Weekend

Κοιμάμαι, νιώθω άγγιγμα και τινάζομαι. Έχω τρομάξει μέσα στον ύπνο μου, είμαι έτοιμη να τον χτυπήσω και συνειδοποιώ ποιος με αγγίζει.
-Ποιος περίμενες να είναι;
- Δεν κατάλαβα. Τρόμαξα.

Σηκώνομαι. Παραγγέλνω καφέδες. Ζήτησα να βάλουν κανέλα στον δικό του, ενώ ξέρω δεν βάζει. Πως μου ήρθε;
Πρωινός καφές. Ευτυχώς που υπάρχει. Έχουν σωθεί ζωές εξαιτίας του.
Συζητάμε, γελάμε. Ο χρόνος κυλάει και κάθε φορά συνειδητοποιώ το ίδιο πράγμα. Τη γαλήνη αυτής της σχέσης. Την ισορροπία. Χαμογελώ, μέσα μου.

Μου μιλάει. Μου λέει για το ίδιο. Την ηρεμία που του προκαλώ. Μου αρέσει αυτό που ακούω. Μου λέει πως τον κάνω να γελάει. Χαίρομαι. Αν δεν μπορώ να κάνω αυτό τότε τι νόημα έχει;

 

Φοράει τη ρόμπα της. Χωρίς κιλοτάκι. Μια που το είδα χθες, μια που εξαφανίστηκε.

-Μη σε ξαναδώ με εσώρουχο. Ποτέ.
-Μάλιστα.

Απλώνω το χέρι μου και σφίγγω την κλειτορίδα της, με δύναμη. Πονάει, όπως πόνεσε και χθες που το έκανα. Είναι υγρή, όπως είναι πάντα, όπως είναι ακόμα και αν έχουμε γαμηθεί για ώρες. Σπρώχνω δύο δάχτυλα στο μουνί της, απότομα, ξαφνικά. Ακούω το βογγητό της, όπως κάθε φορά που το κάνω.

Χθες δεν ασχολήθηκα μαζί του παρά ελάχιστα. Μπαίνω μέσα του, χύνει, χύνει, χύνει ξανά και ξανά. Ξαπλώνω και τη βάζω να καθίσει πάνω μου. Είναι η αγαπημένη της θέση γιατί έχουμε οπτική επαφή. Κοιτάει ο ένας τα μάτια του άλλου.
Σε αυτή τη θέση μπορώ να την πνίγω ελέγχοντας καλύτερα την κατάσταση της. Έτσι μπορώ να έχω το χέρι μου στο λαιμό της μέχρι την τελευταία στιγμή.

Χύνει και επιβραδύνει. Καθε φορά θα χρειαστεί και μια σφαλιάρα για να συνεχίσει με τον ίδιο ρυθμό. Χύνει ξανά και ξανά. Μέχρι που πέφτει πάνω μου, χωρίς άλλες αντοχές.

 

Φοράω τη ρόμπα μου. Χωρίς κιλοτάκι. Δεν θέλει.
Σφίγγει την κλειτορίδα μου με το χέρι του και πονάω. Σφίγγω τα πόδια.
- τι κάνεις εκεί; άνοιξε τα πόδια σου γρήγορα!
- Μάλιστα.

Βάζει δυο δάχτυλα στο μουνί μου. Απότομα. Μου δίνει τα γλύφω. Με κοιτάζει.
Μπαίνει μέσα μου. Με κάνει και χύνω συνέχεια. Νιώθω το σώμα μου να τρέμει.
Κάθομαι επάνω του. Το χέρι του στον λαιμό μου. Νιώθω την πίεσή του. Με κοιτάζει μέσα στα μάτια. Λατρεύω αυτή τη θέση, την επαφή των βλεμμάτων μας, τους τρόπους που μπορώ να κινούμαι επάνω του. Νιώθω περισσότερο από κάθε άλλη πότε είναι έτοιμος να χύσει.
Εξαντλούμαι. Δεν ξέρω πόσες φορές έχω χύσει, πόση ώρα κινούμαι επάνω του.
Επιβραδύνω. Σφαλιάρα.

- Σου είπα εγώ να σταματήσεις; Συνέχισε!
- Μάλιστα!

Συνεχίζω. Με κάνει και χύνω δυνατά. Τρέμω. Τρέμουν τα πόδια μου, η ανάσα μου επιβραδύνεται. Πέφτει το σώμα μου επάνω του. Δεν αντέχω άλλο. Το πρόσωπό μου ακουμπάει το στήθος του. Με σφίγγει. Με χαιδεύει. Χαλαρώνω, χαμογελώ.

Μπαίνουμε μαζί για μπάνιο. Τον πλένω. Μου αρέσει να τον πλένω. Τον φιλάω. Γονατίζω και τον παίρνω στο στόμα.

 

Καθόμαστε στον καναπέ και πίνουμε καφέ. Ναι, αυτή τη φορά χωρίς κανέλα. Μιλάμε, λιγότερο από ότι το πρωί, χαλαρώνουμε.

Με το χέρι μου αγγίζω απαλά τα πλευρά της. Το αριστερό μου χέρι, στο δεξί της πλευρό. Το δάχτυλο μου περνάει από πάνω του απαλά. Τρεις γραμμές. Σχηματίζω το γράμμα Ν.

-Εδώ... τρεις γραμμές. Θα χαράξω τρεις γραμμές με το ξυράφι. Το γράμμα Ν. Θέλω να δω το αίμα σου να τρέχει. Να έχεις το σημάδι μου πάνω σου. Και κάθε φορά που θα κλείνει να το ξανακάνω. Να πονάει όσο χρειάζεται για να μην το ξεχνάς αλλά να μπορείς να λειτουργήσεις. Να κουβαλάς τον πόνο μου μαζί σου ακόμα και όταν δεν είμαι εκεί.
Μέχρι να σου πάρω ότι έχεις. Τότε θα σταματήσω. Και θα κάνω ένα μόνιμο σημάδι branding iron. Πάνω από το μουνί σου, ελαφρώς αριστερά.

Με κοιτάει χωρίς να μιλάει... Περνάμε ώρα έτσι... χωρίς πολύ κουβέντα, με το χέρι μου να συνεχίζει να σχηματίζει το Ν στο πλευρό της.

Η ώρα περνάει. Είναι ώρα για φαγητό. Σκέφτομαι πως αν της έλεγα να μαγειρέψει ήταν ικανή να φτιάξει μπάμιες. Χαμογελάω χωρίς να της πω τίποτα.

- Ώρα για φαγητό.
-Ναι, πείτε μου τι θέλετε και θα παραγγείλω εγώ.
-Δε χρειάζεται. Θα παραγγείλω εγώ και για τους δύο. Εσύ στρώσε το τραπέζι όταν έρθουν.

Πηγαίνει στο τραπέζι για να το ετοιμάσει. Βλέπει το ξυράφι επάνω.

-Αλήθεια μου λέγατε
-Γιατί να σου πω ψέματα;
-Μπορεί να θέλατε να με κάνετε να τρομάξω.
-Γιατί να τρομάξεις; Έχω 30 χρόνια εμπειρία με ξυράφια. Τόσα ξυρίζομαι. Και αν μου ξεφύγει και πάρω και κανένα νεφρό θα πάμε να το βάλουν ξανά στη θέση του.

Τρώμε, πίνουμε καφέ, καθόμαστε, γαμιώμαστε, συζητάμε, γελάμε.
Νυχτώνει.

 

Πίνουμε καφέ. Συζητάμε. Λίγα λόγια. Είναι τόσο γεμάτη η στιγμή. Δεν χρειάζονται πολλά.
Αγγίζει τα πλευρά μου. Τον κοιτάζω με απορία. Κινεί τα δάχτυλά του επάνω μου. Εδώ μου λέει σχηματίζοντας το αρχικό του.

- Εδώ θα σε χαράξω. Θέλω να δω το αίμα σου να τρέχει. Θέλω τον πόνο στα μάτια σου. Θέλω να βλέπω το αρχικό μου επάνω σου. Κι όταν πάει να χαθεί, θα σου το ξανακάνω. Ξανά και ξανά. Μέχρι να σου τα πάρω όλα και τότε θα γίνει μόνιμο. Branding κοντά στο μουνί μου. Εδώ.

Τον κοιτάζω. Δεν ξέρω τι να πω. Προσπαθώ να αναλογιστώ τι λέει. Η ιδέα του ξυραφιού χαλάει κάπως την ηρεμία μου. Με τρομάζει. Δεν τον πιστεύω. Υπερβάλει σκέφτομαι.

Παραγγέλνουμε φαγητό. Ετοιμάζω το τραπέζι και βλέπω το ξυράφι. Αλήθεια έλεγε. Ζορίζομαι. Οι ώρες περνάνε ευχάριστα μέχρι που νύχτωσε.

Με κοιτάζει. Μαγκαλιάζει και με πιάνει από το χέρι.

- Πάμε κάτω

 

Την πιάνω από το χέρι, τη σηκώνω. Την πηγαίνω κάτω. Της περνάω χειροπέδες. Σηκώνω τα χέρια της επάνω και τα δένω ψηλά. Βάζω το χέρι μου ανάμεσα στα πόδια της.

-Όχι. Όχι έτσι. Άνοιξε τα πόδια σου. Κι άλλο. Όσο χρειάζεται για να μπορώ να πιάνω το μουνί σου χωρίς να με ενοχλούν. Μπράβο.

Το σώμα της τεντωμένο. Τα μάτια ανοιχτά. Τα δικά της μάτια τα θέλω πάντα ανοιχτά.

Αγγίζω το σώμα της. Απαλά. Το χαϊδεύω. Ενδιάμεσα, σε ακανόνιστα χρονικά διαστήματα σηκώνω το χέρι μου και το κατεβάζω με δύναμη στον κώλο της. Στα μάγουλα της. Στο στήθος της. Το βάζω στο μουνί της. Συνεχίζω για ώρα. Στέκομαι μπροστά της. Την κοιτάω στα μάτια. Πιάνω τις ρόγες της με τα χέρια μου, τις τσιμπάω με δύναμη και τις στρίβω απότομα. Τις κρατάω εκεί και συνεχίζω να την κοιτάω στα μάτια. Κάνει αγώνα για να μην ουρλιάξει. Παρόλα αυτά δε σταματάει στιγμή να με κοιτάει στα μάτια

Πιάνω τη ζώνη. Φροντίζω το κομμάτι από το χέρι μου μέχρι την άκρη να είναι κοντό. Και την προηγούμενη φορά που τη χτύπησα κοντό ήταν αλλά πονούσε για μέρες.
Φροντίζω να είναι κοντό για να αντέξει να τη χτυπάω με όλη μου τη δύναμη. Ποιο το νόημα να χρησιμοποιείς κάτι που μπορεί να κάνει ζημιά και να συγκρατείς τον εαυτό σου για να μην την κανει; Όταν την χτυπάω δε θέλω να σκέφτομαι με πόση δύναμη θα το κάνω.

Τη χτυπάω με τη ζώνη παντού. Στον κώλο, στο στήθος, στην πλάτη. Η πλάτη της έχει γεμίσει σημάδια, είναι κατακόκκινη.

Συνεχείς εναλλαγές, ζώνη, χαστούκια παντού, κώλο, μάγουλα, στήθος, κλειτορίδα. Χάδια, φιλί στο μέτωπο, στο στόμα, στο λαιμό. Αγκαλιά και χάδι στο πρόσωπο, στα μαλλιά.

Παίρνω τα κεριά που είχα αγοράσει. Τέσσερα διαφορετικά χρώματα. Τα έχω ανάψει όλα από την αρχή. Αρχίζω να στάζω στο στήθος της, αλλάζοντας τα χρώματα συνεχώς. Δεν φαίνεται έντονα η διαφορά των χρωμάτων, δε μου αρέσει αυτό.
Τα συγκεκριμένα κεριά καίνε σαν το διάβολο, πραγματικά. Δεν τα διάλεξα για αυτό αλλά είναι μια ευτυχής σύμπτωση. Δε φροντίζω να τα κρατάω σε ιδιαίτερη απόσταση.

Συνεχίζω ότι έκανα και πριν προσθέτοντας και το κερί στη σύνθεση. Ρίχνω μια σχετικά μεγαλύτερη ποσότητα ανάμεσα στα στήθη της. Τρέχει πάνω της και φτάνει μέχρι το μουνί της.

Χάδια, πόνος, τα δάχτυλά στο μουνί, καύλα. Έχει χαθεί εδώ και ώρα. Προσπαθεί με κόπο να κρατήσει τα μάτια ανοιχτά για να με κοιτάει.

Κάποια στιγμή τα γόνατα της λυγίζουν. Το μόνο πράγμα που την κράτησε όρθια ήταν τα δεμένα ψηλά χέρια της. Εκείνη τη στιγμή παίρνω το κινητό και βγάζω μια φωτογραφία το στήθος της.

Τη λύνω και κάθομαι στον καναπέ. Τη βάζω να καθίσει ανάμεσα στα πόδια μου. Ακουμπάει το κεφάλι της στα πόδια μου και τη χαϊδεύω. Για ώρα. Τη ρωτάω πως νιώθει. Δεν απαντάει.
Της το ειχα πει. Θέλω να τη δω να μην μπορεί να σταθεί τα πόδια της. Μόνο που δεν της είπα πως αυτό δε θα γίνει λόγω του πόνου αλλά λόγω της έντασης. Πληρότητα, έτσι το ονόμασε την επόμενη μέρα, όχι ένταση .

Κάποια στιγμή νιώθω ότι έχει αρχίσει να επανέρχεται. Την ξαναρωτάω πως νιώθει.

-Δική σας...

Μπαίνω στο στόμα της. Τελειώνω εκεί.

Την παίρνω από το χέρι και μπαίνουμε στο μπάνιο.

-Γονάτισε.

Γονατίζει. Την πιάνω από τα μαλλιά και τραβάω το κεφάλι της πίσω. Αρχίζω να κατουράω πάνω της. Μέχρι το πηγούνι. Όχι στο στόμα παρόλο που είναι ανοιχτό. Δεν υπάρχει κανένας λόγος. Το ότι είναι έτοιμη για αυτό είναι αρκετό.

Τη σηκώνω και την αγκαλιάζω. Τη φιλάω στο στόμα.

-Πολύ γλυκά είναι, μήπως να κάνω εξετάσεις για ζάχαρο;

Γελάμε

 

Κατεβαίνουμε. Μου περνάει χειροπέδες, δένει τα χέρια μου ψηλά. Θέλει το σώμα μου τεντωμένο. Βάζει το χέρι του ανάμεσα στα πόδια, μου τα ανοίγει. Με κοιτάζει. Μου ζητάει να τα ανοίξω κι άλλο. Το κάνω. Παρακολουθώ τις κινήσεις του κοιτάζοντάς τον μέσα στα μάτια όλη την ώρα. Με χαιδευει. Με κοιτάει. Με χτυπάει. Πονάω. Πιάνει τις ρόγες μου. Τις στρίβει, τις τραβάει. Πονάω πολύ. Τον κοιτάζω στα μάτια. Δεν έχω χάσει καμία επαφή με τα μάτια του.

Με χαιδεύει. Πιάνει τη ζώνη στα χέρια του και ο πόνος αλλάζει υφή. Τσούζει. Πονάω. Θέλω να λυγίσω το σώμα μου και είμαι τεντωμένη. Δεν μπορώ να το κάνω.

Πιάνει τα κεριά ένα ένα. Είναι ήδη αναμμένα. Τα στάζει επάνω μου. Καίνε. Τσούζουν. Ο πόνος έχει διάφορες μορφές. Αλλά δεν είναι αυτό. Συνεχίζει με εναλλαγές και εγώ εχω παραδοθεί και δεν μπορώ να αντιδράσω. Έχω χαθεί. Δεν ξέρω που. Δεν υπάρχει σκέψη, κενό. Τα γόνατά μου λυγίζουν. Με λύνει. Με γονατίζει μπροστά του.

Ακουμπώ το κεφάλι μου στα πόδια του. Μου μιλάει αλλά δεν μπορώ να ακολουθήσω τις λέξεις. Δεν έχω λέξεις να πω. Νιώθω δική του όσο ποτέ. Νιώθω παραδομένη. Εντελώς. Την επόμενη ημέρα μπορούσα να πω ότι ήμουν πλήρης.

Ηρεμώ. Εκείνος με ηρεμεί. Μου δίνει χρόνο, με χαιδεύει. Περιμένει να βρω δυνάμεις, να επανέλθω. Μπαίνει στο στόμα μου. Τελειώνει εκεί.

Μπαίνουμε στο μπάνιο. Μου ζητάει να γονατίσω. Τα ούρα του τρέχουν επάνω μου, αγγίζουν τα χείλη μου σηκώνω το βλέμμα και τον κοιτάζω. Με σηκώνει και με φιλάει. Γελάμε, πλενόμαστε. Έχω επανέλθει αλλά όχι πλήρως. Ακόμη βρίσκομαι σε ένα είδος νιρβάνας.

 

Καθόμαστε στον καναπέ και χαλαρώνουμε. Της στέλνω την φωτογραφία που έβγαλα τη στιγμή που λύγισαν τα πόδια της.

-Ανέβασε την.
-Τι να γράψω;
-Ότι θέλεις, δεν έχει σημασία
-Ποιο φίλτρο προτιμάτε;
-Για να δω. Α, την ασπρόμαυρη
-Γιατί διαλέξατε αυτή;
-Γιατί με αυτή μπορώ να τρολλάρω
-Θα τρολλάρετε στη φωτογραφία μου;
-Φυσικά. Αυτό έλειπε, εδώ τρολλάρουμε τους ξένους, εσένα έτσι θα σε αφήσω;

Γελάμε, χαλαρώνουμε, κάνουμε και μια βόλτα στο φόρουμ, κάτι pm από φίλους που κάποτε μας άφησαν νηστικούς.

Ξαπλώνουμε. Κοιμόμαστε. Ξυπνάμε.

Πρωινός Καφές
Όνομα ουσιαστικόν
Πολύ ουσιαστικόν
Ενικού αριθμού
Γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού

Χαμόγελα. Ετοιμαζόμαστε να φύγουμε. Με την άκρη του ματιού πιάνω την τηλεόραση. Ήταν τόσο γεμάτο αυτό το Σαββατοκύριακο που δεν άνοιξε ούτε για μια στιγμή. Χαμογελάω. Πιάνει τη βαλίτσα στα χέρια της.

-Το πόδι σου πως είναι;
-Καλά τώρα
-Ας είναι, δώσε εμένα τη βαλίτσα, μην αρχίσει να πονάει ξανά.

Περπατάμε. Πηγαίνουμε προς την πιάτσα ταξί που είναι κοντά. Μονολογώ.

-Άλλοι στο φόρουμ δίνουν το pin του κινητού για να γλυτώσουν τις αγγαρείες, άλλοι έχουν από τα υποτακτικά τους πλήρη γραμματειακή υποστήριξη και εγώ σου κουβαλάω τη βαλίτσα. Δουλάρα με κατάντησες!

Γελάει. Γελάω. Αγκαλιά. Φιλί. Τη βάζω στο ταξί. Φεύγει.

Ανάβω τσιγάρο. Χαμογελάω.

 

Μιλάμε. Λέμε για την φωτογραφία που μου τράβηξε. Γελάμε. Πηγαίνουμε στο κρεββάτι. Υπνος. Βαθύς και ήρεμος. Όταν τον κοιτάζω ενώ κοιμάται χαμογελάει η ψυχή μου. Ανήκει στα θαύματα να μπορεί ένας άνθρωπος να σε γαληνεύει.

Το πρωί καφές. Λένε πως προκαλεί νεύρα. Αηδίες. Το αντίθετο. Χαλαρώνουμε μαζί και ετοιμάζω τη βαλίτσα μου. Με βοηθάει με την μεταφορά. Φτάνουμε στο ταξί. Με αποχαιρετάει. Φιλί και τσιμπιά. Μπαίνω μέσα. Κάτι έχω χάσει κάτι έχω βρει. Χαμογελώ.

 

Ο,τι πιο όμορφο.

Μπράβο και στους δυο σας, υπέροχο  

 

Πολύ όμορφο μοίρασμα μπράβο.

 

Υπέροχοι