Μυρσίνη υμίν

Κεφάλαιο 7: Εικοσιπέντε ηλιοκαμένοι λεβέντες…

Το ταξίδι με τη Μυρσίνη ήταν πραγματική απόλαυση. Ούτε κατάλαβα πότε φτάσαμε στο ύψος της Λάρισας που ήταν λίγο πάνω από το μέσο της διαδρομής. Μπήκαμε στην πόλη για να πάμε να πάρουμε καφεδάκι.

- «Αααχ, είχε πιαστεί ο κώλος μου» μου είπε όταν βγήκαμε από το αυτοκίνητο. Η αλήθεια ήταν ότι ήταν μια καλή ευκαιρία να ξεμουδιάσουμε, δεν μου αρέσει ιδιαίτερα η οδήγηση.
- «Μυρσινούλα, θέλεις να κάτσουμε να πιούμε το καφεδάκι μας εδώ;»
- «Ό,τι θέλετε εσείς Βρασιδέστατε!»
- «Αυτό που θέλω τώρα είναι να σου μαυρίσω τον κώλο αλλά θα γίνουμε θέαμα!» της απάντησα.
- «Τι έκανα πάλι;»
- «Τίποτα, πρέπει να έχω λόγο;»
- «Πλάκα θα έχει να ξεχάστε το βαλιτσάκι και να μείνετε με την όρεξη. Και όχι τίποτε άλλο, δεν το είδα και πουθενά!»
- «Θα σε σκίσω, τώρα μου το λες;»
- «Εξαρτάται πώς το εννοείτε το σκίσιμο γιατί η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να με ξεσκίσετε τώρα.»
- «Ρε θα σοβαρευτείς να σε μαλώσω;»
- «Υποφέρετε, σας βλέπω.»
- «Δεν το έχω ξεχάσει το βαλιτσάκι, πάντως»
- «Τι, δε θα με σκίσετε; Θα διαμαρτυρηθώ στο σωματείο!»
- «Έχετε και σωματείο;»
- «Δεν έχουμε;»
- «Εμένα ρωτάς;»
- «Αυτά πρέπει να αναφέρονται στην εγγραφή! Τι έτσι; Μπάτε σκύλοι αλέστε;»
- «Πάμε να πάρουμε καφέ ρε παρλαπίπα!»
- «Εγώ; Εγώ που στόμα έχω και μιλιά δεν έχω;»

Πήγαμε και πήραμε καφεδάκια και επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο. Μπήκαμε μέσα και σε λίγη ώρα ήμασταν πάλι στην Εθνική

- «Ήρθε η ώρα της μετάνοιας» της είπα.
- «Τι έκανα πάλι;»
- «Εγώ δεν ξέρω, εσύ ξέρεις σίγουρα!»
- «Σας ορκίζομαι, είμαι αθώα, φωτιά να πέσει να κάψει τον διαιτολόγο μου αν σας λέω ψέμματα!»
- «Με τόσες κατάρες που του έχεις ρίξει απορώ πως δεν τον έχει κλάψει ακόμα η μανούλα του.»
- «Μπα, δεν πιάνουν αυτά, ζω ακόμα δε ζω;»
- «Κάτι πας να μου πεις εσύ και μου το στριφογυρίζεις!»
- «Ε να… η μισή Αθήνα που λέτε κι εσείς δεν με αγαπάει ακριβώς.»
- «Ε, πες το μου να αισθάνομαι ασφαλής και είχα ανησυχήσει!»
- «Θα μου πείτε πάλι ότι βιάζομαι αλλά αλήθεια σας λέω, εσείς είστε τελείως διαφορετικός από τους πρώην μου.»
- «Τη μισή Αθήνα;»
- «Ε δεν ήταν και η μισή Αθήνα, αυτές είναι Βρασίδιες διαδόσεις!»
- «Μίλα άτιμη, πόσες ζωές έχεις καταστρέψει;»
- «…»
- «Τι κάνεις;»
- «Μετράω» μου απάντησε.
- «Στο άλεφ0 σταματάμε» της είπα.
- «Τι είναι αυτό;»
- «Δεν ξέρω, το έκλεψα από τον μελιτζανοροζουλί καριόλη που λες κι εσύ, κάτι με λογάριθμο… πληθάριθμο… κλειδάριθμο… κάτι τέτοιο. Δεν κατάλαβα. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι είναι πολύ μεγάλος αριθμός!»
- «Ακόμα μετράω!» μου είπε.
- «Θα έχεις τελειώσει μέχρι να φτάσουμε;»
- «Αμέ, στο χέρι σας είναι! Σταματήστε σε ένα πάρκινγκ και θα σας βιάσω μέχρι λιποθυμίας» μου είπε κάνοντάς με να σκάσω πάλι στα γέλια.
- «Μίλα άτιμο γύναιο, πόσες ζωές έχεις καταστρέψει;»
- «Σχέσεις-σχέσεις ή και ξεπέτες;»
- «Ρε διάολε, και στις ξεπέτες δράμα έχεις προκαλέσει;»
- «Ε ήθελαν και άλλες ξεπέτες. Δεν είμαι για χόρταση, οι παρόντες εξαιρούνται… εξαιρούνται βεβαίως-βεβαίως»
- «Του Θεμιστοκλέως;»
- «Του Βρασιδέως!»
- «Λέγε ρε και με έχεις σκάσει!»
- «Εικοσιπέντε ζωές, εικοσιπέντε παλικάρια, εικοσιπέντε ηλιοκαμένοι λεβέντες που τ’αργασμένο δέρμα τους το ‘χε ποτίσει η αλμύρα και το ‘χε μαστιγώσει αλύπητα το κύμα. Που το κορμί τους είχε τη δροσερή ευωδιά της θάλασσας. Που τα τραχιά χέρια τους μπορούσαν να γίνουν μια ζεστή φωλιά για κάθε γυναίκα…» μου απάντησε και ειλικρινά παραλίγο να στουκάρουμε, ας είναι καλά το lane assistant.
- «Μπα π’ ανάθεμά σε, θα σκοτωθούμε!»
- «You can’t handle the truth» απάντησε και όχι τίποτε άλλο αλλά δεν έβλεπα και parking εκεί κοντά για να σταματήσω να της δείξω πόσα απίδια χωράει ο σάκος!
- «Εικοσιπέντε ήταν;»
- «Ε μπορεί να ήταν και λίγοι παραπάνω, δεν κράταγα σκορ. Να ξέρετε πάντως ότι ποπό δεν είχα δώσει σε κανέναν και με εξαίρεση ένα-δυο-τρεις δεν κατάπινα!»
- «Ένα, δύο ή τρεις;»
- «Πέντε και εδώ τραβάω γραμμή!» μου δήλωσε.
- «Τη γραμμή Μαζινό ξέρεις πως την πέρασαν οι Γερμανοί έτσι;»
- «Περίπου όπως εσείς» μου δήλωσε.
- «Μυρσίνη…»
- «Ναι, ξέρω είναι νωρίς yada-yada-yada και +30, δέκα για κάθε yada, αλλά δε σας λέω ψέματα, σε εσάς δεν μπορώ και δεν θέλω να λέω ψέματα. Τον κωδικό μου τον ξέρετε, μπείτε και διαβάστε τα μηνύματα που μου έχουν στείλει και τι έχω απαντήσει. Βέβαια με 6 μηνύματα την ημέρα δε γινόταν καλή δουλειά και η αλήθεια είναι ότι πλάκωσε πελατεία σχεδόν με το που γράφτηκα αλλά δεν αλλάζει κάτι.»
- «Δεν θέλω να μπω να διαβάσω τα μηνύματά σου, σε πιστεύω.»
- «Ορίστε, μου λέτε ότι βιάζομαι αλλά εσείς δείχνετε να με εμπιστεύεστε παρά το αμαρτωλό μου παρελθόν.»
- «+50» της είπα.
- «Γιατί;» με ρώτησε.
- «Γιατί έχω δίκιο ακόμα και όταν δεν έχω δίκιο»
- «Μερικές φορές δεν μπορώ να καταλάβω πότε αστειεύεστε και πότε όχι αλλά οι τρεις που μου είχατε ρίξει την Κυριακή με είχαν πονέσει πολύ περισσότερο από το σωματικό πόνο. Αυτό σκεφτόμουν μισή ώρα με την μύτη στον τοίχο και μετά μου είπατε ότι θέλατε απλά μια τρυφερή αγκαλιά και μου ήρθε να ξαναπάω στον τοίχο, αυτή τη φορά για να κοπανίσω το κεφάλι μου.»
- «Νομίζω ότι ξέρεις πως ξέρεις πολύ καλά πως τα +10, +20 είναι παιχνίδι όπως γνωρίζεις ότι ακόμα και μία είναι one too many όταν έχεις πραγματικά καταλάβει ότι έχεις κάνει κάποια σοβαρή γκάφα. Από την άλλη είσαι ερωτευμένη μαζί μου και αυτό περιπλέκει λίγο τα πράγματα.»

Γύρισα και την κοίταξα και κατέβασε τα μάτια.

- «Το καταλάβατε ε;»
- «Το κατάλαβα.»
- «Να σας κάνω τρεις ερωτήσεις;»
- «Να μου κάνεις.»
- «Ερώτηση δεύτερη: Γιατί περιπλέκονται τα πράγματα; Ερώτηση τρίτη: Θυμώσατε που δεν σας το είπα;» μου είπε και χαμογέλασα, ακόμα και την πιο σοβαρή συζήτηση την έκανε σε εύθυμο τόνο.
- «Γιατί η υποταγή στον έρωτα στα μάτια μου είναι εξίσου προβληματική με την υποταγή χωρίς έρωτα. Αυτό είναι αυστηρά δική μου θεώρηση, τα δύο πρέπει να υπάρχουν στη σχέση αλλά χωρίς το ένα να μπλέκεται με το άλλο. Όχι να είσαι ερωτευμένη επειδή είσαι υποταγμένη και όχι να είσαι υποταγμένη γιατί είσαι ερωτευμένη. Για μένα το ζητούμενο είναι να είσαι και τα δύο ταυτόχρονα αλλά ανεξάρτητα. Να με ερωτευτείς ως άνθρωπο ενώ ταυτόχρονα σου επιβάλω την Κυριαρχία μου.»
- «Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Εννοώ ότι αυτά τα χαρακτηριστικά που με σπρώχνουν να πέσω στα γόνατα είναι μέρος του χαρακτήρα που ερωτεύομαι.»
- «Αρκεί να μην είναι το μόνο μέρος.»
- «Καταλαβαίνω τι λέτε, νομίζω δηλαδή. For what is worth σε εμένα συμβαίνει αυτό που λέτε.»
- «Γι’ αυτό σου λέω ότι δε χρειάζεται να βιάζεσαι. Το δεύτερο απαιτεί χρόνο για να συνειδητοποιηθεί, δεν είναι εύκολη διαδικασία, το πιο πιθανό είναι να έρχεσαι σε ρήξη με τον εαυτό σου και αυτό να έχει επίπτωση στον έρωτα σου. Ο έρωτας είναι εγωιστικός και το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να κατανικηθεί είναι το εγώ σου, το θέλω σου. Θα πρέπει να μην υπάρχει θέλω, θα πρέπει να μην υπάρχει άλλη επιθυμία από την ικανοποίηση της επιθυμίας μου θα πρέπει αυτό το άδειασμα που γίνεται να σε γεμίζει, να σε κάνει να αισθάνεσαι πλήρωση μέσα σου. Προηγουμένως μου είπες αστειευόμενη ότι θα πάρεις πέτρα. Δεν σε αφορά σε ποιαν θα τον χώσω εφόσον αυτό γίνεται με τρόπο που δεν προκαλεί σε εσένα κίνδυνο, δηλαδή χρήση προφυλακτικού. Δεν σε αφορά με το πόσες και ποιες μιλάω. Δεν σε αφορά τι μπορεί να αισθάνομαι για οποιαδήποτε άλλη όπως δεν σε αφορά αν φέρω και δεύτερη και τρίτη και τέταρτη και εικοστή πέμπτη που λέει ο λόγος στο παιχνίδι.»
- «Αυτά είναι κόλπα ζόρικα που κάνουν στις Ινδίες» προσπάθησε να αστειευτεί αλλά συμμαζεύτηκε αμέσως όταν με είδε πως την κοίταξα. «Συγνώμη» μου είπε.
- «Είναι αυτό που είναι και είναι sine qua non. You either take it or you leave it. Είναι η μόνη επιλογή που μπορείς να κάνεις, Μυρσίνη. Και αυτό απαντάει και στην ερώτησή σου πως μπορεί κατίσχυση και συναίνεση να μπαίνουν στην ίδια πρόταση.»
- «Και αν σας πω ότι δεν το δέχομαι;»
- «Τότε το τερματίζουμε εδώ.»
- «Αυτό είναι εκβιασμός»
- «Όχι, Μυρσίνη, δεν είναι εκβιασμός, είναι επιλογή. Το «δέχομαι» έχει πολύ δρόμο και σε όλο αυτό το διάστημα μπορεί να ειπωθεί το «ως εδώ» αλλά από τη στιγμή που ειπωθεί το τελευταίο, δεν υπάρχει γυρισμός. Έκανα αυτό το λάθος με την Άννα και το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού.»
- «Δε θα σας νοιάξει;»
- «Δεν είπα τέτοιο πράγμα, νομίζεις ότι μόνο εσύ είσαι ερωτευμένη σπόρε; Κι εγώ την κεφάλα μου στον τοίχο θα χτυπήσω αλλά οφείλω πρώτα στον εαυτό μου αλλά και σε εσένα να μπορώ να πάρω τις σκληρές αποφάσεις όταν απαιτηθεί και αυτό θα έλεγα είναι σκληρή απόφαση.»
- «Ες Μακεδόνας και η απάντησή μου είναι οριστική. Αν τώρα τελικά βρεθώ για γραβιέρα στο Μέτσοβο ας πρόσεχα.»
- «Τώρα μιλάς σωστά!» της είπα.
- «Θα μου απαντήσετε και την τρίτη ερώτηση;»
- «Θα έχεις μία ολόκληρη ώρα δική σου να το σκεφτείς καλά με την μύτη στον τοίχο δίπλα από το τζάκι, όταν φτάσουμε στο δωμάτιο.»
- «Μάλιστα. Συγνώμη.»
- «Δεν θέλω τη συγνώμη αυτή τη στιγμή, το θέλω αφού κάτσεις και το σκεφτείς καλά.»

Τη χάιδεψα στο χέρι.

- «Έλα, δε θέλω μουτράκια τώρα αλλά ούτε και στο δωμάτιο, μη μου χρεώσουν και τον τοίχο που θα ακουμπάς την μυτόγκα σου!»
- «Η μυτούλα μου είναι μια χαρά!»
- «Τι είπα προηγουμένως;»
- «Θα ακουμπήσω την μυτόγκα μου με τη δέουσα προσοχή στο δωμάτιο γιατί σε αρκετά έξοδα σας έχω βάλει!»
- «That’s my girl!» της είπα χαμογελώντας της.
- «Να σας ρωτήσω κάτι χαζό;»
- «Δεν υπάρχουν χαζές ερωτήσεις σπόρε!»
- «Αν μου αφιερώνατε ένα τραγούδι, ποιο θα ήταν;»
- «Όχι απλά δεν είναι χαζή ερώτηση, με κάνεις και χαζογελάω τώρα». Έψαξα στα mp3s και το βρήκα. «Αφιερωμένο στον ερωτευμένο σπόρο» και το έβαλα να παίξει. Η γλυκιά φωνή του B.B. King πλημμύρισε το αυτοκίνητο.

There is a rose in Spanish Harlem
A red rose up in Spanish Harlem

It is a special one, it's never seen the sun
It only comes out when the moon is on the run
And all the stars are gleaming

It's growing in the street right up through the concrete
But soft and sweet and dreaming

There is a rose in Spanish Harlem
A red rose up in Spanish Harlem

With eyes as black as coal that look down in my soul
And starts a fire there and then I lose control
I have to beg your pardon

I'm going to pick that rose
And watch her as she grows in my garden

I'm going to pick that rose
And watch her as she grows in my garden

- «Κλαψιάρα» της είπα τρυφερά.
- «Είμαι και φαίνομαι» μου είπε ρουφώντας τη μύτη της. «Σας ευχαριστώ, είναι υπέροχο!»
- «Εσύ σπόρε, τι τραγούδι θα μου αφιέρωνες;»
- «Μπορείτε να επιτρέψετε να συνδεθώ με το Bluetooth στο αυτοκίνητο;»
- «Ναι, θα πρέπει συνδεθείς εσύ πρώτα.»
- «Α, ωραία… Συνδέθηκα.»
- «Ωραία, κάτσε να αλλάξω την πηγή του ήχου. ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ, Βρασίδω το ονόμασες το κινητό σου;»
- «Ήθελα να σας κάνω έκπληξη» μου είχε χαμογελώντας ντροπαλά.
- «Και φαντάζομαι ότι το τραγούδι το είχες έτοιμο, μακιαβελικέ ανθυποσπόρε!»
- «Λίγο μόνο!»
- «Ηλία ρίχτο» της είπα.

Η Μυρσίνη έχει πραγματικά πολύ όμορφη φωνή και συνόδεψε το τραγούδι με τη φωνή της και εκεί διαπίστωσα ότι ο σπόρος διαθέτει απίθανο βιμπράτο.

Όλα ένα-ένα τα κάστρα μου για σένα
θα πέσουνε μπροστά σου σαν να ‘τανε φτερά
χλωμές εικόνες δειλοί και οι κανόνες
θα φύγουνε μονάχοι στη σειρά

Σημάδια χίλια όσα και τα κοχύλια
που είναι σπαρμένα στη ζεστή την αμμουδιά
θα επιπλεύσω για να σου κλέψω
μια φορά ακόμα μια βραδιά

Δυνάμωσε τη φωνή της κοιτάζοντάς με, κάνοντας με, μην κρυβόμαστε, να λιώσω σα σοκολάτα στο φούρνο.

Άτιμε σπόρε!

Φυλάκισέ με μες στων χεριών σου τη γλυκιά τη φυλακή
παράδωσέ με μες στου φιλιού σου τη ζεστή υποταγή
και άφησέ με να μετρώ τον ουρανό
και να πετάω στο κενό να σ’ αγαπώ

Τους δρόμους κλείνεις και μόνη μου μ’αφήνεις
χωρίς αντίσταση σε τούτη τη στροφή
σα δάκρυ με αγγίζεις και τότε μου θυμίζεις
αυτός ο έρωτας δεν έχει επιστροφή

Φυλάκισέ με μες στων χεριών σου τη γλυκιά τη φυλακή
παράδωσέ με μες στου φιλιού σου τη ζεστή υποταγή
και άφησέ με να μετρώ τον ουρανό
και να πετάω στο κενό να σ’ αγαπώ

- «Στον πληθυντικό, στον πληθυντικό βεβαίως-βεβαίως, μην ξεχνάμε και τον προσήκοντα σεβασμό» μου είπε σκανταλιάρικα!
- «Μου λες τι θα σε κάνω άτιμο θηλυκό;»
- «Κάτι θα βρείτε, είμαι σίγουρη» μου είπε χαμογελαστή. «Σας άρεσε το τραγούδι;»
- «Δεν φάνηκε από το χαμόγελο του κρετίνου;»
- «Βιαστική καριόλα αλλά αφού!»
- «Μακιαβελική σίγουρα, καριόλα σίγουρα όχι!»
- «Αν ήμουν καριόλα με εσάς, όχι ες Μακεδόνας, ούτε γραβιέρα Ελασσόνας!»
- «Μανία με τις γραβιέρες!»
- «Είναι το αγαπημένο μου τυρί!»
- «Είσαι λατρεία» της είπα.
- «Ναι, είμαι! Το επιβεβαιώνουν και εικοσιπέντε παλικάρια, εικοσιπέντε ηλιοκαμένοι λεβέντες που τ’αργασμένο δέρμα τους το ‘χε ποτίσει η αλμύρα και το ‘χε μαστιγώσει αλύπητα το κύμα. Που το κορμί τους είχε τη δροσερή ευωδιά της θάλασσας. Που τα τραχιά χέρια τους μπορούσαν να γίνουν μια ζεστή φωλιά για κάθε γυναίκα…» μου είπε αλλά αυτή τη φορά την πάτησε, parking στα 500 μέτρα.
- «Τώρα θα δεις πόσα απίδια χωράει ο σάκος» της είπα λίγο μετά καθώς σταμάτησα το αυτοκίνητο.
- «Ωχ παναγία μου» μου είπε πριν της ορμήσω κάνοντας το αυτοκίνητο να πλημμυρίσει από τους ήχους του γέλιου της.

Ακριβώς όπως η ψυχή μου.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΗΛΙΟΚΑΜΕΝΑ)

 

γάργαρο, γήινο, γαργαλιστικό...

απλά υπέροχο  

 

Αυτό!!! ♥️ ❤️

 

Είχε βελούδινη γεύση, είχε ένταση, πολύ καλό το τραγανό στοιχειο, θα έβαζα καλύτερα τραγούδια πχ Λένα Ζευγαρα. Απο εμένα είναι ναι.  

Ps ψαρώνει εύκολα η Μυρσινη αλλά είναι και μικρή. Η απάντηση σε όλα είναι ίσως και είναι οριστική.   Να τίτλος κεφαλαίου.

 

Λυσσαξες με τη Ζευγαρά. Άσε μας κουκλίτσα μου που θα μου τη συγκρίνεις με Beethoven, Debussy και B.B. King

Για τη Μαντώ δεν παίρνω όρκο, though.

 

Άσε μας μωρέ κι εσυ κάνουμε Roadtrip και θα ακούμε τα μνημόσυνα.   

 

Ακούτε αυτά που επιλέγει ο Βρασίδας. Αρχηγού παρόντος πάσα αρχή παυσάτω κιετς.

Όχι και μαυσωλείο το Claire de Lune, το Tempest και το Moonlight sonata και σίγουρα όχι το rose in Spanish Harlem, σε τρώει για φύτεμα και θα γίνει του messenger και θα αρχίσεις τα κάι κάι  

 

Θα σε κάνω πλοκ. Ιγκνορ. Ντιλιυτ. Δεν θα κανεις πια φολο, όπως όλοι οι άλλοι που με παίρνουν από πίσω.

 

Όταν σε πάρω από πίσω θα το καταλάβεις, πσυχούλα μου

Και ναι, αυτό ακριβώς περίμενες να ακούσεις αλλά σου έχω μια αδυναμία, τι να σε κάνω; Που θα πάει, θα σου κάτσω  

(εντωμεταξύ γαμηθηκα στα γέλια με το βίντεο)

 

Τα είχα περάσει διαγώνια χωρίς να τους δώσω τη δέουσα προσοχή... Εξαιρετικές επιλογές και τα δύο  

 

Έχω λιώσει, έχω πέσει κάτω και χτυπιέμαι από τα γέλια.  

 

@Brt στην τοποθεσία under roses in Spanish Harlem...