

Δεν ήταν θυμωμένος. Δεν είχα δει ποτέ το Harry θυμωμένο. Ήταν αυστηρός. Τα λόγια του έπεφταν λεπίδες πάνω μου. Κι όμως. Με κάθε κουβέντα, κάθε χτύπημα του cane η ψυχή μου αλάφρωνε. Δεν πονούσα. Δεν με πονούσε τίποτα πια. Και όχι στο σώμα. Την ψυχή μου, δεν την πονούσε τίποτα πια. Κάθε λέξη, κάθε χτύπημα και πιο κοντά στην ίαση.

- «I am sorry Master» μπόρεσα να ψελλίσω και άρχισαν τα μάτια μου να τρέχουν ποτάμι. Όχι θλίψη. Μόνον λύτρωση. Μόνον ανακούφιση. Μόνον χαρά.
- «Evi is perfect for Stefan. And you will have to live with that for the rest of your life. Evi has a perfect love for Fani. And you will have to be grateful for that for the rest of your life. She is a gift from gods for you family.»
- «She is» παραδέχτηκα. Με κάθε ειλικρίνεια. Χωρίς ίχνος ζήλειας. Η Εύη… η Εύη μας, ήταν μέλος της οικογένειάς μας. Όπως ήταν και ο Harry. «She is family to us Master. As you are».
- «Ι am not only family to you my beautiful brunette.»
- «Ι am part of you Master, I know» προσπάθησα να πω αλλά με έκοψε.
- «You don’t belong to me. You never belonged to me, Catherine.»
- «Master…»
- «It is what it is, my beautiful brunette.»

Ήρθε πίσω μου. Κόλλησε πάνω μου. Μπήκε όλος με μια κίνηση μέσα μου. Άρπαξε τα στήθη μου, με κόλλησε πάνω του και μπήκα στο ρυθμό του. Και οι δυο στον κοσμικό ρυθμό του Σύμπαντος. Πήρε το σώμα μου. Πήρε την ανάσα μου. Το είναι μου όλο. Άδειασε μέσα μου βγάζοντας έναν βρυχηθμό πάνθηρα την ώρα που λυγμοί ηδονής έβγαιναν από το στόμα μου.

It is what it is… μα αυτή τη στιγμή, σε αυτό το χώρο, σε αυτό το χρόνο ήμουν δική του, δική του και μόνο.

Ήμουν το μηδέν και το άπαν.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)
(Το παραπάνω κεφάλαιο γράφτηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου από την @margarita_nikolayevna την οποία ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου. Ουσιαστικά την τελευταία πρόταση και τον τίτλο έβαλα, τίποτε άλλο!)

 

Εδώ δοξάζετε αλλά το Μυρσινάκι το έχετε αφήσει μοναχούλι, τέτχιοι είστε!

 

Μην λες τετοια!Την Μυρσίνη και τον Μιλτακο τους εκτιμαμε!

 

μα δε σε προλαβαίνουμε λατρεμένε μας συγγραφέα!!!