Μυρσίνη υμίν

Προτιμώ τα τετράποδα παιδιά, δεν μπορώ να ταυτιστώ.

 

Yet, τα δίποδα κυκλοφορούν ανάμεσα μας  

 

@Arioch βάλε καμία γάτα η κανένα σκύλο στη μίξη.  

 

Συγγνώμη τώρα, αλλά αν μαζί του είχε τη γάτα του και όχι παιδιά, πως θα καθάριζε η άλλη τα ψάρια και γιατί;

 

Κεφάλαιο 3: Ες Μακεδόνας

Με κοιτούσε χαμογελαστή, σαν ένα βάρος να είχε φύγει από πάνω της. Δεν ήξερε τι ήθελε, είχε τις φαντασιώσεις της και τη στρεβλωμένη, στα δικά τουλάχιστον μάτια, γνώμη για το BDSM. Είχα προσπαθήσει να δω τις 50 αποχρώσεις του γκρι και δεν την πάλεψα ούτε με το fast forward. Θα μου πεις τόσα χρόνια με την Άννα ξέμαθα. Ίσως εκεί να ήταν το λάθος, που βανιλέψαμε. Δεν ξέρω. Θα μου πεις άσχετοι ήμασταν και οι δύο, βαφτίστηκα master, βαφτίστηκε slave και φάτε χώμα ρεεεεε.

Τελικά φάγαμε τα μούτρα μας, μετά η δουλειά τον Αφέντη και Γουλιέλμος τέλος. Και αντί να κάνω δύο βήματα πιο πίσω έπεσα ακόμα περισσότερο με τα μούτρα στη δουλειά. Και να που ένας σπόρος με έκανε να βγω από το καβούκι μου πάλι.

Την πήρα στην αγκαλιά μου, την έγειρα στον καναπέ και τη φίλησα βαθιά. Μόνο φιλί, τίποτε άλλο. Δεν υπάρχουν vanilla ανάγκες, υπάρχουν ανθρώπινες ανάγκες και αυτή τη στιγμή και οι δυο μας είχαμε ανάγκη από απλή τρυφερότητα.

Διέκοψα το φιλί και τραβήχτηκα και η αλήθεια είναι ότι με άφησε κάπως απρόθυμα. Win-Win, γράφει και το κοντέρ αν μη τι άλλο.

- «Χμμμ είμαι. Με τον τρόπο που με κοιτάτε, μάλλον κάτι λάθος έκανα πάλι» είπε σαν να διάβασε τη σκέψη μου.
- «Πώς σε κοιτάω, δηλαδή;»
- «Θα σου μαυρίσω τον ποπό, σπόρε.»
- «Σήμερα όχι, είναι και μέρες που έχεις δίκιο.»
- «Να, αυτά δε μ’ αρέσουν» μου είπε παιχνιδιάρικα.
- «Ε καλά, αν είναι να χαλάσουμε τις καρδιές μας στον μαυρίζω και τώρα!»
- «Δεν εννοούσα αυτό!»
- «Πάει τώρα, το έχασες το δίκιο σου!»
- «Μου μένουν τρεις-τέσσερις μέρες ακόμα!»
- «Καλά το πας. Το κοντέρ έχει περάσει τας Μακεδόνας και κατευθύνεται προς βοράν!»
- «Να σας κάνω δυο ερωτήσεις;»
- «Την μία την έκανες»
- «Το περίμενα, γι’ αυτό φρόντισα να κρατήσω καβάτζα!»
- «Clever girl!» της είπα.
- «Εσείς είχατε ποτέ υποτακτική;»
- «Αμέ! Και με σφραγίδα και με slave contract και με τα όλα του!»
- «Με κοροϊδεύετε;»
- «Καθόλου.»
- «Και;»
- «Υπήρχε ένα μικρό προβληματάκι.»
- «Τι προβληματάκι;»
- «Σφραγίδα είχαμε, contract είχαμε, όρεξη είχαμε… master και slave δεν είχαμε!»
- «Ναι, θα έλεγα ότι αυτό είναι μια σοβαρή παράληψη.»
- «Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα. Αλληλοβαφτιστήκαμε master and slave και όποιον πάρει ο χάρος.»
- «Δεν πήγε καλά, ε;»
- «Τρίκαλα, μη σου πω και Καρδίτσα. Έχω και δικαστική απόφαση που αποδεικνύει του λόγου το αληθές.»
- «Η Άννα ήταν η υποτακτική σας;»
- «Στα χαρτιά, ναι.»
- «Πριν, είχατε κάποια;»
- «Όχι, πριν είχα απλά τις φαντασιώσεις μου.»
- «Αρκεί που βγήκατε σοφότερος.»
- «Δε βαριέσαι, όλοι στο κεφάλι κάποιου κασίδη μαθαίνουμε. Such is life.»
- «Δεν ακούγεται πολύ ενθαρρυντικό αυτό.»
- «Όπως λέει και ένας φίλος, αυτός που μου κόλλησε το “μπουμπούνα”, είναι αυτό που είναι.»
- «Τον κασίδη τον ρωτάμε;»
- «Όχι βέβαια. Ο κασίδης είναι ελεύθερος να αποχωρήσει αν δε θέλει.»
- «Ο κασίδης θα σας κάτσει στο σβέρκο και να σκάσετε!» μου δήλωσε κάνοντάς με να σκάσω στα γέλια.
- «Η ιδέα είναι εγώ να κάτσω στο σβέρκο του κασίδη και να σκάσει αλλά μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι μα πάνω απ’ όλα η χρήση του δεύτερου πληθυντικού!»
- «Ομολογώ ότι έτσι όπως το θέτετε ένα δίκιο το έχετε.»
- «Το ξέρω. Σήκω όρθια.»

Σηκώθηκε.

- «Βγάλε πουκάμισο και παντελόνι.»

Με κοίταξε λίγο αβέβαιη.

- «Γράφει…»
- «Είστε ένας κοινός εκβιαστής, αυτό έχω να πω!» μου είπε και έβγαλε πουκάμισο και παντελόνι, μένοντας με το φανελάκι που φορούσε, το σουτιέν και το εσώρουχό της.
- «Κάτσε εδώ, επιστρέφω αμέσως.» της είπα και πήγα μέσα στο δωμάτιο και έβγαλα το τσαντάκι με τα σύνεργα. Το άνοιξα και έβγαλα δύο nipple clamps και το crop. Γύρισα στο σαλόνι, ήταν ακόμα εκεί που την είχα αφήσει.
- «Βγάλε φανέλα και σουτιέν» τη διέταξα. Ξεφύσησε αλλά τα έβγαλε. Εμένα μια χαρά που φαινόταν το στήθος της πάντως.
- «Άουτς!» μου είπε.
- «Τι άουτς, ακόμα δεν άρχισα!»
- «Προθερμαίνομαι, οι ρώγες μου είναι ευαίσθητες αυτές τις μέρες.»
- «Καλά, αν δεις ότι δεν το αντέχεις…» είπα και σταμάτησα.
- «Ναι;»
- «Σφίξε τα δόντια σου»
- «Είπα κι εγώ!»

Της πέρασα τα clamps, δεν ήταν ιδιαίτερα δυνατά αλλά η Μυρσίνη δαγκώθηκε.

- «Άλλαξα γνώμη, φόρα το παντελόνι σου, θα σε δείρω άλλη μέρα!»
- «Τι καλός που είστε, με σκλαβώνετε!»
- «Αυτή είναι η ιδέα άλλα όπως το συνεχίζεις σε βλέπω με μαύρο ποπό σήμερα.» της είπα σε σοβαρό τόνο.

Αντί απάντησης φόρεσε στα γρήγορα το παντελόνι της. Της έβγαλα τα clamps από τις ρώγες και τα άφησα στο τραπεζάκι.

- «Φόρεσε μόνο το φανελάκι σου και έλα κάτσε δίπλα μου.»
- «Τσακίζομαι» μου είπε και φόρεσε το φανελάκι της σε χρόνο ρεκόρ και έριξε ένα σάλτο στον καναπέ.
- «Άλλαξα γνώμη, κάτσε πάνω στα πόδια μου» της είπα.
- «Σήκω-σήκω κάτσε-κάτσε θα μ’ έχετε;»
- «Αυτό ήταν, κατέβασε το παντελόνι σου αλλά μην το βγάλεις τελείως. Σκύψε στην πολυθρόνα.»

Κατέβασε το παντελόνι της και στήθηκε στην πολυθρόνα. Ωραία, καλά πήγαινε και από στήσιμο, καλά θα περάσουμε. Πήγα από πίσω της.

Της τράβηξα μια πολύ δυνατή, την έκανα να χοροπηδήσει.

- «Άουυυυυ» μου είπε. Και μετά έπεσε και δεύτερη, εξίσου δυνατή. Και μετά τρίτη. Σταμάτησα. Πήγα και την έπιασα από το μαλλί και τη γύρισα προς εμένα.
- «Δεν είναι όλες οι ώρες για παιχνίδια.»
- «Σας ζητώ συγνώμη» μου είπε και το πρόσωπό της συννέφιασε.
- «Ντύσου και πήγαινε κάτσε με την μύτη στον τοίχο, δίπλα από το τζάκι. Σκέψου καλά τι έκανες.»
- «Μάλιστα… σας ζητώ συγνώμη.»
- «Κάτι είπα.»

Πήγε δίπλα στο τζάκι και ακούμπησε την μύτη της στον τοίχο. Πήρα το τάμπλετ και μπήκα να χαζολογήσω στο Facebook. Την άφησα γύρω στη μισή ώρα με την μύτη στον τοίχο.

- «Έλα εδώ.»
- «Μάλιστα» μου είπε και ήρθε και στάθηκε μπροστά μου.
- «Τι έχεις να μου πεις;»
- «Σας ζητώ συγνώμη, ειλικρινά.»
- «Τι έκανες;»
- «Παρασύρθηκα από το παιχνίδι.»
- «Σε προειδοποίησα.»
- «Έχετε δίκιο, δεν έχω δικαιολογία.»
- «Μου αρέσει το παιχνίδι αλλά όταν σοβαρεύω θέλω να σοβαρεύεσαι κι εσύ.»
- «Μπορώ να κάτσω;»
- «Ναι, κάτσε»
- «Δίπλα σας, να υποθέσω.»
- «Ναι, δίπλα μου.»
- «Λέτε ότι δεν είμαι υποτακτική αλλά μου κάνετε γυμνάσια.»
- «Ναι δεν είσαι, ναι σου κάνω γυμνάσια.»
- «Γιατί το κάνετε αυτό;»
- «Γιατί μου μιλάς στον πληθυντικό;»
- «Δεν ξέρω… δεν… δεν μου βγαίνει αλλιώς.»
- «Δεν σου βγαίνει ή απλά το έχεις ακούσει και το συνεχίζεις σαν παπαγάλος επειδή κάποιος στο είπε;»
- «Δε μου βγαίνει, αλήθεια σας λέω. Θέλετε να σας δείξω τους διαλόγους να δείτε με άλλους; Στον ενικό τους μιλάω. Μου αρέσει ο τρόπος που γράφετε, μου αρέσει που σέβεστε το συνομιλητή σας… δεν ξέρω, δε μου βγαίνει.»
- «Χθες το βράδυ μου έστειλες στο SMS καληνύχτα Κύριε. Δεν είμαι ο Κύριός σου.»
- «Δεν μου πήγαινε να γράψω Μιλτιάδη και μου απαγορέψατε να χρησιμοποιήσω και το Βρασίδας» είπε χαμογελώντας μου σκανταλιάρικα.
- «Θα σε μαυρίσω πάλι.» της είπα αυτή τη φορά χαμογελαστά.
- «Σας αρέσει, σας κάνει να χαμογελάτε. Μου αρέσει να σας κάνω να χαμογελάτε. Δεν… δεν ήθελα να σας στεναχωρήσω προηγουμένως. Νόμιζα ότι παίζετε και έπαιζα κι εγώ.»
- «Ναι μου αρέσει. Αλλά προηγουμένως ήθελα απλά να σε πάρω στην αγκαλιά μου. Ήθελα μια τρυφερή αγκαλιά.»
- «Ουφ. Έτσι μου έρχεται να ξαναπάω στον τοίχο.»
- «Ρωξάνη όχι πρωτοβουλίες εμού παρόντος!»
- «Το δίκαννο» μου είπε γελώντας.
- «Κι έχει και ένα περίεργο σχήμα η μύτη σου απόψε!»
- «Μια χαρά είναι η μυτούλα μου, γαλλική-γαλλική!»
- «Είναι ανάθεμά τη. Είσαι μια ζωγραφιά άθλιε σπόρε.»
- «Αγκαλίτσα;;;;;» μου είπε κοιτώντας με σαν κουτάβι.
- «Ορίστε, topping from the bottom!»
- «Ναι, ομολογώ ότι ήτο μία αποτυχημένη απόπειρα. Με βλέπω να αφήνω αποτύπωμα στον τοίχο.»
- «Και τι αποτύπωμα, γαλλικό!»
- «Θα δώσει ένα αριστοκρατικό τόνο, να τα λέμε αυτά!»
- «Έλα πάνω μου μωρή μαϊμού!» της είπα και η αλήθεια είναι ότι το έκανε παραδείχνοντας ενθουσιασμό.

Την έπιασα από την πλάτη και την έσπρωξα προς εμένα και τη φίλησα. Πόσο μου είχαν λείψει αυτά τα απλά πράγματα. Ένα φιλί, ένα χάδι. Το παρελθόν δεν αλλάζει, δεν έχει νόημα να το σκέφτομαι. Πέρασε τα χέρια της στο σβέρκο μου και άρχισε να με χαϊδεύει απαλά ενώ οι γλώσσες μας πάλευαν θαρρείς μανιασμένες μέσα στα στόματά μας. Έχασα την αίσθηση του χρόνου, εγώ τη χάιδευα στην πλάτη και στη μέση και η Μυρσίνη μου χάιδευε και μου έτριβε απαλά το σβέρκο.

Σταματήσαμε λίγο αργότερα.

- «Το ερχόμενο Σαββατοκύριακο θα έχω τις μικρές.»
- «Ναι, μου το είπατε.»
- «Είναι πολύ νωρίς ακόμα Μυρσίνη… Εννοώ δεν θέλω να μπεις στη ζωή τους και μετά αν δεν περπατήσει να χαθείς. Σε συμπάθησαν πολύ αλλά είναι πολύ νωρίς για να μπεις στη ζωή τους. Σήμερα απλά πήγαν να φάνε με το μπαμπά που έτυχε να είναι με μια φίλη.»
- «Ναι, σας καταλαβαίνω. Έχετε δίκιο.»
- «Είσαι πολύ μικρή για να… είσαι πολύ μικρή… Για να επωμιστείς το βάρος δύο παιδιών που δεν είναι καν δικά σου. Εννοώ…»
- «Καταλαβαίνω τι εννοείτε, όπως καταλαβαίνω και το φόβο σας. Δε θέλω να σας πω μεγάλα λόγια που μετά θα καταπιώ.»
- «Φοβάμαι ότι γρήγορα θα κουραστείς και θα απογοητευτείς.»
- «Επειδή γίνεστε ανθρώπινος; Επειδή δεν είστε παντοδύναμος; Επειδή δεν ήρθατε με το άσπρο άλογο αλλά με το γκρι SUV και δύο παιδικά καθίσματα πίσω; Ο μόνος χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν δίνεις και ξέρετε κάτι; Δεν είναι καν αγώνας.»
- «Ο ενθουσιασμός δεν είναι καλός σύμβουλος.»
- «Δεν είναι ενθουσιασμός. Όπως λέει και ο φίλος σας “είναι αυτό που είναι”. Όπως έλεγε και ο μπαμπάς μου, “αυτό το φύλλο μου μοίρασαν, αυτό το φύλλο θα παίξω”.»
- «Σοφός ο μπαμπάς σου.»
- «Ναι ήταν. Έπαιξε με το φύλλο που του μοιράστηκε. Έχασε στο τέλος, αλλά έπαιξε.»
- «Λυπάμαι, Μυρσίνη μου.»
- «Δεν ήταν εύκολο για τη μαμά μου. Χήρα με μια κόρη στα 10 και ένα γιο στα 5 και χωρίς άλλο εισόδημα πέρα από τη σύνταξη. Δεν ήταν εύκολο. Μα δε μου έλειψε τίποτα απ’ όσα πραγματικά χρειαζόμασταν ούτε σε εμένα ούτε στον Νάσο. Μετά η μαμά γνώρισε τον Παναγιώτη. Αν δεν υπήρχε και ο Παναγιώτης δε θα μπορούσα να δηλώσω Αθήνα. Όχι ότι τους περισσεύουν, έκανα διάφορες δουλειές όσο σπούδαζα. Γκαρσόνα, μπαρίστα, ιδιαίτερα όπου και όταν έβρισκα. Το πιστεύετε ότι πρόπερσι πήγα για πρώτη μου φορά διακοπές μόνη μου; Σκηνή, μη φαντάζεστε αλλά δε θα το αντάλλαζα ούτε με πεντάστερο. Καλά, με πεντάστερο μπορεί και να το αντάλλαζα, αλλά φαντάζομαι καταλαβαίνετε τι θέλω να πω.»

Δεν είπα κάτι, απλά τη χάιδευα τρυφερά στην πλάτη.

- «Δεν είχα εύκολη ζωή, ούτε τώρα είναι. Μεροδούλι μεροφάι. Καταλαβαίνω την ανησυχία σας για τις κόρες σας αλλά αν αυτό σημαίνει ότι κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο δε θα σας βλέπω ή έστω θα σας βλέπω στα κλεφτά και στα γρήγορα ας είναι. Αυτό το φύλλο μου μοιράστηκε, με αυτό το φύλλο θα παίξω.»
- «Σκληρή καριόλα»
- «Ναι αλλά μην το πείτε στο φόρουμ γιατί είμαι και κοντή και ο μελιτζανοροζουλί καριόλης ούτε με αυτό αστειεύεται. Σφιχτόκωλος καριόλης!»
- «Βία στη βία της εξουσίας!»
- «Viva la revolution!»

Δεν είπαμε τίποτα για μερικά λεπτά. Η Μυρσίνη έπεσε στην αγκαλιά μου και ακούμπησε το κεφάλι της στο λαιμό μου κι εγώ πέρασα το χέρι μου πίσω της και άρχισα να της χαϊδεύω τρυφερά τα μαλλιά.

- «Ες Μακεδόνας;»
- «Ες Μακεδόνας» μου απάντησε και σήκωσε το κεφάλι της βρίσκοντας με το στόμα της το στόμα μου και κάνοντάς τα να ενωθούν.

Ες Μακεδόνας, λοιπόν.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΔΩ ΤΙ ΘΑ ΠΡΩΤΟΠΡΟΛΑΒΩ!)

 

Ώπα ώπα!
Ποιοοοος φίλος είναι αυτός;;;

 

Εσύ ποιος λες;;;  

 

Κάτι είχα υποψιαστεί και όταν η Φανή μίλησε για κάποια φίλη της Μυρσίνη   

 

Όχι, καμία σχέση η μία Μυρσίνη με την άλλη  

 

Χίλια συγνώμη αν δεν ταιριάζει εδώ,είμαι δηλωμένη φαν του Στέφανου,η καρδούλα μου πηδησε από χαρά με τον φίλο που αναφέρθηκε, αλλά αυθόρμητα με ήρθε αυτό στο μυαλό  

 

Το γνωρίζω αυτό και λογικό αν σκεφτούμε το χρονικό βαση του αναφερόμενου "μπουμπουνας", απλά το είπα ότι εφόσον εγώ ήρθα πρόσφατα στο φόρουμ και παρακολουθώ ταυτόχρονα και τα δύο ήταν ενδιαφέρον που έιδα το ονομα Μυρσίνη και στα δυο.  

 

Κεφάλαιο 4: Γυναίκες με παρελθόν, άντρες με μέλλον

Βρεθήκαμε κάμποσες φορές μέσα στην εβδομάδα καθώς από Παρασκευή απόγευμα θα είχα τις κορούλες μου. Όταν τις γύρισα στη μητέρα τους την Κυριακή στις 18:00 κατέβηκα σφαίρα στο Μαρούσι και πήρα το σπόρο και πήγαμε στο the mall να παίξουμε bowling. Ούτε εγώ είχα παίξει ποτέ ούτε η ίδια αλλά είχε πολλή πλάκα.

- «Απαπαπα» είπα όταν σηκώθηκα από τη σαβούρδα που έφαγα δίνοντάς το χέρι στη Μυρσίνη για να τη βοηθήσω να σηκωθεί. Είχα πάει πιο μπροστά απ’ ότι έπρεπε και γλιστρώντας έφυγα μαζί με τη μπάλα. Η Μυρσίνη έτρεξε ανήσυχη προς εμένα και έφαγε και εκείνη τη σαβούρδα της αλλά πέρα από τους αερόσακους είχε και εμένα στο πάτωμα. Σκάσαμε και οι δύο στα γέλια.
- «Δε χτυπήσατε έτσι;»
- «Πέραν από την πληγωμένη μου υπερηφάνεια δεν έχω πάθει καμιά αβαρία. Εσύ;»
- «Εγώ έπεσα στα μαλακά!» μου είπε.
- «Δύσκολο είναι το ρημάδι και δεν του φαινόταν» παρατήρησα.
- «Εμένα μου λέτε; Έχω ξεμασχαλιαστεί!»
- «Πλάκα έχει πάντως αν και μας βλέπω να φεύγουμε με καροτσάκι!»
- «Ναι! Δεν είχα παίξει ποτέ στη ζωή μου!»
- «Θα το βάλω στο πρόγραμμα, είχε δίκιο τελικά!»
- «Ποιος είχε δίκιο;»
- «Ο φίλος που μου κόλλησε το μπουμπούνα. Έρχεται συχνά και παίζει bowling με την κόρη του.»
- «Κακές επιρροές, εγώ αυτό έχω να πω! Σπόρο με ανεβάζετε μπουμπούνα με κατεβάζετε!»
- «Ναι φουκαριάρα μου σε βλέπω πόσο υποφέρεις!»
- «Στωική καριόλα. Ορίστε, κόλλησα κι εγώ!»

Όταν τελειώσαμε από το bowling πήγαμε να κάτσουμε σε μια καφετέρια. Είχε αρχίζει και με πονούσε το χέρι μου. Ώρα είναι να αρχίσουμε στα 42 μας τα ιαματικά λουτρά… Και τότε με χτύπησε από το πουθενά! Χαμογέλασα στη σκέψη.

- «Μυρσίνη; Την ερχόμενη Πέμπτη/Παρασκευή/Σάββατο θα κανονίσεις να μην έχεις κανένα μάθημα. Τετάρτη βράδυ θα έχεις τελειώσει.»
- «Χμμμ… έχω κάμποσα μαθήματα αλλά εντάξει, όχι κάτι που δεν μπορεί να αλλάξει. Τι έχετε στο μυαλό;»
- «Εκδρομούλα.»
- «Αχ ναι; Υπέροχα» μου είπε ενθουσιασμένη.
- «Τετάρτη βράδυ θα έρθω να σε πάρω. Θα κοιμηθούμε σπίτι μου και Πέμπτη πρωί-πρωί θα ξεκινήσουμε γιατί είναι και στου διαόλου τη μάνα.»
- «Ναι αλλά να είστε φρόνιμος γιατί εγώ έχω αρχές!»

Τέσσερις φορές είχαμε βγει την προηγούμενη εβδομάδα, 6 φορές με είχε στραγγίσει στο βουνό.

- «Δεν το βλέπω; Αφυδάτωση έχω πάθει!»
- «Ο διαιτολόγος μου, που κακό ψόφο να έχει κατά τα άλλα, μου είπε να παίρνω τις πρωτεΐνες μου. Εντολή γιατρού, πάσα αρχή παυσάτω!»
- «Φαντάζομαι ότι δεν είχε αυτό στο μυαλό του αλλά δε θα χαλάσουμε και τις καρδιές μας!»
- «Ναι, βλέπω πόσο υποφέρετε, καημενούλη μου. Αλλά δε μου είπατε, πού θα με πάτε;»
- «Προς τα μέρη σου. Λουτρά Πόζαρ, θα κλείσω σήμερα το βράδι. Εντάξει, πεντάστερο δεν είναι αλλά δεν είναι και σκηνή!»
- «ΙΙΙΙΙ υπέροχα! Υπέροχα! Μία φορά έχω πάει όλη κι όλη στο Πόζαρ αλλά ήταν πριν πολλά χρόνια!»
- «Αμέ! Και θα κάνουμε και το σπα μας, όλα τα κομφόρ!»
- «Αχ, τέτοια μου κάνετε και με λυώνετε!»
- «Για να μη σκληρύνεις το κάνω! Είσαι και κοντή, δεν είναι ώρα να προκαλέσουμε την οργή του μελιτζανορουζουλί καριόλη που λες κι εσύ!»
- «Για εσάς δεν είμαι καριόλα!»
- «Για όλους τους υπόλοιπους είσαι και κάτσε καλά γιατί εγώ είμαι ζηλιάρης και όχι party animal σαν τον φίλο μου.»
- «Ορίστε, μέχρι και τις παρτούζες θα μου κόψετε! Καταπίεση, αυτό έχω να πω!»
- «Βρε μαϊμού, έχεις κάνει και τέτοια;»
- «Σας είπα, δεν είμαι η Στέλλα Βιολάντη.»
- «Κοίτα να δεις ο σπόρος!»
- «Οι γυναίκες πρέπει να έχουν παρελθόν και οι άνδρες μέλλον. Ποια είμαι εγώ να διαφωνήσω με ολόκληρο Όσκαρ Γουάιλντ?»
- «Πόσες φορές έχεις αλλαξοκωλιαστεί νυμφομανές γύναιο;»
- «Όχι πολλές, μη φανταστείτε. Δυο-τρεις»
- «Δύο ή τρεις;»
- «Ε, μπορεί να ήταν και τέσσερεις!»
- «Όσο πας το χειροτερεύεις!»
- «Σας πειράζω! Δύο φορές το έχω κάνει. Μία με μια συμφοιτήτρια και ένα συμφοιτητή μου και άλλη μία με δύο συμφοιτητές.»
- «Ορίστε, αυτή 24 και παρτουζομένη δις και εγώ στα 42 και παρθένα!»
- «Αν θέλετε να σπάσετε το ρόδι να ξέρετε ότι εγώ δε θα σας χαλάσω το χατίρι. Αν και η αλήθεια είναι, δεν είχα σχέση όταν έκανα τις πομπές μου, οπότε ενδέχεται μετά να σας ανοίξω το κεφάλι, πάντα με τον προσήκοντα σεβασμό!»
- «Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;»
- «Είναι ερώτηση παγίδα, επικαλούμαι το δικαίωμά μου να μη μιλήσω!»
- «Αυτά στους φίλους σου τους Αμερικάνους! Εδώ να σου λείπουν!»
- «Να σας πω κάτι;»
- «Θα σε τουλουμιάσω;»
- «Πιθανότατα αλλά θέλω να το βγάλω από μέσα μου και αν δεν το πω σε εσάς σε ποιον θα τον πώ;»
- «Να πάρω τα υπογλώσσιά μου;»
- «Όχι δεν είναι κάτι φοβερό… απλά… να… αισθάνομαι άσχημα που… όλο εσείς πληρώνετε.»
- «Σοβαρά, τώρα;»
- «Εντάξει δε μου περισσεύουν αλλά ένα καφέ, ένα φαγητό, ένα ποτό έχω να τα πληρώσω.»
- «Ωραία, πλήρωσε εσύ τους καφέδες τώρα και θα τα πούμε την Τετάρτη στο σπίτι. 30 και καλή αρχή.»
- «Αουτς. 30 με τι;»
- «Θα στο φυλάω για έκπληξη.»
- «Εγώ σας το είπα ως όφειλα και από εκεί και πέρα… εσείς αποφασίζετε.»
- «Δεν είμαι Κ σου.»
- «Δεν αλλάζει κάτι.»
- «Ξέρεις, έχεις το δικαίωμα να ασκήσεις βέτο.»
- «Για να γίνουν οι 30 μετά 60; Κορόιδο ψάχνετε;»
- «Μιλάω σοβαρά, Μυρσίνη.»
- «Κι εγώ σοβαρά μιλάω. Όχι για το κορόιδο αλλά αν δε μου άρεσε η σχέση μας δε θα ήμουν εδώ που είμαι. Δίπλα σας… είναι κάτι πρωτόγνωρο… δεν είναι απλά η αίσθηση ζεστασιάς και συντροφικότητας… Νιώθω ασφάλεια μαζί σας… εννοώ… Δε θέλω να πω καμιά χαζομάρα και ακουστεί βαρύ. Αλλά νιώθω πως να σας το πω, πιο ανάλαφρη… πως αν κολλήσω κάπου, αν χρειαστώ βοήθεια σε κάτι… θα έχω εσάς που κατά κάποιο τρόπο θα ξέρετε τι να κάνετε.»
- «Μπορεί και να μην ξέρω, ματάκια μου. Δεν είμαι ο φωτεινός παντογνώστης.»
- «Τότε θα είμαστε δύο που δεν ξέρουμε αλλά δεν εννοώ αυτό. Κοντά σας νιώθω πιο σίγουρη για τον εαυτό μου. Αυτό!»
- «Οι 30 δεν αλλάζουν!»
- «Εγώ σας μιλάω σοβαρά κι εσείς με πειράζετε!»
- «Κι εγώ σοβαρά σου μιλάω, μπουμπούνα!»
- «Κατάλαβα, πάλι δίπλα από το τζάκι θα την περάσω» μου είπε σκανταλιάρικα.
- «Είπαμε να κάνουμε τον τοίχο αριστοκρατικό και είμαστε άντρες, τον λόγο μας τον κρατάμε!»
- «Δια υπεργολάβου!»
- «Τους υπεργολάβους τους πληρώνεις!»
- «Σωστό κι αυτό… εσείς ούτε ένσημο δε μου βάζετε!»
- «Θέλεις και ένσημα σπόρε;»
- «Όχι! Όχι, και δεν ξέρω που έχει φτάσει το κοντέρ! Ο Θεός να μας φυλάει.»
- «Η αλήθεια είναι ότι φιλάω υπέροχα!»
- «Θα πέσει φωτιά να με κάψει αν πω το αντίθετο!»
- «Σπόρε, με έχεις ανάψει πάλι!»
- «Ξέρω ένα καλό μέρος στην Πεντέλη! Μου το έμαθε ο Βρασίδας μου!»
- «Κοίτα που στο τέλος θα μου μείνει ο τίτλος!»
- «Κύριε δε θέλετε να σας λέω, Μιλτιάδη δεν μπορώ να σας πω, τι να κάνω η έρμη; Βρασίδας; Βρασίδας!»
- «Είσαι… είσαι! Από την πρώτη στιγμή σε κάνω χάζι και δεν έχω σταματήσει.»
- «Φιλάκι;;;;;;» μου είπε πάλι με κουταβίσιο βλέμμα.
- «Πάλι τοπάρεις!»
- «Απαπαπα, φωτιά να πέσει να κάψει το διαιτολόγο μου! Όχι να το παινευτώ αλλά είμαι η τέλεια υποτακτική! Αυτοκίνητο δεν έχω για να χαλάσει καθότι μπατίρω, το φαγητό δε μου καίγεται, οι φίλες μου δε μου σκοτίζουν τα ούμπαλα, προθεσμίες δεν έχω να πιάσω, μόνο πίπες και παρτούζες! Ζωάρα!»
- «Το μυαλό της στις παρτούζες.»
- «Πρώτα σου βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι! Για τις πίπες κουβέντα όμως!»
- «Ρωξάνη, εγώ ομιλώ Ρωξάνη!»
- «Zipping it!»
- «Δε μου είπες, τι σου έχει για το βράδι ο βασανιστής σου;»
- «Σαλάτα χορταρικών και με μισή κουταλιά λάδι, δύο φρυγανιές και μια φέτα άπαχη γαλοπούλα.»
- «Ναι, θα ζοριστείς. Εγώ θα πάρω δύο σουβλάκια.»
- «Είστε κακούλης!»
- «Σε λίγη ώρα χορτασμένος κακούλης»

Φύγαμε και πήγαμε να πάρω τα σουβλάκια μου. Καθίσαμε στο τραπέζι και τα έφαγα επιδεικτικά ενώ ο φουκαριάρης ο σπόρος με κοίταγε σα σκυλάκι που το αφήνουν νηστικό.

- «Φιλάκι τώρα που έφαγα το σουβλάκι με το τζατζίκι και το κρεμμύδι» της είπα και τη φίλησα, όχι ότι τη χάλασε κρίνοντας από τον ενθουσιασμό που ανταπέδωσε. «Λοιπόν σπόρε, άντε να σε πάω σπίτι σου να πάω κι εγώ γιατί μέχρι την Τετάρτη θα έχει πολύ τρέξιμο!»
- «Τι έτσι θα με αφήσετε; Χωρίς την πρωτεΐνη μου;»
- «Για σήμερα θα αρκεστείς στη γαλοπούλα σου!»

Την πήγα σπίτι της και την άφησα και έφυγα χαμογελώντας σαν χαζός.

Και όπως είχα πολύ σωστά προβλέψει, από Δευτέρα με πήγε αίμα και ο χρόνος κύλησε με ταχύτητα παραπληγικού σαλίγκαρου. Της είχα πει να είναι έτοιμη με μαζεμένα τα πράγματα μέχρι τις 19:00 αλλά τελικά κατόρθωσα να φύγω από το γραφείο στις 20:30. Λίγη ώρα αργότερα ήμουν από κάτω από τη σπίτι της και την πήρα τηλέφωνο.

- «Είμαι από κάτω. Είστε έτοιμη, μεγαλειότατη;»
- «Εδώ και μιάμιση ώρα αλλά τέτοιος είστε!»
- «Δε μου λες, κουβέντα θα ανοίξουμε;»
- «Τσακίζομαι» μου είπε
- «Ναι, μην τσακιστείς όμως κι έχουμε και ταξίδι!»
- «Καλά, κατεβαίνω με το πάσο μου.»
- «+10» της είπα.
- «Κατεβαίνω γρήγορα αλλά προσεκτικά!» απάντησε γελώντας και πράγματι ούτε ένα λεπτό αργότερα ήρθε με μια βαλίτσα από εδώ ως απέναντι στο χέρι. Κατέβασα το παράθυρο. «Μετακομίζουμε μαντάμ;»
- «Εμ τι, σα τη γύφτισα θα έρθω;»
- «Γιατί, θα μείνεις πολύ ώρα ντυμένη νομίζεις;»
- «Έτερον-εκάτερον» μου είπε βάζοντας τη βαλίτσα στο πορτμπακάζ. Μπήκε μέσα στο αυτοκίνητο και με φίλησε φουριόζα.
- «Ες Μακεδόνας! Κυριολεκτικά!»
- «Το λες αύριο. Λοιπόν, πάμε σπίτι γιατί έχω λυσσάξει στην πείνα. Εσύ έχεις φάει;»
- «Δεδομένου ότι θα παρασπονδήσω τις προσεχείς μέρες φρόντισα τουλάχιστον σήμερα να είμαι φαγωμένη, όχι τίποτε άλλο αλλά για να μπορώ να κάνω και τα στραβά μάτια όταν θα τρώτε σουβλάκι στα μούτρα μου.»
- «Δεν θα φάω σουβλάκια. Σήμερα θα μου μαγειρέψεις εσύ.»
- «Αμέ, πολύ ευχαρίστως! Αλλά καλό θα ήταν να μου το είχατε πει αν μη τι άλλο για να βεβαιωθούμε ότι έχετε τα υλικά!»
- «Τα έχω τα υλικά γι’ αυτό που θα μου φτιάξεις. Βασικά για ομελέτα έλεγα!»
- «Τις κάνω αριστούργημα! Έχετε τυρί, bacon, ντομάτα, κρεμμύδι, πιπεριά, λουκάνικο και μανιτάρια;»
- «Αυγά θα βάλουμε;»
- «Λέτε να χρειάζονται;»
- «Απ’ όλα έχω και αν το συνεχίσουμε έτσι θα αποκτήσω και χοληστερίνη!»
- «Με μια φορά δε γίνεστε πούστης!»

Μισή ώρα αργότερα ήμασταν σπίτι.

- «Πάω να κάνω ένα γρήγορο ντους, άλλαξε κι εσύ σε κάτι απλό»
- «Μάλιστα! Πάω να αλλάξω και πάω να σας φτιάξω την ομελέτα σας. Θέλετε να τηγανίσω και καμιά πατάτα;»
- «Ναι αμέ, καλή ιδέα. Η σακούλα με τις πατάτες είναι στο αποθηκάκι και δίπλα τα κρεμμύδια.»
- «Θα τα βρω όλα, μην ανησυχείτε. Πηγαίντε να κάνετε το μπανάκι σας γιατί δεν είναι να πάθω καμιά γαστρεντερίτιδα!»
- «Εγώ θα φάω, εσύ θα πάθεις γαστρεντερίτιδα;»
- «Εσείς θα φάτε την ομελέτα και εγώ εσάς!»
- «Ρωξάνη!»
- «You don’t have to put on the red lights!» μου απάντησε τραγουδιστά.
- «Πάω και τα λέμε αργότερα οι δυο μας!» της είπα χαμογελώντας και πήγα να κάνω το ντουζάκι μου. Δεν άργησα πολύ και όταν τέλειωσα πήγα στο δωμάτιο και έβαλα μια φόρμα και ένα φούτερ, είχε ακόμα δροσούλα εδώ. Η Μυρσίνη ήταν στην κουζίνα και τηγάνιζε την ομελέτα. Είχε καθαρίσει και κόψει τις πατάτες αλλά πριν πάει να βάλει λάδι στο τηγάνι την έκοψα. «Έχω φριτέζα αέρος, νομίζω ότι θα μπορέσεις κι εσύ να φας λίγες παπατούλες, εγώ έτσι τις τρώω, χωρίς λάδι.»
- «Α, δεν το ήξερα. Που την έχετε; Η κουζίνα σας θέλει οργάνωση!»
- «Όχι τώρα όμως» της είπα και πήγα και πήρα τη φριτέζα από το ντουλάπι που την είχα καταχωνιάσει.
- «Καλά, θα την ταχτοποιήσω άλλη μέρα. Εχμμ… με την άδειά σας φυσικά.»
- «Εσύ θα μαγειρεύεις, όπως σε βολεύει φτιάξε την» της είπα. Αντί απάντησης μου χαμογέλασε πλατιά.

Η καλύτερη ομελέτα που έχω φάει στη ζωή μου, period. Η μικρή ήταν χρυσοχέρα. Όταν τελειώσαμε μάζεψε το τραπέζι και πήγε να πλύνει τα πιάτα.

- «Εχμ, το πλυντήριο πιάτων το είδες;»
- «Το είδα και έφριξα. Θέλει καθάρισμα!»
- «Καθαρό είναι προχθές έπλυνα τα πιάτα»
- «Από καιρό σε καιρό θέλει και αυτό το καθάρισμά του» μου είπε. «Όταν θα φτιάξω την κουζίνα θα το κάνω κι αυτό. Άλλωστε τώρα να βάλουμε πλυντήριο για τρία πιάτα και δύο ποτήρια is too much» συνέχισε βάζοντας τα πιάτα στο νεροχύτη και αρχίζοντας να τα πλένει. Πήγα και τη φίλησα τρυφερά στο σβέρκο.
- «Η καλή νοικοκυρά είναι δούλα και κυρά!» της είπα.
- «Ναι αλλά μη με λέτε Βρασίδω μετά!» μου είπε και έβαλα τα γέλια!
- «Πάω στο σαλόνι, κοίτα μη σε πιάσει τώρα και αρχίσεις την κουζίνα γιατί θα γίνει εδώ ναγκόρνο καραμπάχ. Σε περιμένω» της είπα και πήγα στο σαλόνι. Ήρθε λίγη ώρα μετά και στάθηκε μπροστά μου.
- «Πού θέλετε να κάτσω;» με ρώτησε.
- «Εδώ» της είπα και της έδειξα τα γόνατά μου. Είχε φορέσει μια ελαφριά πιτζάμα από κάτω και φανελάκι από πάνω. Κάθισε πάνω μου και την φίλησα για αρκετή ώρα.
- «Είσαι καταπληκτική μαγείρισσα» της είπα όταν σταματήσαμε. «Στο λέω πολύ σοβαρά, δεν έχω φάει νοστιμότερη ομελέτα στη ζωή μου.»
- «Καλά να είμαστε και η ομελέτα δεν είναι τίποτα. Που να δείτε τα σουτζουκάκια που φτιάχνω, σας αρέσουν τα σουτζουκάκια έτσι;»
- «Ξέρεις κανέναν που να μην είναι για δέσιμο και να μην του αρέσουν;»
- «Η αλήθεια είναι πώς τέτοιο κακό δε με έχει βρει μέχρι σήμερα. Έμαθα από μικρή να μαγειρεύω, η μαμά δούλευε σε δυο δουλειές για να τα βγάλει πέρα. Μου αρέσει όμως, ποτέ δεν το είδα σαν αγγαρεία. Πόσο μάλλον όταν είναι να μαγειρέψω για εσάς! Αν δεν σας κακομάθω εγώ ποια θα σας κακομάθει; Ε; Ε; Ε;»

Την πέταξα αριστερά κάνοντάς την να βάλει τα γέλια. Έπεσα πάνω της και της έκλεισα το στόμα με το στόμα μου και με άρπαξε από το σβέρκο και με κόλλησε πάνω της.

- «Πάμε μέσα» της είπα και σηκώθηκα και της έδωσα το χέρι μου. Πήγαμε στο δωμάτιο, ξάπλωσα και της έκανα νόημα να ξαπλώσει δίπλα μου. Της έπιασα απαλά το κεφάλι και την έφερα προς το μέρος μου και την ένιωσα να λιώνει στο φιλί μου, δεν την φιλούσα τρυφερά, την φιλούσα άγρια, παθιασμένα. Χούφτωσα με δύναμη το στήθος της και άρχισα να το μαλάζω δυνατά. Τη σήκωσα και της έβγαλα με λύσσα το φανελάκι και το σουτιέν και άρχισα να τη φιλάω στο λαιμό ενώ συνέχισα να χουφτώνω τα στήθη της και να τσιμπάω τις ρώγες της κάνοντας κάποιες φορές την ανάσα της να κόβεται.

Πέρασα το χέρι μου μέσα από το κάτω μέρος της πιτζάμας της, μέσα από το εσώρουχό της, ένιωσα τα δάχτυλά μου να μπαίνουν σε λιωμένο βούτυρο. Την έπαιξα για λίγο με τα δάχτυλα μου και την έσπρωξα προς τα κάτω. Ανασήκωσα τη μέση μου για να τη βοηθήσω να μου κατεβάσει φόρμα και εσώρουχο. Χαμήλωσε στο κρεββάτι και άρχισε να με γλείφει στα αρχίδια ενώ το χέρι της είχε αγκαλιάσει τον πούτσο μου κάνοντας κυκλικές κινήσεις. Με τη γλώσσα της έγλειψε σε όλο το μήκος και μετά με πήρε όλο μέσα στο στόμα της.

Είχα την τύχη στη ζωή μου και μέχρι να γνωρίσω την Άννα να πάω με αρκετές γυναίκες. Η πιτσιρίκα στο τσιμπούκι τουλάχιστον τις έβαζε όλες κάτω. Ήθελα να την πάρω κανονικά αλλά έτσι όπως ήμουν δεν θα άντεχα ούτε λεπτό, οπότε δε τη σταμάτησα. Την άρπαξα πάλι από το μαλλί και επιτάχυνα το ρυθμό της και πάλι δε μπόρεσα να συγκρατήσω το βογγητό μου καθώς κρατώντας την ακίνητη έχυσα στο στόμα της και είχε περάσει κοντά μία εβδομάδα από την τελευταία φορά που είχα χύσει, πού αλλού, στο στόμα της.

Ο πούτσος μου έκανε σπασμούς και κάθε σπασμός και μια ριπή. Έχασα το λογαριασμό, έχασα τα αυγά και τα πασχάλια μέχρι που ο πούτσος μου ηρέμισε και άρχισα να βρίσκω σιγά-σιγά τις ανάσες μου. Η Μυρσίνη συνέχισε να με περιποιείται με τη γλώσσα της και το στόμα της. Με άφησε δίνοντας ένα φιλάκι στο κεφαλάκι και με κοίταξε χαμογελαστή.

- «Πολύ πράγμα! Δεν παραπονιέμαι και να σας πω χαίρομαι που κρατηθήκατε. Μ’ αρέσει να ακούω τις ανάσες σας, μ’ αρέσει να μου γεμίζετε το στόμα, μ’ αρέσει να σας παίρνω μέχρι το λαιμό, μ’ αρέσει η γεύση σας, μ’ αρέσει το σπέρμα σας, μα πάνω απ’ όλα μ’ αρέσει που είμαι εγώ αυτή που σας προσφέρει την ικανοποίηση.»

Δεν είπα τίποτα, άνοιξα την αγκαλιά μου και ήρθε και χώθηκε μέσα της. Που και που της έδινα ένα τρυφερό φιλί στο κεφάλι. Άφησα να περάσει κάμποση ώρα και άρχισα πάλι να τη χαϊδεύω και να τη χουφτώνω. Την ξάπλωσα και έπεσα πάνω της ρουφώντας και πιπιλώντας τις ρώγες της. Κατέβηκα πιο χαμηλά. Το μουνάκι της ήταν ξυρισμένο και ήταν μούσκεμα. Πιπίλησα λίγο την κλειτορίδα της και μετά ξεκίνησα να την παίζω με τη γλώσσα μου. Που και που σταματούσα και την έγλειφα πιο χαμηλά. Έβαλα μέσα της ένα δάχτυλο και μετά δεύτερο. Συνεχίζοντας να τη γλείφω της έβαλα το ένα δάχτυλο στον κώλο κάνοντάς την να μουγγρίσει λίγο.

Σταμάτησα και ανέβηκα πάνω. «Πάρε με στο στόμα σου» τη διέταξα και τσακίστηκε και με πήρε στο στόμα της και άρχισε να με τσιμπουκώνει με τον ίδιο ενθουσιασμό που είχε δείξει πριν λίγη ώρα. Αφήνοντάς την να με τσιμπουκώνει και με τη βοήθεια της αφής βρήκα το συρτάρι του κομοδίνου μου και ψάρεψα από μέσα ένα πακέτο με προφυλακτικά. Τη σταμάτησα και φόρεσα το προφυλακτικό.

Έπεσα πάνω της και καρφώθηκα με μια κίνηση κερδίζοντας ένα βαθύ αναστεναγμό καύλας. Την ήθελα, την ήθελα άγρια. Κουνούσα τη μέση μου με γρήγορο ρυθμό και καρφωνόμουν όλος μέσα της. Οι αναστεναγμοί έγιναν βογγητά και τα βογγητά φωνές. Τα μάτια της ήταν κλειστά και δάγκωνε το πάνω χείλος της προσπαθώντας να πνίξει τις φωνές της.

- «Θέλω να σε ακούσω… Σ’ αρέσει…. Σ’ αρέσει;»
- «Πολύ… αααχ… πολύ… είμαι δικιά σας… αααααχ επιτέλους… ααααχ»

Κάπου εκεί το έχασα και άρχισα να κουνιέμαι σα μανιακός αλλά η πίπα είχε βοηθήσει, μου πήρε κάμποση ώρα μέχρι τελικά να καταφέρω να χύσω στο μουνάκι της.

- «Μείνετε μέσα μου… σας παρακαλώ…»

Χαλάω εγώ χατίρια;

Έπεσα πάνω της με όλο μου το βάρος -οκ, δεν είναι και πολύ, 73 κιλά είμαι- και προσπάθησα να βρω τις ανάσες μου. Ένιωσα τον πούτσο μου μέσα στο μουνάκι της να ζαρώνει και επειδή ήμουν ακόμα με το προφυλακτικό τραβήχτηκα αργά και προσεκτικά μην έχουμε καμιά ζημιά.

Έκατσα στην άκρη του κρεβατιού και πέταξα το προφυλακτικό στο μικρό καλαθάκι που έχω δίπλα. «Καθάρισε τον πούτσο μου, σπόρε» της είπα και σηκώθηκε και ήρθε και γονάτισε μπροστά μου και με πήρε στο στόμα της και τον έκανε λαμπίκο. Τη σταμάτησα. Σήκωσε το κεφάλι της και μου χαμογέλασε.

- «Βάλε το εσώρουχό σου και το φανελάκι και πάμε να κάτσουμε μέσα. Έβαλα τη φόρμα μου και ένα κοντομάνικο και πήγαμε μέσα. Έκατσα στον καναπέ.

Αυτή τη φορά δε με ρώτησε που να κάτσει. Ήρθε και γονάτισε μπροστά στα πόδια μου και ακούμπησε το κεφάλι της πάνω τους. Σήκωσε το κεφάλι της και μου χαμογέλασε.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΜΠΡΑΒΟ ΜΟΥ!)