Tage nach Sodom

.. Ήτανε λες και το χαμόγελό της είχε κρεμαστεί μπρος στα μάτια μου.

Κρεμιόταν από τις βλεφαρίδες μου και τραμπαλιζόταν.

Τρύπωνε σε κάθε σημείο της κόρης μου τόσο ζωντανά!

Μικρά, σχεδόν τετράγωνα δοντάκια, σαν διαμαντάκια , με μία ελαφριά κιτρινίλα, χρόνια καπνίστρια βλέπεις.

Με έκανε να χαμογελάσω η θύμησή του.

Ο δρόμος που ήτανε έρημος δεν τον έβλεπα, ούτε και τα φανάρια πρόσεχα.

Είχε περάσει με κόκκινο μέσα στο μυαλό μου, το πλατύ χαμόγελο της.

Το γελακι της, σαν γάργαρο νερό κυλούσε μέσα στα αυτιά μου ναι κυλούσε, ένιωθα τόσο ορμητικό το άγγιγμά του, στους νευρώνες του εγκεφάλου μου.

Το νερό που έτρεχε στο παρ μπριζ του αυτοκινήτου μου, ούτε που το είχα δει.

Αααχ βρε Έλλη με ξελόγιασες..



Edit: η ιστορία είναι αποκύημα φαντασίας

 

Σήμερα ήτανε κουρασμένη, το καταλάβαινα από το τρόπο που έτριβε τον αυχένα της και τα αμυγδαλωτά ματιά της ήτανε κόκκινα και πρησμένα.

Της ταίριαζε..

Δεν άκουγα τι μου έλεγε παρά απολάμβανα τον ήχο της φωνής της. Πολύχρωμος, με κυρίαρχα τα φωτεινά χρώματα.

Που και που γελούσε, γάργαρο μα πόσο γάργαρο αυτό το γέλιο!

Έλυσε τον κότσο της λέγοντας μου πως την πονάει το κεφάλι της από τις τόσες ώρες που τα έχει ψηλά.

Ένας χείμαρρος κατάμαυρα, σπαστά μαλλιά λύθηκαν και με πλημμύρισε το άρωμα τους.
Ω! μα τα χείλια αστέρια η μυρωδιά όλων των άνθεων ωχριούσε μπροστά στο άρωμα που αναδύθηκε κι επιτέθηκε στα ρουθούνια μου.

Μου τείνει το χέρι της..

Με παρακινεί να φύγουμε, να πάμε να βολτάρουμε.

Δεν το αγγίζω αυτό το χέρι, αυτά τα μακριά δάχτυλα, τα στολισμένα με χρυσά δαχτυλίδια και πολύτιμες πέτρες.

Τις ταιριάζουν..
Κάνουν αντίθεση πάνω στο σοκολατένιο δέρμα της..

Ο λαιμός της μακρύς και λεπτός, ξεχωρίζουν τα κόκκαλα της στο πρόσωπό της και οι γωνίες της πάνε.
Αν και την αγριεύουν.. Είναι όμως τόσο γλυκιά κι ατίθαση..
Αυτό το τελευταίο..

Διορθώνεται..

 

Έχουμε προσγειωθεί στη Γερμανία εδώ και μία εβδομάδα.
Διαβολοβδομάδα για το κορίτσι μου.

Έχουμε μπροστά μας πολύ καιρό για το επόμενο ταξίδι.

Αυτό τουλάχιστον ξέρει η Έλλη..

Παραιτήθηκα από την αεροπορική και πλαστηκογράφησα και τη δική της παραίτηση.

Γονείς κι αδέρφια της δεν υπάρχουν. Μία γερόντισσα θεία στα τελευταία της και φρόντισα να βγει από την μέση και ο αγαπητικός της.

Πήγαμε για κυνήγι λίγες μέρες πριν αναχωρήσουμε από τη Θεσσαλονίκη και μόλις βρήκα την ευκαιρία, πάντοτε τη βρίσκω, τον χτύπησα με μία πέτρα στο κεφάλι.

Ίσα ίσα να ζαλιστεί.

Τον έδεσα γυμνό κι όρθιο σε ένα δέντρο. Τον ξύρισα μπρος πίσω στο σώμα του. Στα απόκρυφα του, είχε ξυριστεί ο ίδιος, πού να το ξερε ο ηλιθιος ότι έκανε την μισή δουλειά για μένα κι όχι για να τριγύσει την πολυαγαπημενη μου, την Έλλη μου.

Αφού καθάρισα τον καμβά μου, τράβηξα κάθετες τομές με το σουγιά μου από την μέσα πλευρά των χεριών, στα πλάγια του κορμού και από την πίσω πλευρά των ποδιών.

Αργά αργα ήθελα να ακούω ολοκάθαρα τις κραυγές του.

Μέχρι να ξεματώσει, κάπνισα.

Και τον ρωτούσα βλέπεις τι μου κάνεις τώρα;
Πάλι θα ξεκινήσω το τσιγάρο κι αυτή τη φορά για χάρη σου.

Είναι ολόδική μου..

Ένα χιλιόμετρο πριν φτάσουμε στην έπαυλη που θα μέναμε, υπήρχε ένα πλάτωμα.

Σταματάω στο πλάι το τζιπ και της ζητάω ήρεμα κι ευγενικά να βγάλει όλα της τα ρούχα και να αφήσει το καπελάκι της στολής της μόνο.

Γελάει...

Συγκεντρωμομαι να μην με παρασύρει η σειρήνα μου..

Της το ζητάω ακόμα μια φορά και την προειδοπω πως 3η δεν θα υπάρξει.

Σοβαρεύει..

Και βγάζει το παλτό της και το φούτερ.

Ολα τα ρούχα της επισημαίνω..

Γελάει ξανά, κομπιασμενα αυτή τη φορά..

Κοιτάει τα μάτια μου και βλέπει το σκοτάδι μου..

Βγάζει μπότες και παντελόνι..

Αρχίζει να γελάει αμήχανα, νευριασμένα και ντύνεται.

Το πλάγιο χτύπημα του προσώπου της στο τζάμι σίγουρα δεν το περίμενε.

Σοκαρισμένη με κοίτα και γδύνεται τελείως.

Αίματα τρέχουν στο πρόσωπο της, σκίστηκε το φρύδι της.

Της δινω ένα σιδερένιο κολάρο που κρέμονται δύο αλυσίδες που καταλήγουν σε σιδερένιες χειροπέδες.

Τις φοράει.

Ανοίγω την πόρτα της, την σπρωχνω έξω από το αμάξι.

Το χιόνι φτάνει δύο παλάμες πάνω από τον αστράγαλο της.

Της δίνω ένα φακό και της δείχνω πού πρέπει να φτάσει αν δεν θέλει να πεθάνει από το κρύο εδώ έξω.

 

Λίγο πριν μπω στη φωτισμένη έπαυλη, κοιτάζω ψηλά κι απολαμβάνω τον ξάστερο ουρανό.
Αναπνέω βαθιά.
Νιώθω την παγωνιά μεχρι το τελευταίο σημείο στα πνευμόνια μου.
"Έλλη μου, πολυαγαπημένη μου, έχεις ξεπαγιασει."
Ενα τεράστιο χαμόγελο ανασήκωσε τα χείλη μου.

Όλα είναι όπως τα έχω παραγγείλει στη Χιλντα.
Αναμμένα όλα τα τζάκια του σπιτιού.
Στρωμένη η μικρή τραπεζαρία για απόψε με ένα λιτό δείπνο, γκούλας για μενα και ζωμό βοδινού για την Έλλη μου.

Έβγαλα το πανωφόρι μου και κινήθηκα προς την κυπαρισσί πολυθρόνα, πολύ μου αρέσει η υφή της.
Δίπλα στο χαμηλό τραπεζάκι με περίμενε ένα ποτήρι balloon με το αγαπημένο μου μπράντι μέσα, το οποίο συνόδευε ένα πουράκι βανίλιας κι ένα σοκολατάκι υγείας.

Κλείνω τα μάτια καθώς απολαμβάνω το ποτό μου.
Γέρνω το κεφάλι προς τα πίσω.
Δίνω στον εαυτό μου λίγες στιγμές.
Αδειάζω το μυαλό μου.
Ηρεμούν οι χτύποι της καρδιάς μου.
Δεν είναι ώρα για παρορμητισμούς.
Σηκώνομαι ανάλαφρα, ελαφρύτερα κι προσγειωμένα.
Όλα πηγαίνουν βάση σχεδίου, δεν επιθυμώ αυτοσχεδιασμούς, όχι για την ώρα τουλάχιστον.

Βάζω μουσική.


Στέκομαι στο παράθυρο κάνοντας στο πλάι την κουρτίνα.
Βλέπω την μορφή της να παλεύει να σείρει τα βήματα της, το φως τρεμοπαίζει στα χέρια της.
Να ο φοίνικας μου, να η πολυαγαπημένη μου, να το κορίτσι μου, να η Έλλη μου έρχεται σε μένα!

 

Στέκομαι πίσω από την εξώπορτα και την προσμένω να ανέβει τα μαρμάρινα σκαλιά της εισόδου.

Χτυπάει την πόρτα με τα χέρια της, μέγα λάθος, φωνάζει δυνατά από τον πόνο. Τα χέρια της είναι τόσο παγωμένα, το παραμικρό χτύπημα το αισθάνεται πιο έντονο.

Όχι όχι δεν της ανοίγω ακόμα..
Παρά στέκομαι πίσω από την πόρτα..

Χτυπάει το κουδούνι αυτή τη φορά. Ξανά και ξανά και ξανά κι ολοένα και πιο συνεχόμενα!

Ησυχία...

Άτακτες αναπνοές
Χτυπήματα στην πόρτα, φωνές, συνεχόμενα χτυπήματα στο κουδούνι, κλάματα ανακατεμένα με κραυγές.

Άξαφνα ανοίγω όλο χαμόγελα την κεντρική είσοδο με γαλήνιο κι όλο ικανοποίηση υφος στο πρόσωπό μου.

Σαστισμένη περνάει μέσα σε δευτερόλεπτα από την αγωνία, στην απορία, στην έκπληξη και τέλος στο θυμό!

Τρέχει ή τουλάχιστον το προσπαθεί κατά πάνω μου με τα χέρια απλωμένα να με χτυπήσει με το φακό.

Της κλείνω την πόρτα κατάμουτρα.
Ουρλιάζει με όλη της τη δύναμη, απελπισία έχει βάψει τη φωνή της.
Ακούγονται τα αναφιλητά της εδώ και κάποια λεπτά.

Τελικά ανοίγω την πόρτα, έχει κουρνιάσει ανάμεσα στα φυτά και στο τοίχο, αγκαλιάζοντας το γυμνό κατακόκκινο και βρεγμένο κορμί της.
Τα μαλλιά της έχουν κρυσταλλάκια κατά τόπους.
Τα χείλη, τα χέρια κι ειδικά οι πατούσες της είναι μωβ και πρησμένες.

- Θέλεις να έρθεις μέσα;
Τραυλίζοντας ψέλλισε
- Ναι
- Είσαι σίγουρη;
- Ναι
- Αυτό το σπίτι το διέπουν οι κανόνες που θέτω εγώ. Είσαι πρόθυμη να τους ακολουθήσεις;
- Γιατί το κάνεις αυτό;
- Απάντησε στην ερώτηση που σου έκανα. Δεν έχω χρόνο για σπατάλη. Αν το θες μπορείς να φύγεις. Η επόμενη κωμόπολη είναι στα 50 χιλιόμετρα, αν τα καταφέρεις να φτάσεις ζωντανή.
Αν περάσεις αυτήν την πόρτα είσαι δική μου. Μέσα σε περιμένουν ρούχα και ζεστό φαγητό.
Διαλέγεις και παίρνεις.
Καμία απάντηση.
- Την έκανες την επιλογή σου. Μπορείς να κρατήσεις τον φακό.
Όλο αγωνία
- Οχιιιιι! ΣΕ ΙΚΕΤΕΎΩ ΜΗ!
Γαντζώθηκε από το μπατζάκι μου.
- Καλά μην κάνεις έτσι.
Έκανε να σηκωθεί.
Την κράτησα σταθερά από το κεφάλι, κάτω.
- Εκεί είναι η θέση σου.
Σήκωσε το βλέμμα της κι ήτανε όλο απορία τα μεγάλα, πανέμορφα μάτια της.
- Κάνε την επιλογή σου, έχει κρύο εδώ έξω.
Αυτό το τελευταίο το είπα με μία γενναία δόση ειρωνείας.
- Θα έρθω μέσα μαζί σου.
Είπε όλο αποφασιστηκότητα
- Είσαι δική μου;
- Ναι είμαι.

 

Επιτέλους μια διαφορετική γραφή...

Πήξαμε στα "Άρλεκιν" τον τελευταίο καιρό...

Να είστε καλά

 

- Μην παραιτείσαι τώρα, όχι όχι όχι.
Σου επιτρέπω να συρθείς μέχρι εκεί.

Της δείχνω την κουρελού μπροστά από την πολυθρόνα μου.

Η αναπνοή της είναι ρηχή, τα δόντια της χτυπάνε και το σύρσιμο είναι ακόμα πιο δύσκολο με τις αλυσίδες.

Το περιλαίμιο και οι αλυσίδες που κρέμονται απο αυτό είναι φτιαγμένο για περπάτημα στα 4 όχι για σύρσιμο.

- Βάλε τα χέρια σου κάτω από τις μασχάλες σου. Η Χίλντα θα σου βάλει μάλλινα πασούμια και θα φέρει κι ένα ζεστό κακάο.

Λίγες στιγμές αργότερα.

- Αισθάνεσαι ήδη καλύτερα, φαίνεται από το χρώμα σου και το τρέμουλο υποχώρησε αισθητά.

Αμίλητη με κοιτάζει αγριεμένα.

- Θα κελαηδήσεις σε πολύ λίγο γλυκιά μου.
Της χαμογέλασα πλατιά.

Πάτησα το κουμπί υπηρεσίας και σε λίγα λεπτά εμφανίστηκε η Χίλντα.

Αν και για την ηλικία των πατημένων 70 είχε σταθερές και σβέλτες κινήσεις. Ψηλή και γεροδεμένη γυναίκα, με κάτι χέρια σαν φτυάρια. Μακρόστενο πρόσωπο, που το κοσμεί ξανθό και πάντα πιασμένο σε κότσο στη βάση του αυχένα μαλλί και με μικρά σε σύγκριση με το πρόσωπο της γαλάζια ματιά.

Ήτανε στη δουλεψη της οικογένειας μισό αιώνα και βάλε.
Πιστή σαν σκυλί και τι σκυλί, που γαυγίζει αλλά και που δαγκώνει.

- Συνόδευσε Χίλντα τη δεσποινίς Έλλη στην μεγάλη τραπεζαρία.

Κοιτώντας την πολυαγαπημένη μου Έλλη της είπα

- Θα σε βοηθήσω να ζεσταθείς κι άλλο, να αποκαταστησουμε μαζί την θερμοκρασία του κορμιού σου.

Εκείνη ζαρώνει στη θέση της.
Η Χίλντα την πλησιάζει και με γρήγορες κινήσεις περνάει μία αλυσίδα στο περιλαίμιο της και την τραβάει τόσο όσο να της κόβεται η αναπνοή σε κάθε περιττή και ακατάλληλη κίνηση της.

Λίγο πριν βγουν από το δωμάτιο είπα

- Χίλντα με ψηλά τα χέρια και τα μαλλιά, τα πόδια άστα ελεύθερα.

Μπαίνω στην μεγάλη τραπεζαρία.
Η Έλλη είναι πλάτη με τα χέρια δεμένα ψηλά, τα μαλλιά πιασμένα όλα μαζί και δεμένα στην άκρη τους με ένα σχοινί που καταλήγει από την μπροστά πλευρά του σώματος της στους αστραγάλους της. Από το κολαρο της τώρα κρέμονται δύο αλυσίδες που στις άκρες τους έχουν σφικτήρες που είναι περασμένοι στις ρώγες της.
Το μαστίγιο του πατέρα μου τοποθετημένο από την λαβή του μέσα στην κωλοτρυπίδα του φοίνικά μου κι η άκρη του περασμένη μέσα στο ένα ρουθούνι του.

Της βγάζω την λαβή αργά αργά.

- Μύρισε την. Είπα μύρισε την!
Κλάματα.
- Δεν μπορώ..
- Σωστά σωστά..
Της τραβάω από το ρουθούνι αργά αργά την άκρη του μαστίγιου. Δάκρυα τρέχουν από τα μάτια της κι υγρό από το ρουθούνι της.
Αναστενάζει ανακουφισμένη.
- Φοίνικά μου γι'αυτό είμαι εγώ εδώ, για να σε ανακουφίζω.
Προσπαθεί να με φτύσει αλλά δεν ξέρει να το κάνει και με πιάσανε τα γέλια!
- Ανέκαθεν με διασκέδαζες. Μύρισε την!
Την μυρίζει.
- Τι σου μυρίζει;
Δεν απαντά..
- Δεν θα τα λέω 2 φορές.
Πιάνω τις αλυσίδες κι αρχίζω να τις τραβάω απότομα, αφήνω, τραβάω απότομα. Αρχίζουν να ματώνουν οι ρώγες.
- Σε σε σε παρακαλώ δώσε μου να μυρίσω.
- Όταν το θέλω εγώ. Θα κάνεις ο,τι θέλω εγώ. Το κατάλαβες;
Δεν έχω σταματήσει να τραβάω τις ρώγες. Έχει αρχίσει και κουνιέται και τραβιούντε και τα μαλλιά της. Κλείνει τα μάτια, παίρνει βαθιές αναπνοές, προσπαθεί να ανακτήσει τον έλεγχο.
- Κοίτα με!
Τα ανοίγει.
- Είσαι δική μου. Πες το!
- Είμαι δική σου.
- Μύρισε το.
Το μυρίζει.
- Τι μυρίζει;
- Σκατά.
- Ποιανού τα σκατά;
- Τα δικά μου.
- Γλείψτο!
Διστάζει.
Αναμετριόμαστε για μια στιγμή.
Ανοίγει το στόμα της.
- Γλείψτο καλά! Όλο πάρτο. Έτσι μπράβο.
Έχει αρχίσει και πνίγεται.
- Όλο μέσα, έτσι. Οολο μέσα.

Απομακρύνομαι κάποια βήματα.
Γδύνομαι τελείως.

- Απόψε η μουσική μας είσαι εσύ.
Ας ξεκινήσουμε..

Το μαστίγιο έσκισε δυνατά τον αέρα στα δύο.

 

For what's worth

Ο τίτλος του νήματος το αδικεί. Εγώ θα το ονόμαζα "Days of Sodom".

Είσαι απίθανη!

 

(edit)
Και πλέον με το σωστό όνομα  

 

Άτσα το κοπελουδάκι  

 

Συγκλονιστικό!!  

 

@Arioch @Dark_Explorer @ArtLover @Iagos σας ευχαριστώ   

 

Επιτέλους, άνοιξαν οι μουσικές