Ἐν ἀνθρώποις Εὐδοκία

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~
39.16 - Der Ring des Nibelungen
~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~​

Φανή

Χτύπησε το κουδούνι. Μου είχε λείψει ο Josh, είχα να τον δω από κοντά 10 μέρες. Μιλάμε βέβαια κάθε μέρα μέσω Skype αλλά δεν είναι το ίδιο.

- «Θα τον αφήσεις να περιμένει έξω;» με ρώτησε η Εύη
- «Όχι!» είπα και πήγα και άνοιξα την πόρτα. Ο Josh μου χαμογέλασε
- «Josh μου!» φώναξα και τον πήρα αγκαλιά και τον φίλησα. Ο Josh είχε παγώσει και εκεί συνειδητοποίησα ότι τον φίλησα στο στόμα μπροστά σε όλους.
- «What are you waiting young man?» άκουσα από πίσω τη φωνή του νονού μου. «Kiss your girlfriend, we will hold her father back» είπε γελώντας. Ο Josh με φίλησε απαλά αλλά σταμάτησε.
- «Let’s stop pushing my luck» μου είπε στο αυτί.

Oopsies

- «Hello all» είπε αμήχανα ο Josh. Ο μπαμπάς η μαμά και ο Jay χαμογελούσαν, η Εύη αν κρίνω από το βλέμμα της μάλλον ήθελε να γδάρει τον Josh λες και έφταιγε εκείνος που τον άρπαξα εγώ!
- «Tom and Mat?» ρώτησε ο Josh
- «They are returning tonight from their vacations» τους απάντησε η μαμά.
- «Ok, we should get going» είπα.
- «Δώδεκα η ώρα πίσω» είπε ο μπαμπάς προς τον Τζος.
- «Βεβαίως κύριε Στέφανε» του είπε ο Τζος

Βγήκαμε έξω από το σπίτι. Περιμέναμε το ταξί που είχε καλέσει.

- «Πού δες να πάμε, καρδούλα μου;» με ρώτησε.
- «Best friends» του είπα.
- «Δε θέλεις να πάμε Κηφισιά;»
- «Όχι, δε θέλω κόσμο.»
- «Το best friends έχει κόσμο.»
- «Το best friends είναι κοντά στο σπίτι σου. Josh με κουράζεις» του δήλωσα.
- «Α, βλέπω ότι εσύ έχεις σχέδια!» είπε και έκανε μια μικρή παύση. «Οι θεοί να με λυπηθούν» συμπλήρωσε αλλά χαμογελούσε. Το ταξί στο μεταξύ είχε έρθει. «Πολιτεία» του είπε ο Τζος και ξεκινήσαμε. Δεκαπέντε λεπτά αργότερα είμασταν στο Best Friends. Είχε αρκετό κόσμο πράγμα που δε μου άρεσε καθόλου αλλά ευτυχώς βρήκαμε άδειο τραπέζι στην άκρη, σχετικά απομονωμένα.

Δώσαμε την παραγγελία μας, ο Τζος πήρε καφέ αλλά εμένα δε μου αρέσει ο καφές. Παράγγειλα ένα φυσικό χυμό.

- «Σε δέκα μέρες φεύγουμε».
- «Λες να μην το ξέρω;»
- «Θα μου λείψεις Josh»
- «Κι εμένα θα μου λείψεις μωρό μου… πολύ.»
- «Θα έρθεις του χρόνου, έτσι δε μου είπες;»
- «Ναι θα έρθω αλλά εγώ θα ξεκινήσω από το πρώτο έτος όχι από μεταπτυχιακό!» μου είπε πειράζοντάς με.
- «Θα κάνω και δεύτερο test για να μου προτείνουν μαθήματα. Νομίζω πάντως πως Τοπολογία, Πραγματική ανάλυση, Συναρτησιακή ανάλυση και ίσως άλγεβρα και διαφορική γεωμετρία θα παρακολουθήσω μεταπτυχιακά μαθήματα. Νομίζω επίσης πως άλγεβρα και διανυσματικό λογισμό θα πρέπει να παρακολουθήσω και προπτυχιακά, έχω κάποια κενά, μερικές φορές χρειάζεται να ρίξω πολύ διάβασμα αλλά ευτυχώς εκεί έχω την Εύη και το μπαμπά όπου χρειάζεται.»
- «Δεν κατάλαβα τίποτα απ’ ότι είπες» μου απάντησε γελαστά «αλλά σε καμαρώνω» μου είπε και με φίλησε τρυφερά και ανταπέδωσα. Έπιασε τα χέρια μου στα χέρια του. «Να με περιμένεις μόνο, τίποτε άλλο δε σου ζητάω»
- «Το είπαμε αυτό!» του απάντησα.
- «Θα γνωρίσεις καινούργιο κόσμο, θα σε τριγυρίζουν πολλά αγόρια… ζηλεύω, δεν το καταλαβαίνεις;»
- «Ας με τριγυρίζουν. Αφενός έχω αγόρι και αφετέρου Αμερική πάω για να σπουδάσω Μαθηματικά, όχι για να το ρίξω στην τρελή που λες κι εσύ.»
- «Κι εγώ θα σε περιμένω!» μου είπε.
- «Josh, γιατί επαναλαμβάνεσαι;» τον ρώτησα κάνοντάς τον να αναστενάξει.
- «Θέλω… θέλω να σου δώσω κάτι» μου είπε.
- «Ναι; Τι;» τον ρώτησα περίεργη, κάνοντάς τον να αναστενάξει εκ νέου.
- «Να… αυτό» είπε και μου έδειξε ένα δαχτυλίδι. Δεν φοράω δαχτυλίδια αλλά ακόμα κι εγώ καταλάβαινα ότι δεν μπορούσα να του πω τέτοιο πράγμα. Το κοίταξα, ήταν πολύ όμορφο, δύο διπλές σπείρες που τέμνονταν χιαστή. Του χαμογέλασα.
- «Είναι πολύ ωραίο! Σε ευχαριστώ!» και του το πήρα από το χέρι. Τώρα σε ποιο δάχτυλο να το βάλω; Στο δείκτη όχι. Η μαμά φορούσε τη βέρα στο παράμεσο και δύο δαχτυλίδια στο μέσο. Η Εύη φορούσε δαχτυλίδι στον παράμεσο και στα δύο χέρια. Το πέρασα στο παράμεσο του δεξιού μου χεριού. Ήταν πολύ όμορφο! «Τζος γιατί με κοιτάζεις έτσι, έκανα κάτι λάθος;»
- «Ήθελα να στο φορέσω εγώ αλλά δεν πειράζει».
- «Μα δεν ήξερες που θα το έβαζες!»
- «Θα μπορούσες να μου το πεις!» μου είπε.
- «Συγνώμη Τζος μου. Να, κάν’το εσύ» του είπα και έβγαλα το δαχτυλίδι και του το έδωσα.
- «Σε παρακαλώ μη το πάρεις στραβά… εννοώ ότι είναι ένα δωράκι από εμένα για να με θυμάσαι.»
- «Γιατί να το πάρω στραβά; Και δεν χρειάζομαι κανένα δαχτυλίδι για να σε θυμάμαι, σε έχω εδώ» του είπα και πήρα το χέρι του και το έβαλα στο στήθος μου κάνοντάς τον να κοκκινήσει. Τράβηξε μαλακά το χέρι του.
- «Πάλι κάποια γκάφα έκανα.» του είπα στεναχωρημένη.
- «Εχμ… είμαστε σε κόσμο» μου είπε. Δίκιο είχε, μερικές φορές το παρακάνω.
- «Ooops! Σε ευχαριστώ πολύ-πολύ πάντως! Δε θα μου το φορέσεις;»
- «Σ’ αγαπάω» μου είπε και μου το πέρασε στο ίδιο δάχτυλο που το είχα βάλει κι εγώ αρχικά.
- «Κι εγώ, πολύ-πολύ» του απάντησα. «Αλλά τώρα αισθάνομαι λίγο άσχημα, εγώ δε σκέφτηκα να σου πάρω κάτι»
- «Δεν χρειάζεται, Φανούλα μου. Δεν στο έδωσα για να μου δώσεις κι εσύ κάτι, τα δώρα τα δίνεις χωρίς να περιμένεις ανταπόδοση, δεν έχουν αξία αλλιώς.»

Πέρασε γύρω στη μία ώρα, είχε πάει 20:00.

- «Τζος, θέλεις να πάμε σπίτι σου;»
- «Όσο τίποτα αλλά…»
- «Τι αλλά;»
- «Δεν σου υπόσχομαι ότι θα είμαι φρόνιμος! Θα σου ορμίσω!»
- «Αυτή είναι η ιδέα» του απάντησα. «Θέλω να βρεθώ στην αγκαλιά σου» του δήλωσα. «Μου έλειψες, αλήθεια!» συνέχισα.

Σηκωθήκαμε και βγήκαμε έξω. Καθώς περπατούσαμε περάσαμε μπροστά από μια παρέα με αγόρια.

- «Κοίτα μούναρο που έχει ο αράπης» είπε ένας από αυτούς και μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Ξέφυγα από την αγκαλιά του Τζος και όπως είχαν προχωρήσει πήγα και τον έπιασα από τον ώμο.
- «Για ξαναπές το αυτό» του είπα. Ο Τζος προσπάθησε να με τραβήξει πίσω.
- «Γιατί, θα μας κάνεις ντα;» ρώτησε ένας από αυτούς.
- «Και τους πέντε» τους είπα και πήρα επιθετική στάση.
- «Φανούλα…» με τράβηξε ο Τζος. «Άστο, δεν αξίζει τον κόπο.» προσπαθώντας να με τραβήξει. Ένας από αυτούς έκανε κίνηση και του έχωσα γυριστή κλωτσιά στο πρόσωπο. «Ζητήστε συγνώμη αμέσως στον Τζος γιατί θα σας κλάψει η μάνα σας» τους είπα εξοργισμένη. Μαζεύτηκε κόσμος. Αυτός που είχα κλωτσήσει προσπάθησε να σηκωθεί, είχε ασπρίσει. «Όποιος τολμάει ας ξαναπεί τον Τζος αράπη.»
- «Φανούλα, σε παρακαλώ. Σταμάτα το εδώ!» μου είπε ο Τζος. Προσπάθησα να ηρεμίσω, οι σφυγμοί μου είχαν φτάσει στους 200. Γύρισε προς αυτόν που είχε φάει κλωτσιά. «Είσαι καλά;»

Οι άλλοι τέσσερεις είχαν λουφάξει.

- «Καλά είμαι» είπε.
- «Φανή, ζήτα συγνώμη» μου είπε ο Τζος
- «Τζος! Σε είπε αράπη!»
- «Φανή, ζήτα συγνώμη, δεν θα το ξαναπώ.» μου είπε με πολύ αυστηρό τόνο.
- «Συγνώμη» είπα.
- «Όχι σε εμένα, στο παιδί που χτύπησες.»
- «Συγνώμη» του είπα με μισή καρδιά.
- «Ζήτα συγνώμη στη Φανή γι’ αυτό που της είπες» του είπε ο Τζος.
- «Τζος! Εσένα…» ξεκίνησα να λέω αλλά είδα το ύφος του Τζος και σταμάτησα απότομα.
- «Συγνώμη» μου είπε.
- «Όλα καλά, μια παρεξήγηση ήταν» είπε ο Τζος στον κόσμο που είχε μαζευτεί. Με πήρε από το χέρι «Πάμε» μου είπε. Μέχρι το σπίτι του δεν έβγαλε κουβέντα, είχα αρχίσει να αισθάνομαι πολύ άσχημα.
- «Τζος…» πήγα να του πω αλλά με έκοψε.
- «Σε παρακαλώ Φανή, δε θα το συζητήσουμε εδώ.»

Χαιρετήσαμε το φύλακα και περάσαμε μέσα. Το σπίτι τους ήταν μια μονοκατοικία περιτριγυρισμένη από ψηλή μάντρα, με κήπο και πισίνα. Προχωρήσαμε λίγο και άνοιξε την πόρτα και περάσαμε στο κυρίως σπίτι. Σε αντίθεση με το δικό μας το σπίτι του Τζος ήταν ισόγειο. Οι γονείς του δεν ήταν σπίτι. Πήγαμε στο δωμάτιό του. Μου έδειξε να κάτσω στην καρέκλα του γραφείου του και εκείνος κάθισε στο κρεβάτι.

- «Φανή, αυτό δε θα το ξανακάνεις»
- «Σε είπαν αράπη!» του είπα αγανακτισμένη.
- «Αν χρειαστεί να υπερασπιστώ τον εαυτό μου θα το κάνω Φανή και οπωσδήποτε χωρίς να βάλω εσένα σε κίνδυνο.»
- «Πφφφ, σιγά τον κίνδυνο.» του είπα.
- «You didn’t fucking know that» ξέσπασε στα αγγλικά κάνοντάς με να παγώσω. Πήρε βαθιά ανάσα. «Συγνώμη Φανούλα μου» μου είπε. Πήρε μερικές ανάσες ακόμα. «Και δεν είναι μόνο αυτό. Σκέψου να του έκανες καμιά ζημιά. Να τρέχαμε στις αστυνομίες. Σε 10 μέρες πρέπει να φύγεις Αμερική! Σκέφτεσαι τι θα μπορούσε να γίνει; Να βάλεις σε κίνδυνο το μέλλον σου για δυο μαλακισμένα; Σε παρακαλώ να μην το ξανακάνεις αυτό, ποτέ!»
- «Συγνώμη Τζος μου. Δε θα το ξανακάνω αυτό» του είπα. Ένιωθα απαίσια. Δεν το είχα σκεφτεί καν, απλά μου είχαν γυρίσει τα μυαλά και τώρα ο Τζος ήταν τρομαγμένος και στεναχωρημένος. «Συγνώμη» μουρμούρισα ξανά μην τολμώντας καν να τον κοιτάξω. «Πάρε με αγκαλιά σε παρακαλώ» του είπα.
- «Αχ τι θα σε κάνω!» μου είπε γελαστός.
- «Αγκαλιά!» του είπα

Μου άνοιξε την αγκαλιά του και χώθηκα μέσα της. «Σ’ αγαπάω» του είπα.

Ευδοκία

Στις 00:00 ακριβώς Φανή και Josh μπήκαν μέσα στο σπίτι. Ήμουν μόνη μου με το Στέφανο στη βεράντα, ο Harry με την Κατερίνα είχαν πάει να πάρουν Τόμας, Μάνθο και κρέπες.

- “Γεια σας” είπε ο Τζος.
- “Γεια σου αγόρι μου” είπε ο Στέφανος.
- “Που είναι ο Jay και η μαμά;” ρώτησε η Φανή.
- “Έχουν κατέβει να πάρουν τον αδερφό σου και τον Μάνθο από τον Πειραιά και θα φέρουν και κρέπες. Josh θα κάτσεις μαζί μας, έτσι; Είπαμε να φέρουν και για σένα.»
- «Σας ευχαριστώ πολύ κύριε Στέφανε» του είπε χαμογελώντας «αλλά με περιμένει το ταξί από κάτω.»
- «Θα σε κατεβάσω εγώ φεύγοντας» του είπα, «μην ανησυχείς. Διώξ’τον» και ο Τζος κατέβηκε κάτω για να διώξει το ταξί.
- «Γιατί, που θα πας εσύ;» με ρώτησε η Φανή.
- «Σπίτι μου Φανούλα μου»
- «Είναι το τελευταίο βράδυ του Jay, μη φύγεις σε παρακαλώ!»
- «Και που θα κοιμηθώ βρε μαϊμού;» τη ρώτησα. «Αφού ο Jay κοιμάται στον ξενώνα, θα με αφήσετε εδώ στο μπαλκόνι;»
- «Θα κοιμηθείς μαζί μου! Κάτσε σε παρακαλώ πολύ-πολύ» μου είπε.
- «Βρε δεν έχω καν πιτζάμες!» της είπα!
- «Θα σου δώσω δικά μου ρούχα, λίγο πιο ψηλή είμαι!»
- «Αν συμφωνεί και ο μπαμπάς!» της είπα.
- «Ο μπαμπάς δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα» είπε ο Στέφανος. Εκείνη την ώρα επέστρεψε και ο Τζος.
- «Πώς τα περάσατε;» τους ρώτησα.
- «Είχαμε μια μικρή περιπέτεια» είπε ο Josh κοιτάζοντας έντονα τη Φανή. «Μην κάνεις το κορόιδο, δεσποινίς πες τι έκανες.» της είπε σε αυστηρό τόνο και η Φανή χαμήλωσε το κεφάλι της.
- «Κάποιος στο δρόμο είπε τον Τζος αράπη» είπε κοιτάζοντας το πάτωμα. «Και εγώ πήγα και του ζήτησα το λόγο και μετά χειροδίκησα και μετά ο Τζος με έβαλε να του ζητήσω συγνώμη και να μου ζητήσει κι εκείνος και μετά μου τα έψαλλε» συνέχισε ακόμα κοιτάζοντας το πάτωμα.
- «Τι έκανε λέει;» ρώτησε ο Στέφανος.
- «Δε θα το ξανακάνεις αυτό, έτσι δεν είναι Φανή;» της είπε ο Τζος.
- «Αφού σου το υποσχέθηκα!» του απάντησε.
- «Θα το πεις και στον πατέρα σου και στην Εύη και στη μαμά σου μετά και στο νονό σου. Σε όλους, και στον πάπα τον ίδιο αν χρειαστεί.» της είπε.
- «Δε θα το ξανακάνω» είπε κοιτάζοντάς μας με κουταβίσιο βλέμμα.
- «Josh, τι συνέβη» τον ρώτησε ο Στέφανος.
- «Αυτό που σας είπε η Φανή. Προχωρούσαμε στο δρόμο και όταν περάσαμε μια αγοροπαρέα κάποιος από αυτούς είπε… Κοίτα… τέλος πάντων, μια πολύ άσχημη λέξη για τη Φανή. Κοίτα μ… που έχει ο αράπης. Ξέφυγε από την αγκαλιά που την είχα και πήγε και τον γύρισε και του κόλλησε το κεφάλι της στα μούτρα και του είπε «Για ξαναπές το αυτό». Κάποιος από εκεί ανταπάντησε, προσπάθησα να την τραβήξω αλλά ένας από αυτούς έκανε απειλητική κίνηση και η Φανή τον κατέβασε κάτω με μια γυριστή κλωτσιά. Μαζεύτηκε και κόσμος και δεν ήθελα να αγριέψουν τα πράγματα. Ρώτησα αυτόν που έφαγε την κλωτσιά αν είναι καλά, είχε τρομάξει πολύ. Έβαλα τη Φανή να του ζητήσει συγνώμη και μετά έβαλα να ζητήσει συγνώμη κι αυτός και εκεί το λήξαμε. Και μετά της τα έψαλλα αλλά δεν αρκεί να της τα ψάλλω μόνο εγώ.»
- «Σε ευχαριστώ πολύ αγόρι μου, το χειρίστηκες άψογα» του είπε ο Στέφανος. «Εσύ δεσποινίς γρήγορα πάνω στο δωμάτιό σου, δεν έχει κρέπα απόψε. Συγνώμη που χάλασα τα σχέδια, θα σε κατεβάσω εγώ σπίτι σου αγόρι μου.» είπε στο Josh. «Ακόμα εδώ είσαι εσύ;» είπε στη Φανή.
- «Συγνώμη μπαμπά.» του είπε η Φανή με ένα πρόσωπο μέχρι το πάτωμα.
- «Θα τα πούμε αργότερα οι δυο μας. Χαιρέτησε τον Josh και πήγαινε πάνω. Είσαι grounded μέχρι να φύγουμε και επειδή ο Josh δε σου φταίει σε τίποτα, μπορεί να έρχεται να σε βλέπει εδώ αν θέλει.»
- «Θέλεις;» του είπε η Φανή σχεδόν βουρκωμένη.
- «Φυσικά και θέλω Φανούλα μου. Αλλά ο μπαμπάς σου έχει δίκιο, στο είπα κι εγώ, φέρθηκες πολύ απερίσκεπτα.»
- «Συγνώμη» είπε με σπασμένη φωνή. Φίλησε το Josh και πήγε πάνω και η καρδιά μου μάτωσε.
- «Συγνώμη για την αναστάτωση κύριε Στέφανε αλλά δε μπορούσα να μη σας το πω.»
- «Πολύ καλά έκανες αγόρι μου. Είχα καταλάβει πόσο καλό παιδί είσαι και δε με διέψευσες. Οι γονείς σου θα πρέπει να είναι υπερήφανοι για σένα. Ευδοκία…» είπε γυρίζοντας προς τα μένα, «επειδή σε βλέπω πως είσαι έτοιμη να πας πάνω τρέχοντας, μη το διανοηθείς, θα σου κόψω τα ποδάρια. Έγινα κατανοητός;»
- «Μάλιστα» του είπα.
- «Πάμε αγόρι μου;»
- «Ναι κύριε Στέφανε… συγνώμη και πάλι.»
- «Εσύ ζητάς συγνώμη; Εγώ έπρεπε να σου ζητήσω συγνώμη που σε άφησα να βγεις με τον δημόσιο κίνδυνο.»

Ήθελα να τρέξω πάνω στη Φανούλα αλλά ο Στέφανος μου είχε δώσει αυστηρή εντολή οπότε κάθισα να υποφέρω μόνη μου στα βουβά. Και όχι τίποτε άλλο αλλά δεν του είχα ζητήσει και άδεια για ένα τσιγάρο και τώρα το χρειαζόμουν απελπισμένα.

Εκείνη την ώρα άνοιξε η πόρτα, είχαν γυρίσει ο Harry με την Κατερίνα και τους δυο ερωτευμένους που είχαν γίνει αγνώριστοι από το μαύρισμα. Η Κατερίνα ήρθε έξω.

- «Πού είναι ο Στέφανος;»
- «Πήγε τον Τζος σπίτι.»
- «Η Φανή;»
- «Είναι πάνω, τιμωρία από το Στέφανο.»
- «Τι συνέβη;» με ρώτησε ανήσυχη.
- «Κάποιος τους κόλλησε στο δρόμο, είπε τον Josh αράπη και η Φανή το πήρε πατριωτικά και τον τουλούμιασε. Την μάζεψε ο Josh πριν γίνουν τα χειρότερα, την έβαλε να ζητήσει συγνώμη σε αυτόν που χτύπησε και μετά της τα έψαλλε. Και μετά την έβαλε να τα πει και στο Στέφανο που όπως καταλαβαίνεις νευρίασε και την έστειλε τιμωρία στο δωμάτιό της και μου είπε ότι έτσι και πάω πάνω θα μου κόψει τα πόδια και φαντάζομαι ότι ο περιορισμός επεκτείνεται μέχρι και στο Harry.»

Πήρε μια βαθιά ανάσα.

- «Πάω μέσα στα παιδιά να τους πω να έρθουν έξω. Φαντάζομαι σε λίγο θα έρθει και ο Harry, πήγε στο δωμάτιό του να κάνει ένα ντους και να αλλάξει.»

Βγήκαν έξω μετά από λίγο.

- «Μάνθο, θα πρέπει να σε πάω σπίτι σου αγόρι μου.»
- «Τι συνέβη;» ρώτησε ο Τόμας.
- «Θα στα πω στο δρόμο, θα έρθεις κι εσύ, δε θα έρθεις;»
- «Ναι… ναι, πάμε.» είπε και έφυγαν αφήνοντάς με πάλι μόνη.

Λίγη ώρα αργότερα ήρθε και ο Harry.

- “Where is everybody?”
- “Stefan took Josh to his home and Catherine took Mat to his home. Fani is upstairs, grounded.”
- “What happened?” ρώτησε με ανησυχία.
- “From what I understood, Sir, some guys in the street … said let’s say something not pleasant about Fani and Josh, and Fani hit one of them.”
- “What?” με ρώτησε. “What could they possibly have said to make Fani respond like this?”
- “I don’t know the exact wording Sir, from what I understood they say something along the lines of “look a piece of ass this nigger enjoys”
- “Damn”
- “Indeed Sir. Josh made her apologize to the boy Fani hit and after that, he scolded her and made sure that Fani would confess what happened to her father.”

Εκείνη την ώρα γύρισε ο Στέφανος.

- “Hello, Harry. Did Evdokia tell you what Fani did?”
- “She just did.”
- “Where is Catherine?” ρώτησε ο Στέφανος.
- “She took Mat home; they should be back anytime now”
- “The things we do for love” είπε ο Harry. “You are of course right to ground her.”
- “Thank Gods for that boy. He really is something” απάντησε ο Στέφανος.
- “Master…” του είπα παρακλητικά. Αναστέναξε.
- “Go”.
- “Can I stay here as she asked?”
- “You can. Please make sure that she understands the error of her way. Harri is leaving tomorrow… Jesus fucking Christ. Go and bring her here”
- “Thank you Master” είπα και έφυγα τρέχοντας.

Χτύπησα την πόρτα και άνοιξα. Η Φανή ήταν ξαπλωμένη στο κρεββάτι. Με κοίταξε δυστυχισμένη. Με πολύ κόπο κρατήθηκα να μην ορμήσω πάνω της να την πάρω αγκαλιά. Πήρα την καρέκλα από το γραφείο της και κάθισα δίπλα στο κρεββάτι.

- «Φανούλα μου, τι έγινε;»
- «Έβρισαν τον Josh μου, τον είπαν αράπη.» μου είπε και έβαλε τα κλάματα.
- «Ήταν πολύ άσχημο αυτό που έκαναν, Φανούλα μου, αλλά αυτός δεν είναι λόγος να πας να σκοτώσεις τον άλλον.»
- «Δεν τον σκότωσα, μια κλωτσιά του έριξα.»
- «Αυτά σε έχει μάθει ο δάσκαλός σου στο αϊκίντο; Το αϊκίντο είναι για άμυνα Φανή, όχι για να κάνουμε νταϊλίκι στο δρόμο. Και καλά τον εαυτό σου δεν τον σκέφτηκες, τον Josh που σε συνόδευε δεν τον σκέφτηκες;»
- «Δε με πείραξε που με είπαν όπως με είπαν. Μου γύρισε το μυαλό όταν είπαν τον Josh αράπη. Ούτε το νυχάκι του δε φτάνουν.»
- «Ακριβώς Φανή, ούτε το νυχάκι του δε φτάνουν.»
- «Μετά με μάλωσε και ο Τζος» μου είπε.
- «Και είχε απόλυτο δίκιο.»
- «Ναι, είχε. Με έβαλε και ζήτησα συγνώμη από αυτόν που χτύπησα.»
- «Και πολύ καλά έκανε. Σε 10 μέρες φεύγουμε για Αμερική Φανή, φαντάζεσαι να είχαμε τραβήγματα με την αστυνομία; Αυτά θα έχουμε στο Στάνφορντ;»
- «Όχι-όχι. Το υποσχέθηκα στο Josh ότι δε θα το ξανακάνω. Και μετά μου είπε ότι πρέπει να το υποσχεθώ και στο μπαμπά και στη μαμά και στο Jay και σε εσένα.»
- «Ξέχασες κάποιον.» της είπα. «Αυτόν τον πρόσβαλες περισσότερο Φανή, πρέπει αύριο κιόλας να τον πάρεις να του ζητήσεις συγνώμη.»
- «Το δάσκαλό μου.»
- «Ακριβώς.»
- «Ουφ. Ωραία χάλασα τη βραδιά.»
- «Να μην το ξανακάνεις, Φανούλα. Δώσε μου την υπόσχεσή σου.»
- «Συγνώμη Ευουλίνι μου, δε θα το ξανακάνω. Cross my heart and hope to die»
- «Τι είναι αυτό;» τη ρώτησα βλέποντας το δαχτυλίδι.
- «Μου το έκανε δώρο ο Josh για να τον θυμάμαι. Λες και είχα ανάγκη το δαχτυλίδι για να τον θυμάμαι. Είναι ωραίο όμως, δεν είναι;» με ρώτησε χαμογελαστή.
- «Πολύ-πολύ όμορφο» της είπα, όντως το δαχτυλίδι ήταν υπέροχο, ο Josh είχε πολύ καλό γούστο.
- «Λοιπόν, ήρθα να σε πάρω να κατέβουμε κάτω να ζητήσεις συγνώμη από το μπαμπά τη μαμά και το νονό, εντάξει;»
- «Εντάξει… θα μείνεις εδώ, έτσι;»
- «Θα ρωτήσουμε τον πατέρα σου και θα μας πει.»
- «Θέλω να σου πω και κάτι άλλο… αλλά μετά.»
- «Φανή;»
- «Μετά» μου είπε.

Κατεβήκαμε κάτω και βγήκαμε στη βεράντα.

- “Hello again”
- “Fani, do you have to say something?” τη ρώτησε ο Στέφανος.
- “Yes, dad, I do. I am sorry about what I did, and I promise you that I will never do such a thing again. Never ever, cross my heart and hope to die”
- “Mom, dad, Jay, Tomas. I am sorry, I really am.”
- “And?” της είπα.
- “I will call tomorrow, Master Tom. I also embarrassed him, his teaching and I have to let him know.”
- “You do that, young lady. I let you come downstairs because it’s Harry’s last night in Greece and he is not to pay for your fault. The same stands with Josh, you are still grounded but he is allowed to come here and keep you company.”
- “Thank you dad” απάντησε η Φανή. “Dad… can Evi stay here tonight?”
- “Evdokia, do you want to stay tonight? Did you forgive her?”
- “I did Stefan and Ι will stay tonight, should you allow it.”
- “I do.”
- “Now, to lighten the mood a little. Fani, show what you got!”

Η Φανή ντροπαλά έδειξε το δαχτυλίδι.

- “Josh gave it to me asking me to not forget him. As if!” είπε χαμογελαστή η Φανή. “Isn’t it beautiful? I felt bad because I didn’t even think to give him a present, but he told me that the true meaning of giving a present is not expecting one back.”
- “Josh is wise young man” απάντησε ο Harry. “It’s a beautiful ring, incredibly beautiful. He is not only wise for his age; he has an exceptional taste also.”
- “Fani, even Josh gave you a present not expecting something back, you should consider giving him also a present” της είπε η Κατερίνα.
- “I agree with your mother” είπε ο Στέφανος.
- “What should I get him. Evi, what do you think?”
- “This is for you to decide. You know Josh better than us.”
- “This is not fair” μας δήλωσε.
- “Yes, it is. It’s your gift to Josh, not ours” της απάντησα.
- “Could at least you and mom help me?”
- “I would love to” της είπε η Κατερίνα.
- “Me also” της είπα κι εγώ.

Γύρω στις τρεις το διαλύσαμε γιατί ο Harry είχε πτήση στις 15:00 και έπρεπε να ξεκουραστεί και να ετοιμάσει τα πράγματά του. Ανεβήκαμε με τη Φανή στο δωμάτιό της. Το κρεββάτι ήταν ημίδιπλο, θα στριμωχνόμασταν λίγο αλλά δεν με πείραζε. Μου έδωσε ένα χαλαρό t-shirt και από κάτω μια πιτζάμα της.

- «Εύη, θέλω να σου πω κάτι αλλά μην το πεις στη μαμά και στο μπαμπά.»

Το γεγονός ότι η Κατερίνα μου είχε πει ότι δεν χρειάζεται να τους λέω όλα τα μυστικά της Φανής και ο Στέφανος είχε συμφωνήσει λέγοντας ότι εμπιστεύεται την κρίση μου δε με έκανε να νιώσω καλύτερα.

- «Πες μου» της είπα.
- «Το έκανα» μου είπε και ένιωσα να παθαίνω έμφραγμα.
- «Τι έκανες;» τη ρώτησα προσπαθώντας να διατηρήσω την ψυχραιμία μου.
- «Αυτό που κάνει και η Μυρσίνη στον Αντώνη. Καλά, όχι ακριβώς αυτό αλλά περίπου.»
- «Θα τον σκοτώσω. Αυτό ήταν, θα τον σκοτώσω!»
- «Εγώ το ξεκίνησα, Εύη. Πήγε… πήγε να με σταματήσει αλλά…»

Πήρα μια βαθιά ανάσα.

- «Αλλά;»
- «Ήθελα κι εγώ να του δώσω κάτι να θυμάται.»
- «Μπορούσες να του κάνεις ένα δώρο όπως κι εκείνος!»
- «Όχι… Σήμερα… σήμερα για πρώτη φορά με χάιδεψε κάτω. Δεν… δεν είχα ξαναζήσει τέτοιο πράγμα, ήταν το ομορφότερο πράγμα που έχω νιώσει στη ζωή μου. Δεν… δεν είχα σε ποιον άλλον να το πω, δε θέλω να το πω αυτό στη Μυρσίνη, μόνο εσένα έχω. Μη μου θυμώσεις πάλι.»
- «Τι να σε κάνω μωρή μαϊμού που σ’ αγαπάω» της είπα και την πήρα αγκαλιά. «Δεν υπάρχει κανένας λόγος να βιάζεσαι ψυχή μου.»
- «Δεν βιάστηκα, αλήθεια σου λέω. Εννοώ… Το σκεφτόμουν αρκετό καιρό. Τον αγαπάω τον Josh, πραγματικά τον αγαπάω.»
- «Σε πιστεύω αγάπη μου αλλά θα υπάρξουν πολλοί Josh στη ζωή σου.»
- «Όχι, δεν θα υπάρξουν» μου δήλωσε.
- «Φανούλα μου, καταλαβαίνω ότι είσαι ερωτευμένη και είναι υπέροχο αλλά είσαι ακόμα μικρούλα, έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου.»
- «Εμένα η διαίσθησή μου άλλα μου λέει» μου είπε. Η αλήθεια είναι ότι αυτή ήταν και η δική μου διαίσθηση, το είχα πει στο Στέφανο ότι ο Ρωμαίος της μάλλον θα έπαιρνε σύνταξη σε αυτή τη θέση, τουλάχιστον όσο αυτό αφορούσε τη Φανή, αλλά δεν ήθελα να σκέφτεται από τώρα έτσι.
- «Η ζωή δεν είναι μόνο μαθηματικά, αγάπη μου.
- «Σε παρακαλώ μη το πεις ούτε στη μαμά ούτε πολύ περισσότερο στο μπαμπά.»

Με έφερε σε φοβερά δύσκολη θέση. Ήταν ο Αφέντης μου και ήταν η κόρη του. Πώς μπορούσα να μην του το πω;

«Εμπιστεύομαι την κρίση σου Ευδοκία. Πρέπει η Φανή να έχει κάποιον που μπορεί να εμπιστευτεί απόλυτα, να μη θεωρεί ποτέ ότι πρέπει να σου κρύψει κάτι. Χίλιες φορές εσύ να είσαι αυτή η κάποια παρά κάποια συνομήλική της.»

- «Πέσε για ύπνο τώρα» της είπα.
- «Καληνύχτα Εύη μου. Σ’ αγαπάω»
- «Κι εγώ σ’ αγαπάω ψυχή μου, πολύ-πολύ. Καληνυχτούδια»

Η Φανή με πήρε αγκαλιά και έκλεισε τα μάτια της.

Αύριο θα προσπαθούσα να την πείσω τουλάχιστον να το πει στη μητέρα της και από εκεί και πέρα ο Θεός να μας βοηθήσει.

Ο ύπνος άργησε να με πάρει.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

*DISCLAIMER*

Το παραπάνω κεφάλαιο είναι προληπτικά λογοκριμένο από εμένα. Όποιος θέλει το πλήρες κείμενο μπορεί να μου το ζητήσει σε μήνυμα.

 

best friends και εσυ.... τι μου θυμησες τωρα....

 

έχω στερητικό Στέφανου... απλά το καταθέτω

 

Δεν το λέω για να πιεστεί και να αγχωθεί κανείς…αλλά έχω κι εγώ.

No rush though..
Είμεθα της υπομονής. Δεν μετράμε δα και τις μέρες. Ή τις ώρες. Ή τα λεπτά.
Που παρεπιπτόντως είναι 4 μέρες. Ήτοι 96 ώρες. Δηλαδή 5.760 λεπτά. Και κάτι παραπάνω, για να είμεθα και ακριβείς εκτός από υπομονετικοί.
Σιγά το πράμα.  

 

Δεν συμμετέχω ούτε εγώ για να πιέσω αλλά όταν είδα οτι έχει νέο μήνυμα εδώ με ξέφυγε ένα "ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!"  

 

Αγάπες μου  

 

Θα πρέπει να κάνετε υπομονή γιατί η μέρα σήμερα ήταν μακριά και χοντρή.

Καλά πήγε αυτό...

Ωστόσο μου δώσατε ένα χαμόγελο μέχρι τα αφτιά αυτή τη στιγμή και αυτό δεν ξεπληρώνεται με τίποτα.

Σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου.

 

5.836 minutes and counting..



   

 

Αυτό το «κύριε Στέφανε» μου πατάει κάθε φορά κουμπί:

«Κι άκουσε, ακου κυρ Στέφανε, βάλε 6 σοκολατες και 4 μπουκάλια μπυρα…και μπόλικο ζαμπόν …ναι ναι, θα το κάψουμε απόψε κυρ Στέφανε»

 

- "Τι είσαι, είσαι το πουτανάκι μου;"
- "Ποιον Στέφανο πήρα;"