Υβριστές Κυρίαρχοι

Από τότε που τύχη αγαθή έφερε στο διάβα μου Δασκάλους οι οποίοι αγαπούσαν την ελληνική γλώσσα, αλλά αγαπούσαν και να την διδάσκουν, η έννοια της ύβρεως, μάλλον ενστικτωδώς, με ενοχλούσε.
Όταν ξεκίνησε η σκέψη μου να γίνεται πολιτική, αντιμετώπισα την ύβρη ως ένα εξαίρετο εργαλείο της εξουσίας, στα πλαίσια διατηρήσεως της από τους ήδη κατέχοντες αυτή.

Περπατώντας στα μονοπάτια του βδσμ η θέση μου τροποποιήθηκε.
Ο Κ. δεν μπορεί παρά να είναι υβριστής.
Είναι sine qua non το να είναι υβριστής, αλλά ... προς ποία κατεύθυνση υβριστής?
Κάπου εδώ η παιδεία των παλιών Δασκάλων πήρε την θέση που της αρμόζει. Την πρώτη.
Ο Κ. οφείλει να είναι υβριστής έναντι αυτού που προσωπικά ονομάζω "ζωή", κάποιοι άλλοι "Θείο", κάποιοι "Μοίρα" και ούτω καθ΄εξής.
Έως τα τώρα, η άτη δεν έχει διασταυρωθεί μαζί μου, εκτιμώ δε ότι δεν οφείλεται αυτό στο μη επαρκές μέγεθος των ύβρεων μου.
Αντιθέτως, η νέμεσις με έχει ήδη επισκεφθεί δις, επιφέροντας κάθε φορά τίσι, εκ των οποίων την μία την κουβαλάω ακόμη και θα την κουβαλώ όσο ανασαίνω η δε δεύτερη πέρασε κάτι λιγότερο από μια δεκαετία για να απαλυνθούν τα σημάδια της.
Και πάλι όμως, τουλάχιστον έως την παρούσα στιγμή, ουδέποτε όχι αναζήτησα, αλλά ούτε καν ευχήθηκα ενδομύχως την επέλευση της καθάρσεως. Όχι ότι δεν υπήρξαν στιγμές κοπώσεως. Αντιθέτως. Υπήρξαν και υπάρχουν. Η αντίδραση στις στιγμές αυτές όμως, είναι υπέρβαση της ύβρεως όχι απλώς με νέα, ισχυρότερη (αδόκιμος ο όρος αλλά....) ύβρη, αλλά με εξουσιαστική (εγ)κατάσταση της ύβρεως ως το αποδεκτό.

Κυράδες Μου και Κύριοι, μπορείτε να δείτε τον εαυτό Σας ως μη υβριστή? Θέτετε έσω όριο στις ύβρεις Σας? Αναζητάτε την κάθαρση ή την καλοδέχεσθε όταν έρχεται? Υπήρξαν υ/σ τα οποία απετέλεσαν την τίσι Σας? Δύναται ένα υ/σ να αποτελέσει κάθαρση για έναν Κ.?

Λατρεμένα Μου σουμπιά, πώς θα νιώθατε εάν η ζωή, μοίρα κλπ και σε κάθε περίπτωση όχι η επιλογή του Κ., σας έφερνε να είστε η κάθαρσης Του? (Δεν ρωτάω τι θα συνέβαινε εάν αποτελούσατε την τίσι Του. Σιγά μην απαντούσατε ειλικρινώς!!)
Είναι κόκκινη γραμμή σας το να διαπράξατε ύβρη κατά΄εντολή Του?


Ύστερη γραφή.
Απέσπασα την ανάρτηση του @Arioch προκειμένου να μην τροποποιηθεί η πορεία του αρχικού νήματος, αν και σφόδρα υποστηρίζω ότι η υβριστική συμπεριφορά είναι εξωτερικός δείκτης Ισχύος.

 

Εξαιρετικό νήμα @Marqui και χαίρομαι που αυτό που έγραψα στάθηκε ως αφορμή!

Ύβρις είναι να υπερεκτιμήσεις την ισχύ σου, να υπερεκτιμήσεις τις δυνάμεις σου. Ύβρις προκαλεί η αλαζονεία.

Η άτη τυφλώνει και ο υβριστής λαμβάνει την οργή των Θεών (νέμεσις) και μετά την καταστροφή του (τίσις)

Είναι ένα πράγμα το "έχω εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου, ξέρω τι μπορώ και τι δε μπορώ" και είναι άλλο να έχω τα μυαλά πάνω από το κεφάλι. Είναι άλλο πράγμα να πω "είναι δύσκολο μα πιστεύω ότι θα το καταφέρω" και ας αποτύχω και άλλο πράγμα η αμετροέπεια.

Για μένα ο Κ πρέπει να ξέρει τι του γίνεται, η αλαζονεία και η αμετροέπεια, στα δικά μου μάτια, είναι κάτι προς αποφυγή.

Just my 0.02$

 

@Arioch Μιλώντας στο πλαίσιο της κοινής αντιλήψεως, ως αυτή διαμορφώνεται από την καθεστηκύια διδασκαλία και με το περιεχόμενο που δίδεται στους όρους, έχετε απόλυτο δίκιο.
Μια διαφορετική οπτική:
Ύβρις είναι να υπερβείς τα ανθρώπινα μέτρα. Όπου "ανθρώπινα" η κοινή συνισταμένη.
Δεν υπήρξε ύβρις της Ελένης, με την μορφή της αλαζονείας. Άλλωστε στην Αίγυπτο, κατά την ιστορία του Ευρυπίδη, παρέμεινε πιστή στον σύζυγό της. Ύβρις ήταν όταν καθόρισε το κάλλος, θνητή ούσα, έναντι Θεών.
Δεν υπήρξε ύβρις του Αχιλλέως, με την μορφή της αμετροέπειας. Έδειξε σέβας στον πενθούντα Πρίαμο και του παρέδωσε το σώμα του Έκτορος. Υβριστής υπήρξε απαιτώντας να εισπράξει την υπέρτερη πολεμική αξία του.
Δεν υπήρξε ύβρις της Μηδείας, με την μορφή της αλαζονείας ή/και της αμετροέπειας. Η ύβρις της έγκειται στο ότι παρέβη του Θείους νόμους των βαρβάρων, υποτασσόμενη στο καθαρό πνεύμα.
Επειδή λοιπόν η κλασική Έλληνες φιλόσοφοι κάθε άλλο παρά οι χλαπάτσες του δήθεν πνεύματος ήταν, αλλά πατούσαν στέρεα στη γη και γνώριζαν ότι η πραγματική γνώση δεν πρέπει σε όλους, μόλις φεύγανε από το ανθρώπινο μέτρο, φτιάχνανε και ένα επιμύθιο για να αποκαταστήσουν την αλήθεια σε όσους άντεχαν να την δουν.
Στα Ηλύσια Πεδία, η Μήδεια έγινε Γυναίκα του Αχιλλέως.

Άλλο το μέτρο της αλαζονείας και της αμετροέπειας για την πλέμπα (ματαξανά ως αξιολογικός και όχι κοινωνικός όρος) κι άλλο για τους Ισχυρούς.
Και στο κάτω κάτω της γραφής, οι βαδίζοντας την πεπατημένη, αναζητούν ασφάλεια σε εκ προοιμίου κρίσεις.
Οι βαδίζοντες εκτός, κρίνουν από το ύψος του λογαρισμού και ποιος τον πληρώνει....αφού έχει πληρωθεί.

 

Το μέτρο διαφέρει ωστόσο το αποτέλεσμα της αμετροέπειας συνήθως είναι "καλά πήγε αυτό".

Όποιος μπορεί πράττει και ο λογαριασμός στο τέλος.

Δεν έχω κάνει εμβολιασμό στην έπαρση, και του λόγου μου είμαι αρκετά υπερόπτης. Δεν το θεωρώ καλό χαρακτηριστικό, τουλάχιστον όσον αφορά το πως βλέπω τον εαυτό μου, αλλά you can't teach an old dog new tricks.

Από την άλλη έχω θέσει εαυτόν εκτός κινήματος, που έλεγε και ο Μεγάλος, οπότε η θέση μου έχει ακαδημαϊκή αξία και μόνο.

 

Divided by zero  
Δεν υπάρχει τίποτα άλλο από την "επιλογή του Κ" σε μια Κ/υ σχέση.

Ειλικρινέστατα: Επιλογή Του θα ήταν  

Μετά τιμής
Το κάθαρμα 

 

Νομίζω ότι δεν πρέπει να συγχέουμε τα κατορθώματα με την ύβριστικη συμπεριφορά. Οι Αρχαίοι τιμούσαν τα κατορθώματα.

Επισης η αλαζονεία με την έννοια του να γνωρίζεις για τον εαυτό σου ότι είσαι καλύτερος από τον μέσο όρο σε κάποιους τομείς δεν είναι κακο πράγμα. Κακο είναι όταν σε εμποδίζει από το να συνδέεσαι με τους άλλους ανθρώπους, από το να συγχωρείς, από το να έχεις κατανόηση για την αδυναμία του άλλου. Όταν δηλαδή σε βγάζει έξω από τους ανθρώπους και δεν νιώθεις μέρος αυτών.

 

Η παραπάνω γραμμική ακολουθία αναφέρεται στη Θεία Δίκη.

Η ύβρις συντελείται όταν ο θνητός επιχείρησει να υπερβεί τη φύση του και να εξομοιωθεί με τους θεούς.

Αυτό έχει ως συνέπεια τον εξοργισμό των Θεών οι οποίοι μέσω της παραπάνω γραμμικής ακολουθίας αποδίδουν δικαιοσύνη και βάζουν τους υπόλοιπους θνητούς στη θέση τους μέσω του παραδείγματος.

"Αν δεν θες να πάθεις ότι έπαθε ο υβριστής να κάτσεις στ' αυγά σου".

Αυτό είναι το μήνυμα της Θείας Δίκης.

Κάπως έτσι το παραπάνω σχήμα ρίζωσε όχι μόνο στη φιλοσοφία των αρχαίων όπως έγραψε ο @Arioch αλλά οι ρίζες του απλώθηκαν και έφτασαν έως το σήμερα.

Για να αποδεχτεί κάποιος την παραπάνω γραμμική νομοτέλεια απαραίτητη προϋπόθεση είναι να πιστεύει στους θεούς.

Σε διαφορετική περίπτωση η νομοτέλεια είναι άχρηστη.

Ως προς το εισαγωγικό post του νήματος συμφωνώ με το παρακάτω

Ο Κυρίαρχος οφείλει να είναι υβριστής.

Νομίζω όμως πως καλύτερα είναι αντί να μιλάμε Ε/μείς, να κάνουμε ενός λεπτού σιγή και να διαβάσουμε τις Μ/μας λέει ο Ντε Σαντ:

Ετοιμοθάνατος: Αυτός το χρειαζόταν περισσότερο απ' όλους. Ήταν στασιαστής, ταραξίας, συκοφάντης, απατεώνας, άσωτος, χονδροειδής χωρατατζής, επικίνδυνος κακός, διέθετε την τέχνη της υποβολής στον λαό, ήταν συνεπώς άξιος τιμωρίας σε ένα βασίλειο στην κατάσταση που βρισκόταν τότε το κράτος της Ιερουσαλήμ. Πολύ σοφά λοιπόν τον ξεφορτώθηκαν και ίσως είναι η μοναδική περίπτωση που οι απόψεις μου (διαλλακτικές και ανεκτικές κατά τα άλλα) χαιρέτισαν την αυστηρότητα της Θέμιδος. Συγχωρώ όλα τα λάθη εκτός από εκείνα που μπορούν να αποβούν επικίνδυνα για την κυβέρνηση κάτω από την οποία ζούμε. Μονάχα οι βασιλείς και η μεγαλειότητά τους με εντυπωσιάζουν, μόνο εκείνους σέβομαι, και όποιος δεν αγαπά τη χώρα και τον βασιλιά του δεν είναι άξιος να ζει.
Ιερέας: Μα επιτέλους δεν μπορεί να μη δέχεστε πως υπάρχει κάτι μετά από τούτη τη ζωή! Είναι αδύνατο να μην ενδιαφέρθηκε ποτέ το πνεύμα σας να διαπεράσει τα πυκνά σκοτάδια της τύχης που μας περιμένει: και ποιο σύστημα θα μπορούσε να το ικανοποιήσει καλύτερα εκτός από μια πληθώρα τιμωριών για όποιον ζει άτιμα και από μια αιωνιότητα ανταμοιβών για όποιον ζει έντιμα;

Ετοιμοθάνατος: Ποια τύχη, φίλε μου; Για το κενό μιλάμε, βέβαια. Ποτέ του δεν με φόβισε και δεν βλέπω σ' αυτό τίποτε το παρηγορητικό ούτε και αγαθό. Τα υπόλοιπα είναι αποκυήματα της υπεροψίας, μόνον αυτό ανήκει στη λογική. Εξάλλου, δεν είναι ούτε φριχτό ούτε απόλυτο αυτό το κενό. Μήπως δεν έχω εμπρός στα μάτια μου τα παραδείγματα των γενεών και των αναγεννήσεων της φύσης; Τίποτε δεν αφανίζεται, φίλε μου, τίποτε δεν καταστρέφεται στον κόσμο. Σήμερα άνθρωπος, αύριο σκουλήκι, μεθαύριο μύγα, όλα αυτά δεν είναι ζωή; Και γιατί θέλεις να ανταμειφθώ για αρετές που δεν τις άξιζα ποτέ, ή να τιμωρηθώ για εγκλήματα που δεν τα έχω διαπράξει; Μπορείς να συντονίσεις την καλοσύνη του υποτιθέμενου θεού σου με αυτό εδώ το σύστημα, και μπορεί εκείνος να θέλησε να με πλάσει για να απολαύσει την ευχαρίστηση της τιμωρίας μου, και όλα αυτά ως επακόλουθα μιας επιλογής την οποία δεν με αφήνει να την ορίσω;

Ιερέας: Την ορίζετε.

Ετοιμοθάνατος: Ναι, σύμφωνα με τις προκαταλήψεις σου. Η λογική όμως τις γκρεμίζει, και το σύστημα της ανθρώπινης ελευθερίας επινοήθηκε μόνο και μόνο για να κατασκευαστεί το αντίστοιχο της θείας χάρης, το οποίο και ευνοούσε τις ονειροπολήσεις σας. Ποιος άνθρωπος σε ολόκληρο τον κόσμο, βλέποντας τη λαιμητόμο πλάι στο έγκλημα, θα το διέπραττε αν ήταν ελεύθερος να μην το διαπράξει; Παρασυρόμαστε από μια ακατανίκητη δύναμη, και ούτε μια στιγμή δεν είμαστε ικανοί να αποφασίσουμε τίποτε άλλο εκτός από την κλίση μας. Δεν υπάρχει ούτε μια αρετή που να μην είναι απαραίτητη στη φύση, ούτε ένα έγκλημα που να μην το έχει εκείνη ανάγκη, και η διατήρηση της τέλειας ισορροπίας ανάμεσα σε αυτά τα δυο αποτελεί και τη σοφία της. Μπορούμε όμως να είμαστε ένοχοι για την πλευρά της πλάστιγγας που θα μας ρίξει; Όχι περισσότερο από τη σφήκα που έρχεται να βυθίσει το κεντρί της στο δέρμα σου.

Ιερέας: Έτσι, λοιπόν, και το μεγαλύτερο έγκλημα δεν πρέπει να μας εμπνέει καμία φρίκη;

Ετοιμοθάνατος: Δεν λέω αυτό. Αρκεί όμως να το καταδικάσει o νόμος και να το τιμωρήσει η ρομφαία της δικαιοσύνης ώστε να μας εμπνεύσει απομάκρυνση ή τρόμο, από τη στιγμή ωστόσο που έχει, δυστυχώς, διαπραχθεί, πρέπει να ξέρει κανείς να αναλαμβάνει τις ευθύνες του και να μην παραδίδεται στις στείρες τύψεις. Τα αποτελέσματά τους είναι μάταια, εφόσον δεν μπόρεσαν να μας προφυλάξουν. Μηδαμινά, εφόσον δεν αποτελούν αποκατάσταση. Είναι λοιπόν παράλογο να παραδίδεται κανείς σε αυτές και ακόμη πιο παράλογο να φοβάται μην τιμωρηθεί στον άλλον κόσμο, αν έχει την τύχη να αποφύγει την τιμωρία σ' αυτόν εδώ. Προς θεού, με αυτά τα λόγια δεν θέλω να ενθαρρύνω το έγκλημα! Πρέπει ασφαλώς να το αποφεύγουμε, όσο μπορούμε, πρέπει όμως να μας απομακρύνει από αυτό η λογική και όχι λανθασμένοι φόβοι που δεν καταλήγουν πουθενά, και που η επήρειά τους διαλύεται σύντομα σε μια κάπως θαρραλέα ψυχή. Η λογική, φίλε μου, και μόνο η λογική πρέπει να μας προειδοποιεί ότι το να βλάπτουμε τους όμοιούς μας δεν μπορεί ποτέ να μας κάνει ευτυχείς. Όσο για την καρδιά, μας λέει ότι το να συμβάλλουμε στην ευδαιμονία τους είναι η μεγαλύτερη ευδαιμονία που μας έχει χαρίσει η φύση επί της γης. Όλη η ανθρώπινη ηθική περικλείεται σε αυτή τη φράση: «Κάνε τους άλλους τόσο ευτυχείς όσο επιθυμείς να είσαι και μην τους κάνεις ποτέ περισσότερο κακό από εκείνο που θα ήθελες να σου κάνουν». Αυτές, φίλε μου, είναι οι μοναδικές αρχές που θα πρέπει να ακολουθούμε και δεν χρειάζεται ούτε θρησκεία ούτε θεός για να το απολαύσει και να το αποδεχτεί κανείς: χρειάζεται μονάχα καλή καρδιά. Νιώθω όμως ότι αποδυναμώνομαι, κληρικέ. Άφησε τις προκαταλήψεις σου, γίνε άντρας, γίνε ανθρώπινος, δίχως φόβο και προσδοκία. Άφησε έξω τους θεούς και τις θρησκείες σου. Όλα αυτά είναι για να οπλίζουν το χέρι των ανθρώπων. Και μόνο στο όνομα αυτών των φρικαλεοτήτων χύθηκε περισσότερο αίμα στη γη από όλους τους άλλους πολέμους και τις μάστιγες μαζί. Απαρνήσου την ιδέα ενός άλλου κόσμου, δεν υπάρχει. Μην απαρνηθείς όμως την απόλαυση της ευτυχίας και την υλοποίησή της. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος που σου προσφέρει ή φύση για να ζευγαρώσεις την ύπαρξή σου ή να την εξαπλώσεις... Φίλε μου, η ηδονή υπήρξε πάντοτε το πολυτιμότερο αγαθό μου. Σε όλη μου τη ζωή της άναβα καντήλι, τώρα θέλω εγώ να σβήσω στα χέρια της. Το τέλος μου πλησιάζει... Έξι γυναίκες ωραιότερες κι από το φως της μέρας βρίσκονται στο διπλανό δωματιάκι. Τις φύλαγα για τούτη τη στιγμή. Πάρε το μερίδιό σου, προσπάθησε, όπως κι εγώ, να ξεχάσεις στα στήθη τους όλες τις μάταιες σοφιστείες της προκατάληψης και όλα τα ανόητα λάθη της υποκρισίας.
https://www.greekbdsmcommunity.com/threads/donatien-alphonse-françois-marquis-de-sade.58738/

Τώρα, αν ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ, το 2022, σε ένα bdsm φόρουμ φαντάζει μέσα από το λόγο του αλαζόνας ή υβριστής τότε ο ηδονισμός έχει διαβρωθεί σε μεγάλο βαθμό απο την ηθική.

Και την ευθύνη την Έ/έχουν όσοι επέτρεψαν στην ηθική να μπει σε ξένα χωράφια.

Iagos

M452355_Scene-from-Leonore-et-Clementine-erotic-novel-by-the-Marquis-de-Sade by Iagos posted 2 October 2020 at 22:37

 

Η ύβρις συντελείται όταν συγκρίνεις τον λόγο σου με τον βίο του ντε σαντ ο οποίος εν προκειμένου είτε συμφωνεί κανείς μαζί του είτε όχι είχε και τα γένια είχε και τα χτένια.

 

Προσωπικά δε βρίσκω κάτι το ιδιαίτερο στον Ντε Σάντ, όπως και σε διάφορα άλλα μανιφέστα.

Αυτό, όμως, που μου κάνει εντύπωση είναι ο προσωπικός τόνος που απευθύνεσαι στο μέλος @Iagos. Γνωρίζεστε ώστε να απευθύνεσαι επί προσωπικού για τη ζωή του;
Παρατηρώ ότι το πράττεις συχνά με μέλη αναφερόμενη σε "γένια και χτένια".

 

@Dark_Explorer ο λόγος του δεν είναι η ζωή του. Αξιολογώ αυτό που εισπράττω και αντιλαμβάνομαι και βάσει αυτού κινούμαι. Δεν συνηθίζω να υποκρίνομαι υιοθετώντας έναν μανδύα καλού προφίλ. Ούτε ισχυρίζομαι πως δεν υπάρχει περίπτωση να κάνω λάθος κρίση για κάτι ή κάποιον. Από αυτά που διαβάζω λοιπόν κρίνω.
Όταν γνωρίζω και προσωπικά κάποιον το υπολογίζω και αυτό. Γενικά κρίνω με τα δεδομένα που έχω στην διάθεσή μου.
Τι ακριβώς ενοχλεί, ο "κατά κάποιον τρόπο" σκληρός λόγος μου ; Δεν έβρισα.
Όταν διαβάζω σεντόνια αυτοπροβολής και ναρκισσισμού έχω κάθε δικαίωμα να αντιδράσω.

 

Η έκφραση "γένια και χτένια" (αντιαισθητική κατά τ'άλλα) αναφέρεται στον βίο και πολιτεία στον οποίο απευθύνεται.
Αν βρίσκεις αντιφάσεις στα γραφόμενα ή σε ξενίζουν, μπορείς κάλλιστα να επιχειρηματολογήσεις επ'αυτών.
Δεν χρησιμοποιείς "σκληρό λόγο" αλλά άστοχο. Στο είχε αναφέρει και η @rea.. πριν λίγες μέρες.

 

@Dark_Explorer όπως εσύ κρίνεις ως αντιαισθητική μια μου έκφραση και έχεις κάθε δικαίωμα γιατί δημόσιος είναι ο λόγος και η έκθεση έτσι πράττω κι εγώ.
Η επιχειρηματολογία έχει νόημα όταν ο συνομιλήτης σέβεται αυτό ακριβώς που του λες ανεξαρτήτως αν συμφωνεί ή όχι και δεν το κάνει κλωτσοσκούφι με πονηρά τερτίπια για να φανεί πόσο δίκιο έχει. Δεν μενδιαφέρει να έχω δίκιο. Μενδιαφέρει να εκφράσω αυτό που κρίνω και αυτό που νιώθω.